GROUP THERAPY!

[anwnimi]

originally posted by antara

ANWNYMI!
τί θεραπείες έχεις κάνει εσύ που είναι τόσο αντίθετες με την gestalt ths weird???


Αντάρα μου
η ψυχοθεραπεία που κάνω εγώ είναι ψυχοδυναμική σε συνδυασμό με συμβουλευτική και συμπεριφοριστική και της weird είναι η gestalt.
Οι ομοιότητές τους είναι στο ότι η συμβουλευτική και η gestalt έχουν να κάνουν με το παρόν και είναι και πελατοκεντρικές (δηλαδή ο θεραπευτής \"προσαρμόζεται\" στις ανάγκες του θεραπευομένου και αλληλεπιδρά μαζί του) αλλά από όσο ξέρω με διαφορετική διαδικασία σε κάθε προσέγγιση. Μπορεί να με διορθώσει και η weird, άλλωστε μόνο για τη δική μου μπορώ να μιλήσω πιο σίγουρα. Στη συμβουλευτική υπάρχει αλληλεπίδραση συναισθηματική αλλά όχι τόσο όσο στη gestalt.
H ψυχοδυναμική από την άλλη δίνει έμφαση στο παρελθόν...


οι ερωτήσεις του θεραπευτή μου άρεσαν και εμένα αλλά έχω κάποιες βασικές επιφυλάξεις .πχ όσοι έχουν κάνει ψυχανάλυση λένε ότι ήταν τσαμπα λεφτά! από όσο ξέρω η πλέον αποτελεσματική στα θέματα αγχωδών νευρώσεων είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική..

πάνω σε αυτό , που με όλο το θράσσος μου ομολόγησα στον κ. ψυχαναλυτη , για συντομία στο εξής κ. F. , μου αντέτεινε το επίσης λογικό επιχείρημα.
αυτές οι θεραπείες που, οπως η γνωσ-συμπερ. , δίνουν όλη τους την έμφαση στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων , χωρίς να αναλύουν τα βαθύτερα αίτια δεν έχουν αποδείξει σε βάθος χρόνου την αποτελεσματικότητά τους ώστε να τις χαρακτηρίσουμε πιο αποτελεσματικές. Με την έννοια, όπως ακριβώς και εμείς οι ίδιες διαπιστώσαμε , όσο δε σκαλίζεις τις πληγές είναι σα να προσπαθείς να κρατήσεις το καπάκι σταθερό σε μία κατσαρόλα που βράζει. αν δε χαμηλώσεις τη φωτιά σε κάποιο σημείο θα εκτοξευσθεί. μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιήσεις δύναμη ή πετσέτες ή άλλα μέσα πάνω από το καπάκι , αλλά αν αφεθείς ελέυθερος , αυτό θα εκτιναχθεί και θα συνεχίζει να εκτι\\νάσσεται μέχρι να γίνεις ΜΠΟΥΡΛΩΤΟΟΟΟ που έλεγε και η αλησμόνητη Σαπφώ! έτσι και αυτός βλέπει ότι χωρίς την ΑΝΑΛΥΣΗ ( ΖΗΤΩ Ο ΦΡΟΥΝΤ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΛΥΣΗ) απλώς κουκουλώνεις το ασυνείδητο που βράζει...και τα άλλα είναι μερεμέτια ας πούμε.!
(καλά αυτό ήταν μαι δική μου παράφραση των λεγομένων του)

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση τόσα χρόνια είναι ότι οι διάφορες σχολές θεραπειών , βρίσκουν συχνά στα πρόσωπα των θεραπευτών τους τόσο ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ εκπροσώπους , που πιστεύει ο καθένας τόσο πολύ στη δική του \"λύση \" αλήθεια-ή ό,τι άλλο, λες και προκειται για θρησκευτική δοξασία! χριστιανοί κατά μουσουλμάνων , ψυχαναλυτές κατά συμπεριφοριστών, κοκ..Είναι ενδεικτικό νομίζω του πόσο σχετικά είναι όλα και ίσως θα πρέπει κάποτε και αυτοί να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει ΜΙΑ αλήθεια ή μία θεραπεία , αλλά ο καθένας μπορεί να βρει στην κάθε θεραπεία τη δική του αλήθεια , ο θεραπευόμενος να ακολουθήσει εκέινη που αγγίζει περισσότερο τη μοναδική προσωπικότητά του , όπως πολύ σωστά είπε και η weird πιο πάνω.


Πολύ σωστό το θεωρώ αυτό καλή μου! Ο φανατισμός μόνο απολυτότητα και σύγχυση φέρνει. Το τι βοηθά τον καθένα εξαρτάται από τον ίδιο, την προσωπικότητά του, τα θέματα που καλείται να λύσει, το πόσο ΕΤΟΙΜΟΣ είναι να τα λύσει, αλλά και από τον ίδιο το θεραπευτή.
Και ίσως, οι συνδυαστικές μέθοδοι να προσφέρουν σε κάποιον που δεν ξέρει εκ των προτέρων τι του ταιριάζει καλύτερο.

Όλες οι προσεγγίσεις έχουν τα θετικά τους. Και η συμπεριφοριστική χρειάζεται παρόλο που τα αποτελέσματά της ειναι άμεσα αλλά όχι βαθύτερα. Και η γνωσιακή για την αλλαγή του τρόπου σκέψης. Και η ψυχανάλυση για βαθιά εξέταση του παρελθόντος. Και η ψυχοδυναμική για μια πιο λάιτ έκδοση της ψυχανάλυσης. Και οι προσωποκεντρικές για να ζήσει κανείς στο εδώ και το τώρα γιατί στο τώρα ζούμε και κάλούμαστε να ζήσουμε όσο γίνεται περισσότερο σε επαφή με εμάς...

Ωραία βέβαια όλα αυτά αλλά μπορούμε να κάνουμε όλα; Αδύνατο, ανέφικτο. Αυτό που είναι πιο εφικτό είναι να διαλέξουμε κάποιον θεραπευτή που να μας κάνει, να το\'χει όπως λένε και να κινητοποιούμαστε κι εμείς, όχι μόνο στην ανάλυση αλλά και στην πράξη (που φυσικά είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι). Ακόμα και μέσα από την ενημέρωση βιβλίων μπορούμε να πάρουμε κάποια (όχι όλα) θετικά άλλων προσεγγίσεων που επιλέξαμε να μην ακολουθήσουμε. Δυστυχώς μόνο αυτή σαν εφικτή λύση μπορώ να σκεφτώ. Μακάρι να υπήρχε κάποιος που να τα συνδύαζε όλα, μα δεν υπάρχει...


Τέλος ως προς τη διαδικασία αντιμετώπισης των συγκρούσεων...αφού τις βλέπαμε και τις ξαναβλέπαμε...δε νομίζω να κινητοποιούμουν να κάνω κάτι!


Αχ καλή μου κι εγώ εκεί κολλάω, στην κινητοποίηση! Σοβαρό κόλλημα!
Η κινητοποίηση είναι θέμα ρυθμών, timing που λένε. Είναι θέμα και του θεραπευτή, πόσο θα μας σπρώξει έμμεσα, αλλά και δικό μας. Κυρίως δικό μας. Γιατί θεωρητικά μπορεί να έχουμε απέναντί μας τον σούπερ θεραπευτή και εμείς να μην κουνάμε το μικρό μας δακτυλάκι...


έχω κάτι υπόψην μου τώρα που το ξανασκέφτομαι, για αυτή τη βαθειά χαραγμένη ποικιλοτρόπως σύγκρουση μου με το άλλο φύλο, για την οποία δε θέλω να επεκταθώ αλλά θα ανάφέρω την εξής παρότρυνση του γιατρού
-αφού έχουμε δει τα αισθήματα απόρριψης και φόβου της πρωταρχικής μου σχέσης με το άλλο φύλο( βλ. μπαμπάς) , και πως προβάλλονται σε κάθε άντρα που γνώριζα , μου έλεγε...πάρε εκείνο το κοριτσάκι του τότε , εκείνο το φοβισμένο και απογοητευμένο κοριτσάκι και βάλτο με τη σημερινή σου σοφία , τη σοφία της 30χρονης , να αντιμετωπίσει από την αρχή όλα αυτά τα συναισθήματα..

εκείνο το κοριτσάκι λοιπόν φίλες μου , τη σοφία της 30χρονης την έχει μόνο για τη δουλειά της...
ποτέ δεν κατάφερα να φέρω τη φοβισμένη μικρή και να της δείξω τον κόσμο με τα μάτια του σήμερα...
όλος ο δυναμισμός, η περηφάνεια, το γόητρο εξαντλείται στην κοινωνική περσόνα που έχτισα για τον εαυτό μου. είμαι απόλυτα ευάλωτη, απόλυτα εύθραστη , απόλυτα φοβισμένη.

στην πραγματικότητα είμαι το δεκάχρονο κοριτσάκι που θέλει να την πάρει αγκαλιά ο μπαμπάς της και να της πει ότι είναι όμορφο, ότι την αγαπάει , ότι είναι περήφανος για αυτήν .

σε κάθε μου κρίση το προσωπείο γκρεμίζεται. βγαίνει στην επιφάνεια ο ευάλωτος -φοβισμένος εαυτός μου. ένα ελαφάκι που σπαρταράει μέσα στη ζούγκλα . η ψέυτικη χαίτη πέφτει, δεν είμαι λιοντάρι, και πόσο ηλίθιο ήταν να νομίζω ότι είμαι με ένα μάτσο ψεύτικες τρίχες!

τελικά το πρόβλημά μου με φέρνει σε επαφή με τον αληθινό εαυτό μου..ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι.


Καλή μου κι εσύ είναι σαν να μιλάς για μένα! Η μικρή...ανώνυμη, όλο αυτό ακούω στις συνεδρίες. Στην αρχή με ξένιζε, ποια μικρή έλεγα; Δεν υπάρχει! Πολύ ψυχαναλυτικό μου έμοιαζε Κι όμως, όπως σωστά τα λέει και η Άρσι, υπάρχει. Δεν πρέπει να καταπνίγεται, να φιμώνεται, και η μεγάλη να προσπαθεί να την εξορίσει. Αλλά να θραφεί, να γίνει αποδεκτή, μέχρι να μεγαλώσει...



(πωπω...αυτά ήταν τελείως ψυχαναλυτικά...ελέυθερος συνειρμός..θα με χρεώσετε




Θα σε χρεώσουμε, φυσικά! Με πολλά μηνύματα επιβεβαίωσης και διαλόγου στο πολύ όμορφο θρεντ που άνοιξες!

[vince]

Originally posted by Sofia

Originally posted by antara
πραγματικά δηλαδή, αν δεν γνώριζα και ανρώπους πιο περιορισμένης αντίληψης από σένα, θα βαυκαλιζόμουν ότι κι εμείς ωσαν άλλοι illuminati ( μην το δειτε μεγαλη βλακεια) , που \"υποφέρουμε\" από νευρώσεις , πληρώνουμε το τίμημα της υψηλής συναισθηματικής και πνευματικής νοημοσύνης ! ρε παιδί μου τόσο διεισδυτική σκέψη, χαλάλι τα προβλήματα δηλαδή!

ευτυχως που γνωρισες τοτε...γιατι μια τετοια αποψη συνανταται συχνα κ προσωπικα την βρισκω κ πολυ ρατσιστικη.

μιλαω προσωπικα για μενα, που ειχα την τυχη να γνωρισω εξαιρετικους ανθρωπους (εστω ελαχιστους) που ομως δεν ειχαν καποια ψυχικη νοσο κ με αγκαλιασαν εξισου ζεστα ( κι ισως κ περισσοτερο) απο αλλους που ορκιζονταν στην ευαισθησια που κολλαει με καθε ψυχικη ασθενεια...

ηθελε απο μενα, προσπαθεια για να δω πώς ηταν κ θεμα προσωπικης μου ανικανοτητας να διαχειριστω μονη μου συναισθηματα κ καταστασεις.δυσκολα δεχομαστε τα προσωπικα μας ορια κ ειναι αληθεια πώς εχουμε μικρη αντοχη στην ματαιωση.

Θα ήθελα να επέμβω στην κουβέντα σας

Θυμήθηκα ένα test ευφυίας στο internet που διαφημίζεται με την εξής ερώτηση....είστε γάιδαρος ή Αινστάιν?

Νομίζω πως το πλασάρισμα της εξίσωσης \"ευαίσθητος άρα υψηλά νοήμων\" είναι αγαθιάρικο, ρομαντικό όπως είπε και η weird. Η ευαισθησία με την δημιουργικότητα είναι διαφορετικά πράγματα όπως και η ευφυία. Όροι που μπορούν να συσχετιστούν αλλά χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο.

Η δημιουργικότητα ενός επιστήμονα θα του δώσει καινοτομική οπτική στην επιστημονική του προσέγγιση.

Η ευαισθησία ενός δασκάλου θα προφυλάξει τα παιδιά από τις άνευ ορίων τιμωρίες.

Η εφυία ενός μαθηματικού θα τον βοηθήσει να λύσει πιο γρήγορα το μαθηματικό του πρόβλημα.

Υπάρχουν όμως και επιστήμονες με έλλειψη δημιουργικότητας (σαφής οδηγίες ως προς το αντικείμενο και τον τρόπο μελέτης), δάσκαλοι επικριτικοί και επιλεκτικοί προς τους μαθητές τους, και μαθηματικοί που ναι μεν θα λύσουν το πρόβλημα αλλά θα τους πάρει πολύ χρόνο και κόπο.

Η γονιδιακή εξίσωση δεν έχει κοινούς παρανομαστές γιατί πολύ απλά ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός/ ξεχωριστός και η εξέλιξη πολυπαραγοντική..

[Arsi]

Originally posted by weird
Και τώρα κορίτσια ετοιμαστείτε!!!!
Μιας και ταιριάζουμε τόσο πολύ στους διαλόγους μας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που με απασχολεί και ο καθένας να βάλει τη δική του πινελιά.

Λοιπον, το θέμα αυτό σαν αφορμή ξεκίνησε, εν προκειμένω, ως εξής :
Εγραψα στην Αντάρα ( και επίτηδες δεν το έσβησα) αυτούσια την συναισθηματική μου σκέψη , όταν είχα βυθιστεί στο να την σκέφτομαι.
\" αυτός ο ηλίθιος ο γιατρός δεν μπόρεσε...!\"

Αφού το έγραψα, προβληματίστηκα.

Επρεπε να της το γράψω έτσι?
Κι αφού, όπως έιπαμε, για την εξέλιξη της θεραπείας έχουν και τα δύο μέρη ευθύνη.... οπότε, δεν ήταν ορθολογικό αυτό που έγραψα.
Μήπως να της το έφερνα πιο απαλό?
( πχ. Και δυσανασχέτησα με τα λάθη που ενδεχόμενα έκανε.....)Το αφιλτράριστο για μένα είναι χρυσάφι weird!Για το λόγο ότι είναι η ΄πραγματική΄ μας πίστη για κάτι.Δλδ κ να το έγραφες αλλιώς κ να έριχνες ευθύνες κ στην αντάρα η αλήθεια είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση τις πιο πολλές τις ρίχνεις στον γιατρό κ τον θεωρείς ηλίθιο.Έτσι είναι ένα σπουδαίο εργαλείο να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας.Δύσκολα βγαίνει.Πρέπει να έχεις την ικανότητα να αφήνεσαι αρκετά ελεύθερος,σε μένα πολύ σπάνια αλλά βγαίνει.

Και ιδού, ο πυρήνας του προβληματισμου΄.

( Κορίτσια, αυτό δεν το έχω πει ποτέ δε κανέναν, γιατί ξέρω, οτι είναι κάτι που δεν θα γίνει κατανοητό απο τον καθένα).

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ?

Αλλο μου βγαίνει, όταν τα πετάω αφιλτράριστα απο το μυαλό μου, κι άλλο όταν τα επεξεργαστώ.Αν η επεξεργασία δε συμβαδίζει μ\'αυτό που πραγματικά πιστεύεις μέσα σου κ απλά μιλάς λογικά τότε η διαφορετικότητα είναι έντονη,αλλιώς σερβίρεις τον εσωτερικό σου κόσμο σε ένα όμορφο σερβίτσιο...κ επουσιώδη διαφορά στα λεγόμενα δεν παίζει απλά τα προσαρμόζεις σε κάποιους κανόνες επικοινωνίας..έτσι λέω εγώ τώρα...

Συνήθως, πάνω στην επεξεργασία, μπαίνουν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πολλοί παράγοντες ( γιατί μιλάει έτσι, είναι φορτισμένος, πως θα ήταν καλύτερο να του το σερβίρω, πώς θα με κατανοήσει, θα βγει άκρη απο το να εκφραστώ άμεσα, μπα δεν νομίζω, πως να του το δέιξω για να το καταλάβει) και αναλόγως, υιοθετώ εναν ΤΡΟΠΟ εκφοράς του μέσα μου.

Πάνω σε αυτήν την εκφορά / επεξεργασία που τα κίνητρά της είναι πάνω κάτω το σώσιμο της επικοινωνίας, η φροντίδα του άλλου και.... καμιά φορά και η αδυναμία μου να μιλήσω λεγοντας το συναίσθημά μου ευθέως, γίνεται μια αλλοίωση.Πολύ σωστά weird μου πολλοί παράμετροι σε μια επικοινωνία κ πως θα μοιραστούμε τον ψυχικό μας κόσμο..η οποιαδήποτε αλλοίωση μπορεί να σημαίνει κ υποχώρηση,άφημα στην άκρη ενός κομματιού απ\'το συναίσθημά μας.Αχ!η λογική πόσο αγαπημένη φίλη πρέπει να είναι με το συναίσθημα,να συνεργαστούν κ να παρουσιάσουν το ΄έργο΄ τους!

Αλλιώνεται η φυσικότητα με την προγραμματισμένη αντίδραση....Αυτό είναι σίγουρο κ η φυσικότητα μερικές φορές αν όχι όλες έχει τόση απερίγραπτη ομορφιά...

Κι όμως, και τις δύο αντιδράσεις μου, τις νιώθω αληθινές. Τις νιώθω αυθόρμητες ( δεν το σκέφτομαι πριν μου βγούν, γίνεται ασυναίσθητα).

Ωστόσο πολλές φορές, ειδικά στο παρελθόν, ένιωθα ανελεύθερη, γιατί θα το ήθελα να αντιδρούσα πιο \"αφιλτράριστα\". ανάγκη να βγει το συναίσθημα,που δεν είχε μάθει να βγαίνει...η λογική απαγόρευε πολλά κομμάτια του.....

Την πιο άμεση αντίδρασή μου, που έβλεπα συχνά στους γύρω, εμένα σε χρόνο dt την είχα φιλτράρει ένα κάρο σταθμίσεις νοητικές και έβγαινε κάτι άλλο....Ο άλλος δεν προλάβαινε, απλά άνοιγε το στόμα του και μίλαγε. Εγώ αν το έκανα αυτό, έτσι απλά, θα ένιωθα τύψεις, διότι πριν ανοίξω το στόμα, θα είχα προλάβει να με ανακόψω και να βρω έναν τρόπο πιο λειτουργικό και για τους δυο μας να εκφράσω το ότι ένιωθα.

Εδώ σε καβγά με την αδερφή μου, έβλεπα οτι είχε άδικο, κατάλαβα όμως γιατί θεωρούσε οτι είχε δίκιο, ποιά απωθημένα οδηγούσαν την τσιρίδα της. πως διαστρέβλωνε τα πράγματα και δεν μπορούσα παρά..... να μην θυμώσω. Προσπάθησα να παριστάνω την θυμωμένη, ατύχησα γιατί είναι πανέξυπνη στο να αντιλαβάνεται συναισθηματικά τον άλλο.
Κι έτσι, ω ναι!!! Βγήκε για άλλη μια φορά απο πάνω.

Απο την άλλη, ώρες ώρες είμαι πολύ παρορμητική και μετά τα περνάω κ των υστέρων, απο πολλά φίλτρα αυτά που είπα και τότε, βρίσκω οτι έκανα αρκετά λάθη, και ανησυχώ. Θυμώνω που φέρθηκα τόσο παρορμητικά. Χωρίς καν να σκεφτώ το οτιδήποτε! ( πχ. σηκώνομαι και φεύγω, κλεινω την πόρτα κατάμουτρα κτλ).

Αρα βγαίνει σαν αντίδραση αυτό το παρορμητικό και κάπως μεγεθυμένο. Αυτό πιστεύω κ εγώ κ έχει σχέση μ΄αυτά που είπα,πως θέλει συνεργασία επεξεργασίας κ συναισθήματος ώστε να βγαίνει στην επιφάνεια άλλιώς μαζεύεται,μαζεύεται κ...βγαίνει χωρίς να ρωτήσει....

Αχ!weird μου!πόσο σημαντικό θεωρώ αυτό το αφιλτράριστο!
Έχω πιάσει τον εαυτό μου να βγάζει κάτι αφιλτράριστα πράγματα εντελώς διαφορετικά μ\'αυτά που πιστεύω πως ισχύουν,σκέφτομαι κ.λ.π.κάτι ιδέες,κάτι λόγια!!!!που ούτε να τα ονειρευτώ δε θα μπορούσα...Αφού έγραφα,για διάφορα για τη ζωή μου,έφευγε το χέρι χωρίς το μυαλό καθόλου κ όταν τα ξαναδιάβαζα δεν πίστευα πως τα έγραψα εγώ!κ όμως πιστεύω ότι αυτή είναι η αλήθεια μου,τα κρυφά καλυμμένα πιστεύω,που πολλές φορές βγαίνουν εντελώς μεταμφιεσμένα κ ύπουλα διαστροφικά έτσι ώστε με κάθε τρόπο να καλύψουν την \'υπαρξή τους...κ να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητα!γι\'αυτό κ θεωρώ χρυσό κ παραπάνω το αφιλτράριστο......
Το θεωρώ το ισχυρότερο εργαλείο,μετά την τριβή με τους ανθρώπους για αυτογνωσία.

Αλλά εσύ μάλλον μιλάς για αφιλτράριστες αντιδράσεις επι το πλείστον(κ αυτές απ\'τις σκέψεις βγαίνουν όμως...!),ενώ εγώ για αφιλτράριστες σκέψεις στο τελευταίο νομίζω....οι οποίες όμως μπορεί να βγάλουν κ αντικρούομενες συμπεριφορές σε σχέση με τις επεξεργασμένες ε?κ εκεί να αρχίσει το μπέρδεμα...άλλα σκέφτομαι,αλλιώς νιώθω,γιατί?μα αφού αυτό πιστεύω κ τρέχα γύρευε.......

Ωραίο θέμα πάντως!

[anwnimi]

Originally posted by weird
Και τώρα κορίτσια ετοιμαστείτε!!!!
Μιας και ταιριάζουμε τόσο πολύ στους διαλόγους μας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που με απασχολεί και ο καθένας να βάλει τη δική του πινελιά.

Λοιπον, το θέμα αυτό σαν αφορμή ξεκίνησε, εν προκειμένω, ως εξής :
Εγραψα στην Αντάρα ( και επίτηδες δεν το έσβησα) αυτούσια την συναισθηματική μου σκέψη , όταν είχα βυθιστεί στο να την σκέφτομαι.
\" αυτός ο ηλίθιος ο γιατρός δεν μπόρεσε...!\"

Αφού το έγραψα, προβληματίστηκα.

Επρεπε να της το γράψω έτσι?
Κι αφού, όπως έιπαμε, για την εξέλιξη της θεραπείας έχουν και τα δύο μέρη ευθύνη.... οπότε, δεν ήταν ορθολογικό αυτό που έγραψα.
Μήπως να της το έφερνα πιο απαλό?
( πχ. Και δυσανασχέτησα με τα λάθη που ενδεχόμενα έκανε.....)

Και ιδού, ο πυρήνας του προβληματισμου΄.

( Κορίτσια, αυτό δεν το έχω πει ποτέ δε κανέναν, γιατί ξέρω, οτι είναι κάτι που δεν θα γίνει κατανοητό απο τον καθένα).

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ?

Αλλο μου βγαίνει, όταν τα πετάω αφιλτράριστα απο το μυαλό μου, κι άλλο όταν τα επεξεργαστώ.

Συνήθως, πάνω στην επεξεργασία, μπαίνουν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πολλοί παράγοντες ( γιατί μιλάει έτσι, είναι φορτισμένος, πως θα ήταν καλύτερο να του το σερβίρω, πώς θα με κατανοήσει, θα βγει άκρη απο το να εκφραστώ άμεσα, μπα δεν νομίζω, πως να του το δέιξω για να το καταλάβει) και αναλόγως, υιοθετώ εναν ΤΡΟΠΟ εκφοράς του μέσα μου.

Πάνω σε αυτήν την εκφορά / επεξεργασία που τα κίνητρά της είναι πάνω κάτω το σώσιμο της επικοινωνίας, η φροντίδα του άλλου και.... καμιά φορά και η αδυναμία μου να μιλήσω λεγοντας το συναίσθημά μου ευθέως, γίνεται μια αλλοίωση.

Αλλιώνεται η φυσικότητα με την προγραμματισμένη αντίδραση....

Κι όμως, και τις δύο αντιδράσεις μου, τις νιώθω αληθινές. Τις νιώθω αυθόρμητες ( δεν το σκέφτομαι πριν μου βγούν, γίνεται ασυναίσθητα).

Ωστόσο πολλές φορές, ειδικά στο παρελθόν, ένιωθα ανελεύθερη, γιατί θα το ήθελα να αντιδρούσα πιο \"αφιλτράριστα\".

Την πιο άμεση αντίδρασή μου, που έβλεπα συχνά στους γύρω, εμένα σε χρόνο dt την είχα φιλτράρει ένα κάρο σταθμίσεις νοητικές και έβγαινε κάτι άλλο....Ο άλλος δεν προλάβαινε, απλά άνοιγε το στόμα του και μίλαγε. Εγώ αν το έκανα αυτό, έτσι απλά, θα ένιωθα τύψεις, διότι πριν ανοίξω το στόμα, θα είχα προλάβει να με ανακόψω και να βρω έναν τρόπο πιο λειτουργικό και για τους δυο μας να εκφράσω το ότι ένιωθα.

Εδώ σε καβγά με την αδερφή μου, έβλεπα οτι είχε άδικο, κατάλαβα όμως γιατί θεωρούσε οτι είχε δίκιο, ποιά απωθημένα οδηγούσαν την τσιρίδα της. πως διαστρέβλωνε τα πράγματα και δεν μπορούσα παρά..... να μην θυμώσω. Προσπάθησα να παριστάνω την θυμωμένη, ατύχησα γιατί είναι πανέξυπνη στο να αντιλαβάνεται συναισθηματικά τον άλλο.
Κι έτσι, ω ναι!!! Βγήκε για άλλη μια φορά απο πάνω.

Αυτη η κατανόηση του θυμού των άλλων που τελικά απαλύνει το δικό σου θυμό γιατί δικαιολογείς τη φορτισμένη αντίδρασή τους weird μου την έχω κι εγω καλή μου. Κάποιες φορές, σε σημείο δυσλειτουργικό.

Γιατί και ο θυμός είναι χρήσιμος. Πως θα εκτονωθείς; Και αν εσύ νιώθεις τον άλλο, τελικά αν δεν εκφράσεις κι εσύ τη δική σου πλευρά, το δικό σου δίκιο (και ο θυμός ένας τρόπος έκφρασης από τους πολλούς) πως τελικά να σε νιώσει και ο άλλος; Εκεί είναι τελικά που μένεις μόνος... Μόνος ψηλά, ανώτερος, να έχεις νιώσει τον άλλο, αλλά μέσα σου το δίκαιο που τελικά που δεν διεκδικήθηκε από εσένα, να σου βγαίνει ως εσωτερικός θυμός με αποδέκτη τελικά τον εαυτό σου.

Όσον αφορά τα πρώτα τα οποία περιγράφεις, σχετίζονται ως ένα βαθμό με το θέμα της γνήσιας έκφρασης του θυμού αλλά νομίζω πως γενικότερα σχετίζονται με την αφιλτράριστη όπως λες έκφραση των σκέψεών μας.
Πόσο αυθόρμητοι είναι ωφέλιμο να είμαστε τελικά; Και πόσο εκλογικευμένοι;
Χμμ, δύσκολα και βαθιά νερά καλή μου! Θεωρητικά και πρακτικά εξαρτάται από το πλαίσιο (διαπροσωπικό, ψυχοθεραπευτικό ή εργασιακό για παράδειγμα), το ποιον έχουμε απέναντι μας αλλά το θιγόμενο θέμα (είναι κάτι πολύ λεπτό για τον άλλο πχ

Ωραία βέβαια η θεωρία (μου) αλλά η πράξη και η επιλογή της εκάστοτε συμπεριφοράς πάντα πιο δύσκολη


Απο την άλλη, ώρες ώρες είμαι πολύ παρορμητική και μετά τα περνάω κ των υστέρων, απο πολλά φίλτρα αυτά που είπα και τότε, βρίσκω οτι έκανα αρκετά λάθη, και ανησυχώ. Θυμώνω που φέρθηκα τόσο παρορμητικά. Χωρίς καν να σκεφτώ το οτιδήποτε! ( πχ. σηκώνομαι και φεύγω, κλεινω την πόρτα κατάμουτρα κτλ).

Αρα βγαίνει σαν αντίδραση αυτό το παρορμητικό και κάπως μεγεθυμένο.




Κάποτε, είχα πει στη θεραπεύτριά μου. Βαρέθηκα να σου φέρομαι ώριμα και να ζυγιάζω την κάθε μου κουβέντα. Δεν με νοιάζει θα φερθώ όπως να ναι!!! Δεν μπόρεσε να το συλλάβει, αλλά εγώ επέμεινα να της φέρομαι άκρως σπασμωδικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις ( βγήκα βέβαια απο το ρολάκι της αγαπητης θεραπευόμενης) κι αυτό με ωφέλησε.


Ξέρεις Αντάρα, όταν έγραψες \" εδω μέσα γράφω χωρίς να σκέφτομαι\" πήγε ο νους μου σ αυτό το θεματάκι.


Παλιότερα, κατηγορούσα τον εαυτό μου, οτι είμαι διπρόσωπη.(
Μετά κατάλαβα, οτι και λόγω του εσωτερικού διχασμού ανάμεσα στο συναισθηματικό και το νοητικό μου κομμάτι, και λόγω άλλων πραγμάτων, απλά έτσι λειτουργώ.

Δεν μπορώ να με κατηγορώ γαι ένα φιλτράριμα που γίνεται ασυναίσθητα ή κάποιες φορές εκ των υστέρων.

Τώρα όλο αυτό έχει αμβλυνθεί πάρα πολύ, στα πλαίσια της γενικότερης διαδικασίας \"ενοποίησής \" μου.


Μάλλον καλή μου, περνώντας από τον ένα τρόπο αντίδρασης στον άλλο και ξανά, με τη δοκιμή, το τεστάρισμα, καταλήγουμε εκεί, στην πιο ειρηνική ενοποίηση των διαφορετικών μας κομματιών...

[anwnimi]

Originally posted by Arsi
Ψυχική νόσος-αντίληψη-διείσδυση....
Πιστεύω πως κάποιες φορές οι ίδιες οι εμπειρίες,μας κάνουν να εξασκούμε πιο πολύ κάποια σημεία.
Ένας άνθρωπος αν γυμνάζεται κ ασχολείται συνέχεια με το σώμα του το αποτέλεσμα θα είναι να γίνει δυνατό,να έχει αντοχή κ.λ.π.
Έτσι λοιπόν κ μέσω της εμπειρίας μιας ψυχικούς νόσου πολλές φορές αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε πολύ περισσότερο σε σύγκριση με το εαν δεν την περνούσαμε.Να ψάξουμε,να διεισδύσουμε κ να \'γυμνάσουμε\' περισσότερο κάποιες δυνατότητες του μυαλού.

Προσωπικά έχω περάσει ατελείωτες ώρες σκέψης,ανάλυσης.παρατήρηση ς ως κ διαλογισμού κ όλα αυτά για να βρω μια λύση στο πρόβλημά μου.Όλη αυτή η διαδικασία σίγουρα έχει κ τη θετική της πλευρά,κάποια καλά που μου άφησε κ δε νομίζω ότι έπαιξε ρόλο ή όποια ψυχολογική μου κατάσταση αλλά απλά κ μόνο το γεγονός ότι ΄έλιωσα΄ το μυαλό μου στη γυμναστική!

Εν τέλει το έχω ξαναπει πως πιστεύω πολύ στην ισορροπία των πραγμάτων....κάθετι αρνητικό έχει κ ένα θετικό κ αντίστροφα.....

Μια φράση που μου αρέσει πολύ:
Αγαπάω πολύ τα αρνητικά σου σημεία γιατί χωρίς αυτά δε θα υπήρχαν κ τα θετικά.

Πολύ συμφωνώ Άρσι με τα όσα γράφεις!

[weird]

Originally posted by anwnimi

originally posted by antara

ANWNYMI!
τί θεραπείες έχεις κάνει εσύ που είναι τόσο αντίθετες με την gestalt ths weird???


Αντάρα μου
η ψυχοθεραπεία που κάνω εγώ είναι ψυχοδυναμική σε συνδυασμό με συμβουλευτική και συμπεριφοριστική και της weird είναι η gestalt.
Οι ομοιότητές τους είναι στο ότι η συμβουλευτική και η gestalt έχουν να κάνουν με το παρόν και είναι και πελατοκεντρικές (δηλαδή ο θεραπευτής \"προσαρμόζεται\" στις ανάγκες του θεραπευομένου και αλληλεπιδρά μαζί του) αλλά από όσο ξέρω με διαφορετική διαδικασία σε κάθε προσέγγιση. Μπορεί να με διορθώσει και η weird, άλλωστε μόνο για τη δική μου μπορώ να μιλήσω πιο σίγουρα. Στη συμβουλευτική υπάρχει αλληλεπίδραση συναισθηματική αλλά όχι τόσο όσο στη gestalt.
H ψυχοδυναμική από την άλλη δίνει έμφαση στο παρελθόν...


οι ερωτήσεις του θεραπευτή μου άρεσαν και εμένα αλλά έχω κάποιες βασικές επιφυλάξεις .πχ όσοι έχουν κάνει ψυχανάλυση λένε ότι ήταν τσαμπα λεφτά! από όσο ξέρω η πλέον αποτελεσματική στα θέματα αγχωδών νευρώσεων είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική..

πάνω σε αυτό , που με όλο το θράσσος μου ομολόγησα στον κ. ψυχαναλυτη , για συντομία στο εξής κ. F. , μου αντέτεινε το επίσης λογικό επιχείρημα.
αυτές οι θεραπείες που, οπως η γνωσ-συμπερ. , δίνουν όλη τους την έμφαση στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων , χωρίς να αναλύουν τα βαθύτερα αίτια δεν έχουν αποδείξει σε βάθος χρόνου την αποτελεσματικότητά τους ώστε να τις χαρακτηρίσουμε πιο αποτελεσματικές. Με την έννοια, όπως ακριβώς και εμείς οι ίδιες διαπιστώσαμε , όσο δε σκαλίζεις τις πληγές είναι σα να προσπαθείς να κρατήσεις το καπάκι σταθερό σε μία κατσαρόλα που βράζει. αν δε χαμηλώσεις τη φωτιά σε κάποιο σημείο θα εκτοξευσθεί. μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιήσεις δύναμη ή πετσέτες ή άλλα μέσα πάνω από το καπάκι , αλλά αν αφεθείς ελέυθερος , αυτό θα εκτιναχθεί και θα συνεχίζει να εκτι\\νάσσεται μέχρι να γίνεις ΜΠΟΥΡΛΩΤΟΟΟΟ που έλεγε και η αλησμόνητη Σαπφώ! έτσι και αυτός βλέπει ότι χωρίς την ΑΝΑΛΥΣΗ ( ΖΗΤΩ Ο ΦΡΟΥΝΤ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΛΥΣΗ) απλώς κουκουλώνεις το ασυνείδητο που βράζει...και τα άλλα είναι μερεμέτια ας πούμε.!
(καλά αυτό ήταν μαι δική μου παράφραση των λεγομένων του)

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση τόσα χρόνια είναι ότι οι διάφορες σχολές θεραπειών , βρίσκουν συχνά στα πρόσωπα των θεραπευτών τους τόσο ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ εκπροσώπους , που πιστεύει ο καθένας τόσο πολύ στη δική του \"λύση \" αλήθεια-ή ό,τι άλλο, λες και προκειται για θρησκευτική δοξασία! χριστιανοί κατά μουσουλμάνων , ψυχαναλυτές κατά συμπεριφοριστών, κοκ..Είναι ενδεικτικό νομίζω του πόσο σχετικά είναι όλα και ίσως θα πρέπει κάποτε και αυτοί να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει ΜΙΑ αλήθεια ή μία θεραπεία , αλλά ο καθένας μπορεί να βρει στην κάθε θεραπεία τη δική του αλήθεια , ο θεραπευόμενος να ακολουθήσει εκέινη που αγγίζει περισσότερο τη μοναδική προσωπικότητά του , όπως πολύ σωστά είπε και η weird πιο πάνω.


Πολύ σωστό το θεωρώ αυτό καλή μου! Ο φανατισμός μόνο απολυτότητα και σύγχυση φέρνει. Το τι βοηθά τον καθένα εξαρτάται από τον ίδιο, την προσωπικότητά του, τα θέματα που καλείται να λύσει, το πόσο ΕΤΟΙΜΟΣ είναι να τα λύσει, αλλά και από τον ίδιο το θεραπευτή.
Και ίσως, οι συνδυαστικές μέθοδοι να προσφέρουν σε κάποιον που δεν ξέρει εκ των προτέρων τι του ταιριάζει καλύτερο.

Όλες οι προσεγγίσεις έχουν τα θετικά τους. Και η συμπεριφοριστική χρειάζεται παρόλο που τα αποτελέσματά της ειναι άμεσα αλλά όχι βαθύτερα. Και η γνωσιακή για την αλλαγή του τρόπου σκέψης. Και η ψυχανάλυση για βαθιά εξέταση του παρελθόντος. Και η ψυχοδυναμική για μια πιο λάιτ έκδοση της ψυχανάλυσης. Και οι προσωποκεντρικές για να ζήσει κανείς στο εδώ και το τώρα γιατί στο τώρα ζούμε και κάλούμαστε να ζήσουμε όσο γίνεται περισσότερο σε επαφή με εμάς...

Ωραία βέβαια όλα αυτά αλλά μπορούμε να κάνουμε όλα; Αδύνατο, ανέφικτο. Αυτό που είναι πιο εφικτό είναι να διαλέξουμε κάποιον θεραπευτή που να μας κάνει, να το\'χει όπως λένε και να κινητοποιούμαστε κι εμείς, όχι μόνο στην ανάλυση αλλά και στην πράξη (που φυσικά είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι). Ακόμα και μέσα από την ενημέρωση βιβλίων μπορούμε να πάρουμε κάποια (όχι όλα) θετικά άλλων προσεγγίσεων που επιλέξαμε να μην ακολουθήσουμε. Δυστυχώς μόνο αυτή σαν εφικτή λύση μπορώ να σκεφτώ. Μακάρι να υπήρχε κάποιος που να τα συνδύαζε όλα, μα δεν υπάρχει...


Τέλος ως προς τη διαδικασία αντιμετώπισης των συγκρούσεων...αφού τις βλέπαμε και τις ξαναβλέπαμε...δε νομίζω να κινητοποιούμουν να κάνω κάτι!


Αχ καλή μου κι εγώ εκεί κολλάω, στην κινητοποίηση! Σοβαρό κόλλημα!
Η κινητοποίηση είναι θέμα ρυθμών, timing που λένε. Είναι θέμα και του θεραπευτή, πόσο θα μας σπρώξει έμμεσα, αλλά και δικό μας. Κυρίως δικό μας. Γιατί θεωρητικά μπορεί να έχουμε απέναντί μας τον σούπερ θεραπευτή και εμείς να μην κουνάμε το μικρό μας δακτυλάκι...


έχω κάτι υπόψην μου τώρα που το ξανασκέφτομαι, για αυτή τη βαθειά χαραγμένη ποικιλοτρόπως σύγκρουση μου με το άλλο φύλο, για την οποία δε θέλω να επεκταθώ αλλά θα ανάφέρω την εξής παρότρυνση του γιατρού
-αφού έχουμε δει τα αισθήματα απόρριψης και φόβου της πρωταρχικής μου σχέσης με το άλλο φύλο( βλ. μπαμπάς) , και πως προβάλλονται σε κάθε άντρα που γνώριζα , μου έλεγε...πάρε εκείνο το κοριτσάκι του τότε , εκείνο το φοβισμένο και απογοητευμένο κοριτσάκι και βάλτο με τη σημερινή σου σοφία , τη σοφία της 30χρονης , να αντιμετωπίσει από την αρχή όλα αυτά τα συναισθήματα..

εκείνο το κοριτσάκι λοιπόν φίλες μου , τη σοφία της 30χρονης την έχει μόνο για τη δουλειά της...
ποτέ δεν κατάφερα να φέρω τη φοβισμένη μικρή και να της δείξω τον κόσμο με τα μάτια του σήμερα...
όλος ο δυναμισμός, η περηφάνεια, το γόητρο εξαντλείται στην κοινωνική περσόνα που έχτισα για τον εαυτό μου. είμαι απόλυτα ευάλωτη, απόλυτα εύθραστη , απόλυτα φοβισμένη.

στην πραγματικότητα είμαι το δεκάχρονο κοριτσάκι που θέλει να την πάρει αγκαλιά ο μπαμπάς της και να της πει ότι είναι όμορφο, ότι την αγαπάει , ότι είναι περήφανος για αυτήν .

σε κάθε μου κρίση το προσωπείο γκρεμίζεται. βγαίνει στην επιφάνεια ο ευάλωτος -φοβισμένος εαυτός μου. ένα ελαφάκι που σπαρταράει μέσα στη ζούγκλα . η ψέυτικη χαίτη πέφτει, δεν είμαι λιοντάρι, και πόσο ηλίθιο ήταν να νομίζω ότι είμαι με ένα μάτσο ψεύτικες τρίχες!

τελικά το πρόβλημά μου με φέρνει σε επαφή με τον αληθινό εαυτό μου..ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι.


Καλή μου κι εσύ είναι σαν να μιλάς για μένα! Η μικρή...ανώνυμη, όλο αυτό ακούω στις συνεδρίες. Στην αρχή με ξένιζε, ποια μικρή έλεγα; Δεν υπάρχει! Πολύ ψυχαναλυτικό μου έμοιαζε Κι όμως, όπως σωστά τα λέει και η Άρσι, υπάρχει. Δεν πρέπει να καταπνίγεται, να φιμώνεται, και η μεγάλη να προσπαθεί να την εξορίσει. Αλλά να θραφεί, να γίνει αποδεκτή, μέχρι να μεγαλώσει...



(πωπω...αυτά ήταν τελείως ψυχαναλυτικά...ελέυθερος συνειρμός..θα με χρεώσετε




Θα σε χρεώσουμε, φυσικά! Με πολλά μηνύματα επιβεβαίωσης και διαλόγου στο πολύ όμορφο θρεντ που άνοιξες!

Μια απο τις διαφορές που μπορώ να επισημάνω, είναι οτι η δικία μου, δεν μου μίλησε ΠΟΤΕ για την μικρή γουιρτν.....

Με άφησε να την καταλάβω μόνη μου!
Και το θεωρώ εξαιρετικά ωφέλιμο.
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας και των συνειδητοποιήσεών μου, έχει γίνει βιωματικά.
Με διακριτική καθοδήγηση.
ποτέ δεν κάτσαμε να αναλύσουμε παρέα, πέρα απο κάποια στοιχειώδη ( προβολή, ενδοβολή, ανάκλαση κπλ)....

Γενικά ο δεσμός ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο στην δική μου προσέγγιση είναι έντονος...
ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΠΑΦΗ.

Το έχω ζήσει κι αυτό στις συνεδρίες, και ήταν βαλσαμο.

[anwnimi]

Θα συμφωνήσω ότι η συνειδητοποίηση πρέπει να γίνεται κυρίως βιωματικά. Γι\'αυτό κι εγώ αντιδρώ απέναντί της όταν μου παρέχεται μια εξήγηση που μοιάζει λογικά σωστή αλλά ξέρεις, δεν μπορώ να τη νιώσω, τουλάχιστον όχι έτσι ακριβώς, όχι τώρα.
Και μου αρέσει περισσότερο όταν φτάνω εγώ μόνη σε συμπεράσματα...

[Sofia]

Originally posted by anwnimi
Γι\'αυτό κι εγώ αντιδρώ απέναντί της όταν μου παρέχεται μια εξήγηση που μοιάζει λογικά σωστή αλλά ξέρεις, δεν μπορώ να τη νιώσω, τουλάχιστον όχι έτσι ακριβώς, όχι τώρα.

Θα ερθει κ η στιγμη εκεινη που θα πεις \"αυτο εννοουσε....\" κ θα χαρεις μεσα μου...κ ισως χαμογελασεις!

[anwnimi]

Όσο για τη βαθιά ανθρώπινη επαφή καλή μου
ναι η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω νιώσει όπως το περιγράφεις
αλλά κι αυτό που έχω βιώσει και βιώνω, μια βαθιά επαφή και αποδοχή (όχι σε τόσο βάθος φυσικά όσο εσύ) είναι πραγματικα πολύ ευεργετική

[anwnimi]

Originally posted by Sofia

Originally posted by anwnimi
Γι\'αυτό κι εγώ αντιδρώ απέναντί της όταν μου παρέχεται μια εξήγηση που μοιάζει λογικά σωστή αλλά ξέρεις, δεν μπορώ να τη νιώσω, τουλάχιστον όχι έτσι ακριβώς, όχι τώρα.

Θα ερθει κ η στιγμη εκεινη που θα πεις \"αυτο εννοουσε....\" κ θα χαρεις μεσα μου...κ ισως χαμογελασεις!

Έχει τύχει και αυτό Σοφία μου. Πραγματικά αυτό το χαμόγελο, όταν έρχεται, είναι ανακουφιστικό
Μακάρι να έρχεται όσο το δυνάτό συχνότερα

[Sofia]

Originally posted by anwnimi
Όσο για τη βαθιά ανθρώπινη επαφή καλή μου
ναι η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω νιώσει όπως το περιγράφεις
αλλά κι αυτό που έχω βιώσει και βιώνω, μια βαθιά επαφή και αποδοχή (όχι σε τόσο βάθος φυσικά όσο εσύ) είναι πραγματικα πολύ ευεργετική

Παιζει ρολο κ ο χρονος κ οι δικες σου αναγκες....το τί σε καλυπτει κ κατα ποσο ειναι συναρτηση πολλων παραγοντων. Ενας ειναι κ ο χρονος.

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by anwnimi
Όσο για τη βαθιά ανθρώπινη επαφή καλή μου
ναι η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω νιώσει όπως το περιγράφεις
αλλά κι αυτό που έχω βιώσει και βιώνω, μια βαθιά επαφή και αποδοχή (όχι σε τόσο βάθος φυσικά όσο εσύ) είναι πραγματικα πολύ ευεργετική

Παιζει ρολο κ ο χρονος κ οι δικες σου αναγκες....το τί σε καλυπτει κ κατα ποσο ειναι συναρτηση πολλων παραγοντων. Ενας ειναι κ ο χρονος.

Σίγουρα, είναι και θέμα χρόνου, αλλά και θέμα τρόπου.

Πάνω σε αυτό, πιστεύω ότι η αποδοχή και η αληθινότητα της επαφής είναι μεγέθη που δεν εξαρτώνται και δεν μπορούν να εμποδιστούν απο το να υπάρξουν, απο την εκάστοτε διαφορετική προσέγγιση

[weird]

Θα ήθελα να καταπιαστώ με τις εδνιαφέρουσες απαντήσεις του όμορφου διαλόγου μας.... αλλά η ενέργειά μου βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα...
Αυριο πάλι!
Μια νέα μέρα .....

[anwnimi]

Σωστα...

Όπως και άλλος ένας παράγοντας είναι το πόσο έχεις επενδύσει σε έναν άνθρωπο-θεραπευτή και σε αυτά που παίρνεις από εκείνον. Που μπορεί συγκριτικά να φαίνονται λιγότερα αλλά έχεις, καλώς ή κακώς, επενδύσει...

[Sofia]

Originally posted by weird
Σίγουρα, είναι και θέμα χρόνου, αλλά και θέμα τρόπου.

Πάνω σε αυτό, πιστεύω ότι η αποδοχή και η αληθινότητα της επαφής είναι μεγέθη που δεν εξαρτώνται και δεν μπορούν να εμποδιστούν απο το να υπάρξουν, απο την εκάστοτε διαφορετική προσέγγιση

Δεν διαφωνω: παρολα αυτα εχω νιωσει πώς κ ο τροπος μπορει να ειναι εξ ορισμου στις διαφορες προσεγγισεις καθορισμενος. Αλλου περιοριστικα υποστηρικτικος κ αλλου διαχυτα....

Καλη νύχτα