Γονείς και παιδιά. Σχέση ξενιστή και μικροβίου?

[*entropy*]

Nature είναι και τα δυο θα έλεγα.
Η εντελώς πρακτική και κρύα σκέψη σχετικά με την αποστασιοποίηση απο το γονεϊκό πρότυπο απορέει ακριβώς απο εκείνες τις παραστάσεις που βλέπει ενα παιδί σε μια οικογένεια ,οι οποίες αναπόφευκτα δημιουργούν μια ψυχολογική διαθεση τέτοια ώστε να αρχίσει να αναρωτιέται!
Ακόμα και ο Ρουσσώ υποθέτω πως θα είχε αντιστοίχως κάτι να μας διηγηθεί.

Διάθεση μου ωστόσο sabb δεν είναι να απορρίψω με αχαριστεία τα οσα οι γονείς μου έκαναν για μένα, πράγματα βεβαίως που επέλεξαν πως ήθελαν να κάνουν αφου αποφάσισαν να δημιουργήσουν εναν άνθρωπο.
Σύμφωνα με τη γνώμη τους ,στάθηκα αντάξια στις απαιτήσεις τους, με οτι ο καθένας θεωρεί ανταξιο του!

Πέρα απο αυτό όμως χαίρομαι που έχουμε στην παρέα εναν γονέα, για να μην δικαιωθούμε μεταξύ μας , η συμμορία των άτεκνων :P .

Είναι γεγονός πως ο πατέρας μου έτρωγε ξύλο μέρα παρα μέρα απο τον τύραννο (έτσι αποκαλούμε τη γιαγιά μου).Της άρεσαν τα στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα.Θυμάμαι μα σκηνή οπου σαν παιδί με πήγαινε στο μπάνιο σε μια ώρα της επιλογής της για να ουρίσω! Αρκετά αστείο

Επί της κατάριψης του γονεϊκού προτυπου τωρα...
Το εάν θα γεννηθείς σε μια οικογένεια που θα έχει θετική συμπεριφορά η σε μια με αρνητική ,ειναι θεμα καθαρά τύχης η ατυχίας.
Το να αναγνωρίσεις την θέση σου στην οικογένεια σου σε σχέση με της άλλες ,όντας παιδί ,είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Υποδειγματικοί άνθρωποι με κοινωνικές ευαισθησίες , περιβαλλοντική συνείδηση και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο, μπορεί να είναι πολλοί που δεν είναι καν γονείς και βρίσκονται γύρω μας.
Αδιαφορώντας για το γονεϊκό πρότυπο ,ίσως αποκτούμε μια πιο καθαρή όψη για το ποιός μπορεί να αποτελεί πρότυπο!

Για παράδειγμα, εντύπωση μου κάνει το γιατί ενα παιδί που δεν γνώρισε τους γονείς του, ή έναν απο τους δύο εν τέλη, ψάχνει να τους βρεί , λές και αυτό θα του δώσει νόημα στη ζωή!Το ερώτημα εδώ είναι ,αν το παιδί έχει την έμφυτη ανάγκη ή μηπως είναι μια ανάγκη που δημιουργεί η κοινωνική \"πραγματικότητα\" που θέλε να ανήκουμε στις ρίζες μας,υποδειγματικές και μη για να γίνουμε αποδεκτοί.

[*entropy*]

Originally posted by nature

Θα φέρω ένα μικρό παράδειγμα. Είναι γνωστό πως όταν ένας μεγάλος απευθύνεται σ’ ένα παιδί πρέπει να λυγίζει τα πόδια και να ανακάθεται για να βρίσκεται στο ύψος του παιδιού και τότε, κοιτώντας το στα μάτια να του πει ό,τι έχει να πει. Π.χ. πρέπει να βάλεις το αντηλιακό σου γιαυτό και γιαυτό το λόγο. Η πρέπει να διαβάσεις τα μαθήματά σου γιαυτό το λόγο…
Πόσες φορές όμως το βλέπουμε αυτό?
Αντίθετα βλέπουμε στις παραλίες, έξαλλους γονείς να τραβάνε άγρια το παιδί και να φωνάζουν και να εκβιάζουν για …το αντηλιακό ή αντίστοιχα τους γονείς, να διατάζουν από το σαλόνι το παιδί που είναι στο διάδρομο να τσακιστεί να κάνει τα μαθήματά του….Στις χώρες που προανέφερα, χωρίς να λέω ότι όλοι είναι αλάνθαστοι, αλλά βλέπω συχνά ανακαθισμένους γονείς στο ύψος των παιδιών, να τους μιλάνε κοιτώντας τα στα μάτια και να ρωτούν και τη γνώμη τους.

Οι σχέσεις εξουσίας είναι περίεργο παιχνίδι. Ο εξουσιαστής επιβάλλει όσο μπόρεί την θέληση του έχοντας προσωρινά ενα πιόνι στην κατοχή του , εώς ότου το πιόνι ξεφύγει απο την εξουσία αυτή,ανεξαρτητοποιηθεί και γινεί ίσως και το ίδιο ενας άνθρωπος που διψά για εξουσία και επιβολή.

Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που ο εξουσιαζόμενος εγινε δικτάτορας.
Η αδυναμία είναι αυτό το στοιχείο που η κάθε πλευρά περιμένει για να πάρει σειρά στον κύκλο του παιχνιδιού της εξουσίας. Όπως το φαινόμενο του ποδηλάτη, το κεφάλι του είναι σκυμένο , όμως τα πόδια δουλεύουν εντατικά και όταν σηκώσει κεφάλι θα επιβληθεί το ίδιο δυναμικά!

Οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι συμεριφορές επίσης. Χωρίς καμία εκδικητική διάθεση αυτό συμβαίνει μηχανικά ,δεν το προσχεδιάζεις να ανταποδώσεις την κακή συμπεριφορά , όμως εάν βρείς τον άλλον σε στιγμή αδυναμίας , έρχεται ως μια επιθυμία σε μερικές περιπτώσεις υποθέτω!

[weird]

Originally posted by nature
Entropy, το θέμα που θίγεις με ενδιαφέρει πολύ –δεν ξέρω ακριβώς γιατί- πάντως έχω ασχοληθεί πολύ «επιστημονικά» θα έλεγα. Έχω κάνει παρατηρήσεις σε δεκάδες περιπτώσεις, έχω καταγράψει συμπεριφορές γονιών και τα αποτελέσματα στα παιδιά τους σε βάθος 20ετίας. Εχω βγάλει και στατιστικά συμπεράσματα. Που κατέληξα? Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτησή σου. Είναι ανατριχιαστικό να συνειδητοποιεί κανείς κάτι τέτοιο αλλά κατά τη γνώμη μου είναι η αλήθεια. Οι γονείς (στο μεγαλύτερο ποσοστό τους) αναθρέφουν τα παιδιά τους όπως εύστοχα περιγράφεις, σαν μικρόβια. Εκείνοι, στο όνομα της «αγάπης» και των απωθημένων εξουσίας που ίσως έχουν, ίσως και σαν συνέπεια της καταπίεσης που έχουν οι ίδιοι υποστεί, έχουν το αλάθητο και τη θεόσταλτη εντολή για διαρκή εξουσία.
Και τα καημένα τα μικρόβια, το μόνο που τους απομένει είναι να υποτάσσονται και να τρώνε το φαγάκι τους.
Για τη γνώμη τους? …Πώς είπατε? Ποιος νοιάστηκε? Καλύτερα να μην έχουν…
Το θέμα είναι ότι τα παιδιά αυτά δεν έχουν ελπίδα να ορθώσουν ανάστημα ποτέ. Οσο και να μεγαλώσουν. Ακόμα και όταν κάνουν τη δική τους οικογένεια. Είναι σαν ένα πουλί με κομμένα φτερά, δεν θα πετάξει ό,τι και να γίνει… (weird, μπορεί να γλύτωσες αλλά κάπου θα οφείλεται εκτός από τη ψυχοθεραπεία. Αν είχες κομμένα φτερά, δεν θα πετούσες ακόμα και αν σου έκανε ψυχοθεραπεία ο ίδιος ο Φρόϋντ)!
Μία παρατήρηση ακόμα που έχω κάνει είναι ότι αυτή η ισοπεδωτική ανατροφή των παιδιών συμβαίνει αδιακρίτως μορφωτικού, κοινωνικού ή οικονομικού επιπέδου. Ακόμα, επειδή σχετίζομαι στενά με κάποιες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, έχω διαπιστώσει ότι εκεί μεγαλύτερο ποσοστό γονέων, υπολογίζει και σέβεται τη γνώμη των παιδιών.
Θα φέρω ένα μικρό παράδειγμα. Είναι γνωστό πως όταν ένας μεγάλος απευθύνεται σ’ ένα παιδί πρέπει να λυγίζει τα πόδια και να ανακάθεται για να βρίσκεται στο ύψος του παιδιού και τότε, κοιτώντας το στα μάτια να του πει ό,τι έχει να πει. Π.χ. πρέπει να βάλεις το αντηλιακό σου γιαυτό και γιαυτό το λόγο. Η πρέπει να διαβάσεις τα μαθήματά σου γιαυτό το λόγο…
Πόσες φορές όμως το βλέπουμε αυτό?
Αντίθετα βλέπουμε στις παραλίες, έξαλλους γονείς να τραβάνε άγρια το παιδί και να φωνάζουν και να εκβιάζουν για …το αντηλιακό ή αντίστοιχα τους γονείς, να διατάζουν από το σαλόνι το παιδί που είναι στο διάδρομο να τσακιστεί να κάνει τα μαθήματά του….Στις χώρες που προανέφερα, χωρίς να λέω ότι όλοι είναι αλάνθαστοι, αλλά βλέπω συχνά ανακαθισμένους γονείς στο ύψος των παιδιών, να τους μιλάνε κοιτώντας τα στα μάτια και να ρωτούν και τη γνώμη τους.
Διδάσκουμε στα παιδιά την υποταγή στην εξουσία. Μεγαλώνοντας θα υποταχθούν σε κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά που ενδεχόμενα θα προκύψει.
Ο Ρουσσώ, 250 χρόνια πριν, στο έργο Αιμίλιος, απαντάει με τον καλύτερο τρόπο στο ερώτημα που θέτεις. Και η απάντησή του είναι ΝΑΙ. Καταδικάζει την μετατροπή των παιδιών σε ξενιστές των απόψεων των γονιών και υποστηρίζει την έννοια του «φυσικού νέου ανθρώπου» αυτού που χωρίς «καλούπωμα και καπέλωμα» θα δημιουργήσει τις δικές του, καταδικές του και αυθεντικές προσωπικές απόψεις, σύμφωνα με τις δικές του ξεχωριστές και μοναδικές φυσικές προδιαγραφές…
Ποιος τον ακούει όμως?

Βρίσκω πολύ εύστοχο το κείμενό σου.
Είναι μεγάλο το δέλεαρ για τους γονείς που έχουν απέναντί τους ένα πλάσμα που εξαρτάται απο αυτούς, που είναι εύπλαστο σε κάθε παρέμβασή τους, που μπορεί να τους εξιδανικεύσει και να τους τρέμει μέχρι εκεί που δεν πάει, είναι δέλεαρ, να αντισταθούν, απο το να ασκήσουν εξουσία πάνω του. Ακόμα και έχοντας τις καλύτερες συνειδητές προθέσεις.

Να μην του δώσουν χώρο να ξεδιπλώσει την προσωπικότητά του, αλλά να γίνει ένα φερέφωνο της δικής τους παρουσίας.

Το σημείο στο οποίο θα διαφωνήσω μαζί σου, είναι οτι υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής.
Κάτι που έχω συχνά συναντήσει.

Ναι, πιστεύω σε μια τέτοια δυνατότητα, όχι με την έννοια οτι μπορούμε να διαγράψουμε το τότε, αλλά να το διορθώσουμε αρκετά.

[Θεοφανία]

Originally posted by *entropy*

Originally posted by Θεοφανία



Θεωρώ πως τους γονείς μας πρέπει να τους κρίνουμε με μια και μόνο ερώτηση:
Μας αγάπησαν? Μας έδωσαν αυτά που εκείνοι νόμιζαν σωστό έστω και αν ήταν λάθος, έστω και αν ήταν μακριά από μας και την ιδιοσυγκρασία μας;
Εκεί βρίσκεται το κλειδί κατά τη γνώμη μου...

Θεοφανία γιατί σου είναι αρκετό αυτό?
Η έκφραση της αγάπης,όπως θα ξέρεις, διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο.
Άλλοι την δείχνουν με φιλιά και αγγαλιές και άλλοι με σφαλιάρες ,φωνές και ενίοτε δυστυχώς μεσο της σεξουαλικής κακοποίησης, ίσως ακραία όμως συμβαίνουν στο όνομα της αγάπης και μπορούμε να τα διαπιστώσουμε γύρω μας!

Συγνώμη αλλά είχα την αίσθηση πως το έθεσες σε \"φυσιολογικές\" βάσεις. Μιλώ για γονιούς που έκαναν άλλου είδους σφάλματα και όχι κακοποίηση, είτε λεκτική, είτε σεξουαλική, ή βίαιη συμπεριφορά. Μιλώ πάντα πάνω σε αυτή τη βάση πως πρέπει να είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πως είναι άνθρωποι και έκαναν λάθος χειρισμούς.


Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτο, οτι μας έδωσαν αυτό που εκείνοι νόμιζαν σωστό. Η υποκειμενική αυτή γνώση του καθένα που περνάει στο παιδί ως διδαχή απο τις δυνατές φιγούρες της ζωής του, τους πρωταγωνιστές γονείς σε μια ταινία χωρίς κριτές.


Θεωρώ όμως πως αυτή η υποκειμενικότητα δεν θα αλλάξει ποτέ καθώς οι γονείς δεν είναι μέντιουμ για να ξέρουν τι ακριβώς θα λειτουργήσει καλύτερα στα παιδιά τους. Η προσπάθεια φυσικά είναι αυτή που μετράει.


Είμαστε κάποιοι απο εμάς \"παιδιά\" των γονέων μας ακόμα, όταν φτάσει η στιγμή και βρεθούμε στο ρόλο του γονέα, ελπίζω πέρα απο το στοιχείο της αγάπης να διαθέτουμε και την αντίληψη της ελευθερίας ,της κατανόησης σε σχέση με αυτο που θα θεωρούμε ως δικο \"μας\" ,κτήμα μας.


Αυτό πραγματικά είναι ένα θέμα που συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Το μεγαλύτερο λάθος των γονιών. αλλά και των άλλων ΄σχέσεων είναι να θεωρήσουμε κάποιον κτήμα μας....

[weird]

Originally posted by *entropy*

Originally posted by weird

Κλήθηκα να ξαναζήσω σε μια συμβολική μορφή την γονεική σχέση και να υιοθετήσω καινούργια πρότυπα αντίληψης και συμπεριφοράς.

Καλημέρα και ευχαριστώ για την βοήθειά σας.

Αγαπητή weird, είμαι περίεργη για το πώς θα μπορούσε κάποιος να δεί απο άλλη οπτική γώνια την γονεϊκή σχέση με αποτέλεσμα να αλλάξει στην ουσία την προδιαγεγραμένη πορεία που ίσως θα ακολουθούσε.

Ας υποθέσουμε οτι αφήνεις το γονεϊκό πρότυπο, λυτρώνεσαι απο την αλυσίδα που σου φόρεσε η κοινώνικη \"πραγματικότητα\" , ύστερα τι γίνεται?
Πρεπεί να βρείς νέα πρότυπα? Ανθρώπους της επιλογής σου? Η μήπως διαγράφοντας απο πρότυπα τους ανθρώπους που αποτελούν τον κύριο μπούσουλα στη ζωή των περισσότερων, γίνεται κάτι σαν αυτόματη αντικατάσταση με τον αμέσως πιο κοντινό σε εμας άνθρωπο?

Μου κάνει πολλή εντύπωση, το βάθος στο οποίο εισχωρεί η σκέψη σου.
Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω, βασιζόμενη στην προσωπική μου εμπειρία, άμεση και έμμεση ( αυτά που έχω δει και συζητήσει με άλλους).
Είναι σωστό, το οτι η κατάρριψη της θεικής γονεικής εικόνας είναι το πρώτο βήμα : η απομυθοποίηση.
Το να δεις τις ατέλειες και τα λάθη των γονιών, και να καταλάβεις οτι άνθρωποι ήταν κι εκείνοι.

Το να λυτρωθείς απο την αλυσίδα που σου φόρεσε η κοινωνική πραγματικότητα, είναι άλλο θέμα, ξεχωριστό.

Αφού συνειδητοποίησει κανείς οτι η ταυτότητά του, συγκροτείται απο ένα κράμα αληθινών και παραλλαγμένων ( αντίθετων με την πηγαία φύση του) στοιχείων, κρατάει τα πρώτα, ενώ τα δεύτερα θέλει να τα αλλάξει, για να νιώσει πληρέστερα την δική του μοναδική προσωπικότητα.

Είναι μια δύσκολη στιγμή, καθώς, αφήνεις στην άκρη το ξένο αλλά γνώριμο και ανοίγεσαι στο άγνωστο δικό σου....

Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται συνοδοιπόρος, ουτως ώστε να μην χαθείς μέσα σε ένα ρευστό κενό, αφομοιώνοντας βεβιασμένα ότι βρεις μπροστά σου.

Μέσα λοιπόν σε μια στενή θεραπευτική σχέση, ο συνοδοιπόρος σου, θα σου δώσει εκείνη ακριβώς τη δόση παρέμβασης για να μην χαθείς πάλι μέσα σε κάτι που δεν είναι δικό σου, και θα κρατήσει εκείνη την αποχή που χρειάζεται, ωστε να βρεςι ανεπηρέαστος το δικό σου κομμάτι και να γεμίσεις το κενό που αισθάνεσαι.

Είχα ρωτήσει την θεραπεύτριά μου, πώς διασφαλίζουμε οτι δεν θα την αντιγράψω απλά?
Μου είπε οτι ίσως αφομοιώσω κάποια στοιχεία που μου ταιριάζουν, όπως σε κάθε σχέση ( βέβαια στησυγκεκριμένη σχέση ήμουν πολύ πιο ανοιχτή), ενώ άλλα θα απορρίψω.
Δεδομένου οτι η θεραπεύτρια δεν αναπαρήγαγε τα ίδια λάθη με τους γονείς, μου έδωσε χώρο και χρόνο, είδα οτι αυτό συνέβη.

Παρουσιάστηκε δηλ μετά απο καιρό, όταν είχα πάρει μια αρκετά σταθερή μορφή, μια απόκλιση στις ιδιοσυγκρασίες μας, που με εξέπληξε.

Ελπίζω να σε κάλυψα :)

[Sofia]

Originally posted by *entropy*
Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτο, οτι μας έδωσαν αυτό που εκείνοι νόμιζαν σωστό.

Μετα απο πολυ σκεψη κ παρατηρηση, πραγματικα δεν το πιστευω αυτο...αν κ παλιοτερα το πιστευα. Ειναι γονεις που ξερουν πώς αυτο που πραττουν τη συγκεκριμενη στιγμη ειναι λαθος. Κι ομως το κανουν...γιατι μαλλον δεν μπορουν, δεν ξερουν, δεν αντεχουν να κανουν διαφορετικα....

[weird]

Originally posted by *entropy*
Οι σχέσεις εξουσίας είναι περίεργο παιχνίδι. Ο εξουσιαστής επιβάλλει όσο μπόρεί την θέληση του έχοντας προσωρινά ενα πιόνι στην κατοχή του , εώς ότου το πιόνι ξεφύγει απο την εξουσία αυτή,ανεξαρτητοποιηθεί και γινεί ίσως και το ίδιο ενας άνθρωπος που διψά για εξουσία και επιβολή.
Ενας πραγματικά ανεξάρτητος άνθρωπος, δεν διψά να επιβληθεί πάνω σε άλλους.

Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που ο εξουσιαζόμενος εγινε δικτάτορας.
Το να πηγαίνει κανείς απο το ένα άκρο στο άλλο, είναι πολύ λογικό. Όταν με έχουν στερήσει απο το να είμαι αυτεξούσιος, όταν με έχουν περιορίσει, θα θελήσω με τη σειρά μου να υποτάξω. Είναι και θέμα απωθημένου.
Η αδυναμία είναι αυτό το στοιχείο που η κάθε πλευρά περιμένει για να πάρει σειρά στον κύκλο του παιχνιδιού της εξουσίας. Όπως το φαινόμενο του ποδηλάτη, το κεφάλι του είναι σκυμένο , όμως τα πόδια δουλεύουν εντατικά και όταν σηκώσει κεφάλι θα επιβληθεί το ίδιο δυναμικά!

Οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι συμεριφορές επίσης. Χωρίς καμία εκδικητική διάθεση αυτό συμβαίνει μηχανικά ,δεν το προσχεδιάζεις να ανταποδώσεις την κακή συμπεριφορά , όμως εάν βρείς τον άλλον σε στιγμή αδυναμίας , έρχεται ως μια επιθυμία σε μερικές περιπτώσεις υποθέτω!

Ο άνθρωπος, μέσα στα σκοτεινά του ένστικτα, διαθέτει και εκείνο της επιβολής πάνω σε κάποιον άλλο.
Αλλο αυτό, κι άλλο η περίπτωση του ατόμου που υποτάχθηκε σε εξουσίαση τρίτου.Το τελευταίο, είτε λόγω απωθημένου, είτε λόγω του οτι αυτό έμαθε, αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται,θα αναπαράγει το ίδιο πρότυπο σχέσης, επιφυλάσσοντας φυσικά για τον εαυτό του, τον πιο ευνοικό ρόλο ( εκείνο του θύτη).

Οσο για την εν γένει τάση εξουσιασμού των άλλων, όσο πιο πολύ ελεύθερος είναι κανείς εσωτερικά, τόσο λιγοστεύει η ανάγκη του να ασκεί εξουσία πάνω σε άλλους.

[Sofia]

Originally posted by *entropy*
Το ερώτημα και ο προβληματισμός μου ειναι ,μήπως η σημασία που εχούν οι γονείς για ένα παιδί ειναι τέτοια που μειώνει τα περιθώρια να απαλλαγείς απο το οποιοδήποτε πρόβλημα που μπορεί να σου έχουν δημιουργήσει!

Και πώς αλλιως να γινονταν ομως? Καταλαβαινω αυτο που λες: η σημασια που εχουν οι γονεις μας κ ο τροπος που μας εχουν μεγαλωσει μπορει να μας κυνηγαει μια ζωη....Αλλα πώς αλλιως να γινονταν?

Παρολα αυτα νομιζω πώς μεγαλώνοντας μπορουμε να τους δουμε σε πιο πραγματικες διαστασεις. Πιστευω επισης ακραδαντα πώς πολυ μα πολυ λιγοι ανθρωποι αντεχουν να δουν τους γονεις τους στις πιο πραγματικες τους διαστασεις. Ποναει πολυ μαλλον ή ισως να ναι μια πολυ ισχυρη ματαιωση το οτι ανθρωποι που μας μεγαλωσαν μπορει να μην ειναι τελικα τοσο σπουδαιοι, καλοι, γλυκεις, ευαισθητοι κλπ...

[weird]

Originally posted by sabb
Δεν είμαι υπέρ του καλουπώματος, κάποια στοιχεία όμως που μπορούν να μεταδοθούν από το γονιό στο παιδί, είναι απαραίτητο κατά τη γνώμη μου να συμβαίνει.
Προφανώς αναφέρομαι σε όσα θετικά χαρακτηριστικά μπορούν να επηρρεάσουν με τη σειρά τους θετικά την προσαρμογή του παιδιού στην κοινωνία και να το προστατέψουν από κακοτοπιές που η ανωριμότητα μπορεί να οδηγήσει.

Αλλο το καλούπωμα, κι άλλο η καθοδήγηση.
Αλλο σε κατευθύνω κι αλλο σε ορίζω.
Αλλο σε προστατεύω κι άλλο σε καταπιέζω..
Η ισορροπία είναι λεπτή και γι αυτό κάθε γονιός που θέλει να επιτελέσει σωστά το λειτούργημα΄του, οφείλει κατά τη γνώμη μου, να έχει λύσει τα δικά του απωθημένα και να έχει λάβει έστω μια στοιχειώδη παιδαγωγική εκπαίδευση.

[Sofia]

Originally posted by weird


Οσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο \"μεγάλο\" βλέπει τον γονιό του και τόσο μεγαλύτερη επιρροή του ασκεί.
Μεγαλώνοντας, αρχίζει κανείς να βλέπει τους γονείς του στην ανθρώπινη και όχι πια την εξιδανικευμένη θεική τους διάσταση.
Γι αυτό προκύπτουν και τα συναισθήματα απογοήτευσης, πίκρας, θυμού, και η οποιαδήποτε κρίση γι αυτούς.

Νομιζω πώς αυτη η επιρροη μπορει να παραμεινει σταθερη στο περασμα του χρονου. Τα παιδια οσο κι αν μεγαλωσουν δυσκολα κατεβαζουν τους γονεις απο τον θρονο τους. Εχω παρατηρησει μαλιστα πώς μεγαλωνοντας, πολλοι απο μας ψαχνουμε να βρουμε δικαιολογιες, αλλοθι σε μια αντικειμενικα εσφαλμενη συμπεριφορα των δικων μας.

Παραδειγμα: ο μπαμπας μου με χτυπουσε γιατι ο μπαμπας του ηταν πολυ αυταρχικος, γιατι ειχε δυσκολα παιδικα χρονια, γιατι περασε οικονομικα προβληματα κλπ....

Με την ιδια ευκολια δεν δικαιολογουμε κανενα αλλο παρα μονο στη συνεχεια (πιθανον) τα παιδια που θα κανουμε οι ιδιοι...

[weird]

Originally posted by *entropy*
Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτο, οτι μας έδωσαν αυτό που εκείνοι νόμιζαν σωστό. Η υποκειμενική αυτή γνώση του καθένα που περνάει στο παιδί ως διδαχή απο τις δυνατές φιγούρες της ζωής του, τους πρωταγωνιστές γονείς σε μια ταινία χωρίς κριτές.

Είμαστε κάποιοι απο εμάς \"παιδιά\" των γονέων μας ακόμα, όταν φτάσει η στιγμή και βρεθούμε στο ρόλο του γονέα, ελπίζω πέρα απο το στοιχείο της αγάπης να διαθέτουμε και την αντίληψη της ελευθερίας ,της κατανόησης σε σχέση με αυτο που θα θεωρούμε ως δικο \"μας\" ,κτήμα μας.

Ξέρεις τί λέω εγώ?
Ο άνθρωπος, γέννησε τον άνθρωπο και μπέρδεψε τον εαυτό του με θεό.
Και το παιδί του με πιστό του.

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by weird


Οσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο \"μεγάλο\" βλέπει τον γονιό του και τόσο μεγαλύτερη επιρροή του ασκεί.
Μεγαλώνοντας, αρχίζει κανείς να βλέπει τους γονείς του στην ανθρώπινη και όχι πια την εξιδανικευμένη θεική τους διάσταση.
Γι αυτό προκύπτουν και τα συναισθήματα απογοήτευσης, πίκρας, θυμού, και η οποιαδήποτε κρίση γι αυτούς.

Νομιζω πώς αυτη η επιρροη μπορει να παραμεινει σταθερη στο περασμα του χρονου. Τα παιδια οσο κι αν μεγαλωσουν δυσκολα κατεβαζουν τους γονεις απο τον θρονο τους. Εχω παρατηρησει μαλιστα πώς μεγαλωνοντας, πολλοι απο μας ψαχνουμε να βρουμε δικαιολογιες, αλλοθι σε μια αντικειμενικα εσφαλμενη συμπεριφορα των δικων μας.

Παραδειγμα: ο μπαμπας μου με χτυπουσε γιατι ο μπαμπας του ηταν πολυ αυταρχικος, γιατι ειχε δυσκολα παιδικα χρονια, γιατι περασε οικονομικα προβληματα κλπ....

Με την ιδια ευκολια δεν δικαιολογουμε κανενα αλλο παρα μονο στη συνεχεια (πιθανον) τα παιδια που θα κανουμε οι ιδιοι...

Σοφία, επειδή προσωπικά το βιώνω διαφορετικά, θα έλεγα οτι αυτοι που φοβούνται να κατεβάσουν τους γονείς τους απο το θρόνο, φοβούνται την αλήθεια γενικότερα στη ζωή τους, κι έχουν μια πολύ καλή σχέση με την εθελοτυφλωση.

[Sofia]

Originally posted by weird
Σοφία, επειδή προσωπικά το βιώνω διαφορετικά, θα έλεγα οτι αυτοι που φοβούνται να κατεβάσουν τους γονείς τους απο το θρόνο, φοβούνται την αλήθεια γενικότερα στη ζωή τους, κι έχουν μια πολύ καλή σχέση με την εθελοτυφλωση.

Δεν μπορω να το γενικευσω τοσο πολυ...κ θα σου πω γιατι: θεωρω πώς αν ηταν σκαλα διαβαθμισης με την οποια θα μετρουσαμε ποσο αυταπαταται κανεις, το θεμα των γονιων θα το εβαζα στο τελευταιο σταδιο. Στο πιο δυσκολο σταδιο, αυτο που θελει την μεγαλυτερη δουλεια.

Νομιζω πώς τους ανθρωπους με τους οποιους μεγαλωσαμε κ δεθηκαμε τοσο πολυ, πιο δυσκολα αντεχουμε να τους δουμε οπως ειναι....

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by weird
Σοφία, επειδή προσωπικά το βιώνω διαφορετικά, θα έλεγα οτι αυτοι που φοβούνται να κατεβάσουν τους γονείς τους απο το θρόνο, φοβούνται την αλήθεια γενικότερα στη ζωή τους, κι έχουν μια πολύ καλή σχέση με την εθελοτυφλωση.

Δεν μπορω να το γενικευσω τοσο πολυ...κ θα σου πω γιατι: θεωρω πώς αν ηταν σκαλα διαβαθμισης με την οποια θα μετρουσαμε ποσο αυταπαταται κανεις, το θεμα των γονιων θα το εβαζα στο τελευταιο σταδιο. Στο πιο δυσκολο σταδιο, αυτο που θελει την μεγαλυτερη δουλεια.

Νομιζω πώς τους ανθρωπους με τους οποιους μεγαλωσαμε κ δεθηκαμε τοσο πολυ, πιο δυσκολα αντεχουμε να τους δουμε οπως ειναι....

Οντως το να τεθεί σαν κριτήριο του ποσοσστού αυταπάτης το πόσο έχει απομυθοποιήσει κανείς τον γονιό του θα ήταν αυθαίρετο.
Ωστόσο, δεν εννοούσα κάτι τέτοιο.
Αυτό που θέλω να πω είναι οτι φυσικά και πρόκειται για ένα αποτα πιο δύσκολα εγχειρήματα, το να κόψει κανείς αυτού του είδους τον ομφάλιο λώρο.
Είμαι αισιόδοξη όμως, γιατί πιστεύω ακράδαντα οτι όταν κάποιος πορεύεται στην ζωή του κηνυγώντας την αληθή όραση των πραγμάτων, αργά η γρήγορα θα ανέβει και αυτό, το τελευταίο σκαλοπάτι.

[Sofia]

Originally posted by weird
Είμαι αισιόδοξη όμως, γιατί πιστεύω ακράδαντα οτι όταν κάποιος πορεύεται στην ζωή του κηνυγώντας την αληθή όραση των πραγμάτων, αργά η γρήγορα θα ανέβει και αυτό, το τελευταίο σκαλοπάτι.

:) χαιρομαι που εισαι αισιοδοξη....εγω που δεν ειμαι τοσο πιστευω πώς οι περισσοτεροι φευγουμε απο τη ζωη με την ιδια εικονα που ειχαμε για τους γονεις απο παιδια....

Παρεπιπτοντως, ενα εξαιρετικο κ σχετικο με το θεμα μας βιβλιο ειναι οι Φυλακες της παιδικης μας ηλικιας....