Χαιρετώ όλους! Πάντοτε από μικρός θεωρώ πως δεν έκανα το καλύτερο να χτίσω αυτοεκτίμηση. Απέφευγα γεγονότα που θα με "έψηναν" σαν παιδί κ θα μου έδιναν την αίσθηση της σιγουριάς που είναι πολύ σημαντική. Να μη τα πολυλογω, η χαμηλή αυτοεκτίμηση μου γύρισε σε αγχωδη διαταραχή στα 21 μου..είχε να κάνει με το ανοιγοκλεισιμο των βλεφαρων τα οποία όταν βρισκόμουν σε οπτική επαφή δεν έκλειναν με συνέπεια να τσούζουν τα μάτια κ να μου φέρνει κρίση πανικού η κατασταση κ πολλές φορές δεν καταλαβαίνα τι μου έλεγε κάποιος. Ψυχανάλυση, φάρμακα δεν βοήθησαν κ κατάφερα μετα από 7 χρόνια να το νικήσω κάνοντας 2 χρόνια καθημερινό διαλογισμό. Εκεί που ένιωσα ανακουφισμένος κ επιτέλους ελεύθερος να ζήσω, μετα από πολυωρο περπάτημα κ αφού γύρισα κατάκοπος κ με πόνο στο γόνατο (ίσως λόγω κακού παπουτσιού) την άλλη μέρα ξύπνησα κ δεν μπορούσα να περπατήσω..Το δεξί γόνατο είχε σφίξει λόγω αγχους-στρες μετατραυματικού (I guess). Ακολούθησαν 3 χρόνια απογοήτευσης,ντροπής γιατί πήγαινα κουτσαινοντας, απελπισίας γιατί πονούσα (σε πολλές περιπτώσεις σε σημείο να μην μπορώ να περπατήσω για μέρες) κ όλα αυτά με έκαναν απόμακρο κ σε πολύ κακη ψυχολογικη κατάσταση..