Γονείς και παιδιά. Σχέση ξενιστή και μικροβίου?

[εσωτερική_σήψη]

ναι η αλήθεια είναι ότι απογοητευόμαστε πολύ όταν συνειδητοποιούμε οτι δεν είναι τέλειοι.
Εγώ στην εφηβεία είχα πέσει από τα σύννεφα και τους είχα θυμώσει που δεν ήταν όπως τους ήθελα να είναι

τους είχα εξειδανικεύσει πολύ ως παιδί κ μου φάνηκε τραγικό αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα σχετικά εύκολα
όλα μια απόφαση είναι!

[*entropy*]

Originally posted by Sofia


Παρεπιπτοντως, ενα εξαιρετικο κ σχετικο με το θεμα μας βιβλιο ειναι οι Φυλακες της παιδικης μας ηλικιας....

Μόλις διάβασα μια σύντομη περίληψη του βιβλίου και μου φαίνεται οτι θα το πάρω σύντομα.
Ευχαριστώ!

[Sofia]

Ειναι εξαιρετικο κ δυνατο!

[*entropy*]

Originally posted by weird

Originally posted by *entropy*
Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτο, οτι μας έδωσαν αυτό που εκείνοι νόμιζαν σωστό. Η υποκειμενική αυτή γνώση του καθένα που περνάει στο παιδί ως διδαχή απο τις δυνατές φιγούρες της ζωής του, τους πρωταγωνιστές γονείς σε μια ταινία χωρίς κριτές.

Είμαστε κάποιοι απο εμάς \"παιδιά\" των γονέων μας ακόμα, όταν φτάσει η στιγμή και βρεθούμε στο ρόλο του γονέα, ελπίζω πέρα απο το στοιχείο της αγάπης να διαθέτουμε και την αντίληψη της ελευθερίας ,της κατανόησης σε σχέση με αυτο που θα θεωρούμε ως δικο \"μας\" ,κτήμα μας.

Ξέρεις τί λέω εγώ?
Ο άνθρωπος, γέννησε τον άνθρωπο και μπέρδεψε τον εαυτό του με θεό.
Και το παιδί του με πιστό του.

Χαρακτηριστικά ενδειαφέρον αυτό που λες , όμως με κάνει να απορώ για το αν ο γονιός ειναι αυτός που θέλει να φαίνεται ως θεός στα μάτια του παιδιού ή μήπως το παιδί του δίνει τις θεϊκές αυτες ιδιότητες με αποτέλεσμα ο γονιός να κολακεύεται σε σημείο που να δέχεται αυτόν τον \"θρόνο\"!

Σε περίπτωση που η κότα κάνει το αυγό , τοτε θα σκεφτόμουν ίσως να μας μαθαίνουν να μην ανεβάζουμε τον γονιό σε κανέναν θρόνο αρχικα έτσι ώστε να μην χρειαστεί να τον κατεβάσουμε απο πουθενά τελικά.

[weird]

Φαίνεται πολύ καλό Σοφία... μου θυμίζει πολλά γνώριμα μονοπάτια :)

[weird]

Originally posted by *entropy*

Originally posted by weird

Originally posted by *entropy*
Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτο, οτι μας έδωσαν αυτό που εκείνοι νόμιζαν σωστό. Η υποκειμενική αυτή γνώση του καθένα που περνάει στο παιδί ως διδαχή απο τις δυνατές φιγούρες της ζωής του, τους πρωταγωνιστές γονείς σε μια ταινία χωρίς κριτές.

Είμαστε κάποιοι απο εμάς \"παιδιά\" των γονέων μας ακόμα, όταν φτάσει η στιγμή και βρεθούμε στο ρόλο του γονέα, ελπίζω πέρα απο το στοιχείο της αγάπης να διαθέτουμε και την αντίληψη της ελευθερίας ,της κατανόησης σε σχέση με αυτο που θα θεωρούμε ως δικο \"μας\" ,κτήμα μας.

Ξέρεις τί λέω εγώ?
Ο άνθρωπος, γέννησε τον άνθρωπο και μπέρδεψε τον εαυτό του με θεό.
Και το παιδί του με πιστό του.

Χαρακτηριστικά ενδειαφέρον αυτό που λες , όμως με κάνει να απορώ για το αν ο γονιός ειναι αυτός που θέλει να φαίνεται ως θεός στα μάτια του παιδιού ή μήπως το παιδί του δίνει τις θεϊκές αυτες ιδιότητες με αποτέλεσμα ο γονιός να κολακεύεται σε σημείο που να δέχεται αυτόν τον \"θρόνο\"!

Σε περίπτωση που η κότα κάνει το αυγό , τοτε θα σκεφτόμουν ίσως να μας μαθαίνουν να μην ανεβάζουμε τον γονιό σε κανέναν θρόνο αρχικα έτσι ώστε να μην χρειαστεί να τον κατεβάσουμε απο πουθενά τελικά.

Μίλησα για δέλεαρ, απαντώντας έμμεσα στην ερώτησή σου...

Ακόμα κι αν δεχτούμε οτι κανένας γονιός δεν θέλει να φτιάξει κανέναν θρόνο, θα πρέπει επίσης να αντέχει να μην ανέβει σε έναν θρόνο που του έφτιαξαν στα μέτρα του τα παιδιά του.

Και σε παραλλαγή.

Ο άνθρωπος γέννησε τον άνθρωπο.
Το παιδί του τον πέρασε για θεό.
Κι εκείνος του επιβεβαίωσε τον ρόλο του πιστού.


Νομίζω οτι και τα δύο είναι εξίσου αληθινά ;)

[*entropy*]

χεχεχε...προσαρμοστική weird!

[Sofia]

Originally posted by *entropy*
Σε περίπτωση που η κότα κάνει το αυγό , τοτε θα σκεφτόμουν ίσως να μας μαθαίνουν να μην ανεβάζουμε τον γονιό σε κανέναν θρόνο αρχικα έτσι ώστε να μην χρειαστεί να τον κατεβάσουμε απο πουθενά τελικά.

δεν νομιζω οτι συμπεριφερονται οι γονεις με καποιο συγκεκριμενο τροπο ωστε να τους ανεβασουμε σε καποιο θρονο. τουλαχιστον συνειδητα. αλλα ανεξαρτητα απο αυτο πιστευω πώς αυτο γινεται ακομα κ οταν οι γονεις δρουν εντελως κακοποιητικα πανω μας. Ακομα κ τοτε οι ενοχες πεφτουν στις πλατες των παιδιων κ οχι οπως θα ηταν λογικο στις πλατες του \"θυτη\". Νομιζω πώς ειναι μια φυσικη διαδικασια αυτη: του να εξειδανικευουμε τους γονεις μας.

[*entropy*]

Originally posted by researcher

εγω τωρα το παιρνω αυτο;

τι το κανω;

αυτο που θεωρω εγω το μυστικο στη συνταγη

ειναι να θεραπευσω τη researcher

Αντιλαμβάνομαι τι θες να μου πείς σε σχέση με το θέμα και ήταν μια περιγραφή το πώς μπορεί να κυλισεί η σκέψη κάποιου σε σχέση με τις εμπειρίες που τον έχουν επηρεάσει.

Ο κύκλος όμως δεν είναι απαραίτητο να επαναλαμβάνεται χωρίς δεύτερη σκέψη!Το να αφήνεις τον κύκλο να επαναλαμβάνεται για να προτείνεις ως λύση την θεράπεια αντι της πρόληψης απο την αρχή είναι αρκετά απαισιόδοξο για μένα.

Ωστόσο το απόσπασμα που παραθέτω απο τα λεγόμενα σου για κάποιον περίεργο λόγο μου έφερε μια απορία ,όχι και τόσο σχετική πρέπει να πω!

Γνωρίζει κάποιος να μου πεί αν αυτά που μαθαίνουμε απο τους γονείς μας και γενίκα το οτιδήποτε αποτυπώνουμε στη παιδική ηλικία περνάει απο μία προσωπική διεργασία στην οποία δίνουμε ενα συγεκριμένο νόημα ,με συγκεκριμένη υφή και πριεχόμενο? Η ακόμα και απο προσωπικές σας μνήμες και παραδείγματα ,οχι απαραίτητα επιστημονική γνώση!

Θέλω να πω ,υπάρχει περίπτωση να έχουμε αποτυπώσει κάτι με λάθος τρόπο, λόγο προσωπικής επεξήγησης ? Η ερμηνεία χωρις προηγούμενη γνώση υπάρχει?

[anwnimi]

Originally posted by sabb
Entropy , καλώς όρισες..

Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τον προβληματισμό που έθεσες και από τις δύο πλευρές. Έχω υπάρξει παιδί (ναι, ναι δεν ξεφύτρωσα !!!) και εδώ και 14 χρόνια είμαι και γονιός (έχω δύο παιδιά, εκ των οποίων η κόρη μου είναι στην εφηβεία).
Να ξεκινήσω πρώτα απ\' όλα από ένα αξίωμα που ίσως δεν μπορείς να φανταστείς πως υπάρχει, μια και η ιδιότητα σου είναι προς το παρόν μονοσήμαντη. Υπάρχει μια εξ αντικειμένου διαφορά στην αγάπη που τα παιδιά τρέφουν προς τους γονείς και σ\' εκείνη των γονιών προς τα παιδιά τους. Η διαφορά αυτή έγκειται στο γεγονός πως τα παιδιά αγαπούν και σέβονται τους γονείς τους σαν προγόνους τους, αλλά παρ\'όλα αυτά έχοντας την ευθύνη μόνο του εαυτού τους (κι αυτή μέχρι του σημείου να μπορούν να διαχειρίζονται μόνα τους κάποιες καταστάσεις), η αγάπη των παιδιών πολλές φορές συγκρούεται με τις προσωπικές τους ανάγκες, κι αν θέλεις θα χαρακτήριζα την αγάπη των παιδιών προς τους γονείς, αγάπη υπό όρους και με εγωκεντρικά χαρακτηριστικά. Αντίθετα, η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά, είναι αγάπη αγνή, προστατευτική (σε μερικές περιπτώσεις όμως αγγίζει τα όρια του νοσηρού υπερπροστατευτισμού) και ξεκάθαρη. Για ένα γονιό, δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο στο κόσμο από το παιδί του, ούτε κάν η ζωή του η ίδια. Αν θέλεις να κάνεις την αυτοκριτική σου, βάλε σε μια ζυγαριά κάποια θέλω σου με την αγάπη προς τους γονείς σου. Κάποιες φορές, μπορεί η ζυγαριά να κλίνει προς τα θέλω σου. Στον αντίποδα, η πλάστιγγα των γονιών δεν έχει αντίβαρο στην αγάπη τους για το παιδί τους.

Αυτό το χάσμα στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αγάπης του ενός προς τον άλλον είναι ένα αξίωμα, που αν θέλεις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Φυσικά, δεν μπορεί να χαρακτηρίζει όλες τις οικογένειες και όλους τους τύπους των ανθρώπων. Υπάρχουν παιδιά που έχουν γίνει πατροκτόνοι και μητροκτόνοι κι υπάρχουν γονείς που έχουν φερθεί με το χειρότερο τρόπο στα παιδιά τους, και που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους το τι έχει καταγραφεί στην καθημερινή ειδησεογραφία. Αυτές οι περιπτώσεις είναι ωστόσο η εξαίρεση στο κανόνα και απορρέουν κύρια από διαταραχές προσωπικότητας, εγγενή ή επίκτητα ψυχικά προβλήματα ή κοινωνική απομόνωση.


Sabb,
χαίρομαι που ένας γονιός (και εννοείται ταυτόχρονα παιδί) συμμετέχει στη συζήτηση αυτή και όχι μόνο εμείς, που έχουμε βιώσει τη θέση του να είσαι παιδί. Και ως γονιός φαντάζομαι από την παρουσία σου εδώ αλλά και γενικότερα στο φόρουμ ότι είσαι αρκετά συνειδητοποιημένος και υπέυθυνος ως προς το γονεϊκό σου ρόλο.

Συμφωνώ με το χάσμα που υπάρχει ως προς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αγάπης από γονέα προς παίδί αλλά και απο παιδί προς γονέα.

Ωστόσο θα ήθελα να θέσω το εξής:
Ποτέ η αγάπη ενός ανθρώπου (είτε πρόκειται για ερωτική σχέση, γονεϊκή σχέση, φιλική) δεν είναι απόλυτα αγνή και ξεκάθαρη.
Βέβαια, από όλες τις μορφές αγάπης, εκείνη που έχει τη δυνατότητα να φτάσει περισσότερο στο σημείο της αγνότητας ειναι η γονεϊκή.

Όταν κάποιος είναι αρκετά ολοκληρωμένος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος, εκεί ναι η αγάπη μπορεί να φτάσει αρκετά στο να είναι αγνή αλλά ποτέ στην τέλεια μορφή της, αλλιώς θα άγγιζε αυτό που λένε οι πιστοί, θείο, τελειότητα.

Η αγάπη του παιδιού, όντας μη ολοκληρωμένος άνθρωπος, φυσικά και θα έχει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με του γονέα, ίσως πιο εγωκεντρικά.
Αυτό όμως αλλάζει με την ηλικία αλλά και την εσωτερική ωρίμανση του παιδιού.

Έχω δει όμως και πολλές περιπτώσεις, χωρίς να φτάνουμε σε ακραία παραδείγματα κακοποίησης, που το παιδί, ως ενήλικας, μπορεί να αγαπά πιο αγνά το γονιό του από εκείνον.
Αυτό συμβαίνει αν το παιδί ίσως είναι πιο ολοκληρωμένο σε κάποια κομμάτια από το γονέα του.

Σκοπός στη συζήτηση αυτή δεν είναι πιστεύω να διακηρύξουμε την απαίτησή μας οι γονείς να είναι τέλειοι, δεν γίνεται αυτό άλλωστε.
Ούτε και να τους δικάσουμε για κάθε τι αρνητικό που μας προξένησαν, αν και η δίκη είναι απαραίτητο να γίνει, για να επέλθει η συγχώρεση.

Εγώ προσωπικά θεωρώ μεγάλο πλεονέκτημα ενός γονιού να βλέπει τα λάθη του, να τα αναγνωρίζει και μάλιστα ανοιχτά και να αναπροσαρμόζεται, μαθαίνοντας από αυτά.

Κανένας γονιός δεν έχει δώσει/περάσει μόνο θετικά ή μόνο αρνητικά στοιχεία στο παιδί του. Αυτό είναι γεγονός. Το που κλίνει η ζυγαριά βεβαια αλλάζει από οικογένεια σε οικογένεια και ειναι το στοιχείο αξιολόγησής της.

Πολλές φορές ακόμα και τα λάθη των γονιών μας, αργότερα, βλέποντάς τα, καταννοώντας τα, με αρκετή δύναμη και αγώνα, μπορούν να μας πάνε μπροστά αντί για πίσω.

Η αλλαγή είναι εφικτή.



Στην ουσία του προβληματισμού σου τώρα, πέρα από τη διαφορά με την οποία ή καθε μία πλευρά αντιμετωπίζει την άλλη και ξεκινώντας από τη προσωπική σου κατάθεση, ανατριχιάζω μόνο και μόνο στην εικόνα ενός γονιού να κυνηγάει το παιδί του με το ζωνάρι!! Προφανώς μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί να μην επηρρεάζει τον ψυχισμό ενός παιδιού και κατά πάσα πιθανότητα είναι η έκφραση παρόμοιων βιωματικών καταστάσεων του πατέρα σου από τον δικό του πατέρα. Το πρόβλημα είναι πως ασυνείδητα αυτά τα βιώματα μπορούν να αποτελέσουν και προοίμιο μελλοντικών συμπεριφορών από το ίδιο το παιδί που την εισπράτει , προς τα δικά του παιδιά. Όσον αφορά την δική σου περίπτωση, είμαι σίγουρος πως όχι, αν κρίνω από τη συγκρότηση με την οποία αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις.

Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς. Το γονεικό πρότυπο μαζί με το περιβάλλον που ζει και κινείται το παιδί , είναι οι κύριοι παράγοντες για τη διάπλαση του χαρακτήρα και την υιοθέτηση κάποιων παρόμοιων συμπεριφορών. Τα κληρονομικά χαρακτηριστικά δεν είναι άμοιρα ευθυνών το ίδιο - σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες της γενετικής.
Η αγάπη χωρίς ή με όρια που θέτεις σαν εφαλτήριο για την απομυθοποίηση των γονεικών προτύπων, σύμφωνα με την αρχική μου τοποθέτηση , δεν είναι κανόνας απλούστατα γιατί η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς - έστω κι αν κάποιοι βρεθούν να διαφωνήσουν κάθετα μαζί μου - στην ουσία έχει όρια και μάλιστα διακριτά. Το θέμα είναι πως σε οικογένειες χωρίς προβλήματα , τα παιδιά εισπράτουν θετικά γονεικά πρότυπα και σε εκείνες με προβλήματα συμπεριφοράς, αρνητικά .

Θα σε ρωτούσα λοιπόν, για ποιο λόγο να αρνηθεί κάποιος το γονεικό πρότυπο, αν οι γονείς συμπεριφέρονται με αγάπη, τρυφερότητα, στοργή προς τα παιδιά τους και εν γένει τηρούν μια στάση ζωής υποδειγματική ακόμη και στον ιδεολογικό τομέα , αν π.χ. έχουν κοινωνικές ευαισθησίες, οικολογικές ανησυχίες, είναι αλληλέγγυοι στην ανθρώπινη μιζέρια και αντιμετωπίζουν τα κακώς κείμενα του συστήματος με αντίδραση και όχι απάθεια.
Η απομυθοποίηση λοιπόν που ζητάς, κατά την άποψη μου έχει νόημα αν ο μύθος είναι εφιάλτης...
Αν είναι ένα όμορφο όνειρο που συντροφεύει την παιδική κι εφηβική ζωή, δεν βλέπω το λόγο να θέλει κάποιος να ξυπνήσει απότομα...

Η ζωή η ίδια μπορεί να του δείξει το δρόμο....


Όχι εκεί φυσικά και δε θα πρέπει να αρνηθεί το πρότυπο του γονέα.
Αν και νομίζω, ειδικά στη φάση της εφηβείας, που το παιδί έχει έντονη την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστεί, μπορεί να συμβεί να αρνηθεί προσωρινά ένα πολύ καλό γονεϊκό πρότυπο.
Γιατί απλά έτσι ίσως πρέπει να γίνει, ώστε να το υιοθετήσει στη συνέχεια, από δική του επιλογή, ικανοποιώντας και την ανάγκη του για αυτοπροσδιορισμό.

[anwnimi]

Originally posted by *entropy*

Originally posted by researcher

εγω τωρα το παιρνω αυτο;

τι το κανω;

αυτο που θεωρω εγω το μυστικο στη συνταγη

ειναι να θεραπευσω τη researcher

Αντιλαμβάνομαι τι θες να μου πείς σε σχέση με το θέμα και ήταν μια περιγραφή το πώς μπορεί να κυλισεί η σκέψη κάποιου σε σχέση με τις εμπειρίες που τον έχουν επηρεάσει.

Ο κύκλος όμως δεν είναι απαραίτητο να επαναλαμβάνεται χωρίς δεύτερη σκέψη!Το να αφήνεις τον κύκλο να επαναλαμβάνεται για να προτείνεις ως λύση την θεράπεια αντι της πρόληψης απο την αρχή είναι αρκετά απαισιόδοξο για μένα.

Ωστόσο το απόσπασμα που παραθέτω απο τα λεγόμενα σου για κάποιον περίεργο λόγο μου έφερε μια απορία ,όχι και τόσο σχετική πρέπει να πω!

Γνωρίζει κάποιος να μου πεί αν αυτά που μαθαίνουμε απο τους γονείς μας και γενίκα το οτιδήποτε αποτυπώνουμε στη παιδική ηλικία περνάει απο μία προσωπική διεργασία στην οποία δίνουμε ενα συγεκριμένο νόημα ,με συγκεκριμένη υφή και πριεχόμενο? Η ακόμα και απο προσωπικές σας μνήμες και παραδείγματα ,οχι απαραίτητα επιστημονική γνώση!

Θέλω να πω ,υπάρχει περίπτωση να έχουμε αποτυπώσει κάτι με λάθος τρόπο, λόγο προσωπικής επεξήγησης ? Η ερμηνεία χωρις προηγούμενη γνώση υπάρχει?

Η πρόληψη είναι σίγουρα προτιμότερη από τη θεραπεία.
Όταν όμωε δεν έχει προηγηθεί η πρόληψη, η θεραπεία είναι η λύση και μάλιστα με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα, θέλω να πιστεύω.


Όσο για το δεύτερο σκέλος εντροπία, αν κατάλαβα όμως καλά το θέμα το οποίο θέτεις, ναι ως παιδιά δώσαμε κάποια εξήγηση στις συμπεριφορές και στάσεις των γονιών μας, άλλοτε σωστές άλλοτε ίσως και εσφαλμένες. Πάντως απολύτως αναμενόμενες για τα μάτια ενός παιδιού. Ενός παιδιού που δεν μπορεί να έχει την κρίση ενός ενήλικα ο οποίος αντίθετα ωφείλει να έχει την κρίση να σκεφτεί ποια συμπεριφορά του μπορεί να βλάψει και ποια να ωφελήσει το παιδί.
Ακόμα και στη περίπτωση που ενας γονιός κάνει λάθος, ανθρώπινο είναι, είναι σημαντικό να έχει τη διάθεση και την ωριμότητα να το δει πρώτα και στη συνέχεια να το βελτιώσει.

Όταν όμως, ούτε βλέπει, ούτε ακούει, ούτε διάθεση για αλλαγές έχει, εκεί είναι που δημιουργούνται τα προβλήματα στον ψυχισμό του παιδιού.

Για να μη ξεφεύγω από το θέμα που έβαλες, το κάθε παιδί, έχει εξαιρετικά μεγάλη αντίληψη, μεγαλύτερη από αυτή που νομίζει ένας ενήλικας. Πιάνει στον αέρα το ύφος και τη γλώσσα του σώματος του γονέα. Γι\' αυτό και πολλές φορές ένα παιδί μπορεί να φέρει σε πολύ δύσκολη θέση ένα γονιό:)

Το παιδί δεν είναι υοέυθυνο για μια θέση που μπορεί να εδραιώθηκε εσφαλμένα στον κόσμο του από το ίδιο. Αλλά δικαιολογημένο, για τα τότε παιδικά και αγνά του μάτια.

Ως ενήλικας όμως, καλείται να επαναφιλτράρει τις θέσεις αυτές και να τις επαναξιολογήσει.
Έχει συμβεί, πράγματα που κρίναμε ως θετικά χαρακτηριστικά/συμπεριφορές των γονέων μας να τα καταρρίψουμε όπως και το αντίθετο.

[sabb]

Originally posted by weird

Originally posted by sabb
Δεν είμαι υπέρ του καλουπώματος, κάποια στοιχεία όμως που μπορούν να μεταδοθούν από το γονιό στο παιδί, είναι απαραίτητο κατά τη γνώμη μου να συμβαίνει.
Προφανώς αναφέρομαι σε όσα θετικά χαρακτηριστικά μπορούν να επηρρεάσουν με τη σειρά τους θετικά την προσαρμογή του παιδιού στην κοινωνία και να το προστατέψουν από κακοτοπιές που η ανωριμότητα μπορεί να οδηγήσει.

Αλλο το καλούπωμα, κι άλλο η καθοδήγηση.
Αλλο σε κατευθύνω κι αλλο σε ορίζω.
Αλλο σε προστατεύω κι άλλο σε καταπιέζω..
Η ισορροπία είναι λεπτή και γι αυτό κάθε γονιός που θέλει να επιτελέσει σωστά το λειτούργημα΄του, οφείλει κατά τη γνώμη μου, να έχει λύσει τα δικά του απωθημένα και να έχει λάβει έστω μια στοιχειώδη παιδαγωγική εκπαίδευση.

Μπορεί να μην απέδωσα σωστά αυτό που σκεφτόμουν...

Προφανώς, αναφερόμουν στη καθοδήγηση, στην κατεύθυνση, στην προστασία (..κι όχι στο νοσηρό προστατευτισμό..)

Συμφωνώ μαζί σου, όπως άλλωστε και με τη nature για το σχετικό μέρος του θρέντ...

[sabb]

..Συγγνώμη αλλά κάπου με όσα διαβάζω , νομίζω πράγματι πως ζω στο νησί του Πήτερ Παν...

Οι μεγάλοι φταίνε για όλα !!!

Συμφωνώ πως οι γονείς φταίνε για ό,τι αρνητικό πρότυπο αντανακλούν στα μάτια των παιδιών - με σοβαρό κίνδυνο τα παιδιά να αναπαράγουν παρόμοια αρνητικά πρότυπα στα παιδιά τους..

Υπάρχουν ωστόσο και γονείς που προάγουν θετικές συμπεριφορές αλλά δεν μιλάει κανείς γι\' αυτούς...

...Γονείς που παλεύουν για την σωτηρία της αρκούδας αλλά και κάθε άγριου ζώου της ελληνικής πανίδας
...Που αντιστέκονται στην κοροιδία του συστήματος και οργιζονται με την αδικία όπου γης
...Που παλεύουν για το καλύτερο μέλλον των παιδιών τους
...Το δικαίωμα στη δωρεάν γνώση
...Στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών
...Που δακρύζουν όταν μαθαίνουν πως σκοτώθηκε ένα παιδάκι στην άλλη γωνιά του κόσμου και δεν είναι απαραίτητο να το γνωρίζουν
...Που θα έδιναν τα πάντα για να μην ζήσουν τα παιδιά τους ένα πόλεμο, μια καταστροφή, μια τραγωδία
..Και τη ζωή τους ακόμη..

Ο κόσμος δεν είναι το νησί του Πήτερ Πάν κι αν ένας γονιός βγάζει το ζωνάρι του για να προάγει εξουσιαστικά ένστικτα πάνω στο παιδί του, δεν αντιπροσωπεύει τους γονείς όλου του κόσμου...

[weird]

Originally posted by sabb

Originally posted by weird

Originally posted by sabb
Δεν είμαι υπέρ του καλουπώματος, κάποια στοιχεία όμως που μπορούν να μεταδοθούν από το γονιό στο παιδί, είναι απαραίτητο κατά τη γνώμη μου να συμβαίνει.
Προφανώς αναφέρομαι σε όσα θετικά χαρακτηριστικά μπορούν να επηρρεάσουν με τη σειρά τους θετικά την προσαρμογή του παιδιού στην κοινωνία και να το προστατέψουν από κακοτοπιές που η ανωριμότητα μπορεί να οδηγήσει.

Αλλο το καλούπωμα, κι άλλο η καθοδήγηση.
Αλλο σε κατευθύνω κι αλλο σε ορίζω.
Αλλο σε προστατεύω κι άλλο σε καταπιέζω..
Η ισορροπία είναι λεπτή και γι αυτό κάθε γονιός που θέλει να επιτελέσει σωστά το λειτούργημα΄του, οφείλει κατά τη γνώμη μου, να έχει λύσει τα δικά του απωθημένα και να έχει λάβει έστω μια στοιχειώδη παιδαγωγική εκπαίδευση.

Μπορεί να μην απέδωσα σωστά αυτό που σκεφτόμουν...

Προφανώς, αναφερόμουν στη καθοδήγηση, στην κατεύθυνση, στην προστασία (..κι όχι στο νοσηρό προστατευτισμό..)

Συμφωνώ μαζί σου, όπως άλλωστε και με τη nature για το σχετικό μέρος του θρέντ...

Sabb μου μια χαρά το απέδωσες νομίζω.

[nature]

Originally posted by sabb
..Συγγνώμη αλλά κάπου με όσα διαβάζω , νομίζω πράγματι πως ζω στο νησί του Πήτερ Παν...

Οι μεγάλοι φταίνε για όλα !!!

Συμφωνώ πως οι γονείς φταίνε για ό,τι αρνητικό πρότυπο αντανακλούν στα μάτια των παιδιών - με σοβαρό κίνδυνο τα παιδιά να αναπαράγουν παρόμοια αρνητικά πρότυπα στα παιδιά τους..

Υπάρχουν ωστόσο και γονείς που προάγουν θετικές συμπεριφορές αλλά δεν μιλάει κανείς γι\' αυτούς...

...Γονείς που παλεύουν για την σωτηρία της αρκούδας αλλά και κάθε άγριου ζώου της ελληνικής πανίδας
...Που αντιστέκονται στην κοροιδία του συστήματος και οργιζονται με την αδικία όπου γης
...Που παλεύουν για το καλύτερο μέλλον των παιδιών τους
...Το δικαίωμα στη δωρεάν γνώση
...Στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών
...Που δακρύζουν όταν μαθαίνουν πως σκοτώθηκε ένα παιδάκι στην άλλη γωνιά του κόσμου και δεν είναι απαραίτητο να το γνωρίζουν
...Που θα έδιναν τα πάντα για να μην ζήσουν τα παιδιά τους ένα πόλεμο, μια καταστροφή, μια τραγωδία
..Και τη ζωή τους ακόμη..

Ο κόσμος δεν είναι το νησί του Πήτερ Πάν κι αν ένας γονιός βγάζει το ζωνάρι του για να προάγει εξουσιαστικά ένστικτα πάνω στο παιδί του, δεν αντιπροσωπεύει τους γονείς όλου του κόσμου...

Αγαπητέ σαμπ,
αυτά που γράφεις είναι πράγματι πολύ όμορφα...
Δεν σημαίνει όμως πως όποιος πιστεύει σε 1-2 από τις αξίες που προανέφερες, έχει απαραίτητα και την ευρύνοια ή την αυτοκριτική ικανότητα αν θες, για να μην ασκήσει εγκεφαλικό καλούπωμα ή ψυχολογική εξουσία στα παιδιά του.
Είσαι π.χ. σίγουρος ότι αυτός που λες ότι θα έκανε τα πάντα για να μη ζήσουν πόλεμο τα παιδιά του, έχει καλή σχέση με την αυτοκριτική του και γνωρίζει ότι δεν είναι παντογνώστης?
Αυτός που αντιστέκεται στην αδικία του συστήματος ή ο κάθε οπαδός της δωρεάν γνώσης γνωρίζει την πραγματική του διάσταση στο σύμπαν?
Ξέρει ότι υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα που δεν τα γνωρίζει?