Συντροφικότητα ή έρωτας

[marileni]

Συμπληρώνουμε 2,5 χρόνια σχέσεις με τον σύντροφό μου. Συγκατοίκηση απ' τον πρώτο μήνα. Γι' αυτόν είναι η πρώτη σχέση με συγκατοίκηση, και η πρώτη στην ουσία "σοβαρή" σχέση που έκανε, μετά από αποχή(από σχέσεις) 6 χρόνων. Την περίοδο που γνωριστήκαμε είχε μόλις παραιτηθεί απ' τη δουλειά, λόγω κρίσεων πανικού που τον ταλαιπωρούσαν κ μιας ελαφριάς κατάθλιψης. Όλη αυτή η κατάσταση οντας απόρροια μη διαγνωσμένου υπερθυρεοειδισμου, ξεπεράστηκε μέσα σε λίγους μήνες, μετά από αγωγη (τον γνώρισα λίγο πριν την ολοκληρώσει).
Θα μου πείτε γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί ήταν πράγματα που έλαβα υπόψιν στην αρχή της σχέσης, και που με έκαναν να τον δικαιολογώ για οτιδήποτε δεν άντεχε, η ήταν πολύ κουρασμένος να κάνει πχ. δουλειές στο σπίτι, σεξ. Επί ένα χρόνο, έμενε σπίτι, ενώ εγώ Δευτέρα - Παρασκευή δούλευα απ' το πρωί ως το βράδυ, με εξαίρεση ένα τρίωρο-τετραωρο το μεσημέρι που ερχόμουν σπίτι, έπλενα πιάτα, μαγείρευα, τρώγαμε, και πάλι απ' την αρχή. Ήθελα να τον φροντίζω. Μου άρεσε. Έλεγα: δούλευε τόσα χρόνια, πέρασε αυτό που πέρασε, ας ξεκουραστεί 1 χρόνο, θα τον στηρίξω.
Πίστευα, μετά από ένα σερί αποτυχημένων σχέσεων από πλευράς μου, ότι α) είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να κάθεστε να συζητάτε με τις ώρες και να ταιριαζουν τόσο πολύ οι απόψεις σας, β) κάποιο λάθος κάνω εγώ, δεν γίνεται να φταίει ο άλλος.
Έκανα υπομονή. Ο ένας χρόνος πέρασε, το ταμείο σταμάτησε, έπιασε δουλειά, δεν άλλαξε τίποτα σ αυτόν. Σε μένα όμως ναι. Κουράστηκα ψυχικά, με την όλη φροντίδα που έδινα, αλλά που δεν εισέπρατα πίσω όση χρειαζομουν κι εγώ. Σεξουαλικα κλείδωσα τελείως. Μετά από απορρίψεις που είχα φάει, μου ήταν αδύνατο να κάνω κίνηση. Ήθελα πολύ να κάνουμε, αλλά ήξερα ότι σε περίπτωση που κάνω κίνηση κ την αγνοήσει θα κατάρευσω. Σταμάτησα να νιώθω ερωτική. Κάποια στιγμή σταμάτησα και να θέλω.
Λίγο πριν κλείσουμε 2 χρόνια, του είπα να χωρίσουμε: Γιατί αυτή η σχέση είναι άδικη και για τους δυο μας. Τον αγαπώ πολύ, αλλά πλέον δεν τον θελω. Με ενοχλεί που δεν υπάρχει ερωτισμός σε τίποτα. Και έτσι δεν μπορώ να ζήσω.
Έφυγα εγώ απ' το σπίτι.
Δεν κράτησε.
Ήθελα να γυρίσω πισω. Και γύρισα. Συζητήσαμε ότι είχε πάει λάθος. Είπαμε θα τα διορθώσουμε. Γιατί εγώ είμαι η οικογένεια του, κι αυτός δική μου.
Έχουν περάσει 7 μήνες από κείνη τη μέρα. Προσπαθεί, κάνει πράγματα, αλλά....
Δεν τον βλέπω πια ερωτικά. Προσπάθησα κι εγώ. Μίλησα με τον ψυχολόγο μου, μίλησα με σεξολόγο, τι μπορώ να κάνω;; Διάβασα δεκάδες βιβλία, άκουσα δεκάδες εκπομπές ψυχολογιας. Πώς θα ξεπερασω το κόλλημα στο μυαλό μου. Πώς γίνεται να τον αγαπάω, να τον θέλω στην ζωή μου, αλλά να έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ΆΒΟΛΑ όταν πάει να με ακουμπήσει;
Τι είναι πιο σημαντικό σε μια σχέση; Η αγάπη και η συντροφικότητα; Η το πάθος; Ο έρωτας, που προσπαθείς και βρίσκεις τρόπους να τον ζωντανευεις ξανά και ξανά και ξανά;
Εδώ και τρεις εβδομάδες, κάθε φορά που γυρίζω απ' τη δουλειά θέλω να του πω να μιλήσουμε. Αλλά δε θέλω να τον πληγώσω. Λέω, όχι σήμερα, δουλεύει μετά, ας μην έχει κ αυτά στ μυαλό του. Όχι σήμερα, έχει αυτό. Όχι σήμερα, έχει το άλλο. Τον αγαπώ υπερβολικά πολύ. Απ' τη μια λέω στον εαυτό μου αξίζει αυτή η τοση αγάπη για να ξεχάσεις το "πάθος" που τόσο αποζητας. Κι απ' την άλλη σκέφτομαι, μήπως στερω κι απ' τους δυο μας την σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε με κάποιον άλλον, κι αν όντως τον αγαπώ όσο λέω πρέπει να μας αφήσω να "φύγουμε".
Η μήπως οτι σκέφτομαι είναι λάθος; Μήπως δεν υπάρχει η τέλεια σχέση; Μήπως αυτό που έχω είναι το καλύτερο δυνατό, και δεν το εκτιμώ;

[kopela93]

Εγώ δε θα τον άφηνα. Δεν ξέρω. Έξω από το χορό μπορώ να μιλήσω. Μόνο μπορώ να φανταστώ πως νιώθεις αλλά δεν το έχω νιώσει.
Καταλαβαίνω να θες πάθος αλλά για μένα η σχέση αυτή που έχει ακούγεται κατά πολύ πιο σημαντική από το πάθος που θα βρεις άλλου.
Εγώ θα καθόμουν στη σχέση αυτή.
Ο καθένας έχει άλλα θέλω άλλες προτεραιότητες.
Θα διαλέξεις όταν έρθει η ώρα. Ακόμα δε σε βλέπω έτοιμη

[VictoriaSkG]

Καλησπερα , πραγματικα δεν ξερω τι θα μπορουσα να σου πω ωστε να σε κανει να βγαλεις ακρη με ολη την δυσκολη αυτη κατατασταση που αντιμετωπιζεις . Κοιτα , για μενα σου λεω πως για να διατηρηθει μια αμιγως ερωτικη σχεση , το παθος ,ο ερωτας , το σεξ ειναι επισης σημαντικα συστατικα οπως και η αγαπη και η συντροφικοτητα . Λες οτι τον αγαπας παρα πολυ ομως δεν αντεχεις , πλεον επειτα απο οτι περασατε , να σε ακουμπησει . Νοιωθεις καποιου ειδους συστολη και δεν μπορεις να αφεθεις ερωτικα . Κανετε καθολου σεξ ? αμα δεν κανετε εστω καποιες φορες την εβδομαδα δεδομενου οτι δεν εχετε παιδια και αλλους λογους ή παραγοντες που θα μπορουσαν να δυσχεραινουν την συνευρεση σας τοτε μαλλον υπαρχει σημαντικο προβλημα . Εφοσον υπαρχει ομως αγαπη , υποθετω ερωτικης φυσεως και οχι αδελφικη η φιλικη , τοτε ισως υπαρχει και υποβαθρο να δουλεψεις τη σχεση . Ειπες οτι εχει επισκεφτει ψυχολογο , σεξολογο κτλ κτλ . και πολυ καλα εκανες . Μαζι του συζητησες ? του ειπες τους λογους που σε εκαναν να αποτραβιχτεις σεξουαλικα ? αμα κατσεις και τον σκεφτεις τον ποθεις γενικοτερα , σου αρεσει σαν αντρας ? ορεξη για σεξ εχεις γενικοτερα ?

[VictoriaSkG]

Εγώ δε θα τον άφηνα. Δεν ξέρω. Έξω από το χορό μπορώ να μιλήσω. Μόνο μπορώ να φανταστώ πως νιώθεις αλλά δεν το έχω νιώσει.
Καταλαβαίνω να θες πάθος αλλά για μένα η σχέση αυτή που έχει ακούγεται κατά πολύ πιο σημαντική από το πάθος που θα βρεις άλλου.
Εγώ θα καθόμουν στη σχέση αυτή.
Ο καθένας έχει άλλα θέλω άλλες προτεραιότητες.
Θα διαλέξεις όταν έρθει η ώρα. Ακόμα δε σε βλέπω έτοιμη

Ναι σιγουρα ειναι παρα πολυ σημαντικο πως τον αγαπαει τοσο πολυ και παλευει για τη σχεση . Απεδειξε την μεγαλη της αγαπη ολο αυτον τον χρονο που του σταθηκε στη δυσκολες στιγμες που περασε ο συντροφος της . Ομως δεν ειναι μεγαλο προβλημα η ελειψη σεξουαλικη ζωης αναμεσα τους εφοσον η σχεση τους ειναι αμιγως ερωτικης ? δηλαδη θελω να πω , για να διατηρηθει μια τετοια σχεση χρειαζονται ολα τα συστατικα και το παθος και ο ερωτας ειναι ενα απο αυτα . Οπως το ιδιο θα ελεγα αμα δεν υπηρχε η αγαπη και η συντροφικοτητα . Δηλαδη , για αυτο και δεν εξεταζω τις ηλικιες τους καν , πιστευω οτι μια υγιη σεξουαλικη ζωη με τον/την συντροφο αξιζουν ολοι σεβομενοι την εκαστοτε ηλικιακη τους κατηγορια. Οταν απουσιαζει αυτο το στοιχειο κατι δεν παει καλα .

[kopela93]

Ναι αλλά δεν αφήνεις κάτι τέτοιο για το σέξ. Το ξέρω είναι βασικό,αλλά....δεν ξέρω
Μήπως να απομακρυνθούν για λίγο καιρό να βρουν τους εαυτούς τους και μετά να κάνουν μια νέα αρχή;

[VictoriaSkG]

Ναι αλλά δεν αφήνεις κάτι τέτοιο για το σέξ. Το ξέρω είναι βασικό,αλλά....δεν ξέρω
Μήπως να απομακρυνθούν για λίγο καιρό να βρουν τους εαυτούς τους και μετά να κάνουν μια νέα αρχή;

ναι σιγουρα δεν αφηνεις μια τοσο μεγαλη αγαπη ομως απο την αλλη ερωτικη σχεση χωρις ερωτα μπορει να υπαρξει ? αλλιωτικα ας μεινει με τον κολλητο της . Το να απομακρυνθουν για ενα διαστημα ειναι μια καλη λυση , οπως και να το συζητησουν μεταξυ τους με απολυτη ειλικρινια

[Soniasonia80]

Απομάκρυνση για ένα διάστημα και μετά πάλι μαζί αν και εφόσον οι συνθήκες είναι οι καταλληλες

[Remedy]

Συμπληρώνουμε 2,5 χρόνια σχέσεις με τον σύντροφό μου. Συγκατοίκηση απ' τον πρώτο μήνα. Γι' αυτόν είναι η πρώτη σχέση με συγκατοίκηση, και η πρώτη στην ουσία "σοβαρή" σχέση που έκανε, μετά από αποχή(από σχέσεις) 6 χρόνων. Την περίοδο που γνωριστήκαμε είχε μόλις παραιτηθεί απ' τη δουλειά, λόγω κρίσεων πανικού που τον ταλαιπωρούσαν κ μιας ελαφριάς κατάθλιψης. Όλη αυτή η κατάσταση οντας απόρροια μη διαγνωσμένου υπερθυρεοειδισμου, ξεπεράστηκε μέσα σε λίγους μήνες, μετά από αγωγη (τον γνώρισα λίγο πριν την ολοκληρώσει).
Θα μου πείτε γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί ήταν πράγματα που έλαβα υπόψιν στην αρχή της σχέσης, και που με έκαναν να τον δικαιολογώ για οτιδήποτε δεν άντεχε, η ήταν πολύ κουρασμένος να κάνει πχ. δουλειές στο σπίτι, σεξ. Επί ένα χρόνο, έμενε σπίτι, ενώ εγώ Δευτέρα - Παρασκευή δούλευα απ' το πρωί ως το βράδυ, με εξαίρεση ένα τρίωρο-τετραωρο το μεσημέρι που ερχόμουν σπίτι, έπλενα πιάτα, μαγείρευα, τρώγαμε, και πάλι απ' την αρχή. Ήθελα να τον φροντίζω. Μου άρεσε. Έλεγα: δούλευε τόσα χρόνια, πέρασε αυτό που πέρασε, ας ξεκουραστεί 1 χρόνο, θα τον στηρίξω.
Πίστευα, μετά από ένα σερί αποτυχημένων σχέσεων από πλευράς μου, ότι α) είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να κάθεστε να συζητάτε με τις ώρες και να ταιριαζουν τόσο πολύ οι απόψεις σας, β) κάποιο λάθος κάνω εγώ, δεν γίνεται να φταίει ο άλλος.
Έκανα υπομονή. Ο ένας χρόνος πέρασε, το ταμείο σταμάτησε, έπιασε δουλειά, δεν άλλαξε τίποτα σ αυτόν. Σε μένα όμως ναι. Κουράστηκα ψυχικά, με την όλη φροντίδα που έδινα, αλλά που δεν εισέπρατα πίσω όση χρειαζομουν κι εγώ. Σεξουαλικα κλείδωσα τελείως. Μετά από απορρίψεις που είχα φάει, μου ήταν αδύνατο να κάνω κίνηση. Ήθελα πολύ να κάνουμε, αλλά ήξερα ότι σε περίπτωση που κάνω κίνηση κ την αγνοήσει θα κατάρευσω. Σταμάτησα να νιώθω ερωτική. Κάποια στιγμή σταμάτησα και να θέλω.
Λίγο πριν κλείσουμε 2 χρόνια, του είπα να χωρίσουμε: Γιατί αυτή η σχέση είναι άδικη και για τους δυο μας. Τον αγαπώ πολύ, αλλά πλέον δεν τον θελω. Με ενοχλεί που δεν υπάρχει ερωτισμός σε τίποτα. Και έτσι δεν μπορώ να ζήσω.
Έφυγα εγώ απ' το σπίτι.
Δεν κράτησε.
Ήθελα να γυρίσω πισω. Και γύρισα. Συζητήσαμε ότι είχε πάει λάθος. Είπαμε θα τα διορθώσουμε. Γιατί εγώ είμαι η οικογένεια του, κι αυτός δική μου.
Έχουν περάσει 7 μήνες από κείνη τη μέρα. Προσπαθεί, κάνει πράγματα, αλλά....
Δεν τον βλέπω πια ερωτικά. Προσπάθησα κι εγώ. Μίλησα με τον ψυχολόγο μου, μίλησα με σεξολόγο, τι μπορώ να κάνω;; Διάβασα δεκάδες βιβλία, άκουσα δεκάδες εκπομπές ψυχολογιας. Πώς θα ξεπερασω το κόλλημα στο μυαλό μου. Πώς γίνεται να τον αγαπάω, να τον θέλω στην ζωή μου, αλλά να έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ΆΒΟΛΑ όταν πάει να με ακουμπήσει;
Τι είναι πιο σημαντικό σε μια σχέση; Η αγάπη και η συντροφικότητα; Η το πάθος; Ο έρωτας, που προσπαθείς και βρίσκεις τρόπους να τον ζωντανευεις ξανά και ξανά και ξανά;
Εδώ και τρεις εβδομάδες, κάθε φορά που γυρίζω απ' τη δουλειά θέλω να του πω να μιλήσουμε. Αλλά δε θέλω να τον πληγώσω. Λέω, όχι σήμερα, δουλεύει μετά, ας μην έχει κ αυτά στ μυαλό του. Όχι σήμερα, έχει αυτό. Όχι σήμερα, έχει το άλλο. Τον αγαπώ υπερβολικά πολύ. Απ' τη μια λέω στον εαυτό μου αξίζει αυτή η τοση αγάπη για να ξεχάσεις το "πάθος" που τόσο αποζητας. Κι απ' την άλλη σκέφτομαι, μήπως στερω κι απ' τους δυο μας την σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε με κάποιον άλλον, κι αν όντως τον αγαπώ όσο λέω πρέπει να μας αφήσω να "φύγουμε".
Η μήπως οτι σκέφτομαι είναι λάθος; Μήπως δεν υπάρχει η τέλεια σχέση; Μήπως αυτό που έχω είναι το καλύτερο δυνατό, και δεν το εκτιμώ;

καλημερα. τι ηλικιες εχετε;;
υπολογιζω κατω απο 35, ισως και κατω απο 30.

δηλαδη, σκεφτεσαι οτι η καλυτερη δυνατη σχεση, ειναι μια σχεση χωρις σεξ;;
δηλαδη... αυτο που περιγραφεις με τον σπανιο ανθρωπο που κανετε ωραιες συζητησεις και συμφωνειτε σε αποψεις, ειναι πραγματι σπανιο και δυσευρετο, αλλα λεγεται φιλος, δεν λεγεται συντροφος, ουτε λεγεται ερωτικη η σχεση με τον φιλο... δεν χρειαζεται να συζεις μαζι του, μπορεις να τον συναντας και να συζεις με καποιον πουε ισαιε ρωτευμενη..

αυτο που βλεπω εγω, ειναι οτι οπως μας τα λες, αρχικα με τα προβληματα του φιλου σου και στην συνεχεια με λιγοτερα προβληματα, το σεξ δεν υπηρχε ποτε. για ποιο παθος μιλας;;; υπαρχει και σεξ, χωρις τρελλο παθος, αλλα υπαρχει... εδω, δεν αντεχεις ουτε να σε ακουμπαει, η δεν αντεχετε κι οι δυο;;;; δεν ξερω...

αν περιεγραφες μια σχεση ζωης , με 10, 20 χρονια με κοινη ζωη, παθος , σεξ και δεν ξερω τι αλλο , που τελικα κατασιγασε κιε φυγε το παθος, να το συζητησουμε αν κρατας την συντροφικη σχεση. αλλα εσεις, την ερωτικη σχεση δεν την ειχατε ποτε. ειχατε μονο την φιλικη...

μην ρωτας εμας. τον εαυτο σου ρωτα αν θελεις να ζησεις χωρις σεξ.
τι υπολογιζεις να κανεις; σεξ, εκτος σχεσης; να το κοψεις; τι ακριβως;;
οσους ψυχολογους και να ρωτησεις, ο,τι κι αν σου απαντανε, αν το σεξ δεν λειτουργει ουτε καν στην αρχη (γιατι ακομα και τωρα, στηνα ρχη ειστε) δεν θα λειτουργησεις στα 3 καισ τα 5 χρονια.

υπαρχουν ανθρωποι που δεν ενδιαφερονται για σεξ. λιγοι, αλλα υπαρχουν.
με γεια τους με χαρα τους να βρισκουν αντιστοιχους και να κανουν σχεσεις χωρις σεξ. αποα υτα που λες, δεν φαινεται να ανηκεις σε αυτους.
για μενα, ειναι μονοδρομος αυτο που ρωτας. εχω φυγει απο σχεση, με πολυ μικροτερη δυσλειτουργια στο σεξ..

[Al_Bundy]

Εμένα στο γάμο μου υπάρχει αντίστροφο πρόβλημα, εγώ θέλω σεξ συνέχεια και η γυναίκα μου , το αποφεύγει . Επειδή εμάς τους άνδρες μας κοστίζει η έλλειψη σεξ και όχι τόσο κουβέντες σχετικά με αυτό , θα έλεγα να του το πεις στα ίσια. ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΣΕΞ , ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ , ΑΦΟΥ Η ΣΧΕΣΗ ΣΑΣ ΑΛΛΙΩΣ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ. Αν πιεσθεί , πρέπει να κάνει κάτι . Φαντάζομαι ότι θα ανταποκριθεί . Άνδρα να μην θέλει να το κάνει δεν έχω ακούσει μέχρι τώρα ! Στην σπάνια περίπτωση που τύχει αυτό , δεν θα φταίς εσύ.

[Άγνωστη]

Συμπληρώνουμε 2,5 χρόνια σχέσεις με τον σύντροφό μου. Συγκατοίκηση απ' τον πρώτο μήνα. Γι' αυτόν είναι η πρώτη σχέση με συγκατοίκηση, και η πρώτη στην ουσία "σοβαρή" σχέση που έκανε, μετά από αποχή(από σχέσεις) 6 χρόνων. Την περίοδο που γνωριστήκαμε είχε μόλις παραιτηθεί απ' τη δουλειά, λόγω κρίσεων πανικού που τον ταλαιπωρούσαν κ μιας ελαφριάς κατάθλιψης. Όλη αυτή η κατάσταση οντας απόρροια μη διαγνωσμένου υπερθυρεοειδισμου, ξεπεράστηκε μέσα σε λίγους μήνες, μετά από αγωγη (τον γνώρισα λίγο πριν την ολοκληρώσει).
Θα μου πείτε γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί ήταν πράγματα που έλαβα υπόψιν στην αρχή της σχέσης, και που με έκαναν να τον δικαιολογώ για οτιδήποτε δεν άντεχε, η ήταν πολύ κουρασμένος να κάνει πχ. δουλειές στο σπίτι, σεξ. Επί ένα χρόνο, έμενε σπίτι, ενώ εγώ Δευτέρα - Παρασκευή δούλευα απ' το πρωί ως το βράδυ, με εξαίρεση ένα τρίωρο-τετραωρο το μεσημέρι που ερχόμουν σπίτι, έπλενα πιάτα, μαγείρευα, τρώγαμε, και πάλι απ' την αρχή. Ήθελα να τον φροντίζω. Μου άρεσε. Έλεγα: δούλευε τόσα χρόνια, πέρασε αυτό που πέρασε, ας ξεκουραστεί 1 χρόνο, θα τον στηρίξω.
Πίστευα, μετά από ένα σερί αποτυχημένων σχέσεων από πλευράς μου, ότι α) είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να κάθεστε να συζητάτε με τις ώρες και να ταιριαζουν τόσο πολύ οι απόψεις σας, β) κάποιο λάθος κάνω εγώ, δεν γίνεται να φταίει ο άλλος.
Έκανα υπομονή. Ο ένας χρόνος πέρασε, το ταμείο σταμάτησε, έπιασε δουλειά, δεν άλλαξε τίποτα σ αυτόν. Σε μένα όμως ναι. Κουράστηκα ψυχικά, με την όλη φροντίδα που έδινα, αλλά που δεν εισέπρατα πίσω όση χρειαζομουν κι εγώ. Σεξουαλικα κλείδωσα τελείως. Μετά από απορρίψεις που είχα φάει, μου ήταν αδύνατο να κάνω κίνηση. Ήθελα πολύ να κάνουμε, αλλά ήξερα ότι σε περίπτωση που κάνω κίνηση κ την αγνοήσει θα κατάρευσω. Σταμάτησα να νιώθω ερωτική. Κάποια στιγμή σταμάτησα και να θέλω.
Λίγο πριν κλείσουμε 2 χρόνια, του είπα να χωρίσουμε: Γιατί αυτή η σχέση είναι άδικη και για τους δυο μας. Τον αγαπώ πολύ, αλλά πλέον δεν τον θελω. Με ενοχλεί που δεν υπάρχει ερωτισμός σε τίποτα. Και έτσι δεν μπορώ να ζήσω.
Έφυγα εγώ απ' το σπίτι.
Δεν κράτησε.
Ήθελα να γυρίσω πισω. Και γύρισα. Συζητήσαμε ότι είχε πάει λάθος. Είπαμε θα τα διορθώσουμε. Γιατί εγώ είμαι η οικογένεια του, κι αυτός δική μου.
Έχουν περάσει 7 μήνες από κείνη τη μέρα. Προσπαθεί, κάνει πράγματα, αλλά....
Δεν τον βλέπω πια ερωτικά. Προσπάθησα κι εγώ. Μίλησα με τον ψυχολόγο μου, μίλησα με σεξολόγο, τι μπορώ να κάνω;; Διάβασα δεκάδες βιβλία, άκουσα δεκάδες εκπομπές ψυχολογιας. Πώς θα ξεπερασω το κόλλημα στο μυαλό μου. Πώς γίνεται να τον αγαπάω, να τον θέλω στην ζωή μου, αλλά να έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ΆΒΟΛΑ όταν πάει να με ακουμπήσει;
Τι είναι πιο σημαντικό σε μια σχέση; Η αγάπη και η συντροφικότητα; Η το πάθος; Ο έρωτας, που προσπαθείς και βρίσκεις τρόπους να τον ζωντανευεις ξανά και ξανά και ξανά;
Εδώ και τρεις εβδομάδες, κάθε φορά που γυρίζω απ' τη δουλειά θέλω να του πω να μιλήσουμε. Αλλά δε θέλω να τον πληγώσω. Λέω, όχι σήμερα, δουλεύει μετά, ας μην έχει κ αυτά στ μυαλό του. Όχι σήμερα, έχει αυτό. Όχι σήμερα, έχει το άλλο. Τον αγαπώ υπερβολικά πολύ. Απ' τη μια λέω στον εαυτό μου αξίζει αυτή η τοση αγάπη για να ξεχάσεις το "πάθος" που τόσο αποζητας. Κι απ' την άλλη σκέφτομαι, μήπως στερω κι απ' τους δυο μας την σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε με κάποιον άλλον, κι αν όντως τον αγαπώ όσο λέω πρέπει να μας αφήσω να "φύγουμε".
Η μήπως οτι σκέφτομαι είναι λάθος; Μήπως δεν υπάρχει η τέλεια σχέση; Μήπως αυτό που έχω είναι το καλύτερο δυνατό, και δεν το εκτιμώ;

Έτσι όπως διαβάζω το κείμενο σου με έλουσε κρύος ιδρώτας. Το άτομο που περιγράφεις από μεριάς του.... Είμαι εγώ. Οι περιγραφές σου μοιάζουν πολύ με την δική μου περίπτωση. Σίγουρα γράφεις ως γυναίκα; Πολύ μεγάλη σύμπτωση...

[marileni]

Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν με άφησαν να απαντήσω στο θέμα μου νωρίτερα.

Μαζι του συζητησες ? του ειπες τους λογους που σε εκαναν να αποτραβιχτεις σεξουαλικα ? αμα κατσεις και τον σκεφτεις τον ποθεις γενικοτερα , σου αρεσει σαν αντρας ? ορεξη για σεξ εχεις γενικοτερα ?

Έχουμε συζητήσει αρκετές φορές για όλα. Έχω πει ακριβώς πώς νιώθω. Μου αρέσει σαν άντρας, δεν θέλω να κάνω σεξ μαζί του. Όπως είπα και τον ίδιο κατά λέξη "είναι μέρες που το σκέφτομαι, θέλω, και μόλις μπαίνω σπίτι με πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος. Κολλάω τελείως. Και δεν θέλω". Κάτι που θα πει, η ο τρόπος που θα το πει. Δεν ξέρω κι εγώ η ίδια τι σκέφτομαι όταν γίνεται αυτό.

Μήπως να απομακρυνθούν για λίγο καιρό να βρουν τους εαυτούς τους και μετά να κάνουν μια νέα αρχή;

Το να απομακρυνθούμε για ένα διάστημα δυνατό αυτή την περίοδο δεν είναι, και ούτε θα είναι για αρκετούς μήνες ακόμη...

τι ηλικιες εχετε;;
υπολογιζω κατω απο 35.
δηλαδη, σκεφτεσαι οτι η καλυτερη δυνατη σχεση, ειναι μια σχεση χωρις σεξ;;
δηλαδη....
για μενα, ειναι μονοδρομος αυτο που ρωτας. εχω φυγει απο σχεση, με πολυ μικροτερη δυσλειτουργια στο σεξ..

Σωστά. 30 και 34 είναι οι ηλικίες μας.
Το ρωτάω, γιατι έχω υπάρξει σε σχέση με πολύ καλό σεξ, φοβερή ερωτική χημεία. Αλλά μου έλειπε η επικοινωνία που ήθελα, την οποία έχω τώρα. Βέβαια, ολίγον τι ειρωνικό, αφού ερωτικά με τη τώρα μου σχέση δεν επικοινωνούμε καθόλου...

.
Θα διαλέξεις όταν έρθει η ώρα. Ακόμα δε σε βλέπω έτοιμη

Δεν είμαι έτοιμη...αλλά. Δεν ξέρω. Είμαι χαμένη .

Έτσι όπως διαβάζω το κείμενο σου με έλουσε κρύος ιδρώτας. Το άτομο που περιγράφεις από μεριάς του.... Είμαι εγώ. Οι περιγραφές σου μοιάζουν πολύ με την δική μου περίπτωση. Σίγουρα γράφεις ως γυναίκα; Πολύ μεγάλη σύμπτωση...

Λυπάμαι πολύ που βρίσκεστε κι εσείς σε παρόμοια κατάσταση.

[marileni]

Μπήκα ξανά να δω τι έχω γράψει. Σε τι φάση βρισκόμουν εκείνη την περίοδο.. Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Η μάλλον έχει αλλάξει.
Πλέον ζηλεύω τις σχέσεις των άλλων. Θέλω να βγω ένα "ραντεβού", να πιω ένα ποτό με τον άνθρωπο μου (κι όταν λέω με τον άνθρωπο μου, το λέω αόριστα. Δεν αναφέρομαι στη σχέση μου), να πάω μια βόλτα, μια εκδρομή, ένα τριήμερο. Δεν κάνουμε τίποτα.
Θα έχουμε ένα πρωινό ελεύθερο, δεν θα μου πει να πάμε για ένα καφέ.
Το έχουμε συζητησει. Του έχω εξηγήσει ότι το έχω αναγκη. Μου λέει, "δεν είναι του χαρακτήρα μου, δεν μου πάει στο μυαλό, δεν το αποζητώ σαν άνθρωπος..τον καφέ, τη βόλτα, το ποτό. Αν θέλεις εσύ, ζητά μου, δε θα πω όχι."
Λες και δεν καταλαβαίνει τι λέω.
Όταν θέλω να βγω έξω θα πάρω τηλ φίλους, οικογένεια. Δεν τον υπολογίζω καν πλέον.
Ούτε καν στο φαγητό το μεσημέρι δεν τον υπολογιζω. Θα γυρίσω σπίτι κ θα έχει ήδη παραγγείλει και φάει.
Αλλά απ' την άλλη, νιώθω ότι έχω "βολεύτει" υπο μια έννοια. Ξέρω ποιο είναι το πρόγραμμα μου. Ξέρω ότι θα κοιμηθούμε το βράδυ μαζί. Ότι θα κάτσουμε στο σαλόνι να δούμε μια σειρα. Οτι έχουμε τα Χ έξοδα που θα μοιραστούμε. Τέτοια πράγματα.
Αλλά έχω φτάσει σε μια φάση, που θέλω να "κάνω" οικογένεια. Περνάω από παιδική χαρά, και νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό. Σκέφτομαι ότι τώρα θα έπρεπε να είμαι με κάποιον που να μπορώ να σκέφτομαι το μέλλον μαζί του. Μαζί του δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση..
Αλλά δεν χωρίζω. Δεν μπορώ. Τον νιώθω οικογένειά με μια άλλη έννοια. Σαν αδερφό μου. Σαν κομμάτι μου. Ακόμη δεν μπορώ να το ξεπεράσω και να βγω απ' αυτο το "κόλλημα".... Τον θέλω τόσο πολυ στη ζωή μου, αλλά απ' αυτά που χρειάζομαι, δεν μου δίνει τίποτα.

Τι μπούρδες έχω στο κεφάλι μου ...

[Αποστολια]

Μπήκα ξανά να δω τι έχω γράψει. Σε τι φάση βρισκόμουν εκείνη την περίοδο.. Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Η μάλλον έχει αλλάξει.
Πλέον ζηλεύω τις σχέσεις των άλλων. Θέλω να βγω ένα "ραντεβού", να πιω ένα ποτό με τον άνθρωπο μου (κι όταν λέω με τον άνθρωπο μου, το λέω αόριστα. Δεν αναφέρομαι στη σχέση μου), να πάω μια βόλτα, μια εκδρομή, ένα τριήμερο. Δεν κάνουμε τίποτα.
Θα έχουμε ένα πρωινό ελεύθερο, δεν θα μου πει να πάμε για ένα καφέ.
Το έχουμε συζητησει. Του έχω εξηγήσει ότι το έχω αναγκη. Μου λέει, "δεν είναι του χαρακτήρα μου, δεν μου πάει στο μυαλό, δεν το αποζητώ σαν άνθρωπος..τον καφέ, τη βόλτα, το ποτό. Αν θέλεις εσύ, ζητά μου, δε θα πω όχι."
Λες και δεν καταλαβαίνει τι λέω.
Όταν θέλω να βγω έξω θα πάρω τηλ φίλους, οικογένεια. Δεν τον υπολογίζω καν πλέον.
Ούτε καν στο φαγητό το μεσημέρι δεν τον υπολογιζω. Θα γυρίσω σπίτι κ θα έχει ήδη παραγγείλει και φάει.
Αλλά απ' την άλλη, νιώθω ότι έχω "βολεύτει" υπο μια έννοια. Ξέρω ποιο είναι το πρόγραμμα μου. Ξέρω ότι θα κοιμηθούμε το βράδυ μαζί. Ότι θα κάτσουμε στο σαλόνι να δούμε μια σειρα. Οτι έχουμε τα Χ έξοδα που θα μοιραστούμε. Τέτοια πράγματα.
Αλλά έχω φτάσει σε μια φάση, που θέλω να "κάνω" οικογένεια. Περνάω από παιδική χαρά, και νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό. Σκέφτομαι ότι τώρα θα έπρεπε να είμαι με κάποιον που να μπορώ να σκέφτομαι το μέλλον μαζί του. Μαζί του δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση..
Αλλά δεν χωρίζω. Δεν μπορώ. Τον νιώθω οικογένειά με μια άλλη έννοια. Σαν αδερφό μου. Σαν κομμάτι μου. Ακόμη δεν μπορώ να το ξεπεράσω και να βγω απ' αυτο το "κόλλημα".... Τον θέλω τόσο πολυ στη ζωή μου, αλλά απ' αυτά που χρειάζομαι, δεν μου δίνει τίποτα.

Τι μπούρδες έχω στο κεφάλι μου ...

Κορίτσι μου σε καταλαβαίνω απόλυτα. Η σχεδόν απόλυτα. Είμαι και εγώ σε μια τέτοια σχέση αλλά εγώ δεν μπορώ να φύγω λόγω κάποιου προβληματος που εχω.και εγώ τον αγαπώ πολύ σαν καποιον πολύ δικό μου άνθρωπο.βέβαια καμία φορά τον βλέπω και ερωτικα.αλλά λίγες θα είναι αυτές οι φορες.
Πόσο χρονων ειστε?οι ψυχολογοι που είχες πάει τότε και ο σεξολογος τι σου έιχαν πει για την φάση που ζεις?σε ρωτάω γιατί και εγώ περιπου στα ίδια είμαι.

[marileni]

Πλέον, ένα χρόνο μετά συνειδητοποιώ ότι δεν βοήθησε. Θα βοηθούσε αν ήταν ειλικρινής, όταν τον ρώτησα τι τον έκανε να με ακυρώσει τις φορές που το έκανε. Ήταν απαντήσεις που μου έδωσε, απλά για να τις δώσει. Και τόσο καιρό προσπαθούσα να διορθώσω πράγματα που είχα κάνει εγώ. Κατηγορούσα εμένα.
Οι προτάσεις της σεξολόγος ήταν να δοκιμάσω εγώ κάτι διαφορετικό. Να μπω εγώ στο μουντ. Με νέα εσώρουχα κλπ. Δύσκολο. Ακατόρθωτο. Δεν μπορώ να μπω στο μουντ. Δεν υπάρχει ίχνος πια ερωτισμού.
Και θα βοηθούσε αν το παραδεχόταν και ο ίδιος. Η αν άλλαζε κάτι σ αυτά που κάνει.

[marileni]

Είναι σαν να λέει "εγώ εδώ είμαι. Αααααααμα θελήσεις ζητα μου. Αλλά πες το. Δεν καταλαβαίνω έχω από νοήματα η ματιές η χάδια"

Έχω ξεκινήσει τώρα ψυχοθεραπεία. Να λύσω βαθύτερα θέματα δικά μου. Να τα βρω αρχικά! Και μετά να τα λύσω... Με συνέπεια. Γιατί αν δεν φτάσουμε στο σημείο που είμαστε καλά, και αφήσουμε τη "δουλειά" που κάνουμε...το μυαλό γυρνάει πίσω στο γνώριμο, στη συνήθεια του, στην ευκολία του, σ αυτό που έχει μάθει.