GROUP THERAPY!

[antara]

Originally posted by weird
Ηθελα να συμπληρώσω κάποια πράγματα.

Δεν είμαι υπέρ της ακρότητας. Υπέρ του να λέει κανείς γενικά και απόλυτα οχι στα φάρμακα.
Πιστεύω οτι τα φάρμακα χρειάζονται, όταν ο άνθρωπος κινδυνεύει χωρίς αυτά, καθώς και σε σοβαρές περιπτώσεις όπως οι μανιοκαταθλιψεις και οι ψυχώσεις, όπου εκεί πλέον οι χημικές ισορροπίες διαδραματίζουν καίριο ρόλο.

Ωστόσο, με τους πανικούς, το θέμα δεν είναι πάντοτε να πάρει κανείς χάπια, αν αντέχει δηλ ( χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η ζωή του - αυτοκτονικές σκέψεις) χωρίς αυτά, καλό είναι να το παλεύει.

Οταν μου είπες οτι ο ψυχαναλυτής έιναι γενικά κατά των χαπιών, μου φάνηκε ακραίο. Αν ωστόσο κρίνει οτι ειδικά για σένα δεν είναι απαραίτητα, μπορώ να το κατανοήσω.

Οσον αφορά το γενετικό υπόβαθρο του άγχους, που είχες θέσει και την άλλη φορά, για σκέψου, αν απλά ήσουν μαι σκάρτη γονιδιακή κατασκευή, θα είχες καταφέρει να περάσεις περιόδους που είσαι σε ισορροπία και τελείως καλά χωρίς φάρμακα? Δεν νομίζω.

Οπότε, πολλά πράγματα είναι στο χέρι μας σε σχέση με το άγχος.

Θα συμφωνήσω με αυτό που λέει η Σοφία, κοίτα όλη την διαδικασία, πώς ξεκινάει μέχρι να φτασουμε στην κρίση. Πάντα υπάρχουν ενδείξεις.

Αν και να σου πω την αλήθεια, αντάρα μου, η αίσθηση που έχω απο εσένα, είναι οτι βλέπεις πολύ καλά τί γίνεται. Εννοώ το βάζεις κάτω, το αποσυμβολίζεις, βρίσκεις την αρχή και το τέλος του. Μα το κάνεις συνήθως κατόπιν εορτής και μένεις εκεί. Στην ανάλυση. Σαν να αφήνεις κάτι στην άκρη απο κει κι έπειτα. Αυτή είναι η εκτίμησή μου, επισφαλέστατη, διόρθωσε με αν πρέπει.

Θα συμφωνήσω με την Ανώνυμη στο εξής.
Δεν έχουν σημασία τα χαρτιά, τα πτυχία και οι συστάσεις.
Κι εγώ είχα πάει σε έναν πολύ κορυφαίο, με τα συνέδριά του, με την νοσοκομειακή του εμπειρία, τους τίτλους, αλλά δεν μου έκανε το κλικ.
Δες, με όλο το χρόνο που χρειάζεται κάτι τέτοιο, αν αυτός ο άνθρωπος σε πιάνει.
Αφέσου να το νιώσεις, κι εμπιστεύσου αυτό που θα νιώσεις.


Οσον αφορά την λήψη φαρμάκων.
Είναι μια απόφαση καθαρά δική σου. Ισως ο οργανισμός σου να έχει πάθει και κάποια εξάρτηση και να είναι δύσκολα αν αποφασίσεις να τα διακόψεις.

Απο την άλλη, θα σου πω, τί με βοήθησε εμένα.

Ειχα βαφτίσει την φάση που βρισκόμουν \" έκτακτη κατάσταση γενικευμένου άγχους και κρίσεων- κατάσταση ανάγκης\" και η ιδιαίτερη φροντίδα μου περιελάμβανε έναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής.

Γυμναζόμουν πολύ, γιατί ήξερα οτι ο οργανισμός μου παράγει σεροτονίνι μετά, ένιωθα ευεξία. Χτυπούσα 3ωρα στο γυμναστήριο, 3 με 4 φορές εβδομαδιαίως.
Τροφή. Βασικό και απαραίτητο.
ΠΛούσια διατροφή σε βιταμίνες του συμπλέγαμτος β ( φυτικές ίνες, φρουτα, λαχανικά) και ΜΑΓΝΗΣΙΟ ( ρυθμιστικό του άγχους ) ( ψάρια, δημητριακά κτλ). Πολύ νερό ( έχει μέσα μαγνήσιο). Βιταμίνες, αν είναι απαραίτητο. Γερό πρωινό.
Επινα χυμό καρότο, έτρωγα πάρα πολλά δημητριακά, είχα μειώσει το κάπνισμα.
Τέλος, ύπνος. Τουλάχιστον 7 ώρες.
Υπάρχουν βότανα με ηρεμιστικές και χαλαρωτικες ιδιότητες, όπως το τήλιο, το χαμόμηλο, η βαλεριάνα.
ΠΟλύ βοηθητικά.

Επίσης, θα σου πρότεινα, ασκήσεις αναπνοής.
Προσωπικά βοηθήθηκα πολύ απο προγράμματα όπως η γιόγκα, το πιλάτες. Τέλος, χάρισε στον εαυτό σου μυοχαλαρωτικό μασάζ απο επαγγελματία.

Θα νιώσεις πολύ καλύτερα!!!

Καλή συνέχεια σον αγώνα σου Αντάρα μου )

Είμαστε δίπλα σου.

Περιττό να σας πω ότι κλαίω. από συγκίνηση. είμαστε ξένες στην ίδια πόλη, άλλες σε άλλα μερη της ελλάδας, επικοινωνούμε μέσα από αυτό το ψυχρό πράγμα του υπολογιστή και όμως νιώθω τα λόγια σας , της καθε μιας ξεχωριστά, τόσο πολύτιμα, τόσο βοηθιτικα΄αυτές τις δύσκολες μέρες που μου επιφύλαξα για την έναρξη του καλοκαιριού!

έχω μέσα μου αυτή τη δυσάρεστη και γνωστή σε όλες μας φαντάζομαι ψευδαίσθηση ότι αυτή η κατάσταση θα κρατήσει για πάντα..και αυτή η εικονική πραγματικότητα , που με φέρνει αντιμετωπη με εφιαλτικά σενάρια, να μην μπορώ να βγάλω το χειμώνα, να μην μπορώ να ξαναπάω στη δουλειά , να μην μπορω να κανω τιποτα πια , εχει παρει τεραστιες διαστασεις μεσα μου , ο σπορος του φοβου γινεται ενα δεντρο με κλαδια που περικυκλωνουν ολη μου τη ζωη.

weird, περασα διαστηματα πραγματι πολυ καλα αλλα ποτε δε σταματησα τα φαρμακα τοσα χρονια.. απλα ειχα φτασει στο σημειο να μηδενισω σχεδον....οπως ξαναεγραψα περυσι το σεπτεμβρη ημουν με μισο σεροξατ τη μερα...ισα ισα για να το σταματησω σε λιγο τελειως (πριν μπουν και τα κολοζαναξ στη ζωη μου) . τα βριζω τωρα, αλλα περυσι οταν περνουσα αντιστοιχη φαση με βοηθησαν παρα πολυ, να ειμαι λειτουργικη , να συνεχιζω τις δραστηριοτητες μου , να μην απελπιστω...

νομιζω οτι ο φοβος μου για το πώς θα ειμαι χωρις τα φαρμακα ειναι μεγαλυτερος απο την πραγματικη μου αναγκη για φαρμακα και αν συμβαινει αυτο τοτε μαλλον ειναι μια ξεκαθαρη περιπτωση ψυχολογικης εξαρτησης.

θεωρω οτι ειναι πολυτιμα τα φαρμακα για να ξεπερνας μια κριση , ετσι οπως τα ΄παιρνω εγω ομως., επί μονίμου βασεως, εχω την αισθηση οτι χανουν την αποτελεσματικοτητα τοςυ στην κριση, αλλα με φερνουν γενικως σε μια κατασταση \'αποφευκτικη της κρισης\"..και τα ειδα σαν λυση , χωρις να ειναι πραγματι...

εχω ενα φοβο οτι ο ψυχαναλυτης υποτιμησε το προβλημα μου ή υπερτιμησε τις δυναμεις μου.
από την άλλη όμως, περα ομως απο τα τραγικα συμπτωματα που σου προκαλει αυτη η κατασταση που βιωνω και ταυτιζεται ακριβως με αυτο που ειπε η weird, κατασταση αναγκης , γενικευμενου αγχους στη διαπασων ας πουμε νομίζω ότι δεν ειμαι μια ακραια περιπτωση διαταραχης απο αυτες που αναφερθηκαν..

δε θελω να αυτοκτονησω, λατρευω τοσο πολυ τη ζωη !
ωστοσο ομολογω οτι οταν με κυριευουν ολα τα συμπτωματα μαιζι , εκεινη την ωρα ευχομουν να ημουν νεκρη παρα να τα ζουσα. αυτο ομως δεν ειναι μια \"καταθλιπτικη\' ταση , ή αυτοκαταστροφικη για ολοκληρη τη ζωή ..ειναι περισσοτερο μια απελπισμενη αντιδραση πανω σε μια φρικτη εμπειρια.
δεν μπορω να ξεχασω πως οταν ειμαι εκτος καταστασης αναγκης , μια μυρωδια απο ενα λουλουδι, ενα φρεσκοπλυμμενο συνετονι, ενα τραγουδι με γεμιζουν ευτυχια..

δε σας κρυβω οτι εξεφρασα αυτο το φοβο (της αυτοκτονιας) στον ψυχαναλυτη..
-και αν χωρις τα φαρμακα και με ολο αυτο που παμε να κανουμε , δεν την παλεψω, δεν το αντεξω και θελω να αυτοκτονησω;
γελασε και μου ειπε οτι εξ ορισμου οι πανικοι ειναι αντιθετοι με την αυτοκτονια!

δεν ειναι καπως ετσι;; δεν ειναι μια απεγνωσμενη αντιδραση του εαυτου να στρεψεις τη ζωη σου εκει που θελεις πραγματικα; να ακουσεις επιτελους την αληθεια σου;

τελος για τα πτυχια και τα διαπιστευτηρια καθε θεραπευτη εχετε απολυτο δικιο . και στο σημειο αυτο οφειλω να ομολογησω οτι απο ανθρωπινη πλευρα ο ψυχαναλυτης με κερδισε.
σεβάστηκε πολύ το χρόνο μας, (κράτησε πάνω από μια ώρα κάθε επίσκεψη ) και ουσιαστικα με εκανε ν ανιωσω οτι την τελειωνω εγω και οχι το \'ρολόι\" , μου έδωσε το κινητο του τηλεφωνο για καθε στιγμή , τον πήρα από εκει που ήμουν (στην εκδρομή) και με πήρε πίσω μιλώντας μου πολύ ώρα, μου εστειλε μην για να μη διστασω να τον ξαναπαρω οποτεδηποτε αν νιωσω ασχημα και να ρωτησει πως ημουν.
όλα αυτα μου φάνηκαν πρωτογνωρα σε σχεση με τον αυστηρο επαγγελματισμο του γιατρου. (κλαις οδυρεσαι αλλα σε 45 λεπτα πρεπει να την κανεις, παρε και 3 ζαναξ να νιωσεις καλυτερα και ελα την αλλη βδομαδα)

η ψυχαναλυση δεν εχει ξεκινησει ακομη ....\"αρχιζει οταν εχουν πια ειπωθει ολα.., όταν δε θα βρισκομαι υπο την επηρρεια χαπιων, οταν πια θα αρχισει να μιλαει το ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ και όχι εγώ!\"
αυτό το ασυνείδητο πια...γνωριζετε φανταζομαι τις επικρισεις που εχει δεχθει η ψυχαναλυση σαν θεραπεια. οτι ειναι \"ψευδοεπιστημη\" χωρις επιστημονικα ευρηματα, οτι η φρουδικες αρχες αναγουν ολες τις ψυχικες παθησεις σε άλυτες συγκρουσεις του ασυνειδητου, που παγιωθηκαν στην παιδικη ηλικια. εχει ενοχοποιηθει για κατασκευη ψευδων αναμνησεων κακοποιησης και ακόμη ότι περιστρεφεται γυρω απο τα προτυπα σεξουαλικα συμπλεγματα με τοςυ γονεις και την ερμηνεια των ονειρων, πραγματα που για μενα μοιαζουν λιγο μαγγανεία! (μαλλον δεν επρεπε να κανω ερευνα στο νετ)

αχ να μην ημουν τοσο σκεπτικαλ τυπος ! να μπορουσα να αφεθω! ειμαι τοσο κολλημενη στις ταμπελες του \"ιατρικου\" , του \"επιστημονικου\" ενω το θεμα της ψυχης ειναι τοσο περιπλοκο! πιστεω στις ταμπελες και την παραδοσιακη ψυχικατρικη , που εφευρισκει με το dsm καθε λίγο και μια νεα διαταραχη. ! σε λίγο θα βγαλουν και μυρηκαστικη διαταραχη για οσους θελουν να μασαν συνεχεια τσιχλες...να το δειτε!

λοιπον για ν ααποκτησω καποια εμπιστοσυνη στον ψυχαναλυτη τη δευτερα που θα τον δω θ ατου θεσω το εξης ερωτημα: σε ποιες περιπτωσεις απευθυνεστε και σε ψυχιατρους και κρινετε απαραιτητη τη φαρμακευτικη αγωγη;; απο την απαντηση θα εξαρτηθουν πολλα...γιατι αν ισχυουν αυτα που διαβασα καπου , οτι ακομη και τη σχιζοφρενεια τη θεωρουν αποτοκο της \'κακης μανας\"..γεια σας...δε θα εχω διλλημα και παω για τον τριτο!

ουφ και ξαναουφ γλυκές μου...πωπω θα με ανεχτειτε να γινω λιγο πρηχτικη αυτον τον καιρο...επλιζω μην κρατησει γαι πολυ και να επανελθω συντομα σε φυσιολογικους ρυθμους
*ανωνυμη ειμαι πραματι πολυ ανυπομονη, εχω ενα θεμα με το χρονο που τον θεωρω παντα εχθρο και οχι συμμαχο...το πιασες)

[anwnimi]

Αντάρα
μάλλον το έπιασα όπως λες, γιατί μοιάζουμε (και) σε αυτό.
Μάλλον έπρεπε να πάω 30 (που για μένα φάνταζε πριν από λίγο καιρό ως το χρονικό σημείο 0 όπου έπρεπε να τα είχα καταφέρει ΟΛΑ όσα ήθελα ή μάλλον έπρεπε στη ζωή μου) για να κάνω το ακριβώς αντίθετο: να αφήσω το χρόνο πλέον να είναι φίλος μου, να μην τον κυνηγάω πια. Μιας και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν εχθρός μου. Είμαι πια πολύ μεγάλη έλεγα, τι θα κάνω; Πρέπει να βιαστώ ελεγα... Κι όσο βιαζόμουν, τόσο αγχωνόμουν και τόσο ...στάσιμη έμενα!


Ναι η ψυχανάλυση έχει δεχτεί πολλές επικρίσεις αλλά και άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Οι περισσότερες προσεγγίσεις έχουν κατηγορηθεί για αρνητικά τους στοιχεία αλλά κάθε μία, έχει αποδεδειγμένα, και θετικά.

Το θέμα είναι όμως τι ταιριάζει στον καθένα. Αν εσένα σου ταιριάζει κάτι και βλέπεις ότι προχωράς πραγματικά, δεν έχει σημασία να βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου διαβάζοντας αρνητικές κριτικές... Και για να δεις τι σου ταιριάζει πρέπει να δώσεις λίγο χρόνο... Αν τελικά δεν σου ταιριάζει αλλάζεις τις επιλογές σου. Τίποτε δεν πάει στράφι όμως. Και από τη λάθος επιλογή κάτι θα πάρεις, αναμφισβήτητα...

Αντάρα όχι, ΔΕ θα κρατήσει για πάντα. Θα κάνεις και πάλι όλα αυτά που έκανες και πριν. Σιγά σιγά. Μπορεί με φόβο αρκετό πάλι στην αρχή αλλά όχι συνέχεια. Αρκεί να σε φροντίσεις. Και να σταματήσεις να νιώθεις ενοχές. Δεν έχεις να λογοδοτήσεις σε κανέναν. Παρά μόνο σε σένα, στον εαυτό σου, που του ωφείλεις να διεκδικήσεις την ευτυχία του.

\"εχω ενα φοβο οτι ο ψυχαναλυτης υποτιμησε το προβλημα μου ή υπερτιμησε τις δυναμεις μου. \"
Α αυτό το είχα πιστέψει κι εγώ σε κάποια φάση (στην αρχή της θεραπείας) που υποτροπίασα πολύ! Μα δε με καταλαβαίνει πόσο χάλια έγινα; Μήπως πρέπει να σταματήσω αυτή τη \"θεραπεία\"; Αφού άρχισα να χειροτερεύω αντι να καλυτερεύω! Εκεί είχα νιώσει μόνη μου πραγματικά σε μία φάση...

Όμως αυτή της η πίστη σε μένα (η υπερτίμηση των δυνάμεών μου όπως νόμισα) λειτούργησε νομίζω μετά από λίγο ως κίνητρο να το πιστέψω κι εγώ. Κι εκεί άρχισα σιγά σιγά αλλά και με προσπάθεια δική μου να επανέρχομαι...

Χμ, για τη σχιζοφρένεια. Νομιζω ότι παίζουν ρόλο τα γονίδια, αλλά και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε και στο οποίο σήμερα ζει. Αυτό δε σημαίνει ότι ένας ψυχωτικός θα πρέπει να μην πάρει φάρμακα. Από την άλλη, μία ψυχοθεραπεία μπορεί να τον βοηθήσει εξαιρετικά, έτσι δεν είναι;
Να μη χρειάζεται πια την ψεύτικη πραγματικότητα για να αποφύγει την πραγματική... Να πλάσει την πραγματική όπως θα το ήθελε.

Οι αυτοκτονικές σκέψεις μπορεί να υπάρχουν αντάρα (και σε μένα υπήρχαν) αλλά είναι διαφορετικό όταν σκέφτεσαι σοβαρά ως ενδεχόμενο να τις κάνεις πράξεις. Οπότε, όχι, από τον τρόπο που γράφεις, φυσικά και δεν είσαι σε αυτή την κατηγορία. Εϊσαι άλλωστε τόσο μαχητική και δυναμική...

Δε μας πρήζεις καθόλου. Εγώ τουλάχιστον χαίρομαι να μιλάω με άτομα έξυπνα, σκεφτόμενα, δυναμικά και μαχητικά. Ταυτίζομαι

Καλό σου βράδυ.
Εδώ θα τα λέμε έτσι;

[Dimitris1979]

Επειδή έχω χάσει πολλά επεισόδια,έχω καιρό να μπω.Τελικά αυτό το group therapy έγινε πραγματικότητα ή ακόμη υφίσταται ως ιδέα;

[anwnimi]

Δημήτρη
το group therapy συνεχίζεται σταθερά...εδώ!

Δεν ξέρω πόσο εφικτό θα ήταν κάτι τέτοιο για εκτός φόρουμ.
Πάντως, σίγουρα θα ήθελα να γνωρίσω κάποια άτομα που θαυμάζω για τη στάση ζωής τους και για αυτό που βγάζουν εδώ μέσα.
Αν τελικά γίνει group therapy, πρέπει να υπάρχει σίγουρα κάποιος ειδικός- συντονιστής.

Ίδωμεν...

[Sofia]

Originally posted by antara

Originally posted by Sofia

Originally posted by antara
δεν ειναι μονο οι κρισεις...δεν ειναι μια κριση..ειναι μια αγχωδης μεγγενη που με πνιγει.

αλλα τα γνωριζετε πανω κατω ολα αυτα... το θεμα ειναι γιατί τωρα και τί κανουμε

ειναι σημαντικο να λες πώς δεν ειναι μονο οι κρισεις. Αυτες ειναι η εκρηξη. Μεχρι να γινει η εκρηξη, χρειαζεται κ μια διαδικασια. Πιστεύω πώς εχει μεγάλη αξια να δεις μεσα στην ψυχοθεραπεια σου, αυτο το ταξιδι που γινεται. Πώς (και πέρα απο το γιατί) δλδ προετοιμαζεται η κριση πανικου.

Κ μετά ερχεται κ το θεμα \"τί κανεις τώρα\" ή κάθε φορά. Εισαι σ αυτο μονο εσυ. Ουτε ο μπαμπας, ουτε η μαμα, ουτε ο φιλος. Μπορουν να σε στηριζουν, να σε ακουν, να ειναι εκει για σενα. Αλλα εισαι εσυ σε ολο αυτο. Κ κανεις αλλος. Στο λέω γιατι νιωθω πώς περα απο τον εαυτο σου, χρειαζεται να λογοδοτησεις γιατι δεν βελτιωνεται κ αλλο η κατασταση σου σε μια σειρα απο ατομα. Γιατι δεν πας στα παρτυ κ σε ολες τις κοινωνικες υποχρεωσεις....

ναι..νιωθω υποχρεωμένη να λογοδοτήσω γιατί παλινδρομώ...δε μου το ζητάει κανείς , αλλά το νιώθω μέσα από την απογοήτευση , τον οίκτο και την κούραση τους..πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια να επιστρέφω στα χειρότερα; μα ήταν για μήνες τόσο καλά....φταίει η δουλειά της ; που συγκατήκοισε με το φίλο της; φταίω εγώ;; , αναρωτιέται ο φίλος μου. \"τις πταίει για το κατάντημα του παιδιού; \" και αρχίζουν οι συμβουλές, κάνε αυτό ή εκείνο κι ας μην έχεις διάθεση...

ναι , όλη αυτή η κατάσταση με γεμίζει ενοχές...αυτές οι ενοχές για όλα...ούτε μια νεύρωση δεν μπορεί να έχει κανείς χωρίς ενοχές επιτέλους;;

οι ενοχες κ η νευρωση μπορει να πανε χερακι χερακι...μπορει να εχεις κ ενα θεμα με την εικονα σου. τί εικονα θες να εχουν οι άλλοι για σενα? δεν εισαι αποδεκτη με τα προβληματα σου? πρεπει να εισαι τελεια για να εισαι ενταξει μαζι τους?

νιωθεις υποχρεωμενη να λογοδοτησεις σ αυτους ή σε σενα πρωτα πρωτα? ο οικτος, η απογοητευση κ η κουραση ειναι δικα τους συναισθηματα ή και δικα σου προς τον εαυτο σου?

εγω θα σου λεγα: προσπαθησε να κλεισεις τα αυτια κ να μαθεις να ακους πρωτα εσενα. Εσυ εχεις τους πανικους κ ειναι δικοι σου. Μαζι λοιπον συμπορευεστε κ μαζι θα χωρισετε. Οι αλλοι δεν εχουν καμια δουλεια στα μεταξυ σας Αλλωστε σε μια σχεση ξερουν μονο οι αμεσα εμπλεκομενοι τί τρεχει...ετσι δεν λενε?

[Sofia]

Antara ηθελα να σου πω κ κατι που εχω σαν γενικοτερη αισθηση διαβαζοντας ολα οσα γραφεις σ αυτο σου το θεμα: νομιζω πώς θες να τους κανεις ολους χαρουμενους, να μη μεινει κανεις παραπονεμενος. Τον ψυχιατρο, τον ψυχαναλυτη, τον μπαμπα, την μαμα, τους φιλους στο παρτυ, στα καλεσματα κλπ....Τρεχεις να τα προλαβεις ολα. Ταυτοχρονα νιωθω πως εμπιστοσυνη δεν υπάρχει πουθενα. Μια συμπορευση ή μια δεσμευση πραγματικη με καποιον. Ουτε απεναντι στον εαυτο σου.Στο τελος λες πώς αποφασιζεις να φτιαξεις κ μια δοσολογια φαρμακων δικης σου, της Ανταρας....Νομιζω πώς αν δεν ξεκινησεις να χτιζεις μια πιο βαθια σχεση εμπιστοσυνης κ μεταθετεις αλλου κ με αλλους τροπους ευθυνες ζωης αυτο θα συνεχιστει....κ ειναι ηδη κουραστικο πολυ...ετσι δεν ειναι?

Στο λεω σαν μια ματια, εξωτερικη. Φυσικα με τοσο λιγο κ απο μακρυα που \"βλεπω\", μπορει να πεφτω εξω, ομως σε περιπτωση που αυτο σου λεει κατι, μπορει να γινει ισως αφορμη για να δουλεψεις κάτι ή να ξεκινησεις απο καπου που βολευει...

Ελπιζω συντομα να βρεις μια ακρη κ να μας το πεις ολο χαρα

[antara]

Ανώνυμη μου,ναι οντως κι εγω στα 30 στο σημειο 0 που ειχα βαλει στον εαυτο μου (μεχρι τα 30 θα εχω γινει καλα, θα εχουν τελειωσει ολα, θα εχω παρει τις αποφασεις μου) ...τι 30, τι 40 , τι 50, ομως καθως φαινεται..σαν τον Κωστανταρα θα καταντησουμε! ειναι οντως πολυ πιεστικο να βαζεις χρονοδιαγραμματα στα θεματα της ψυχης , της ζωής...γιατι μετά όταν έρχεται η ματαίωση....δύσκολα τα πραγματα! μονο με την πικρια μενεις και την απογοητευση!

Σοφία ναι, εχω την ταση να μη θελω να απογοητευσω κανεναν , να ειμαι αποδεκτη από όλους..(μηπως κι ετσι αποδεχτώ τον εαυτό μου;αντανακλαστικα; ) συμπόρευση και δέσμευση ; με ποιόν άραγε; κι ερχομαι στο πρωτογενες μου θεμα. η ιδια εχω απορριψει τον εαυτο μου. πιστευω οτι αν με αγαπούσα , μου έδειχνα εμπιστοσύνη και αγαπη θα αντιδρουσα διαφορετικα και σε αυτο που μου συμβαινει. ταυτηστικα πολυ με το \"προβλημα\" μου και μου εδωσε μια καλη ευκαιρια να δώσω ακομη μια κλοτσια στον εαυτο μου, να επιβεβαιωσω μεσα μου οτι δε μου αξιζει η αγαπη για μενα.

τελικα αντι να αγκαλιασω την ανταρα , αγκαλιασα το προβλημα , αφησα αυτό να είναι το κριτήριο του πως με βλεπω. ..με βόλεψε η \"αποτυχία\" και η \"κακομοιριά\" που φέρνει. μου έδωσε μια καλη δικαιολογια για να με απεχθανομαι..

εεε Δημητρη 1979 να βρουμε συντονιστη και να το κανουμε βρε...θα ειμαστε μια ωραια ατμοσφαιρα!

[giota]

Αχ βρε Αντάρα όλοι τα ίδια λάθη κάναμε να μην απογοητεύσουμε κανέναν και δεν αγαπήσαμε τον εαυτό μας.Εγώ στα 30 δεν το είχα καταλάβει ακόμη εθελοτυφλούσα.Τώρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.Να αγαπήσεις την Αντάρα.Ολα θα πάνε καλά είμαι σίγουρη.Το ότι ξέρεις είναι πολύ σημαντικό για να κάνεις νέα αρχή είσαι ακόμη τόσο νέα.

[antara]

To οποίο βέβαια από το να το λέμε μέχρι να το κανουμε έχει τεράστια απόσταση; και πως το μαθαινεις αυτό ; να μου αγοραζω αρκουδακια; να στελνω λουλουδια στον εαυτο μου; χα,χα...α ρε γιωτα! εσυ απο την αλλη εκανες και οικογενεια! ξερεις ποσο ζηλευτο ειναι αυτο; εγω νομιζω οτι δε θελω να κανω οικογενεια , οτι απεχθανομαι τα παιδια και την ευθυνη και τοσοι φοβοι! εσυ το εκανες ομως , παρα τα οσα προβληματα!γλυκια!

[weird]

Μα πόσο πολύ μπορούμε να δεθούμε μέσα απο τα καλώδια και την απόσταση?
Ημουν έξω κι έιχα το μυαλό μου να γυρίσω να δω, αν έγραψες και να σου γράψω κι αλλα))
Γλυκια μου!
Ολα θα πάνε καλά.
Δεν είσαι μόνη σου, μην το ξεχνας....
θέλω να γραψω κι άλλα.

[weird]

Originally posted by antara

Originally posted by Sofia

Originally posted by antara
δεν ειναι μονο οι κρισεις...δεν ειναι μια κριση..ειναι μια αγχωδης μεγγενη που με πνιγει.

αλλα τα γνωριζετε πανω κατω ολα αυτα... το θεμα ειναι γιατί τωρα και τί κανουμε

ειναι σημαντικο να λες πώς δεν ειναι μονο οι κρισεις. Αυτες ειναι η εκρηξη. Μεχρι να γινει η εκρηξη, χρειαζεται κ μια διαδικασια. Πιστεύω πώς εχει μεγάλη αξια να δεις μεσα στην ψυχοθεραπεια σου, αυτο το ταξιδι που γινεται. Πώς (και πέρα απο το γιατί) δλδ προετοιμαζεται η κριση πανικου.

Κ μετά ερχεται κ το θεμα \"τί κανεις τώρα\" ή κάθε φορά. Εισαι σ αυτο μονο εσυ. Ουτε ο μπαμπας, ουτε η μαμα, ουτε ο φιλος. Μπορουν να σε στηριζουν, να σε ακουν, να ειναι εκει για σενα. Αλλα εισαι εσυ σε ολο αυτο. Κ κανεις αλλος. Στο λέω γιατι νιωθω πώς περα απο τον εαυτο σου, χρειαζεται να λογοδοτησεις γιατι δεν βελτιωνεται κ αλλο η κατασταση σου σε μια σειρα απο ατομα. Γιατι δεν πας στα παρτυ κ σε ολες τις κοινωνικες υποχρεωσεις....

ναι..νιωθω υποχρεωμένη να λογοδοτήσω γιατί παλινδρομώ...δε μου το ζητάει κανείς , αλλά το νιώθω μέσα από την απογοήτευση , τον οίκτο και την κούραση τους..πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια να επιστρέφω στα χειρότερα; μα ήταν για μήνες τόσο καλά....φταίει η δουλειά της ; που συγκατήκοισε με το φίλο της; φταίω εγώ;; , αναρωτιέται ο φίλος μου. \"τις πταίει για το κατάντημα του παιδιού; \" και αρχίζουν οι συμβουλές, κάνε αυτό ή εκείνο κι ας μην έχεις διάθεση...

ναι , όλη αυτή η κατάσταση με γεμίζει ενοχές...αυτές οι ενοχές για όλα...ούτε μια νεύρωση δεν μπορεί να έχει κανείς χωρίς ενοχές επιτέλους;;

Φύγε απο τους άλλους κι έλα σε εσένα.

Επικεντρώσου.
Ποιές απο τις ενοχές σου, αφορούν το πώς θα σε ήθελαν οι άλλοι να είσαι ως κόρη/ ερωμένη
και ποιές ενοχές σου, είναι καθαρά προσωπικές.

Νιώθω οτι στο διάλογο της Αντάρας με την Αντάρα, υπάρχουν παρεμβολές, παράσιτα.

Εσύ κ τα συμπτώματα, έχετε μια σχέση καθαρά προσωπική.
Πρέπει μέσα σου να βυθιστείς, να επικοινωνήσεις με εσένα, για να μπορέσεις να τα καταλάβεις και να γίνετε φίλοι.

Αντάρα μου, ίσως, καμιά φορά, το να συσπειρώνονται όλοι πάνω απο το τί έπαθε το παιδί, ίσως, να σε βολεύει. Να έιναι και το οικείο.

Φύγε απο αυτό.
Φύγε απο το οτιδήποτε επιζητάς να λάβεις απο τους άλλους και το οτιδήποτε νιώθεις οτι υποχρεούσαι σε αντάλλαγμα ( και μαζί, φύγε απο τις ενοχές που το αντάλλαγμα προκαλεί).

ΜΟΝΗ.

Τρομαχτικά στην αρχή, αλλά θα είναι ωφέλιμα

[εσωτερική_σήψη]

Originally posted by antara
To οποίο βέβαια από το να το λέμε μέχρι να το κανουμε έχει τεράστια απόσταση; και πως το μαθαινεις αυτό ; να μου αγοραζω αρκουδακια; να στελνω λουλουδια στον εαυτο μου; χα,χα...α ρε γιωτα! εσυ απο την αλλη εκανες και οικογενεια! ξερεις ποσο ζηλευτο ειναι αυτο; εγω νομιζω οτι δε θελω να κανω οικογενεια , οτι απεχθανομαι τα παιδια και την ευθυνη και τοσοι φοβοι! εσυ το εκανες ομως , παρα τα οσα προβληματα!γλυκια!

σιγά σιγά και με μικρά βήματα.
εμενα η ψυχολόγος μου με έβαλε να κοιτάω τον καθρέφτη και να επιβραβεύω τον εαυτό μου σε τακτά χρονικά διαστήματα της μέρας.να του λέω καλά λόγια και να του γελάω.
μου είπε πως κάνει πολύ καλό για αρχή και ότι σιγά σιγά θα διαπιστώσω πως αξίζω και εγώ.
πρώτα μου είπε πρεπει να επιβάλλω στον εαυτό μου να σκέφτεται θετικά για μένα και σιγά σιγά ίσως καταφέρω να με δω από άλλη οπτική.

[weird]

Originally posted by antara

Περιττό να σας πω ότι κλαίω. από συγκίνηση. είμαστε ξένες στην ίδια πόλη, άλλες σε άλλα μερη της ελλάδας, επικοινωνούμε μέσα από αυτό το ψυχρό πράγμα του υπολογιστή και όμως νιώθω τα λόγια σας , της καθε μιας ξεχωριστά, τόσο πολύτιμα, τόσο βοηθιτικα΄αυτές τις δύσκολες μέρες που μου επιφύλαξα για την έναρξη του καλοκαιριού!

έχω μέσα μου αυτή τη δυσάρεστη και γνωστή σε όλες μας φαντάζομαι ψευδαίσθηση ότι αυτή η κατάσταση θα κρατήσει για πάντα..και αυτή η εικονική πραγματικότητα , που με φέρνει αντιμετωπη με εφιαλτικά σενάρια, να μην μπορώ να βγάλω το χειμώνα, να μην μπορώ να ξαναπάω στη δουλειά , να μην μπορω να κανω τιποτα πια , εχει παρει τεραστιες διαστασεις μεσα μου , ο σπορος του φοβου γινεται ενα δεντρο με κλαδια που περικυκλωνουν ολη μου τη ζωη.

Σενάρια.. ξέρεις, πόσο μου έχουν κοστίσει τα σενάρια? Πόσο πολύτιμο χρόνο μου έφαγαν οι φόβοι μου? Μέχρι να καταλάβω, οτι τους τροφοδοτούσα, για να χτίσουν στο τέλος μιαν εικονική πραγματικότητα και να με παγιδεύσουν μέσα της. Φυσικά αναφέρομαι στην δύναμη της αυθοποβολής.

Τα \"μήπως\" και τα \"αν\" είναι πιθανότητες που μπορούν να γίνουν πραγματικότητες μέσα απο το όχημα της αυθυποβολής. Το θέμα είναι η ΛΗΘΗ.
Ενα κομμάτι σου, ξεχνά.
Είναι σαν όλες οι δυνατές σου στιγμές, να μην υπήρξαν. Να σβήστηκαν. Σαν να μην μπορείς να στηριχθείς στις πραγματικές σου νίκες, για να αφανίσεις υπο το βάρος του πραγματικού τα αρνητικά φοβούμενα ενδεχόμενα.

Είναι σαν η νηκήτρια αντάρα, να ήταν μια άλλη. Κι εσύ τώρα, να είσαι μια άλλη.
Πάλι στην αρχή.
Πάλι στο μηδέν.
Μα γίνεται? Απορρείς.
Γίνεται, σου απαντώ, όσο αφήνεις την λήθη να σε καταλαμβάνει.


Ο φαύλος κύκλος που μλποκάρει την αλλαγή σου( σαν ένα κόμμάτι ενιδάμεσου χρόνου να μην εγγράφεται μέσα σου καλά και να ξαναγυρνάς ΕΚΕΙ) και την ολοκλήρωση της όποιας επιτυχίας σου απέναντι στον πανικό, είναι ο ίδιος φαύλος κύκλος που σε κάνει να φοβάσαι τις αλλαγές, τα καινούργια, που σε κάνει δυσπροσαρμοστική.
Τα θεμελια του, είναι βαθιά, μα θα τα βρείτε με τον ειδικό και θα τα λύσετε.

Μέχρι τότε, έχε στο νου το εξής.

Ο φόβος του να γίνει κάτι, είναι απλά μια εικασία.
Την ώρα που αρχίζεις να λειτουργείς σαν η εικασία να έχει ήδη συμβεί ή να είναι μαθηματικά βέβαιο οτι θα ακολουθήσει, χάνεις το παιχνίδι.

Αντιμετώπισέ την, σαν αυτό που είναι.

\" μια σκέτη εικασία, προιόν του φόβου μου και της προσπάθειας του εαυτού μου, να με σαμποτάρει, να με ξανακυλίσει. Θέλει να με πείσει οτι ξανακύλησα ήδη!\"

Εκείνη την ώρα, πες, απάντα στην εικασία σου - φοβική σκέψη.

ΟΧΙ! Οχι, δεν θα γίνει κι ακόμα κι αν γίνει - που δεν θα είναι όπως ακριβώς το φαντάζομαι..) δεν θα καταστραφώ, θα βρω τρόπο να το διαχιεριστώ όπως έκανα ήδη τόσες φορές στο παρελθόν. ( μνήμη - ενίσχυσέ την ).


Για να μην πολυλογώ, έφτασα σε κάποιο σημείο, απο αιχμάλωτη και πειθήνιο όργανο αυτών των σκέψεων μου που τις πραγμάτωνα, να σφυρίζω αδιάφορα μπροστά τους και να λέω, οκ άλλη μια ανεπιτυχής προσπάθεια να με πισωγυρίσει, να με σαμποτάρει, να με πείσει ο φόβος μου. Καμία επιρροή δεν έχουν πλέον πάνω μου τέτοια σενάρια καταστροφολογίας.





weird, περασα διαστηματα πραγματι πολυ καλα αλλα ποτε δε σταματησα τα φαρμακα τοσα χρονια.. απλα ειχα φτασει στο σημειο να μηδενισω σχεδον....οπως ξαναεγραψα περυσι το σεπτεμβρη ημουν με μισο σεροξατ τη μερα...ισα ισα για να το σταματησω σε λιγο τελειως (πριν μπουν και τα κολοζαναξ στη ζωη μου) . τα βριζω τωρα, αλλα περυσι οταν περνουσα αντιστοιχη φαση με βοηθησαν παρα πολυ, να ειμαι λειτουργικη , να συνεχιζω τις δραστηριοτητες μου , να μην απελπιστω...


Καλή μου, σίγουρα βοηθάνε.. Και σίγουρα, μπορείς να τα σταματήσεις. Είναι κυρίως ψυχολογική η εξάρτηση. Σαν το μπουκάλι το νερό, που ξέρεις οτι είναι εύκαιρο, κι έτσι δεν διψάς, κι όταν έστω υποψιαστείς την έλλειψή του, σε καταλαμβάνει δίψα.

νομιζω οτι ο φοβος μου για το πώς θα ειμαι χωρις τα φαρμακα ειναι μεγαλυτερος απο την πραγματικη μου αναγκη για φαρμακα και αν συμβαινει αυτο τοτε μαλλον ειναι μια ξεκαθαρη περιπτωση ψυχολογικης εξαρτησης.
Συμφωνώ, ποτέ όμως μην εμπιστεύεσαι αυτό που σου υπαγορεύει ο φόβος σου οτι θα ήσουν, ακόμα κι αν τις πρώτες μέρες, καθαρά λόγω αυθοποβολής, \"φλερτάρεις\" μαζί του. Ακόμα και η ψυχολογική εξάρτηση, είναι δυνατή σαν τη βιολογική. Αυτό που πρέπει να δεις κατά τη γνώμη μου, είναι το ερώτημα \" πόσο συχνά έχω την ανάγκη να στηρίζομαι σε κάτι έξω απο εμένα, όπως σε ένα σκεύασμα?\" ( Η αντίστροφα, πόσο εύκολο είναι να ρίχνω το άγχος μου σε κάτι που δεν έχω τον έλεγχο, όπως στα γονίδια? Σε κάτι έξω απο εμένα? Ποιά η σχέση μου με τον εαυτό και την ευθύνη? Πόσο χώρο καταλαμβάνει το παιδί μέσα μου τελικά και η ασθένεια και τα χάπια πόσο το υποστηρίζουν? Τι κερδίζω μέσα απο όλη αυτή την κατάσταση? Κάτι παίρνω....)




θεωρω οτι ειναι πολυτιμα τα φαρμακα για να ξεπερνας μια κριση , ετσι οπως τα ΄παιρνω εγω ομως., επί μονίμου βασεως, εχω την αισθηση οτι χανουν την αποτελεσματικοτητα τοςυ στην κριση, αλλα με φερνουν γενικως σε μια κατασταση \'αποφευκτικη της κρισης\"..και τα ειδα σαν λυση , χωρις να ειναι πραγματι...

Αποφευκτική. Φυγή. Δεν ολοκληρώνω κάτι, βλέπω οτι είμαι καλά και θέλω να χαρώ τη ζωή μου τώρα και όσο μπορώ... όμως το κάτι είναι εκεί. Και ζητά απαιτητικά την προσοχή σου. Καλή μου, χρησιμοποίησε τα χάπια σε ώρες κρίσης και προσπάθησε να τα βγάλεις απο τη ρουτίνα σου τη μόνιμη. Να τα βγάλεις απο σταθερά της ισορροπίας σου. ( το να προσαρμόζεις τις δοσολογίες, μου κάνει ένα \" εγώ ξέρω καλύτερα\"! Μόνο που ειδικά στα χάπια, δεν ξέρεις. Σε άλλα θέματα είναι που πρέπει να το πεις και να το διεκδικήσεις αυτό το \" εγώ ξέρω\")

εχω ενα φοβο οτι ο ψυχαναλυτης υποτιμησε το προβλημα μου ή υπερτιμησε τις δυναμεις μου.

Οτι \"εσύ ξέρεις καλύτερα\" μήπως? ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ σε αυτό που βλέπει πάνω σου δείξε, που κι αν ακόμα εσύ δεν το βλέπεις, δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχει. Μια απο τις αγαπημενες μου φράσεις είναι, \" η δύναμή μας, είναι πάντα εκεί, ακόμα κι αν δεν την βλέπουμε\" Πρέπει όμως να την ανακαλύπτουμε
από την άλλη όμως, περα ομως απο τα τραγικα συμπτωματα που σου προκαλει αυτη η κατασταση που βιωνω και ταυτιζεται ακριβως με αυτο που ειπε η weird, κατασταση αναγκης , γενικευμενου αγχους στη διαπασων ας πουμε νομίζω ότι δεν ειμαι μια ακραια περιπτωση διαταραχης απο αυτες που αναφερθηκαν..

δε θελω να αυτοκτονησω, λατρευω τοσο πολυ τη ζωη !
ωστοσο ομολογω οτι οταν με κυριευουν ολα τα συμπτωματα μαιζι , εκεινη την ωρα ευχομουν να ημουν νεκρη παρα να τα ζουσα. αυτο ομως δεν ειναι μια \"καταθλιπτικη\' ταση , ή αυτοκαταστροφικη για ολοκληρη τη ζωή ..ειναι περισσοτερο μια απελπισμενη αντιδραση πανω σε μια φρικτη εμπειρια.

Ενα παράπονο... σαν να λες, την αγαπώ τόσο πολύ για να την μισοζώ. Για να την ζω έτσι, μέσα σε πόνο. Δεν είναι οτι δεν αντέχεις, είναι οτι πικραίνεσαι. Ετσι ένιωθα εγώ τουλάχιστον.
δεν μπορω να ξεχασω πως οταν ειμαι εκτος καταστασης αναγκης , μια μυρωδια απο ενα λουλουδι, ενα φρεσκοπλυμμενο συνετονι, ενα τραγουδι με γεμιζουν ευτυχια..

Αυτή είναι η πηγή της δύναμής σου... η ομορφιά που ξέρεις να βρίσκεις, σε κάθε πτυχή της ύπαρξης. Το πόσο πολύ εκτιμάς τα μικρά και τα απλά της ζωής.

δε σας κρυβω οτι εξεφρασα αυτο το φοβο (της αυτοκτονιας) στον ψυχαναλυτη..
-και αν χωρις τα φαρμακα και με ολο αυτο που παμε να κανουμε , δεν την παλεψω, δεν το αντεξω και θελω να αυτοκτονησω;
γελασε και μου ειπε οτι εξ ορισμου οι πανικοι ειναι αντιθετοι με την αυτοκτονια!

δεν ειναι καπως ετσι;; δεν ειναι μια απεγνωσμενη αντιδραση του εαυτου να στρεψεις τη ζωη σου εκει που θελεις πραγματικα; να ακουσεις επιτελους την αληθεια σου;

Ετσι είναι. Ανατριχιάζω που το γράφω, αλλά θα μπορούσα να είμαι ένα ανέμελο πρόβατο που τρώει το χορταράκι του χωρίς να χωλοσκά. Τα συμπτώματα με έπιασαν απο το μανίκι και μου είπαν. Μην βόσκεις. Εχεις καθήκον. Να ξεθάψεις την αλήθεια σου και να ζήσεις με βάση αυτήν. οχι ανώδυνα, αλλά αληθινά και γεμάτα. Και τώρα, μετά απο καιρό, με συγκρίνω με την ανέμελη προβατίνα που υπήρξα και νιώθω ευγνωμοσύνη για την εξέλιξη. Ακου, αυτήν την απεγνωσμένη προσπάθεια του εαυτού σου Αντάρα μου. Θα σε βγάλει κάπου, να είσαι σίγουρη.

τελος για τα πτυχια και τα διαπιστευτηρια καθε θεραπευτη εχετε απολυτο δικιο . και στο σημειο αυτο οφειλω να ομολογησω οτι απο ανθρωπινη πλευρα ο ψυχαναλυτης με κερδισε.
σεβάστηκε πολύ το χρόνο μας, (κράτησε πάνω από μια ώρα κάθε επίσκεψη ) και ουσιαστικα με εκανε ν ανιωσω οτι την τελειωνω εγω και οχι το \'ρολόι\" , μου έδωσε το κινητο του τηλεφωνο για καθε στιγμή , τον πήρα από εκει που ήμουν (στην εκδρομή) και με πήρε πίσω μιλώντας μου πολύ ώρα, μου εστειλε μην για να μη διστασω να τον ξαναπαρω οποτεδηποτε αν νιωσω ασχημα και να ρωτησει πως ημουν.
όλα αυτα μου φάνηκαν πρωτογνωρα σε σχεση με τον αυστηρο επαγγελματισμο του γιατρου. (κλαις οδυρεσαι αλλα σε 45 λεπτα πρεπει να την κανεις, παρε και 3 ζαναξ να νιωσεις καλυτερα και ελα την αλλη βδομαδα)

Είναι λοιπόν και άνθρωπος και θεραπευτής. Μου θυμίζει την δικία μου! Το βρίσκω πολύτιμο. Αληθινή επαφή. Το αντίδοτο για κάθε ανθρώπινο δηλητηριο. Είδες που σε άγγιξε? Ξυπνά και την ευαισθησία σου έτσι, το συναίσθημα που συχνά το πατικώνουν γνωστικές διεργασίες...

η ψυχαναλυση δεν εχει ξεκινησει ακομη ....\"αρχιζει οταν εχουν πια ειπωθει ολα.., όταν δε θα βρισκομαι υπο την επηρρεια χαπιων, οταν πια θα αρχισει να μιλαει το ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ και όχι εγώ!\"
αυτό το ασυνείδητο πια...γνωριζετε φανταζομαι τις επικρισεις που εχει δεχθει η ψυχαναλυση σαν θεραπεια. οτι ειναι \"ψευδοεπιστημη\" χωρις επιστημονικα ευρηματα, οτι η φρουδικες αρχες αναγουν ολες τις ψυχικες παθησεις σε άλυτες συγκρουσεις του ασυνειδητου, που παγιωθηκαν στην παιδικη ηλικια. εχει ενοχοποιηθει για κατασκευη ψευδων αναμνησεων κακοποιησης και ακόμη ότι περιστρεφεται γυρω απο τα προτυπα σεξουαλικα συμπλεγματα με τοςυ γονεις και την ερμηνεια των ονειρων, πραγματα που για μενα μοιαζουν λιγο μαγγανεία! (μαλλον δεν επρεπε να κανω ερευνα στο νετ)
Το έχουμε ξαναπεί. Σημασία, δεν έχει τόσο η προσέγγιση, όσο η σχέση που θα αναπτύξεις με τον θεραπευτή. Ας είναι μια σχέση εμπιστοσύνης, μια σχέση οπου ειλικρινά θα αποθέσεις την ψυχή σου μέσα της. Κι όλα τα άλλα, έπονται. Η καχυποψία σου απέναντι στην ανάλυση, είναι κατανοητή. Κι εγώ είμαι αντίθετη στο οτι μια μόνο μέθοδος είναι η ολόσωστη και δεν σφάλλει κάπου. Ετσι μια ακράια υποστήριξη της ανάλυσης σαν λύση σε κάθε βαριά μορφή ψύχωσης πχ, δεν θα την δεχόμουν. Κι όμως, κάθε προσέγγιση, έχει τα δυνατά της σημεία, και τα αδύναμα γεφυρώνονται απο την ποιοτική θεραπευτική σχέση. Και απο κάτι ακόμα. Την δική σου ΠΙΣΤΗ και ΘΕΛΗΣΗ να γίνεις καλά. Νομίζω οτι οφείλεις να κάνεις έναν ανοιχτό διάλογο με σένα, να δεις, αυτό το έλειμμα πίστης, πως μπορείς να το ελαττώσεις. Και πώς μπορείς να θελήσεις παραπάνω... ξέρεις, δεν ήταν λίγες οι φορες που φοβήθηκα. Και την ίαση και την ελευθερία μου, και τους δρόμους που άνοιγαν μετά. Ηταν έναςα τρόπος να υπάρχω που δεν ήταν εύκολος και δεν είχα συνηθίσει. Η ελευθερία θέλει κόπο και ευθύνη. και καμιά φορά η παθογένεια, μας γεμίζει θαλπωρή, μες τα δεινά της.

αχ να μην ημουν τοσο σκεπτικαλ τυπος ! να μπορουσα να αφεθω! ειμαι τοσο κολλημενη στις ταμπελες του \"ιατρικου\" , του \"επιστημονικου\" ενω το θεμα της ψυχης ειναι τοσο περιπλοκο! πιστεω στις ταμπελες και την παραδοσιακη ψυχικατρικη , που εφευρισκει με το dsm καθε λίγο και μια νεα διαταραχη. ! σε λίγο θα βγαλουν και μυρηκαστικη διαταραχη για οσους θελουν να μασαν συνεχεια τσιχλες...να το δειτε!
Νομίζω οτι η ανάγκη σου για ταμπέλες, συνδέεται με την έντονη ανάγκη σου να σε ταξινομήσει, αποκωδικοποιήσει και θεραπεύσει κάτι ΕΞΩ απο εσένα. Αποφεύγεις τον ρευστό υποκειμενισμό και το τρομαχτικά μοναχικό κουπί που χρειάζεται να τραβήξει κανείς... Καλή η επιστημη, μα κάθε αντικειμενικότητα έχει τα όριά της στην αρχή του υποκειμενισμού. Και το να αφανίζεις τον τελευταίο, είναι στην τελική σαν να αρνείσαι το ίδιο το αντικειμενικό

λοιπον για ν ααποκτησω καποια εμπιστοσυνη στον ψυχαναλυτη τη δευτερα που θα τον δω θ ατου θεσω το εξης ερωτημα: σε ποιες περιπτωσεις απευθυνεστε και σε ψυχιατρους και κρινετε απαραιτητη τη φαρμακευτικη αγωγη;; απο την απαντηση θα εξαρτηθουν πολλα...γιατι αν ισχυουν αυτα που διαβασα καπου , οτι ακομη και τη σχιζοφρενεια τη θεωρουν αποτοκο της \'κακης μανας\"..γεια σας...δε θα εχω διλλημα και παω για τον τριτο!

Θα ήθελα κι εγώ να ξέρω, αν ο ειδικός μου πιστεύει οτι τα φάρμακα είναι άχρηστα, τουλάχιστον για κάποιες περιπτώσεις.

ουφ και ξαναουφ γλυκές μου...πωπω θα με ανεχτειτε να γινω λιγο πρηχτικη αυτον τον καιρο...επλιζω μην κρατησει γαι πολυ και να επανελθω συντομα σε φυσιολογικους ρυθμους
*ανωνυμη ειμαι πραματι πολυ ανυπομονη, εχω ενα θεμα με το χρονο που τον θεωρω παντα εχθρο και οχι συμμαχο...το πιασες)

Ο χρόνος... Οταν βιαζόμαστε, είναι σαν να απειλούμαστε απο κάτι αδιόρατο... ίσως απο ένα τέλος. Απο τον ίδιο τον θάνατο.
πιστεύω οτι κρύβει μια βαθιά υπαρξιακή ανησυχία το \"χρονικό\" άγχος.

Δεν σε αντέχουμε.
Σε νοιαζόμαστε.
Το δούναι, είναι πάντα και ένα λαβείν.

Η επικοινωνία μαζί σου, μου είναι κάτι ευχάριστο, ακόμα και στις δύσκολες ώρες σου.

Είναι ωραία να \"κρατούμε\" τα χέρια

[giota]

Αν ήμουν ώριμη θα παντρευόμουν τόσο μικρή;αν είχα τα κότσια θα δεχόμουν τόσα;Σίγουρα όσο μεγαλώνεις σκέφτεσαι σοβαρά και είσαι πιο προσεχτική.Πολλοί είπαν ότι φοβούνται τις ευθύνες και ο φόβος δεν σε αφήνει να δεις καθαρά.Δεν υπάρχει περίπτωση να απεχθάνεσαι τα παιδιά.Οταν κάνεις έλα να το ξανασυζητήσουμε, θα νιώσεις την απόλυτη αγάπη για το πλασματάκι σου θα πάρεις δύναμη , θα γίνεις τρυφερή θα το βλέπεις και δεν θα το πιστεύεις ότι είναι δικό σου.Αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα σίγουρα ήθελα και τρίτο παιδί.

[Arsi]

Originally posted by antara
νομιζω οτι ο φοβος μου για το πώς θα ειμαι χωρις τα φαρμακα ειναι μεγαλυτερος απο την πραγματικη μου αναγκη για φαρμακα και αν συμβαινει αυτο τοτε μαλλον ειναι μια ξεκαθαρη περιπτωση ψυχολογικης εξαρτησης.

θεωρω οτι ειναι πολυτιμα τα φαρμακα για να ξεπερνας μια κριση , ετσι οπως τα ΄παιρνω εγω ομως., επί μονίμου βασεως, εχω την αισθηση οτι χανουν την αποτελεσματικοτητα τοςυ στην κριση, αλλα με φερνουν γενικως σε μια κατασταση \'αποφευκτικη της κρισης\"..και τα ειδα σαν λυση , χωρις να ειναι πραγματι...

Αντάρα σ΄αυτό το σημείο σε καταλαβαίνω απόλυτα.Θα μιλήσω κ για τη δική μου εμπειρία φαρμάκων......
Έπαιρνα 2 χρόνια λαντός.....στο τέλος μου έμεινε στην ουσία η ψυχολογική εξάρτηση αφού η ενέργειά τους είχε αποδυναμωθεί αρκετά απ\'τη χρόνια χρήση....
Μου φαινόταν αδιανόητο να φανταστώ τον εαυτό μου να σταθεί έστω κάπου χωρίς καθόλου φάρμακα κ απορούσα για τόσους ανθρώπους που έβλεπα πως τα καταφέρναν!!!!!
Ήταν όμως ένας ωραίος μύθος!!!!!
Για τον πρώτο χρόνο θεωρώ ότι ήταν απαραίτητα για την κατάστασή μου.Είχα αυτοκτονιστικές τάσεις κ η ζωή μου ήταν μαρτύριο,κόλαση...αυτά με βοήθησαν τουλάχιστον να επιβιώνω, χωρίς όμως πάλι να σταθώ στα πόδια μου αλλά δεν είχα τα συμπτώματα.....
Μετά από ένα εξάμηνο που τα έπαιρνα άρχισα ψυχοθεραπεία.Άργησε να λειτουργήσει αλλά έκανα υπομονή....μετά από 1,5 χρόνο περίπου άρχισα να βλέπω την έξοδο του τούνελ κ να μην νιώθω τόση θλίψη μέσα μου.Να μην κλαίω χωρίς λόγο,να μην τα βλέπω όλα άσκοπα,να θέλω να κάνω πράγματα κ.λ.π.Άρχισα να αντιδρώ κ απέναντι στα φάρμακα έντονα αλλά συνειδητοποίησα την έντονη ψυχολογική μου εξάρτηση.
Μόλις ένιωσα τον εαυτό μου σχετικά δυνατό απέναντι στο ζήτημα ξεκίνησα τα λαντος weekly...πολύ βασικό γιατί ξεπέρασα την καθημερινή συνήθεια του χαπιού κ έγινε εβδομαδιαία(καμία σχέση με την καθημερινή!)Άρχισε να αποβάλλεται η καθημερινή μου συνήθεια.Σε ένα σημείο ένιωθα εντελώς καλά για τα χάπια τουλάχιστον,μου είπε κ η ψυχολόγος ότι η κατάθλιψη ξεπεράστηκε αλλά τώρα πρέπει να βρεις τον εαυτό σου(το παλούκι της υπόθεσης.....)κ τα σταμάτησα εντελώς.Είχα πάντα μαζί μου ένα χάπι...φαντάσου εξάρτηση κ αυθυποβολή που τα λαντος λένε ότι ενεργούν μετά από 1-2 βδομάδες που παίρνοντας ένα σκόρπιο νόμιζα ότι κατευθείαν είμαι καλύτερα.....
Τελικά το χρησιμοποίησα κ αυτό όταν μετά από καιρό ξεκίνησα μια πολύ σημαντική δουλειά για μένα.Ήταν η τελευταία φορά που τα είδα.....
Όλο το βάρος το έριξα στην ψυχοθεραπεία με μανία....κ πίεζα τον εαυτό μου να συνεχίσω ακόμα κ όταν ένιωσα εντελώς καλά....είχα πάθει κ εξάρτηση κ μ\'αυτό το θέμα...της ψυχοθεραπείας....
δυστυχώς όμως όπως ξανάγραψα τελικά σταμάτησα κ μάλιστα ατσούμπαλα.....οι ατελείωτες δουλειές όμως αφήνουν ΄κουσούρια΄ καλή ώρα που ψάχνομαι πάλι......

Τι να πω,από όλα αυτά ένα συμπέρασμα βγάζω.Ότι είναι σημαντικό να βρούμε έναν καλό ειδικό που μας ταιριάζει και να ακολουθήσουμε εντελώς πιστά τη θεραπεία εως ότου ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ.Ακόμα κ όταν νιώθουμε εντελώς καλά κ ότι τα΄χουμε βρει με τον εαυτό μας κ ότι δε χρειαζόμαστε τον ειδικό.Πιστεύω θα έρθει η στιγμή που μαζί με τον ειδικό θα οδίσουμε σε ένα ομαλό και ολοκληρωμένο τέλος κ όχι να γίνουμε πρόχειροι διαγνώστες της κατάστασής μας.Άλλωστε κ το στάδιο της σταθερότητας κ της αποθεραπείας είναι ότι σημαντικότερο.....τώρα το κατάλαβα......εκτός του ότι μπορεί να έχουμε αφήσει κομμάτια μέσα μας ανέγγιχτα κι ας αισθανόμαστε εκείνη την εποχή όλα πάνε ρολόι.......
Έναν ειδικό να εμπιστευόμαστε λοιπόν κ υπομονή στην ολοκλήρωση της θεραπείας....
Εύχομαι να είσαι καλύτερα...μπορεί αυτή η μπόρα να ήταν κ για καλό σου,για να διαλέξεις τελικά έναν πιο ουσιαστικό δρόμο θεραπείας....
φιλιά αντάρα μου