GROUP THERAPY!

[antara]

Έχω μπει πάμπολες φορές στο Forum, τις περιόδους που τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά για μένα. Άλλοτε μόνο διαβάζω, κανά δυο φορές σχολίασα (με άλλο νικ)..νομίζω κάποτε είχα γράψει και τη δική μου ιστορία. Είναι τόσο ξεχωριστή η ιστορία του καθενός μας, και τόσο ίδια ταυτόχρονα. Θα συνοψίσω μόνο λέγοντας πως έχω παθολογικό άγχος, κρίσεις πανικού και κάποτε και ιδεοψυχαναγκασμούς, τα τελευταία 10 χρόνια. Ήμουν νια και γέρασα δηλαδή! φάρμακευτική αγωγή , ψυχοθεραπεία, όλο το πακέτο. Η πλάκα είναι ότι έχω περάσει πολύ μεγάλα διαστήματα της ζωής μου , μήνες και χρόνια ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΛΑ , καλύτερα από ποτέ, σε σημείο να θελήσω να κάνω μια κίνηση , σωματείο ή κάτι τέτοιο, για τους ανθρώπους με αυτά τα προβλήματα και να μιλήσω για το πως το ξεπέρασα. Αντί να κάνω αυτό όμως , απλώς ζούσα και ρουφούσα όλη τη ζωή και τη χαρά, αντισταθμίζοντας τους μήνες του χάους και της απώλειας της ζωής μου, που μου είχε προξενήσει το πρόβλημα.
Μέχρι που υποτροπίασα...
Μετά όμως επανήλθα δριμύτερη!
...μετά όμως ξαναυποτροπίασα.

Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου..

Όλοι λέμε ότι έχουμε αποδεχθεί το πρόβλημα. Σκατά , αν το είχαμε αποδεχθεί δε θα του δίναμε τόση σημασία, δε θα το αφήναμε να μας καθορίζει, απλώς θα υπήρχε και εμείς θα αποδεχόμασταν ότι η ζωή συνεχίζεται μαζί του..

Από αυτά που διαβάζω εδώ όμως βλέπω μια αγωνιώδη προσπάθεια να το ξεφορτωθούμε και όχι να το αποδεχθούμε.

μετά από τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας, με διάφορους γιατρούς , νομίζω ότι έχω το δικαιώμα , όχι να υποβαθμίσω την πολύτιμη συνδρομή τους αλλά να θεωρήσω ότι η επικοινωνία των ατόμων που υποφέρουν από το ίδιο πράγμα, ο τρόπος που ο καθένας το αντιλαμβάνεται , το τοποθετεί στη ζωή του, το παλεύει ή το αγκαλιάζει, είναι η κατεξοχήν "ψυχοθεραπεία" που θα έπρεπε να ακολουθείται από άτομα με άγχος.

Η επικοινωνία με το γιατρό είναι ως ένα βαθμό πεπερασμένη. Από ένα σημείο και έπειτα γίνεται επαναλαμβανόμενη, ίσως και τετριμένη, καταλήγει στα ίδια κλισέ συμπεράσματα, στις ίδιες γνωστικές -συμπεριφοριστικές πρακτικές , ή αν είναι ψυχαναλυτική , φτάνει μέχρι το σημείο που είσαι έμβρυο και μετά τι;;;

Αναγνωρίζεις τις συγκρούσεις σου, βλέπεις τις ελλείψεις σου, τη δυναμική σου , ανατομείς τη σχέση σου με τοςυ γονείς , τοςυ φίλους και τα αδέρφια σου, το άλλο φίλο, εντοπίζεις τις φοβίες και τις στρεβλές αντιλήψεις σου, κάνεις τεχνικές αντιπερισπασμού, ή χαλάρωσης, ή απευαισθητοιποίησης ή ένα κάρο άλλο συμβουλευτικές τεχνικές για βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.

Φεύγει ποτέ το άγχος από μέσα σου;;; Σταματάς ποτέ να είσαι νευρωτική προσωπικότητα; Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι την κρίση;;

Έχουμε όλοι αποκτήσει ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ, από τον τρόπο που χειρίστηκε ο καθένας το θέμα του που νομίζω ότι αν καθήσουμε όλοι μαζί κάτω κανένας γιατρός δε θα μπορεί να μας πει κάτι καινούριο ή να μας βοηθήσει περισσότερο από ότι μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί ίσως να καθοδηγεί τη συζήτησή μας ή να μας συνταγογραφεί φάρμακα όταν είναι απαραίτητο.

Αλλά ο άνθρωπος που έχει τη δυσάρεστη εμπειρία του παθολογικού άγχους και του πανικού όχι συμπτωματικά ή συγκυριακά , αλλά ως ίδιον του ίδιου του χαρακτήρα, της μοναδικής προσωπικότητάς του έχει νομίζω αδήρητη την ανάγκη να υπάρχει σε μια ομάδα ανθρώπων, με την οποία θα μοιράζεται , θα αναλύει, θα διασκεδάζει το πρόβλημά του. ένα προστατευτικό δίχτυ αλληλοσυμπαράστασης και βοήθειας, ενδυνάμωσης του εγώ του, αποδοχής, αγάπης και κατανόησης.

Μια ομάδα ανθρώπων ικανή να τον αγκαλιάσει τις δύσκολες μέρες και να τον χειροκροτήσει στις επιτυχίες του και στον αγώνα του. Χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς χρήματα, ανοιχτή για αυτόν όποτε τη χρειαστέι.

γαμώτο, αυτή η κολοδυτική ασθένεια ήρθε από την αμερική. (καλά πλάκα κάνω..)εκεί υπάρχουν ομάδες υποστήριξης. εδώ τι κάνουμε;

είμαστε τόσοι πολλοί! μας αρκεί η διαδικτυακή επικοινωνία; η ανθρώπινη επαφή; το άδειασμα της ψυχής; το κλάμα ; το αγκάλιασμα; η τρυφερότητα; γιατί να μην μπορούμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας κοιτώντας ο ένας το άλλον ; σφίγγοντας το ιδρωμένο του χέρι; ακούγωντας την καρδιά του να σφυροκοπά; γιατί να πρήζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που όσο κι αν θέλουν να μας βοηθήσουν , δεν μπορούν να καταλάβουν πως νιώθουμε και δε φταίνε για αυτό; γιατί να μην πρήξουμε ό ένας τον άλλον αφού έχουμε τον ίδιο κώδικα;

Έχω διαβάσει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα εδώ μέσα και έιμαι σίγουρη πως πίσω από το πληκτρολόγιο κρύβονται ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, άλλοι εγκλωβισμένοι, άλλοι μαγκωμένοι, άλλοι εξωστρεφείς και κοινωνικοί, άλλοι απομωνομένοι, αλλά αξιόλογoi!!

Εγώ πάντως θα ήθελα πολύ να γνωριστούμε από κοντά;
εσείς ; τολμάτε;

ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ LIVE GROUP THERAPY???



.

[Φοίβη]

Μ\' αρέσει αυτή η ιδέα! Και παρόλο που ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, είμαι μέσα!

[weird]

Νομίζω πως η όλη φιλοσσοφία του φόρουμ αυτού, άπτεται της έννοιας αλληλοβοήθειας και της αλληλουποστήριξης....
κάτι τέτοιο είναι αυτή η ολοζώντανη διαδικτυακή κοινότητα.

Ρωτάς αν τολμάμε, και σου απαντώ, γαι εμένα προσωπικά, χρόνια ολόκληρα τώρα, το τολμάω.

Υποστηρίζω όπως μπορώ, με όποιον τρόπο μπορώ, απο το ισότιμο επίπεδο, κι όχι εκείνο του θεραπευτή, το κάθε μέλος που θα μου δημιουργήσει την θέληση και την διάθεση να το κάνω.

Αυτό είναι που θεωρώ οτι κάνω εδώ μέσα, κι αυτό θέλω κυρίως να κάνω ( ακόμα κι αν αναπόφευκτα ξέφυγα κάποιες φορές).

Ακούω, μοιράζομαι, στηρίζω και στηρίζομαι.

[valentini]

οχι απλως το τολμαω, προσφερω και ολον μου τον εαυτο να το στησουμε! πω πω το εχω ΤΕΡΑΣΤΙΑ αναγκη! θα κανουμε φιλους, θα νιωθουμε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! τι ωραιααααααααααα

[vegga]

Φανταζομαι για Αθηνα ψηνετε αυτο ετσι???? Εγω κατεβαινω 1φορα το 2μηνο οπτε αν καρποφορησει (που το ευχομαι) οταν ειμαι κατω θα ερχομαι )

[antara]

Συμφωνώ απόλυτα με όσους είναι διστακτικοί σε μια \"αυθαίρετη\" ιδέα γκρουπ. Θα ήθελα όμως πολύ να μάθω αν υπάρχει κάποιο μη \"αυθαίρετο\" γκρουπ, δηλαδή οργανωμένο, με καταρτισμένο συντονιστή και συνεπή μέλη..Τότε ανακαλώ την πρόταση και πάω να συμμετάσχω απευθείας! Θα βρω όμως εκεί τόσους αξιόλογους και έμπειρους συμμάχους όπως εδώ;

Η ιδέα μου λοιπόν δεν είναι να παραστήσουμε μόνοι μας τους γιατρούς, αυτό είναι εξορισμού αδύνατο. Μπορεί να αποβεί μάλιστα και βλαπτικό.

Η ιδέα μου είναι περίπου η εξής: αυτή η πολύτιμη προσπάθεια που γίνεται από όλους εδώ μέσα , να μπορούσε να γίνει σε αληθινό χρόνο και σε απευθείας συνάντηση. Να γνωριστούμε μεταξύ μας , να συστηματοποιήσουμε κάποιες συναντήσεις, σε τόπους και χρόνους που θα μας βολεύει όλους, να είμαστε συνεπείς απέναντι στην ομάδα μας, σε όποιον μας έχει ανάγκη, παράλληλα με την ιατρική μας παρακολούθηση φυσικά.

Είναι που βλέπω πολλά άτομα εδώ μέσα να είναι και να νιώθουν μόνα.

Είναι που η αλληλοσυμπαράσταση και η βοήθεια που πράγματι γίνεται εδώ μέσα, νιώθω ότι θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα αν γινόταν μέσω της αληθινής επαφής μεταξύ μας.

Η δυσκολία είναι προφανής. Είμαστε μοιρασμένοι σε όλη την Ελλάδα. Πολλοί από εμάς έχουμε βεβαρυμένες επαγγελματικές ή άλλες υποχρεώσεις, έλλειψη χρόνου, οικονομικές δυσκολίες και ένα σωρό άλλα πράγματα που καθιστούν τη διαδικτυακκή επικοινωνία πολύ πιο ευχερή. Αυτή δεν θα πάψει φυσικά να υπάρχει.

Αλλά κοιτάξετε πως το σκέφτομαι. Υπάρχει μεγαλύτερο ζητούμενο για μας, από την αντιμετώπιση του προβλήματος; Πόσο χρόνο, ψυχή , χρήμα , έχουμε σπαταλήσει για να συζητάμε με ειδικούς , με φίλους, με την οικογένεια, στο ιντερνετ για το θέμα μας; Γιατί να μη δώσουμε μια ευκαιρία, λίγο από το χρόνο μας για να συζητήσουμε τα ίδια αυτά θέματα από κοντά;

και καταλήγω: σκέφτομαι να οργανώσουμε, για όποιον επιθυμεί πραγματικά να μπει σε αυτή τη διαδικασία της κατά πρόσωπο αποκάλυψης και του μοιράσματος μικρές ομάδες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Κατ αρχήν να γνωριστούμε βρε αδερφέ!

Θεσσαλονίκη, Αθήνα είναι τα δύο μεγάλα κέντρα που μπορούμε νομίζω να μαζευτούν και από τις γύρω περιοχές αρκετοί. Ανάλογα με τη διάθεση συμμετοχής , μπορούν να οργανωθούν πολλές ομάδες.

Σε πρώτη φάση γνωριζόμαστε. Βλέπουμε ο ένας τον άλλον συζητάμε. Μπορεί και να μη μας κάτσει. Μπορεί να είναι πιο δύσκολο από ό,τι φαίνεται. Να αγχωθούμε και να λακίσουμε. Μπορεί όμως να νιώσουμε άνετα και να μπορέσουμε να ανοιχτούμε. Αφού δούμε κατά πόσο δένουμε , μπορούμε να ψάξουμε για κάποιον ειδικό ο οποίος θα αναλάβει το ρόλο του συντονιστή . Και να γίνει ένα καθώς πρέπει γκρουπ therapy με τα όλα του! Με τα μέλη του και το γιατρό του.
Κάποια στιγμή , παίρνουμε τα αγχολυτικά και τα αντικαταθλιπτικά παραμάσχαλα τσακώνουμε και τον \"επόπτη\" μας και κάνουμε μια εκδρομή κάπου στο ενδιάμεσο, π.χ στο Βόλο όπου συναντιόμαστε όλες οι ομάδες! Φανταστείτε καμιά 50 αριά άτομα -αγχοπανικόβλητους-σε πούλμαν με συνοδούς 2-3 ψυχοθεραπευτές για περιήγηση στο Πήλιο...εντελώς γραφικό έτσι;;

εκεί τα βάζουμε κάτω και αποφασίζουμε. Θέλουμε να οργανωθούμε κανονικά ; να κάνουμε ετήσιες συναντήσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας; να κάνουμε κάποιου είδους σωματείο, που θα οργανώνει την όλη φάση; θα καλεί ομιλητές, ειδικούς γιατρούς ή άλλους για \"επιμόρφωση\" , ενημέρωση ; Θα κάνουμε εκπαιδευτικές -θεραπευτικές εκδρομές είμαι σίγουρη ότι έχουμε όλων των ειδικοτήτων άτομα εδώ μέσα που μπορούμε να κάνουμε Ό,ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ. Είμαστε πολλοί, είμαστε ικανοί, είμαστε σκεπτόμενοι και έχουμε δύναμη να οργανώσουμε μόνοι μας για τον εαυτό μας κάτι που πιστεύουμε ότι μπορεί να μας βοηθήσει. και είναι στο χέρι μας από αυθαίρετο και πρόχειρο ,να δημιουργηθεί κάτι πολύ σημαντικό, πρωτοπόρο για τα ελληνικά δεδομένα, που θα βοηθά όχι μόνο εμάς αλλά και όποιον άλλο το χρειαστεί.

Έχουν γίνει και αν έχουν γίνει συναντήσεις μελών στο διαδίκτυο και σωματεία για τα πιο χαζά πράγματα! κι εμείς που μας αφορά η υγεία μας, που έχουμε την κατεξοχήν ανάγκη για αλληλεπίδραση καθόμαστε άπραγοι;;

Δεν ξέρω ρε παιδιά, μια ιδέα λέω...Ίσως παρασύρθηκα. Ας γίνει μια αρχή , μια ανθρώπινη γνωριμία και μετά βλέπουμε!!!

[weird]

Θα μπορούσα να μιλήσω με τον επιστημονικό υπεύθυνο του τμήματος ψυχολογίας του ΑπΘ που ασχολείται με το θέμα των ομάδων αυτοβοήθειας, για να λάβω πληροφορίες σε σχέση με την οργάνωση του όλου εγχειρήματος.

Ακούγεται όμορφο, πνευματώδες και η υλοποίησή του στην πράξη, σχετίζεται με το πόσο θέλει ο καθένας μας να δεσμευτεί προσωπικά σε κατι τέτοιο.

Θέτω τους εξής προβληματισμούς.

1. Να ρωτήσουμε τον διαχειριστή, τον Νίκο, αν θα μπορούσε ο ίδιος ενδεχομένως να συντονίσει κάτι τέτοιο....

2. Υπάρχει ένα θεματάκι. Η ποικιλομορφία των προβλημάτων του καθενός.
Είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε ? Αλλος έχει ψύχωση, άλλος άγχος, άλλος πανικό κτλ.
Τέλος, κάποιοι δεν έχουν πια, το ξεπέρασαν, ενώ υπάρχουν πολλά μέλη που μπαίνουν για λόγους άλλους, διαφορετικούς.
Είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά?

Θα πρέπει λοιπόν, να τεθεί ένας στόχος - πλαίσιο,που να αγκαλιάζει όλες αυτές τις περιπτώσεις.


Τέλος, δεδομένου οτι πχ εγώ προσωπικά έχω εκθέσει πολλά στοιχέια της προσωπικής μου ζωής, δεν ξερω κατά πόσο θα ένιωθα καλά με το να πω, οτι το όνομά μου πχ. αντιστοιχεί στα τάδε ψευδώνυμο...

Αυτά έχω να πω προς το παρόν.

Η στάση μου άπέναντι στο εγχείρημα, είναι θετική

[antara]

weird, έχεις απόλυτο δίκαιο. τίθενται πολλά θέματα. κατ αρχήν η ελυθερία που σου δίνει το ψευδώνυμο να γράφεις ό,τι θέλεις. αν \"αποκαλυφθείς\' , μετά δεν έχει γυρισμό. και αυτά που έχεις ήδη μοιραστεί εδώ ίσως γίνουν βούκινο σε ανθρώπους που δε θα ήθελες να ξέρουν. ίσως κομπλάρεις να ξαναγράψεις για σκέψεις που δεν τολμάς να αποκαλύψεις ούτε στον εαυτό σου, ούτε σε μια κανονική συνάντηση. για αυτό νομίζω ότι οι ομάδες θα πρέπει να είναι κατ αρχην πολύ μικρές και χωρίς να αποκαλυφθεί ο καθένας από την αρχή . να γνωριστούμε σαν άνθρωποι χωρίς να πούμε ποιος είναι πίσω από κάθε ψευδώνυμο.

έπειτα αυτό που λες για τη δέσμευση , πραγματι θέλει πρόθεση απόλυτης δέσμευσης και απόλυτης εχεμύθειας. Τα όσα λέγονται στην ομάδα θα πρέπει να μένουν σε αυτήν όπως συμβαίνει με τον ίδιο τον θεραπευτή. αν εξελιχθεί σωστά η ομάδα σταδιακά φαντάζομαι θα μπορεί να γίνει βαθύτερη \'αποκάλυψη\". Το να μαζευτούμε εξ αρχής και να πούμε \"γεια σας , είμαι το μοναχικο κυκλαμινο απο το φορουμ και με λενε νικο παπαδοπουλο\" θα μας τρομάξει αργότερα, ίσως μετανιώσουμε για ό,τι έχουμε γράψει, νιώσουμε εκτεθειμένοι , και πάψουμε να χρησιμοποιούμε και αυτό το site που τόσο μας έχει βοηθήσει.

έπειτα ως προς την ποικιλομορφία των προβλημάτων, νομίζω ότι αν στις ομάδες μαζευτούμε από όλες τις κατηγορίες, θα επιβαρυνθούμε ψυχολογικά και θα χάσουμε και το στόχο μας. οι ομάδες οφείλουν να σχηματιστούν ανάλογα με το πρόβλημα του καθενός και να είναι απόλυτα στοχευμένες. σε μια ευρύτερη συνάντηση , μακροπρόθεσμα, μπορούμε να βρεθούμε όλοι μαζί. σε πρώτη φάση όμως καλό θα είναι να μείνουμε προσηλωμένοι σε λίγα άτομα με συγκεκριμένο πρόβλημα ανά περιοχή.

και όλα αυτά γιατί το στίγμα του ψυχικού προβλήματος, υπάρχει τόσο έντονα, γιατί αγγίζει πολλές φορές τις πιο απόκρυφες πλευρές του εαυτού μας , γιατί φοβόμαστε ακόμη τους ευατούς μας.

προσωπικά είμαι πολύ φοβισμένη στη σκέψη να μοιραστώ τον ευατό μου και με άλλους ανθρώπους , αγνώστους , πέραν του θεραπευτή. ακόμη και σε αυτόν πολλές φορές δε λέμε όσα γράφονται εδώ μέσα...
σκέφτομαι ότι δείχνω ένα κοινωνικό πρόσωπο που δεν κολλάει καθόλου με αυτά που κατά καιρούς περνάω. κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί από αυτούς που με γνωρίζουν ότι έχω ένα τέτοιο πρόβλημα, αν δεν τους το έλεγα. και από την άλλη τις περιόδους που είμαι τελειως καλά, δε θέλω καθόλου να ασχοληθώ με αυτό, ούτε με το πρόβλημα, ούτε με αυτούς που το έχουν. νιώθω ότι είμαι δυνατή και οι άλλοι \"άρρωστοι\" και καημένοι..και δε δίνω σημασία , ούτε στο φόρουμ, πόσω μάλλον σε μια ομάδα με απαιτήσεις, θέλω απλα να το ξεχνάω , ενώ μια ομάδα θα είναι εκεί πάντα να μου το υπενθυμίζει , ότι υπάρχει , ότι αυτή είμαι. δεν ξέρω αν θα το άντεχα αυτό.

από την άλλη όμως αναρωτιέμαι ..αν υπήρχε αυτή η ομάδα όπου ο καθένας θα έφερνε την απόλυτη αλήθεια του, σε κάθε στιγμή, και σΤα καλα΄και στα άσχημα, πέρα από τα κοινωνικά κλισέ και πρέπει, πέρα από το πως δείχνουμε ή θέλουμε να φαινόμαστε, ένας κύκλος ανθρώπων που θα μπορούσε ς να πεις ΕΙΜΑΙ ΣΚΑΤΑ και να κλάψεις χωρίς να σε κρίνει, ένα κύκλος ανρώπων που όταν κατάφερνες το στόχο σου θα σε αγκάλιαζε τρυφερά ή αν πήγαινε κατά διαόλου θα σου έλεγε μη μασας!

όταν περνάς μια κρίση δε θες να δεις άνθρωπο, δεν αντέχεις ούτε τον εαυτό σου. πολλοί ζορίζονται ακόμη και να γράψουν εδώ. πόσω μάλλον να δίνουν \'παρουσία\" σε μια ομάδα! αυτή η δέσμευση που έχει η ομάδα θα βοηθήσει ή θα προκαλέσει περισσότερο άγχος; πιστέυω ότι ίσως να προκαλέι άγχος, αλλά θα σε αναγκάζει να το αντιμετωπίσεις, να το διαχειριστείς και να το ξεπεράσεις. να είναι μια πρόκληση από μόνη της.

μπορεί άραγε να συμβεί στην πράξη; μπορούμε να ξεπεράσουμε τους ευατούς μας και να ανοιχτούμε, να το κάνουμε να λειτουργήσει..θεραπευτικά;


σκέψεις , πολλές σκέψεις..(γαμώτο, όλο κατεβατά γράφω, είμαι πολυλογού..)

θα ήθελα τόσο πολύ να γινόταν...ακόμη κι εγώ όμως αναρωτιέμαι..ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ;

[weird]

Καταρχήν αγαπητή Αντάρα, θέλω να σου πω οτι μου άρεσε πολύ ο βαθύτερος προβληματισμός σου, πάνω στα διάφορα θέματα που ανακύπτουν απο τον μελλοντικό σχηματισμό μαις τέτοιας ομάδας.

Θεωρώ πολύ ευστοχους τους προβληματισμούς σου και πραγματικά, δυσκολεύομαι να δωσω ορισμένη απάντηση.

Εμεινα ιδιαίτερα στο σημείο που μιλάς για την διαφορά και το χάσμα ανάμεσα στον κοινωνικό και τον βαθύτετο ψυχολογικό σου εαυτό. Νιώθω πως ζητάς αυτά τα δύο επιτέλους να ταυτιστούν, και ίσως μια ομαδα να ήταν το κατάλληλο έδαφος για κάτι τέτοιο.

Να σου πω την αλήθεια, δεν έχεις και άδικο.

Εκανα ομαδική ψυχοθεραπεία για ενάμιση χρόνο και ήταν μια απο τις ομορφότερες και τις πιο ωφέλιμες εμπειριές της ζωής μου.

Στα πλαίσια της ομάδας μου, έλαβα σημαντική υποστήριξη, ένιωσα να γεφυρώνεται το χάσμα ανάμεσα σε μένα και τον κάθε άλλο ( είχα την τάση να μεγαλοποιώ τα όσα μου συνέβαιναν σαν σα ήμουν εγώ η μόνη που της συνέβαιναν. Το να βλέπω τα κοινά μου με άλλους, με έκανε να νιώθω περισσότερο, άνθρωπος, οτι ανήκω σε ένα ευρύτερο σύνολο, λιγότερο μόνη). Εχτισα στέρεους δεσμούς.

Εκεί ανακάλυψα διότι το βίωσα, ότι η εμπειρία του μοιράσματος του συλλογικού, είναι ανεπανάληπτη και εξαιρετικά θεραπεύτική. Δεν συγκρίνεται με τίποτα, ούτε καν με την ατομική θεραπεία.

Αγγιξα βαθιά και με άγγιξαν βαθιά... κάθε Σάββατο.

Ερχόμασταν φορτωμένοι, με βαράκια στα πόδια, και φεύγαμε σαν ελεύθερα πουλιά. Τέτοιου μεγέθους ήταν η υποστήριξη και η αγάπη που άναπτύχθηκαν ανάμεσά μας.

Θα συνιστούσα στον καθένα να συμμετάσχει σε ομαδική θεραπεία.

Χαρακτηριστικό πάνω στο θέμα, είναι το βιβλίο του Irvin Yalom, \" Η θεραπεία του Σοπενάουερ\".

[antara]

εμπνευσμένο βιβλίο, όπως τα περισσότερα του ιρβιν....επί τη ευκαιρία, μήπως έχει κάνει κάποιος αμιγώς ψυχανάλυση; και αν ναι...τι απέγινε; γιατί εγω σημερα μετα από 10 χρονια ψυχιατρικής παρακολουθησης και φαρμακων πηγα σε ψυχαναλυτη ψυχολόγο...αμιγώς ψυχαναλυτή..δεν εχει αρμοδιοτητα ως ψυχολογος για τα φαρμακα -φυσικα -και αμφισβητει την αποτελεσματικοτητα τους αλλα λεω να δοκιμασω..φυσικα ξερετε τι μου ειπε..\"αυτα τα θεματα ειναι πολυ συνηθισμενα και εισαι ωριμη να τα αντιμετωπισεις , πιστευω σε λιγους μηνες θα εχεις απαλλαγει πληρως\" ΧΧΑΧΧΑΧΑ, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!!!!
ας μην ειμαι ομως προκατειλλημενη...περιμενω τις δικες σας εμπειριες, αν εχετε ψυχαναλυθεί!

[weird]

Originally posted by antara
εμπνευσμένο βιβλίο, όπως τα περισσότερα του ιρβιν....επί τη ευκαιρία, μήπως έχει κάνει κάποιος αμιγώς ψυχανάλυση; και αν ναι...τι απέγινε; γιατί εγω σημερα μετα από 10 χρονια ψυχιατρικής παρακολουθησης και φαρμακων πηγα σε ψυχαναλυτη ψυχολόγο...αμιγώς ψυχαναλυτή..δεν εχει αρμοδιοτητα ως ψυχολογος για τα φαρμακα -φυσικα -και αμφισβητει την αποτελεσματικοτητα τους αλλα λεω να δοκιμασω..φυσικα ξερετε τι μου ειπε..\"αυτα τα θεματα ειναι πολυ συνηθισμενα και εισαι ωριμη να τα αντιμετωπισεις , πιστευω σε λιγους μηνες θα εχεις απαλλαγει πληρως\" ΧΧΑΧΧΑΧΑ, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!!!!
ας μην ειμαι ομως προκατειλλημενη...περιμενω τις δικες σας εμπειριες, αν εχετε ψυχαναλυθεί!

Καλημέρα Αντάρα,
θα ήθελα να σε ρωτήσω κάποια πράγματα..

μέσα σε αυτά τα χρόνια έχεις κάνει καθόλου ψυχοθεραπεία? Και αν ναι, γιατί πιστεύεις οτι δεν είδες οριστικό αποτέλεσμα?

Εχω μια φίλη που κάνει ψυχανάλυση. Είναι μακροχρόνια και αργή διαδικασία και σίγουρα, οχι εύκολη.

Απο ότι έχω καταλάβει και πρόχειρα σου περιγράφω, η ανάλυση αναφέρεται στο παρόν, έχοντας ως βάση το παρελθόν και την ανάλυση συγκρούσεως - τραυμάτων.

Οι πιο ανθρωποκεντρικές προσσεγγίσεις ψυχοθεραπείας, επικεντρώνονται στο εδώ και τώρα, αναμοχλεύοντας βάσει αυτού το παρελθόν.

Τέλος, η υπαρξιακή θεώρηση, επικεντρώνεται σε ανησυχίες γύρωαπο το νόημα ζωής και το άγχος της θνητότητας, παροντικά και μελλοντικά άγχη.

Τι έιναι αυτό που δεν έχεις θεραπεύσει μέσα σου και όλο ξαναγυρνας?

Στο λέω γιατί είμαι στα 4 έτη θεραπείας και έχω δει θεαματικά αποτελέσματα, νιώθοντας πως όχι μόνο έχω μεταμορφωθεί , αλλά και οδεύω σε μια ολοκλήρωση....

Ξέρεις Αντάρα, καμιά φορά έχω πιάσει τον εαυτό μου, να μην θέλει να γίνει καλά και να αναλάβει τις ευθύνες που συνεπάγεται όλο αυτό...

[andpan7]

Παιδιά και εγώ μέσα
Και να σκέφτεστε ότι :
Α) αφού όλοι βοηθηθήκαμε από το forum (και μάλιστα καλύτερα από πολλούς ειδικούς) μια πιο οργανωμένη προσπάθεια μόνο καλό θα μας κάνει
Β) Δεν χρειάζεται να το οργανώσουμε τέλεια από την αρχή, το ξεκινάμε και στην πορεία βλέποντας και κάνοντας.
Γ) προτείνω για αρχικό οργανωτή να επιλέξουμε την andara (αυτό δεν σημαίνει πως θα την αφήσουμε μόνη να φάει το λούκι).

[aenaon]

Απο οτι ειδα τελικα δεν υπηρξαν πολλες συμμετοχες στο καλεσμα για group therapy.

Γιατί τα παρακάτω ερωτήματα τα έχω και εγώ..
\'\'γιατί να πρήζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που όσο κι αν θέλουν να μας βοηθήσουν, δεν μπορούν να καταλάβουν πως νιώθουμε και δε φταίνε για αυτό;\'\'
\'\'Υπάρχει μεγαλύτερο ζητούμενο για μας, από την αντιμετώπιση του προβλήματος; Πόσο χρόνο, ψυχή, έχουμε σπαταλήσει για να συζητάμε με φίλους, με την οικογένεια, στο ιντερνετ για το θέμα μας;\'\'

και απο την άλλη δεν έχω πάει ποτε σε γιατρό ψυχολογο για τους εξής λόγους :
κόστος - χρονοβόρα διαδικασια - αποτελεσματική;
ποιος τελικά ειναι ο καταλληλότερος; - αξίζει να δώσω χρόνο και χρήμα και να μην έχω αποτέλεσμα; -
μπορεις να βρείς την λύση μόνος σου; διαβάζοντας διαφορα βιβλία (οπως π.χ. σαν του πιντερη \'\'λύσε μονος σου τα προβληματα σου\'\' οπου αναλυει οτι ο καθες ψυχολογος ακολουθει και εναν τυπο και μπορει στην ουσια καποιος να σου προσφερει μια λυση μακροβορα και μη αποτελεσματικη!)


και οπως αναφερθηκε και πιο πάνω οταν πας σε γιατρο :
\"Αναγνωρίζεις τις συγκρούσεις σου, βλέπεις τις ελλείψεις σου, τη δυναμική σου, ανατομείς τη σχέση σου με τους γονείς, τους φίλους και τα αδέρφια σου, το άλλο φίλο, εντοπίζεις τις φοβίες και τις στρεβλές αντιλήψεις σου, κάνεις τεχνικές αντιπερισπασμού, ή χαλάρωσης, ή απευαισθητοιποίησης ή ένα κάρο άλλο συμβουλευτικές τεχνικές για βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.\"

και \"αυτα τα θεματα ειναι πολυ συνηθισμενα και εισαι ωριμη να τα αντιμετωπισεις, πιστευω σε λιγους μηνες θα εχεις απαλλαγει πληρως\" ΧΧΑΧΧΑΧΑ, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!!!!\'\'

Πραγματα στην ουσια που και μονος σου μπορεις να τα αναλυσεις και ξανα.. \'\'για βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα\" ..άρα μεγαλύτερο κόστος!

γνωστοι μου κάνουν ψυχοθεραπεια για 3 κ 4 χρόνια οπως και εδώ
\'\'είμαι στα 4 έτη θεραπείας και έχω δει θεαματικά αποτελέσματα, νιώθοντας πως όχι μόνο έχω μεταμορφωθεί, αλλά και οδεύω σε μια ολοκλήρωση....\"
\'\'Εκανα ομαδική ψυχοθεραπεία για ενάμιση χρόνο και ήταν μια απο τις ομορφότερες και τις πιο ωφέλιμες εμπειριές της ζωής μου.\'\'

η ερωτηση που εκανα στους δικους μου ηταν και καλά ααακομα πας; \'\'ναι γιατι τελειωνει ποτε αυτό;\'\' .. τότε ποιο το ωφελος;; να σου παιρνουν λεφτά λεγοντας σου θεωριες που λιγο πολυ γνωριζουμε και εχουμε διαβάσει και ξέρουμε τι πρεπει να κανουμε αλλά ειναι δυσκολο να τις εφαρμοσουμε.;.!

να μου πεις υπαρχουν και τα κεντρα ψυχικης υγιεινης οπου ειναι δημοσια και δεν υπαρχει κοστος ναι αλλα υπαρχει αποτελεσμα; !

απτην αλλη εχει τελειωσει ποτε κανεις και εχει γινει πληρως εντελως καλά;;;!


οπως και ναχει οτι αισθανεται να κανει ο καθενας μας για να βοηθηθει το μεσα του ειναι καλο ασχετως κοστους - χρονου
εχω κι εγω την αναγκη να μιλησω καπου που ομως να ξερω οτι δεν θα υπαρξει εκμεταλευση αρκει να υπαρξει και αποτελεσμα
τωρα αυτο ειναι εσωτερικη αναζητηση - ομαδικη ψυχοθεραπεια - ψυχολογος - οτιδηποτε
γιατι αφου το πρωτο δεν λειτουργει απολυτως ειμαι ετοιμη να δοκιμασω τα επομενα

[Παστελι]

εγω παλι δεν μπορω να συνφωνισω αν και θα το ηθελα πολυ.μενω κρητη οπως ξερεται.

[antara]

Φυσικά και έχω κάνει ψυχοθεραπεία..αλλιώς πιθανόν δε θα ημουν εδώ που είμαι τώρα. ξεκινησα γνωσικακή -συμπεριφοριστική, αντιμετώπισα τους ιδεοψυχανγκασμούς που είχα και οι οποίοι ευτυχώς δεν επανεμφανίστηκαν ποτέ. οι κρίσεις πανικού μειώθηκαν αισθητά και έμαθα να μη φοβάμαι αυτό που μου συμβαίνει. δοκιμάστηκα και εκτέθηκα σε ό, τι με φόβιζε. ξεπερνώντας το ένιωθα αυτοεπιβεβαίωση , τόνωση αυτοπεποίθησης και συνέχιζα. σύντομα , μετά δηλαδή από 2-3 μήνες οι εβδομαδιαίες επισκέψεις αραιώθηκαν και έγιναν μια φορά το εξάμηνο. ειχα κάποιο άγχος αλλά δε με κατέβαλε, ανέκτησα τον έλεγχο της ζωής μου. πέρασα μήνες τελείως ασυμπτωματική και χρόνια που πάθαινα που και που καμιά αναμνηστική κρισούλα.
ξανακύλησα σε καθεστώς φοβερού άγχους , έντονων κρίσεων, όποτε μου συνέβαιναν συγκεκριμένα πράγματα στη ζωή μου.
π.χ όποτε γνώριζα έναν άντρα, για σχέση....για ραντεβού, όποτε έκλεινα ένα κύκλο στη ζωη και άρχιζα άλλο, όποτε συνέβαινε κάποια αλλαγή.
όταν στα 22 μου , μου πρότεινε ο τότε γιατρός , μετά από πολύ άγχος να παίρνω εκτός από σεροξάτ και εφεξόρ, έφυγα ..θεωρούσα ότι δεν μπορεί να ήταν αυτό η λύση.
πήγα σε άλλο ψυχίατρο, ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία, με λίγο και από ανάλυση, με λίγο και από συμπεριφοριστική. βλέπαμε το εδώ και το τώρα , βλέπαμε τις συγκρούσεις.
το κακό ή καλό , δεν ξέρω , είναι ότι επειδή πολλά διαστήματα είμαι πολύ καλά, σταματουσα εντελώς τις συνεδρίες. μα δεν είχαμε τί να πούμε! κι έτσι πήγαινα ξανά όποτε ανέκυπτε πρόβλημα. σαφώς όλα αυτά τα χρόνια έγινε πολύ δουλειά. αναγνώρισα πολλές απο τις συγκρούσεις που μου δημιούργησαν τον πανικό, αναγνώρισα το μηχανισμό συναγερμού που χτυπάει ο ευατός μου όταν στρεσσάρεται ή όταν βρίσκεται σε άγχος (σύγκρουση) . ανατρέξαμε στο παρελθόν και σε πολλά πράγματα που έγιναν τότε και τα κουβαλάω στη σημερινή μου συμπεριφορά. αλλά και τί έγινε; εξακολουθώ, όποτε βρίσκομαι ενώπιον αλλαγής να αγχώνομαι, όποτε είμαι σε στρες να πανικοβάλλομαι και να βιώνω άγχος.
Μπορεί με το \"εδώ και τώρα \" να αντιμετώπισα αποτελεσματικά το άγχος, αλλά όσο βραχυπρόθεσμη ήταν η θεραπεία , τόσο βραχυπρόθεσμο και το αποτέλεσμα.

ΜΟυ λες: \"Οι πιο ανθρωποκεντρικές προσσεγγίσεις ψυχοθεραπείας, επικεντρώνονται στο εδώ και τώρα, αναμοχλεύοντας βάσει αυτού το παρελθόν.\"
πράγματι, αυτό έκανα...όμως συνεχώς προκύπτουν πράγματα στο εδώ και στο τώρα , που τα αντιμετωπίζω με άγχος και πανικό , λόγω μαθημένης συμπεριφοράς που έχει καταγραφεί στο είναι μου, ως τρόπος αντιμετώπισης, ή λόγω τραυμάτων και συγκρούσεων του παρελθόντος , που βρίσκουν καθημερινές αφορμές για να προβάλλονται ξανά και ξανά.

Νομίζω πια ότι είναι γραμμένο στο dna μου ότι θα αντιμετωπίζω τη ζωή με άγχος, ότι θα έχω χρόνια ή μήνες ή μέρες πολύ καλά και άλλες περιόδους που θα είμαι σκατά.
Αυτό ο ψυχαναλυτής λέει ότι δεν ισχύει, (τί θα έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή με γρανάζια που καθορίζεται από dna και τα ρέστα, ότι η ψυχή και το ασυνείδητο θα μου πουν την αλήθεια μου. και του λέω: την είδα την αλήθεια μου, νομίζω, αλλά άλλο να τη δεις και άλλο να πάψεις να υφίστασαι τη νεύρωση!
\"ξεκόλλα από τα συμπτώματα κάτι θέλουν να σου πουν ...κτλ λεγαν οι προηγούμενες θεραπείες..δεν ξέρω...ή που θα σκάσω στα γέλια με όλα αυτά πάλι ή που θα βοηθηθώ...

αλήθεια παράξενη μου (η περίεργη) εσύ τι θεραπεία κάνεις 4 χρόνια και σε τί συχνότητα;; λες ότι εχεις δει θεαματικα αποτελεσματα.
(σημ. κι εγω εχω δει αλλα δεν δεν εχω απαλλαγεί)
εσύ νιώθεις ότι το άφησες οριστικά πίσω σου ή ότι έχει βελτιωθεί ; και για πόσο χρονικό διάστημα νιώθεις πολύ καλά ;
(γιατί και γώ ένιωθα για κάποια χρόνια/μηνες ότι είχα απαλλαγεί)
και τέλος αυτά τα 4 χρόνια που κάνεις ψυχοθεραπεία , έχουν συμβεί στη ζωη σου γεγονότα ή μεγάλες αλλαγές που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν άγχος ;(πχ στον επαγγελματικό τομεά μια δουλειά με πολλές ευθύνες, ή χωρισμός από μακροχρόνια σχέση ή δεν ξέρω τι άλλο; )
ξέχασα να σε ρωτήσω και το πιο σημαντικό! ΑΠΟ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ και πόσο καιρό υπέφερες;;;
με συναδελφικούς χαιρετισμούς η ΑΝΤΑΡΑ -ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΜΑΝΤΑΡΑ!