Πώς να το αντιμετοπίσω;
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 6 of 6
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2021
    Posts
    4

    Πώς να το αντιμετοπίσω;

    Καλησπέρα στην παρέα,
    λοιπόν είμαι καινούριος εδώ και χάρηκα που "έπεσα" πάνω σε αυτό το φορουμ και να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου και πράγματα που με απασχολούν.
    Ελπίζω να βοηθηθώ! Είμαι 25 χρονών και με λένε Βαγγέλη. Θα ξεκινήσω από παλιά αναφέροντας σημαντικά για εμένα πράγματα, για να μπορείτε να έχετε μια καλή άποψη των γεγονότων. Φτώχια-δύσκολα παιδικά χρόνια (ξύλο από πατέρα) αλλά και ωραίες στιγμές. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από το ξύλο που έτρωγα από τον πατέρα μου γενικά τον θεωρώ στήριγμα μου, ποτέ δεν μου γύρισε την πλάτη (ακόμα και όταν πήρα όλα τα χρυσαφικά από το σπίτι δαχτυλίδια, βαφτιστικούς σταυρούς και τα "σκότωσα" σε ενεχυροδανειστήριο σε ηλικία 16 ετών απλά για να νιώσω πως είναι να έχεις άνεση με τα λεφτά έστω για λίγο) και πάντα έκανε ότι μπορούσε να μας παρέχει τα απαραίτητα και αυτό είναι κάτι που το εκτιμώ.
    Γενικά σαν παιδί ήμουν στα πλαίσια του φυσιολογικού, κοινωνικός, με πολλές βλέψεις για το μέλλον. Ήμουν χάλια μαθητής αλλά αποφάσισα να δώσω πανελλήνιες, κανείς δεν πίστεψε σε εμένα πέρα από τους δικούς μου και μια οικογενειακή φίλη-καθηγήτρια που με στήριξε σε όλο αυτό το ταξίδι με δωρεάν μαθήματα σε μαθηματικά, οικονομικά (έφυγε λίγα χρόνια μετά από Καρκίνο και θα την ευχαριστώ πάντα). Θυμάμαι ακόμα τον καθηγητή Φυσικής μου στο σχολείο τον Χ. , να ρωτάει που θέλουμε να περάσουμε, όταν ήρθε η σειρά μου είπα "στην Ασοεε, οικονομικά" , γέλασε σε όλη την τάξη και μου είπε "Άσε μας ρε Βαγγέλη εδώ η κόρη μου πέρασε ΤΕΙ και θα περάσεις εσύ σε ΑΕΙ;". Τελικά όντως πέρασα στην Ασοεε οικονομικής επιστήμης (SUCK IT) , μετά από μεγάλο αγώνα και πολύ αφοσίωση. Είχα ως μεγαλύτερο κίνητρο να φύγω από το σπίτι γιατί έπαιζε συνεχώς γκρίνια μεταξύ των γονιών μου, αλλά και να ζήσω στην Αθήνα. Με τα πολλά φτάνει ο Σεπτέμβρης έρχομαι Αθήνα και κάνω τα χαρτιά μου να μείνω στην φοιτητική εστία στην Πατησίων, όπου και με δέχονται.
    Πάω να πάρω το δωμάτιο και τρώω την πρώτη σφαλιάρα, βρωμιά, κοινόχρηστες τουαλέτες, και ένα δωμάτιο 4 τετραγωνικά (περισσότερο με κελί έμοιαζε, ένας νιπτήρας και ένα μονό κρεβάτι ήταν το σπίτι μου) σφίγγω τα δόντια και λέω δεν πειράζει αφού δεν έχω την άνεση θα μείνω.
    Πρώτες μέρες στην σχολή μιλάω σε πολύ κόσμο, κάνω γρήγορα παρέες και γνωρίζω παραδόξως πολύ καλά παιδιά που με αρκετούς μιλάμε και 7 χρόνια μετά.
    Εντάχθηκα σχεδόν αμέσως στην φασαρία της Αθήνας, ένιωθα είμαι φτιαγμένος γιαυτό και γούσταρα φούλ. Παρτάκια, αλκοόλ πολύ, διάφορα σκηνικά και δεν άργησα να δοκιμάσω χόρτο, ήταν κάτι που το ήθελα η αλήθεια είναι πολύ συνηδειτά το ξεκίνησα και μου άρεσε (εδώ να πώ ότι το χόρτο με έχει κάνει να σκέφτομαι διαφορετικά μερικά πράγματα, αλλά σίγουρα έχει και τα αρνητικά του). Ούτε που κατάλαβα πότε έφτασα τρίτο έτος, κάπου εκεί έκανα ένα πέρασμα για 7-8 μήνες από κοκαϊνη και κάθε φορά που έπινα έκανα την ίδια σκέψη "Βαγγέλη αυτή η μυτιά μπορεί να σε στείλει", όχι πολλή ποσότητα, το κατάλαβα όμως ότι αν συνεχίσω έτσι δεν υπάρχει σωτηρία.
    Όπως καταλάβατε την σχολή την είχα βάλει εντελώς στην άκρη, έτσι ένα βράδυ σκεπτόμενος ότι κάτι πρέπει να κάνω τα έκοψα όλα μαχαίρι, μου έρχεται ιδέα ενώ είχα αναβολή στο στρατό μέχρι το 2023 να την κόψω και να μπώ. Δεν ξέρω γιατί έδρασα έτσι αλλά δεν ενημέρωσα κανέναν γιαυτό, ούτε καν την αδερφή μου (που έμενε και αυτή στην εστία σε άλλο δωμάτιο και έχουμε πολύ καλές σχέσεις), και την άλλη ακριβώς μέρα πήγα στο ΚΕΠ και έκοψα την αναβολή, μου είπαν σε 4 μήνες θα σε καλέσουν. Από παιδί είχα όνειρο να υπηρετήσω στην Προεδρική φρουρά και να είμαι εύζων στο Σύνταγμα, έτσι αυτούς τους μήνες που περίμενα να μπω στρατό , έκανα γυμναστική και με ύψος 1,93 ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Παρουσιάζομαι Τρίπολη, όλα καλά και ωραία, μου αρέσει η φάση, υπήρχε πολύ χαβαλές, λέω μια χαρά θα περάσουμε. Και εκεί γνώρισα αξιόλογα παιδιά, ένας από αυτούς ο Ζήσης που πάνω κάτω είχαμε περάσει πολλά κοινά και καταλάβαινε ο ένας τον άλλο. Έρχεται η μέρα της ορκωμοσίας και στο τέλος παίρνουμε το χαρτί της μετάθεσης. Δεν το πίστευα με είχαν καλέσει στην Προεδρική Φρουρά, ένιωσα μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Περνάω την άδεια τότε με φιλαράκια από την σχολή αλλά και το χωριό και νιώθω μεγάλη στήριξη από τον περίγυρο μου γιατί ξέραν πόσο το θέλω. Έρχεται η μέρα να παρουσιαστώ στην Π.Φ. , ήξερα πάνω κάτω τι θα αντιμετοπίσω, φωνή, καψόνι κλπ αλλά το γούσταρα ήθελα να το κάνω. Με το που μπήκα πέρασα από γιατρούς κλπ, ο γιατρός μου είπε "είσαι 15 κιλά πάνω από το όριο, αν θές μπορείς να μπείς στον Λόχο διοικήσεως", του απάντησα "το όνειρο μου είναι να παρελάσω με την στολή του εύζωνα και να σηκώσω έστω μια φορά την σημαία στην Ακρόπολη, οπότε θέλω να μπω στην εκπαίδευση". Έτσι ξεκίνησε και αυτό το ταξίδι στο "ενυδρείο" όπως λέγαν τον χώρο εκπαίδευσης , πολύ δύσκολο, συνεχώς φωνή, γυμναστική και πολλές ώρες ακινησία (μια μέρα θυμάμαι λιποθύμησαν 4 άτομα). Είχα κερδίσει μπορώ να πώ τον σεβασμό από τους εκπαιδευτές μου γιατί ενώ πολλοί παραπονιόντουσαν ότι είναι δύσκολα, ότι πονάει η μέση τους, τα πόδια τους και άλλα πολλά, εγώ με τα παραπάνω κιλά δεν παραπονέθηκα ποτέ και έσφιγγα τα δόντια να τα καταφέρω γιατί το ήθελα πολύ.
    Συχνά έρχονταν οι εκπαιδευτές και μου ψιθύριζαν στα κλεφτά "είσαι παλικάρι, δεν μασάς, θα τα καταφέρεις" καταλάβαιναν πόσο πολύ το ήθελα και όλο αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίζω. Φτάνουμε στην τελευταία βδομάδα της εκπαίδευσης και 4 μέρες πριν πάρουμε τον γαλάζιο μπερέ έρχεται ο εκπαιδευτής Π. και μου ψιθυρίζει ενώ ήμασταν σε ακινησία "Βαγγέλη μπορείς να πάς να κάτσεις, βλέπω πόσο το θες σε έχω ξεχωρίσει από όλα τα παιδιά εδώ μέσα , αλλά δεν περνάει από το χέρι μου και αύριο ο λοχαγός θα σε κόψει" (είχα κάνει μεγάλη πρόοδο και ήμουν μόλις 6 κιλά πάνω από το όριο). Βούρκωσα (και τωρα που το θυμηθηκα) και του ζήτησα σαν χάρη να τελειώσω και εκείνη την ημέρα της εκπαίδευσης αφού είναι η τελευταία φορά, το δέχτηκε και τον χαροποίησε.
    Την άλλη μέρα όντως είμαι στην λίστα των "κομμένων" υποψηφίων, δεν μπόρεσα να το χωνέψω. Οπότε μεταφέρομαι στον λόχο διοικήσεως και 2 μέρες μετά ενώ έχω υπηρεσία θαλαμοφύλακας, έρχεται έφοδος από ανώτερο και με βρίσκει να κλαίω, με ρωτάει αν είμαι καλά και δεν απαντούσα απλώς έκλαιγα. Μου είπε να τον ακολουθήσω στο γραφείο του, με ρώτησε αν με πείραξε κάποιος, αν έχω κάποιο πρόβλημα στο σπίτι ή αν κάτι έγινε να με βοηθήσει. Τον διαβεβαίωσα πως απλά δεν ένιωθα καλά γιατί ένιωσα ότι η προσπάθεια μου πήγε στα σκουπίδια και του ζήτησα να φύγω να διανυκτερεύσω στην εστία γιατί ήθελα λίγο να ηρεμήσω (το στρατόπεδο είναι πίσω από την βουλή, οπότε μια Πατησίων δρόμος ήταν), με ρώτησε αν έχω κάποιον μαζί (μάλλον φοβήθηκε ότι θα έκανα κάτι κακό στον εαυτό μου), του απάντησα πως μένει και η αδερφή μου απλά σε ξεχωριστά δωμάτια. Δεν το σκέφτηκε και πολύ έφερε ένα φαντάρο να με συνοδεύσει στο ιατρείο, ο γιατρός μου είπε πως θα διανυκτερεύσω το βράδυ στο ιατρείο (ξέσπασα πάλι σε κλάμματα), τους είπα "απλά έχω πιεστεί, θέλω να πάω λίγο σπίτι" δεν τους ένοιαξε. Αισθάνθηκα πως με αντιμετωπίζουν σαν τρελό αλλά είπα να κάνω υπομονή ένα βράδυ. Συζητώντας με τον γιατρό και με καθόλου καθαρό μυαλό, τον ρώτησα αν είναι εύκολο την επομένη να πάρω αναβολή και να φύγω. Μου είπε ότι απλά θα ζητήσω αναβολή το πρωί θα πάω με συνοδεία στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο και θα περάσω μια επιτροπή, ηρέμησα. Έτσι και έγινε ήρθε το πρωί και δεν σκέφτηκα καθόλου να κάνω πίσω, ζήτησα να πάρω αναβολή και ξεκινήσαμε με άλλους 2 φαντάρους για το 401, περασα την επιτροπή και μου δώσαν αναβολή για ένα χρόνο. Γύρισα στο στρατόπεδο και μου είπαν να πάω σπίτι και να έρθω την επομένη να παραδώσω εξοπλισμό, έτσι και έγινε. Φεύγωντας χαιρέτισα προσωπικά έναν έναν τους εκπαιδευτές μου και τους ευχαρίστησα για την όλη εμπειρία, μου ευχήθηκαν τα καλύτερα. Έφυγα με ένα μεγάλο χαμόγελο και φορτωμένος αναμνήσεις που λίγοι θα ζήσουν.
    Βέβαια δεν έχω καταλήξει αν έπραξα σωστά που δεν συνέχισα γιατί τα πράγματα άλλαξαν πολύ γρήγορα. Γυρνώντας λοιπόν στην ζωή μου στην εστία μετά από αυτή την παύση 3μιση μηνών, τίποτα δεν έμοιαζε ίδιο. Σαν να χάθηκε όλη η μαγεία ξαφνικά, δεν είχα όρεξη πλέον να βγαίνω και κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου, είχα ανάγκη να δώ τον κολλητό μου τον Α. τον παιδικό μου φίλο που ήταν πάντα εκεί για μένα, εκείνη όμως την περίοδο είχε βάλει άλλες προτεραιότητες στην ζωή του (κοπέλα, δουλειά), δεν τον κατηγορώ, στο κάτω κάτω καλό είναι να κάνουμε ότι μας γεμίζει. Επίσης δεν έχουμε την ίδια σχέση με όλους, νόμιζα ο κατάλληλος να με βοηθήσει τότε ήταν αυτός. Δεν άργησα πάλι να αναζητήσω κάτι που θα με κάνει να ξεχαστώ, καλά καταλάβατε χόρτο. Ξαφνικά είχα χαθεί από παντού και απλά επιβίωνα δεν ζούσα μέσα σε αυτό το 4 τετραγωνικά δωμάτιο. Έπαιρνα από τον πατέρα μου κάθε μήνα 120Ευρω για να περνάω στην Αθήνα και τα λεφτά αυτα πήγαιναν μόνο σε χόρτο και φαγητό. Υπήρξε ολόκληρη βδομάδα σερί που κλεινόμουν μέσα στο δωμάτιο απλά και άραζα, το απόλυτο μηδέν, πιο πάτος δεν γίνεται, δεν έβλεπα άνθρωπο πραγματικά. Ακόμα δεν ξέρω τι ήταν αυτό που δεν μπόρεσα να χωνέψω η αποτυχία ή ότι η προσπάθεια μου πήγε στα σκουπίδια. Τέλος πάντων κάποια στιγμή τα λεφτά δεν έφταναν και η ιδέα να πάω για δουλειά κάπως με φόβιζε, δεν ξέρω αν σας ακούγεται χαζό αλλά είναι η αλήθεια. Είχα διάφορες άκρες και με ένα φιλαράκι από την σχολή που είχε μια οικονομική άνεση είπαμε να κάνουμε μια μπίζνα. Αυτός έβαλε
    3,5 χιλιάρικα για να πάρουμε ένα κιλό χόρτο από ένα γνωστό και εγώ θα το έδινα 10-15Ευρω/γραμμαριο και τα κέρδη μισά-μισά (σε πολλούς μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά στα πανεπιστήμια παίζει πολύ ναρκωτικό αλήθεια και άτομα που δεν τους φαίνεται καθόλου). Δεν ξέρω πόσο θολωμένος ήμουν όταν σκεφτήκαμε να το κάνουμε , αλλά δεν θα πώ ότι δεν μου άρεσε η φάση, το ζούσαμε, περνούσαμε καλά και πάνω από ολα έβγαζα κάποια καλά λεφτά και έπινα τσάμπα αφού είχαμε τέτοια ποσότητα και τουμπανο ποιότητα, ωστόσο είχαμε άγνοια κινδύνου και δόξα τω Θεώ που ήμασταν τυχεροί και δεν μας έδεσαν (δεν μπορω να φανταστω τι θα είχε γίνει αν ημουν φυλακή).

  2. #2
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2021
    Posts
    4
    Το λοιπόν στην αρχή έδινα σε γνωστούς και φίλους σε καλύτερη τιμή και μου έφερναν μετά και άλλους που το έπαιρναν πιο ακριβά. Σε ενάμιση περίπου μήνα το είχαμε δώσει όλο (φυσικά η αδερφή μου δεν το ξέρει μέχρι και σήμερα, ενώ ήξερε ότι πίνω και τις παρέες μου) οπότε ξαναπήραμε 2κιλά, το ένα το χρησιμοποιήσαμε για να φτιάξουμε λάδι κάνναβης. Δεν ξέρω τι το είχαμε δει λες και παίζουμε σε ταινία, σε ένα σπίτι στο Παγκράτι 2 φοιτητές έφτιαχναν στην κουζίνα λάδι κάνναβης , αν το έλεγα αυτό στο παιδί που ήμουν κάποτε θα γέλαγε. Καλά το λάδι παιδιά στα έβαζε πιο πολύ από κόκα , μην το δοκιμάσετε. Επίσης σε όλο αυτό το διάστημα πέρασε πολλές φορές κόκα από μπροστά μου αλλά είπα πάντα όχι, ήξερα μόνο με το χορταρακι είμαι οκ.
    Κάποια στιγμή ο έλεγχος είχε ξεφύγει αλλά την δεδομένη στιγμή δεν είχα το καθαρό μυαλό να το καταλάβω, μιλάμε για θράσσος να κυκλοφορώ σε μπαρ στο κέντρο της Αθήνα με 10-20 σακουλάκια στην τσέπη και να φεύγουν σε ένα βράδυ και δεν σκεφτόμουν καν τους κινδύνους. Σίγουρα είχα γίνει κάρτα σε όλη την έστια που έβλεπαν τόσο κόσμο να μπαινοβγαίνει στο δωμάτιο μου. (ωστόσο δεν έδωσα σε κανέναν ποτέ στην εστία , δεν ήθελα να το ξέρουν επίσημα ας πούμε). Μέσα σε 5-6 μήνες ο φίλος που το τρέχαμε μαζί έκανε ένα ταξίδι στο Αγρίνιο με ένα φιλαράκι του και είχαν πάρει μαζί 25 γραμμάρια για κατανάλωση για μια βδομάδα που θα έμεναν εκεί και υπήρχε και παρέα μεγάλη να τους περιμένει. Έξω από το Αγρίνιο τους σταμάτησαν ΟΠΚΕ, προφανώς βρήκαν το σταφ, κρατητήριο και την επομένη εισαγγελέα τελικά κατάφεραν να την πείσουν ότι ήταν για προσωπική χρήση και την γλίτωσαν με πρόστιμα. Γυρνάει Αθήνα μου διηγείται το σκηνικό και λέμε οκ σταματάμε να δίνουμε , ωστόσο συνεχίσαμε να πίνουμε.
    Μου έρχεται μετά από ένα χρόνο το χαρτί για τον στρατό πάλι, νιώθω δεν είμαι έτοιμος και ότι αν μπω τώρα θα ήταν χειρότερο για εμένα. Ψάχνω να δώ τι μπορώ να κάνω, επικοινωνώ με στρατολογία και μου λένε αν σπουδάζεις ακόμα μπορείς να πας στο ΚΕΠ και να καταθέσεις τα χαρτιά να πάρεις νέα αναβολή.
    Έτσι και έγινε ξαναπήρα αναβολή μέχρι το 2023 και ησύχασα με αυτό το κομμάτι. Επέστρεψα στην ρουτίνα που με ρούφαγε (όσοι φίλοι και αν προσπάθησαν να με βγάλουν από την τρύπα που είχα βυθιστεί απλά τους απέρριπτα ευγενικά και όπως είναι φυσικό οι περισσότεροι σταμάτησαν να προσπαθούν, αφού έβλεπαν πως δεν με έψηνε τίποτα), όσα είχα βγάλει ξαναπήγαν σε χόρτο και φαγητό, έτρωγα συνεχώς και κοιμόμουν δεν έκανα τίποτα άλλο. Μία-δύο φορές πήγαινα στην σχολή να δω κανά γνωστό να τα πούμε λίγο και να παίξουμε καμία δηλωτή να περάσει η ώρα, με τον καιρό ένιωθα ότι φαίνομαι χάλια και οι περισσότεροι το καταλάβαιναν. Είχα σταματήσει να περιποιούμαι και τον εαυτό μου, γενικά όλα πήγαιναν κατά διαόλου. Άρχισα να παίρνω πολλά κιλά και ενώ το καταλάβαινα δεν έκανα τίποτα για αυτό, έφτασα να ζυγίζω 150 κιλά, ωστόσο δεν μου φαινόταν ότι ήταν τόσο ακραίο όσο ακούγεται γιατί είμαι ψηλός και γεροδεμένος. Ένιωθα πλέον πως τίποτα δεν έχει νόημα, πουθενά δεν έβρισκα την χαρά, τίποτα δεν με γέμιζε και ήθελα τόσο πολύ αυτό το χαμόγελο πίσω, το είχα τόσο ανάγκη, όπως και τώρα. Δυστυχώς δεν προσπάθησα γιαυτό, απλά συνέχισα την πλήρη αδράνεια, σειρές, χόρτο, φαί. Το μόνο που μου άρεσε ήταν να πηγαίνω στον 8ο στην ταράτσα και να παρατηρώ αυτή την ζωντάνια της Αθήνας, που τόσο πολύ είχα αγαπήσει και με ηρεμούσε. Αλήθεια μπορούσες να δείς πολλά πράγματα απλά σε ένα βράδυ. Κάπου εκεί είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου και μεγένθυνα στο μυαλό μου τόσο πολύ τα προβλήματα μου και το μόνο που έκανα ήταν να αδιαφορώ και να πίνω. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, ξεσπούσα σε κλάμματα , σκεφτόμουν συνεχώς πως κατάντησα έτσι, γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου. Υπήρχαν πολλές φορές που κοίταγα εξώ από τον τρίτο όροφο και σκεφτόμουν ότι ένα άλμα θα με κάνει να πάψω να βασανίζομαι, έμοιαζε τόσο ιδανικό εκείνη την στιγμή, φλέρταρα με τον θάνατο, εγώ που κάποτε ήθελα να φάω την ζωή με το κουτάλι. Ταυτόχρονα ένιωθα πως δεν έχω κανέναν κοντά μου, βρέθηκα με τον κολλητό μου τον Α. η συζήτηση ξέφυγε ειπώθηκαν πράγματα και από τις 2 πλευρές που μάλλον τα κρατούσαμε μέσα μας καιρό, του έκανα λεκτική επίθεση "που ήσουν ρε μλκ όταν σε χρειαζόμουν, σε ένοιαζε μόνο η πουτ@να" ( δεν το πιστεύω ότι μίλησα έτσι για την σχέση του φίλου μου αλήθεια) μου απάντησε "πιές κανένα μπάφο να ηρεμήσεις πρεζάκια" , αυτό ήταν με πάτησε στον κάλο ένιωσα σκουπίδι εντελώς (από τότε τα έχουμε βρει μιλάμε ακόμα, αλλά δεν είναι όπως παλιά και έχουμε συμβιβαστεί και οι δύο με αυτό για κάποιο λόγο).
    Τελικά έμεινα πάλι μόνος να συνεχίζω να παλεύω με τους δαίμονες μου, και να κάνω συνέχεια αυτοκτονικές σκέψεις. Δεν ήθελα να επιβαρύνω άλλους με τα προβλήματα μου γιαυτό δεν ανοιγόμουν, ποτέ δεν το έκανα. Άκουγα πολύ ΛΕΞ και ΤΖΑΜΑΛ εκείνο τον καιρό (έλληνες ραπερ οσοι δεν ξέρουν), έγιναν οι ψυχολόγοι μου μπορώ να πώ, ταυτίστηκα τόσο πολύ με τους στίχους τους και τα βιώματα τους, ένιωθα τόσο κοντά τους και ας μην τους ξέρω. Αυτοί ήταν ο λόγος που συνέχισα και σταμάτησα τις αυτοκτονικές σκέψεις, όσοι ακούν θα το βρούν ειρωνικό αυτό γιατί οι στίχοι τους είναι πολύ καταθλιπτικοί αλλά είναι η αλήθεια και απλά μου έδιναν να καταλάβω ότι δεν είμαι ο μόνος που ζορίζεται και αυτό μου έδωσε πολύ δύναμη. Το τελευταίο βράδυ που έκανα τότε αρνητική σκέψη έβαλα στον εαυτό μου ένα στοίχημα: Ότι θα το παλέψω μέχρι τα 30 μου χρόνια ότι και να γίνει και σίγουρα τα πράγματα θα αλλάξουν και θα βρώ την όρεξη που είχα. Δεν μπορώ να αθετήσω αυτό τον όρκο, δεν το σκέφτηκα ποτέ, θα ήμουν τόσο δειλός.
    Πέρασαν έτσι 6 χρόνια στην Αθήνα και σύντομα έληγε η διαμονή μου στην Εστία, δεν ήξερα τι να κάνω. Ώσπου ξαφνικά μια μέρα βλέπω κολλημένο χαρτί στην πόρτα ότι σε ένα μήνα πρέπει να έχω αποχωρήσει απο το δωμάτιο και να το αδειάσω. Αυτό ήταν πάνω που έλεγα θα ανασάνω , ένιωσα να πνίγομαι, όσο και να παρακάλεσα να μείνω άλλο ένα 6μηνο έστω, δεν έγινε δεκτό. Όσο δυσκολο και να ήταν το χώνεψα ότι θα γυρίσω στο σπίτι μου, αλλά ήξερα ότι δεν με χωράει και δεν θα με βοηθήσει να ορθοποδήσω. Γύρισα πέρσι τον Οκτώβρη και ήδη το είχα πάρει πολύ αρνητικά, όποιος το έχει ζήσει καταλαβαίνει τι είναι να γυρνάς σε ένα σπίτι με γκρίνια, να μην μπορείς να μείνεις μόνος σου όταν το θες και όσο να ναι στερείσαι πολλές ελευθερίες. Ειδικά μετά από τόσα χρόνια που έχεις διαμορφωθεί σαν άνθρωπος και οι δικοί σου δεν μπορούν να το καταλάβουν, ταυτόχρονα ψυχολογικός πόλεμος και πρήξιμο με την σχολή και να βρεις δουλειά.
    Οι φίλοι που είχα κάποτε έδω δεν ψήθηκα να μπώ στον κόπο να ξαναβρεθούμε, έχουμε πάρει τους δρόμους μας πια, θα μου ήταν πολύ άβολο, θα ήμασταν σαν άγνωστοι. Έτσι ένα χρόνο τώρα που είμαι πίσω στα μέρη μου δεν βγαίνω καν από το σπίτι, μόνο όταν πάω σούπερ μάρκετ. Και η μόνη μου κοινωνικοποίηση είναι 1βδομάδα κάθε 2 μήνες που πηγαίνω Αθήνα και με φιλοξενεί ενα φιλαράκι, και βλέπω λίγους και καλούς πλέον, που ήταν πάντα εκεί. Αλλά νιώθω τόσο μόνος εδώ και δεν ξέρω πως να γνωρίσω κάποιον καινούργιο να κάνουμε παρέα, δεν βγαινω καν. Νιώθω ότι ζω πραγματικά, όταν πηγαίνω Αθήνα.
    Σκέφτηκα να τελειώσω την σχολή που κάποτε ονειρευόμουν, ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα μαθήματα αφού γίναν εξ αποστάσεως και δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Φυσικά τα έκοψα όλα μαχαίρι, ακόμα και το τσιγάρο, έχω κλείσει ένα χρόνο χωρίς . Τον Ιούλιο που μας πέρασε ζύγιζα 195 κιλά και ορκίστηκα να κάνω τον αγώνα μου γιατί είμαι ακόμα νέο παιδί και δεν θέλω να τα παρατήσω. Έτσι με δίαιτα και αφοσίωση, έχω φτάσει τώρα στα 178, έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου και με την σχολή είμαι σε φάση που θέλω 8 μαθήματα για το πτυχίο. Όπως το υπολογίζω καλοκαίρι τελειώνω!! (επιτελους)

    Γενικά πλέον την έχω δει αλλιώς και θέλω να είμαι καλά και προσπαθώ να κάνω πράγματα για εμένα, επίσης είπα να ξεκινήσω να πηγαίνω μια βόλτα κάθε μέρα, έστω και μόνος, για να βγαίνω από το comfort zone, για να ξεφεύγει λίγο το μυαλό μου και αυτή ήταν η αφορμή που γράφω εδώ. Ενώ πάντα μου άρεσε μια βόλτα την νύχτα και μου άρεσε να συναναστρέφομαι με κόσμο, αυτές τις φορές που πήγα αισθάνομαι πολύ περίεργα έξω, αγχώνομαι πολύ, νομίζω κάτι κακό θα γίνει και όταν περνάω δίπλα από κόσμο κοιτάω αμήχανα κάτω και γενικά δεν μπορώ να χαλαρώσω μέχρι να γυρίσω σπίτι. Το παθαίνουν και άλλοι αυτό;
    Σας παρακαλώ αν μπορείτε να με βοηθήσετε και να μου δώσετε κάποια συμβουλή.

