Λίγο απ' όλα
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 2 12 LastLast
Results 1 to 15 of 28
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2021
    Posts
    11

    Λίγο απ' όλα

    Έφτασε και η δική μου ώρα να πω κάπου τους πόνους μου, γιατί είναι και πολλοί.

    Background: Πατέρας αλκοολικός, καθημερινοί καυγάδες για το παραμικρό, έλεγχος στα πάντα στην ζωή μου, από το τι ώρα θα φάω μέχρι τι όργανο θα μάθω, μια μάνα που ποτε δεν βρήκε το θάρρος να τον χωρίσει όταν έπρεπε, μικρό πέος, για το οποιο άκουσα την ατάκα "Που πας να γαμησεις με αυτό το πράγμα" την πρώτη φορά που πήγα να κάνω κάτι με κοπέλα.

    Έχω φτάσει 3η λυκείου, έχω μια πολύ άσχημη ψυχολογία, το έχω ρίξει στο φαΐ, εννοείται κοπέλα ούτε καν στον ορίζοντα, λόγω του φόβου να μην ξανασυναντησω τέτοια αντίδραση , και ψέμματα. Πολλά ψέμματα. Ψέμματα στον πατέρα μου για να αποφύγω καυγάδες, στους γύρω μου ότι η σχολή που δήλωσα πρώτη εννοείται ότι ήταν κάτι που το ήθελα πολύ (όπως έχετε καταλάβει, απόφαση πατέρα και αυτή, άλλα πράγματα ήθελα εγώ, αλλά δεν έπαιζε και πολύ μεγάλη σημασία), ψέμματα ότι και καλά κάνω δίαιτα στους δικούς μου, ενώ τα πίτουρα έπεφταν βροχή. Βγαίνουν οι βάσεις, περνάω στην σχολή που δεν ήθελα, πακετάρω, φεύγω.

    Εκεί έρχεται σιγά σιγά η πρώτη συνειδητοποίηση ότι η ζωή μου δεν θα είναι όπως την φανταζόμουν. Κάνω κάποιες παρέες οι οποίες με ξεγραφαν σιγά σιγά, τα ξέρετε, οι παρέες 1ου έτους που πέφτεις σε όποιον βρεις μπροστά σου. Αυτοπεποίθηση 0 συν τα κιλά που μάζεψα, άρα κίνηση σε κοπέλα με τίποτα. Περνάω τα περισσότερα βραδιά μόνος μου κλαίγοντας γιατί η μοναξιά είναι αφόρητη. Πρώτη εξεταστική κανένα μάθημα περασμένο, ουρλιαχτά από το τηλέφωνο ότι θα με μαζέψουν πίσω, ότι είμαι τεμπέλης, ότι τους τρώω τα λεφτά για να κάνω την τρελή ζωή οπότε από κει και πέρα πάλι ψεμματα, για να μην έχω καυγάδες.

    Η ζωή μου ήταν λες και είμαι ζόμπι τα περισσότερα χρόνια. Κοιμόμουν στις 7 το πρωΐ, ξυπνούσα στις 10 το βράδυ, delivery και παιχνίδια στον υπολογιστή. Γνωρίζω μια κοπέλα, εξαιρετική φίλη, ήταν η πρώτη που μίλησα ποτέ για τα προβλήματά μου, η οποία έκανε τα πάντα για να με βγάλει από τον βούρκο μου. Εγώ όμως δεν ακουγα και πολύ. Άφηνα τα χρόνια να περνάνε έτσι και το μόνο που έκανα είναι να κάθομαι και να κλαίω.

    Μια μέρα μαθαίνω ότι κάποιος έψαχνε άτομο για δουλειά και σκέφτομαι μέσα μου "Δεν πάω; Δεν έχω κάτι να χάσω." Που να 'ξερα. Τα λεφτά άθλια, οι ώρες άπειρες, οι ευθύνες πολλές, να μην σταματάω να δουλεύω, 15ωρα κάθε μέρα, να προσπαθώ μόνο και μόνο για να καταφέρω να ανεξαρτητοποιήθω από τον πατέρα μου και να κάνω αυτά που θέλω εγώ στην ζωή μου. Εννοείται απέτυχα παταγωδώς.

    Γνωρίζω μια κοπέλα μέσα σε μια παρέα που είχα σχηματίσει, πρώτη φορά στην ζωή μου που αισθάνομαι ότι ίσως να μετράω σαν άντρας, σαν άνθρωπος, φαίνεται να υπάρχει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Παράλληλα ξεκινάω και γυμναστήριο, μπας και χασω τα κιλά μου. Εντωμεταξύ τα ψυχολογικά μου να ουρλιάζουν μέσα μου και να μου λένε ότι "Δεν αξίζεις εσύ, γιατί να κάτσει να ασχοληθεί μια κοπέλα μαζί σου; Τι να σε κάνει; Αυτή θέλει να σε παίξει. Και να μην θέλει να σε παίξει, θα σε παρατήσει για κάποιον καλύτερο. Ποια κοπέλα θα κάτσει να ασχοληθεί μαζί σου;" Το ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά να γίνεται όλο και πιο έντονο, οπότε σκέφτομαι μέσα μου "Δεν το ρισκάρω; Τι έχω να χάσω;" Που να 'ξερα. Ο, τι και να έκανα ήταν λάθος, πήγαινα να την πάρω αγκαλιά τραβιόταν "Μην κάνεις τέτοια, θα μας σχολιάζουν", μια εβδομάδα μετά "Έχω ξενερώσει μαζί σου, δεν με κυνηγησες σαν άντρας που είσαι, εδώ το χέρι δεν μου έπιασες ούτε μια φορά". Με πίεσε τόσο πολύ που άρχισα να βγάζω πολύ κακο εαυτό. Σε έναν καυγά που είχαμε "Πόσο σε λυπάμαι που δεν θα βρεις ποτέ καμία να σε ανεχτεί", "Είχες ποτέ καμία σοβαρή σχέση; Γιατί συμπεριφέρεσαι σαν παιδάκι, όχι σαν άντρας", μου χτυπούσε έναν έναν όλους τους φόβους που είχα. Μέχρι και σήμερα έχουμε πάντα σκαμπανεβάσματα, μια μαλώνουμε, μια μου κάνει τα γλυκά τα μάτια αλλά ποτέ δεν δέχεται κάτι παραπάνω, μένουμε μόνο εκεί, προφανώς γιατί η σχέση που έμαθα ότι έχει, την έχει γραμμένη, την κερατωνει και θέλει κάπως και αυτή να επιβεβαιώθει σαν γυναίκα. Άλλη μια αποτυχία στην ζωή μου.

    Πλέον η καθημερινότητα μου είναι αβάσταχτη. Περπατάω για να πάω στην δουλειά και βλέπω ζευγάρια και σκέφτομαι "Κοίτα τους γιατί εσύ δεν πρόκειται να το ζήσεις ποτέ". Το ίδιο και στο σουπερμάρκετ, στο μετρό, παντού. Δουλεύω και δεν πληρώνομαι και όσο και να προσπάθησα, δεν έχω βρει κάτι καλύτερο. Έρχονται οι λογαριασμοί και παθαίνω κρίσεις πανικού. Προσπάθησα να πάω σε ψυχολόγο, σε κέντρο ψυχικής υγείας αλλά δεν με βοήθησε καθόλου. Λεφτά για έξω, δεν έχω.

    Κάθομαι και σκέφτομαι πόσο πολύ χάλια έχει γίνει η ζωή μου. Δεν έχω γυρίσει ποτέ στο σπίτι και να έχω κάποιον να με περιμένει, δεν έχω βγει ένα ραντεβού, δεν έχω ακούσει ποτέ σε θέλω, είσαι όμορφος, έστω έναν καλό λόγο. Και όσο και να λέω ότι πρέπει κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσω ότι θα είμαι μόνος μου μια ζωή, η άλλη μου δίνει ψίχουλα, και εγώ τα τσιμπάω και μετά με κάνει όλο και χειρότερα.

    Εν κατακλείδι: Έχω φτάσει στα 25 μου, είμαι μόνος μου, παρθένος, με μικρό πουλί, με μια δουλειά που δεν με πληρώνει, σε μια σχολή που δεν θέλω να την τελειώσω, με έναν πατέρα που αν μπορούσα δεν θα του ξαναμιλουσα ποτέ, με μια κοπέλα που με σκίζει καθημερινά, που με κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μου και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτά. Αισθάνομαι άχρηστος σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Και το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο τούνελ.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    May 2021
    Posts
    101
    Quote Originally Posted by ab1995 View Post
    Έφτασε και η δική μου ώρα να πω κάπου τους πόνους μου, γιατί είναι και πολλοί.

    Background: Πατέρας αλκοολικός, καθημερινοί καυγάδες για το παραμικρό, έλεγχος στα πάντα στην ζωή μου, από το τι ώρα θα φάω μέχρι τι όργανο θα μάθω, μια μάνα που ποτε δεν βρήκε το θάρρος να τον χωρίσει όταν έπρεπε, μικρό πέος, για το οποιο άκουσα την ατάκα "Που πας να γαμησεις με αυτό το πράγμα" την πρώτη φορά που πήγα να κάνω κάτι με κοπέλα.

    Έχω φτάσει 3η λυκείου, έχω μια πολύ άσχημη ψυχολογία, το έχω ρίξει στο φαΐ, εννοείται κοπέλα ούτε καν στον ορίζοντα, λόγω του φόβου να μην ξανασυναντησω τέτοια αντίδραση , και ψέμματα. Πολλά ψέμματα. Ψέμματα στον πατέρα μου για να αποφύγω καυγάδες, στους γύρω μου ότι η σχολή που δήλωσα πρώτη εννοείται ότι ήταν κάτι που το ήθελα πολύ (όπως έχετε καταλάβει, απόφαση πατέρα και αυτή, άλλα πράγματα ήθελα εγώ, αλλά δεν έπαιζε και πολύ μεγάλη σημασία), ψέμματα ότι και καλά κάνω δίαιτα στους δικούς μου, ενώ τα πίτουρα έπεφταν βροχή. Βγαίνουν οι βάσεις, περνάω στην σχολή που δεν ήθελα, πακετάρω, φεύγω.

    Εκεί έρχεται σιγά σιγά η πρώτη συνειδητοποίηση ότι η ζωή μου δεν θα είναι όπως την φανταζόμουν. Κάνω κάποιες παρέες οι οποίες με ξεγραφαν σιγά σιγά, τα ξέρετε, οι παρέες 1ου έτους που πέφτεις σε όποιον βρεις μπροστά σου. Αυτοπεποίθηση 0 συν τα κιλά που μάζεψα, άρα κίνηση σε κοπέλα με τίποτα. Περνάω τα περισσότερα βραδιά μόνος μου κλαίγοντας γιατί η μοναξιά είναι αφόρητη. Πρώτη εξεταστική κανένα μάθημα περασμένο, ουρλιαχτά από το τηλέφωνο ότι θα με μαζέψουν πίσω, ότι είμαι τεμπέλης, ότι τους τρώω τα λεφτά για να κάνω την τρελή ζωή οπότε από κει και πέρα πάλι ψεμματα, για να μην έχω καυγάδες.

    Η ζωή μου ήταν λες και είμαι ζόμπι τα περισσότερα χρόνια. Κοιμόμουν στις 7 το πρωΐ, ξυπνούσα στις 10 το βράδυ, delivery και παιχνίδια στον υπολογιστή. Γνωρίζω μια κοπέλα, εξαιρετική φίλη, ήταν η πρώτη που μίλησα ποτέ για τα προβλήματά μου, η οποία έκανε τα πάντα για να με βγάλει από τον βούρκο μου. Εγώ όμως δεν ακουγα και πολύ. Άφηνα τα χρόνια να περνάνε έτσι και το μόνο που έκανα είναι να κάθομαι και να κλαίω.

    Μια μέρα μαθαίνω ότι κάποιος έψαχνε άτομο για δουλειά και σκέφτομαι μέσα μου "Δεν πάω; Δεν έχω κάτι να χάσω." Που να 'ξερα. Τα λεφτά άθλια, οι ώρες άπειρες, οι ευθύνες πολλές, να μην σταματάω να δουλεύω, 15ωρα κάθε μέρα, να προσπαθώ μόνο και μόνο για να καταφέρω να ανεξαρτητοποιήθω από τον πατέρα μου και να κάνω αυτά που θέλω εγώ στην ζωή μου. Εννοείται απέτυχα παταγωδώς.

    Γνωρίζω μια κοπέλα μέσα σε μια παρέα που είχα σχηματίσει, πρώτη φορά στην ζωή μου που αισθάνομαι ότι ίσως να μετράω σαν άντρας, σαν άνθρωπος, φαίνεται να υπάρχει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Παράλληλα ξεκινάω και γυμναστήριο, μπας και χασω τα κιλά μου. Εντωμεταξύ τα ψυχολογικά μου να ουρλιάζουν μέσα μου και να μου λένε ότι "Δεν αξίζεις εσύ, γιατί να κάτσει να ασχοληθεί μια κοπέλα μαζί σου; Τι να σε κάνει; Αυτή θέλει να σε παίξει. Και να μην θέλει να σε παίξει, θα σε παρατήσει για κάποιον καλύτερο. Ποια κοπέλα θα κάτσει να ασχοληθεί μαζί σου;" Το ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά να γίνεται όλο και πιο έντονο, οπότε σκέφτομαι μέσα μου "Δεν το ρισκάρω; Τι έχω να χάσω;" Που να 'ξερα. Ο, τι και να έκανα ήταν λάθος, πήγαινα να την πάρω αγκαλιά τραβιόταν "Μην κάνεις τέτοια, θα μας σχολιάζουν", μια εβδομάδα μετά "Έχω ξενερώσει μαζί σου, δεν με κυνηγησες σαν άντρας που είσαι, εδώ το χέρι δεν μου έπιασες ούτε μια φορά". Με πίεσε τόσο πολύ που άρχισα να βγάζω πολύ κακο εαυτό. Σε έναν καυγά που είχαμε "Πόσο σε λυπάμαι που δεν θα βρεις ποτέ καμία να σε ανεχτεί", "Είχες ποτέ καμία σοβαρή σχέση; Γιατί συμπεριφέρεσαι σαν παιδάκι, όχι σαν άντρας", μου χτυπούσε έναν έναν όλους τους φόβους που είχα. Μέχρι και σήμερα έχουμε πάντα σκαμπανεβάσματα, μια μαλώνουμε, μια μου κάνει τα γλυκά τα μάτια αλλά ποτέ δεν δέχεται κάτι παραπάνω, μένουμε μόνο εκεί, προφανώς γιατί η σχέση που έμαθα ότι έχει, την έχει γραμμένη, την κερατωνει και θέλει κάπως και αυτή να επιβεβαιώθει σαν γυναίκα. Άλλη μια αποτυχία στην ζωή μου.

    Πλέον η καθημερινότητα μου είναι αβάσταχτη. Περπατάω για να πάω στην δουλειά και βλέπω ζευγάρια και σκέφτομαι "Κοίτα τους γιατί εσύ δεν πρόκειται να το ζήσεις ποτέ". Το ίδιο και στο σουπερμάρκετ, στο μετρό, παντού. Δουλεύω και δεν πληρώνομαι και όσο και να προσπάθησα, δεν έχω βρει κάτι καλύτερο. Έρχονται οι λογαριασμοί και παθαίνω κρίσεις πανικού. Προσπάθησα να πάω σε ψυχολόγο, σε κέντρο ψυχικής υγείας αλλά δεν με βοήθησε καθόλου. Λεφτά για έξω, δεν έχω.

    Κάθομαι και σκέφτομαι πόσο πολύ χάλια έχει γίνει η ζωή μου. Δεν έχω γυρίσει ποτέ στο σπίτι και να έχω κάποιον να με περιμένει, δεν έχω βγει ένα ραντεβού, δεν έχω ακούσει ποτέ σε θέλω, είσαι όμορφος, έστω έναν καλό λόγο. Και όσο και να λέω ότι πρέπει κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσω ότι θα είμαι μόνος μου μια ζωή, η άλλη μου δίνει ψίχουλα, και εγώ τα τσιμπάω και μετά με κάνει όλο και χειρότερα.

    Εν κατακλείδι: Έχω φτάσει στα 25 μου, είμαι μόνος μου, παρθένος, με μικρό πουλί, με μια δουλειά που δεν με πληρώνει, σε μια σχολή που δεν θέλω να την τελειώσω, με έναν πατέρα που αν μπορούσα δεν θα του ξαναμιλουσα ποτέ, με μια κοπέλα που με σκίζει καθημερινά, που με κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μου και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτά. Αισθάνομαι άχρηστος σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Και το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο τούνελ.
    Καλησπέρα
    Αφού η κοπέλα σου φέρεται έτσι, τι τα θες τα πάρε δώσε μαζί της;

  3. #3
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2021
    Posts
    17
    Καλησπερα πρεπει να την χωρισεις οπωσδηποτε! Δεν υπάρχει κανενα θετικο σε αυτη τη "σχεση" ισα ισα σε διαβρωνει ακομα περισσοτερο. Κοιτάξου στο καθρέφτη κι συλλογισου τι θες να βλεπεις στον καθρεφτη εκτονωσου στο γυμναστηριο κι στη εξωτερικη εμφανιση ωστε να σου δωσει μια ωθηση κοινωνικοποιησης κι αυτοπεποιθησης. Παντως οσο αφορα το πεος: το μεγεθος του πεους δεν σου εγγυάται ευχάριστο σεξ οποτε μην το τονιζεις σαν ενα αρνητικο κομματι πανω σου. Καμια αλλη δουλεια με καλυτερες συνθηκες/αμοιβες δεν φαινεται στον οριζοντα?

  4. #4
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2021
    Posts
    11
    Quote Originally Posted by kostas_ath View Post
    Καλησπέρα
    Αφού η κοπέλα σου φέρεται έτσι, τι τα θες τα πάρε δώσε μαζί της;
    Δυστυχώς βρίσκεται στον περίγυρό μου και είναι αρκετά δύσκολο να ξεκόψω, μιας και βρισκόμαστε στην ίδια "παρέα" αν μπορώ να το θέσω έτσι.

    Quote Originally Posted by ilikemovies View Post
    Καλησπερα πρεπει να την χωρισεις οπωσδηποτε! Δεν υπάρχει κανενα θετικο σε αυτη τη "σχεση" ισα ισα σε διαβρωνει ακομα περισσοτερο.
    Δεν υφίσταται κάποια σχέση. Το σκηνικό έχει ως εξής: Με προκαλεί απίστευτα σαν άντρα, πάω να κάνω κίνηση, τραβιέται, εγώ μαζεύω πράγματα, μέχρι που ξεσπάω, γίνεται ένας καυγάς, δεν μιλάμε, τα βρίσκουμε μετά από λίγες μέρες και ακούω πολύ μεγάλα λόγια "Εγώ σε ήθελα/Ήμουν ερωτευμένη μαζί σου κτλ ΑΛΛΑ δεν με διεκδικήσες/δεν φέρθηκες σαν άντρας", γενικώς υποτίθεται ότι θέλει, αλλά με το που πάω να κάνω κίνηση δεν θέλει. Και με έχει κουράσει απίστευτα όλο αυτό το σκηνικό. Από την άλλη, αν δεν έχεις αισθανθεί ποτέ ποθητός και σε έχει τσακίσει η μοναξιά, όταν ακούς αυτά τα λόγια, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, κολλάς.

    Quote Originally Posted by ilikemovies View Post
    Κοιτάξου στο καθρέφτη κι συλλογισου τι θες να βλεπεις στον καθρεφτη εκτονωσου στο γυμναστηριο κι στη εξωτερικη εμφανιση ωστε να σου δωσει μια ωθηση κοινωνικοποιησης κι αυτοπεποιθησης.
    Αυτο που βλέπω και θεωρώ ο, τι μου λείπει είναι η αρρενοπωτητα. Αυτό το βλέμμα που έχει ένας άντρας. Είναι όταν στο λύκειο όλοι ξεκινούσαν να κάνουν σεξ, που έβλεπες στο βλέμμα τους ότι κάποιοι άρχισαν να γίνονται άντρες. Δεν έχω και καθόλου μούσια, λόγω κληρονομικοτητας, έχω και baby face, δεν βγάζω αυτό που λέμε αρσενικό. Με την κοινωνικοποιηση δεν έχω θέμα, σχεδόν κανένα θα σου πω. Μπορώ να σχηματίσω πολύ εύκολα παρέες. Η αυτοπεποίθηση είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και εδώ έρχεται το παρακάτω.

    Quote Originally Posted by ilikemovies View Post
    Παντως οσο αφορα το πεος: το μεγεθος του πεους δεν σου εγγυάται ευχάριστο σεξ οποτε μην το τονιζεις σαν ενα αρνητικο κομματι πανω σου.
    Ίσως και να συμφωνώ, ίσως και να διαφωνώ, δεν έχω άποψη επί του θέματος. Εκείνα τα λόγια πάντως με τσάκισαν. Ήθελα πραγματικά να πεθάνω, θεωρώ ότι για εναν άντρα δεν υπάρχει κάτι χειρότερο να ακούσει. Αχρηστεύει όλη του την υπόσταση. Είναι το σκηνικό που με στιγμάτισε χειρότερα. Πολλές φορές, βασικά όλες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έλεγα στον εαυτό μου μην ξανακάνεις κίνηση γιατί θα σε ξανακοροιδεψουν. Και έτσι έμενα αδρανής. Μέχρι που είπα να σταματήσω να τα σκέφτομαι και να το πάω βήμα βήμα με την συγκεκριμένη, ότι όταν έρθει η ώρα να το προχωρήσουμε, θα δω τι θα κάνω. Και δυστυχώς τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα από ότι τα περίμενα. Διότι δεν μου δώθηκε η ευκαιρία να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να καταφέρω να προσελκύσω μια γυναίκα, να ξεκινήσουμε κάτι και όπου βγει. Μαζί με αυτό, μου έφερε και ένα άλλο πρόβλημα πακέτο. Περισσότερα ψέματα. Εννοείται ότι έχω αποκτήσει φίλους που δεν έχω συζητήσει ποτέ για σχέσεις, σεξ, κτλ, ξέρουν τι γίνεται πάνω κάτω αλλά δεν υπάρχει λόγος να το συζητήσουμε. Αλλά όταν είσαι σε μια παρέα γνωστών, που κάποια στιγμή όλοι θα μιλήσουν για σχέσεις, πρώην, κάτι πρέπει να πεις και εσύ. Και έτσι έρχονται περισσότερα ψέματα, τα οποία δυστυχώς από ένα σημείο και μετά τα συνηθίζεις. Τα οποία πάνε μαζί με τα ψέματα για το πόσο καλές σχέσεις έχεις με τους γονείς σου, τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου.

    Quote Originally Posted by ilikemovies View Post
    Καμια αλλη δουλεια με καλυτερες συνθηκες/αμοιβες δεν φαινεται στον οριζοντα?
    Η δουλειά είναι άλλη πονεμένη ιστορία καθώς έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να ξεφύγω, αλλά δυστυχώς δεν έχω καταφέρει κάτι. Έχω μιλήσει με γνωστούς, έχω κάνει σεμινάρια, έχω δουλέψει μέχρι και εθελοντικά με την υπόσχεση ότι αν μείνουν ευχαριστημένοι θα συνεχίσουμε την συνεργασία μας αλλά δεν έχω καταφέρει ούτε εκεί κάτι.

    Ίσως το μοναδικό πράγμα που μπορώ να πω ότι "θαυμάζω" πάνω μου, είναι ότι έχω κάτι μέσα μου που μου λέει να συνεχίσω να ζω. Υπάρχουν μέρες που είναι απίστευτα δύσκολες, που τα βάρη που στις πλάτες μου είναι αφόρητα και που θέλω απλώς να πέσω για ύπνο και να μην ξυπνήσω ποτέ, απλώς να πεθάνω. Αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω να σηκώνομαι από το κρεβάτι και να επιβιωνω. Φοβάμαι πολύ ότι τα όνειρα που έκανα για σχέση/οικογένεια/παιδιά όσο περνάει ο καιρός απομακρυνονται όλο και περισσότερο. Και αυτή η μοναξιά δεν αντέχεται άλλο. Αισθάνομαι χαμένος, ότι βρίσκομαι σε έναν βούρκο που βουλιαζω καθημερινά και το μόνο που θέλω είναι ένα χέρι να με βοηθήσει να βγω από αυτόν. Και αυτό το χέρι δεν υπάρχει πουθενά

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2006
    Location
    Planet Love
    Posts
    23,537
    ο πατερας σου εξακολουθει να σε στηριζει οικονομικα, ή ζεις με οσα βγαζεις απο τ ην δουλεια που εχεις;
    αυτο που ηθελες να κανεις και δεν σε αφησε ο πατερας σου, τι ειναι; θελει σπουδες; εχει γρηγορη οικονομικη αποκαταστασηή ειναι κατι που δεν αποδιδει οικονομικα;
    η κοπελα με την οποια ταλαιπωρεισαι, ειναι απλα ταλαιπωρια, το ξερεις ηδη.
    ειναι μαλλον μια ακομα τιμωρια που βαζεις στον εαυτο σου μονος σου, επειδη δεν εχεις την ζωη που θελεις.
    δεν σε αποριπτει απλως, τα εχει ηδη με αλλον! οποτε, τι θες μαζι της;
    δεν σου ειπε κανεις να μεταμορφωσεις σε μια μερα την ζωη σου, αλλα αρχιζε να ξεκαθαριζεις τα θεματα σου ενα- ενα τουλαχιστον. διωξε αχρειαστες σχεσεις, για να κανεις χωρο για αληθινες σχεσεις στην ζωη σου και σιγα- σιγα λυσε και τα αλλα.

  6. #6
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2021
    Posts
    11
    Ο πατέρας μου συνεχίζει να με στηρίζει, δεν τα βγάζω πέρα μόνος μου.

    Αυτο που ήθελα θέλει σπουδές. Και δεν έχω τα λεφτά για να το υποστηρίξω από την αρχή. Έχει γρήγορη αποκατάσταση, περνούσα με τα μόρια που έπιασα, αλλά όταν έχεις έναν πατέρα τύφλα να ουρλιάζει ότι είσαι βλακας αν πας εκεί και ο γιος του κυρ Νίκου δεν κατάφερε κάτι, και μια μάνα να σου λέει μην αντιμιλας, έχει πιει, αναγκαστικά κάνεις ό, τι σου πει.

    Σε αυτό με την κοπέλα συμφωνώ 100%. Πολλές φορές, οταν δεν είμαι καλά, σκέφτομαι "Καλά σου κάνει, αυτό σου αξίζει, μπας και συνειδητοποιήσεις ότι θα είσαι μόνος σου".

    Τώρα για το να φτιάξω τα θέματα της ζωής μου, ειλικρινά δεν ξέρω από που να αρχίσω. Απογοητευομαι γιατί ο, τι και αν εχω προσπαθήσει, έχει καταλήξει στο κενό, δηλαδή προσπάθησα να ανεξαρτητοποιηθω και έχω φορτωθεί με τόσες ευθύνες και προβλήματα που κοντεύω να κλατταρω, προσπάθησα να ξεκινήσω κάτι με κάποια και έχω γίνει χειρότερα από ο, τι ήμουν, αισθάνομαι ότι έχω αποτύχει σε όλους τους τομείς της ζωής μου και ότι όσο και να προσπαθώ, δεν θα καταφέρω κάτι

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2021
    Posts
    17
    Η κοπελα δεν παυει να ειναι τοξικη κι να σε "ποτιζει" με τετοιες εννοιες περι κυνηγου αντρα που μονο στη τοξικη αρρενωπότητα μπορω να καταταξω. Σκεψου οτι με το να μενεις με αυτη χανεις αλλες ευκαιριες να γνωρισεις καποια που θα σε εκτιμα. Εισαι οικονομικά ανεξαρτοποιημενος?

  8. #8
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2021
    Posts
    11
    Και εδώ είμαι σε δίλημμα. Παρόλο που εμπιστεύομαι το ένστικτο μου, και γενικώς δεν με έχει απογοητεύσει, στην συγκεκριμένη περίπτωση, προφανώς επειδή μπαίνουν και όλα τα προαναφερθέντα προβλήματα μέσα, δεν ξέρω τι να κάνω.

    Από την μία η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτή η κοπέλα θέλει να με παίξει, αυτό είχε καρφωθεί στο μυαλό μου στις αρχές. Και μέχρι τώρα, δεν εχω ξεκαθαρίσει μέσα μου το τι ακριβώς έχει συμβεί. Ενδιαφερόταν για εμένα, ή, ήθελε μόνο την επιβεβαίωση; Μου λέει ψέμματα ότι ξενέρωσε, επειδή δεν ενδιαφερόταν ποτέ, ή, την ξενέρωσα εγώ γιατί άργησα υπερβολικά πολύ να πάρω μπρος; Η αλήθεια είναι ότι η διαχείριση που έκανα ήταν αρκετά λάθος στις αρχές και μου φαίνεται πολύ λογικό να την ξενέρωσα. Από την άλλη, αν όντως ενδιαφερόταν, ίσως να μπορούσε να παραβλέψει το γεγονός ότι άργησα να ξεκινησω να αντιδράω.

    Οπότε ακόμη και τώρα, δεν την κατηγορώ, γιατί δεν ξέρω αν φταίει, αν δεν φταίει, είναι πολύ μπερδεμένα τα πράγματα μέσα μου. Και με βασανίζουν.

    Συν τοις άλλοις, έχω την τάση να υπεραναλυω πράγματα και πάντα σκεφτόμουν τα εξής: Με θέλει; Αν με θέλει, θα μπορώ να την ικανοποιήσω στο σεξ; Αν την ικανοποιώ, θα μπορέσω να την κρατήσω με τα τόσα προβλήματα που έχω (γιατί όλα αυτά τα προβλήματα, όσο και να δουλέψεις με τον εαυτό σου, πάντα βγαίνουν); Γιατί να μην διαλέξει κάποιον καλύτερο από εμένα που και δεν θα έχει την απειρία που έχω εγώ και τα προβλήματά μου; Γιατί να ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ; Άρα μήπως να το παρατήσω, όχι μόνο με την συγκεκριμένη, αλλά γενικά;

    Και έρχεται ο φαύλος κύκλος που πάει: Αν αποφασίσω να το παλέψω, είναι τόσα πολλά τα θέματα που έχω να λύσω που δεν αξίζει να προσπαθήσω το οτιδήποτε. Όμως εξαιτίας της παραίτησης μου, η μοναξιά μου δεν αντέχεται άλλο. Και εδώ φαίνονται τα μέρη του χαρακτήρα μου που δεν έχουν ωριμάσει ούτε στο ελάχιστο. Θα έπρεπε να μπορώ να πάρω μια απόφαση, για να ηρεμήσω. Σαν εξωτερικός κριτής θα έλεγα στον εαυτό μου, συνέχισε να προσπαθείς, δεν έχει τελειώσει η ζωή σου εδώ. Όμως δεν μπορώ να αποφασίσω. Αποτέλεσμα του ότι ο πατέρας μου δεν με άφησε ποτέ να πάρω μια απόφαση δική μου και μου υπαγορεύε τα πάντα; Τεμπελιά επειδή έχω βολευτεί με αυτή την κατάσταση και ίσως να προτιμώ να κλαίγομαι από το να πάρω μια απόφαση; Δεν ξερω, δεν εχω ιδέα.

    Από την δουλειά δυστυχώς δεν είμαι ανεξάρτητος, άρα συνεχίζω να στηρίζομαι σε εκείνον, με όλα τα κακά που έχει αυτό το πράγμα.

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2014
    Posts
    1,118
    Γεια σου κι από εμένα, έχω παρόμοιους γονείς (όχι τόσο extreme όμως), και όσο για τα ερωτικά μου, κάποτε τους έδωσα περισσότερη σημασία από ό,τι έπρεπε και... διάβασε τα θέματά μου και θα δεις τι έγινε. Ζούμε σε μια κοινωνία που σου λέει ότι ντε και καλά πρέπει να έχεις ωραία γκόμενα, μεγάλο πουλί, να είσαι αρρενωπός κλπ, αυτό που θα σου πω εγώ είναι ΜΗ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Βρες τι σε γεμίζει, κάνε και κάποιους φίλους να μην είσαι τελείως μόνος, και κυρίως, τόλμα το να ψαχτείς για εξωτερικό. Και μην σε ενοχλεί ότι δεν έχεις γκόμενα, δισεκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν μόνοι, δεν λέω να μη σε νοιάζει καθόλου, αλλά μην το βλέπεις τόσο τραγικά.
    Όσον αφορά τις μπούρδες που σου είπε αυτή, ότι "δεν την διεκδίκησες σαν άντρας" αυτά είναι μπούρδες κάποιων Ελληνίδων που έχουν διάφορα πρέπει για τους άντρες και δεν κοιτάνε τα χάλια τους, και καταλήγουν γεροντοκόρες συνήθως, εκτός αν είναι πολύ όμορφες. Πήγαινε εξωτερικό, βρες δουλειά, γίνε οικονομικά αυτάρκης και θα στην πέσουν κάποιες ξένες πιστεύω! Είσαι πολύ νέος ακόμα. Αλλά, όπως και ναχει, δεν σημαίνει ότι έχουν όλες οι Ελληνίδες τα ίδια μυαλά. Τη συγκεκριμένη, όμως, πρέπει να τη σουτάρεις κατά τη γνώμη μου, να μάθει το μάθημά της, και να της πεις ότι πλέον έχουμε ισότητα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "δεν με διεκδίκησες σαν άντρας", όπως σου βγαίνει θα τη διεκδικήσεις και όχι όπως θέλει αυτή!
    Υπάρχουν πολλά αγγλόφωνα προγράμματα στις Σκανδιναβικές χώρες και στη Γερμανία που είναι δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν και μπορείς να δουλεύεις παράλληλα part-time και να βγάζεις τα έξοδά σου, ψάξτο!

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2019
    Posts
    375
    "Πιστεύω ακράδαντα πως δεν αξίζω"
    Δεν αξίζω και αυτό πιστεύω και οποιος προσπαθεί να μου αλλάξει γνώμη, οποιαδήποτε εμπειρία προσπαθεί να μου αποδείξει το αντίθετο επιλέγω να μην της δίνω σημασία. Εγώ δίνω σημασία μόνο σε ανθρώπους και περιβάλλοντα που μου θυμίζουν πως δεν αξίζω. Επιλέγω περιβάλλοντα και ανθρώπους, που μου επιβεβαιώνουν την αναξιότητά μου γιατί αν δω κάτι διαφορετικό, μπερδεύομαι και συγχίζομαι.
    Έτσι μου είπαν και έτσι τα έμαθα τόσα χρόνια, θα έρθεις εσύ να μου αλλάξεις την άποψη; Δεν αξίζω σου λέω, δεν θέλω να διεκδικήσω κάτι καλύτερο για μένα.

    Μην με ρωτάς που έμαθα ότι δεν αξίζω. Το έμαθα. Δυο τρεις εμπειρίες είναι αρκετές, 3-4 επικριτικοί άνθρωποι στη ζωή μου, με επικριναν, και θεωρώ πως η κρίση τους ήταν σωστή και αντικειμενική, καθώς ο ένας ήταν και πατέρας μου. Ο πατέρας που με εκανες δεν ξερει να μου πει αν αξίζω ή όχι. Φυσικά και ξέρει. Εσύ τι θες. Πεντακόσιες εμπειρίες και πεντακόσιους ανθρώπους να μου πουν ότι δεν αξίζω για να πειστείς. Όχι, ένας μπαμπάς επικριτικός και μια γκόμενα αγενής και σκληρή μαζί μου αποδεικνύουν περίτρανα την αναξιότητά μου.

    Μάλιστα, έχω πολύ συγκεκριμένα κριτήρια για το πότε θα αξιζα σαν άνθρωπος και οντότητα. πότε θα είχα δικαίωμα να διεκδκήσω κάτι καλό για μένα. Όταν θα πληρούσα κάποια συγκεκριμένα κριτήρια που έμαθα από μικρή ηλικία ότι με αυτά θα με κρίνω και θα με αξιολογώ, και με βεβαιότητα θα σου πω πως δεν τα πληρώ.
    Απο τους γονείς μου τα έμαθα λογικά, λιγο από τον περίγυρο μου, δεν ξέρω, πάντως είναι αλάνθαστα. Όχι αυτά τα κριτήρια δεν τα έχω για άλλους ανθρώπους για μένα ισχύουν μόνο.. (οι άλλοι αξίζουν μάλλον κι ας μην τα πληρούν, δεν ξέρω),. εγώ όμως με αυτά με κρίνω με αυτά τα συγκεκριμένα κριτήρια.Αρα είναι πασιφανές πως δεν αξίζω, Τι δεν καταλαβαίνεις.

    Η κοινωνία το λέει, άρα όλοι πιστεύουν το ίδιο. Ένας άντρας αξίζει όταν την έχει μεγάλη, έχει καλό αμάξι, λεφτά, και φυσικά έχει πάει με πολλές. Αλλιώς δεν είναι άντρας. Όλοι το πιστεύουν αμα ρωτήσεις έξω. Αυτό είναι το σωστό. Όπως και μια γυναίκα, είναι γυναίκα, όταν δεν έχει πάει με πολλούς, είναι θυληκή, κάνει δουλειές του σπιτιού και είναι ναζιάρα και παθητική. Αλλιώς δε είναι γυναίκα πως να το κάνουμε. Έτσι δεν πρέπει να ναι τα πράγματα. Γιατί αλλιώς μπερδευομαι.
    Πώς γίνεται να μην έχω μεγάλο πουλί, γκόμενες, λεφτά, αμάξι και να αξίζω. Πώς γίνεται να αξίζω χωρίς αυτά;
    Μην με μπερδευεις.

    Σου λέω εγώ έτσι τα έμαθα και θέλω να μείνω με αυτά. Δυο τρεις σοφοί άνθρωποι ήρθαν και μου δίδαξαν πως δεν αξίζω. Δεν θα αλλάξω γνώμη στα 25 μου!

  11. #11
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2021
    Posts
    11
    Φίλε Art_Phil πιστεύω ότι το μήνυμά σου είναι αυτό που με ταρακούνησε περισσότερο από οτιδήποτε, γιατί διάβαζα τις σκέψεις μου μέσα από τα λόγια ενός άλλου. Έχεις δίκιο σε ο, τι και αν έγραψες. Η πρόταση στην οποία κόλλησα και την διάβαζα όλη μέρα είναι αυτή:

    Quote Originally Posted by Art_Phil View Post
    Μάλιστα, έχω πολύ συγκεκριμένα κριτήρια για το πότε θα αξιζα σαν άνθρωπος και οντότητα. πότε θα είχα δικαίωμα να διεκδκήσω κάτι καλό για μένα.
    Όσο μεγάλωνα, πίστευα ότι για να αξίζεις σαν άνθρωπος, έπρεπε να ήσουν καλός με τους άλλους γύρω σου, να τους βοηθάς, να τους ακούς, προσπάθησα να γίνω το αντίθετο από ότι είναι ο πατέρας μου. Και σε ένα βαθμό το πέτυχα.

    Κατάφερα να έχω έναν αρκετά μεγάλο κύκλο, να έχω γνωρίσει κόσμο ο οποίος με σέβεται, με εκτιμάει και τους εκτιμάω αντίστοιχα, παρόλα τα σχόλια που είχα ακούσει από πατέρα/συμμαθητές κτλ.

    Η αλήθεια είναι ότι τα κενά που είχα μεγάλωναν όσο μεγάλωναν και οι φίλοι μου. Έκαναν σχέσεις, πήγαιναν διακοπές, εκδρομές, κάποιοι αρραβωνιάστηκαν και εγώ πάντα εμένα πίσω, μόνος μου. Και όσο μεγαλώνεις, δυστυχώς χάνεσαι και από παρέες, αλλάζουν οι προτεραιότητες. Και αποτέλεσμα της κατάστασης που ζω, είναι να είμαι μόνος μου. Όχι ότι δεν έχω παρέα, η άτομα να πάω για έναν καφέ, να πούμε τα νέα μας. Μιλάω για την μοναξιά όταν γυρνάς το βράδυ στο σπίτι και κάθεσαι μέσα σε 4 τοίχους και κοιτάς το ταβάνι. Που μπορεί να είχες μια δυσκολη μέρα στην δουλειά, να είσαι κουρασμένος, στενοχωρημένος, και δεν έχεις κάποιον να τα μοιραστείς, κάποιον να μιλήσεις, να ξεχαστείς.

    Και έχω κουραστεί. Δεν είναι μόνο η μοναξιά που με ενοχλεί. Είναι ότι κάθε φορά που νόμιζα ότι είχα το δικαίωμα να διεκδικήσω κάτι καλό για εμένα, απέτυχα. Και προσπάθησα πολύ. Μπορεί τα ερωτικά μου να τα έχω αγγίξει ελάχιστα, αλλά σε όλους τους άλλους τομείς έχω κάνει αγώνες να αλλάξω την ζωή μου. Ιδίως στα επαγγελματικά μου προσπαθώντας με κάθε ευκαιρία να ανεξαρτητοποιήθω από τον πατέρα μου, δουλεύοντας όλη μέρα σαν τρελός, και ψάχνοντας παράλληλα κάτι καλύτερο, μήπως και καταφέρω να μαζέψω κάποια λεφτά, να του τα τριψω στην μούρη και να μην τον ξαναδώ ποτέ μου. Δεν έχω καταφέρει τίποτα περισσότερο από το να παίρνω 400€ τον μήνα.

    Όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ ότι η δουλειά, από εκεί που στην αρχή ήταν μέσα μου ένα από τα πρώτα βήματα για να βοηθήσω τον εαυτό μου, πλέον έχει γίνει μια άλλη τιμωρία μου. "Δουλεύω όλη μέρα και δεν πληρώνομαι, γιατί αυτό μου αξίζει". Δεν ξεκίνησα να δουλεύω με αυτό το σκεπτικό, την γουσταρα την δουλειά περισσότερο από ότι έχω καταπιαστεί, περνούσα καλά, γνώριζα κόσμο. Αλλά τι να το κάνεις όταν στο τέλος του μήνα, δεν αναγνωρίζεται ούτε στο ελάχιστο, αυτό που προσφέρεις;

    Στην τελική, όταν κάθε προσπάθεια που έχεις κάνει να σταθείς στα πόδια σου, όταν κάθε προσπάθεια να αποδείξεις τόσο στον εαυτό σου πρωτίστως, όσο και στους γύρω σου, ότι δεν είσαι αχρηστος, έχει αποτύχει, τότε με τι κουράγιο να ξαναπροσπαθήσεις;

    Έχω πει πολλές φορές ότι αξίζω, ότι πρέπει να κάνω υπομονή, και κάποια στιγμή, θα ερθουν και καλές μέρες και μετά ερχόταν μια σφαλιάρα και με ξαναεβαζεστην θέση μου. Τα χρόνια περνάνε και οι καλές μέρες δεν έρχονται ποτέ. Μόνο στενοχώριες, άγχη, αϋπνίες και ένα αίσθημα απόγνωσης. Και μοναξιά.

    Άρα μήπως τελικά δεν αξίζω; Ή μήπως ζητάω πολλά; Δεν ζητώ να έρχονται οι γκόμενες αβερτα, ούτε να είμαι ο μεγαλύτερος γαμιας, ούτε με νοιάζει αν έχω audi. Ηρεμία θέλω. Γαλήνη. Έναν άνθρωπο να με νοιάζεται και να τον νιάζομαι και πέντε φράγκα, ίσα ίσα να βγάζω τα έξοδά μου. Να ζήσω επιτέλους σαν άνθρωπος και όχι σαν παρείσακτος

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2017
    Location
    Αθήνα
    Posts
    3,898
    Για μενα ο καθε άνθρωπος ειναι ξεχωριστός και αξίζει.Με πολλα ή λίγα κιλα,εισαι όμορφος.Ολοι εχουν δικαιωμα στον ερωτα.Οσο για το πεος και το απαραδεχτο σχόλιο που σου έκαναν,μη χαλας τη ψυχολογια σου για ενα ατομο κομπλεξικο που απλα ηθελε να σε μειώσει.Η σχεση που έχεις τωρα ειναι τοξική και σε βλάπτει.Κατα τη γνώμη μου πρέπει να απομακρυνθεις, και αν η κοπέλα εχει σχεση εσένα τι σε θελει ακριβως;
    Η άγνοια οδηγεί στην ευτυχία..

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2006
    Location
    Planet Love
    Posts
    23,537
    Quote Originally Posted by ab1995 View Post
    Ο πατέρας μου συνεχίζει να με στηρίζει, δεν τα βγάζω πέρα μόνος μου.

    Αυτο που ήθελα θέλει σπουδές. Και δεν έχω τα λεφτά για να το υποστηρίξω από την αρχή. Έχει γρήγορη αποκατάσταση, περνούσα με τα μόρια που έπιασα, αλλά όταν έχεις έναν πατέρα τύφλα να ουρλιάζει ότι είσαι βλακας αν πας εκεί και ο γιος του κυρ Νίκου δεν κατάφερε κάτι, και μια μάνα να σου λέει μην αντιμιλας, έχει πιει, αναγκαστικά κάνεις ό, τι σου πει.

    Σε αυτό με την κοπέλα συμφωνώ 100%. Πολλές φορές, οταν δεν είμαι καλά, σκέφτομαι "Καλά σου κάνει, αυτό σου αξίζει, μπας και συνειδητοποιήσεις ότι θα είσαι μόνος σου".

    Τώρα για το να φτιάξω τα θέματα της ζωής μου, ειλικρινά δεν ξέρω από που να αρχίσω. Απογοητευομαι γιατί ο, τι και αν εχω προσπαθήσει, έχει καταλήξει στο κενό, δηλαδή προσπάθησα να ανεξαρτητοποιηθω και έχω φορτωθεί με τόσες ευθύνες και προβλήματα που κοντεύω να κλατταρω, προσπάθησα να ξεκινήσω κάτι με κάποια και έχω γίνει χειρότερα από ο, τι ήμουν, αισθάνομαι ότι έχω αποτύχει σε όλους τους τομείς της ζωής μου και ότι όσο και να προσπαθώ, δεν θα καταφέρω κάτι
    κατα αρχας, ειναι φανερο οτι με τις σκεψεις για την κοπελα, απλα βρηκες τροπο να αυτοτιμωρεισαι.
    αφου οπως ειπες, δεν ειναι καν ελευθερη. εχει αλλον.
    αφου σου ειπε οτι σου ειπε οτι δεν τολμησες , δεν εκανες και ξενερωσε, ε κι εσυ, παρατα την !!! πηγαινε παρακατω.
    μην συντηρεις ενα ακομα θεμα για να μπλοκαρεις.

    νομιζω, οτι πρεπει να αποφασισεις καποια στιγμη, αν θα τελειωσεις την σχολη που εισαι τωρα και θελει ο πατερας σου.
    αυτη ειναι μια βασικη αποφαση που πρεπει να παρεις αμεσα.
    αν την τελειωσεις, κι αφου δινει ακομα λεφτα, παρατα τις δουλειες που δεν βγαζουν λεφτα και μονο σε απασχολουν, τελειωνε με την σχολη και μετα πιασε μια δουλεια να μαζεψεις λεφτα για την σχολη που θελεις. δεν χαλασε ο κοσμος αν καθυστερησεις 2-3 χρονια. μικρος εισαι.
    αντι να τσαλαβουτας σε δουλειες που σε εκμεταλλευονται και να μην προχωρας καμια σπουδη, καν' τες διαδοχικα, τουλαχιστον.
    ποσα χρονια εχεις ακομα για την σχολη; ειναι βατες για σενα αυτες οι σπουδες, η εχεις δυσκολια να τις τελειωσεις;

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2020
    Posts
    4,227
    Quote Originally Posted by ab1995 View Post
    Και εδώ είμαι σε δίλημμα. Παρόλο που εμπιστεύομαι το ένστικτο μου, και γενικώς δεν με έχει απογοητεύσει, στην συγκεκριμένη περίπτωση, προφανώς επειδή μπαίνουν και όλα τα προαναφερθέντα προβλήματα μέσα, δεν ξέρω τι να κάνω.

    Από την μία η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτή η κοπέλα θέλει να με παίξει, αυτό είχε καρφωθεί στο μυαλό μου στις αρχές. Και μέχρι τώρα, δεν εχω ξεκαθαρίσει μέσα μου το τι ακριβώς έχει συμβεί. Ενδιαφερόταν για εμένα, ή, ήθελε μόνο την επιβεβαίωση; Μου λέει ψέμματα ότι ξενέρωσε, επειδή δεν ενδιαφερόταν ποτέ, ή, την ξενέρωσα εγώ γιατί άργησα υπερβολικά πολύ να πάρω μπρος; Η αλήθεια είναι ότι η διαχείριση που έκανα ήταν αρκετά λάθος στις αρχές και μου φαίνεται πολύ λογικό να την ξενέρωσα. Από την άλλη, αν όντως ενδιαφερόταν, ίσως να μπορούσε να παραβλέψει το γεγονός ότι άργησα να ξεκινησω να αντιδράω.

    Οπότε ακόμη και τώρα, δεν την κατηγορώ, γιατί δεν ξέρω αν φταίει, αν δεν φταίει, είναι πολύ μπερδεμένα τα πράγματα μέσα μου. Και με βασανίζουν.

    Συν τοις άλλοις, έχω την τάση να υπεραναλυω πράγματα και πάντα σκεφτόμουν τα εξής: Με θέλει; Αν με θέλει, θα μπορώ να την ικανοποιήσω στο σεξ; Αν την ικανοποιώ, θα μπορέσω να την κρατήσω με τα τόσα προβλήματα που έχω (γιατί όλα αυτά τα προβλήματα, όσο και να δουλέψεις με τον εαυτό σου, πάντα βγαίνουν); Γιατί να μην διαλέξει κάποιον καλύτερο από εμένα που και δεν θα έχει την απειρία που έχω εγώ και τα προβλήματά μου; Γιατί να ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ; Άρα μήπως να το παρατήσω, όχι μόνο με την συγκεκριμένη, αλλά γενικά;

    Και έρχεται ο φαύλος κύκλος που πάει: Αν αποφασίσω να το παλέψω, είναι τόσα πολλά τα θέματα που έχω να λύσω που δεν αξίζει να προσπαθήσω το οτιδήποτε. Όμως εξαιτίας της παραίτησης μου, η μοναξιά μου δεν αντέχεται άλλο. Και εδώ φαίνονται τα μέρη του χαρακτήρα μου που δεν έχουν ωριμάσει ούτε στο ελάχιστο. Θα έπρεπε να μπορώ να πάρω μια απόφαση, για να ηρεμήσω. Σαν εξωτερικός κριτής θα έλεγα στον εαυτό μου, συνέχισε να προσπαθείς, δεν έχει τελειώσει η ζωή σου εδώ. Όμως δεν μπορώ να αποφασίσω. Αποτέλεσμα του ότι ο πατέρας μου δεν με άφησε ποτέ να πάρω μια απόφαση δική μου και μου υπαγορεύε τα πάντα; Τεμπελιά επειδή έχω βολευτεί με αυτή την κατάσταση και ίσως να προτιμώ να κλαίγομαι από το να πάρω μια απόφαση; Δεν ξερω, δεν εχω ιδέα.

    Από την δουλειά δυστυχώς δεν είμαι ανεξάρτητος, άρα συνεχίζω να στηρίζομαι σε εκείνον, με όλα τα κακά που έχει αυτό το πράγμα.

    Έχεις πολύ αντικειμενική άποψη σαν εξωτερικός κριτής σου .
    Εφόσον είσαι σε αυτή την θέση μπορείς να βάλεις σε μια σειρά τα θέματα σου και να ξεκινήσεις από το πιο εύκολο πάντα και να βαδίζεις σιγά σιγά στο πιο δύσκολο ώστε να .μπεις σε ένα δρόμο επιλυσης όλου αυτού?

    Μπορείς να καθήσεις με χαρτί και μολύβι να γράψεις όλα σου τα προβλήματα και δίπλα τι εναλλακτικές έχεις ?

    Είσαι άνθρωπος με αντίληψη ,το θέμα ει άι η αυτοπεποίθησή σου .
    Το εγώ σου είναι αυτό που θα δώσει λύση σε όλο αυτό .

    Άσε τα πάντα έξω από εσένα ,γονείς ,συντρόφους και γενικά τον περίγυρο σου
    Πέταξε τα πάντα από πάνω σου και δες μόνο τον ευατο σου και τι θα ήθελες πρώτα σε εσένα να δεις να αλλάζει .
    Βαλτα όμως σε μια σειρά με χαρτί και μολύβι και το κυριότερο μην πας να λύσεις το πιο δύσκολο από την αρχή .
    Βήμα βήμα την φορά .
    Αυτά τα βήματα όμως να έχουν μέσα το εγώ ,το πιστεύω στον ευατο μου ,το θα τα καταφέρω ,το αξίζω και γενικά όλα αυτά που όσες φορές και να λυγίζεις εσύ ή θα σε λυγίζουν τα λόγια και οι πράξεις των άλλων ,θα σου δίνουν δύναμη να σηκώνεσαι και να προχωράς !.

    Κάθε άνθρωπος αξίζει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ,όπως και να είναι εμφανισιακά ,ότι μόρφωση και να έχει και γενικά σε όποιο επίπεδο ανήκει .
    Ποιος είναι αυτός που ορίζει τους ανθρώπους σε άξιους ή όχι και τους κατάσταση ανάλογα την εμφάνιση τους και τις γνώσεις του;
    Κανένας ,να το ξέρεις .Αυτοί που σε κρίνουν είναι σε χειρότερη μοίρα από εσένα και έχουν βρει διέξοδο σε αυτό .
    Στο να κρίνουν ζωές άλλων για να παίρνουν αξία μέσα από αυτό τον μίζερο τρόπο .

    Αξίζουν λες αυτοί οι άνθρωποι περισσότερο από εσένα .
    Για εμένα όχι και πίστεψέ με για πολλούς ανθρώπους .
    Για εμένα αξίζουν πολύ περισσότερο οι άνθρωποι με ψυχικά νοσήματα και ευαισθησίες και όχι οι φαινομενικά δυνατοί και άτρωτοι που πάντα βρίσκουν θέματα στους άλλους .

    Για εμένα αξίζει πολλά και πιστεύω και για πολλούς ανθρώπους εκεί έξω .
    Τι λες ?
    Δεν θες να κάνεις κάτι για το δείξεις πρώτα στον ευατο σου και μετά σε όλους αυτούς που δεν σε πιστεύουν ?

    Μην προσπαθείς να ενσωματώσεις χαρακτηριστικά που σου προσφέρει μια συντρόφους και που ούτε καν υφίσταται.
    Αυθυποβαλεσε χωρίς λόγο να το ξέρεις .
    Όλη η ζωή μου συναισθήματα !

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2019
    Posts
    375
    Όταν μιλάμε για κριτήρια, μιλάμε για αγάπη και αποδοχή υπό όρους.

    Μπορείς να πεις

    "Θα σε αγαπάω αν είσαι καλός με όλους. Τότε είσαι αρκετός και αξιος αγάπης"
    "Αν δεν είσαι καλός με όλους, δεν σε αγαπάω, δεν σε αποδέχομαι και δεν είσαι αρκετός".

    ή να πεις

    "Θα σε αγαπάω αν σου αρέσει το μαύρο. Τότε είσαι αρκετός και αξιος αγάπης"
    "Αν σου αρέσει το ροζ δεν σε αγαπάω, δεν σε αποδέχομαι και δεν είσαι αρκετός".

    Μην σου φαίνεται περίεργο!!!
    Ακριβώς το ίδιο είναι!
    Last edited by Art_Phil; 12-06-2021 at 14:10.

Page 1 of 2 12 LastLast

Similar Threads

  1. ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΟΛΑ
    By ΔΗΜΗΤΡΗΣ17817 in forum Ψυχώσεις & Σχιζοφρένεια
    Replies: 18
    Last Post: 16-07-2017, 15:05
  2. λιγο απο ολα..
    By Zinovaki in forum Σωματόμορφες Διαταραχές (Υποχονδρίαση, Αρρωστοφοβία κτλ)
    Replies: 12
    Last Post: 27-05-2017, 01:22
  3. Λίγο από ολα;!
    By Destiny25 in forum Σχέσεις και Επικοινωνία
    Replies: 4
    Last Post: 09-07-2016, 12:59
  4. Λιγο απο ολα?
    By oduss in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 7
    Last Post: 15-11-2012, 00:53
  5. Λιγο help please!
    By zeta_ed in forum Συναισθηματική Υπερφαγία, Ψυχογενής Βουλιμία
    Replies: 12
    Last Post: 19-04-2008, 01:43

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •