κανουμε καλο η κακο?

[anwnimi]

originally posted by weird
Μηπως λοιπόν θα έπρεπε οι διαχειριστές να παρεμβαίνουν έγκαιρα σε τέτοιες περιπτώσεις, κλείνοντας το θέμα με αυτοκτονικό περιεχόμενο απο κάθε είδους επίδραση?
( προσωπικά θα με ανακούφιζε απο ένα τεράστιο άγχος)

Πόσο ρεαλιστικό και βοηθητικό θα ήταν κάτι τέτοιο?

Θα ήταν χρήσιμο μάλλον πιστεύω κάτι τέτοιο, μαζί με την παράλληλη υπενθύμιση των διαχειριστών για την άμεση επικοινωνία με τον εκάστοτε ειδικό.

Από την άλλη αν ο άλλος πάρει το κλείδωμα του θέματος σαν απόρριψη και ...φουντάρει;

Τι να πω. Για την ώρα δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, δυστυχώς...

[weird]

Originally posted by anwnimi
weird
σε μια πρόσφατη συνεδρία η θεραπεύτρια μου είπε κάτι που με άφησε άφωνη και γεμάτη απορία:
\"Νομίζεις ότι εγώ είμαι θεραπεύτρια εξω από αυτό το γραφείο; Στις φιλίες, στη ζωή μου; Ότι με αγαπούν για αυτό; Όχι, έξω χώνω, θυμώνω, ζω, δεν είμαι θεραπεύτρια των άλλων για να τους αναλύσω, μόνο τον ευατό μου αναλύω. Αν θελει κάποιος να αναλυθεί, έρχεται εδώ\".

\"Πως το καταφέρνεις;\"

\"Προσπαθώ.΄Ετσι μας εκπαιδεύουν\"

Χμ, μήπως πρέπει να εκπαιδεύουν και τους θεραπευόμενους να κάνουν το ίδιο;
Γιατί κι εγώ κάπου έχω χαθεί! :(


Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και ένας ειδικός, εδώ μέσα δεν μπορεί να προσφέρει σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή, βοήθεια, με ΣΙΓΟΥΡΟ τρόπο. Πόσο μάλλον εμείς. Οπότε δε χρειάζεται να νιώθουμε ενοχικά για αυτό. Υποστήριξη μπορούμε να προσφέρουμε και μάλλον είναι το μόνο που σε μια τετοια κρίσιμη στιγμή δε θα βλάψει. Άλλο όμως υποστήριξη και άλλο ανάλυση... Εκεί μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια, δεδομένης της κρίσιμης στιγμής, του ότι δεν είμαστε ειδικοί και της εμμεσότητας του διαδικτύου.

Η ανάλυση έχεις δίκιο Σοφία, θα ωφελήσει κάποιους και κάποιους όχι, ανάλογα με το υπόβαθρο που υπάρχει στην αντιπερα όχθη.

Εγώ προσωπικά έχω βοηθηθεί πάρα πολύ από εδώ μέσα, είναι σαν μια παράλληλη ψυχοθεραπεία εδώ μέσα πολλές φορές μαζί με εποικοδομητική συζήτηση και όξυνση του νου.

Ωστόσο, μερικές φορές πολλά άτομα μέσα στην απόγνωση (κι εγώ έχω υπάρξει σε αυτή τη θέση και μάλλον θα ξανα-υπάρξω) ξεχνούν ότι η απάντηση που θα λάβουν από εδώ μέσα δεν προέρχεται από ειδικούς.
Τώρα θα μου πεις, και για αυτό ευθύνονται οι ίδιοι. Φυσικά. Αλλά μερίδιο φέρει και ο άλλος που \"αναλύει ή συμβουλεύει¨ γιάυτό ο καθένας πρέπει να βάζει μπροστά την προσωπική του ηθική και την ευαισθησια, όπως λες.

Απλά λέω ότι κι εγώ, εδώ μέσα, έχοντας υπάρξει και στις δύο μεριές, έχω ωφεληθεί (περισσότερο) και έχω βλαπτεί, αλλά μερικές φορές, ίσως και για λόγους εκτός από μεγάλη διάθεση για συμπαράσταση και βοήθεια, αλλά για λόγους του να φανώ σημαντική στα μάτια του άλλου (όλοι έχουμε αυτό το κομμάτι), ξεπερνώ τα όρια.

Eτσι είναι, εκπαιδεύονται να βάζουν όρια.
Εχω κάνει κανονικότατο πόλεμο με την θεραπεύτριά μου γι αυτά τα όρια.
Για την αληθινότητα που απομένει μέσα στα χαρακώματα.

Τελοσπάντων, εφόσον αποκτά κανείς επίγνωση και το ποαρατηρήσει, πιστεύω οτι θα καταφέρει να αφήνεται και να μην δρα αποστασιοποιημένα και υποστηρικτικά, ωσάν θεραπευτής...στις φιλικές του σχέσεις (!)
γιατί είναι δύσκολο.
Γιατί δεν έχει την ειδική γνώση.
Γιατί ο άλλος θα βγάλει άμυνες.
Γιατί, αυτό που υπονοούσε η θεραπεύτριά σου, είναι οτι δεν αντέχεται.
Είναι άκρως εξoντωτικό.
Πέρασα κι εγώ μια δύσκολη περίοδο με το θέμα αυτό αλλά πλέον το χειρίζομαι πολύ κάλύτερα, προστατεύοντας ΄και εμένα και τον άλλο. Μα κυρίως εμένα.

Οσον αφορά αυτό που με γενναία ειλικρίνεια παραθέτεις, για τις δια του φόρουμ αναλύσεις...

πιστεύω οτι ούτε ένας ειδικός θα μπορούσε να τις κάνει.

Γι αυτό και προσωπικά, ναι, θα πω αυτό που βλέπω με την δουλεμένη στα θέματα του εαυτού ματιά μου, σε ένα μέλος, ωστόσο, δεν θα αναλάβω ένα τέτοιο εγχείρημα αναλύσεως.

Απεναντίας, αυτό που κάνω και που θα εξακολουθήσω να κάνω, είναι να προτρέπω τον άνθρωπο που του μιλώ να βρεί έναν καλό ειδικό να δουλέψει αποτελεσματικά τα θέματά του.

[anwnimi]

weird
δεν το υποννόησε μόνο
μου το είπε κιόλας: \"Αυτό δεν αντέχεται...\"
:))

Αχ γμτ, είναι τόσα τα θέματα που ανακύπτουν (που δεν είχα καν στο μυαλό μου) που δε μου φτάνει 1 συνεδρία/βδομάδα! :) Ούτε 10 χρόνια νομίζω! :)

[NikosD.]

Ειλικρινά χαίρομαι απεριόριστα όταν βλέπω προβληματισμούς και συζητήσεις σαν την τρέχουσα!
Δεν είναι καθόλου αβάσιμη και διόλου τυχαία η αίσθηση που διατυπώθηκε σχετικά με το πόσο βοηθητικό/θεραπευτικό είναι να ακολουθούμε μια ιδεοληψία και να προσπαθούμε να την καθησυχάσουμε ή να την \"λύσουμε\" καταθέτοντας επιχειρήματα και σκέψεις που απαντούν σε αυτή καθαυτή την ιδεοληψία.

Για να τοποθετηθώ ξεκάθαρα, οφείλω να σας πω ότι κατά κανόνα βοηθά να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε την ιδεοληψία, όχι όμως και να την \"καθησυχάσουμε\".
Εάν απλώς την καθησυχάσουμε, ρίχνουμε αλάτι στην πληγή. Αρχικά το άτομο θα αισθανθεί να μαλακώνει η αφόρητη ένταση που βιώνει, στη συνέχεια όμως είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει με μια νέα ιδέα. Θα το καθησυχάσουμε, θα επανέλθει, θα το ξανα καθησυχάσουμε, θα ξανα επανέλθει και έτσι θα συντελέσουμε στο να παραμείνει εγκλωβισμένο στην ιδεοληψία.

Για να μπορέσουμε ωστόσο να κάνουμε μια παραπομπή, χρειάζεται... δουλειά. Η παραπομπή, για να εισακουστεί, χρειάζεται να προκύψει μέσα από ενσυναίσθηση.
Εάν συναισθανθούμε, όχι την ιδεοληψία, αλλά το αφόρητο άγχος που αυτή δηλώνει, τότε το άτομο έχει πιθανότητες (και όχι βεβαιότητα) να μπορέσει να ακούσει το μήνυμα της παραπομπής σε ειδικό.

Κάτι ανάλογο ισχύει σε όλο το φάσμα της ψυχοπαθολογίας. Συνηθισμένο παράδειγμα, οι κρίσεις πανικού ή η νοσοφοβία.
Το άτομο βιώνει τρομακτική ένταση και θέλει να καθησυχαστεί ότι δεν θα λιποθυμήσει, δεν θα τρελαθεί, δεν θα πάθει κάτι (οργανικό).
Εάν σπεύσουμε να το καθησυχάσουμε ότι όλα θα πάνε καλά, τότε αυτό θα επανέλθει με την επόμενη αφορμή.
Φυσικά, δεν εννοώ ότι πρέπει να πάμε στο αντίθετο άκρο και να το τρομάξουμε. Αλλωστε, αυτό δεν θα ήταν ρεαλιστικό και δεν θα ανταποκρινόταν στους πραγματικούς κινδύνους μιας κρίσης πανικού.

Και πάλι χρειάζεται να συναισθανθούμε πόσο δύσκολα το άτομο βιώνει την κατάσταση του. Η κριτική, σε αυτές τις περιπτώσεις, δε βοηθά.
Απλοϊκά μιλώντας, όταν κάποιος λέει αγχώνομαι και εμείς ανταποκρινόμαστε με έναν τρόπο που λέει \"μην αγχώνεσαι\", τότε είναι σαν να αρνούμαστε το συναισθημα του, σαν να μην το αναγνωρίζουμε, σαν να μην αποδεχόμαστε ότι αυτός ο άνθρωπος έτσι βιώνει την πραγματικότητα του.
Το αποτέλεσμα σε μια τέτοια περίπτωση είναι,
είτε να κλείσουμε τον δίαυλο επικοινωνίας,
είτε να το ωθήσουμε στο να προσπαθεί να μας πείσει πόσο δύσκολα περνά,
είτε να το κάνουμε να αισθανθεί πως \"δεν τον καταλαβαίνουμε\".

Πολλές φορές, βοηθά να αναρωτηθούμε για ποιον ανταποκρινόμαστε με τον τρόπο που ανταποκρινόμαστε. Φαινομενικά, η απάντηση είναι εύκολη και έχει να κάνει με τον άλλο. Ενδέχεται όμως πολλές φορές η αποκριση μας να μην αφορά τον άλλο αλλά να αφορά εμάς. Εμείς νιώθουμε την ανάγκη να τον καθησυχάσουμε γιατί πχ, εμείς δεν αντέχουμε να τον βλέπουμε να πονά.

Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ ότι από να εγκλωβιστούμε στον σωστό τρόπο με τον οποίο θα βοηθήσουμε τον άλλο, είναι προτιμότερο να τον βοηθήσουμε με όποιο τρόπο ξέρουμε και μπορούμε, αρκεί αυτός ο τρόπος να είναι γνήσιος και με ζεστασιά.
Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι έρευνες. Η σχέση είναι που φέρνει ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα και όχι το \"εργαλείο\"/η τεχνική που θα χρησιμοποιήσουμε.

Αυτή τη ζεστασιά της ενσυναίσθησης, αυτή την ορμή της γνησιότητας προς τους άλλους είναι που έχω θαυμάσει εδώ μέσα και αυτή είναι που έχει σταθεί βοηθητική σε ανθρώπους των οποίων τα μηνύματα στο φόρουμ ήταν \"ακραία\", δύσκολα, αυτοκτονικά κτλ.

Πρόκειται για ένα φόρουμ αυτοβοήθειας. Πολύτιμη η αναζήτηση στο θέμα αυτό του πως να ανταποκρινόμαστε στους ανθρώπους. Δείχνει βαθύ σεβασμό στον άνθρωπο. Ομως, ας μη γίνει αφορμή να προσθέσουμε στην καμπούρα μας το βάρος της σωστής απάντησης. Αλλωστε, άλλο πράγμα η θεραπεία, άλλο πράγμα η υποστήριξη.

[Helena]

αυτο αισθανθηκα κι εγω.. οσο απαντουσα τοσες νεες ερωτησεις αναδυονταν..ελπιζω αυτα τα θεματα να δουλευτουν με ειδικο για να βρεθει και ο τροπος αντιμετωπισης.παντως μου εκανε εντυπωση οτι σε σχετικη ερωτηση-για τον ειδικο και τη θεραπεια εννοω- δεν δοθηκε καμια απαντηση.σαν να μην ρωτηθηκε καν.τελοσπαντων..δυσκολο πραγμα η ψυχολογια τελικα :D

[anwnimi]

Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες Νίκο.

Έλενα, ποια ακριβώς ερώτηση εννοείς;

[Θεοφανία]

ρεμ...πολύ καλό το ερώτημα σου...
Οι περισσότεροι, (και γω μέσα σε αυτούς), πέφτουμε στην \"παγίδα\" να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε κάποιον που του έχει καρφωθεί μια ιδέα, μόνο και μόνο για να του συμπαρασταθούμε. Διαβάζοντας τις απαντήσεις όλων σας και πολύ περισσότερο του Νίκου, βρίσκω πως αυτό τελικά είναι λάθος γιατί έτσι συμμαχούμε στο πρόβλημα του.
Πιστεύω πως η καλύτερη αντιμετώπιση τελικά είναι να πείθουμε τον εκάστοτε, είτε να τρέχει στο γιατρό του, είτε να αλλάξει θεραπευτή καθώς έχουμε δει μέλη καιρό τώρα να βασανίζονται απ\' τα ίδια προβλήματα και αντί να γίνονται καλύτερα, γίνονται χειρότερα με το πέρασμα του χρόνου.
Αυτό που πρέπει όμως΄πάνω απ\' όλα να κατάλαβουμε, είναι πως είμαστε μέλη ενός φόρουμ και να μη παρασυρόμαστε κάνοντας τους ειδικούς.

[weird]

Originally posted by Remedy


η δικη μου απορια ειναι,εαν με το να συζηταμε και να αναλυουμε μαζι τους την συγκεκριμενη εμμονη τους σαν να ηταν μια απολυτα φυσιολογικη απορια και απολυτα φυσιολογικα να καταδυναστευει ολη τους την υπαρξη, τους κανουμε καλο η κακο...

Ρεμεντι, πράξη ευθύνης ο προσβληματισμός σου.

Νομίζω οτι το να κάτσει κανείς και να διευκρινήσει στον άλλο, οτι οι σκέψεις αυτές δεν υποδηλώνουν τρέλα, όπως φοβάται, αλλά είναι αναμενόμενες μέσα στα πλαίσια της ιδεοληψίας και του προβλήματος που βιώνει, δεν είναι το ίδιο με το να του πει, είναι εντάξει που σε απασχολούν αυτά, όλους μας μας απασχολούν.

Αυτό ηθελα να αποσαφηνίσω απο μεριάς μου.

[weird]

Originally posted by NikosD.
Ειλικρινά χαίρομαι απεριόριστα όταν βλέπω προβληματισμούς και συζητήσεις σαν την τρέχουσα!
Δεν είναι καθόλου αβάσιμη και διόλου τυχαία η αίσθηση που διατυπώθηκε σχετικά με το πόσο βοηθητικό/θεραπευτικό είναι να ακολουθούμε μια ιδεοληψία και να προσπαθούμε να την καθησυχάσουμε ή να την \"λύσουμε\" καταθέτοντας επιχειρήματα και σκέψεις που απαντούν σε αυτή καθαυτή την ιδεοληψία.

Για να τοποθετηθώ ξεκάθαρα, οφείλω να σας πω ότι κατά κανόνα βοηθά να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε την ιδεοληψία, όχι όμως και να την \"καθησυχάσουμε\".
Εάν απλώς την καθησυχάσουμε, ρίχνουμε αλάτι στην πληγή. Αρχικά το άτομο θα αισθανθεί να μαλακώνει η αφόρητη ένταση που βιώνει, στη συνέχεια όμως είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει με μια νέα ιδέα. Θα το καθησυχάσουμε, θα επανέλθει, θα το ξανα καθησυχάσουμε, θα ξανα επανέλθει και έτσι θα συντελέσουμε στο να παραμείνει εγκλωβισμένο στην ιδεοληψία.

.......

Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ ότι από να εγκλωβιστούμε στον σωστό τρόπο με τον οποίο θα βοηθήσουμε τον άλλο, είναι προτιμότερο να τον βοηθήσουμε με όποιο τρόπο ξέρουμε και μπορούμε, αρκεί αυτός ο τρόπος να είναι γνήσιος και με ζεστασιά.
Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι έρευνες. Η σχέση είναι που φέρνει ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα και όχι το \"εργαλείο\"/η τεχνική που θα χρησιμοποιήσουμε.

Αυτή τη ζεστασιά της ενσυναίσθησης, αυτή την ορμή της γνησιότητας προς τους άλλους είναι που έχω θαυμάσει εδώ μέσα και αυτή είναι που έχει σταθεί βοηθητική σε ανθρώπους των οποίων τα μηνύματα στο φόρουμ ήταν \"ακραία\", δύσκολα, αυτοκτονικά κτλ.

Πρόκειται για ένα φόρουμ αυτοβοήθειας. Πολύτιμη η αναζήτηση στο θέμα αυτό του πως να ανταποκρινόμαστε στους ανθρώπους. Δείχνει βαθύ σεβασμό στον άνθρωπο. Ομως, ας μη γίνει αφορμή να προσθέσουμε στην καμπούρα μας το βάρος της σωστής απάντησης. Αλλωστε, άλλο πράγμα η θεραπεία, άλλο πράγμα η υποστήριξη.

Νίκο μου,
διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τα όσα γράφεις.
Λες όμως κι εσύ ο ίδιος ότι \"κατά κανόνα βοηθά\".
Υπάρχουν κι εξαιρέσεις, διότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.

Ετσι μια ενιαία γραμμή αντιμετώπισης της ιδεοληψίας, θα ήταν σχεδόν απίθανο να υπάρξει.

Κατά κανόνα λοιπόν, οι σκέψεις αυτές είναι ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει και το άτομο να βγει απο αυτές.
Ωστόσο σε μερικες περιπτώσεις, όπως και στην δική μου όπως την βίωσα, ακόμα κι αν δεν σπασει, η ίαση μπορεί να έρθει.

Γράφεις, οτι αν καθησυχάσουμε το άτομο \" θα συντελέσουμε να παραμείνει εγκλωβισμένο\" στην ιδεοληψία.

Θα ήθελα να τονίσω τί νιώθω εγώ να σημαίνουν τα λόγια σου αυτά.

Ουσιαστικά, δεν θα το χειροτερέψουμε, αλλά δεν θα το θεραπεύσουμε κιόλας.
Απλά το βοηθητικό αποτέλεσμα που θα επέλθει με το να καθησυχάσουμε το άτομο, γρήγορα θα υποχωρήσει με την εμφάνιση μιας νέας σκέψης - κολλήματος.
Και τούτο, διότι το άτομο δεν χρειάζεται την βοήθεια κανενός μας για να μείνει εγκλωβισμένο στην ιδεοληψία του, μια χαρά τα καταφέρνει και μόνο.

Επομένως, δεν βλάπτω το άτομο, αλλά ούτε και το βοηθώ αποτελεσματικά παρά μόνο στιγμιαία.

Το δίλημμα που μου τέθηκε είναι το εξής.
Μέσω διαδικτύου, δεν θα μπορούσα να βοηθήσω κάποιον να ξεπεράσει την ιδεοληψία του( να τον απεγκλωβίσω όπως λες), κανείς δεν θα μπορούσε. Προσωπικά, ούτε απο κοντά θα το μπορούσα, γιατί δεν είμαι ειδικός.

Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να τον βοηθήσω προσωρινά, όταν βλέπω ειδικά οτι ο άνθρωπος αυτός διανύει΄ένα αυτοκτονικό άγχος, ανακουφίζοντάς τον απο την επίμονη σκέψη του.

Είδα, οτι αυτό ήταν το μόνο που θα μπορούσα να κάνω, και γνωρίζοντας οτι θα μπορούσα και να μην κάνω τίποτα, ή να παραπέμψω αλλού την συζήτηση, με τον κίνδυνο να βιωθεί σαν μοναξία και έλλειψη επαφής/μοιράσματος/ παρουσίας, προτίμησα να το κάνω, έχοντας στον νου μου διάφορα πιθανά ενδεχόμενα, όπως το να δείξουμε στο μέλος, πόσο αδιέξοδη είναι μια τέτοια ενασχόληση με αυτές τις σκέψεις.

Οσον αφορά το δεύτερο σκέλος αυτών που γράφεις.
Ζεστασιά, ενσυναίσθηση, γνησιότητα, επαφή και μοίρασμα, είναι για μένα έννοιες ιαματικές.
Και ευτυχώς, αυτά μπορούμε να τα προσφέρουμε και μέσω διαδικτύου εως ένα βαθμό.

Ας προσφέρει λοιπόν ο καθένας με όποιον τρόπο πιστεύει, κι ας μην μπούμε στο λούκι του αν το κάναμε σωστά, ή του να ρωτάμε πιο πριν έναν ειδικό για την καλύτερη αντιμετώπιση.
Πηγαίνοντας έτσι στο άλλο άκρο και αναιρώντας στοιχεία απο την γνησιότητα της επαφής.

Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.

[weird]

Originally posted by Θεοφανία
ρεμ...πολύ καλό το ερώτημα σου...
Οι περισσότεροι, (και γω μέσα σε αυτούς), πέφτουμε στην \"παγίδα\" να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε κάποιον που του έχει καρφωθεί μια ιδέα, μόνο και μόνο για να του συμπαρασταθούμε. Διαβάζοντας τις απαντήσεις όλων σας και πολύ περισσότερο του Νίκου, βρίσκω πως αυτό τελικά είναι λάθος γιατί έτσι συμμαχούμε στο πρόβλημα του.
Πιστεύω πως η καλύτερη αντιμετώπιση τελικά είναι να πείθουμε τον εκάστοτε, είτε να τρέχει στο γιατρό του, είτε να αλλάξει θεραπευτή καθώς έχουμε δει μέλη καιρό τώρα να βασανίζονται απ\' τα ίδια προβλήματα και αντί να γίνονται καλύτερα, γίνονται χειρότερα με το πέρασμα του χρόνου.
Αυτό που πρέπει όμως΄πάνω απ\' όλα να κατάλαβουμε, είναι πως είμαστε μέλη ενός φόρουμ και να μη παρασυρόμαστε κάνοντας τους ειδικούς.

Για μένα θεοφανία, η βοήθεια ενέχει μέσα της την έννοια της συμπαράστασης.
Βοήθεια όχι απο την μεριά του ειδικού, αλλά του μέλους ενός φόρουμ που προσφέρει με το να κάτσει και να ακούσει ή να καθησυχάσει.

Οσο για το αν συμμαχούμε στο πρόβλημα, δεν θα συμφωνήσω, νομίζω οτι ακριβέστερα,απλά προσφέρουμε μια παροδική ανακούφιση.

Το οτι βλέπουμε μέλη να γίνονται χειρότερα με το πέρασμα το χρόνου, δεν έχει απαραίτητα να κάνει με το οτι μοιράστηκαν τις ιδεοληψίες τους μαζί μας!
Ουτε η πορεία βελτίωσης ή χειροτερευσής τους εξαρτάται απο το φόρουμ, ας μην το θεοποιούμε κι ας μην του δίνουμε παραπάνω διαστάσεις απο όσες μπορεί να έχει.

Η πορέια των ατόμων αυτών, εξαρτάται κυρίως απο τους ειδικούς που επισκέπτονται, την δουλειά που γίνεται εκεί και την φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνουν.

Αυτό βλέπω με θλιψη, οτι εκει έξω η δουλειά μάλλον δεν γίνεται σωστά για να έρχονται ξανά και ξανά μέλη και να ψάχνουν έστω μια στιγμιαία ανακούφιση.

Οσο για το να μην κάνουμε τους ειδικούς, πραγματικά όποιος έχει κάνει ψυχοθεραπεία, ίσως κατανοεί πόσο ανεδαφικό είναι να συγκρίνει κανείς αυτό που γίνεται σε μια συνεδρία με την δια διαδικτύου επικοινωνία και στήριξη στα πλαίσια του φόρουμ.
Ωστόσο, συμφωνώ οτι το να πετάγονται διαγνώσεις, προτροπές για λήψη φαρμάκων και οδηγίες σαν να είναι κανείς αυθεντία, είναι ένα μεγάλο λάθος.