Ιστορικό πανικού 22 χρόνων και βοήθεια
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 7 of 7
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    May 2021
    Posts
    5

    Ιστορικό πανικού 22 χρόνων και βοήθεια

    Καλησπέρα, θα σας πω την ιστορία μου όσο πιο σύντομα μπορώ. Από μικρό παιδί είχα κάποιες κρίσεις πανικού αλλά ο οργανισμός μου το περνούσε στο ντούκου επειδή δεν ήξερε τι ήταν. Είχα μια έντονη εφηβεία μέχρι που το 1999 σε ηλικία 17 ετών με έπιασε η πρώτη μεγάλη κρίση πανικού έπειτα από χρήση χασίς. Έδωσα μεγάλη διάσταση στο θέμα βάζοντας τους γονείς μου να με πάνε στο νοσοκομείο νομίζοντας ότι είχα πρόβλημα με την καρδιά. Μέχρι το 2004 προσπάθησα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία να το ξεπεράσω με ψυχολόγο. Τότε παρουσιάστηκα στο στρατό και ήμουν με αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού για 3 μέρες στο στρατόπεδο χωρίς να φάω ούτε να πιω νερό. Με είδε ένας γιατρός σε τι κατάσταση ήμουν και μου έδωσαν 2 χρόνια αναβολή.Τότε πήρα και τα πρώτα μου φάρμακα. Το 2006 ξαναπαρουσιάστηκα με τον πατέρα μου μέσα στο στρατόπεδο περιμένοντας όλη μέρα να περάσω απ τους γιατρούς ελπίζοντας να μου δώσουν απολυτήριο. Έτσι κι έγινε. Εν τω μεταξύ είχα δυο επιχειρήσεις στην πόλη μου επιτυχημένες, η μια σχετιζόταν με νυχτερινό μαγαζί διασκέδασης. Την άλλη την έχω ακόμη όντας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Το 2006 πήρα 3 διαφορετικά φάρμακα και άρχισα να παίρνω την ανηφόρα. Το 2009 παντρεύτηκα και από τον ενθουσιασμό μου ότι έκανα οικογένεια έκοψα σιγά σιγά τα φάρμακα το 2013 με καθοδήγηση γιατρού φυσικά. Από το 2010 πήγαινα συχνά εκδρομές και ταξίδια με την οικογένεια μου κάτι που ήταν μεγάλο βήμα για μένα γιατί φοβόμουν πολύ την απόσταση.Πίστευα ότι είχα αποθεραπευτεί. Η γυναίκα μου όμως ήταν πολύ ιδιότροπη με πολλά νεύρα και κακή συμπεριφορά. Το 2015 σε κάποιες διακοπές που πήγαμε έπειτα από εναν μεγάλο καβγά με έπιασε η πιο δυνατή κρίση πανικού στη ζωή μου. Γυρίζοντας στην πόλη μου με περίμενε μια οδύσσεια 3 χρόνων με συνεχείς εναλλαγές γιατρών που μου έδιναν άλλα αντί άλλων φάρμακα και γινόμουν όλο και χειρότερα. ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣΤΕ ΟΤΙ ΕΠΙΝΑ ΚΟΚΤΕΙΛ ΦΑΡΜΑΚΩΝ ΜΕ 7,5 MG TAVOR ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ!!!! Το 2018 το καλοκαίρι έπαθα σάγχαρο από την κατάχρηση φαρμάκων. Τότε γνώρισα έναν καλό γιατρό και αρχίσαμε να βάζουμε σε μια τάξη τον οργανισμό μου και γενικά την ζωή μου. Αρχισα πάλι να παίρνω τα πάνω μου και αρχές του 2020 πριν την πανδημία πήρα διαζύγιο. Ειδικά από τότε έχω ηρεμήσει και πάω μια χαρά. Έχω κάνει μεγάλες αλλαγες προς το καλύτερο και αισθάνομαι πιο δυνατός από ποτέ. Το πρόβλημα που μου έχει μείνει είναι ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω μόνος μου ή με την κόρη μου πχ να πάμε μια εκδρομή μακριά από την πόλη μου. Θα ήθελα γνώμες και βοήθεια πάνω σ αυτό και επίσης να ξέρετε ότι πίνω 4 διαφορετικά φάρμακα για να ζω μια κανονική ζωή. Επειδή είμαι σε φάση που θέλω να κάνω ένα γενικό restart στη ζωή μου θα ήθελα να αποθεραπευτώ πια από αυτό το πράγμα γιατί εχω κουραστεί 22 χρόνια. Θα ήθελα σταδιακά να μειώσω φάρμακα και να ξεπεράσω κυρίως το πρόβλημα της απόστασης. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια φυλακή που έχει σύνορα 40 χιλιόμετρα περίπου έξω από την πόλη μου. Κι αυτά με παρέα. Μόνος μου δεν βγαίνω σε απόσταση 20 χιλιομέτρων μακριά από την πόλη μου. Μπορώ να ταξιδέψω με οικεία μου πρόσωπα απλώς αυτό δεν με καλύπτει γιατί όπως είπα έχω κάποια πλάνα στο μυαλό μου που ο πανικός δεν χωράει. Μην σας κουράζω άλλο. Ευχαριστώ για όσους διαβάσατε την ιστορία μου που πιστέψτε με την είπα πολύ περιλιπτικά. Περιμένω οποιαδήποτε πρόταση βοήθειας και γνώμες. Ειμαι ανοιχτός σε όλα που μπορούν να μου κάνουν καλό.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Ειδική δεν είμαι, μία γνώμη γράφω όπως όλοι εδώ μέσα. Η ένστασή μου σε όλα αυτά είναι ότι δεν υπάρχουν φάρμακα που πιάνουν όταν είσαι στην έδρα σου και στα 40 χιλιόμετρα μακριά σταματάνε. Θέλω να πω, είναι άλλο πράγμα ένα πρόβλημα να είναι π.χ. 90% οργανικής φύσεως και 10% ψυχολογικής και άλλο πράγμα να είναι 90% ψυχολογικής φύσεως και 10% οργανικής. Άλλη αντιμετώπιση θέλει το ένα κι άλλη το άλλο. Αν κατα βάση είναι ψυχολογικό το θέμα, τα φάρμακα καλύπτουν τα συμπτώματα και το πρόβλημα μένει άλυτο. Αν κατάλαβα καλά, τόσα χρόνια κάτι τέτοιο κάνεις. Λόγω συνθηκών ίσως ξεπεράστηκε ένα μέρος του προβλήματος όμως όχι ολόκληρο. Το ότι δεν βοήθησε ιδιαίτερα κάποιος ψυχολόγος κάποτε, δεν σημαίνει ότι κάποιος άλλος ψυχολόγος δεν μπορεί να βοηθήσει τώρα. Νομίζω ότι αυτό με την ταραχή σε περιβάλλον μη οικείο και τα ταξίδια, είναι μία φοβία που έχει γιγαντωθεί στο μυαλό σου όπως όλες οι φοβίες. Όσο πιο πολύ εκτίθεσαι σε αυτές, τόσο πιο πολύ τις απομυθοποιείς και τις ξεπερνάς. Δεν το θεωρώ τόσο πολύ τραγικό να το ξεπεράσεις και μόνος σου. Αν όμως κόβοντας τα φάρμακα αρχίζουν και εμφανίζονται πάλι ένα σωρό άλλα θέματα που έχεις αφήσει άλυτα ως τώρα; Εκεί θεωρώ βασική την ψυχοθεραπεία για να μη γίνει κανένα μεγάλο πισωγύρισμα.

  3. #3
    Junior Member
    Join Date
    May 2021
    Posts
    5
    Έχεις δίκιο. Δεν ξέρω πια αν είναι οργανικό ή ψυχολογικό. Νομίζω όμως ότι είναι 100% ψυχολογικό γιατί στην υπόλοιπη ζωή μου δεν έχω πρόβλημα. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!!!!

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Παρακαλώ. Ελπίζω να βρεις την άκρη σου σύντομα και να έρθεις να μας γράψεις ότι αισθάνεσαι πολύ πολύ καλά : )
    Δεν ξέρω τι ηλικία έχει το παιδί σου, όμως αν πεις ότι θα την πάρεις να πάτε μία εκδρομή, ακόμα και ταραχή να σε πιάσει, λογικά μπροστά της θα θέλεις να φανείς ψύχραιμος. Οπότε θα φέρεσαι "φυσιολογικά" μπροστά της, θα συνεχίσετε ότι κάνατε και θα δεις ότι μετά από λίγο θα καταλαγιάσουν τα συμπτώματα. Μετά από λίγο μπορεί πάλι τα ίδια και πάλι, όμως σταδιακά όσο εκτίθεσαι σε όλο αυτό, θα δεις ότι θα το ξεπεράσεις. Κάπως έτσι ξεπερνιούνται ή τουλάχιστον τίθονται υπο έλεγχο όλες οι φοβίες. Πρέπει να γίνεις χειρότερα για να γίνεις καλύτερα ας το πω έτσι.

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    May 2021
    Posts
    5
    Σε ευχαριστώ Σονια. Στα υπόλοιπα είμαι μια χαρά απλώς τώρα με τα lockdown έχω σκουριάσει και πρέπει να εξασκησω τις αποστάσεις.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2021
    Posts
    269
    Betman1982 καλησπέρα. Πρώτον συμφωνώ απόλυτα με την Sonia. Εγώ είμαι 2 χρόνια μεγαλύτερος από εσένα και παλεύω σχεδόν μια ζωή με κρίσεις πανικού, αγχωδη διαταραχή και φοβίες όπως αρρωστοφοβίες και κάποτε φοβίες ταξιδιού με αυτοκίνητο, αεροπλάνο κτλ. Γενικά δεν μου άρεσε να φεύγω από την 'βάση' μου.
    Όσων αφορά την αγωγή σου μην κάνεις κάτι χωρίς την έγκριση του γιατρού σου. Μπορεί να χρειαστείς πολύ σταδιακή μείωση σε συνδυασμό με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία για να μπορέσεις να το κόψεις κάποια στιγμή. Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις μια δόση συντήρησης για μια ζωή. Αυτό δυστυχώς δεν μπορεί να το προβλέψει κάνεις.
    Αυτό που πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι το να είσαι καλά για σένα και για την κόρη σου και συγχρόνως με έναν ψυχοθεραπευτή που θα σου ταιριάζει να ετοιμαστείς για το πως να αντιμετωπίσεις κάποια στιγμή ενδεχομένως μια ζωή χωρίς φάρμακα.
    Όσων αφορά την φοβία που έχεις πραγματικά την έχω περάσει και ο τρόπος που την ξεπέρασα εγώ ήταν να την αντιμετωπίσω σε πρώτη φάση. Δλδ όσο και αν φοβόμουν, όσο άβολα και αν αισθανόμουν, όσες κρίσεις πανικού και να είχα το έκανα. Την πρώτη φορά δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία. Την δεύτερη όμως ήταν ευκολότερο και την τρίτη φορά άρχισα και να το ευχαριστιέμαι.
    Από εκεί και πέρα εσύ ξέρεις κάποια πράγματα που θα σε κάνουν να αισθανθείς λίγο πιο άνετα τις πρώτες φορές. Για παράδειγμα εγώ στο αεροπλάνο την πρώτη φορά πήρα το laptop μαζί μου και είδα μια ταινία που είχα κατεβάσει για να αποσπαστεί η προσοχή μου.
    Στην οδήγηση έβαζα 'εργασίες' στον εαυτό μου όταν πήγαινα ταξίδια όπως για παράδειγμα να προσπαθώ να απομνημονευω τις νέες διαδρομές ώστε μετά όταν φτάσω να σχεδιάσω ένα χάρτη των περιοχών από τις οποίες πέρασα. Άλλες φορές έβαζα audiobooks να ακούω κατά την διάρκεια του ταξιδιού.
    Και όταν έφτανα στους περιορισμούς πάντα έψαχνα κάτι να βρω να απασχολούμαι ώστε να μην προλαβαινει το μυαλό μου να σκέφτεται αγχωτικά.
    Αφου έχεις ξεπεράσει όλα τα υπόλοιπα θα το ξεπεράσεις και αυτό να είσαι σίγουρος.

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    May 2021
    Posts
    5
    Σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου για το ουσιαστικό σχόλιο σου. Δεν με ενδιαφέρει αν πίνω φαρμακα συντήρησης για μια ζωή. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ξεπεράσω το πρόβλημα με την απόσταση και φέτος το καλοκαίρι θα κάνω πολλές προσπάθειες.Ο γιατρός μου πιστεύει ότι μπορώ. Εννοείται πως δεν κόβω φάρμακα χωρίς την έγκριση του. Τα λόγια σου ήταν εμψυχωτικά και παίρνω δύναμη για να το προσπαθήσω. Ο πανικός είναι ένα mind game που πρέπει να βγούμε νικητές.

Similar Threads

  1. Καταθλιψη 18 χρονων δν ξρω τι να κανω .. Θελω βοηθεια
    By Sotirishatzi in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 17
    Last Post: 31-12-2015, 01:51
  2. Ενα ιδιαιτερο ιστορικο!
    By 1642Eva in forum Συναισθηματική Υπερφαγία, Ψυχογενής Βουλιμία
    Replies: 13
    Last Post: 30-09-2014, 02:34
  3. Δεν θα γράψω το ιστορικό μου...!!!!
    By Elendar in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 15
    Last Post: 24-05-2013, 01:38
  4. Ιστορικό κείμενο για την ψυχολογία (απόσπασμα)
    By Instant in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 1
    Last Post: 04-01-2012, 16:51
  5. p_k : Το ιστορικό ενός θριάμβου!
    By NADINE_ed in forum Παχυσαρκία
    Replies: 18
    Last Post: 23-02-2009, 15:25

Tags for this Thread

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •