GROUP THERAPY!

[Sofia]

Originally posted by antara
πράγματι έχω μείνει στην γνωστική αντίληψη του τι μου συμβαίνει αλλά όχι στην \"ενσυναίσθηση\". καμιά φορά όταν μιλαω για αυτά είναι σα να αφορούν κάποιον τρίτο. και αυτό αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά μου σε σχέση με την ψυχοθεραπεία. με ενδιέφερε μονο να απαλλαγώ από τα συμπτώματα. να ζήσω φυσιολογικά. και μόλις \"επανερχόμουν\" από τον καταιγισμό άγχους, ήμουν και είμαι σε άρνηση του προβλήματος. δε θέλω να με παρασύρουν σκέψεις, δε θέλω να νιώθω \"προβληματική\", αδύναμη. θέλω μόνο να αδράχνω τη ζωή και να τη γλεντάω.. μέχρι την επόμενη κρίση που πυροδοτείται από οποιοδήποτε λόγο.

antara,

καλως ξαναρθες

βρηκα εξαιρετικα ενδιαφεροντα τα οσα γραφεις, με εβαλαν σε σκεψεις και αυτες θα ηθελα να σου τις παραθεσω με αφορμη κυριως τα παραπανω λογια σου...

μου κανει εντυπωση πώς ενω μιλας για οτι σου συνεβη, για οτι σε ταλαιπωρει, για οτι σου προκαλει πανικους εχεις την αισθηση πώς δεν αφορουν εσενα, αλλα καποιον τριτο. Παρολα αυτα απαιτεις, η αλλαγη που περιμενεις να συμβει σε αλλο προσωπο: εσενα.

Γραφεις οτι δεν μπορεις να αποδεχτεις, το πληγωμενο κομματι του εαυτου σου. Δεν θελεις να σε παρασυρουν σκεψεις, δεν θελεις να νιωσεις προβληματικη...Ειναι προβληματικος ο ανθρωπος που βλεπει το προβλημα του? Αυτος που κανει κατι για να το ξεπερασει? Αυτος που δεν θελει να δει το προβλημα που εχει, πώς τον αποκαλεις?

Δεν θελεις να νιωθεις αδυναμη, κ μαλλον γι αυτο τρεχεις να για να βρεις δυναμεις οταν παραλυεις, ενω φευγεις απο την ψυχοθεραπεια, οταν εισαι καλα...Ομως στο μεταξυ τί γινεται? Αναμεσα στις κρισεις κ στο καλα? Ποσο ενδιαφερον εχει για σενα, να δεις αυτην την αποσταση που χωριζει το καλα, το μπορω να διασκεδαζω, το γλενταω τη ζωη, απο το ειμαι χαλια, κλεινομαι, μου ρχετε η μια κριση μετα την άλλη?

Νιωθω πραγματικα, κρινοντας και απο λαθη του ιδιου μου του εαυτου πώς οσο περισσοτερο εφευγα απο το προβλημα δινοντας μια προσκαιρη λυση, τοσο πιο διογκωμενο το βρισκα την επομενη φορα μπροστα μου. Καταλαβαινω απο προσωπικο βιωμα, πώς θελει πολυ θαρρος να βρει την αληθεια του ο καθενας, αλλα το τιμημα πιστευω πώς αξιζει...

[Sofia]

Κάτι ακομα: οταν ξεκινησα την θεραπεια πήγα για τον ιδιο λογο: συμπτωματα που με ταλαιπωρουσαν, ηθελα κατεπειγοντως να σταματησουν να υπάρχουν.

Οταν επαψαν αυτα, σκεφτηκα τί δουλεια εχω τώρα εδω? Με βεβαιοτητα μπορω σου πω, πώς μετα απο αυτα ειχα την ψυχραιμια (οχι παντα ομως) κ την μεγαλυτερη δυναμη (σε σχεση με το παρελθον), να φυγω απο τα γυρω γυρω απο το προβλημα, και να σημαδευω ολο κ πιο κοντινα στον στοχο. Που καθε φορα ειναι να δω ενα ακομα κομματι, του πώς εγω η ιδια αντιδρω σε εξωτερικα ερεθισματα, πώς χαιρομαι, πώς αδειαζω, πώς γεμιζω, πώς θυμωνω....Ολα αυτα οχι σαν πληροφορια, αλλα σαν γνωση και συναισθηση του εαυτου μου.Κ του πώς κ ποσο μπορω να φανω χρησιμη με οτι διαθετω στον εαυτο μου κ στους αλλους καθε φορα...οσο γινεται...

[weird]

Θέλω να διευκρινήσω κάποια πράγματα ακόμη.

Με την έννοια της πίστης, εννοώ κυρίως την πίστη στην δύναμη της θέλησης και του εαυτού.
Οταν κάποιος πιστεύει οτι είναι έρμαιο της ελαττωματικής γονιδιακής κατασκευής του ( και δεν αναφέρομαι σε εσένα αντάρα, αλλά το φέρνω σαν ακρίο πχ), τότε δεν μένουν και πολλά περιθώρια για αλλαγή.
Ο άνθρωπος, είναι πεπεισμένος, οτι έτσι είναι κι έτσι θα μείνει.

Ωστόσο, σχεδόν πάντα, υπάρχουν περιθώρια, για κάτι καλύτερο.
Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, καλό είναι να έχει εξαντλήσει κανείς το έπακρο των δυνατοτήτων του, ώστε να δει το τελικό αποτέλεσμα ή να πει οτι τα πράγματα έτσι είναι και δεν αλλάζουν.
Κι αυτό το έπακρο, απαιτεί δεσμευση, να μένει μέσα στο πρόβλημα, ακόμα κι αν έχει τάσεις φυγής, να χαλαρώνει κανείς τις άμυνές του γιατί είναι αποφασισμένος, να το λύσει, ότι είναι τέλοσπάντων στα χέρια του να λύσει, κι ότι περνά απο τα χέρια του να κάνει.

Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.
Εμπιστεύσου αυτά που βλέπεις, έχεις έναν πολύ καλό τρόπο να σε ενδοσκοπείς, ενδεχομένως και αποστασιοποιούμενη, και κοιτώντας σε απο έξω.

Και το \"κάτι καλύτερο\", ένα είδος αρμονίας έστω με το πρόβλημα, αν όχι η ολοκληρωτική του ίαση ( αν και, χωρίς να παραβλέπω το γονιδιακό θέμα, δεν μπορώ να πάψω να πιστεύω στις ολοκληρωτικές ιάσεις... εξάλλου το έχω δει σε τόσους και τόσους με τόσα και τόσα προβλήματα ) θα έρθει...

Σου εύχομαι καλή δύναμη
στο να αναλάβεις το σύνολο της ευθύνης που αναλογεί στον εαυτό σου για την περεταίρω πορεία σου,
και να βρεις όση πίστη και θέληση απειτεί το εγχείρημα, που φαίνεται ήδη οτι έχεις πολλή

[antara]

το μόνο που μπορώ να πω μετά απο όλα αυτά, είναι ότι εδω μέσα γίνεται πολύ καλή δουλειά! με έχετε αφήσει άφωνη και αρχίζω να πείθομαι όλο και περισσότερο ότι αν χτιστεί μια ανθρώπινη αληθινή επαφή εδώ μέσα καθοδηγούμενη από καποιον ειδικό, έχουμε να μάθουμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!

πριν κλεισω για το αναγκαίω και αγχωτικό μαγείρεμα , ω ναι αγχώνομαι και για το φαγητο που θα κάνω, μένω με μια εύλογη απορία.

αφού πάρεις την απόφαση να δεσμευτείς σε μια θεραπεία, όσο επώδυνη και αν είναι, με ποια κριτηρια θ ααποφασίσεις για τη θεραπεία που σου αρμόζει;

είναι τόσες πολλές οι προσεγγίσεις και οι υπερασπιστές θεραπευτές της κάθε μιας , πιστεύουν τόσο πολύ στη δική τους θεωρία και πολλές φορές αντιμάχονται ..που δεν ξέρω που να καταλήξω!

[anwnimi]

Αντάρα
καλώς ήρθες και πάλι.

Κι εγώ κάνω ψυχοθεραπεία όμοια με τη δικιά σου για τα ίδια προβλήματα εδώ και ένα χρόνο.

Μοιάζουμε επίσης πολύ και στο γεγονός ότι μια ζωή χρησιμοποιούσα το χιούμορ - και ανακάλυψα ότι ακόμα μπορεί να παρασυρθώ εύκολα - για να με \"σώζει\" από το έντονο και βαρύ συναίσθημα, από την αντιμετώπιση του εαυτού μου.

Από την άλλη δε θα υποστηρίξω ότι το χιούμορ είναι κατακριτέο. Απεναντίας. Μερικές φορές είναι ευεργετικό.
Όταν όμως το χρησιμοποιώ και αντί να με πάει μπροστά, με τυφλώνει, ή με αυτό τυφλώνω τους άλλους είναι ένα βραχυχρόνιο παυσίπονο, μια ασπριρινη, ένα ζάναξ ας πούμε

Οπότε μπορείς, αν πραγματικά το θέλεις, να επιβληθείς στον εαυτό σου ότι θα τον αντιμετωπίσεις πιο σοβαρά, αφήνοντας για περισσότερο καιρό το χιούμορ στην άκρη, όταν κάνεις ψυχοθεραπεία.

Τα γονίδια...σίγουρα παίζουν ρόλο. Οπότε τι κάνουμε τώρα; Κλαίμε τη μοίρα μας; Υποκαθιστούμε την έλλειψη σεροτονίνης με χάπια-χωρίς να προσπαθήσουμε παράλληλα να \"ξυπνήσουμε\" εμείς οι ίδιοι τους νευροδιαβιβαστές μας να την αναπαράγουν;

Κι όταν λέω να τους ξυπνήσουμε δεν εννοώ να είμαστε μες την τρελή χαρά αρνούμενοι τα προβλήματά μας, κάνοντας απλά χαβαλέ και τρελή ζωή. Και αυτά χρειάζονται σε κάπόιες φάσεις της ζωής μας, όχι όμως σαν μηχανισμός άρνησης. Αλλά όταν μας βγαίνει πηγαία.

Το ξύπνημα πιστεύω μπορεί να γίνει με την ψυχοθεραπεία. Με την οποία μπορεί ακόμα και να νιώσει κανείς χάλια, ότι καταρρέει! Δε σημαίνει ότι πήγε εκεί να του χαϊδέψουν τα αυτιά. Αλλά να βρεθεί κατάματα με την πραγματικότητά του, με το παρόν του και το παρελθόν του. Και αυτό πονάει. Και τα συμπτώματα μπορεί να επανέλθουν.
Όμως δεν είναι πάντα έτσι. Έρχονται και οι περίοδοι ηρεμίας, συνειδητοποίησης και τέλος οι περίοδοι πράξεων, έργων με την ανάληψη της ευθύνης για τη ζωή μας.
Και ακόμα και αυτες οι περίοδοι εναλλάσσονται.
Μέχρι οι άσχημες να είναι λιγότερο έντονες, ή τουλάχιστον να μπορούμε να τις διαχειριζόμαστε και μόνοι μας, με ψυχραιμία. Με άλλα λόγια το ΄πρόβλημα δεν είναι οι πανικοί. Οι πανικοί είναι το σύμπτωμα.

Αντάρα
κάπου διάβασα ότι ο ψυχολόγος σου δίνει τις εξηγήσεις για διάφορα θέματα. Και σε μένα το κάνει. Σημασία δεν έχει να μάθεις την εξήγηση, σημασία έχει να τη νιώσεις. Να τη νιώσεις συναισθηματικά και όχι λογικά. Πολλές από τις εξηγήσεις που ακούω μόιάζουν λογικά σωστές. Μα αντιδρώ. Μπορεί να είναι έτσι, λέω, αλλά δεν μπορώ να το νιώσω. Οπότε δεν τις υιοθετώ αλλά τις αφήνω στην άκρη, μέχρι κάποια στιγμή να νιώσω συναισθηματικά τη δική μου εξήγηση, που μπορεί τελικά να συμπίπτει με εκείνη του θεραπευτή, μπορεί και όχι.

Τέλος, για τις προσεγγίσεις που ρωτάς. Πραγματικά κι εγώ δεν ξέρω και επηρεάζομαι κάποιες φορές και αμφιβάλλω για το αν έχω ακολουθήσει τον πιο κατάλληλο για μένα δρόμο. Θα δείξει...

Αυτό που θα σου πω όμως είναι να δώσεις σίγουρα βάρος στο πως επικοινωνεί μαζί σου ο θεραπευτής, αν σε νιώθει, αν το εκφράζει, αν είναι ειλικρινής μαζί σου και πόσο άνετα αισθάνεσαι εσύ μαζί του. Όλα αυτά μόνο εσύ μπορείς να τα καταλάβεις, εκεί μέσα, δοκιμάζοντας, δίνοντας κάποιο χρόνο για να σιγουρευτείς. Μη σε παραπλανούν πτυχία και τίτλοι μονάχα.

Μου αρέσει η συζήτηση αυτή

[antara]

πωπω...είστε πολύ \"παρασυρητικές\"! έμεινα όλη μέρα μέσα με αυτά και με κείνα !
ανώνυμη, δεν αρνούμαι ότι η ψυχοθεραπεία δε με έχει βοηθήσει..τουναντίον! μέχρι πέρυσι το χειμώνα ήμουν πεπεισμένη ότι μπήκε το νερό στο αυλάκι. ακριβώς αυτό που λες :
\"Μέχρι οι άσχημες να είναι λιγότερο έντονες, ή τουλάχιστον να μπορούμε να τις διαχειριζόμαστε και μόνοι μας, με ψυχραιμία. Με άλλα λόγια το ΄πρόβλημα δεν είναι οι πανικοί. Οι πανικοί είναι το σύμπτωμα.\"
βλεπόμασταν αραιά και πού με το γιατρό , στον οποίο μάλιστα είχα παέι και μια γλάστρα για να του εκφράσω την \"ευγνωμοσύνη\" μου. αν ήταν όλοι σαν κι εσένα κλέφτης θα γινόμουν μου είπε...είσαι πολύ καλά κι έρχεσαι όποτε το θυμηθείς! γελάσαμε ...
κατόρθωσα για 9 χρόνια να πάω μπροστά και είχα τη χαρά να δω τον ευατό μου να κάνει πράγματα που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έκανα , μετά το ολοκληρωτικό χτύπημα της \"νόσου\" στα 19 μου. οι συνεδρίες μας γινόταν πια μόνο όταν ανέκυπτε ένα μπλοκάρισμα , το λύναμε, σταματούσα.
ακόμη όμως και τις δύσκολες περιόδους ήταν ακριβώς αυτό που λες. ένιωθα ότι μπορεί να διανύω άσχημες μέρες , αλλά μπορώ να το διαχειριστώ. δεν ένιωθα απόγνωση, χάσιμο..

τα σεροξατ όπως προείπα , μάλλον τα έπαιρνα πια από συνήθεια, μετά απο 9 χρόνια να παίρνω μισό χαπάκι την ημέρα, προφανώς δεν ήταν αυτό που μου ρύθμιζε τη σεροτονίνη μου, αλλά εγώ!

Όταν λοιπόν έχεις διανύσει τόσο δρόμο , όταν έχεις φτάσει σε σημείο να σου λενε οι γιατροί σου -αλλά να το νιώθεις κι εσύ , ότι χειρίστηκες με υποδειγματικό τρόπο το πρόβλημα , ότι το ξεπέρασες ( όχι το απάλειψες, αλλά έμαθες να το διαχειρίζεσαι) , κι όταν κι εσύ ο ίδιος έχεις πιστέψει ότι καμία δύναμη δεν μπορεί να σε ξαναβάλει στο μάυρο λαβυρινθο, ότι έχεις δει τις εναλλακτικές, ότι έχεις δει τον ευατό σου και συνεχίζεις...τότε είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς ότι δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου και για αυτό μετά απο 9 χρόνια ξανακυλάς. αρχίζεις να το βλέπεις σαν τη μοίρα σου, το πεπρωμένο σου..

φαντάσου λοιπόν την οργή , την απογοήτευση και την απελπισία μου , όταν ζώντας αυτήν την \"πλάνη΄(;\' πως αυτά τα 9 χρόνια κατάφερα να χτίσω λιθαράκι λιθαράκι ένα πιο ισορροπημένο εαυτό να βρω την ολοκλήρωσή μου, έρχεται και με χτυπάει πέρυσι , όχι μία κρίση πανικού , αλλά ένας τυφώνας κατρίνα που συντάραξε συθέμελα όλη μου την ύπαρξη , που έχασα εντελώς τον ευατό μου, την ισορροπία μου, ένα τόσο έντονα βιωμένο ολοκληρωτικό άγχος που απάλειψε κάθε αίσθηση του εαυτού μου και της πραγματικότητας.
ήταν σα να έφτανα στο τέρμα του αγώνα , μετά απο χρόνια προπόνησης και κάποιος να μου έβαζε τρικλοποδιά. και αυτός ο κάποιος ήταν ο ίδιος μου εαυτός.. έλεος και νισάφι.

μάζεψα τα κομμάτια μου και συνέχισα.. από πέρυσι έκανα συστηματική ψυχοθεραπεία μέχρι το καλοκάιρι.. που -επιτέλους με ξαναβρήκα- και ο γλυκούλης ο γιατρός μου είπε, είδες που σου έλεγα...δε θα χανόσουν...ένα αναμνηστικό ήταν...και διάφορα άλλα χαριτωμένα..(εκείνο τον καταραμμένο χειμώνα μου άρχισε τα κολοζάναξ , 3 την ημέρα τα οποία μονη μου σταμάτησα μόλις τα χριστούγεννα)
αυτό και πίστεψα , αφού σενέχισα να είμαι σε τροχιά βελτίωσης .. , οπότε σταμάτησα την συστηματική ψυχοθεραπεία (σημ. λέγοντας συστηματική εννοώ ανά τακτά χρονιικά διαστήματα , βδομάδας, 10ημερου) και είπα παέι και αυτό πέρασε....

ξανακανάκεψα τον ευατό μου , αποδέχθηκα το πισωγύρισμα, είδα πάλι τον πανικο σαν σύμπτωμα, είδα τις συγκρούσεις μου, είδα τους ιούς που είχα στο κεφάλι μου και τέλος είδα μπροστά.

συνεχισα να προχωράω keep walking...χαμόγελο, εργασία, κοινωνική ζωή, δραστηριότητες, όλα μπήκαν ξανά στις θέσεις τους..

μέχρι φέτος το χειμώνα , όχι τυφώνας, τσουνάμι αυτή τη φορά...(έχω βιώσει όλα τα ψυχολογικά καιρικά φαινόμενα) τα ίδια..ξανά πισωγύρισμα...

δεν μπορώ να σου εκφράσω με λόγια την απελπισία μου. ΒΑΡΕΘΗΚΑ! δεν άντεχα άλλο...ξανά ζάναξ, ξανά ψυχοθεραπεία \"αυτή τη φορά πρέπει να κάνουμε συστηματική δουλειά\" μου είπε ο ντοκ...και τόσο καιρό τι κάναμε , μπρίκια κολλούσαμε;;

κι έτσι φτάνω στο σήμερααααα...

και λέω μήπως τελικά έγιναν τα πισωγυρίσματα λόγω του dna, της μοίρας και του πεπρωμένου μου ή πράγματι δεν έκανα καλή ψυχοθεραπεία και 10 χρόνια μαλακιζόμουν, μετά συγχωρήσεως;; ιδού η απορία...και αν μαλακιζόμουν γιατί ήμουν τόσο καλά και ένιωθα ολοκληρωμένη παρά τα σποραδικά σκαμπανεβάσματα, που δεν ήταν ικανά όμως να ανακόψουν την πορεία μου;; και από την άλλη αν είναι γραμμένο στο dna ποιός ο λόγος να το παλέυω με αναλύσεις;;ας το αποδεχθώ ως μέρος της ζωής μου και ας συνεχίσω όπως μπορώ, κούτσα κούτσα δηλαδή..

Επειδή όμως αυτού του είδους τη ζωή δεν τη θέλω, και δε θέλω να κουβαλάω αυτό το φορτίο για πάντα προτίμησα να πιστέω ότι φυσικά και υπάρχει γενετική προδιάθεση , αλλά εγώ δεν έκανα αρκετά καλή δουλειά, για αυτό ξαναγύρισα πίσω..
είναι η μόνη μου ελπίδα ..
για αυτό και θα αφήσω τον ψυχίατρο που τόσο με βοήθησε και μου συμπαραστάθηκε όλα αυτά τα χρόνια, για να πάω σε ένα άγνωστό μου ψυχολόγο ψυχαναλυτή , που θα με ξαπλώσει στο ντιβάνι και θα αρχίσω από την αρχή.
δεν μπορώ να κάνω την ίδια προσπάθεια με τον ίδιο γιατρό.. θέλω να του ρίξω και λίγο την ευθύνη, ή απλώς να νιώσω ότι αρχίζω να ξαναγράφω σε μια άδεια σελίδα., στην οποία ο επίλογος αυτήν την φορά, ίσως να είναι πιο ευνοικός για μένα..

(περίεργο αλλά γράφοντας εδώ ...γράφω απευθείας αυτό που νιώθω, χωρίς καμία επεξεργασία..αρκετά λυτρωτικό , ειδικά που λόγο δουλειάς πρέπει να προσέχω ακόμη και το \"και\"..., μου θυμίζει τότε που κρατούσε ημερολόγιο...ένα δημόσιο ημερολόγιο..! nice..!)

[Arsi]

Γεια σας κορίτσια.Θα πω κ γω την εμπειρία μου λοιπόν.Πάνω κάτω μιάζει με διάφορα κομμάτια από όσα είπατε.
Είμαι κ εγώ...της μισής δουλειάς...antara!
Έχω περάσει το στάδιο να πηγαίνω στην ψυχολόγο κ να μην έχω τι να πω.Να νιώθω καλά.Για διάφορους λόγους σταμάτησα κ μάλιστα απότομα,χωρίς καν αποχαιρετισμό.
Όλα καλά με πολύ αραιά πισωγυρίσματα της μια μέρας αλλά επειδή ήξερα να τα χειρίζομαι ήταν εύκολο.Μπουρίνι μεγάλο δεν ξέσπασε ως στιγμής αλλά έχω καταλάβει πρώτον ότι δεν κάνω τη ζωή που θέλω κ δεύτερον αυτό που με πισωγυρίζει είναι διάφορες αφορμές όπως π.χ. αλλαγή περιβάλλοντος,πρόβλημα στη σχέση,απρόοπτα γεγονότα.

Καταλαβαίνω δλδ ότι χρειάζεται να γίνει δουλειά με τον εαυτό μου ώστε να ζήσω τη ζωή που θέλω,ελεύθερη από διάφορες επώδυνες συγκρούσεις.

Το πρόβλημά μου είναι πως κ γω πολλές φορές αποθώ το πρόβλημά μου,όσα είναι μέσα μου κλεισμένα κ προτιμώ να τα αφήνω κάπου στην άκρη προστατεύοντας υποτίθεται τον εαυτό μου απ\'τη ΄φρίκη΄.Εκεί όμως ακριβώς έρχεται κ το ουσιαστικό πρόβλημα τα αποθώ κ αυτό μπορεί να μην ήταν κακό αν δεν τα ξανασυναντούσα,αλλά αυτά έρχονται κ με συναντάνε με ορμή σε κάθε αρκετά αντίξοη συνθήκη.

Ήρθαν στιγμές που είπα κ γω ότι μπορεί να είναι στο dna κ να αντιδρώ έτσι υπό συγκεκριμένες συνθήκες.Αλλά πια είμαι σίγουρη πως δεν ισχύει.Άλλωστε αρκετές αντιδράσεις μου εξαλείφθηκαν εντελώς με τη δουλειά που έκανα ως τώρα.

Έχω κάνει ατελείωτη \'δουλειά\' μόνη μου ή συζητώντας με στενούς μου ανθρώπους αλλά τελικά κατέληξα ότι ένας καλός ειδικός είναι απαραίτητος.Πιστεύω ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις στηρίζονται πάνω σε μια λάθος πεποίθηση(ή πεποιθήσεις).Σε ένα μπλοκάρισμα κ επειδή ακριβώς είναι μπλοκάρισμα(ή μπλοκαρίσματα) κ ο δρόμος της σκέψης μου περνάει από κει δεν είναι δυνατόν να το λύσω μόνη μου!Επίσης από θαμμένα συναισθήματα που ακριβώς επειδή η ίδια τα έθαψα κάποτε κ συνεχίζω να τα θάβω βασιζόμενη σε μια στρεβλή σκέψη δε γίνεται να τα ξεθάψω μόνη μου.Το κακό είναι πως θέλει μια δέσμευση όπως είπατε.Κ όταν δεν νιώθεις το πρόβλημα να σε τραντάζει...είναι πολύ εύκολο να αναβάλεις.....

Παρόλα αυτά είπα να πρωτοπορήσω για τα δεδομένα μου...
Πριν κάποιους μήνες βρήκα έναν ειδικό όπου με πίεσε υπερβολικά για μένα.Υπερβολικά,απότομα κ άγαρμπα.Τραντάχτηκα ολόκληρη,πίστεψα ότι μπορεί να ξαναπέσω στην κόλαση της κατάθλιψης.Αποτέλεσμα...στα μάτησα....
Επανήρθα μετά τη διακοπή σε μια φυσιολογική ζωή χωρίς ακραία συναισθήματα...
Η εμπειρία αυτή μου έδωσε τη γνώση πως τελικά έχω πάρα πολλά μέσα μου που χρειάζεται να βγουν,να λύσω...αλλά βέβαια με άλλο ειδικό που προς το παρόν δεν υπάρχει....στο μέλλον είναι η πρώτη μου προτεραιότητα.

Για μένα το ζητούμενο είναι η συνειδητοποίηση(κ όχι το άκουσμα)της ή των \'στραβών΄ σκέψεων κ η απελεθθέρωση του καταπιεσμένου συναισθήματος.

[weird]

Αντάρα μου, αυτά τα 9 χρόνια που πήγες μπροστά, έκανες όντως, πολύ καλή δουλειά και θέλω να σε συγχαρώ. Το μετέπειτα βύθισμα που ήρθε, δεν αναιρεί την αξία όλης αυτής της δουλειάς.

«οι συνεδρίες μας γινόταν πια μόνο όταν ανέκυπτε ένα μπλοκάρισμα , το λύναμε, σταματούσα.»
Είχε επιτευχθεί λοιπόν ο στόχος της θεραπείας, το να είσαι λειτουργική και να μπορείς να κάνεις πράγματα….
Νιώθω, ότι ο στόχος μιας θεραπείας δεν μπορεί να είναι μόνο το να είσαι λειτουργικός ( αν και μπορεί να έχεις ζητήσει μόνο αυτό). Οφείλει να είναι βαθύτερος. Να σε εισάγει σε μια ουσιαστική αυτογνωσία ( κυρίως μάλιστα να σε εισάγει στον κόσμο των συναισθημάτων σου) και νοηματοδότηση της ύπαρξής σου. Αυτό είναι η καθαρά προσωπική μου άποψη.

«τότε είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς ότι δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου και για αυτό μετά απο 9 χρόνια ξανακυλάς. αρχίζεις να το βλέπεις σαν τη μοίρα σου, το πεπρωμένο σου..»

Κοπέλα μου καλή, καταλαβαίνω την δυσαρέσκεια και την αγανάκτησή σου. Είναι σαν να ένιωσες, κοροϊδεμένη θα τολμούσα να πω. Σαν να ένιωσες πια, ότι αυτό το τέρας δεν νικιέται…

«ήταν σα να έφτανα στο τέρμα του αγώνα , μετά απο χρόνια προπόνησης και κάποιος να μου έβαζε τρικλοποδιά. και αυτός ο κάποιος ήταν ο ίδιος μου εαυτός.. έλεος και νισάφι.»
Αντάρα μου, έφτανες στο τέρμα. Κάπου στον δρόμο του τελευταίου μονοπατιού, είχες μπλοκάρει, αρκούμενη σε μια δυνατότητα των κρίσεων όταν έρχονταν. Τολμώ να υποθέσω, ότι κάτι δεν ολοκληρώθηκε στην θεραπεία σου. Το τελευταίο τελευταίο κομματάκι, είναι και το πιο δύσκολο. Σου είπα ήδη, από την μία η δυσκολία σου να το δουλέψεις σε βάθος με δέσμευση, από την άλλη η ευκολία σου να αναχαιτίζεις τον γιατρό σου με το χιούμορ και την εξυπνάδα σου, άφησαν ένα κομμάτι της δουλειάς που όφειλες να κάνεις, στην άκρη.

Το αναγνωρίζεις κι η ίδια,
«είμαι φύση μη δεκτική σε οποιοδήποτε είδος επηρεασμού. έχω ορθώσει το δικό μου σύστημα αξιών αντιλήψεων που δύσκολα σπάει.». Κάποιες από αυτές, για το δικό σου καλό, είναι κρίσιμο να σπάσουν. Και πρέπει να βρεις κάποιον που θα σε κάνει να αφεθείς από τον έλεγχο που τόσο πολύ οικεία νιώθεις μαζί του. Που θα σε κάνει να επηρεαστείς, σε βάθος.

«την άμυνά μου δεν κατάφερε να μου τη σπάσει κανείς, ούτε εγώ. πάντα επιστράτευα το χιούμορ για να ξεπερνάω τα \"οδυνηρά\" .»
Θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου. Έχει τύχει να συναντήσω ανθρώπους. Ανθρώπους απίστευτα έξυπνους. Ανθρώπους που δεν τους έφτανα, ούτε εγώ, ούτε κανείς, με τίποτα. Κι έβλεπα τι μεγάλο οπλοστάσιο αμυνών είχαν, και πόσο εύκολα έβγαζαν νοκ άουτ κι εμένα και τον καθένα που πήγαινε να διασαλεύσει την ισορροπία τους, και τον εαυτό τους. Πάντα με τύλιγε αγωνία με αυτούς τους ανθρώπους κι αναρωτιόμουν, πόσο άδικο είναι να μην μπορούν να βρουν κάποιον ικανό, να τους βοηθήσει…. Δεν θέλει πολλή εξυπνάδα, αρκεί να είσαι γερά οχυρωμένος εσύ και να εισάγεις τον άλλο σε έναν κόσμο διάφορο από τον κόσμο του νου. Έτσι το βλέπω.

Άλλο ένα κενό της θεραπείας σου λοιπόν. Καταλαβαίνω τον όποιο θυμό μπορεί να νιώθεις απέναντι στον θεραπευτή σου ( εγώ ζητώ από τη δικιά μου, αν δει ότι δεν την παλεύει, να με παραπέμψει, και φροντίζω να βεβαιωθώ ότι είναι σε θέση να πάμε βαθύτερα μαζί) αλλά και απέναντι σε σένα, που όλο τρικλοποδιές σου βάζεις, κι φωνή της μαντάρας, νικάει την φωνή της αντάρας

«δε θα ξεχάσω ωστόσο κάποτε μια κουβέντα που μου είπε ο γιατρός μου και με έκανε να ξεσπάσω σε κλάμματα. ήταν ίσως η μοναδική φορά κατά τη διάρκεια συνεδρίας που έκλαψα όχι για την κατάντια μου, όχι κάτω από το φόρτο των συμπτωμάτων, αλλά για κάτι που έγινε πολλά χρόνια πριν , όταν ήμουν πολύ μικρή και ίσως να έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη σχέση μου με τους άντρες. βάλαμε κάτω αυτό το συναίσθημα και σε επόμενες συναντήσεις και το χτυπήσαμε σαν χταπόδι. ήταν λυτρωτικό..»
Ανατρίχιασα…. Καλή μου, πολλές τέτοιες στιγμές θα έπρεπε να είχες ζήσει. Να σου πετάν ατάκες και να τα χάνεις. Να μπορεί ο άλλος να σε υποβάλλει στο συναίσθημά σου, την συγκίνησή σου, να χτυπήσει τα μπλοκαρισμένα συναισθήματα, που όλο και ξεσπούνε πάνω στο κορμί σου. Αν δεν βγουν, στάλα τη στάλα, δάκρυ το δάκρυ, αν δεν βιωθούν, αν δεν τα επεξεργαστείς, όλο και θα κολυμπούν πάνω στο σώμα σου, με τη μορφή συμπτωμάτων. Όσο αγχώδης τύπος κι αν είσαι λόγω προδιάθεσης ( κι εγώ είμαι καλή μου) θα βελτιώσεις κατά πολύ το άγχος σου αν αποφορτίσεις το συναίσθημα, μέσα από μια σχέση μάλιστα βαθιάς επικοινωνίας και ανθρώπινης; Επαφής...


«ανασύραμε παιδικές μνήμες και τραύματα , ανασύραμε θαμμένο μίσος, το επεξεργαστήκαμε και τώρα ξαναβγαίνει το σύμπτωμα!» Προσωπική μου άποψη, είναι ότι δεν αρκεί η γνωστική επεξεργασία των παλιών βιωμάτων.( χωρίς να εννοώ ότι μόνο αυτό κάνατε με τον παλιό σου) Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Η βιωματική επεξεργασία που εμπεριέχει την συναισθηματική επεξεργασία….. στο εύχομαι ολόψυχα να το κάνεις με τον νέο σου θεραπευτή!!

«Μου τη δίνει που θέλω να κάνω ψυχοθεραπεία μόνο όταν δεν είμαι καλά,»

Έτσι είναι…. Αν η ψυχοθεραπεία ήταν μια φίλη σου, θα την θυμόσουν μόνο στα δύσκολα? Χεχε, χρέος απέναντι στον εαυτό μας, έχουμε ακόμα κι αν όλα δείχνουν και λειτουργούν μια χαρά. Γιατί κάτω από την επιφάνεια του μια χαρά, μπορεί κάτι να σιγοβράζει, έτοιμο να εκραγεί.

«σως αυτό που θέλεις στην πραγματικότητα είναι να κάνεις τη ζωή σου ΥΠΟΦΕΡΤΗ στις περιόδους έξαρσης του άγχους. ΟΧΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ! κι έτσι δε γίνεσαι ποτέ καλά..γιατί πάντα θα βρίσκεται κάποιος να σηκώνει το χαλάκι και να βλέπει τις βρωμιές που παραέχωσες βιαστικά, σε ένα κατά τα άλλα καθαρό σπίτι...» Κι αυτός ο κάποιος γλυκιά μου, δεν είναι άλλος από τον ίδιο σου τον εαυτό εν τέλει……Ότι κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να κρυφτούμε από έναν εαυτό που ζητάει την αλήθεια του και την ελευθερία του…
Αναρωτήσου όμως με κάθε ειλικρίνεια. Αυτό που θέλεις είναι η εξασφάλιση της ικανότητάς σου να διαχειρίζεσαι το άγχος ή… να πας πιο μακριά, αναλαμβάνοντας το κόστος της διαδικασίας της αλλαγής. Ξέρεις, κάθε αλλαγή είναι και επιλογή άρα και απώλεια.
«αυτό και πίστεψα , αφού σενέχισα να είμαι σε τροχιά βελτίωσης .. , οπότε σταμάτησα την συστηματική ψυχοθεραπεία ....» Αναρωτιέμαι αν βιάστηκες να στην σταματήσεις…..

«συνεχισα να προχωράω keep walking...χαμόγελο, εργασία, κοινωνική ζωή, δραστηριότητες, όλα μπήκαν ξανά στις θέσεις τους..»

Αντάρα, μήπως δεν έπρεπε όλα να μπουν ξανά στις θέσεις τους, αλλά σε ΑΛΛΑΓΜΕΝΕΣ θέσεις? Μήπως πάλι, κάτι δεν ολοκληρώθηκε? Διότι λογικά, η ζωή σου με τον τρόπο που την ζούσες, σε οδήγησε ξανά στον πανικό. Πιστεύω ότι ΚΑΤΙ έπρεπε να αλλάξει λοιπόν, στον τρόπο που την ζούσες ( γι αυτό και στην αποδιοργάνωσε ο πανικός, για να την διοργανώσεις κάπως διαφορετικά, σε βοήθησε, στην έσπασε σε κομμάτια, (όχι ανώδυνα βέβαια, άλλά ήδη, κάτι μέσα σου υπέφερε, τολμώ να εικάσω)…. Κι αυτά ενώθηκαν, πάλι με τον ίδιο τρόπο.. χμμμμ).

«μέχρι φέτος το χειμώνα , όχι τυφώνας, τσουνάμι αυτή τη φορά...(έχω βιώσει όλα τα ψυχολογικά καιρικά φαινόμενα) τα ίδια..ξανά πισωγύρισμα...»

Δεν μπορώ λοιπόν να πω ότι εκπλήσσομαι…..

«και λέω μήπως τελικά έγιναν τα πισωγυρίσματα λόγω του dna, της μοίρας και του πεπρωμένου μου ή πράγματι δεν έκανα καλή ψυχοθεραπεία και 10 χρόνια μαλακιζόμουν, μετά συγχωρήσεως;; ιδού η απορία...και αν μαλακιζόμουν γιατί ήμουν τόσο καλά και ένιωθα ολοκληρωμένη παρά τα σποραδικά σκαμπανεβάσματα, που δεν ήταν ικανά όμως να ανακόψουν την πορεία μου;; και από την άλλη αν είναι γραμμένο στο dna ποιός ο λόγος να το παλέυω με αναλύσεις;;ας το αποδεχθώ ως μέρος της ζωής μου και ας συνεχίσω όπως μπορώ, κούτσα κούτσα δηλαδή..»

Προσωπική μου γνώμη, κάνατε καλή δουλειά, αλλά μέχρι ενός σημείου. Του σημείου εκείνου που θα σε εξασφάλιζε, αλλά όχι μακροπρόθεσμα, αφού δεν πήγατε σε μεγάλο συναισθηματικό βάθος. Φυσικά και έχεις ευαίσθητο νευρικό σύστημα και ροπή στο άγχος, οπότε κι ο συναγερμός του εαυτού σου ( κάτι δεν πάει καλά) ενεργοποιείται μέσω του πανικού. Στο ξαναείπα, όσες προδιαθέσεις κι αν έχουμε, υπάρχει πάντα το περιθώριο για προσωπική δουλειά. Κι όπως λέει και η Ανώνυμη, ας βρούμε τρόπους να παράγουμε την δική μας σεροτονίνη!


«θέλω να του ρίξω και λίγο την ευθύνη, ή απλώς να νιώσω ότι αρχίζω να ξαναγράφω σε μια άδεια σελίδα., στην οποία ο επίλογος αυτήν την φορά, ίσως να είναι πιο ευνοικός για μένα..»

Θα το καταφέρεις γλύκα! Ακούγεσαι… επιτέλους, έτοιμη, να ριχτείς μέσα του, μέχρι εκεί που δεν πάει.
Στο εύχομαι, για να αναδυθείς ξανά….
Μεταμορφωμένη και ολοζώντανη!

[weird]

«Για διάφορους λόγους σταμάτησα κ μάλιστα απότομα,χωρίς καν αποχαιρετισμό.
Όλα καλά με πολύ αραιά πισωγυρίσματα της μια μέρας αλλά επειδή ήξερα να τα χειρίζομαι ήταν εύκολο.Μπουρίνι μεγάλο δεν ξέσπασε ως στιγμής αλλά έχω καταλάβει πρώτον ότι δεν κάνω τη ζωή που θέλω κ δεύτερον αυτό που με πισωγυρίζει είναι διάφορες αφορμές όπως π.χ. αλλαγή περιβάλλοντος,πρόβλημα στη σχέση,απρόοπτα γεγονότα.»
Πολύ σοφή κουβέντα αυτή Αρσι μου… δεν κάνεις τη ζωή που θέλεις. Αυτές οι διάφορες αφορμές, ίσως να έχουν να κάνουν με το πώς διαχειρίζεσαι το μη γνώριμο, το καινούργιο, και φυσικά με την προσαρμοστικότητά σου.

«Το πρόβλημά μου είναι πως κ γω πολλές φορές αποθώ το πρόβλημά μου,όσα είναι μέσα μου κλεισμένα κ προτιμώ να τα αφήνω κάπου στην άκρη προστατεύοντας υποτίθεται τον εαυτό μου απ\'τη ΄φρίκη΄»
Το βάζεις στην κατάψυξη κι αυτό επιστρέφει δριμύτερο ε?


«Έχω κάνει ατελείωτη \'δουλειά\' μόνη μου ή συζητώντας με στενούς μου ανθρώπους αλλά τελικά κατέληξα ότι ένας καλός ειδικός είναι απαραίτητος.Πιστεύω ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις στηρίζονται πάνω σε μια λάθος πεποίθηση(ή πεποιθήσεις).Σε ένα μπλοκάρισμα κ επειδή ακριβώς είναι μπλοκάρισμα(ή μπλοκαρίσματα) κ ο δρόμος της σκέψης μου περνάει από κει δεν είναι δυνατόν να το λύσω μόνη μου!Επίσης από θαμμένα συναισθήματα που ακριβώς επειδή η ίδια τα έθαψα κάποτε κ συνεχίζω να τα θάβω βασιζόμενη σε μια στρεβλή σκέψη δε γίνεται να τα ξεθάψω μόνη μου.Το κακό είναι πως θέλει μια δέσμευση όπως είπατε.Κ όταν δεν νιώθεις το πρόβλημα να σε τραντάζει...είναι πολύ εύκολο να αναβάλεις.....»

Πόσο σοφά λόγια. Μπράβο Αρσι μου, σε θαυμάζω εδώ και καιρό….
Αυτό είναι το θέμα με την δέσμευση. Να την θυμάσαι, ακόμα κι αν το πρόβλημα δεν σε τραντάζει, γιατί αυτό, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας. Η εύκολη λύση είναι η φυγή ή η αναβολή. Αν δεν έχεις τα συμπτώματα να σε τραβάν από το μανίκι, μπορείς μόνος σου να δεσμεευτείς?
Κάποτε είπα στην θεραπεύτριά μου, δεν χρειάζομαι πια τα συμπτώματα για να με φροντίζω ούτε για να θέτω τα όριά μου. Θα το κάνω μόνη μου, θα είμαι σε εγρήγορση, χωρίς να χρειάζομαι τέτοιους συναγερμούς, αφού δεν θα φτάσει ποτέ σε πυρκαγιά το πράγμα.

«Πριν κάποιους μήνες βρήκα έναν ειδικό όπου με πίεσε υπερβολικά για μένα.Υπερβολικά,απότομα κ άγαρμπα.Τραντάχτηκα ολόκληρη,πίστεψα ότι μπορεί να ξαναπέσω στην κόλαση της κατάθλιψης.Αποτέλεσμα...στα μάτησα....»
Αχ καλή μου ήσουν άτυχη…. Πιστεύω ότι ο ειδικός οφείλει να σέβεται τους ρυθμούς και την άρνηση του ασθενή να αλλάξει κάτι στο εδώ και τώρα. ( άλλο το να σέβεται μια άρνηση και να δουλεύουν πιο αργά, κι άλλο το να υποτάσσεται στις άμυνες του ασθενούς).
«φυσιολογική ζωή χωρίς ακραία συναισθήματα»
Ξέρεις πόσες φορές έχω μαλλώσει με το συναίσθημά μου? Ενιωθα ότι το μυαλό μου του έχει κλείσει την πόρτα, κι αυτό κάτι φορές βροντάει για να μπει! Να δώσει το παρόν. Πελώριο,θυμωμένο, γιγάντιο….Ετομο να συνθλίψει το σώμα μου, να το φθείρει.
Το φοβάμαι κι εγώ Αρσι μου…. Το τρέμω. Κυρίως πιαλιότερα, επιτέλους, έχουμε αρχίσει να γινόμαστε φιλαράκια!! Και το να πέφτεις μέσα στο συναίσθημα, ενίοτε, μοιάζει με άβυσσο. Γι αυτό λέω, το να απαλείψουμε τα συμπτώματα, ήταν η κορφή του παγόβουνου, μετά πήγαμε βαθύτερα… ευθέως μέσα στην άβυσσο. Στην πηγή του κακού.

«Για μένα το ζητούμενο είναι η συνειδητοποίηση(κ όχι το άκουσμα)της ή των \'στραβών΄ σκέψεων κ η απελεθθέρωση του καταπιεσμένου συναισθήματος.»

Συμφωνώ. Συναισθηματικο-νοητική επίγνωση και εκφραση – εξωτερίκευση – αποφόρτιση του συναισθήματος. Που προυποθέτει το να είναι κάνείς ΣΕ ΕΠΑΦΗ με το μέσα του. Και για μένα, το άγχος, έρχεται να υποδηλώσει αυτήν την έλλειψη επαφής.

Σου εύχομαι να βρεις τον κατάλληλο Αρσι μου, και να ολοκληρώσεις την δουλειά σου.

[Arsi]

Originally posted by weird
Αυτές οι διάφορες αφορμές, ίσως να έχουν να κάνουν με το πώς διαχειρίζεσαι το μη γνώριμο, το καινούργιο, και φυσικά με την προσαρμοστικότητά σου.

Κ πόσο μιάζουν με συνθήκες ΄άλυτες\'
κ ανεξήγητες κ θαμμένες συναισθηματικά.....
κ φυσικά με την προσαρμοστικότητα που είπες.....Text


Το βάζεις στην κατάψυξη κι αυτό επιστρέφει δριμύτερο ε?

Aυτό ακριβώς!!!!!

Να την θυμάσαι, ακόμα κι αν το πρόβλημα δεν σε τραντάζει, γιατί αυτό, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας. Η εύκολη λύση είναι η φυγή ή η αναβολή. Αν δεν έχεις τα συμπτώματα να σε τραβάν από το μανίκι, μπορείς μόνος σου να δεσμεευτείς?

Θα το κάνω μόνη μου, θα είμαι σε εγρήγορση, χωρίς να χρειάζομαι τέτοιους συναγερμούς, αφού δεν θα φτάσει ποτέ σε πυρκαγιά το πράγμα.

Μπορεί όλη αυτή η αναβολή να είναι κ άρνηση της αντιμετώπισης του ουσιαστικού προβλήματος....

Κάποια στιγμή ξεπέρασες το στάδιο της υποσυνείδητης άρνησης κ είπες:θα τελειώσω με σένα,θα σε αντιμετωπίσω κατάματα...κ έτσι δε χρειαζόσουν εσωτερικούς συναγερμούς,δεν ωφελούσαν,είδες.....

κι αυτό κάτι φορές βροντάει για να μπει! Να δώσει το παρόν. Πελώριο,θυμωμένο, γιγάντιο….Ετομο να συνθλίψει το σώμα μου, να το φθείρει.


Και το να πέφτεις μέσα στο συναίσθημα, ενίοτε, μοιάζει με άβυσσο. Γι αυτό λέω, το να απαλείψουμε τα συμπτώματα, ήταν η κορφή του παγόβουνου, μετά πήγαμε βαθύτερα… ευθέως μέσα στην άβυσσο. Στην πηγή του κακού.

Πόσο συμφωνώ!η ρίζα του κακού μέσα στην άβυσσο του συναισθήματος....πόσο φοβιστικό είναι αυτό στις αρχές......που προτιμάω να το φιμώσω παρά να το ζήσω....αλλά δεν υπάρχει επιλογή,αυτό είναι πάντα εκεί,έτοιμο να σπάσει τις όποιες αντιστάσεις όταν θεριέψει κ βρει τρόπο να πλησιάσει.Οπότε καλύτερα να βγει ελεγμένα κ όχι ανεξέλεγκτα μέσα απ\'την πίεσή του

Και για μένα, το άγχος, έρχεται να υποδηλώσει αυτήν την έλλειψη επαφής. Αυτό νομίζω έχει κάτι να μου δώσει,να μου πει αλλά δεν το \'πιάνω\'.Κάπως με τσίγκλισε αλλά δεν ξέρω με τι τρόπο......

ελπίζω να μην τα έκανα θάλασσα με τα χρώματα....χεχεχε,πρώτη φορά επιδιώκω να βάλω....
Σ\'ευχαριστώ weird

[Sofia]

Originally posted by antara

Όταν λοιπόν έχεις διανύσει τόσο δρόμο , όταν έχεις φτάσει σε σημείο να σου λενε οι γιατροί σου -αλλά να το νιώθεις κι εσύ , ότι χειρίστηκες με υποδειγματικό τρόπο το πρόβλημα , ότι το ξεπέρασες ( όχι το απάλειψες, αλλά έμαθες να το διαχειρίζεσαι) , κι όταν κι εσύ ο ίδιος έχεις πιστέψει ότι καμία δύναμη δεν μπορεί να σε ξαναβάλει στο μάυρο λαβυρινθο, ότι έχεις δει τις εναλλακτικές, ότι έχεις δει τον ευατό σου και συνεχίζεις...τότε είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς ότι δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου και για αυτό μετά απο 9 χρόνια ξανακυλάς. αρχίζεις να το βλέπεις σαν τη μοίρα σου, το πεπρωμένο σου..

αν μου επιτρεπεις antara να πω κ εγω μια κουβεντα στα οσα γραφεις. πιστεύεις πώς αν δεις τον εαυτο σου οτι κ αν γινει, καμια δυναμη δεν μπορει να σε ξαναριξει σε μαυρο λαβύρινθο?
Νομιζω πώς πολλοι απο μας φτανοντας στο ντιβανι/καρεκλα/σκαμπώ του ψυχοθεραπευτη εχουμε μια απαιτηση: να μην ξαναπερασουμε αυτο που μας οδηγησε εκει. Λογικο, αλλα το παραλογο παει στο να μην ξαναπεσουμε ψυχολογικα, να μην ξαναπληγωθουμε, στεναχωρηθουμε, αισθανθουμε ασχημα με καποιον τροπο. Υπάρχει ομως ενα τεραστιο ευρος συναισθηματων κ κυριως ενας διαφορετικος τροπος που μπορουμε να αντιδρασουμε αισθανομενοι παλι συναισθηματα δυσαρεστα. Ομως μεσα στη ζωη, ειναι κ τα δυσαρεστα γεγονοτα κ ποτε κανεις μας δεν μπορει να ξερει τί θα του φερει η επομενη μερα...ουτε καν το επομενο λεπτο. Αρα πώς απαιτουμε να μην ξαναστεναχωρεθουμε? Θελουμε να παψουμε να αισθανομαστε ? ¨Η ουσιαστικα να παψουμε να ζουμε? Γιατι αν δεν αισθανομαι, τοτε πώς ζω? Κι αν θελω να χαιρομαι κ να γελαω τοτε πώς θελω να αποκλεισω τη στεναχωρια κ το κλαμα...?Τί χρωμα μπορει να παρει το ενα χωρις το άλλο? Κ τί σημασια εχει στη ζωη ενα μονο ευρος συναισθηματων που δεν δινουν χωρο στα πιο σκοτεινα συναισθηματα?

[anwnimi]

Αντάρα μου
θα κρατήσω το τελευταίο που έγραψες: το ότι το φόρουμ σου θυμίζει ένα ημερολόγιο
Αλήθεια είναι, γιατί κι εμένα αυτό που θυμίζει. Και είναι όμορφο αυτό και θεραπευτικό!

Και επιπλέον θα συμφωνήσω με το γεγονός ότι η θεραπεία των πανικών μέσω της ψυχοθεραπείας, όπως και οποιαδήποτε άλλης ψυχολογικής διαταραχής, μπορεί να μην είναι ισόβια. Δηλαδή στη ζωή μας μπορεί να συμβούν όπως και πολύ ευχάριστα πράγματα έτσι και πολύ δυσάρεστα. Ο ψυχισμός μας, όση αυτογνωσία και εάν έχουμε, όσο κι αν έχουμε επιλύσει πολλά πράγματα μέσα μας, μπορεί να καταφύγει πάλι στον πανικό. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα είναι όπως στην αρχή. Ότι θα μείνει για οσο είχε μείνει και τότε. Ότι δεν μπορούμε να τον διαχειριστούμε καλύτερα από ότι πριν. Αφού πλέον θα έχουμε περισσότερα εφόδια μέσα μας...

Εγώ θα δώσω μια ταπεινή συμβουλή. Μη διακόπτεις η θεραπεία σου, όπου κι αν επιλέξεις να την κάνεις, μόλις νιώσεις καλά. Μείνε για όσο πραγματικά χρειαζεται...

[anwnimi]

Originally posted by Arsi
Παρόλα αυτά είπα να πρωτοπορήσω για τα δεδομένα μου...
Πριν κάποιους μήνες βρήκα έναν ειδικό όπου με πίεσε υπερβολικά για μένα.Υπερβολικά,απότομα κ άγαρμπα.Τραντάχτηκα ολόκληρη,πίστεψα ότι μπορεί να ξαναπέσω στην κόλαση της κατάθλιψης.Αποτέλεσμα...στα μάτησα....
Επανήρθα μετά τη διακοπή σε μια φυσιολογική ζωή χωρίς ακραία συναισθήματα...
Η εμπειρία αυτή μου έδωσε τη γνώση πως τελικά έχω πάρα πολλά μέσα μου που χρειάζεται να βγουν,να λύσω...αλλά βέβαια με άλλο ειδικό που προς το παρόν δεν υπάρχει....στο μέλλον είναι η πρώτη μου προτεραιότητα.

Για μένα το ζητούμενο είναι η συνειδητοποίηση(κ όχι το άκουσμα)της ή των \'στραβών΄ σκέψεων κ η απελεθθέρωση του καταπιεσμένου συναισθήματος.

Άρσι θα συμφωνήσω ότι είναι καίριο ο θεραπευτής να σέβεται τους ρυθμούς μας.
Θυμάμαι, τους πρώτους μήνες της θεραπείας, ότι εγώ η ίδια μπήκα δυναμικά στο παιχνίδι, έτοιμη για μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, και της το έλεγα.
Μετά έκανα πίσω και ήρθε τσουνάμι πανικού, όπως λέει και η Αντάρα
Μόλις της το είπα, μου μίλησε με ψυχρή λογική και πολύ κατηγορηματική: εγώ νομίζω πως πρέπει να προχωρήσεις!

Την επόμενη βδομάδα της είπα ένα τρομερό όνειρο εντελώς ξεκάθαρο. Στο όνειρο ήμουν απέναντί της, εκείνη χωρίς να με κοιτά καν και να σημειώνει και να μου λέει πες μου κι άλλα! Κι εγώ να της φωνάζω τρεις φορές τη φράση: Δεν αντέχω!
Σάστισε με την περιγραφή... Από τότε βλέπω ότι σέβεται τους ρυθμούς μου.
Αυτο που θέλω να πω έίναι ότι λάθη μπορεί να κάνουν όλοι. Ή μπορεί κι εμείς να τους δώσουμε την λαθεμένη εντύπωση για τους ρυθμούς μας.
Σημασία έχει στη συνέχεια να υπάρχει η αλληλεπίδραση και η κατανόηση...

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Στο όνειρο ήμουν απέναντί της, εκείνη χωρίς να με κοιτά καν και να σημειώνει και να μου λέει πες μου κι άλλα! Κι εγώ να της φωνάζω τρεις φορές τη φράση: Δεν αντέχω!

Αυτό ακριβώς ένιωθα κ γω!συν του ότι μίλαγε αυτή παρά εγώ,συν του ότι πνιγόμουν κ ήθελα να πάρω θέση σε μια συνεχόμενη κριτική για τη ζωή μου....συν του ότι ένιωθα να της \'σπάσω τα μούτρα\' ώρες ώρες.....όταν δε με άφηνε να πάρω αυτή τη θέση κ ήθελε να φαντάζει παντογνώστης για τη ζωή μου!!!!!
Άσε τα θυμάμαι κ φουντώνω!!!!πως θα μπορούσα να συνεχίσω με τέτοια συναισθήματα απέναντί της?
τα οποία κ εξέθεσα στην τελευταία συνάντηση αλλά δεν με κάλυψαν καθόλου οι απαντήσεις της...

[antara]

καλά κορίτσια, νομίζω ότι πρέπει να γράψουμε βιβλίο..! ο ιρβιν γιάλομ και ο άλλος ο βραζιλιάνος, που δε μου έρχεται τώρα (αλλά θέλω να τον πω χόρχε κάτι) γράφουν από την πλευρά του θεραπευτή, και όσο και αν προσπαθούν να δώσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις του θεραπευόμενου...ε είναι απέναντι πως να το κάνουμε..εγχειρίδιο χρήσης πρέπει να τους γράψουμε κανονικά!
εμένα ο κατά τα άλλα συμπαθέσταστος θεραπευτής , πριν 4 χρόνια μου την είχε δώσει πάρα πολύ και έκανα 6 μήνες να πάω. είχε γίνει το εξής :
είχα γνωρίσει κάποιον , που ήταν ό,τι χειρότερο για μένα. ένα επιφανειακός brutal τύπος , εντελώς πρωτόγονος, μόνο που δεν έβγαζε το ρόπαλο για να χτυπήσει την υποψήφια ερωμένη του. εγώ ήμουν ένα συναισθηματικό ράκος εκέινη την εποχή. αυτός ήταν μια υπερπολυτελής μηχανή του σεξ και τίποτα άλλο.
εγώ πώς τον καψουρεύτηκα αυτόν τον τύπο δεν κατάλαβα. μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. σε αυτόν πάλι δεν είχα γίνει τίποτα πέρα από το \"ακόμη μία για σήμερα\". είχα πάθει εμμονή μαζί του και συνάμα βιώνα απίστευτο άγχος και πανικούς.
εκεινη την περίοδο ξαναθυμήθηκα το γιατρό ( η καλή φίλη που λέγαμε weird) και αφού τον είχα πρήξει με τα συμπτώματά μου, που ηξερα ότι ήταν από τη σύγκρουση μέσα μου, συν το φόβο της απόρριψης συν πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης, μου λέει:
ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΣ!
( ο τύπος δούλευε σε νυχτερινό μαγαζί)
τί ήταν να το πεί;; με ποιό δικάίωμα κύριε είσαι τόσο επεμβατικός; εσύ θα μου υποδείξεις τί να κάνω στη ζωή μου; δηλαδή η συμβουλή σου για να χειριστώ το άγχος μου είναι να μην ξαναπάω σε αύτό το μαγαζί;;
του κράτησα μούτρα για πολύ καιρό
όταν μετά από μήνες ξαναπήγα του είπα πως σταμάτησα να πηγαίνω γιατί μου την έδωσε πάρα πολύ που επενέβη- και καλά συμβουλευτικά- δίνοντάς μου αυτήν την ξερή εντολή και πως ηταν πολύ άτοπο εκ μέρους του να σχετίζεται τόσο με μένα σαν άλλος μπαμπάς που λέει στο παιδί του τί να κάνει και τι να μην κάνει.
μου έδωσε κάτι εξηγήσεις τύπου αφού σε έβλεπα να πηγαίνεις να τρως από τον κουβά με τα σκατά τί ήθελες να σου πω; \"τα σκατά είναι νόστιμα και μην παραπονίεσαι ότι σου φέρνουν εμετό;\"΄ήξερα ότι έκανες κακό στον εαυτό σου όσο συγχρωτιζόσουν με αυτό το άτομο..\"
δεν ξέρω, ίσως να ήμουν υπερβολική . από την άλλη σκέφτομαι ότ σίγουρα θα υπήρχε πιο έμμεσος τρόπος να με φέρει σε επαφή με την αλήθεια. εν πάσει περιπτώσει μου την έδωσε τότε , αλλά ήταν η τελευταία φορά που παρενέβη τόσο άμεσα στη ζωή μου.
άσχετο ήταν λίγο αλλά αφού το κάναμε ημερολόγιο το θέμα , μου ήρθε και το έγραψα! φιλιά!

υ.γ. να σας πω για το όνειρο που είδα το σάββατο το βράδυ και -παρεμπιπτόντως - αφορούσε επίσης ένα κουβα με σκ..τα ή θα αηδιάσετε;;