ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΙΑΚΗ

[Insomnia96]

Γνωρίζετε αν μπορεί κάποιος/α να γίνει οριακός/ή μετέπειτα;

[VictoriaSkG]

Γνωρίζετε αν μπορεί κάποιος/α να γίνει οριακός/ή μετέπειτα;

μετεπειτα απο τι ?????

[aeolus74]

Γνωρίζετε αν μπορεί κάποιος/α να γίνει οριακός/ή μετέπειτα;

πόσο μετέπειτα;

[aeolus74]

Γενικά στην οριακή κάποιοι υποστηρίζουν ότι κρίσιμος είναι ο πρώτος χρόνος. Μια δεύτερη άποψη λέει ότι είναι μέχρι τα 4-6 έτη. Γενικά μετά από την ηλικία αυτή δεν είναι δυνατό να παρουσιάσει κάποιος full οριακή αλλά μπορεί όμως να παρουσιάσει συμπεριφορά που να μοιάζει με οριακή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για C-PTSD.

[VictoriaSkG]

Γενικά στην οριακή κάποιοι υποστηρίζουν ότι κρίσιμος είναι ο πρώτος χρόνος. Μια δεύτερη άποψη λέει ότι είναι μέχρι τα 4-6 έτη. Γενικά μετά από την ηλικία αυτή δεν είναι δυνατό να παρουσιάσει κάποιος full οριακή αλλά μπορεί όμως να παρουσιάσει συμπεριφορά που να μοιάζει με οριακή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για C-PTSD.

ζω με οριακη για πολλα πολλα πολλα χρονια πριν εχω μια διαγνωση . Μπορω να πω και απο εφηβικα χρονια αλλα και με χαρακτηριστικα διπολικης απο παιδικη ηλικια . Διαγνωση ειχα για την πρωτη γυρω στα 35 μου και για την αλλη μετα τα 40.Σιγουρα τα χαρακτηριστικα αλλαζουν αναλογα με τα εξωτερικα ερεθισματα αλλα και τις πιεσεις που δεχεσαι απο το περιβαλλον . Επισης μπορει να αρεις καποια απο αυτα με ψυχοθεραπεια .

[aeolus74]

ζω με οριακη για πολλα πολλα πολλα χρονια πριν εχω μια διαγνωση . Μπορω να πω και απο εφηβικα χρονια αλλα και με χαρακτηριστικα διπολικης απο παιδικη ηλικια . Διαγνωση ειχα για την πρωτη γυρω στα 35 μου και για την αλλη μετα τα 40.Σιγουρα τα χαρακτηριστικα αλλαζουν αναλογα με τα εξωτερικα ερεθισματα αλλα και τις πιεσεις που δεχεσαι απο το περιβαλλον . Επισης μπορει να αρεις καποια απο αυτα με ψυχοθεραπεια .

Είναι πραγματικά κρίμα που στη περίπτωση της οριακής συχνά δεν γίνονται νωρίς διαγνώσεις ή και καθόλου. Εγώ πάντως αναφέρθηκα στο πότε διαμορφώνεται η διαταραχή, και όχι στο πότε γίνεται η διάγνωση που μπορεί να μη γίνει και ποτέ. Γενικά τα πρώτα χαρ/κά της BPD βγαίνουν στην εφηβεία. Πάντως από όσο γνωρίζω η bpd + διπολική είναι δύσκολη περίπτωση.

[Insomnia96]

Καλησπέρα σας και πάλι. Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Ένας έφηβος όμως δεν μπορεί να εμφανίζει στοιχεία οριακής προσωπικότητας, διανύοντας την περίοδο της εφηβείας;
Κοιτάζοντας τα χαρακτηριστικά της οριακής προσωπικότητας, σίγουρα πολλοί εμπίπτουμε σε κάποια από αυτά. Ο λόγος όμως που ρωτάω είναι γιατί παρατηρώ κάποιες αλλαγές στον εαυτό μου (είμαι 19 ετών). Γενικά, πάντα είχα έντονα ξεσπάσματα θυμού, δηλαδή από μικρή ηλικία έμπλεκα σε καυγάδες με γονείς, φίλους, συμμαθητές και είχα επιθετική συμπεριφορά. Γινόμουν προσβλητική, πέταγα-έσπαγα πράγματα κλπ. Πλέον δεν είμαι τόσο επιθετική προς τους άλλους, αλλά γίνομαι προς εμένα. Όλα μου τα συναισθήματα τα βιώνω πολύ έντονα, με αποτέλεσμα να γίνομαι παρορμητική, πολλές φορές άθελα μου. Δηλαδή όταν είμαι πολλή στεναχωρημένη ή πολλή θυμωμένη μπορεί να αυτοτραυματιστώ, να φύγω και να απειλώ πως θα αυτοκτονήσω. Το τελευταίο το νιώθω έντονα σε τέτοιες στιγμές, αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν νομίζω να είχα το θάρρος να κάνω κάτι τέτοιο. Επίσης, πάντα ένιωθα μπερδεμένη με την προσωπικότητα μου, όχι τόσο στο τι θέλω από τη ζωή μου, ποιοι είναι οι στόχοι μου ή οι αξίες μου, αλλά στο ποια είμαι. Δηλαδή, τη μια ήμουν η ήρεμη, η ντροπαλή, η εσωστρεφής, η σοβαρή, η ευγενική, η υπερευαίσθητη, η λιγομίλητη και γενικά είχα τα στοιχεία μιας χαμηλών τόνων προσωπικότητας και την άλλη ήμουν το άκρως αντίθετο: πολλή κοινωνική, με αυτοπεποίθηση, έντονη και παρορμητική, εξωστρεφής, εκρηκτική και νευρική. Αυτές οι δύο προσωπικότητες εναλλάσσονταν ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμουν ή με τα άτομα που σχετιζόμουν. Το θέμα είναι πως αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα και νιώθω πως δεν ξέρω ποια είμαι ακριβώς. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση, μιλάω πάρα πολύ σε όλους, είμαι όλη μέρα έξω και όλο χαχαχα και χουχουχου και στιγμές που νιώθω λες και είμαι ένα τίποτα, κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν θέλω κανέναν γύρω μου. Αυτό μπορεί να αλλάζει και σε σύντομα διαστήματα. Δεν καταλαβαίνω για παράδειγμα, γιατί ενώ πριν 3 ώρες ήμουν "η ψυχή της παρέας" τώρα νιώθω τελείως διαφορετικά και κατηγορώ τον εαυτό μου; Γιατί ξαφνικά θέλω να μείνω μόνη μου και κλαίω; Με πιάνει και το άλλο: τη μια νιώθω πως είμαι καλός άνθρωπος και ξαφνικά μπορεί να μου ρθει η ιδέα πως είμαι κακός άνθρωπος ή ότι τους ξεγέλασα όλους και δεν είμαι αυτό που φαίνομαι και πως προσποιούμαι. Τότε πέφτω σε έντονη θλίψη. Χαρακτηριστικά θυμάμαι τότε που γνώρισα ένα άτομο που λάτρεψα, το εξιδανίκευσα, ένιωθα πως έχουμε μια μαγική σύνδεση σε σημείο να μου πει πώς μοιάζουμε πάρα πολύ και το ίδιο άτομο, μέχρι που μετά από κάποιο διάστημα ήταν σαν να άλλαξα προσωπικότητα. Δεν ταιριάζαμε πια. Δεν ξέρω που ταιριάζω. Μια μέρα στο τηλέφωνο μου είπε πως δεν είμαι αυτή που γνώρισε, δεν ήξερα τι να πω. Εγώ πάλευα τότε με τη θλίψη μου, αλλά κυρίως φοβόμουν πως θα φύγει κι έτσι έγινε. Μοιραία έφυγε. Η εγκατάλειψη με κάνει να νιώθω κενή, το ίδιο και όποιο σημάδι λάβω ως απόρριψη ή εγκατάλειψη. πχ. η τάδε φίλη μου, μου είπε ψέματα, άρα είναι ψεύτρα, άρα δεν με αγαπάει, δεν με θέλει για φίλη της και σύντομα θα με εγκαταλείψει. Αυτό με θυμώνει και είναι ένας από τους κύριους λόγους που έχω αλλάξει πολλές παρέες κι έχω τσακωθεί με πολλά άτομα. Είμαι ιδιαίτερα κυκλοθυμική, με τις ώρες μου. Κατά καιρούς διανύω περιόδους μελαγχολίας και ούτε που ξέρω γιατί. Στα μάτια των άλλων ψάχνω την απόρριψη. Σαν να περιμένω να μου δείξουν πως δεν με αγαπάνε, ώστε να νιώσω πάλι σκατά. Βέβαια βιώνω και το αντίστροφο. Δηλαδή, με το παραμικρό σημάδι νοιαξίματος εξιδανικεύω το άλλο άτομο. Καταλήγω συναισθηματικά εξαρτημένη από αυτό. Αυτό με πονάει πάρα πολύ. Όταν το άτομο που έχω εξιδανικεύσει στρέψει τη προσοχή του αλλού ή δεν μου δώσει προσοχή, καταρρέει όλος μου ο κόσμος. Νιώθω πως δεν αξίζω τίποτα και τότε φεύγει και η αυτοεκτίμηση μου. Δεν παύω να το αγαπάω το ίδιο, δηλαδή εμένα μειώνω, γι' αυτό και προσπαθώ να καταλάβω αν νοιάζεται ακόμη. Αν νοιάζεται όσο εγώ. Για να το καταλάβω αυτό μπορεί να κάνω πως δεν νιώθω καλά (όντως δεν νιώθω καλά, αλλά το εκδραματίζω λίγο παραπάνω, έχοντας στο μυαλό μου αυτό που θέλω να γίνει: να με ρωτήσει πώς είμαι, να νοιαστεί). Είναι λίγο χειριστικό αυτό, αλλά δεν το κάνω με κακή πρόθεση. Πραγματικά νιώθω έτσι. Η αμφισβήτηση του εαυτού μου είναι μεγάλη, όσο και οι ενοχές. Σε αυτό πιστεύω φταίει πολύ και η ΙΨΔ. Τον τελευταίο χρόνο δεν νιώθω εγώ. Δεν ξέρω τι νιώθω. Νιώθω χαμένη. Παρατήρησα πως αμφισβητώ πλέον και τους στόχους μου. Τη μια μέρα νιώθω πχ. πως θέλω να ασχοληθώ με το μποξ και την άλλη με το τανγκό. Τη μια σκέφτομαι να γίνω το ένα και την άλλη το άλλο. Αυτό δεν το είχα πριν. Ήμουν πιο ξεκάθαρη στους στόχους μου και στα όνειρα μου. Με μπερδεύει αυτό που συμβαίνει. Το αξιοπερίεργο είναι όμως πως ταυτόχρονα είμαι αποφασιστική και πεισματάρα, κάτι που κάνει τους γύρω μου να με εμπιστεύονται και να με θεωρούν ως ένα σταθερό άτομο. Κι όμως ακόμη και τότε υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν με συμπαθούν, δεν με αγαπάνε, θα με αφήσουν κλπ. Αυτός είναι και ένας απ' τους λόγους που απομακρύνθηκα από παρέες επειδή εγώ προσωπικά θεωρούσα πως δεν είμαι αποδεκτή (πρόκειται για υπόθεση αυτό όχι για πραγματικότητα). Επίσης είμαι εύθικτη και δεν εμπιστεύομαι εύκολα, αλλά αν το κάνω η εμπιστοσύνη μου είναι τυφλή. Καταπιάνομαι με διάφορα πράγματα, ανάλογα με τις διαθέσεις μου...μπορεί να μου βαρέσει τη μια μέρα να γράψω ένα βιβλίο, να σκεφτώ την ιστορία, να έχω ιδέες, να αρχίσω να γράφω και μετά από 2 μέρες να μην έχω όρεξη να συνεχίσω ή να απορρίψω την ιδέα που πριν 2 μέρες θεωρούσα τέλεια, ως κακή. Μπορεί να μου βαρέσει πως θέλω να ακούσω μουσική στις 2 το βράδυ, να αμπελοφιλοσοφήσω ή να μου ρθει πως ντε και καλά θέλω να μαγειρέψω, εγώ, που σιχαίνομαι τη μαγειρική. Τέλος, η οικογένεια μου, μου έχει αναφέρει πως την μία τους φέρομαι πάρα πολύ καλά και την άλλη μπορεί να τους προσβάλλω ή να τους μειώσω, κάτι το οποίο δεν το αντιλαμβάνομαι εγώ ως άτομο, ούτε το κάνω επίτηδες. Αυτό δεν θα έλεγα πως ισχύει και για τις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους. Νιώθω πως κάτι πάει λάθος με εμένα, αλλά δεν ξέρω τι και αυτό με αγχώνει ακόμη περισσότερο. Δεν μπορώ την ανασφάλεια.
Επειδή πρόσφατα είχα και μια έκρηξη θυμού, όπου βγήκα εκτός ελέγχου και αυτοτραυματίστηκα, είπα στην ψυχίατρο το εξής περιστατικό και πως είμαι κυκλοθυμική και τη ρώτησα αν αυτό οφείλεται στην ΙΨΔ και μου είπε πως αυτό είναι θέμα προσωπικότητας. Μου συνέστησε μάλιστα μακροχρόνια ψυχοθεραπεία.
Προσπάθησα να αναφέρω όσα πιο πολλά στοιχεία μπορούσα, ώστε να σας εξηγήσω όσο μπορώ, πως βιώνω εγώ τον εαυτό μου. Συγνώμη που μακρηγόρησα (δυστυχώς το χω κι αυτό) και ευχαριστώ όσους/όσες φτάσατε μέχρι το τέλος του κειμένου. Δεν περιμένω να μου βγάλετε κάποια διάγνωση απλά θα ήθελα αν μπορείτε να μου πείτε πως εσείς-ως άτομα με οριακή- βιώνετε τον εαυτό σας και τις σχέσεις με τους γύρω σας. Αυτά που περιγράφω είναι ανησυχητικά, υποδεικνύουν κάποια διαταραχή προσωπικότητας ή θεωρείτε πως είναι της ηλικίας; Θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα της ΙΨΔ όλη αυτή η ανάλυση που κάνω στη συμπεριφορά μου, μιας και πριν κάποιο καιρό είχα μια ιδεοληψία πως έχω ΝΔΠ κάτι που με άγχωσε πολύ κι άρχισα να αναλύω τα πάντα. Δεν μπορώ να πω πως με αγχώνει η σκέψη του να έχω οριακή, απλά θέλω να ξέρω τι έχω, γιατί νιώθω έτσι; Συγνώμη αν σας κούρασα. Μην μου κάνετε μπαν χαχα:)
Φιλικά!

[erimitis44]

Καλησπέρα σας και πάλι. Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Ένας έφηβος όμως δεν μπορεί να εμφανίζει στοιχεία οριακής προσωπικότητας, διανύοντας την περίοδο της εφηβείας;
Κοιτάζοντας τα χαρακτηριστικά της οριακής προσωπικότητας, σίγουρα πολλοί εμπίπτουμε σε κάποια από αυτά. Ο λόγος όμως που ρωτάω είναι γιατί παρατηρώ κάποιες αλλαγές στον εαυτό μου (είμαι 19 ετών). Γενικά, πάντα είχα έντονα ξεσπάσματα θυμού, δηλαδή από μικρή ηλικία έμπλεκα σε καυγάδες με γονείς, φίλους, συμμαθητές και είχα επιθετική συμπεριφορά. Γινόμουν προσβλητική, πέταγα-έσπαγα πράγματα κλπ. Πλέον δεν είμαι τόσο επιθετική προς τους άλλους, αλλά γίνομαι προς εμένα. Όλα μου τα συναισθήματα τα βιώνω πολύ έντονα, με αποτέλεσμα να γίνομαι παρορμητική, πολλές φορές άθελα μου. Δηλαδή όταν είμαι πολλή στεναχωρημένη ή πολλή θυμωμένη μπορεί να αυτοτραυματιστώ, να φύγω και να απειλώ πως θα αυτοκτονήσω. Το τελευταίο το νιώθω έντονα σε τέτοιες στιγμές, αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν νομίζω να είχα το θάρρος να κάνω κάτι τέτοιο. Επίσης, πάντα ένιωθα μπερδεμένη με την προσωπικότητα μου, όχι τόσο στο τι θέλω από τη ζωή μου, ποιοι είναι οι στόχοι μου ή οι αξίες μου, αλλά στο ποια είμαι. Δηλαδή, τη μια ήμουν η ήρεμη, η ντροπαλή, η εσωστρεφής, η σοβαρή, η ευγενική, η υπερευαίσθητη, η λιγομίλητη και γενικά είχα τα στοιχεία μιας χαμηλών τόνων προσωπικότητας και την άλλη ήμουν το άκρως αντίθετο: πολλή κοινωνική, με αυτοπεποίθηση, έντονη και παρορμητική, εξωστρεφής, εκρηκτική και νευρική. Αυτές οι δύο προσωπικότητες εναλλάσσονταν ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμουν ή με τα άτομα που σχετιζόμουν. Το θέμα είναι πως αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα και νιώθω πως δεν ξέρω ποια είμαι ακριβώς. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση, μιλάω πάρα πολύ σε όλους, είμαι όλη μέρα έξω και όλο χαχαχα και χουχουχου και στιγμές που νιώθω λες και είμαι ένα τίποτα, κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν θέλω κανέναν γύρω μου. Αυτό μπορεί να αλλάζει και σε σύντομα διαστήματα. Δεν καταλαβαίνω για παράδειγμα, γιατί ενώ πριν 3 ώρες ήμουν "η ψυχή της παρέας" τώρα νιώθω τελείως διαφορετικά και κατηγορώ τον εαυτό μου; Γιατί ξαφνικά θέλω να μείνω μόνη μου και κλαίω; Με πιάνει και το άλλο: τη μια νιώθω πως είμαι καλός άνθρωπος και ξαφνικά μπορεί να μου ρθει η ιδέα πως είμαι κακός άνθρωπος ή ότι τους ξεγέλασα όλους και δεν είμαι αυτό που φαίνομαι και πως προσποιούμαι. Τότε πέφτω σε έντονη θλίψη. Χαρακτηριστικά θυμάμαι τότε που γνώρισα ένα άτομο που λάτρεψα, το εξιδανίκευσα, ένιωθα πως έχουμε μια μαγική σύνδεση σε σημείο να μου πει πώς μοιάζουμε πάρα πολύ και το ίδιο άτομο, μέχρι που μετά από κάποιο διάστημα ήταν σαν να άλλαξα προσωπικότητα. Δεν ταιριάζαμε πια. Δεν ξέρω που ταιριάζω. Μια μέρα στο τηλέφωνο μου είπε πως δεν είμαι αυτή που γνώρισε, δεν ήξερα τι να πω. Εγώ πάλευα τότε με τη θλίψη μου, αλλά κυρίως φοβόμουν πως θα φύγει κι έτσι έγινε. Μοιραία έφυγε. Η εγκατάλειψη με κάνει να νιώθω κενή, το ίδιο και όποιο σημάδι λάβω ως απόρριψη ή εγκατάλειψη. πχ. η τάδε φίλη μου, μου είπε ψέματα, άρα είναι ψεύτρα, άρα δεν με αγαπάει, δεν με θέλει για φίλη της και σύντομα θα με εγκαταλείψει. Αυτό με θυμώνει και είναι ένας από τους κύριους λόγους που έχω αλλάξει πολλές παρέες κι έχω τσακωθεί με πολλά άτομα. Είμαι ιδιαίτερα κυκλοθυμική, με τις ώρες μου. Κατά καιρούς διανύω περιόδους μελαγχολίας και ούτε που ξέρω γιατί. Στα μάτια των άλλων ψάχνω την απόρριψη. Σαν να περιμένω να μου δείξουν πως δεν με αγαπάνε, ώστε να νιώσω πάλι σκατά. Βέβαια βιώνω και το αντίστροφο. Δηλαδή, με το παραμικρό σημάδι νοιαξίματος εξιδανικεύω το άλλο άτομο. Καταλήγω συναισθηματικά εξαρτημένη από αυτό. Αυτό με πονάει πάρα πολύ. Όταν το άτομο που έχω εξιδανικεύσει στρέψει τη προσοχή του αλλού ή δεν μου δώσει προσοχή, καταρρέει όλος μου ο κόσμος. Νιώθω πως δεν αξίζω τίποτα και τότε φεύγει και η αυτοεκτίμηση μου. Δεν παύω να το αγαπάω το ίδιο, δηλαδή εμένα μειώνω, γι' αυτό και προσπαθώ να καταλάβω αν νοιάζεται ακόμη. Αν νοιάζεται όσο εγώ. Για να το καταλάβω αυτό μπορεί να κάνω πως δεν νιώθω καλά (όντως δεν νιώθω καλά, αλλά το εκδραματίζω λίγο παραπάνω, έχοντας στο μυαλό μου αυτό που θέλω να γίνει: να με ρωτήσει πώς είμαι, να νοιαστεί). Είναι λίγο χειριστικό αυτό, αλλά δεν το κάνω με κακή πρόθεση. Πραγματικά νιώθω έτσι. Η αμφισβήτηση του εαυτού μου είναι μεγάλη, όσο και οι ενοχές. Σε αυτό πιστεύω φταίει πολύ και η ΙΨΔ. Τον τελευταίο χρόνο δεν νιώθω εγώ. Δεν ξέρω τι νιώθω. Νιώθω χαμένη. Παρατήρησα πως αμφισβητώ πλέον και τους στόχους μου. Τη μια μέρα νιώθω πχ. πως θέλω να ασχοληθώ με το μποξ και την άλλη με το τανγκό. Τη μια σκέφτομαι να γίνω το ένα και την άλλη το άλλο. Αυτό δεν το είχα πριν. Ήμουν πιο ξεκάθαρη στους στόχους μου και στα όνειρα μου. Με μπερδεύει αυτό που συμβαίνει. Το αξιοπερίεργο είναι όμως πως ταυτόχρονα είμαι αποφασιστική και πεισματάρα, κάτι που κάνει τους γύρω μου να με εμπιστεύονται και να με θεωρούν ως ένα σταθερό άτομο. Κι όμως ακόμη και τότε υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν με συμπαθούν, δεν με αγαπάνε, θα με αφήσουν κλπ. Αυτός είναι και ένας απ' τους λόγους που απομακρύνθηκα από παρέες επειδή εγώ προσωπικά θεωρούσα πως δεν είμαι αποδεκτή (πρόκειται για υπόθεση αυτό όχι για πραγματικότητα). Επίσης είμαι εύθικτη και δεν εμπιστεύομαι εύκολα, αλλά αν το κάνω η εμπιστοσύνη μου είναι τυφλή. Καταπιάνομαι με διάφορα πράγματα, ανάλογα με τις διαθέσεις μου...μπορεί να μου βαρέσει τη μια μέρα να γράψω ένα βιβλίο, να σκεφτώ την ιστορία, να έχω ιδέες, να αρχίσω να γράφω και μετά από 2 μέρες να μην έχω όρεξη να συνεχίσω ή να απορρίψω την ιδέα που πριν 2 μέρες θεωρούσα τέλεια, ως κακή. Μπορεί να μου βαρέσει πως θέλω να ακούσω μουσική στις 2 το βράδυ, να αμπελοφιλοσοφήσω ή να μου ρθει πως ντε και καλά θέλω να μαγειρέψω, εγώ, που σιχαίνομαι τη μαγειρική. Τέλος, η οικογένεια μου, μου έχει αναφέρει πως την μία τους φέρομαι πάρα πολύ καλά και την άλλη μπορεί να τους προσβάλλω ή να τους μειώσω, κάτι το οποίο δεν το αντιλαμβάνομαι εγώ ως άτομο, ούτε το κάνω επίτηδες. Αυτό δεν θα έλεγα πως ισχύει και για τις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους. Νιώθω πως κάτι πάει λάθος με εμένα, αλλά δεν ξέρω τι και αυτό με αγχώνει ακόμη περισσότερο. Δεν μπορώ την ανασφάλεια.
Επειδή πρόσφατα είχα και μια έκρηξη θυμού, όπου βγήκα εκτός ελέγχου και αυτοτραυματίστηκα, είπα στην ψυχίατρο το εξής περιστατικό και πως είμαι κυκλοθυμική και τη ρώτησα αν αυτό οφείλεται στην ΙΨΔ και μου είπε πως αυτό είναι θέμα προσωπικότητας. Μου συνέστησε μάλιστα μακροχρόνια ψυχοθεραπεία.
Προσπάθησα να αναφέρω όσα πιο πολλά στοιχεία μπορούσα, ώστε να σας εξηγήσω όσο μπορώ, πως βιώνω εγώ τον εαυτό μου. Συγνώμη που μακρηγόρησα (δυστυχώς το χω κι αυτό) και ευχαριστώ όσους/όσες φτάσατε μέχρι το τέλος του κειμένου. Δεν περιμένω να μου βγάλετε κάποια διάγνωση απλά θα ήθελα αν μπορείτε να μου πείτε πως εσείς-ως άτομα με οριακή- βιώνετε τον εαυτό σας και τις σχέσεις με τους γύρω σας. Αυτά που περιγράφω είναι ανησυχητικά, υποδεικνύουν κάποια διαταραχή προσωπικότητας ή θεωρείτε πως είναι της ηλικίας; Θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα της ΙΨΔ όλη αυτή η ανάλυση που κάνω στη συμπεριφορά μου, μιας και πριν κάποιο καιρό είχα μια ιδεοληψία πως έχω ΝΔΠ κάτι που με άγχωσε πολύ κι άρχισα να αναλύω τα πάντα. Δεν μπορώ να πω πως με αγχώνει η σκέψη του να έχω οριακή, απλά θέλω να ξέρω τι έχω, γιατί νιώθω έτσι; Συγνώμη αν σας κούρασα. Μην μου κάνετε μπαν χαχα:)
Φιλικά!

Είναι σα να περιγράφεις αυτό που περνάω 2-3 χρόνια. Μια το ένα μια το άλλο + κρίσεις πανικού + ΙΨΔ. Προφανώς δε σου λύνει το προβληματισμό το γεγονός ότι το παθαίνουν και άλλοι, ωστόσο ίσως σε καθησυχάσει κάπως. Εγώ επιπλέον πολλές φορές βλέπω ότι οι απέναντι μου νομίζουν ότι δεν έχω προσωπικότητα επειδή τα γούστα μου εναλάσσονται και πιστεύουν πως θέλω να συμβαδίζω με αυτούς. Ωστόσο, απλά τη μια μέρα μπορεί να έχω όρεξη να ακούσω active member και την άλλη Μαζωνάκη. Γενικά παρατηρείς και δυσκολία στο να διαλέγεις ανάμεσα σε πράγματα; Εγώ το παθαίνω και αυτό ΧD

[aeolus74]

Η συμπεριφορά που περιγράφεις δεν έχει να κάνει με ΙΨΔ αλλά με ζητήματα προσωπικότητας. Συμφωνώ με την ψυχίατρο που σου το είπε. Από αυτά που λες βλέπω ότι κομβικό σημείο της αφήγησης σου ειναι μία ασταθής εικόνα του εαυτού κάτι που πράγματι αποτελεί ένα από τα βασικά χαρ/της PBD. Επίσης, έντονα ξεσπάσματα θυμού ,παρορμητικότητα, αυτοτραυματισμοί, δυσκολία εμπιστοσύνης, αστάθεια στη συμπεριφορά, συχνές και απότομες εναλλαγές διάθεσης κ.α. Όλα αυτά αποτελούν χαρ/κά της BPD αλλά σαφώς δεν μπορούμε να μιλάμε απαραίτητα για διαταραχή προσωπικότητας.

Πάμε τώρα στα ευχάριστα.... Είσαι μόλις 19 ετών κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Το ότι ψάχνεσαι για το τι συμβαίνει είναι σημαντικό, οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Ακόμα λοιπόν και να ισχύει αυτό που φοβάσαι, μη φοβάσαι γιατί αν ξεκινήσεις τώρα με ένα καλό θεραπευτή σε λίγο καιρό θα είσαι εντελώς διαφορετική. Καλό είναι να πάρεις μία γνώμη κάποιου ειδικού που να ασχολείται με διαταραχές προσωπικότητας.

[Insomnia96]

Είναι σα να περιγράφεις αυτό που περνάω 2-3 χρόνια. Μια το ένα μια το άλλο + κρίσεις πανικού + ΙΨΔ. Προφανώς δε σου λύνει το προβληματισμό το γεγονός ότι το παθαίνουν και άλλοι, ωστόσο ίσως σε καθησυχάσει κάπως. Εγώ επιπλέον πολλές φορές βλέπω ότι οι απέναντι μου νομίζουν ότι δεν έχω προσωπικότητα επειδή τα γούστα μου εναλάσσονται και πιστεύουν πως θέλω να συμβαδίζω με αυτούς. Ωστόσο, απλά τη μια μέρα μπορεί να έχω όρεξη να ακούσω active member και την άλλη Μαζωνάκη. Γενικά παρατηρείς και δυσκολία στο να διαλέγεις ανάμεσα σε πράγματα; Εγώ το παθαίνω και αυτό ΧD

Το να βρίσκεις άτομα που νιώθουν κι αυτά το ίδιο, σίγουρα είναι ανακουφιστικό. Βέβαια, δεν παύει για τον καθένα μας αυτό το μπέρδεμα να βιώνεται με ξεχωριστό τρόπο σε προσωπικό επίπεδο. Ως άτομο μ' αρέσει να δοκιμάζω διάφορα πράγματα, αλλά όταν δεν νιώθω κάποια σταθερότητα κυριεύομαι από συνεχές άγχος. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον εαυτό μου, γιατί ό,τι και να πω κατα κάποιο τρόπο καταλήγει σε αντίφαση: Μ' αρέσει η σταθερότητα, αλλά βαριέμαι τα ίδια πράγματα. Μ' αρέσουν οι αλλαγές, αλλά μ' αρέσει η σταθερότητα. Εγώ δεν θα έλεγα πως οι άλλοι πιστεύουν πως δεν έχω προσωπικότητα, ίσα-ίσα το αντίθετο. Είμαι άτομο που έχει άποψη για όλα και κάποιες φορές γίνομαι και απόλυτη σε αυτά που στηρίζω και εκφράζω. Απλά στη γνωριμία μου με άλλους ανθρώπους, μπορεί-ασυνείδητα-να παρουσιάσω έναν άλλον εαυτό (που όντως είμαι εγώ αλλά δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές είμαι και το αντίθετο αυτού) , που θα ταιριάζει στο κάθε άτομο που έχω απέναντι μου, κάτι που κάνει συχνά τους άλλους να με συμπαθήσουν ή να νιώσουν πως έχουν μαζί μου χημεία. Δηλαδή, είναι πολλές οι φορές που άτομα μου έχουν πει: ταιριάζουμε, μου θυμίζεις εμένα, νιώθω πως σε γνωρίζω χρόνια, είμαστε ίδιοι...εεελα όμως που δεν είμαι πάντα έτσι και αν κάποιο από αυτά τα άτομα με πλησιάσει πιο πολύ θα δει κάτι τελείως διαφορετικό. Έχω φίλες που πιστεύουν πως μ' αρέσουν τα κλαμπ και να ξενυχτάω, επειδή έτυχε να με πετύχουν στις καλές μου και να τις πλησιάσω με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, δείχνοντας τους αυτό ακριβώς, αλλά εγώ είμαι άτομο που του αρέσουν τα πιο ήσυχα και ρομαντικά μέρη. Κοινώς, ό,τι να ναι. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο γίνομαι κατανοητή, αλήθεια. Τώρα, αυτό που λες δείχνει μια προσαρμοστικότητα. Βέβαια, αυτό που περιγράφω πως βιώνω, με κάνει απροσάρμοστη ως επί το πλείστον και με κάνει να νιώθω κάπως μπερδεμένη.
Στο να διαλέγω ανάμεσα σε πράγματα ναι, παρατηρώ μια δυσκολία, αλλά κυρίως σε πράγματα που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Μπορεί να ρωτάω φίλες μου να αγοράσω αυτό ή το άλλο μπλουζάκι ή να τη μάνα μου να πάω τώρα για μπάνιο ή να φάω πρώτα και μετά...τέτοια ανούσια πράγματα...απλά ρωτάω για επιβεβαίωση, για να νιώσω ασφάλεια...πιστεύω ευθύνεται η ΙΨΔ για αυτό. Γενικά όμως σε άλλες αποφάσεις, πιο δύσκολες, δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα στο να αποφασίσω κάτι, αλλά μπορεί καμιά φορά να πάρω και κάποιες γνώμες από άτομα που εμπιστεύομαι, βέβαια συνήθως κάνω του κεφαλιού μου, οπότε καταλαβαίνεις...
Εσύ, τι ηλικία έχεις; Κάνεις ψυχοθεραπεία;

[Insomnia96]

Η συμπεριφορά που περιγράφεις δεν έχει να κάνει με ΙΨΔ αλλά με ζητήματα προσωπικότητας. Συμφωνώ με την ψυχίατρο που σου το είπε. Από αυτά που λες βλέπω ότι κομβικό σημείο της αφήγησης σου ειναι μία ασταθής εικόνα του εαυτού κάτι που πράγματι αποτελεί ένα από τα βασικά χαρ/της PBD. Επίσης, έντονα ξεσπάσματα θυμού ,παρορμητικότητα, αυτοτραυματισμοί, δυσκολία εμπιστοσύνης, αστάθεια στη συμπεριφορά, συχνές και απότομες εναλλαγές διάθεσης κ.α. Όλα αυτά αποτελούν χαρ/κά της BPD αλλά σαφώς δεν μπορούμε να μιλάμε απαραίτητα για διαταραχή προσωπικότητας.

Πάμε τώρα στα ευχάριστα.... Είσαι μόλις 19 ετών κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Το ότι ψάχνεσαι για το τι συμβαίνει είναι σημαντικό, οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Ακόμα λοιπόν και να ισχύει αυτό που φοβάσαι, μη φοβάσαι γιατί αν ξεκινήσεις τώρα με ένα καλό θεραπευτή σε λίγο καιρό θα είσαι εντελώς διαφορετική. Καλό είναι να πάρεις μία γνώμη κάποιου ειδικού που να ασχολείται με διαταραχές προσωπικότητας.

Ευχαριστώ για την απάντηση σου. Θέλω να ψαχτώ, γιατί καταλαβαίνω πως πολλά από αυτά μου δημιουργούν προβλήματα, πρωτίστως βασανίζουν εμένα και δεν θέλω να ζω "στα χαμένα", θέλω να νιώσω ολοκληρωμένη και πιστεύω πως αυτή είναι η επιδίωξη όλων των ανθρώπων...αν όχι η επιδίωξη τότε η επιθυμία που δεν γίνεται πράξη.
Προσωπικά, δεν νομίζω να πληρώ όλα τα χαρακτηριστικά της οριακής ή τουλάχιστον όσα απαιτούνται για να γίνει μια διάγνωση, γιατί δεν τα έχω σε πάρα πολύ έντονο βαθμό...εννοώ διαβάζω άτομα στο φόρουμ που είναι διαγνωσμένα και οι απόπειρες αυτοκτονίας και οι αυτοτραυματισμοί είναι πιο συχνά και πιο έντονα φαινόμενα. Δηλαδή εγώ δεν μπορώ να πω πως αυτοτραυματίζομαι τόσο συχνά ή σε καθημερινό επίπεδο απειλώ πως θα αυτοκτονήσω. Τώρα δεν ξέρω αν ακόμη και να μην έχει κάποιος τον αυτοτραυματισμό, που έχω ακούσει πως είναι επίσης απ' τα κύρια χαρακτηριστικά της οριακής, μπορεί να διαγνωστεί ως οριακός. Και γενικά δεν ξέρω σε τι συχνότητα και ένταση θα πρέπει να υπάρχουν αυτά τα στοιχεία. Αν γνωρίζετε διαφωτίστε με, αν και σκοπεύω να πάρω και τη γνώμη κάποιου ψυχιάτρου. Ίσως απλά έχω κάποια στοιχεία της οριακής που υποθέτω πως λίγο-πολύ όλοι έχουμε...

[erimitis44]

Το να βρίσκεις άτομα που νιώθουν κι αυτά το ίδιο, σίγουρα είναι ανακουφιστικό. Βέβαια, δεν παύει για τον καθένα μας αυτό το μπέρδεμα να βιώνεται με ξεχωριστό τρόπο σε προσωπικό επίπεδο. Ως άτομο μ' αρέσει να δοκιμάζω διάφορα πράγματα, αλλά όταν δεν νιώθω κάποια σταθερότητα κυριεύομαι από συνεχές άγχος. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον εαυτό μου, γιατί ό,τι και να πω κατα κάποιο τρόπο καταλήγει σε αντίφαση: Μ' αρέσει η σταθερότητα, αλλά βαριέμαι τα ίδια πράγματα. Μ' αρέσουν οι αλλαγές, αλλά μ' αρέσει η σταθερότητα. Εγώ δεν θα έλεγα πως οι άλλοι πιστεύουν πως δεν έχω προσωπικότητα, ίσα-ίσα το αντίθετο. Είμαι άτομο που έχει άποψη για όλα και κάποιες φορές γίνομαι και απόλυτη σε αυτά που στηρίζω και εκφράζω. Απλά στη γνωριμία μου με άλλους ανθρώπους, μπορεί-ασυνείδητα-να παρουσιάσω έναν άλλον εαυτό (που όντως είμαι εγώ αλλά δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές είμαι και το αντίθετο αυτού) , που θα ταιριάζει στο κάθε άτομο που έχω απέναντι μου, κάτι που κάνει συχνά τους άλλους να με συμπαθήσουν ή να νιώσουν πως έχουν μαζί μου χημεία. Δηλαδή, είναι πολλές οι φορές που άτομα μου έχουν πει: ταιριάζουμε, μου θυμίζεις εμένα, νιώθω πως σε γνωρίζω χρόνια, είμαστε ίδιοι...εεελα όμως που δεν είμαι πάντα έτσι και αν κάποιο από αυτά τα άτομα με πλησιάσει πιο πολύ θα δει κάτι τελείως διαφορετικό. Έχω φίλες που πιστεύουν πως μ' αρέσουν τα κλαμπ και να ξενυχτάω, επειδή έτυχε να με πετύχουν στις καλές μου και να τις πλησιάσω με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, δείχνοντας τους αυτό ακριβώς, αλλά εγώ είμαι άτομο που του αρέσουν τα πιο ήσυχα και ρομαντικά μέρη. Κοινώς, ό,τι να ναι. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο γίνομαι κατανοητή, αλήθεια. Τώρα, αυτό που λες δείχνει μια προσαρμοστικότητα. Βέβαια, αυτό που περιγράφω πως βιώνω, με κάνει απροσάρμοστη ως επί το πλείστον και με κάνει να νιώθω κάπως μπερδεμένη.
Στο να διαλέγω ανάμεσα σε πράγματα ναι, παρατηρώ μια δυσκολία, αλλά κυρίως σε πράγματα που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Μπορεί να ρωτάω φίλες μου να αγοράσω αυτό ή το άλλο μπλουζάκι ή να τη μάνα μου να πάω τώρα για μπάνιο ή να φάω πρώτα και μετά...τέτοια ανούσια πράγματα...απλά ρωτάω για επιβεβαίωση, για να νιώσω ασφάλεια...πιστεύω ευθύνεται η ΙΨΔ για αυτό. Γενικά όμως σε άλλες αποφάσεις, πιο δύσκολες, δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα στο να αποφασίσω κάτι, αλλά μπορεί καμιά φορά να πάρω και κάποιες γνώμες από άτομα που εμπιστεύομαι, βέβαια συνήθως κάνω του κεφαλιού μου, οπότε καταλαβαίνεις...
Εσύ, τι ηλικία έχεις; Κάνεις ψυχοθεραπεία;

Έμεινα στο «Έχω φίλες που πιστεύουν πως μ' αρέσουν τα κλαμπ και να ξενυχτάω, επειδή έτυχε να με πετύχουν στις καλές μου και να τις πλησιάσω με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, δείχνοντας τους αυτό ακριβώς, αλλά εγώ είμαι άτομο που του αρέσουν τα πιο ήσυχα και ρομαντικά μέρη». Το παθαίνω 100% όπως το είπες αλλά και γενικά σαν κοσμοθεωρία. Μπορεί σήμερα να γίνομαι πιο basic προσωπικότητα και αύριο να είμαι φουλ εναλλακτικός.

20 χρονών είμαι...Ψυχοθεραπεία έκανα για 1.5 χρόνο λόγω κρίσεων πανικού, αλλά η αλήθεια είναι πως ενώ ήμουν πάντα έτσι (όπως περιγράφω και περιγράφεις), το ανακάλυψα διεξοδικότερα το τελευταίο διάστημα (είχα γράψει και ένα thread περί αυτού πριν λίγο καιρό). Υπάρχουν στιγμές που δε με ενοχλεί, αλλά και κάποιες άλλες που καταλαβαίνω ότι μου δημιουργεί προβλήματα. Πολλές φορές σκέφτομαι μήπως είναι και ζήτημα αυτοπεποίθησης και άμυνα στις αντιδράσεις των άλλων.

Υ.Γ Το ότι έχω βρει άτομο να παθαίνει ακριβώς τα ίδια μου φαίνεται φουλ περίεργο...

[Epsilon]

Γνωρίζετε αν μπορεί κάποιος/α να γίνει οριακός/ή μετέπειτα;

Ανέφερες ότι ήδη σε παρακολουθεί ψυχίατρος. Νομίζω ότι σε αυτόν πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση (αν έχεις οριακή ή κάτι άλλο). Εμείς εδώ έχουμε πολύ λίγα στοιχεία και κυρίως δεν είμαστε ψυχίατροι για να σου πούμε κάτι.

[Art_Phil]

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι είσαι σε μια ηλικία (όχι ακόμη ενήλικας αλλά μετέφηβος) που ο χαρακτήρας σου ακόμη πλάθεται.
Κάποια στοιχεία που αναφέρεις είναι όντως "συμπτώματα" της ηλικίας.
Όμως υπάρχουν και σημαδια που θορυβούν. Ο αυτατρασματικός για παράδειγμα, η τα ξεσπάσματα.
Καλό θα ήταν να απευθυνθείς σε ένα ψυχοθεραπευτή και να μην το αναβάλλεις.
Είναι σπουδαία ωφέλιμο και σημαντικό το να έχεις μια καθοδήγηση σε μια τέτοια ηλικία.
Ο χαρακτήρας σου ακομη πλάθεται.
Φυσικά, χωρίς τη διαγνωση του ειδικού δεν μπορούμε να μιλήσουμε για διάγνωση.
Όμως η Διαλεκτική Ψυχοθεραπεία είναι ειδικά σχεδιασμένη για άτομα με οριακότητα.

[Epsilon]

Μα είπε ότι ήδη πηγαίνει σε ψυχίατρο.