Ζωή σαν ταινία...

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Κι εγώ συμμαθήτρια!

Λες να πάμε κ φροντιστήριο?
Έχει κ εξετάσεις από βδομάδα.....

[anwnimi]

χαχαχα:)
πωπω θα μείνουμε!

[Arsi]

Σαν βρεγμένη γάτα θα πάω...άντε πάλι 3η χρονιά στην α΄γυμνασίου...
στόκος....

[anwnimi]

Έλα άρσι μου μετά από τόσες επανλήψεις τάξεων θα περάσουμε, που θα πάει!:)

Μια γλυκιά καληνύχτα!

[Arsi]

Καληνύχτα συμμαθήτρια.....μου άρεσε που μιλήσαμε,πέφτω για ύπνο...
όνειρα γλυκά να έχουμε,ελπίζω να μη δω κανένα εφιάλτη ότι έμεινα πάλι:)))))

[anwnimi]

Έλα μη στενοχωριέσαι είμαστε πολύ κακοί μαθητές στο τμήμα. Θα κάνουμε παρέα:))

[weird]

Απολαμβάνω πολύ την συζήτησή σας κορίτσια.
Είστε μια ζωηρή νότα, και μια φωτεινή πινελιά....

Είναι θαυμάσιο το τί μπορεί να δώσει η μίξη δύο διαφορετικών ψυχών...

Διαφορετικών, αλλά εξίσου όμορφων, με τον δικό της, ιδιαίτερο τρόπο η κάθεμιά.

:)))

[weird]

Originally posted by anwnimi
Τον τελευταίο καιρό, μερικές φορές κάνω μια απαθανάτιση της στιγμής, σαν καρέ μιας ταινίας.

Για παράδειγμα, μπορεί να είμαι στη δουλειά ή με φίλους και να συμβεί μια απλή ευχάριστη στιγμή, συνήθως άνευ σημασιας.
Και στη συνέχεια εγώ να παρατηρώ τους άλλους και ότι υπάρχει γύρω μου σαν να το παγώνω με ένα κλικ, να κάθομαι από έξω να το παρατηρώ, να χαίρομαι με αυτό...
Σαν να το βάζω σε ένα κάδρο:)

Μετά πολλές φορές κάνω την σκέψη αν ,πριν από 5 χρόνια ή λιγότερο ή περισσότερο, θα μπορούσα να συγκρίνω ένα τοτε καρέ με ένα τωρινό, πόσο διαφορετικό θα μου φαινόταν!

Ή μήπως απλά εγώ το νομίζω τώρα έτσι, δηλαδή τόσο διαφορετικό, επειδή ζω στο σήμερα και όχι στο παρελθόν;

Κάποιες άλλες φορές αναρρωτιέμαι...
Ποια θα είναι τα καρέ που θα απαθανατίζω μετά απο 5 ή περισσότερα χρόνια;

Σας έχει συμβει;

Μου έχει συμβεί αλλά λίγες φορές...
Να αποστασιοποιούμαι απο τον χρόνο και να κοιτώ την στιγμή σαν εξωτερικός παρατηρητής....

Απο τα γραφόμενά σου, μου έμεινε η φράση \"να κάθομαι απ έξω αν το παρατηρώ\"....

Αραγε το να παρατηρείς, περιορίζει την δυνατότητα του να το ζεις και να μετέχεις ολοκληρωτικά σε αυτό?
Μια μοναξιά βλέπω, σαν απομόνωση, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος... εσύ θα μου πεις:)


Θα σου φαινόταν διαφορετικό πριν 5 χρόνια το καρέ
και αναρωτιέσαι για τα μελλοντικά καρέ....

Αυτό που έχω σαν αίσθηση απο τα όσα γράφεις τελευταία ( και στολίζεις με αυτά το φόρουμ;)) είναι ότι σε απασχολεί αρκετά το μέγεθος του χρόνου..

Οι υπαρξιακές ανησυχίες πάντα με οδηγούσαν σε σημαντικά μέρη μέσα μου....και φαίνεται να περνάς κάτι τέτοιο κι εσύ:)

Οσο για τα καρε,
αν τα εξηγήσω σαν την απεικόνιση της υποκειμενικής μου (συναισθηματικής)αντίληψης των στιγμων της ζωής μου, τότε αυτά, αλλάζουν διαρκώς, γιατί ακόμα και η ανάμνηση της στιγμής, αλλοιώνει την ίδια την στιγμή.

Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο ατόφιο παρελθόν, παρά μόνο μέσα απο το παρόν.
Γι αυτό, ακόμα και η υφή των αναμνήσεών μας, αλλοιώνεται απο τις παροντικές μας συνθήκες και την παροντική μας αντίληψη.

Το παρελθόν μπερδεύεται με την ιδέα που σχηματίζουμε γι αυτό.

Είναι λίγο τρομακτικό, αλλά το πιστεύω και μάλιστα πολύ.


Με τον ίδιο τρόπο, κάτι που μας φαίνεται αδιανόητο ή και αποκρουστικό, μπορεί σε 5 χρόνια να αποτελεί στόχο μας!

Η αντίληψή μας για τα πράγματα αλλάζει εξαιρετικά, όταν είμαστε ανοιχτοί στην αλλαγή και σίγουρα με την παροδο του χρόνου.
Γι αυτό και αποφεύγω τα \"μεγάλα σχέδια\",
μένοντας στα μιρκά και ρεαλιστικά, που δεν αφορούν το απώτερο μέλλον.

[anwnimi]

Νομίζω weird ότι η απαθανάτιση αυτή γινόταν σαν εκτίμηση της στιγμής...
Τις περισσότερες φορές να χαίρομαι για το διαφορετικο καρέ που ζούσα, που φωτογράφιζα.

Νομίζω ότι με το να αποθανανατίζω ίσως το χαιρόμουν πιο πολύ.
Από την άλλη με τρόμαζε. Ακολουθούσε η σκέψη. Θα είναι και τα επόμενα καρέ όμορφα; ανέμελα; ουσιαστικά;

Έχεις δίκιο!:) Με απασχολεί το μέγεθος του χρόνου. Άλλες φορές κυλάει όμορφα αργά και άλλες φορές βασανιστικά γρήγορα.

\"Το παρελθόν μπερδεύεται με την ιδέα που σχηματίζουμε γι αυτό.\"
Και σε αυτό συμφωνώ. Η αντίληψή μου για το τότε που τότε ήταν το παρόν μου θα ήταν διαφορετική. Όπως και η αντίληψή μου για το τώρα που θα αποτελεί πλέον παρελθόν στο μέλλον θαείναι ίσως πάλι διαφορετική.

Αυτό μου έφερε στο νου και έναν στίχο: Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν\". Ελπίζω όχι και τόσο ίδια:)

Ανοιχτοί στην αλλαγή λοιπόν. Αυτό είναι το κλειδί. Όσος φόβος κι αν υπάρχει.

[weird]

Originally posted by anwnimi
Νομίζω weird ότι η απαθανάτιση αυτή γινόταν σαν εκτίμηση της στιγμής...
Τις περισσότερες φορές να χαίρομαι για το διαφορετικο καρέ που ζούσα, που φωτογράφιζα.

Νομίζω ότι με το να αποθανανατίζω ίσως το χαιρόμουν πιο πολύ.
Από την άλλη με τρόμαζε. Ακολουθούσε η σκέψη. Θα είναι και τα επόμενα καρέ όμορφα; ανέμελα; ουσιαστικά;

Έχεις δίκιο!:) Με απασχολεί το μέγεθος του χρόνου. Άλλες φορές κυλάει όμορφα αργά και άλλες φορές βασανιστικά γρήγορα.

\"Το παρελθόν μπερδεύεται με την ιδέα που σχηματίζουμε γι αυτό.\"
Και σε αυτό συμφωνώ. Η αντίληψή μου για το τότε που τότε ήταν το παρόν μου θα ήταν διαφορετική. Όπως και η αντίληψή μου για το τώρα που θα αποτελεί πλέον παρελθόν στο μέλλον θαείναι ίσως πάλι διαφορετική.

Αυτό μου έφερε στο νου και έναν στίχο: Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν\". Ελπίζω όχι και τόσο ίδια:)

Ανοιχτοί στην αλλαγή λοιπόν. Αυτό είναι το κλειδί. Όσος φόβος κι αν υπάρχει.

Σαν να βγαίνεις για λίγο έξω απο τη στιγμή και να την εκτιμάς...

Σαν να βγαίνεις, \"εκτός χρόνου\", για να ανησυχήσεις, για τον χρόνο... ( αυτό κολλάει στον τρόμο που αναφέρεις).

Ελπίζεις όχι και τόσο ίδια...
Ορίστε λοιπόν! Η ανάγκη σου για αλλαγή....για μπροστά..

Φόβος.... κάποιες φορές ο χρόνος κυλά βασανιστικά γρήγορα...

Ορίστε η ανάγκη για μη - αλλαγή....


Εμένα μου φαίνεται, σαν να παλεύεις με τον χρόνο, κι απο τη μία να τον βλέπεις φίλο ( μ αυτά που φέρνει στο διάβα του, την αλλαγή. το νέο)
απο την άλλη σαν εχθρό ( που τρέχει και πρέπει να τον ακολουθήσεις στο διάβα του... και που σε παίρνει μακριά απο το τότε, που όλα τα αλλάζει...)

[weird]

Αχ... ο νόμος των αντιθέσεων της Ύπαρξης ( το κάθε καλό είναι και κακό απο κάποια άποψη και αντίστροφα ή αλλιώτικα, ουδέν καλό αμιγές κακού)
και ο νόμος των εσωτερικών συγκρούσεων( έχουμε διαφορετικές μεταξύ τους ανάγκες μέσα μας, που όλες ζητούν ικανοποίηση, όμως κάποιες συγκρούονται μεταξύ τους)
συνθέτουν ένα απο τα πιο σκληρά και ( ωφέλιμα επέτρεψέ μου) κομμάτια του προσωπικού μας αγώνα...

Του αγώνα για ένωση, εναρμόνιση και εξισορρόπηση :)

[anwnimi]

Η ανάγκη για αλλαγή και η ανάγκη για μη-αλλαγή.
Διαβάζοντας το δεύτερο ανατρίχιασα.

Αυτή η ανάγκη για μη-αλλαγή πόσο μεγάλη επιτέλους είναι;

[weird]

Originally posted by anwnimi
Η ανάγκη για αλλαγή και η ανάγκη για μη-αλλαγή.
Διαβάζοντας το δεύτερο ανατρίχιασα.

Αυτή η ανάγκη για μη-αλλαγή πόσο μεγάλη επιτέλους είναι;

Οσο μεγάλη της επιτρέπουμε εμείς ;)

[anwnimi]

Μερικές φορές η αλήθεια είναι τόσο μπροστά μας
κι εμείς την ψάχνουμε αριστερά, δεξιά, πίσω μας!:)