Ψυχασθένεια. Ένα είδος ασθένειας που δεν έτυχε αλλά πέτυχε.
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 6 of 6
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2007
    Posts
    2,337

    Ψυχασθένεια. Ένα είδος ασθένειας που δεν έτυχε αλλά πέτυχε.

    Νομίζω πως ο τίτλος τα λέει όλα.

    Είχα το ξέσπασμα μου (όσο αυτό διήρκεσε) και τώρα έχει αναλάβει δράση το risperdal. Σκέφτομαι πιο αργά, οι παρενέργειες (παίξιμο μαλλιών, αργή σκέψη, αφηρημένη όραση κατά διαστήματα κ.α.) έχουν επανέλθει και είμαι πλέον στα πρόθυρα μιας ακόμα αποδοχής ότι θα συνεχίζω να πέρνω το φάρμακο για αρκετό καιρό ακόμα..

    Απλά δύο λόγια να πω σε όσους από εδώ μέσα που γράφουν και δεν έχουν κάνει χρήση αντιψυχωσικών (δηλάδή για το πιο βαρύ είδος ψυχοφαρμάκων) και το παίζουν τρελοί και περήφανοι.

    Η ψυχασθένεια δεν αρχίζει με τα ψυχοφάρμακα. Είναι κάτι που αρχίζει για έναν άνθρωπο από μικρή ηλικία, στις πρώτες του τραυματικές εμπειρίες. Απλά τις περισσότερες φορές δεν το προλαβαίνουν οι γονείς (να πάνε δηλαδή το παιδί τους σε κάποιον παιδοψυχολόγο). Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η γονική φροντίδα είναι ανύπαρκτη και όμως τα παιδιά βγαίνουν σχετικά \"νορμαλ\" όσον αφορά την κοινωνική τους ευφυία (γιατί περί αυτού πρόκειται).

    Μπορώ να σου λύσω μια φαινομενικά αδύνατη ως απόδειξη εξίσωση (που λέει ο λόγος) και όμως να αδυνατώ να συμμετάσχω σε μια παρέα, σε μια κοινή διάλεκτο αντιπαλότητας και επικοινωνιακής αναπαραγωγής, να μπορώ να παίζω με τις λέξεις πάνω απο ένα πληκτρολόγιο αλλά να μπαίνω στο καβούκι μου όταν βρίσκομαι γύρω από κοινή έκθεση.

    Πράγματι η δύναμη δημιουργίας που έπλασε όλο αυτόν τον πολύπλοκο και θαυμαστό κόσμο έκανε μοίρασμα. Να μπορεί να δίνει και να παίρνει όταν χρειάζεται. Να γυρίζει η ρόδα της ευτυχίας πουλώντας το νόημα της γνώσης ως αντίτιμο. Να μαθαίνουμε για να ξεχνάμε και να ξεχνάμε αυτά που μαθαίνουμε για να ευτυχήσουμε, να δώσουμε το δικό μας ξεχωριστό κομμάτι, να επιβάλλουμε την προσωπικότητα μας ωστε να τονώσουμε την αυτοπεποίθηση μας, ότι το εγώ είναι καλύτερο απο τα υπόλοιπα εγώ, και αν χρειαστεί και βρεθεί η ευκαιρία να αναπλάθουμε αυτό το εγώ μέσα σε ένα γκρουπ απο διάφορα συνήθως καθρεφτισμένα απο την σεξουαλική ταυτότητα του κάθε εγώ.

    Αν δεν υπήρχε το σεξ, σίγουρα θα υπήρχε Θεός. Ίσως αυτός ο Θεός να έπλασε ότι έπλασε και αμέσως μετά να άφησε το έργο του να εξελιχθεί μόνο του όπως η καναρίνα που απο το κλαδί του δέντρου της κλωτσάει το μωρό πουλί στον γκρεμό εως ότου μάθει να πετάει απο μόνο του.

    Γράφω γράφω .. απόψε χωρίς κάποιο σχέδιο. Απλά γράφω. Λοιπόν για να επανέλθω στο θέμα.

    Έλεγα πως η ψυχασθένεια αρχίζει από μικρή ηλικία. Σε μικρή ηλικία δεν είναι ψυχασθένεια αλλά τραύμα και δυστυχώς τα τραύματα σαν γίνουν πολλά το ξέσπασμα δεν αργεί. Και όσο αφήνει ο άνθρωπος το ξέσπασμα να εξαπλωθεί τόσο μπαίνει πιο βαθιά στα άδυτα μιας άβατης ψυχής.

    Αν η αγάπη ήταν θάλασσα θα έπρεπε να είχα μάθει ήδη να επιπλέω πάνω της και όχι να κολυμπώ χωρίς να γνωρίζω που θέλω να φτάσω.

    Μετά τα φάρμακα τι γίνεται λοιπόν? Έχουν ήδη περάσει κάποια χρόνια αλλά δεν παραπονιέμαι τώρα γιατί θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο σκοτεινό το βάθος της ψυχικής παράκλησης. Ίσως εφόσον ένας άνθρωπος κατάφερε να φτάσει σε ένα ακόμα πετραδάκι που εξέχει μέσα απο το ποτάμι να μπορεσει να βρεί και άλλα. Ίσως κάποια στιγμη να κοιτάξει λίγο ακόμα πιο ψηλά και να πιαστεί απο ένα κλαδί. Ίσως να σκαρφαλώσει και πάλι σε κάποιο δέντρο. Ο δρόμος είναι μέσα μου και συλλογίζεται το έξω. Μερικές φορές δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στην βρώμη.

    Είπα να γράψω και όπου φτάσει, δεν γράφω ασυναρτησίες ακριβώς (περισσότερο μοιάζουν με πολύ εύστοχα οργανωμένες σκέψεις χωρίς όμως ανθρώπινο καθρέφτισμα).

    Μάλλον αισθάνομαι μοναχικούλης απόψε.. διάβασα και κάτι μελαγχολικό σε μια εφημερίδα. έλεγε ο άνθρωπος.. η μοναξιά είναι να αισθάνεσαι σαν ένας κόκκος άμμου στην αμμουδιά.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2008
    Location
    roof garden
    Posts
    1,807
    συμφωνω οτι η ψυχασθενεια δημιουργειται απο τα τραυματα. εχει βρεθει οτι το bullying - κοροϊδεμα αυξανει τη πιθανοτητα εμφανισης ψυχασθενειας κατα 540%.
    βεβαια υπαρχει και βιολογικο υποβαθρο κατω απο αυτο. χιλια δυο πραγματα μπορουν να συμβουν στραβα.
    αλλοι χανουν τα ποδια τους , αλλοι το χερι τους , αλλοι εχουν ζαχαρο, αλλοι πιεση, αλλοι δε βλεπουν.
    εμεις εχουμε αυτο. ευτυχως ομως εχουν βρεθει φαρμακα οποτε ειναι σαν να μην εχουμε τιποτα για τους περισσοτερους..
    παρεπτιποντως , μηπως απο το risperdal να πας καλυτερα στο invega που ειναι πιο καινουργιο και με λιγοτερες παρενεργειες ; το risperdal ειναι πολυ παλιο πια..
    και λιγοτερες παρενεργειες σημαινει μεγαλυτερη αποδοχη των φαρμακων και της καταστασης γενικοτερα..
    θα βγουν και οι ουσιες asenapine,lurasidone,iloperidone που λενε οτι ειναι ακομα καλυτερες..
    ενω ειναι σε δοκιμαστικο σταδιο και ενα φαρμακο που λειτουργει στη γλουταματη και οχι στη ντοπαμινη και δεν εχει
    ουσιωδεις παρενεργειες..

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    13,014
    Εγω συμφωνω οτι η κοινωνικοποιηση ειναι το μεγαλο προβλημα.Επειτα απο το πρωτο ψυχωτικο επεισοδιο...κατα καποιο τροπο προσωπικα εχασα ολες τις κοινωνικες ξεξιοτητες που ειχα αποκτησει σε ολο το διαστημα της ζως μου και επρεπε να τις ξανααποκτησω απο την αρχη.
    Βεβαια οι αλλοι συνεχιζουν κανονικα την ζωη τους και εξαρτιεται απο σενα αποκλειστικα να μπορεσεις να ξαναπροσαρμοστεις στις εκαστοτε συνθηκες.
    Δεν μπορω να πω οτι δεν εχω προοδεψει,εχω το εργασιακο μου περιβαλλον,το οικογενειακο μου περιβαλλον και μερικες παρεες που εκανα που και που αλλα ακομα ειναι ο βραχνας της υπαρξης μου,ακομα και μετα τοσα χρονια.
    Αισθανομαι τον εαυτο μου ως τον ορισμο της μοναξιας κατα καποιο τροπο, φυσικα υπαρχουν και αλλοι μοναχικοι ανθρωποι,παρα πολλοι.
    Σαν παιδι ημουν εξαιρετικα μοναχικος και οντως δεν υπηρχε αλλο παιδι που να με επιανε σε μοναχικοτητα,σαν φοιτητης που περασα και τα καλυτερα μου χρονια υπηρξα εξαιρετικα κοινωνικος, δεν μπορουσα να μεινω μονος και να το ηθελα λολ,μετα γυρισα κατα καποιο τροπο στα παλια ηρθε το ψυχωτικο επεισοδιο και βρεθηκα στον μοναχικο πλανητη που λεει ο λογος.
    Εχω πετυχει πολλα αλλα δεν εχω φτασει στο επιπεδο που ημουν φοιτητης,ναι ημουν νεος τοτε και οι αλλοι ηταν νεοι και η συνταγη ειναι πιο ευκολη.
    Τωρα μεγαλωσα,δεν πλησιαζω ευκολα...δεν με πλησιαζουν ευκολα και οσο πιο μονος ειμαι τοσο χειροτερα.
    Κοροϊδευα τον εαυτο μου οτι ειμαι μονος αλλα εχω βρει ισορροπιες και περναω καλα και οντως περναγα καλα και μονος αλλα καποια στιγμη ξυπνας και βλεπεις οτι ολα ηταν ψευδαισθηση,χρειαζεσαι και τους αλλους και δυστυχως οι αλλοι δεν ειναι αντικειμενα που μπορεις να τα βγαλεις απο το ντουλαπι οταν τα χρειαστεις,πρεπει να ιδρωσεις που λεει ο λογος και να ιδρωσεις ευχαριστα ωστε να εδραιωσεις επαφες.
    Ενα ακομα αρνητικο θα ελεγα ειναι η υπερευαισθησια που δεν την θεωρω προσον οπως μερικοι,υπερευαισθητο \"εγω\" που πληγωνεται με το παραμικρο ειναι κατι το ασχημο,ευαισθησια για μενα που αξιζει να λεγεται ευαισθησια ειναι να μπορεις να ακους τον πονο των αλλων και να νοιωθεις τον πονο γυρω σου.
    Ναι τρωω πολλες φορες διαρκως τα μουτρα μου γιατι πληγωνομαι με ασημαντα πραγματα και τσιναω,αλλα δεν μενει τιποτα αλλο απο το να προσπαθεις ξανα και ξανα και ξανα.
    [COLOR=#0000cd][SIGPIC][/SIGPIC]Εκφραζω προσωπικες αποψεις χωρις να ειμαι ειδικος.[/COLOR]

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    athina
    Posts
    3,863
    πικπακο μου καλημερα..αυτο που ονομαζεισ εσυ ευαισθησιαειναι η λεγομενη συμπονια..ειναι αλλο πραγμα...και ναι η ευαισθησια συχνα ποναει...
    \'\'Ναι τρωω πολλες φορες διαρκως τα μουτρα μου γιατι πληγωνομαι με ασημαντα πραγματα και τσιναω,αλλα δεν μενει τιποτα αλλο απο το να προσπαθεις ξανα και ξανα και ξανα. \'\' σε νιωθω...ειναι σαν τον ερωτα...ερωτευεσαι και παλι και παλι..οσεσ φωρεσ κι αν δεν εχει επιβιωσει ο ερωτασ... οπωσ εχει πει καποιοσ...δεν γινεται αλλιωσ γιατι ειναι το υλικο τησ καρδιας τετοιο..

    :):) αξιζει τον κοπο...εστω και για εναν μονον ανθρωπο που θα βρεθει να σε αγαπησει πολυ ετσι οπωσ εισαι..να συναιχιζεισ να ελπιζιεσ και να προσπαθεισ..!!!
    http://i298.photobucket.com/albums/m...ieve_dream.jpghttp://i47.photobucket.com/albums/f1...tes/hope-1.jpghttp://i4.photobucket.com/albums/y10...Geddes-243.jpg
    ...Η μονη μας υποχρεωση..... ειναι να σωσουμε τα ονειρα μας...


    ..ελπιδα ειναι η αισθηση που εχεισ οτι αυτο που νιωθεισ να σε βαραινει τωρα,δεν θα κρατησει για παντα....

    ..Μονο στα ηρεμα νερα καθρεφτιζεται κατι χωρις ν αλλαζει μορφη.
    Μονο σ ενα ηρεμο μυαλο υπαρχει η καθαρη αντιληψη του κοσμου...

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2009
    Location
    Δυτικό Ημισφαίριο
    Posts
    640
    Originally posted by vince
    Αν η αγάπη ήταν θάλασσα θα έπρεπε να είχα μάθει ήδη να επιπλέω πάνω της και όχι να κολυμπώ χωρίς να γνωρίζω που θέλω να φτάσω.
    Λοιπόν, αυτό μου έκανε πολλή εντύπωση. Αν η αγάπη ήταν θάλασσα... νομίζω πως είναι. Απέραντη σαν ωκεανός αλλα και περιορισμένη σε κόλπους, βαθιά σαν άβυσσος αλλα και ρηχή σαν παραλια, επικίνδυνη σαν δίνη αλλα και γεμάτη ζωή, δυνατότητες και ομορφιά. Μπορείς να την διασχίσεις ή, αν είσαι πιο τολμηρός, να την εξερευνήσεις. Έχει τους πιο θαυμαστούς θησαυρούς να σου επιδείξει, αλλα παντού θα βρίσκεις και τα σιωπηλά ναυάγια, μνημεία όσων υβριστικά αψήφησαν τη δύναμη της. Έχει τους δικούς της απαράβατους κανόνες και τον δικό της ρυθμό, και μονο αν σεβαστείς την αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα της μπορείς να χαρείς πραγματικά τα όσα σου προσφέρει.

    Όταν είμαστε μικροί vince, και πηγαίναμε στη θάλασσα, οι γονείς και οι φίλοι μας δεν μας μάθαιναν πως να επιπλέουμε αλλα πως να κολυμπάμε. Πως να κινούμε το σώμα μας και να συγχρονίζουμε χερια και πόδια ώστε να μπορούμε να τη διασχίζουμε χωρίς να βουλιάζουμε κάτω από την πίεση της. Όταν κουραζόμασταν ή αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα, μας έδειχναν πως να επιπλέουμε για λίγο μέχρι να περάσει η εξάντληση και να ξαναρχίσουμε να κολυμπάμε, χωρίς να έχουμε κάποιο σκοπό, χωρίς να ορίζουμε μέχρι που θα φτάσουμε, μονο και μονο επειδή ήταν χαρούμενο και περνάγαμε καλά. Γιατί να θέλεις να επιπλεύσεις στην αγάπη; Τι μπορείς να απολαύσεις απλά ακουμπώντας στην επιφάνεια; Αν δεν βουτήξεις στα βαθιά για να εξερευνήσεις τον βυθό, να κολυμπήσεις όσο αντέχεις για να δεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις, να παρατηρήσεις περίεργα πλάσματα τελείως διαφορετικά από εσένα ή ακόμα και να γεμίσεις τα πνευμονια σου με νερό και να χρειαστεί οπωσδήποτε να βγείς για λίγο αέρα, το να ξαποστάσεις στην επιφάνεια δεν σου δίνει καμια απολύτως απόλαυση. Δεν είναι πλέον ένα αναγκαίο και πολυπόθητο διάλειμμα, είναι συνήθεια και αδράνεια.

    Όσον αφορά την ευαισθησία, για εμενα δεν σημαίνει αποκλειστικά συμπόνια προς τον συνάνθρωπο. Θεωρώ τον εαυτό μου περιστασιακά υπερευαίσθητο γιατί επηρεάζομαι παρα πολύ ακόμα και από σχετικά μικρά περιστατικά. Και δεν εννοώ επίσης μονο να πληγώνομαι. Ευαισθησία για εμενα είναι να βιώνεις πολύ έντονα κάποια συναισθήματα, η να μην έχεις χτίσει επαρκές φράγμα μεταξύ συναισθήματος και λογικής ώστε, με το παραμικρό ερέθισμα, να μην μπορείς να τα συγκρατήσεις. Θυμος, συμπάθεια, απογοήτευση, τσαντίλα, χαρά, συγκίνηση... κάποιοι είναι ευαίσθητοι σε μερικά από αυτά τα συναισθήματα, εγώ είμαι σε όλα. Δεν μπορώ όμως να αφήσω κάτι τέτοιο να με κρατάει πίσω. Η θα βρω έναν τρόπο να το πολεμήσω ή θα βρω έναν τρόπο να το εντάξω στην καθημερινότητα μου. Προσωπικά κάνω και τα 2, αφού μερικές εκφάνσεις της υπερευαισθησίας μου μου αρέσουν παρα πολύ. Τα πάντα είναι στο μυαλό μας, και αν παίρνουμε φάρμακα είναι γιατί δεν μπορούμε να του επιβληθούμε από μονοι μας. Πάντα έχεις επιλογή, μπορεί να μην είναι μια επιλογή που σου αρέσει, δεν παύει όμως να είναι επιλογή. Και για να κλείσω στο ίδιο θαλασσινό μοτίβο από όπου άρχισα, αν είναι ένα πράγμα που κρατάω ως \"θετική συμβουλή\" τελικά από τους καβγάδες στην οικογένεια, είναι το \"Σκάσε και κολυμπά\"...
    [B]Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο.[/B]
    Οι σοφοί παραδέχονται. Οι πονηροί δικαιολογούνται. Οι ηλίθιοι επιμένουν.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2007
    Posts
    2,337
    maus,

    Τα φάρμακα από μόνα τους δεν αντικαθιστούν την προσπάθεια επομένως όπως το βλέπω εγώ ..με το φτωχό μου μυαλό.. ότι φάρμακα και να πάρω αν δεν κουνήσω το χέρι μου δεν νομίζω να μπορώ να αλλάξω την ζωή μου προς το καλύτερο. Με την λέξη προσπάθεια εννοώ κοινωνικοποίηση, κίνητρο για εργασία και γυμναστική, ενασχολίες (τρέξιμο δηλαδή). Με τα δύο πρώτα κάπου ξέφυγα ενώ με το τρέξιμο είμαι πολύ σε φόρμα εδώ και λίγο καιρό.

    keep,

    Καιρό είχαμε να επικοινωνήσουμε τόσο όμορφα. Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου.

    Dissolved Girl,

    Σε ευχαριστώ και σένα για την απάντηση. Χαίρομαι που λες την άποψη σου στο φορουμ και εύχομαι να την λες πάντα με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο.

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •