ΠΑΝΕ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕ ΞΕΡΩ ΤΙ ΜΟΥ ΦΤΑΙΕΙ

[Insomnia96]

Πανε 5 χρόνια τώρα από τότε που εγώ και η κολλητή μου "σπάσαμε".Η γνωριμία μας ήταν αυτό που λέμε "καρμικη".Υπήρχε απίστευτη χημεία από το πρώτο λεπτό της γνωριμίας μας, εγκεφαλική επικοινωνία και πολύ μα πολύ γέλιο. Ημασταν συναισθηματικά δεμενες σε σημείο που υπήρχε ανάμεσα μας μεγάλη κτητικοτητα και εντονος συναισθηματισμός. Ωστοσο, η φιλία μας απέκτησε μεγάλη τοξικότητα (πχ αυτή μου απαγόρευε να βγαίνω με άλλες παρέες, με χειραγωγούσε, ζητούσε αποκλειστικότητα, δημιουργούσε σκηνές ζήλειας, είχε ανασφάλειες και άρχισε παράλληλα να κάνει παρέα και με κάποια άλλη κοπέλα που επίσης αποκαλούσε κολλητή της και εγώ η ηλίθια που της άφηνα ελευθερία και συμφωνούσα σε κάθε θέλω της κατέληξα να παίζω το twilight). Με κακοποιούσε συναισθηματικά. Αν δεν γινόταν το δικό της, συνήθως με τιμωρούσε (θα μπορούσα να αναφερθώ σε αρκετές σκηνές, αλλά δεν νομίζω πως έχουν τόση σημασία πλεον). Μετά από σκέψεις, κλάμα και πόνο, όταν ξύπνησα και μπόρεσα να δω καθαρά και να κρατήσω αρχικά μια απόσταση συναισθηματική, αποφάσισα να φύγω μακριά της για το καλό μου. Απομακρύνθηκα σταδιακά και έχοντας πλέον "αδειάσει συναισθηματικά". Ένιωθα θυμάμαι άδεια και κενη, λες και μου είχε ρουφήξει κάθε συναίσθημα. Ετσι εγώ εδώ και 5 χρόνια αν και έχω αλλάξει τη ζωή μου , πορεύομαι στη μοναξιά. Δεν είναι η μοναξιά του δεν έχω φίλους, δεν βγαίνω, δεν κοινωνικοποιούμαι. Είναι η μοναξιά που νιώθω μέσα μου παρόλο που κάνω όλα αυτά. Εχω γνωρίσει τόσα άτομα και κανένα δεν με γεμιζει πια. Αλλαζω παρέες καθε 4μηνο (αλήθεια δεν μπορώ να στεριώσω σε μια παρέα, είτε απογοητεύομαι είτε συνεχώς οι σχέσεις μου είναι εκρηκτικές και εγκαταλείπω ετσι ξαφνικά, μέσα σε έναν καβγά) και νιώθω πως δε μπορώ να δεθω με κανέναν. Αν και συνειδητά έχω αποδεχθεί τον αποχωρισμό από τη κολλητή μου (αφού εγώ το επέλεξα, θέλοντας να προχωρήσω παρακάτω) ,ασυνείδητα δεν μπορώ πια να κάνω άλλη φιλία. Ω Ναι βγαίνω, συζηταω με πολλα ατομα αλλα πάντα κάτι λείπει. Έχω όνειρα, δουλεύω γι' αυτά, προσπαθώ να εξελιχθώ σαν άνθρωπος αλλά καταλήγω πάντα να νιώθω μονη και κενη. Δε γελαω πραγματικά. Δεν ενθουσιαζομαι που θα βγω με τους φιλους μου οπως εκανα οταν θα εβγαινα με τη κολλητη μου, ντρεπομαι που το λεω αλλα δεν τους νοιαζομαι ιδιαιτερα (με την έννοια του ότι δεν έχω αναπτύξει μαζί τους ένα πιο συναισθηματικό δέσιμο, δεν θα τους ψάξω πχ. αν έχουν καιρο να με αναζητήσουν ή δεν προτείνω εξόδους, κυρίως αυτοί το κάνουν και νιώθω πως δεν τους αξίζω γι'αυτό), δεν έχω την ανάγκη να τους ανοιχτώ, δε συζηταω μαζι τους τα προσωπικα μου (και όταν το κάνω συνήθως το κάνω αναφερόμενη σε τσακωμούς μου ή σε αστείες εμπειρίες, δηλαδή για να γελάσουν/ουμε), δεν πολυεμπιστεύομαι και παρατηρώ πως έχω γίνει κάπως καχύποπτη, απλά νιώθω πως θα με απογοητεύσουν, τραβιεμαι οταν με αγκαλιαζουν ,εγω που καθομουν με τις ώρες αγκαλια με τη κολλητη μου στο κρεβατι της και λεγαμε πως θελουμε να γυρισουμε ολο τον κοσμο, και αν μου πουνε πως τους λειπω ή πως με αγαπανε, τους κοιταω με ενα στραβο ψευτικο γελακι ή θα απαντησω ενα ξερο κ ανουσιο "κιεγω" ετσι για να δείξω πως αποκρίνομαι. Οι σχεσεις μου ειναι επιφανειακες και ασημαντες. Μαζι τους απλα περναω το χρονο μου κ καθε εξοδος μοιαζει με μια "κοινωνικη υποχρεωση" (καμιά φορά βγαίνω από τύψεις, γιατί δεν θέλω να τους τη χαλάσω, δεν νομίζω πως φταίνε σε κάτι, είμαι καλή μαζί τους, τους ακούω, τους φέρομαι τίμια αλλά δεν τους νιώθω "δικούς μου", δεν έχω αυτή την αίσθηση του "ανήκειν". Πάντα κάτι λειπει. Βγαίνω μαζί τους και αυτομάτως η θλίψη αλλάζει πρόσωπο και γίνεται χαρά και ενθουσιασμός. Είναι επειδή νιώθω πως πρέπει να τους κάνω να γελάσουν, πρέπει να τους κανω να νιωσουν οικειοτητα, να τους μιλαω, να τους βοηθάω (ετσι νιώθω ασφαλής και άξια). Το παράδοξο είναι πως όταν όλοι φύγουν, όταν απομακρυνθώ από τα βλέμματα τους και μείνω μόνη μου να περπατάω προς το σπίτι μου, νιώθω μέσα μου κάτι να με βαραίνει, κοιτάω το φεγγαρι και με πιάνουν τα δάκρυα, αισθάνομαι μια μοναξιά, φτάνω στο σπίτι μου και το μόνο πραγμα που θέλω είναι μια αγκαλιά. Δεν έχω κανέναν κοντά μου και πλέον αυτο εχει γινει μια συνήθεια. Και ολο αυτο δεν ειναι μια συνειδητή στάση. Δεν ξέρω πώς να με βοηθήσω...

[Niels]

Σύντροφο έχεις; Πόσων ετών είσαι; Αυτό που είχες με τη φίλη σου, το οποίο βέβαια κατέληξε όπως κατέληξε, τέτοιο δέσιμο δεν θα το κάνεις στη ζωή σου με πολλούς ανθρώπους ειδικά όταν μεγαλώνουμε, κάνουμε οικογένεια κλπ. Προφανώς η κακοποίηση που ανεχθηκες σε τραυμάτισε. Δεν πειράζει να κρατάς μια πισινή με τους ανθρώπους, αυτό που θα πείραζε θα ήταν η υπερβολή τύπου μανία καταδίωξης. Να σκέφτεσαι πάντα ότι είμαστε άνθρωποι, μην περιμένεις από τους πάντες τα πάντα και απογοητευεσαι, καθένας ανάλογα με τον χαρακτήρα του και τις επιδιώξεις του μπορεί να συνεισφέρει στη σχέση συγκεκριμένα πράγματα.

[Black_Opium]

Ήσασταν φίλες με αυτή τη κοπέλα ή ζευγάρι; γιατι ο τρόπος που περιγράφεις τη σχέση σας είναι σαν να ήσασταν ένα ερωτικό ζευγάρι σε μια εξαρτητικη σχέση κτητικοτητας. Και οχι φίλες, με τη κλασική έννοια.

Κάτι φταίει, στον τρόπο που σχετιζεσαι με τους άλλους. Οι φιλίες δεν είναι για να πνιγεις τον άλλον και να πνίγεσαι είναι για να τη μοιράζεσαι με πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα (και όχι μονο με έναν), να μοιράζεστε στιγμές, να υπάρχει ελευθερία και εμπιστοσύνη, να ξέρεις ποσο κοντά πρέπει να έρθεις με τους φίλους σου αλλα και ποτε πρέπει να κρατήσεις μια συναισθηματικά υγιη απόσταση και ανεξαρτησία. Ώστε να δουλέψει θετικά η σχέση και να μη βαλτώσει.

Νιώθεις αρνητικά για τις μετέπειτα παρέες σου γιατί δεν έχεις δεθεί μαζί τους, δεν έχετε περάσει τόσες στιγμές και τόσα χρόνια μαζί όπως με τη φιλη σου. Αν όμως είναι άτομα που περνάς καλα,όταν θα βγεις μαζί τους χωρίς να το υπεραναλυεις τότε κράτησε τα στη ζωή σου, είναι καλό να έχουμε γνωστούς.

Κάθε συναναστροφή μας με τους άλλους είναι διαφορετικη, δεν χρειάζεται να συγκρίνεις τις τωρινές παρέες σου με την τότε φίλη σου. Αλλο το ένα άλλο το άλλο. Να ξέρεις, ότι μια μακροχρόνια φιλία είναι δύσκολο να αντικατασταθεί με μια νέα γιατί πρέπει να περάσεις πολλές στιγμές, πολλά χρόνια με τους νέους φιλους.

Οπότε από εδώ και περα πρέπει να πάρεις απόφαση ότι οι φιλίες που θα δημιουργήσεις θα είναι διαφορετικές, χωρίς αυτό να είναι κακο. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα βρεις φίλους να περνάς καλά και να εμπιστεύεσαι εντέλει.

Για ποιο λόγο να τσακώνεσαι με τους άλλους;;; ειδικά όταν λες ότι είναι γνωστοί και όχι φίλοι. Οι άνθρωποι γυρω μας δεν ειναι για να τσακωνομαστε, είναι για να συνυπάρχουμε χαλαρά, να περνάμε καλά, να μοιραζόμαστε κάποιες στιγμές. Μήπως πρέπει να διαχειριστείς τον εαυτό σου καλύτερα και να βελτιώσεις τις κοινωνικές σου δεξιότητες;

Γενικά, νομίζω ότι χρειάζεται να γίνεις πιο ανεξάρτητη, να αποκτήσεις μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου ωστε να μην βγάζεις ανασφάλεια και φόβο στις σχέσεις σου. Ίσως ο μεγαλύτερος σου φόβος ήταν μήπως μείνεις εντελώς μόνη χωρίς κανέναν φιλο, όμως λαβε υπόψη σου ότι καθένας από μας ειναι μόνος του στη ζωή. Απλώς τον συντροφεύουν και του κάνουν παρέα κάποια άλλα άτομα. Αν ξεκινήσεις από αυτή τη πεποίθησή και δεν τρομάξεις τότε θα δεις πως θα αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τις σχέσεις.

Κανένας δεν είναι κτήμα μας, ο μόνος που έχουμε είναι ο εαυτός μας, οι άλλοι γύρω μας λειτουργούν συμπληρωματικά. Είναι πολύ λογικό να μείνει κάποιος για ένα διάστημα χωρίς φίλους, είναι λογικό οι σχέσεις του κάποια στιγμή να τερματίζουν. Είναι αναμενόμενο όμως να προχωρήσει.

Μην κλείνεσαι, πάρε τα μαθήματα της ζωής και δυνάμωσε τον εαυτό σου για να συνεχίσεις.

[Insomnia96]

Σύντροφο έχεις; Πόσων ετών είσαι; Αυτό που είχες με τη φίλη σου, το οποίο βέβαια κατέληξε όπως κατέληξε, τέτοιο δέσιμο δεν θα το κάνεις στη ζωή σου με πολλούς ανθρώπους ειδικά όταν μεγαλώνουμε, κάνουμε οικογένεια κλπ. Προφανώς η κακοποίηση που ανεχθηκες σε τραυμάτισε. Δεν πειράζει να κρατάς μια πισινή με τους ανθρώπους, αυτό που θα πείραζε θα ήταν η υπερβολή τύπου μανία καταδίωξης. Να σκέφτεσαι πάντα ότι είμαστε άνθρωποι, μην περιμένεις από τους πάντες τα πάντα και απογοητευεσαι, καθένας ανάλογα με τον χαρακτήρα του και τις επιδιώξεις του μπορεί να συνεισφέρει στη σχέση συγκεκριμένα πράγματα.

Όχι κάτι σοβαρό! Είμαι 19. Ξέρεις τι; Δεν είναι ότι ζητάω το ίδιο: δηλαδή δεν θέλω μια κολλητή σαν κι αυτή, γιατί προφανώς και δεν μου φερόταν καλά. Αυτό που θέλω είναι να νιώσω πάλι ότι μπορώ να δεθώ ουσιαστικά με άλλους, ότι είμαι ζωντανή, ότι δεν είμαι χαμένη...Αυτό μου λείπει και δεν το βρίσκω. Το θέμα "φιλία" το χα συζητήσει κάποτε και με την ψυχολόγο και της ανέφερα το περιστατικό και με ρώτησε αν θεωρώ πως με επηρέασε ο αποχωρισμός με την κολλητή μου στο να μην "κολλάω με κανέναν". Η απάντηση μου ήταν πως δεν ξέρω. Συνειδητά αυτή η κοπέλα δεν μου λείπει, δεν κλαίω πλέον γι' αυτή. Κλαίω για μένα γιατί φοβάμαι πως δεν θα βρω ποτέ ξανά την καρδιά μου. Αυτό πάλι που λες " μην περιμένεις από τους πάντες τα πάντα και απογοητευεσαι" το κρατάω...μου το χει επισημάνει και η μάνα μου και η ψυχολόγος...απογοητεύομαι πολύ εύκολα η αλήθεια είναι και έχω αρκετές προσδοκίες από τους άλλους

[End_of_an_era]

Με την απόκτηση εμπειριών, την διεύρυνση των οριζόντων και την ψυχοθεραπεία, θα καταφέρεις λογικά να περάσεις από αυτό που σου έχει κολλήσει. Εστίασε στο παρόν και μην σκέφτεσαι με απολυτότητα το μέλλον, πως δεν πρόκειται ΠΟΤΕ, ΔΕΝ θα ξανανοίξεις πάλι την καρδιά σου. Το μέλλον είναι κάτι άγνωστο, το παρόν μας δίνει την ευκαιρία να χτίσουμε πρώτα την σχέση με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους. Αν δεν κάνεις ψυχοθεραπεία, ξεκίνησέ την, ίσως είσαι σε μια φάση υποτροπής.

[Insomnia96]

Ήσασταν φίλες με αυτή τη κοπέλα ή ζευγάρι; γιατι ο τρόπος που περιγράφεις τη σχέση σας είναι σαν να ήσασταν ένα ερωτικό ζευγάρι σε μια εξαρτητικη σχέση κτητικοτητας. Και οχι φίλες, με τη κλασική έννοια.

Κάτι φταίει, στον τρόπο που σχετιζεσαι με τους άλλους. Οι φιλίες δεν είναι για να πνιγεις τον άλλον και να πνίγεσαι είναι για να τη μοιράζεσαι με πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα (και όχι μονο με έναν), να μοιράζεστε στιγμές, να υπάρχει ελευθερία και εμπιστοσύνη, να ξέρεις ποσο κοντά πρέπει να έρθεις με τους φίλους σου αλλα και ποτε πρέπει να κρατήσεις μια συναισθηματικά υγιη απόσταση και ανεξαρτησία. Ώστε να δουλέψει θετικά η σχέση και να μη βαλτώσει.

Νιώθεις αρνητικά για τις μετέπειτα παρέες σου γιατί δεν έχεις δεθεί μαζί τους, δεν έχετε περάσει τόσες στιγμές και τόσα χρόνια μαζί όπως με τη φιλη σου. Αν όμως είναι άτομα που περνάς καλα,όταν θα βγεις μαζί τους χωρίς να το υπεραναλυεις τότε κράτησε τα στη ζωή σου, είναι καλό να έχουμε γνωστούς.

Κάθε συναναστροφή μας με τους άλλους είναι διαφορετικη, δεν χρειάζεται να συγκρίνεις τις τωρινές παρέες σου με την τότε φίλη σου. Αλλο το ένα άλλο το άλλο. Να ξέρεις, ότι μια μακροχρόνια φιλία είναι δύσκολο να αντικατασταθεί με μια νέα γιατί πρέπει να περάσεις πολλές στιγμές, πολλά χρόνια με τους νέους φιλους.

Οπότε από εδώ και περα πρέπει να πάρεις απόφαση ότι οι φιλίες που θα δημιουργήσεις θα είναι διαφορετικές, χωρίς αυτό να είναι κακο. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα βρεις φίλους να περνάς καλά και να εμπιστεύεσαι εντέλει.

Για ποιο λόγο να τσακώνεσαι με τους άλλους;;; ειδικά όταν λες ότι είναι γνωστοί και όχι φίλοι. Οι άνθρωποι γυρω μας δεν ειναι για να τσακωνομαστε, είναι για να συνυπάρχουμε χαλαρά, να περνάμε καλά, να μοιραζόμαστε κάποιες στιγμές. Μήπως πρέπει να διαχειριστείς τον εαυτό σου καλύτερα και να βελτιώσεις τις κοινωνικές σου δεξιότητες;

Γενικά, νομίζω ότι χρειάζεται να γίνεις πιο ανεξάρτητη, να αποκτήσεις μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου ωστε να μην βγάζεις ανασφάλεια και φόβο στις σχέσεις σου. Ίσως ο μεγαλύτερος σου φόβος ήταν μήπως μείνεις εντελώς μόνη χωρίς κανέναν φιλο, όμως λαβε υπόψη σου ότι καθένας από μας ειναι μόνος του στη ζωή. Απλώς τον συντροφεύουν και του κάνουν παρέα κάποια άλλα άτομα. Αν ξεκινήσεις από αυτή τη πεποίθησή και δεν τρομάξεις τότε θα δεις πως θα αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τις σχέσεις.

Κανένας δεν είναι κτήμα μας, ο μόνος που έχουμε είναι ο εαυτός μας, οι άλλοι γύρω μας λειτουργούν συμπληρωματικά. Είναι πολύ λογικό να μείνει κάποιος για ένα διάστημα χωρίς φίλους, είναι λογικό οι σχέσεις του κάποια στιγμή να τερματίζουν. Είναι αναμενόμενο όμως να προχωρήσει.

Μην κλείνεσαι, πάρε τα μαθήματα της ζωής και δυνάμωσε τον εαυτό σου για να συνεχίσεις.

εξαρτητική σχέση κτητικότητας ήταν σίγουρα. Αυτή είχε το "πάνω χέρι" κι εγώ ήμουν το "τραβάτε με κι ας κλαίω". Κολλητή φιλία το χαμε ονομάσει εμείς, υπήρχαν κάποιες τρυφερές στιγμές μεταξύ μας, επειδή ήμασταν αρκετά δεμένες συναισθηματικά (αλλά δεν είχαμε ερωτικές επαφές) και σιγά σιγά εγώ άρχισα να αναπτύσσω συναισθήματα γι' αυτή. Προσκολλήθηκα πάνω της συναισθηματικά και με εκμεταλλεύτηκε. Πιστεύω πως είχε αντιληφθεί το πόσο την αγαπούσα, γι' αυτό και με χειραγωγούσε εκμεταλλευόμενη τα συναισθήματα μου. Στην άλλη κοπέλα, την οποία θεωρούσε επίσης ως κολλητή της (ενώ από μενα απαιτούσε αποκλειστικότητα) δεν φερόταν έτσι, χειριστικά.

Κοίτα, για τη συγκεκριμένη είχα αναπτύξει συναισθήματα, ίσως γι' αυτό είχα προσκολληθεί τόσο πολύ. Δεν σχετίζομαι με όλους γύρω μου έτσι. Έχω διάφορους φίλους και φίλες (με άλλους θα πάω για καφέ, με άλλους για ποτό, με άλλους για τρέξιμο κοκ). Καταλαβαίνω πως δεν έχω με όλους αυτούς την ίδια σχέση, ούτε μοιράζομαι με όλους τα ίδια πράγματα. Και γνωστούς έχω, δεν είναι ότι είμαι ακοινώνητη. Έχω κοινωνικές δεξιότητες...όταν λεω οτι τσακώνομαι δεν το λεω με την έννοια του δεν μπορώ να συνυπάρξω μαζί τους ή δεν σέβομαι τις απόψεις τους ή τους κάνω τη ζωή δύσκολη. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις πώς το εννοώ:
- φίλη μου επί 4 χρόνια, άρχισε να μου λέει αθώα ψέματα. Με το που αντιλήφθηκα πως μου είπε ψέματα, αυτομάτως έχασα την εμπιστοσύνη μου, έγινα καχύποπτη απέναντι της. Ένιωθα πάλι μεγάλη απογοήτευση. Δεν της είπα τίποτα τη μια φορά, τη δεύτερη, τη τρίτη, ε κάποια στιγμή εφόσον συνέχιζε να μου λέει ψέματα, άρχισα να της κάνω παράπονα και να αρχίζω πλέον να μην την συμπαθώ το ίδιο, ε κάποια στιγμή τσακώθηκα και απομακρύνθηκα εντελώς.
Παρέα 4 χρόνων επίσης, κανονίσαμε διακοπές, έκλεισα ξενοδοχείο, κάτι στράβωσε μια μέρα πριν, έγινε ένας καβγάς σχετικά με κάτι, εγώ έχοντας νεύρα απλά τερμάτισα την σχέση μου μαζί τους και τους εγκατέλειψα. Είναι δηλαδή σαν σε μια στιγμή να κάνω ένα μπαμ και να τα κάνω όλα στάχτη. Έχω γίνει πιο δύσπιστη και τσακώνομαι σχετικά εύκολα. Δεν είναι η έλλειψη ευελιξίας που με οδηγεί σε καυγάδες, αλλά είναι περισσότερο η δυσπιστία και η αντίληψη που έχω σχετικά με κάποια θέματα. Πολλά πράγματα τα παίρνω στα σοβαρά, μάλλον.

Το αξιοσημείωτο είναι πως τα παραπάνω παραδείγματα δεν είναι μοναδικά. Αλήθεια έχουν καταλήξει πάρα πολλές φιλίες μου έτσι από τότε που χωρίστηκα με την κολλητή μου. Το θέμα είναι πως δεν είχα θέμα να αφήσω πίσω μου κανέναν από αυτούς τους φίλους, δεν είχα κάποια προσκόλληση πάνω τους, δεν φοβόμουν μην τους χάσω. Απο τη στιγμή που εκλάμβανα κατι που να υποδεικνύει είτε προδοσία, είτε μη αποδοχή, δεν τους έβλεπα ξανά με τον ίδιο τρόπο.

Μου είπες ψέματα. Είσαι ψεύτρα. Δεν με αγαπάς πραγματικά, με κοροϊδεύεις. Έχω χάσει την ιδέα που είχα για σενα. Δεν θέλω να έχω επαφή μαζί σου (κάπως έτσι λειτουργώ)

Όμως με την κολλητή μου δεν ήμουν καθόλου έτσι. Της συγχωρούσα τα πάντα, την εμπιστευόμουν απόλυτα, ήμουν πάντα εκεί γι' αυτή, την ακολουθούσα, την άφηνα να με κάνει ό,τι θέλει, δεν την έβρισα ποτέ, δεν τσακώθηκα ποτέ μαζί της, ακόμη και την στιγμή που πέταξε μπροστά μου στον δρόμο την τσάντα της απ' τα νεύρα της (είχε νευριάσει μαζί μου επειδή της είπα πως δεν είχα χρόνο να πάμε κάπου), έτρεξε προς το σπίτι της και κλείστηκε στο δωμάτιο της, εγώ μάζεψα τα πράγματα της, έτρεξα από πίσω της και μπήκα στο δωμάτιο της να της τα δώσω και να δω τι έπαθε. Δεν μου μίλαγε, μου κρατούσε μούτρα, την ρώταγα και δεν μου απάνταγε (αργότερα κατάλαβα πως αυτό λέγεται silent treatment). Άρχισα να νιώθω τύψεις, βλέποντας την να κλαίει και να μου λεει "Να είδες τι έκανες; Εσύ φταις!". Πίστεψα πως εγώ έφταιγα που έκλαιγε αν και της είπα πως δεν της απαγόρευσα να πάει όπου θέλει και τότε γύρισε και μου είπε "Εγώ όμως θέλω να έρθεις κι εσύ μαζί μου. Δεν πάω αν δεν έρθεις κι εσύ!". Συνέχισε να κλαίει, έπεσα μέχρι και στα γόνατα της και της ζήταγα συγνώμη. Δεν ήθελα να τη βλέπω να κλαίει. Έτσι έκανα αυτό που ήθελε αυτή. Πήγα μαζί της! Στον δρόμο καθώς πηγαίναμε παρατήρησα πως ξαφνικά η διάθεση της είχε αλλάξει, σα να μη συνέβη τίποτε. Όλα ήταν κομπλέ κι αυτή μες στην τρελή χαρά. Εγώ , αισθανόμενη τύψεις για αυτό που προηγήθηκε, της ζήταγα να με συγχωρέσει και αυτή μου απάντησε ένα "σιγά δεν έφταιγες εσύ σε τίποτα" (για να με κατηγορήσει ως υπαίτια αυτού του γεγονότος σε μια άλλη έξοδο μας αρκετό καιρό αργότερα). Φτάσαμε εκεί που ήθελε τέλοσπαντων, εγώ ήμουν δίπλα της συνεχώς μέχρι που με παράτησε στο τέλος και πήγε στην "άλλη την κολλητή της". Έφυγε από δίπλα μου και πήγε και κάθισε δίπλα της και άρχισε να την αγκαλιάζει και να ασχολείται μαζί της (εγώ ήμουν ξαφνικά αόρατη για εκείνη) μπροστά σε μένα και εγώ έμεινα να τις κοιτάω, προσπαθώντας να μην κλάψω μπροστά της. Μάλιστα, όταν γύρισα να τους πω πως πρέπει να φύγω τώρα, η κολλητή μου γύρισε στην άλλη κοπελα και της ειπε να έρθει σπίτι της μετά από κει να κάτσουνε μαζί. Έφυγα με αργό βήμα, σέρνοντας μαζί μου το κορμί μου στον δρόμο. Θυμάμαι ακόμη πόσο άδεια ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Δυστυχώς, δεν ήταν η μόνη. Μου πήρε καιρό να φτάσω στο σημείο να βάλω τέρμα και να απομακρυνθώ. Δεν την μίσησα ποτέ όμως για τίποτε από αυτά. Τα ανέλυα για καιρό και πάντα της έβρισκα δίκαιο ακόμη και πίσω από τις χειριστικές της συμπεριφορές. Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι στην διαφορά του τρόπου με τον οποίο σχετιζόμουν με την συγκεκριμένη και τον τρόπο με τον οποίο σχετίζομαι τώρα.

Θέλω πίσω την καρδιά μου. Νιώθω σαν κάτι να μου λείπει ψυχικά και δεν με αφήνει να προχωρήσω.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος δεν ήταν μην μείνω μόνη χωρίς κανέναν φίλο, αλλά μην μείνω μόνη χωρίς αυτή. Τώρα είναι μη μείνω να κοιτάω τη ζωή ενώ αυτή περνάει.

Δεν καταπιέζω κανέναν. Ωστόσο, ομολογώ πως μ' αρέσει να νιώθω πως "ανήκω σε κάποιον άνθρωπο", που να έχει τα "ηνία της σχέσης". Είμαι άτομο που αποζητά τη συντροφιά, το στενό συναισθηματικό δέσιμο, την οικειότητα και την δέσμευση και όταν νιώθω πως δεν μπορώ να τα νιώσω, αισθάνομαι χαμένη, κενή και νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει σκοπό.

Είναι τρομακτικό να νιώθεις πως λείπεις απ' την ζωή σου...

[Black_Opium]

εξαρτητική σχέση κτητικότητας ήταν σίγουρα. Αυτή είχε το "πάνω χέρι" κι εγώ ήμουν το "τραβάτε με κι ας κλαίω". Κολλητή φιλία το χαμε ονομάσει εμείς, υπήρχαν κάποιες τρυφερές στιγμές μεταξύ μας, επειδή ήμασταν αρκετά δεμένες συναισθηματικά (αλλά δεν είχαμε ερωτικές επαφές) και σιγά σιγά εγώ άρχισα να αναπτύσσω συναισθήματα γι' αυτή. Προσκολλήθηκα πάνω της συναισθηματικά και με εκμεταλλεύτηκε. Πιστεύω πως είχε αντιληφθεί το πόσο την αγαπούσα, γι' αυτό και με χειραγωγούσε εκμεταλλευόμενη τα συναισθήματα μου. Στην άλλη κοπέλα, την οποία θεωρούσε επίσης ως κολλητή της (ενώ από μενα απαιτούσε αποκλειστικότητα) δεν φερόταν έτσι, χειριστικά.

Κοίτα, για τη συγκεκριμένη είχα αναπτύξει συναισθήματα, ίσως γι' αυτό είχα προσκολληθεί τόσο πολύ. Δεν σχετίζομαι με όλους γύρω μου έτσι. Έχω διάφορους φίλους και φίλες (με άλλους θα πάω για καφέ, με άλλους για ποτό, με άλλους για τρέξιμο κοκ). Καταλαβαίνω πως δεν έχω με όλους αυτούς την ίδια σχέση, ούτε μοιράζομαι με όλους τα ίδια πράγματα. Και γνωστούς έχω, δεν είναι ότι είμαι ακοινώνητη. Έχω κοινωνικές δεξιότητες...όταν λεω οτι τσακώνομαι δεν το λεω με την έννοια του δεν μπορώ να συνυπάρξω μαζί τους ή δεν σέβομαι τις απόψεις τους ή τους κάνω τη ζωή δύσκολη. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις πώς το εννοώ:
- φίλη μου επί 4 χρόνια, άρχισε να μου λέει αθώα ψέματα. Με το που αντιλήφθηκα πως μου είπε ψέματα, αυτομάτως έχασα την εμπιστοσύνη μου, έγινα καχύποπτη απέναντι της. Ένιωθα πάλι μεγάλη απογοήτευση. Δεν της είπα τίποτα τη μια φορά, τη δεύτερη, τη τρίτη, ε κάποια στιγμή εφόσον συνέχιζε να μου λέει ψέματα, άρχισα να της κάνω παράπονα και να αρχίζω πλέον να μην την συμπαθώ το ίδιο, ε κάποια στιγμή τσακώθηκα και απομακρύνθηκα εντελώς.
Παρέα 4 χρόνων επίσης, κανονίσαμε διακοπές, έκλεισα ξενοδοχείο, κάτι στράβωσε μια μέρα πριν, έγινε ένας καβγάς σχετικά με κάτι, εγώ έχοντας νεύρα απλά τερμάτισα την σχέση μου μαζί τους και τους εγκατέλειψα. Είναι δηλαδή σαν σε μια στιγμή να κάνω ένα μπαμ και να τα κάνω όλα στάχτη. Έχω γίνει πιο δύσπιστη και τσακώνομαι σχετικά εύκολα. Δεν είναι η έλλειψη ευελιξίας που με οδηγεί σε καυγάδες, αλλά είναι περισσότερο η δυσπιστία και η αντίληψη που έχω σχετικά με κάποια θέματα. Πολλά πράγματα τα παίρνω στα σοβαρά, μάλλον.

Το αξιοσημείωτο είναι πως τα παραπάνω παραδείγματα δεν είναι μοναδικά. Αλήθεια έχουν καταλήξει πάρα πολλές φιλίες μου έτσι από τότε που χωρίστηκα με την κολλητή μου. Το θέμα είναι πως δεν είχα θέμα να αφήσω πίσω μου κανέναν από αυτούς τους φίλους, δεν είχα κάποια προσκόλληση πάνω τους, δεν φοβόμουν μην τους χάσω. Απο τη στιγμή που εκλάμβανα κατι που να υποδεικνύει είτε προδοσία, είτε μη αποδοχή, δεν τους έβλεπα ξανά με τον ίδιο τρόπο.

Μου είπες ψέματα. Είσαι ψεύτρα. Δεν με αγαπάς πραγματικά, με κοροϊδεύεις. Έχω χάσει την ιδέα που είχα για σενα. Δεν θέλω να έχω επαφή μαζί σου (κάπως έτσι λειτουργώ)

Όμως με την κολλητή μου δεν ήμουν καθόλου έτσι. Της συγχωρούσα τα πάντα, την εμπιστευόμουν απόλυτα, ήμουν πάντα εκεί γι' αυτή, την ακολουθούσα, την άφηνα να με κάνει ό,τι θέλει, δεν την έβρισα ποτέ, δεν τσακώθηκα ποτέ μαζί της, ακόμη και την στιγμή που πέταξε μπροστά μου στον δρόμο την τσάντα της απ' τα νεύρα της (είχε νευριάσει μαζί μου επειδή της είπα πως δεν είχα χρόνο να πάμε κάπου), έτρεξε προς το σπίτι της και κλείστηκε στο δωμάτιο της, εγώ μάζεψα τα πράγματα της, έτρεξα από πίσω της και μπήκα στο δωμάτιο της να της τα δώσω και να δω τι έπαθε. Δεν μου μίλαγε, μου κρατούσε μούτρα, την ρώταγα και δεν μου απάνταγε (αργότερα κατάλαβα πως αυτό λέγεται silent treatment). Άρχισα να νιώθω τύψεις, βλέποντας την να κλαίει και να μου λεει "Να είδες τι έκανες; Εσύ φταις!". Πίστεψα πως εγώ έφταιγα που έκλαιγε αν και της είπα πως δεν της απαγόρευσα να πάει όπου θέλει και τότε γύρισε και μου είπε "Εγώ όμως θέλω να έρθεις κι εσύ μαζί μου. Δεν πάω αν δεν έρθεις κι εσύ!". Συνέχισε να κλαίει, έπεσα μέχρι και στα γόνατα της και της ζήταγα συγνώμη. Δεν ήθελα να τη βλέπω να κλαίει. Έτσι έκανα αυτό που ήθελε αυτή. Πήγα μαζί της! Στον δρόμο καθώς πηγαίναμε παρατήρησα πως ξαφνικά η διάθεση της είχε αλλάξει, σα να μη συνέβη τίποτε. Όλα ήταν κομπλέ κι αυτή μες στην τρελή χαρά. Εγώ , αισθανόμενη τύψεις για αυτό που προηγήθηκε, της ζήταγα να με συγχωρέσει και αυτή μου απάντησε ένα "σιγά δεν έφταιγες εσύ σε τίποτα" (για να με κατηγορήσει ως υπαίτια αυτού του γεγονότος σε μια άλλη έξοδο μας αρκετό καιρό αργότερα). Φτάσαμε εκεί που ήθελε τέλοσπαντων, εγώ ήμουν δίπλα της συνεχώς μέχρι που με παράτησε στο τέλος και πήγε στην "άλλη την κολλητή της". Έφυγε από δίπλα μου και πήγε και κάθισε δίπλα της και άρχισε να την αγκαλιάζει και να ασχολείται μαζί της (εγώ ήμουν ξαφνικά αόρατη για εκείνη) μπροστά σε μένα και εγώ έμεινα να τις κοιτάω, προσπαθώντας να μην κλάψω μπροστά της. Μάλιστα, όταν γύρισα να τους πω πως πρέπει να φύγω τώρα, η κολλητή μου γύρισε στην άλλη κοπελα και της ειπε να έρθει σπίτι της μετά από κει να κάτσουνε μαζί. Έφυγα με αργό βήμα, σέρνοντας μαζί μου το κορμί μου στον δρόμο. Θυμάμαι ακόμη πόσο άδεια ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Δυστυχώς, δεν ήταν η μόνη. Μου πήρε καιρό να φτάσω στο σημείο να βάλω τέρμα και να απομακρυνθώ. Δεν την μίσησα ποτέ όμως για τίποτε από αυτά. Τα ανέλυα για καιρό και πάντα της έβρισκα δίκαιο ακόμη και πίσω από τις χειριστικές της συμπεριφορές. Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι στην διαφορά του τρόπου με τον οποίο σχετιζόμουν με την συγκεκριμένη και τον τρόπο με τον οποίο σχετίζομαι τώρα.

Θέλω πίσω την καρδιά μου. Νιώθω σαν κάτι να μου λείπει ψυχικά και δεν με αφήνει να προχωρήσω.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος δεν ήταν μην μείνω μόνη χωρίς κανέναν φίλο, αλλά μην μείνω μόνη χωρίς αυτή. Τώρα είναι μη μείνω να κοιτάω τη ζωή ενώ αυτή περνάει.

Δεν καταπιέζω κανέναν. Ωστόσο, ομολογώ πως μ' αρέσει να νιώθω πως "ανήκω σε κάποιον άνθρωπο", που να έχει τα "ηνία της σχέσης". Είμαι άτομο που αποζητά τη συντροφιά, το στενό συναισθηματικό δέσιμο, την οικειότητα και την δέσμευση και όταν νιώθω πως δεν μπορώ να τα νιώσω, αισθάνομαι χαμένη, κενή και νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει σκοπό.

Είναι τρομακτικό να νιώθεις πως λείπεις απ' την ζωή σου...

Και πάλι αναφέρεσαι στη φιλη σου σαν να ήσασταν ερωτικό ζευγάρι. Ερωτευμένη ήσουν μαζί της;

Και εάν ναι τότε απλά δέξου ότι υπήρξε μια δυνατή σχέση με έναν άνθρωπο που τελείωσε. Σε όλους συμβαίνει. Κάποια στιγμή θα γνωρίσεις και αλλα άτομα για να δεθεις και να σε συμπληρώνουν ή αν είσαι γκέι τότε θα γνωρίσεις και αλλο άτομο να νιώσεις έλξη, ίσως μετά από καιρό, ίσως πάλι να κάνεις άλλες σχέσεις που να μη σου θυμίζουν σε ένταση αυτή τη σχέση, όμως θα την έχεις σαν μια δυνατή ανάμνηση και θα είσαι ξανά ευτυχισμένη με άλλο άτομο.

Ίσως να το υπεραναλυεις και να το εξιδανίκευεις πολύ. Το δέσιμο το νιώθεις επειδή περάσατε κάποια χρόνια μαζί και κάποιες καταστάσεις και ένιωθες οικειότητα. Μπορεί αν μεγαλώσεις λίγο γιατι εισαι πολύ νέα, να δεις ότι τελικά δεν ήταν και τόσο δυνατή η σχέση όσο νομίζες

Όπως και να έχει, καλός ο συναισθηματισμός αλλα χρειάζεται να το πάρεις λίγο πιο ήρεμα και πιο χαλαρά. Δεν χρειάζεται να βλεπεις κτητικα τους ανθρώπους για να σε γεμιζουν συναισθηματικά. Φαίνεται ότι έχεις αρκετά υψηλές απαιτήσεις και προσδοκιες από τα άτομα που σε πλαισιώνουν,και αυτό δεν είναι αρκετά θετικό, γιατί οι άλλοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν πάντα να ικανοποιούν συνεχώς τις δικές σου ανάγκες.

Μιλάς πολύ κτητικα και πολύ έντονα και απόλυτα για τους ανθρώπους γύρω σου

"με παράτησε," "δεν με αγαπούν" , "τσακωνομαι".....

Πάρτο πιο ήρεμα, απέκτησε αυτοπεποιθηση και γίνε πιο ανεξάρτητη όσον αφορά τα άτομα που κάνεις παρέα, είτε που είναι φίλοι σου

[Black_Opium]

Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα σου, εκεί που λες ότι είσαι άτομο που θες στενες συναισθηματικες σχέσεις και δεσμεύσεις και αν δεν τις έχεις νιωθεις κενη.

Δεν είναι κακο να επενδύουμε συναισθηματικα και να θέλουμε να μας γεμίζουν οι σχέσεις μας ,όμως εσύ εδώ αναφέρεις ένα μη ισορροπημένο πρότυπο σχέσεων. Θες σχέσεις πιεστικές, κτητικες και πολύ στενές, σε σημείο να ελέγχεις και να σε ελέγχουν. Αυτό δεν είναι υγιές.

Αυτό εννοούσα όταν είπα ότι πρέπει να γίνεις ανεξάρτητη.
Νιώθεις μεγάλη ανασφάλεια και έχεις αρκετά συναισθηματικά κενά.

Ζεις μονο μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, ο οποίος θα πρέπει συνέχεια να σου δείχνει ότι σε υπεραγαπαει, ελέγχοντας και περιορίζοντας σε. Αλλιώς είναι σαν να μην υπάρχεις. Αυτό όμως δεν είναι καλό. Ο μόνος που μπορεί να γεμίσει τα κενά σου και να σε κάνει χαρούμενη είσαι εσύ η ίδια. Κανένας άλλος. Όσο σχετίζεις την ίδια σου την ύπαρξη και την ευτυχία σου με άλλους ανθρώπους τότε θα είσαι πάντα δυστυχισμένη, και απογοήτευμενη.

Έχεις θέματα στο τρόπο που σχετιζεσαι . Διάβασε ξανά το πρώτο μου σχόλιο γιατι είμαι σίγουρη ότι χτύπησα τη φλεβα του προβλήματος. Αλλά εσύ εστιάσες στο ότι νόμιζα ότι είσαι ακοινωνητη και δεν έχεις φιλίες.

Που δεν εννοούσα κάτι τέτοιο.οπως Κι να έχει καλή συνέχεια

[Art_Phil]

Ετσι όπως το διαβάζω, μου βγάζεις ότι όταν γνώρισες την κολλητή σου δεν είχε χτίσεις τις άμυνές σου σαν άνθρωπος (και λογικό λόγω της ηλικίας), ήσουν tabula rasa που λέμε. Πληγώθηκες πάρα πολύ γιατί ακούμπησες πολλά πράγματα σε αυτή τη σχέση. Επεσες με τα μούτρα που λέμε. Όταν τελείωσε αυτή η σχέση επειδή πληγώθηκες και πονεσες πολύ, ύψωσες πελώριους τοίχους - πελώριες άμυνες με αποτέλεσμα να μην συνδέεσαι πια με τους άλλους ανθρώπους και τον κόσμο. Αυτές οι άμυνες μπήκαν για να σε προστατέψουν αλλά εν τέλει σε αποξενώνουν. Το να προσπαθείς να τους κάνεις να γελάνε και να βγαίνεις μαζί τους για τυπικούς λόγους δεν είναι ακριβώς φιλία φιλία. Στη φιλία πας με την καρδιά και τα συναισθήματα σου - δείχνεις ποια είσαι πραγματικα.
Ο λόγος που δεν συνδέεσαι λοιπόν είναι γιατί υπαρχουν τώρα πελώρια τείχη απέναντι στους άλλους, τείχη άμυνας.
Θα συνδεθείς πραγματικά με κάποιον, όταν γνωρίσεις έναν άνθρωπο που θαυμάζεις και σε ενθουσιάζει και εκεί αρχίζεις πάλι να μοιράζεσαι τα πραγματικά σου συναισθήματα - σκέψεις-επιυμίες κλπ.

[Insomnia96]

Και πάλι αναφέρεσαι στη φιλη σου σαν να ήσασταν ερωτικό ζευγάρι. Ερωτευμένη ήσουν μαζί της;

Και εάν ναι τότε απλά δέξου ότι υπήρξε μια δυνατή σχέση με έναν άνθρωπο που τελείωσε. Σε όλους συμβαίνει. Κάποια στιγμή θα γνωρίσεις και αλλα άτομα για να δεθεις και να σε συμπληρώνουν ή αν είσαι γκέι τότε θα γνωρίσεις και αλλο άτομο να νιώσεις έλξη, ίσως μετά από καιρό, ίσως πάλι να κάνεις άλλες σχέσεις που να μη σου θυμίζουν σε ένταση αυτή τη σχέση, όμως θα την έχεις σαν μια δυνατή ανάμνηση και θα είσαι ξανά ευτυχισμένη με άλλο άτομο.

Ίσως να το υπεραναλυεις και να το εξιδανίκευεις πολύ. Το δέσιμο το νιώθεις επειδή περάσατε κάποια χρόνια μαζί και κάποιες καταστάσεις και ένιωθες οικειότητα. Μπορεί αν μεγαλώσεις λίγο γιατι εισαι πολύ νέα, να δεις ότι τελικά δεν ήταν και τόσο δυνατή η σχέση όσο νομίζες

Όπως και να έχει, καλός ο συναισθηματισμός αλλα χρειάζεται να το πάρεις λίγο πιο ήρεμα και πιο χαλαρά. Δεν χρειάζεται να βλεπεις κτητικα τους ανθρώπους για να σε γεμιζουν συναισθηματικά. Φαίνεται ότι έχεις αρκετά υψηλές απαιτήσεις και προσδοκιες από τα άτομα που σε πλαισιώνουν,και αυτό δεν είναι αρκετά θετικό, γιατί οι άλλοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν πάντα να ικανοποιούν συνεχώς τις δικές σου ανάγκες.

Μιλάς πολύ κτητικα και πολύ έντονα και απόλυτα για τους ανθρώπους γύρω σου

"με παράτησε," "δεν με αγαπούν" , "τσακωνομαι".....

Πάρτο πιο ήρεμα, απέκτησε αυτοπεποιθηση και γίνε πιο ανεξάρτητη όσον αφορά τα άτομα που κάνεις παρέα, είτε που είναι φίλοι σου

Ευχαριστώ που απάντησες στο "σεντόνι" μου.
Ναι, ερωτευμένη ήμουν. Είπα και παραπάνω πως είχα αναπτύξει αισθήματα γι' αυτήν. Η μεταξύ μας σχέση ήταν και κάπως πλατωνική, δηλαδή και οι δύο ζηλεύαμε, κάναμε όνειρα μαζί, ανταλλάσσαμε γλυκόλογα, είχαμε τρυφερές και ρομαντικές στιγμές, υπήρχε μια συναισθηματική σύνδεση γενικά.

Δέχομαι πως η σχέση αυτή τελείωσε. Εγώ άλλωστε έκανα το βήμα να φύγω. Εκείνη προσπάθησε να με φέρει πίσω, όμως εγώ είχα υψώσει άμυνες, για να μην πληγωθώ πάλι. Προσπάθησα να κάνω μια νεα αρχή μακριά της, όταν συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να δεθώ με κανέναν. Από τότε με τρώει αυτό το πράγμα. Έχω μείνει με μισή καρδιά. Φοβάμαι μην νιώθω για πάντα έτσι, μισή, σαν κάτι να μου λείπει, μιας και ήδη έχουν περάσει 5 χρόνια...Νόμιζα πως ο χρόνος θα επούλωνε τις πληγές μου κάποια στιγμή και περίμενα, αλλά νιώθω χειρότερα. Φοβάμαι μήπως δεν μπορέσω να βιώσω την ευτυχία.

Επίσης, μπαι είμαι.

Κτητική με την έννοια του να καταπιέζω εγώ άλλους ανθρώπους δεν είμαι. Εγώ θέλω να είναι κτητικοί μαζί μου, να μου βάζουν όρια, κανόνες, να κρατάνε τις ισορροπίες, να μου λένε τι να κάνω, να έχουν γενικά τον έλεγχο. Έτσι, νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια. Αυτό όμως δεν το επιθυμώ για όλες τις συναναστροφές μου. Για τα άτομα με τα οποία δένομαι μόνο. Όταν δένομαι γίνομαι χαλί να με πατήσουν, τρέχω να ικανοποιήσω όλες τις ανάγκες του άλλου ατόμου, γίνομαι αρκετά φροντιστική, τα δίνω όλα και φτάνω στο σημείο να βιώνω αυτό το "αν χαθείς, θα χαθώ" , "χωρίς εσένα δεν υπάρχω", "αν ποτέ φύγεις είμαι ικανή να μου κάνω κακό".
Είμαι απόλυτη όντως. Είμαι ο τύπος του όλα ή τίποτα. Δεν μπορώ να δένομαι χωρίς να δίνομαι δυστυχώς. Και έχω και θέμα στο να ξεπερνάω πράγματα. Κολλάω εκεί, παθαίνω εμμονή και αυτοκαταστρέφομαι.

Βέβαια όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με το προφίλ που έχω προς τα έξω και τον τρόπο που συναναστρέφομαι σε άλλους τομείς. Σε επαγγελματικά θέματα δηλαδή είμαι αρκετά δυναμική, κάνω τους άλλους να νιώθουν ασφάλεια και να με εμπιστεύονται, είμαι πολύ υπεύθυνη, αποφασιστική και θέλω να έχω τον έλεγχο, ώστε να ξέρω πως όλα λειτουργούν σωστά. Στις συναναστροφές μου με άλλα άτομα, χαρακτηρίζομαι συχνά ως μια έντονη και εκρηκτική προσωπικότητα. Έχω αυτοπεποίθηση, είμαι ανεξάρτητη(οι άλλοι θέλουν να στηρίζονται πάνω μου) και χαλαρή. Είναι σαν να έχω δύο πρόσωπα. Ούτε εγώ πίστευα πως μια προσωπικότητα σαν τη δική μου θα μπορούσε να φτάνει στο άκρο της εξάρτησης από τους άλλους. Δεν μπορώ να με αναγνωρίσω κάποιες φορές. Όλο αυτό είναι αρκετά αντιφατικό. Να είμαι άτομο που παίρνει πρωτοβουλίες, που έχει θάρρος και δεν κολώνει και ξαφνικά αν τύχει και δεθώ να γίνομαι το αντίθετο.

Θα συμφωνήσω στο ότι ζω μέσα από τα μάτια των άλλων και πως πρέπει να γίνω συναισθηματικά ανεξάρτητη. Το θέμα είναι πως δεν ξέρω πως και τι φταίει και έγινα έτσι. Γιατί έχω πρόβλημα συσχέτισης με τους άλλους δεν καταλαβαίνω.

Όταν αναφέρθηκα στο ότι νόμιζες πως είμαι ακοινώνητη και δεν έχω φιλίες, δεν απάνταγα στη διαπίστωση σου περί προβλήματος στον τρόπο συσχέτισης μου με τους άλλους, αλλά σε αυτό που ρώτησες παραπάνω: "Για ποιο λόγο να τσακώνεσαι με τους άλλους;;; ειδικά όταν λες ότι είναι γνωστοί και όχι φίλοι. Οι άνθρωποι γυρω μας δεν ειναι για να τσακωνόμαστε, είναι για να συνυπάρχουμε χαλαρά, να περνάμε καλά, να μοιραζόμαστε κάποιες στιγμές. Μήπως πρέπει να διαχειριστείς τον εαυτό σου καλύτερα και να βελτιώσεις τις κοινωνικές σου δεξιότητες;"

Και όσον αφορά αυτό που λες με τις υψηλές προσδοκίες, ναι ισχύει, μιας και είμαι άτομο που τα βλέπει όλα πιο σοβαρά και ρομαντικά. Θέλω να αναπτύσσω ουσιαστικές σχέσεις.

[Insomnia96]

Με την απόκτηση εμπειριών, την διεύρυνση των οριζόντων και την ψυχοθεραπεία, θα καταφέρεις λογικά να περάσεις από αυτό που σου έχει κολλήσει. Εστίασε στο παρόν και μην σκέφτεσαι με απολυτότητα το μέλλον, πως δεν πρόκειται ΠΟΤΕ, ΔΕΝ θα ξανανοίξεις πάλι την καρδιά σου. Το μέλλον είναι κάτι άγνωστο, το παρόν μας δίνει την ευκαιρία να χτίσουμε πρώτα την σχέση με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους. Αν δεν κάνεις ψυχοθεραπεία, ξεκίνησέ την, ίσως είσαι σε μια φάση υποτροπής.

Θεωρητικά τα λέω κι εγώ αυτά στον εαυτό μου και στους γύρω μου, έλα όμως που δεν τα κάνω πράξη. Κάτι μέσα μου με κρατάει στο να νιώθω χαρά κι όταν νιώθω χαρά είναι για λίγο. Γι' αυτό και φοβάμαι μην συνεχιστεί για πάντα αυτό, μιας και ο χρόνος απ' ότι φαίνεται τελικά δεν επουλώνει τις πληγές...

Ψυχοθεραπεία θέλω να κάνω ετσι κι αλλιώς.
Σε φάση υποτροπής δεν είμαι μιας και το συγκεκριμένο θέμα είναι κάτι που με τρώει χρόνια τώρα. Δεν είναι κατι που ξαφνικά θυμήθηκα τώρα και αυτό το καιρό νιώθω έτσι. Νιώθω έτσι από τότε και δεν μπορώ να εντοπίσω το γιατί.

[Insomnia96]

Ετσι όπως το διαβάζω, μου βγάζεις ότι όταν γνώρισες την κολλητή σου δεν είχε χτίσεις τις άμυνές σου σαν άνθρωπος (και λογικό λόγω της ηλικίας), ήσουν tabula rasa που λέμε. Πληγώθηκες πάρα πολύ γιατί ακούμπησες πολλά πράγματα σε αυτή τη σχέση. Επεσες με τα μούτρα που λέμε. Όταν τελείωσε αυτή η σχέση επειδή πληγώθηκες και πονεσες πολύ, ύψωσες πελώριους τοίχους - πελώριες άμυνες με αποτέλεσμα να μην συνδέεσαι πια με τους άλλους ανθρώπους και τον κόσμο. Αυτές οι άμυνες μπήκαν για να σε προστατέψουν αλλά εν τέλει σε αποξενώνουν. Το να προσπαθείς να τους κάνεις να γελάνε και να βγαίνεις μαζί τους για τυπικούς λόγους δεν είναι ακριβώς φιλία φιλία. Στη φιλία πας με την καρδιά και τα συναισθήματα σου - δείχνεις ποια είσαι πραγματικα.
Ο λόγος που δεν συνδέεσαι λοιπόν είναι γιατί υπαρχουν τώρα πελώρια τείχη απέναντι στους άλλους, τείχη άμυνας.
Θα συνδεθείς πραγματικά με κάποιον, όταν γνωρίσεις έναν άνθρωπο που θαυμάζεις και σε ενθουσιάζει και εκεί αρχίζεις πάλι να μοιράζεσαι τα πραγματικά σου συναισθήματα - σκέψεις-επιυμίες κλπ.

Ετσι όπως το διαβάζω, μου βγάζεις ότι όταν γνώρισες την κολλητή σου δεν είχε χτίσεις τις άμυνές σου σαν άνθρωπος (και λογικό λόγω της ηλικίας), ήσουν tabula rasa που λέμε. Πληγώθηκες πάρα πολύ γιατί ακούμπησες πολλά πράγματα σε αυτή τη σχέση. Επεσες με τα μούτρα που λέμε.

ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ! Ήμουν αρκετά μικρή όταν την γνώρισα. Ήταν η πρώτη δυνατή μου σχέση με κάποιον άνθρωπο και με έκανε να ανακαλύψω πολλά και για τον ίδιο μου τον εαυτό και για τον κόσμο και τους ανθρώπους γενικά. Με έχει ωριμάσει αρκετά αυτή η σχέση και μου έχει δείξει πράγματα που αν δεν είχα πληγωθεί τόσο δεν θα είχα καταλάβει ποτέ. Χαίρομαι για τα μαθήματα που πήρα από αυτή τη σχέση.

Όταν τελείωσε αυτή η σχέση επειδή πληγώθηκες και πονεσες πολύ, ύψωσες πελώριους τοίχους - πελώριες άμυνες με αποτέλεσμα να μην συνδέεσαι πια με τους άλλους ανθρώπους και τον κόσμο. Αυτές οι άμυνες μπήκαν για να σε προστατέψουν αλλά εν τέλει σε αποξενώνουν.

Κι αυτό τώρα πως γιατρεύεται; Γιατί δεν περνάει; Το χω σκεφτεί μήπως ασυνείδητα βγάζω άμυνες και γι' αυτό νιώθω έτσι, αλλά συνάμα προσπαθώ τόσο πολύ να έρθω κοντά σε άλλους ανθρώπους.

ο να προσπαθείς να τους κάνεις να γελάνε και να βγαίνεις μαζί τους για τυπικούς λόγους δεν είναι ακριβώς φιλία φιλία. Στη φιλία πας με την καρδιά και τα συναισθήματα σου - δείχνεις ποια είσαι πραγματικα.

Νιώθω πως πρέπει να τους κάνω χαρούμενους, γιατί έτσι νιώθω πως αξίζω κιόλας...έχεις δικιο σε αυτό που λες...καταλήγω να νιώθω ακόμα πιο κενή. Επίσης, έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο να έχω κατάθλιψη, μιας και όπως λεω και πάνω δεν ενθουσιάζομαι πλεον να βγαίνω με παρέες, όπως τότε που έβγαινα με την κολλητή μου, κλαίω συχνά και είμαι κάπως χαμένη.

Θα συνδεθείς πραγματικά με κάποιον, όταν γνωρίσεις έναν άνθρωπο που θαυμάζεις και σε ενθουσιάζει και εκεί αρχίζεις πάλι να μοιράζεσαι τα πραγματικά σου συναισθήματα - σκέψεις-επιυμίες κλπ.

Λες αυτό όντως να δουλέψει; Είναι κάτι που περιμένω χρόνια τώρα. Νόμιζα πως απλά είμαι νεκρή και θα πρέπει να μάθω να επιβιώνω. Έχω πει πολλές φορές στον εαυτό μου "τι τι θες τη ζωή σου;; Αν συνεχίσεις έτσι πάνε να αυτοκτονήσεις" "Δεν έχει νόημα". Είναι σαν να ψάχνω να ακουμπήσω κάπου για να σταθώ. Με λυπάμαι που είμαι έτσι.

Γενικά είμαι άτομο που πιστεύει αρκετά σε αυτό: " Η ζωή υπάρχει μόνο όταν τη μοιράζεσαι". Γι' αυτό εγώ νιώθω πως δεν ζω

[Insomnia96]

ΕΧΩ ΚΑΙ UPDATE
Έκανα μαλακία το ξέρω, βρίστε με όσο θέλετε, δίκιο θα χετε

Η ηλίθια σε μια στιγμή αδυναμίας και απελπισίας πήγα και έστειλα μήνυμα σε αυτή την παλιά κολλητή μου και της είπα πως μου λείπει αυτό που είχαμε και πως θέλω να γίνουν όλα όπως ήταν τότε. Της είπα πως από τότε που σπάσαμε, έχω πέσει σε κατάθλιψη, δεν νιώθω καλά, τα χω χάσει.

Εκείνη ήταν ψυχρή και διστακτική απέναντι μου. Μου είπε πως έχει προχωρήσει με τη ζωή της και πως έχει κάνει άλλες παρέες.

Της είπα πως το σέβομαι και πως χαίρομαι γι' αυτή. Την αποχαιρέτησα και της είπα καλή συνέχεια σε ό, τι κάνεις (πάλι τρωγόμουν μέσα μου, αλλά δεν μπορώ να την αναγκάσω να γυρίσει πίσω, μήπως βρω τον εαυτό μου εκεί που τον έχασα)

Εκείνη (από ευγένεια λογικά) μου πρότεινε να μιλάμε αραιά και που, εφόσον δεν είμαστε τσακωμένες

Εγώ ξανά απογοητεύτηκα. Χαίρομαι που έχει προχωρήσει. Εγώ γιατί είμαι ο μαλάκας της υπόθεσης που μένω πίσω συνέχεια; Γιατί εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω; Είναι αυτή αναίσθητη; Είμαι εγώ ευαίσθητη;

Για μια στιγμή σκέφτηκα να την διεκδικήσω, ώστε να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν τότε, να την πλησιάσω και να της πω να κάνουμε μια νέα αρχή. Να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά τα όνειρα που είχαμε αφήσει μισά, γιατί εγώ της το χα πει μια βραδιά " Είσαι η κολλητή της ζωής μου". Ήμουν πολύ αφοσιωμένη σε αυτή, της είχα πει πως ζούσα για αυτήν και να μαι 5 χρόνια μετά να διαπιστώνω πως όντως γι 'αυτήν ζούσα και τώρα νιώθω πως δεν ζω.

Εν πασει περιπτωσει, έτυχε να έχω μια συζήτηση με 2 άλλες φίλες επί του θέματος, και με έκραξαν και με τα δίκια τους, μου είπαν πως δεν πάω καλά, πως είμαι μαζόχα, πως η συγκεκριμένη μου χει αφήσει ψυχολογικά, πως δεν ήμουν έτσι, πως όλο αυτό είναι τοξικό και να σταματήσω να σέρνομαι από πίσω και να την παρακαλάω, ιδίως μετα από όλα αυτά που μου χει κάνει. Ντάξει έχουν δίκιο, το γνωρίζω.

Η μαλακία έγινε όμως και τώρα αυτομουντζώνομαι.

[Black_Opium]

Ευχαριστώ που απάντησες στο "σεντόνι" μου.
Ναι, ερωτευμένη ήμουν. Είπα και παραπάνω πως είχα αναπτύξει αισθήματα γι' αυτήν. Η μεταξύ μας σχέση ήταν και κάπως πλατωνική, δηλαδή και οι δύο ζηλεύαμε, κάναμε όνειρα μαζί, ανταλλάσσαμε γλυκόλογα, είχαμε τρυφερές και ρομαντικές στιγμές, υπήρχε μια συναισθηματική σύνδεση γενικά.

Δέχομαι πως η σχέση αυτή τελείωσε. Εγώ άλλωστε έκανα το βήμα να φύγω. Εκείνη προσπάθησε να με φέρει πίσω, όμως εγώ είχα υψώσει άμυνες, για να μην πληγωθώ πάλι. Προσπάθησα να κάνω μια νεα αρχή μακριά της, όταν συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να δεθώ με κανέναν. Από τότε με τρώει αυτό το πράγμα. Έχω μείνει με μισή καρδιά. Φοβάμαι μην νιώθω για πάντα έτσι, μισή, σαν κάτι να μου λείπει, μιας και ήδη έχουν περάσει 5 χρόνια...Νόμιζα πως ο χρόνος θα επούλωνε τις πληγές μου κάποια στιγμή και περίμενα, αλλά νιώθω χειρότερα. Φοβάμαι μήπως δεν μπορέσω να βιώσω την ευτυχία.

Επίσης, μπαι είμαι.

Κτητική με την έννοια του να καταπιέζω εγώ άλλους ανθρώπους δεν είμαι. Εγώ θέλω να είναι κτητικοί μαζί μου, να μου βάζουν όρια, κανόνες, να κρατάνε τις ισορροπίες, να μου λένε τι να κάνω, να έχουν γενικά τον έλεγχο. Έτσι, νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια. Αυτό όμως δεν το επιθυμώ για όλες τις συναναστροφές μου. Για τα άτομα με τα οποία δένομαι μόνο. Όταν δένομαι γίνομαι χαλί να με πατήσουν, τρέχω να ικανοποιήσω όλες τις ανάγκες του άλλου ατόμου, γίνομαι αρκετά φροντιστική, τα δίνω όλα και φτάνω στο σημείο να βιώνω αυτό το "αν χαθείς, θα χαθώ" , "χωρίς εσένα δεν υπάρχω", "αν ποτέ φύγεις είμαι ικανή να μου κάνω κακό".
Είμαι απόλυτη όντως. Είμαι ο τύπος του όλα ή τίποτα. Δεν μπορώ να δένομαι χωρίς να δίνομαι δυστυχώς. Και έχω και θέμα στο να ξεπερνάω πράγματα. Κολλάω εκεί, παθαίνω εμμονή και αυτοκαταστρέφομαι.

Βέβαια όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με το προφίλ που έχω προς τα έξω και τον τρόπο που συναναστρέφομαι σε άλλους τομείς. Σε επαγγελματικά θέματα δηλαδή είμαι αρκετά δυναμική, κάνω τους άλλους να νιώθουν ασφάλεια και να με εμπιστεύονται, είμαι πολύ υπεύθυνη, αποφασιστική και θέλω να έχω τον έλεγχο, ώστε να ξέρω πως όλα λειτουργούν σωστά. Στις συναναστροφές μου με άλλα άτομα, χαρακτηρίζομαι συχνά ως μια έντονη και εκρηκτική προσωπικότητα. Έχω αυτοπεποίθηση, είμαι ανεξάρτητη(οι άλλοι θέλουν να στηρίζονται πάνω μου) και χαλαρή. Είναι σαν να έχω δύο πρόσωπα. Ούτε εγώ πίστευα πως μια προσωπικότητα σαν τη δική μου θα μπορούσε να φτάνει στο άκρο της εξάρτησης από τους άλλους. Δεν μπορώ να με αναγνωρίσω κάποιες φορές. Όλο αυτό είναι αρκετά αντιφατικό. Να είμαι άτομο που παίρνει πρωτοβουλίες, που έχει θάρρος και δεν κολώνει και ξαφνικά αν τύχει και δεθώ να γίνομαι το αντίθετο.

Θα συμφωνήσω στο ότι ζω μέσα από τα μάτια των άλλων και πως πρέπει να γίνω συναισθηματικά ανεξάρτητη. Το θέμα είναι πως δεν ξέρω πως και τι φταίει και έγινα έτσι. Γιατί έχω πρόβλημα συσχέτισης με τους άλλους δεν καταλαβαίνω.

Όταν αναφέρθηκα στο ότι νόμιζες πως είμαι ακοινώνητη και δεν έχω φιλίες, δεν απάνταγα στη διαπίστωση σου περί προβλήματος στον τρόπο συσχέτισης μου με τους άλλους, αλλά σε αυτό που ρώτησες παραπάνω: "Για ποιο λόγο να τσακώνεσαι με τους άλλους;;; ειδικά όταν λες ότι είναι γνωστοί και όχι φίλοι. Οι άνθρωποι γυρω μας δεν ειναι για να τσακωνόμαστε, είναι για να συνυπάρχουμε χαλαρά, να περνάμε καλά, να μοιραζόμαστε κάποιες στιγμές. Μήπως πρέπει να διαχειριστείς τον εαυτό σου καλύτερα και να βελτιώσεις τις κοινωνικές σου δεξιότητες;"

Και όσον αφορά αυτό που λες με τις υψηλές προσδοκίες, ναι ισχύει, μιας και είμαι άτομο που τα βλέπει όλα πιο σοβαρά και ρομαντικά. Θέλω να αναπτύσσω ουσιαστικές σχέσεις.

Κοίταξε, ο τρόπος που σχετιζεσαι με τους άλλους έχει τις ρίζες του στη παιδική σου ηλικία, στη σχέση σου με τους γονείς σου, σε φόβους απωθημενους, μπορεί όλα να πήγαιναν καλά με τους γονείς σου όμως να σε μεγαλωσαν ώστε να νιώθεις την ανάγκη να εξαρτιεσαι, είτε μπορεί κάποιο φαινομενικά ασήμαντο γεγονός στο παρελθόν να σε τραυμάτισε. Αν θες με ψυχοθεραπεία μπορείς να τα κοιτάξεις για να βρεις από που προέρχονται.

Μας αναφέρεις ότι θες οι άλλοι να σου βάζουν όρια και να είναι κτητικοι μαζί σου. Εγώ όμως διαβάζοντας σε, βλέπω ότι και εσύ είσαι το ίδιο ή και περισσότερο κτητικη με τους ανθρώπους που είναι κτητικοι μαζί σου. Μας περιγράφεις το συμβάν με την άλλη κοπέλα και τη φίλη σου με αρκετά δραματικο τρόπο, σαν να βιωσες την εσχάτη προδοσία απλά επειδή έκανε και με μια άλλη κοπέλα παρέα. Οι φιλοι δεν είναι κατά αποκλειστικότητα. Βέβαια εσύ μας περιγράφεις και μια αλλόκοτη σχέση που είχε και έρωτα μέσα. Αλλά και πάλι.

Μισή νιώθεις, όχι εξαιτίας της απουσίας της από τη ζωή σου, αλλά επειδή ΕΣΥ δεν νιώθεις ολόκληρη με τον εαυτό σου. Το θέμα ξεκινάει από σένα.

Ευτυχισμένη και πραγματικά γεμάτη θα γίνεις όταν βρεις τον εαυτό σου,και τον αγαπήσεις όταν δεν φοβάσαι να μείνεις μόνη, όταν δεν θες να εξαρτας κανέναν και να εξαρτιεσαι από κανέναν.

Όσο και αν προσπαθείς να επιλέγεις άτομα που σε ελέγχουν με περιορισμούς δεν θα καταφέρεις ποτέ να δεσεις τον γάιδαρο σου. Αυτο θα είναι μια ψευδαισθηση δική σου καθώς θα νομίζεις ότι είσαι ασφαλής όσο ο άλλος είναι γατζωμενος πάνω σου.Κάθε άνθρωπος όμως όσο και να σε ελέγχει, ή να σε ζηλεύει οπότε θέλει μπορεί ανα πάσα στιγμή να φύγει από κοντά σου. Και θα φύγει σύντομα από κοντά σου ή θα τον διώξεις εσύ γιατί αυτό το μοντέλο σχέσης δεν είναι βιώσιμο. Και θα κουράσει σύντομα και τους δύο.

[Black_Opium]

ΕΧΩ ΚΑΙ UPDATE
Έκανα μαλακία το ξέρω, βρίστε με όσο θέλετε, δίκιο θα χετε

Η ηλίθια σε μια στιγμή αδυναμίας και απελπισίας πήγα και έστειλα μήνυμα σε αυτή την παλιά κολλητή μου και της είπα πως μου λείπει αυτό που είχαμε και πως θέλω να γίνουν όλα όπως ήταν τότε. Της είπα πως από τότε που σπάσαμε, έχω πέσει σε κατάθλιψη, δεν νιώθω καλά, τα χω χάσει.

Εκείνη ήταν ψυχρή και διστακτική απέναντι μου. Μου είπε πως έχει προχωρήσει με τη ζωή της και πως έχει κάνει άλλες παρέες.

Της είπα πως το σέβομαι και πως χαίρομαι γι' αυτή. Την αποχαιρέτησα και της είπα καλή συνέχεια σε ό, τι κάνεις (πάλι τρωγόμουν μέσα μου, αλλά δεν μπορώ να την αναγκάσω να γυρίσει πίσω, μήπως βρω τον εαυτό μου εκεί που τον έχασα)

Εκείνη (από ευγένεια λογικά) μου πρότεινε να μιλάμε αραιά και που, εφόσον δεν είμαστε τσακωμένες

Εγώ ξανά απογοητεύτηκα. Χαίρομαι που έχει προχωρήσει. Εγώ γιατί είμαι ο μαλάκας της υπόθεσης που μένω πίσω συνέχεια; Γιατί εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω; Είναι αυτή αναίσθητη; Είμαι εγώ ευαίσθητη;

Για μια στιγμή σκέφτηκα να την διεκδικήσω, ώστε να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν τότε, να την πλησιάσω και να της πω να κάνουμε μια νέα αρχή. Να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά τα όνειρα που είχαμε αφήσει μισά, γιατί εγώ της το χα πει μια βραδιά " Είσαι η κολλητή της ζωής μου". Ήμουν πολύ αφοσιωμένη σε αυτή, της είχα πει πως ζούσα για αυτήν και να μαι 5 χρόνια μετά να διαπιστώνω πως όντως γι 'αυτήν ζούσα και τώρα νιώθω πως δεν ζω.

Εν πασει περιπτωσει, έτυχε να έχω μια συζήτηση με 2 άλλες φίλες επί του θέματος, και με έκραξαν και με τα δίκια τους, μου είπαν πως δεν πάω καλά, πως είμαι μαζόχα, πως η συγκεκριμένη μου χει αφήσει ψυχολογικά, πως δεν ήμουν έτσι, πως όλο αυτό είναι τοξικό και να σταματήσω να σέρνομαι από πίσω και να την παρακαλάω, ιδίως μετα από όλα αυτά που μου χει κάνει. Ντάξει έχουν δίκιο, το γνωρίζω.

Η μαλακία έγινε όμως και τώρα αυτομουντζώνομαι.

Όχι δεν είναι αναίσθητη. Απλά μάλλον εσύ γατζωθηκες πάνω της συναισθηματικα και εκείνη κολακευτηκε και έγινε κτητικη μαζί σου στην αρχή επειδή της άρεσε το ενδιαφέρον σου. Όμως όλο αυτό άρχισε να την κουράζει γιατι κατάλαβε ότι είσαι ένα άτομο με υψηλές απαιτήσεις και μπορεί να γίνεις κατά κάποιο τρόπο φορτικη.

Και δεν της άρεσε αυτό το μοτίβο σχέσης. Λογικό είναι.

Μάλλον εσύ βλέπεις ότι εκείνη σε ελέγχει και σε περιορίζει γιατι είναι εξαρτημένη ενώ στη πραγματικότητα ΕΣΥ είσαι έτσι. Εκείνη μια χαρά προχώρησε τη ζωή της , εσύ την είχες μεγαλύτερη ανάγκη.

Είναι σαν να είσαι πάρα πολύ δοτική με την αρνητική την έννοια, σαν να τα δίνεις όλα χωρίς να σου τα ζητήσουν, σαν να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν με στόχο να περιορίσεις και να υποχρεώσεις τον άλλον, κολακευοντας τον με τη στάση σου , ενεργοποιώντας του το αίσθημα του εγωκεντρισμου του ώστε να τον ελέγχεις ότι θα σου είναι πιστός και ότι θα εξαρτάται από σένα.

Όμως στη πραγματικότητα εσύ είσαι που θέλεις να ελέγχεις τους άλλους με αυτό το τρόπο συσχέτισης και όχι οι άλλοι εσένα.