    Τέλος να εξομολογηθώ κάτι ακόμα αν και είχα γενικά ευκαιρίες και φίλες που πολλοί μας βλέπαν και νόμιζαν ότι τα έχουμε. Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στην ζωή μου (γενικα το θεωρω κατι ιερό, ξερνάω με τις εφήμερες σχέσεις) και οι μόνες γυναίκες που έχω κάνει σεξ είναι πολλές φορές σε οίκους ανοχής (δεν έχω πατήσει από τότε που έχει πέσει κοβιντ) και 2 κοπέλες από εφαρμογές τύπου Tinder. Η τελευταία μάλιστα που ήταν από Dating app χωρισμένη και πήγαμε σε ξενοδοχείο ξενέρωσε που τέλειωσα γρήγορα και το έδειξε με κάθε τρόπο. Αισθάνθηκα τέρμα αμήχανα αλήθεια. Γενικά δεν ξέρω αλλά ντρέπομαι πολύ σε αυτό το κομμάτι να βγω ραντεβού κλπ. Καμία συμβουλή εδώ;

    Καλά όποιος το διάβασε μέχρι τέλους μεγάλο RESPECT <3 Ήταν κατάθεση ψυχής και το γράφω σχεδόν 2 ώρες, σας ευχαριστώ <3

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2021
    Posts
    175
    έχεις βάλει πολλά θέματα.Το καλό είναι ότι έχει ξεπεράσει τις αυτοκτονικές τάσεις άμα επανέλθουν κοίτα να απευθυνθείς σε ειδικό.Φαίνεται ότι προσπαθείς πάντως. Κοίτα να τελειώσεις τη σχολή σου βρες μία δουλίτσα ,θα δεις πως θα πάνε όλα μία χαρά.Μην αγχώνεσαι για τίποτα Όλα θα έρθουν και θα φύγουν. Απλά είναι φάσεις που περνάμε στη ζωή μας όλοι τις έχουν περάσει

  4. #4
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2021
    Posts
    4
    Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση Tony, αυτό ισχύει όλοι τα έχουν περάσει και αυτό θέλω να καταλάβουν και όσοι περνάνε δύσκολα!

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2020
    Posts
    2,089
    Καλησπέρα κι από μένα. Θα συμφωνήσω με τον tony. Ξεκίνα από τα βασικά, που είναι να έχεις ένα πτυχίο. Βρίσκοντας μια δουλειά θα μπορείς να είσαι ανεξάρτητος οικονομικά με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Συνέχισε να βγαίνεις για καμιά βόλτα έστω για περπάτημα, δεν κάνει καλό η απομόνωση. Και σιγά σιγά θα έρθεις στο mood για επικοινωνία. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Θέλει υπομονή αλλά σιγά σιγά θα χτίσεις αυτοπεποίθηση και τα πράγματα μπορούν να πάνε πολύ καλύτερα.

  6. #6
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2021
    Posts
    4
    Quote Originally Posted by Niels View Post
    Καλησπέρα κι από μένα. Θα συμφωνήσω με τον tony. Ξεκίνα από τα βασικά, που είναι να έχεις ένα πτυχίο. Βρίσκοντας μια δουλειά θα μπορείς να είσαι ανεξάρτητος οικονομικά με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Συνέχισε να βγαίνεις για καμιά βόλτα έστω για περπάτημα, δεν κάνει καλό η απομόνωση. Και σιγά σιγά θα έρθεις στο mood για επικοινωνία. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Θέλει υπομονή αλλά σιγά σιγά θα χτίσεις αυτοπεποίθηση και τα πράγματα μπορούν να πάνε πολύ καλύτερα.
    να είσαι καλά, εννοείται αυτό θα προσπαθήσω!

Similar Threads

  1. Βρηκα το προβλημα αλλα δεν ξερω πως να το αντιμετοπισω.
    By pickles in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 17
    Last Post: 24-10-2009, 01:27

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •