GROUP THERAPY!

**vince** · 14-06-2009, 19:07

Originally posted by weird
Παλεύω να μείνω όρθια μπροστά στα συναισθήματα΄μου,
αλλά νομίζω οτι με έχουν.
Με νικάνε.
Θα με ρίξουν.

Μπορεί απλά να είναι ο φόβος μου αυτό, τι να πω.

Τα συναισθήματα είναι όμορφα πράγματα weird. Το πιστεύω αυτό, κυρίως επειδή τον πρώτο καιρό που έπαιρνα το φάρμακο (σε αρκετά μεγάλη δόση) δεν είχα συναισθήματα..ήμουν σαν ένας ζωντανός νεκρός. Μέχρι που θυμάμαι ένα απόγευμα με είχε πάρει ο ύπνος και μόλις ξύπνησα ένιωσα σαν να είχα πεθάνει και να ξύπνησα, όχι σαν να ξύπνησα από έναν ύπνο..

Να χαίρεσαι που έχεις συναισθήματα γιατί αυτό δείχνει πως ζεις.

Να χαίρεσαι την ζωή όσο μπορείς. Άλλοι νομίζουν πως την χαίρονται (πολλές φορές και εγώ) μέσω των υλικών αγαθών. Όμως στην ουσία αυτό δεν είναι τόσο όμορφο όσο το να υπάρχουν συναισθήματα.

Δες το θετικά λοιπόν και προσπάθησε να είσαι χαλαρή και άνετη με τα συναισθήματα σου. Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο...ούτε και για μένα είναι..

Ένα balance βέβαια είναι επιθυμητό για να μην παρασυρόμαστε από τον γκρεμό ή το ρεύμα..

**vince** · 14-06-2009, 19:14

Originally posted by weird
Δεν κάνει να εσωστρέφω, το ξέρω οτι αυτό είναι το προάυλιο του κακού.

Ο κόσμος είναι κακός. Η εσωστρέφεια δεν είναι ούτε το κάκιστο κακό (για να μιλήσω με πολύ γενικούς όρους..) ούτε κάτι το περίεργο.

Ξέρεις πόσες φορές έχω νιώσει παντελώς μόνος και απορριγμένος από τον κόσμο...δεν ξέρεις..μόνο εγώ ξέρω..(και ένας θεός αν υπάρχει).

Η εσωστρέφεια δεν είναι κάτι με το όποιο γεννιέσαι. Ξέρεις ότι μου έχει τύχει μέχρι και την καρδιά μου να ανοίξω σε \"φίλο\" και παρόλα αυτά να μου την έχουν στημένη έξω κιόλας απο το σπίτι του..και να φάω και σφαλιάρες (αυτό είχε συμβεί σε μικρή ηλικία βέβαια..).

Τεσπα πρέπει να βάλω και ένα όριο της εξωστρέφειας μου προς το διαδίκτυο..το περίεργο είναι πως δεν είμαι τόσο εξωστρεφής στην πραγματική ζωή..

Δεν ξέρεις. Δεν ξέρουν. Κανένας δεν ξέρει γιατί ένας άνθρωπος είναι εσωστρεφής.

Το θέμα βέβαια είναι τι κάνουμε αφού δεχτούμε πως ο κόσμος είναι έτσι.

Η συγχώρεση είναι η μεγαλύτερη δύναμη, και η πηγή για να μην παραμένουμε τυφλοί τις λίγες φορές που η αρετή φανερώνεται στον δρόμο μας.

Να\'σαι καλά.

**Sofia** · 14-06-2009, 19:42

Originally posted by weird

Κάτι με κάνει να στρέφω προς τα μέσα μου αυτό που πρέπει να βγάλω προς τα έξω, και έτσι, πνίγομαι απο εντάσεις εσωτερικές....
Κια γίνεται τόσο αυτόματα.

Τουλάχιστον ΒΛΕΠΩ τι γίνεται.

To οτι βλεπεις τί γινεται ξερεις ποσο σημαντικο ειναι...! Εχεις κανει πολυ δρομο για να φτασεις να μπορεις να βλεπεις τί γινεται καθε φορα.

Τωρα λοιπον λες πώς κατι σε κανει να στρεφεις πώς τα μεσα σου αυτο που νιωθεις. Τον θυμο σου.

Σκεφτηκα αν ειναι φοβος, σκεφτομαι αν ειναι φοβος για απορριψη, απομακρυνση, μη αποδοχη

Απο προσωπικη εμπειρια, η εσωστρεφης σταση μου στα πραγματα περιελαμβανε φοβο: πώς δεν θα με καταλαβει αυτος για τον οποιο αισθανομαι το συγκεκριμενο συναισθημα, οτι θα απομακρυνθουμε, οτι δεν θα τα ξαναβρουμε, θα μεγαλωσει η αποσταση που ήδη μας χωριζει, οτι θα με αντιπαθήσει, ότι θα χασω τον ελεγχο πανω στα νευρα μου κλπ.

Η απομακρυνση ομως δημιουργήθηκε αντιστροφα. Μη εκφραζοντας αυτα που αισθανομουν καθε φορα.

Ολα αυτα με την προυποθεση οτι περιμενω καθε φορα κατι συγκεκριμενο. Κ ξερω περιπου τί ειναι αυτο....

Στη συγκεκριμενη περιπτωση, εκφραζοντας (υποθετικα εστω) τον θυμο σου στον πατέρα σου, εχεις σκεφτει τί περιμενεις?
Ειναι πολυ ιδιαιτερες οι σχεσεις με τους γονεις κ οι προσδοκιες μας απο αυτες, οσα ορια κ αν θεσουμε δυσκολα σβηνουν.....

Weird, εκφραση του θυμου ειναι να σηκωθω κ να φυγω απο την εστια του καυγα λεγοντας μια κουβεντα, βγαζοντας κ μια φωνη...Δεν ειναι παθητικοτητα το να φυγω, προστατεύοντας ισως τον εαυτο μου απο μια κουβεντα που πιθανοτατα δεν θα βγαλει πουθενα. Παρολα αυτα, ο θυμος που προκληθηκε μεσα σου, βρηκε καπου εδαφος. Ισως εχει αξια να δεις το έδαφος αυτο τί ειναι για σενα....

Αν σε εριξαν καποια σου συναισθηματα, ειμαι σιγουρη πώς θα σε βρουν άλλα να σε σηκώσουν...πολυ δικα σου συναισθηματα κ αυτα

**giota** · 14-06-2009, 20:03

Εγώ πιστεύω ότι το να τα κρατάς μέσα σου είναι το χειρότερο κάτι που έκανα εγώ παλαιότερα.Τώρα αισθάνομαι ανακούφιση που μίλησα για πράγματα που παλιά μου δημιουργούσαν ενοχές χωρίς να φταίω και αυτό οφειλόταν στους γονείς μου.Ενα πρόβλημα υγείας μπορεί να είναι ντροπή; και όμως για πολλά χρόνια δεν μιλούσα.Οταν προσπαθούσα να βοηθηθώ αντί να με σπρώχνουν έμπαιναν εμπόδιο μην μάθει ο κόσμος τι;ένα δερματικό πρόβλημα

**weird** · 14-06-2009, 20:49

Καταρχήν ένα ευχαριστώ σε όλους....

Εκατσα και ηρέμησα. Σχεδόν διαλογίστηκα.
Και πριν εγκαταλείψω το σπίτι και την παλιοεργασία και βγω να ξεσκάσω, θέλω να εκθέσω, πού οδηγήθηκα.

Και πάλι ευχαριστώ.

**weird** · 14-06-2009, 20:54

Γιώτα μου, τα κρατάω μέσα μου όχι επειδή ντρέπομαι....

Επειδή δεν εχω πρόσβαση.

Θα το εξηγήσω πιο κάτω.

Απο την άλλη, το ξέσπασμα είναι μια βίαιη, άκαιρη εξωτερίκευση.

Τέλος, δεν είμαι παθητική στην αντίδρασή μου. Και θα μιλήσω και θα φωνάξω και θα πληγώσω. Το θέμα είναι οτι έτσι, αντί να διεκδικώ την αλήθεια μου, συχνά την χάνω.

**weird** · 14-06-2009, 21:13

Ουσιαστικά το ξέσπασμα, μου φέρνει μετά ενοχή.
Είναι φαύλος κύκλός.
Συσώρευση => έκρηξη => τύψεις οτι έκανα τον άλλο χάλια.

Πχ. αυτό που έγινε σήμερα με τον πατέρα μου.

Μετά απο όλα αυτά που με ενόχλησαν και την ατάκα που μου πέταξε, αφηνίασα. Του είπα κάτι βαριά λόγια. Στο τέλος έσκυψε το κεφάλι και χαμήλωσε το βλέμμα.
Ξέρω οτι ο πατέρας μου είναι ανίκανος στο επικοινωνιακό κομμάτι και οτι σε πολλά είμαι εγώ ο ενήλικος κι αυτός το παιδί.
Οταν όμως γίνομαι κι εγώ παιδί και παίρνω στα σοβαρά την μουρμούρα του που επαναλαμβάνεται με τα χρόνια και που καμιά ουσιαστικότητα δεν έχει άλλη απο το μήνυμα \" έτσι μόνο ξέρω να εκδηλκώνω την αγάπη μου, ανάμικτη με συναισθήματα θυμού, για σένα\", τότε γίνεται ο χαμός.
Και καταλήγω να νιώθω άσχημα.
Οπως σήμερα.

Κάθησα λοιπόν και σκέφτηκα. Γιατί έχεις φουντώσει εσωτερικα?Γιατί είσαι σε τεντωμένο σκοινί?
Τα έβαλα όλα κάτω.
Εντόπισα παράγοντες έμμεσα και άμεσα σχετιζόμενους.

Οι έμμεσοι, είναι ένα κάρο πράγματα που δεν είναι όπως θα το χα ανάγκη στην παρούσα φάση της ζωής μου, κυρίως, ακάλυπτες ανάγκες. Ολο αυτό με πιέζει.

Πάμε στον άμεσο.

Ξαφνικά θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει.
Την προηγούμενη φορά που βγήκαμε με τον πατέρα, μου είπε κάτι που ΤΩΡΑ κατάλαβα, ΠΟΣΟ με έίχε ενοχλήσει.

Βγαίνουμε, μου το λέει ( είναι κάτι που δεν θέλω να εκθέσω, μου κάθεται βαρύ) και εγώ ήμουν τρία πουλάκια κάθονται.
Στην συνεδρία μου, ανέφερα στην αρχή αυτήν την κουβέντα του πατέρα μου.
Η θεραπεύτρια ανησύχησε και μου λέει ας την επεξεργαστούμε.
Εγώ της είπα, μα όχι σιγά, έχουμε πιο ουσιώδη θέματα να τρέχουν.

Ανεβαίνω σήμερα να τον δω, και με ελάχιστα ερεθίσματα, μου ανάβουν τα λαμπάκια.

Αρα, μαθηματικά να το πάρουμε, το πρόβλημα που έχω εντοπίσει, είναι το εξής.

Εστω ότι στο χ ερέθισμα αντιστοιχεί μέσα μου το χ1 συναίσθημα.
Εστω οτι στο ψ ερέθισμα, αντιστοιχεί μέσα μου το ψ1 συναίσθημα.

Σε αντιστοιχία με όσα είπα παραπάνω για τα ψευδο-συναισθήματα, ισχύει το εξής.

Χ ερέθισμα. Μου προκαλεί φαινομενικά το ψ1 συναίσθημα ( ας πούμε, ελαφριά αναστάτωση) Προς τα μέσα μου, βυθίζεται το χ1 συναίσθημα.

Ψ ερέθισμα. Κανονικά θα έπρεπε να μου προκαλέσει μια μέτρια αναστάτωση, δηλ το ψ1. ΟΜΩΣ μου προκαλεί το χ1! Το χ1 που καραδοκούσε μέσα μου, που είχε θαφτεί χωρίς να το καταλάβω, ξεσπά με λάθος αφορμή/ ερέθισμα.
Εκεί που αναμενόταν μια ήπια αντίδραση έρχεται η μπόρα.
Κι εκεί που αναμένεται έντονη αναστάτωση, έρχεται η απάθεια/ηπιότητα.

Μετά το ξέσπασμα, συνειδητοποιώ, την πρωτογενή του αιτία, δηλ τι με είχε πραγματικά πειράξει.
Αρα οτι το χ1 συναίσθημα, προκλήθηκε απο το χ ερέθισμα.

Το θέμα μου είναι, γιατί να μην έχω επαφή με τα σωστά συναισθήματα την σωστή στιγμή ( να τα εκφράζω και να ξεκαθαρίζω και την κατάσταση) αλλά ετεροχρονισμένα?
Και μάλιστα, αποκωδικοποιώντας τα ξεσπάσματά μου?

Και στην τελική πώς να διεκδικώ σωστά το όποιο δίκιο μου, όταν δεν το έχω ακόμα αντιληφθεί, δεν μου έχει φανερωθεί?

( και που όταν μου φανερώνεται, είναι χρονικά μακριά ώστε φαίνεται κουλό και συχνά οι άλλοι θεωρούν το θέμα ανύπαρκτο μα καταλαβαίνουν πως το κρατούσα, το μάζευα και είναι άκαιρο να ανοίγω έτσι παλιά θέματα. Μέσα στον όλο ετεροχρονισμό έχει χαθεί και η αρχική και αληθινή ποιότητα του θυμού μου!).

Ελπίζω πραγματικά, να γίνομαι κατανοητή.

υγ. 1. όσο καιρό μένει εσωτερικευμένο το συναίσθημα, τόσο διογκώνεται, οπότε το χ1 όταν εκδηλώνεται, δεν τελεί σε αναντιστοιχία μόνο με το ερέθισμα ψ αλλά και με το ίδιο το αρχικό ερέθισμα χ!! Βγαίνει δηλ στην υπερβολή του.

υγ. 2. Αντάρα μου, συγνώμη που καταχράστηκα τον χώρο σου για δική μου χρήση. Πήρα το θάρρος να το κάνω επειδή, επηρεάστηκα απο τον τίτλο..

**vince** · 14-06-2009, 21:27

Originally posted by weird
Το θέμα μου είναι, γιατί να μην έχω επαφή με τα σωστά συναισθήματα την σωστή στιγμή ( να τα εκφράζω και να ξεκαθαρίζω και την κατάσταση) αλλά ετεροχρονισμένα?
Και μάλιστα, αποκωδικοποιώντας τα ξεσπάσματά μου?

Έχεις σκεφτεί ότι αυτό μπορεί να έχει συμβεί μερικές/ ελάχιστες έστω φορές (να βγει αυτό συγχρονισμένα) και απλά να το μπερδεύεις με τον κανόνα (ότι δηλαδή συνήθως γίνεται ετεροχρονισμένα)?

Νομίζω πως καταλαβαίνω τον συναισθηματικό πόλεμο της ψυχής σου (που άλλωστε πολύ αναλυτικά περιγράφεις) αλλά το θέμα είναι καταρχάς να καταλάβεις εσύ τις δικές σου συναισθηματικές λειτουργίες.

Έχεις αναρωτηθεί αν έχουν υπάρξει έστω και ελάχιστες τέτοιες στιγμές συγχρονισμού?

Ίσως ανακαλύψεις πως υπάρχουν και έχουν υπάρξει και τέτοιες στιγμές στην ζωή σου.

**giota** · 14-06-2009, 22:59

weird προφανως σου είχε πεί κατι ο πατέρας σου όταν βγήκατε που σε ενόχλησε,Τότε είχες αντιδράσει ή το κράτησες μέσα σου;Εαν είναι έτσι τότε αιτία υπήρχε και πυροδοτήθηκε με τις σημερινές του κουβέντες.Πάντως άνθρωποι είμαστε και θα νευριάσουμε και θα κλάψουμε δεν νομίζω την στιγμή που έχεις κάνει δουλειά με την θεραπεύτρια και προ πάντων με τον εαυτό σου ότι ένα γεγονός που σε θύμωσε σε κάνει να πισωγυρίζεις.Το ότι η έκρηξη σου φέρνει ενοχή το αντιμετώπιζα τόσα χρόνια και εγώ.Εγώ έσκασα οι άλλοι μια χαρά είναι.Κάτι τέτοιες ατάκες πετούσε η μάνα μου και γινόταν το έλα να δείς.

**antara** · 15-06-2009, 01:55

weird! weird!!! finally group therapy!
μην το ξαναπεις αυτό για το χωρο, υποτιθεται οτι αυτο κανουμε τελικα σε αυτο το τοπικ! μέσα στη συμπόνοια μου για την συναισθηματικη σου φορτιση , δεν μπορω να μη σου φανερωσω οτι χαρηκα πολυ που ανοιξες αυτη τη σελιδα του βιβλιου σου!θα ήθελα πιο συχνα να σε βλεπω να τολμας ετσι να εκθετεις αυτα που σε βασανιζουν...εχεις την ταση με τις σοφες σου συμβουλες να μας αποπροσανατολιζεις απο εσενα. (όπως η ίδια το εχεις εντοπισει)...

αυτό που με εκπλήσσει σε σενα είναι πως ενας ανθρωπος που εχει δυεισδησει τοσο βαθεια στον ψυχικο του κοσμο, που ανατεμνει με τοση ακριβεια τα συναισθηματα του, εξακολουθεί να \'εκπλήσσεται\" και να πελαγώνει μπροστα σε \"δουλεμένες\" αντιδράσεις του, επειδή δεν προέκυψαν όπως τις είχε θεατρικά προετοιμάσει μέσα του.

το συναίσθημα και ειδικά ο θυμός ή θλίψη και η απόγνωση , μπορούν άραγε να ιδωθούν σε μια θεωρητική βάση , σε μια μαθηματική εξίσωση , ώστε να περιμένουμε κάθε φορά να προκύψει το ίδιο , επιθυμητό, \"επεξεργασμένο\" αποτέλεσμα; περιμένεις από εσένα να μην καταρρεύσεις μπροστά στην ένταση των συναισθημάτων σου, να τα διαχειριστείς σαν μηχανή του κιμά και να τα βγάλεις πολτοποιημένα, ώστε να τους δώσεις ό,τι σχήμα θες; γιατί βάζεις στον εαυτό σου την ταμπέλα ότι δεν μπορείς να διαχειριστείς το θυμό σου και σου βγαίνει σε θλίψη , όταν πρόκειται για άτομα που σχετιζεσαι συναισθηματικά μαζί τους; γιατί πρέπει σωνει και ντε να εθαψες μεσα σου κατι που σου ειπε ο πατερας σου πριν μερες και να αντεδρασες ετεροχρονισμενα;

αποκλειεται να ΜΗ σε είχε πραγματι πειραξει τοσο πολύ; να μην ηταν το χ συναισθημα με το ψ ερεθισμα , αλλα το χ με το χ;

Θέλω να πω ότι αγνουμε λίγο εδώ τον ανθρώπινο παραγοντα, μια μεταβλητή, ένα αγνωστο χ , που ανάλογα με τη χρονική του στιγμή θα αντιφράσει τελείως διαφορετικά. μόνη σου ειπες οτι υπηρχαν πολλοι \"εμμεσοι\" παραγοντες που σε τσιτωσαν εκεινη την ημερα. γιατι λοιπον να μην ηταν απλως μια μερα που ηταν κακη για σενα, που ησουν ηδη φορτωμενη και δεν αντεξες να ακους και τη μιρλα του πατερα σου και πρεπει να αντεδρασες ετσι για κατι που ειπωθηκε πριν μια βδομαδα..; ποσες φορες δεν συμβαινε ακριβως πανω στο ιδιο ερεθισμα , στην ιδια κουβεντα που θα μας πουνε να αντιδρασουμε τελειως διαφορετικα;

πχ η ανταρα μετα απο 4 ωρες αβυσσσαλεου σεξ με ενα σουπερ γκομενο που την εχει απογειωσει , παει να φαει σπιτικο φαγητο στη μαμα. -πως τρως ετσι παιδι μου; εχεις παχυνει!
η ανταρα -τι να μας πεις κι εσυ τωρα ρε μανα! ασε να παρουμε καμια θερμιδ γιατι λιωσαμε

μετα απο καιρο, η ανταρα εχει φαει ηττα στη δουλεια , νιώθει αχρηστη , εχει να κανει σεξ δυο μηνες, ο γκομενος δεν την πλησιαζει...παει να δει τη μαμα της και της λεει \'πως παχυνες ετσι παιδι μου; προσεχε μετα τα 30 δε φευγουν τα κιλα.\" η ανταρα τα παιρνει παει να θυμωσει και να της την πει, μετα αισθανεται οτι ουτε καν η μαμα της δνε την αγαπαει , δεν τη \'θαυμαζει\" την πιανει υστερια...κλαει , τρεμει κοκ.

ειναι ετεροχρονισμενο συναισθημα;

(καλα εχω ρήξει τελειως το επιπεδο , λαικιζω σαν καρατζαφερης ...!)

επανερχομαι

weird, γλυκια μου...είναι κι ενα άλλο ζήτημα, πιο ουσιαστικό από τη μεταβλητή της διαθεσης . θελω να μου πεις κατι απο τα βαθη της καρδιας σου....αυτού του ειδους τη θλίψη, την απόγνωση που πνίγει το θυμό και σε αυτήν την ένταση , με ποιους συγκεκριμένους ανθρωπους τη νιωθεις;

μου μοιάζει πολύ οικείο το συναίθημα αυτό. και πολύ πρωτογενες. ίσως από τότε, που δεν ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ να θυμώσεις γιατί δεν σου έδιναν αυτό που είχες ανάγκη, την αποδοχή , την επιβεβαίωση, την αγάπη, την περηφάνεια, το θαυμασμό, δεν μπορούσες να θυμώσεις γιατί αυτός που έπρεπε να σου τα δώσει δεν ήταν εχθρός σου , ήταν κάποιος πολύ αγαπημενος σου , και τότε αντί για το θυμό γεννήθηκε η θλίψη, η απελπισία. σαν το μωρό που σπαράζει για το μητρικό γάλα.....πόσο θυμό μπορεί να εκφράσει ένα μωρό;

ίσως πάλι να κρίνω εξ ιδίων....

α...μια και είπα εξ ιδίων να σας πω τα νεα μου..

πηγα στο γαμο

πηγα και στο γλεντι

δεν χορεψα

ιδρωσα πολυ

ειχα πολυ ταχυπαλμια

στο τελος ομως γελασα αρκετα!

και καθησα 6 ωρες !

και μαντεψτε ποιος \"ξεχασε\" να παρει τα ζαναξ του σημερα!!! ω ναι it was a xanax free day! and I made it without them!

**Arsi** · 15-06-2009, 11:16

Originally posted by weird
Ουσιαστικά το ξέσπασμα, μου φέρνει μετά ενοχή.
Είναι φαύλος κύκλός.
Συσώρευση => έκρηξη => τύψεις οτι έκανα τον άλλο χάλια.

Αυτό το έχω κ γω!
Κ μετά μετανιώνω την ώρα κ τη στιγμή του ξεσπάσματος.....
Πιστεύω ότι η ενοχή συνδέεται καθαρά με τον τρόπο ΄έκτόξευσης΄ του θυμού κ με τις εσωτερικές αντιθέσεις.

Πάνω στο θυμό κάνω κ λέω πράγματα που είναι αντίθετα με τη λογική μου ή τα πιστεύω μου όσον αφορά την εξωτερίκευσή του κ όχι μόνο....
Είναι στιγμές που βγαίνει μια πρωτόγονη δύναμη από μέσα μου που διαλύει τη λογική κ βγαίνει η καθαρή εσωτερική μου σκέψη υποθέτω πέρα απ΄την εκλογίκευση....παλιό σου ερώτημα weird...
Eκεί κοντράρεται ο ίδιος μου ο εαυτός.Τα 2 του κομμάτια.Το εκλογικευμένο κ το ατόφιο αυθεντικό.
Κ η ενοχή θεριεύει υποστηρίζοντας κ ο απέναντι το εκλογικευμένο μου κομμάτι.

Μερικές φορές σε θυμό πάνω βγαίνουν φράσεις που δεν τις αναγνωρίζω...αφού νομίζω άλλα πιστεύω.....κ εκεί παίζει η γνώση αυτού του από κάτου,του αυθεντικού,του κρυμμένου για να μη μένει ο εαυτός με ανοιχτό το στόμα....
Αλλά είναι δύσκολη η αποκωδικοποίηση και η γνώση αυτού του βαθύτερου στρώματος κ όταν κρύβει κ σκέψεις έντονες εξαιτίας διάφορων όταν έρχεται στην επιφάνεια,έρχεται κ η εσωτερική σύγκρουση κ οι ενοχές κ.λ.π.

**Arsi** · 15-06-2009, 11:27

Originally posted by antara
πχ η ανταρα μετα απο 4 ωρες αβυσσσαλεου σεξ με ενα σουπερ γκομενο που την εχει απογειωσει , παει να φαει σπιτικο φαγητο στη μαμα. -πως τρως ετσι παιδι μου; εχεις παχυνει!
η ανταρα -τι να μας πεις κι εσυ τωρα ρε μανα! ασε να παρουμε καμια θερμιδ γιατι λιωσαμε

μετα απο καιρο, η ανταρα εχει φαει ηττα στη δουλεια , νιώθει αχρηστη , εχει να κανει σεξ δυο μηνες, ο γκομενος δεν την πλησιαζει...παει να δει τη μαμα της και της λεει \'πως παχυνες ετσι παιδι μου; προσεχε μετα τα 30 δε φευγουν τα κιλα.\" η ανταρα τα παιρνει παει να θυμωσει και να της την πει, μετα αισθανεται οτι ουτε καν η μαμα της δνε την αγαπαει , δεν τη \'θαυμαζει\" την πιανει υστερια...κλαει , τρεμει κοκ.

Πολύ καλό παράδειγμα αντάρα!
Όντος έτσι είναι λόγω πολλών παραγόντων ξεπηδάνε άλλα κομμάτια μας κάθε φορά από μέσα μας....

Τι καλά θα ήταν να περιτρυγυριζόμαστε από συνθήκες που θα μας έκαναν να βγάζαμε πιο πολύ τα θετικά μας κομμάτια....
Κ εκεί είναι κ ένα κλειδί,να προσέχουμε κ να φροντίζουμε για τις συνθήκες που ζούμε.

Χάρηκα που όλα καλά στο γάμο τελικά...κ χωρίς ζαναξ κιόλας

**weird** · 15-06-2009, 11:34

Αντάρα,
να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Ποτέ δεν μπήκα εδώ μέσα να το παίξω κάτι που δεν είμαι.
Οι \"σοφές\" συμβουλές μου όπως τις λες, πηγάζουν απο δουλειά που έχω κάνει με τον εαυτό μου.

Φυσικά και ανατέμνω σε βάθος την ψυχή μου, η ενδοσκόπηση είναι το δυνατό μου σημείο. Και φυσικά και δεν γίνεται να λύσω ως δια μαγίας τα προβλήαμάτά μου, αλλά πρόκειται για μια αργή διαδικασία που τραβάει χρόνια.

Εχω φτάσει πλέον στο τελευταίο σκαλί, περνώντας απο πανικούς, εμμονές, καταθλιπτικά επισοδεια και έντονη κοινωνική φοβία, και έχοντας ζήσει ένα διάστημα έγκλειστη σχεδόν στο σπίτι μου ( λόγω της αγοραφοβίας).
Και είμαι στον δρόμο αυτό εδώ και χρόνια, πολλά έλυσα, κάποια μένουν ακόμα να τα λύσω.

Αν ανατρέξεις σε παλιότερα ποστ μου, ακόμα και πρόσφατα, θα δεις οτι έχω ανοιχτεί εξαιρετικά κι άλλες φορές σε αυτό το φόρουμ, μην διστάζοντας οτι η καλή μου εικόνα της σοφής γουρντ θα χαθεί αν εξωτερικεύσω τις αδυναμίες μου.

Κι αυτό διότι δεν πιστεύω οτι η αδυναμία μου με απειλέι.
Η δύναμή μου, υπάρχει παρά την αδυναμία μου.
Μην σου πω οτι τροφοδοτείται ααπο αυτήν χεχε.

Αυτό το κομμάτι μου που έβγαλα σε εσένα, στο θέμα σου, το έχω βγάλει πάμπολλες φορές λοιπόν. Δεν το κρατώ κρυφό.

Αυτό που εννοούσα, ήταν οτι συχνά οι γύρω μου θα με ακούσουν να τους΄λέω κάποιο πρόβλημά μου, αλλά δεν θα είναι το κύριο πρόβλημα, και έτσι εύκολα κανείς θα με έλεγε ανοιχτή, ενώ εγώ νιώθω κλειστή κάτι φορές. Οταν όμως το αποφασίσω να ανοιχτώ, σε άτομα που πραγματικά αξίζει, το κάνω. Κι εδώ μέσα το κάνω που έχω την προστασία της ανωνυμίας.

Επιπλέον, δεν προσπαθώ να ανάγω σε μαθηματική εξίσωση τις συναισθηματικές μου λειτουργίες...
Θα χρειαζόμουν προόδους κι εξισώσεις που δεν τα κατέχω.

Ωστόσο, κάποια στοιχειώδη συναισθηματικά σχήματα, ξέρω πια μετά πώς λειτουργούν μέσα μου και αυτά προσπαθώ, στο τελευταίο σκαλί που βρίσκομαι, να επιλύσω,
όχι για να μην είμαι δυσλειτουργική.
Δεν είμαι δυσλειτουργική, είμαι ακρως λειτουργική.
Αλλά για να βρω την εσωτερική μου γαλήνη.
Για να ανοίξω πια τον δρόμο προς την ευτυχία μου, προς την ελευθερία μου.

))

Αυτά για αρχή.

Εχω ετοιμάσει ένα ωραίο κειμενάκι σπίτι, θα το αναρτήσω.

ΠΟλύ χαίρομαι για τον γάμο.
Είδες?
Καμια φορά, πρέπει απλά να πιεστεί κανείς λιιιιιγο παραπάνω.

**weird** · 15-06-2009, 11:35

Originally posted by Arsi

Originally posted by antara
πχ η ανταρα μετα απο 4 ωρες αβυσσσαλεου σεξ με ενα σουπερ γκομενο που την εχει απογειωσει , παει να φαει σπιτικο φαγητο στη μαμα. -πως τρως ετσι παιδι μου; εχεις παχυνει!
η ανταρα -τι να μας πεις κι εσυ τωρα ρε μανα! ασε να παρουμε καμια θερμιδ γιατι λιωσαμε

μετα απο καιρο, η ανταρα εχει φαει ηττα στη δουλεια , νιώθει αχρηστη , εχει να κανει σεξ δυο μηνες, ο γκομενος δεν την πλησιαζει...παει να δει τη μαμα της και της λεει \'πως παχυνες ετσι παιδι μου; προσεχε μετα τα 30 δε φευγουν τα κιλα.\" η ανταρα τα παιρνει παει να θυμωσει και να της την πει, μετα αισθανεται οτι ουτε καν η μαμα της δνε την αγαπαει , δεν τη \'θαυμαζει\" την πιανει υστερια...κλαει , τρεμει κοκ.

Πολύ καλό παράδειγμα αντάρα!
Όντος έτσι είναι λόγω πολλών παραγόντων ξεπηδάνε άλλα κομμάτια μας κάθε φορά από μέσα μας....

Τι καλά θα ήταν να περιτρυγυριζόμαστε από συνθήκες που θα μας έκαναν να βγάζαμε πιο πολύ τα θετικά μας κομμάτια....
Κ εκεί είναι κ ένα κλειδί,να προσέχουμε κ να φροντίζουμε για τις συνθήκες που ζούμε.

Χάρηκα που όλα καλά στο γάμο τελικά...κ χωρίς ζαναξ κιόλας

Φυσικά και αλληλεπιδρούν ένα πλήθος απο παράγοντες άμεσους και έμμεσους.
Γι αυτό και όταν κανείς βρίσκεται σε κατάσταση ακάλυπτων αναγκών, είναι πολύ επιρρεπής σε τέτοια ξεσπάσματα. ( που όμως έχουν κάθε φορά ορισμένη άμεση αιτία που δεν πρέπει να αγνοούμε).

**weird** · 15-06-2009, 14:33

Τότε, το «κράτησα μέσα μου». Μακάρι να μπορούσα να πράξω αλλιώς, να το κατανοούσα ώστε να αντιδράσω. Και να κλείσει εκεί.
Αυτή τη στιγμή, διερευνώ τις αιτίες που συνέβη και συμβαίνει κι άλλες φορές αυτό στη ζωή μου.

Εννοώ, την ετεροχρονισμένη συνειδητοποίηση των πραγμάτων που με ενοχλούν και των αντίστοιχων συναισθημάτων που μου προκαλούν. Αυτός ο ετεροχρονισμός ( ακόμα και θετικών συναισθημάτων ) μου έχει προκαλέσει μεγάλα εσωτερικά μπερδέματα.
Πρόκειται ουσιαστικά για την έλλειψη συγχρονισμού ανάμεσα στον συναίσθημα και την λογική του συνειδητοποίηση. Κάτι, εμποδίζει την ομαλή ροή ανάμεσα στα δύο, δηλ. την επαφή.

Αυτό παλιότερα, δημιουργούσε ένα αρκετά μεγάλο χάσμα ανάμεσα στα δύο. Στο αποκορύφωμα του χάσματος αυτού, εμφανίστηκαν οι πανικοί σαν γεννήματα θρέμματα όλων αυτών που είχαν συσσωρευτεί αμάσητα/ακατέργαστα και διογκώνονταν μέσα μου.

Ώστε συναγερμός για την αποκατάσταση της επαφής, υπήρξε το έντονο άγχος.

Όταν αποκατέστησα το χάσμα, ελαττώνοντάς το, μετά από χρόνια ψυχοθεραπευτικής δουλειάς, άλλαξε η φύση του συναγερμού μου.

Δηλ. συναγερμός δεν είναι πλέον το αφόρητο άγχος, αφού οι αποστάσεις ( χρονικές) είναι μικρότερες και ο όγκος του συσσωρευμένου μέσα μου συναισθήματος επίσης.
Αλλά είναι ο τωρινός μου συναγερμός η ετεροχρονισμένη αντίδραση/παρόρμηση/σπασμωδική συμπεριφορά.

Στην αρχή χαιρόμουν γι αυτά μου τα ξεσπάσματα. Σηματοδοτούσαν την μετάβασή μου σε κάτι πιο υγιές από τον πανικό και το άγχος.
Ήταν εκρήξεις εξωτερίκευσης.

Τώρα όμως, η δυσκολία που προκαλείται στην ζωή και την σχέση μου με τον κάθε σημαντικό άλλο, με ενοχλεί.

Θέλω να αποκαταστήσω πλήρως αυτή την μη ομαλή επαφή.

Να μην χρειάζομαι ούτε καν την παρόρμηση για να κάτσω και να ξεθάψω το συναίσθημα.
Θέλω να έχω άμεση πρόσβαση.

Παρατηρώ ότι το πρόβλημα, φυσικά και δεν επεκτείνεται σε κάθε σχέση ή στιγμή της ζωής μου, διότι τότε θα ήμουν αποδιοργανωμένη.

Εμφανίζεται όμως κυρίως στις κοντινότερες των σχέσεών μου. Και πρωτίστως στην γονεική σχέση. Υποψιάζομαι στο σημείο αυτό μια σύνδεση ανάμεσα στην εγγύτητα και τον μηχανισμό των προβολών. ( παραπέρα, υποψιάζομαι, ότι υπάρχουν μέσα μου κάποιες περιοχές συναισθήματος που έχουν υποστεί «βλάβη» ή πάγωμα και δεν μεταδίδουν αμέσως σήμα στην λογική μου, όταν ενεργοποιούνται. Με αποτέλεσμα την καθυστέρηση. Αυτό το πάγωμα, κάποτε με βοήθησε να επιβιώσω. Τώρα όμως, μου προκαλεί προβλήματα και δεν ξέρω πώς να αποκαταστήσω πλήρως την επαφή. )

Επομένως δημιουργείται το εξής σχήμα.
Μηχανισμός επαναφοράς της επαφής = άγχος
Μηχανισμός επαναφοράς της επαφής = παρόρμηση.

Η δεύτερη, σε ηπιότερες περιπτώσεις απώλειας επαφής.

Ουσιαστικά, η παρόρμηση μου χρειάζεται για να μου δείχνει ότι κάτι τρέχει και να το επιλύω πριν συσσωρευτεί για μακρό διάστημα μέσα μου.

Άρα, αποκωδικοποιώντας την παρόρμηση, όταν αυτή βαίνει στην υπερβολή, οδηγούμαι στην πρωταρχική αιτία. ( ή σε ένα σύνολο αυτιών, άμεσων και έμμεσων – αλλά σίγουρα υπάρχει κάποια κυριότερη άλλων)

Αν δεν σκύβω πάνω από κάθε παρόρμηση, να την επεξεργαστώ, μπορεί να αρχίσουν να μαζεύονται και να οδηγηθώ και πάλι στον πρώτο μηχανισμό, του άγχους.

Από την άλλη, αυτή η ανάγκη γνωστικής επεξεργασίας παρορμητικά εκφρασμένου συναισθήματος με κουράζει και μου προξενεί χίλια μύρια, τόσο στις σχέσεις μου όσο και σε εμένα την ίδια ( ενοχές).

Ψάχνω να βρω την λύση.

Νομίζω πάντως ότι η θεραπεύτριά μου έχει καταλάβει τι γίνεται και προσπαθεί να με βοηθήσει….
Είμαστε στο στάδιο, που μου έχουν απαγορευθεί οι παρορμητικές συμπεριφορές.
Εχω ήδη δει αποτελέσματα, μέσα στην δυσκολία αυτού. Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια συνεδρία, όπου αντέδρασα ΑΜΕΣΩΣ! Άνοιξα το στόμα, μίλησα και βγήκαν λόγια! Λόγια με αυτά που με ενοχλούσαν στο εδώ και τώρα της συνεδρίας. Μαζί βγήκε και ένα παιδικό κλάμα. Μπόρεσα να εκφράσω πηγαία το συναίσθημά μου, ενώ άλλες φορές ή θα έφευγα εντελώς τσατισμένη και θα έστελνα μήνυμα μετά, ή θα το αναμασούσα μέσα μου για μήνες. Ήταν πολύ λυτρωτικό.

Ελπίζω μόνο να αντέξω να μείνω εντός του κύκλου επιτρεπόμενης παρόρμησης ( το να μου ζητούσε να αφανίσω κάθε ίχνος παρορμητισμού θα ήταν άτοπο).

Το θέμα είναι, τι θα γίνει μετά.
Προς το παρόν, νιώθω μεγάλη εσωτερική ένταση και οι παρορμήσεις εκδηλώνονται σε μη απαγορευμένες περιοχές ( εκτός δηλ των συνεδριών μου και εκτός των σχέσεων που μου έχω βάλει το όριο).
Θα δείξει…
Άραγε, θα καταφέρω να ενώσω τα σπασμένα μέσα μου?
Είναι από εκείνες τις φορές που πραγματικά δεν γνωρίζω την απάντηση.
Αλλά αυτό είναι και ωραίο