Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω

[Φοίβη]

Originally posted by weird

Originally posted by Φοίβη
Θα χε κι αυτός τους δικούς του λόγους για να το κάνει, χε χε ;) !!!
Αχ αυτό το μαστίγωμα το ξέρω καλά...Γιατί νομίζεις έχω τόσο ανάγκη να αγκαλιάσω το κομμάτι σου αυτό? Είναι σαν να εξιλεώνομαι λιγάκι για όσα έχω κάνει στο αντίστοιχο δικό μου.

Φοίβη μου, πόσο πολύ με συγκινείς, να ξερες πόσο....

Θέλα να σου δώσω μια αγκαλιά, να αγκαλιάσω κι εγώ εκείνο το καημένο το κομματάκι σου, να του δώσω ότι μπορώ, γιατί κι εγώ το έχω κάνει αυτό στον εαυτό μου...

Τώρα εγώ γιατί μπαίνω στον πειρασμό να οργανώσω και μια ομάδα αγκαλιάς????
Να το αγκαλιάσεις weird μου. Και το δικό μου αλλά και το δικό σου...

[anwnimi]

Αγάπη μου

Πόσα χρόνια περάσανε...
Πόσα ζήσαμε μαζί...

Πόσο συνηθίσαμε μαζί...

Δεν αγάπησα άλλον όσο εσένα
Δεν αγάπησες άλλη όσο εμένα

Μα
Δεν προσπάθησα πραγματικά να αγαπήσω άλλον
Δεν προσπάθησες να αγαπήσεις άλλη
Δεν προσπαθήσαμε να αγαπηθούμε
ακόμα πιο ειλικρινά, πιο αληθινά
Πέρα από εξαρτήσεις, συνήθεια.

Φοβηθήκαμε
να μην ραγίσουμε αυτό το τόσο όμορφο
και τέλειο
που είχαμε στο μυαλό μας
Φοβηθήκαμε
να μιλήσουμε.

Όμορφο ήταν
πολύ
πάρα πολύ.

Τέλειο όχι
μόνο στο μυαλό μας.
Μα έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν μπορεί να είναι τέλειο
Αλλά εμείς
τρέφαμε την αυταπάτη του τέλειου
χωρίς να απολαμβάνουμε την πραγματικότητα
και να παλεύουμε για αυτή
να γίνει καλύτερη.
Παλεύαμε
με νύχια και με δόντια
για την συντήρηση της αυταπάτης μας.
Τι τρέλα!

Και τώρα
μετά από τόσα χρόνια σιωπής
που προσπάθησα να πετάξουμε τις μάσκες
με άφησες μόνη σε αυτή την προσπάθεια.

Πια
για πρώτη φορά
είμαστε μόνοι
μακριά ο ένας από τον άλλο

Για πόσο άραγε;
Που οδηγούμαστε;
Ήταν αληθινή αγάπη;
Πως θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα;
Μόνοι
Ή μαζί;

Δεν αντέχω
να σκεφτώ
ούτε το μόνοι για πάντα
ούτε το μαζί όπως είμασταν.

Μα μόνο εγώ έχω διάθεση για αλλαγές.
Εσύ όχι.
Μερικές φορές όμως αναρρωτιέμαι.
Έχω στ\' αλήθεια διάθεση για αλλαγές;
Πόσες φορές σου αρνήθηκα αλλαγές;
Πόσες φορές μου αρνήθηκες αλλαγές;

Αδιέξοδο.

Δε θέλω να επαναλάβουμε κληρονομούμενα λάθη
που ήδη έχουμε μπει στη δίνη τους.
Εγώ το βλέπω.
Μόνο εγώ.
Με αφήνεις μόνη μου
σε αυτό.
Και αυτό με φοβίζει ακόμα πιο πολύ.

Όση ασφάλεια που προσφέρεις
Τόσο φόβο που δίνεις.

Θέλω να ζήσω.
Να μεθύσω από ζωή.
Όχι να αισθάνομαι
κουρασμένη
όπως τόσα χρόνια.

Όμως
Θέλω και την ασφάλειά σου.
Τη ζεστή σου αγκαλιά.
Να είναι εκεί
μετά από το μεθύσι μου.

Πως;
Θεέ μου πως;
Πως να συνταιριάξω τα θέλω μου;

Πόση ασφάλεια στερήθηκα από παιδί
πόσα καταπίεσα μέσα μου από φόβο
και τώρα τα θέλω όλα
χωρίς να ικανοποιούμαι με τίποτα λιγότερο;

Πόσο σε πόνεσα;
Πόσα ψέματα σου είπα;
Πόσες αλήθειες;

Συγνώμη
αγάπη μου.

Πόσο με πόνεσα;
Πόσα ψέματα μου είπα;
Πόσες αλήθειες;

Συγνώμη
εαυτέ μου.

Άραγε
αυτή την τελευταία συγνώμη
πόσο την εννοώ;

[anwnimi]

Σκέφτομαι να κάνω ένα ταξίδι.
Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, ένα ταξίδι χωρίς εκείνον.
Το ταξίδι αυτό, εκτός από ένα μικρό συμβολο ανεξαρτησίας από τη σχέση συνδυάζει και επιβολή στους πανικούς μου.
Νιώθω συγκεχυμένα συναισθήματα. Αισιοδοξία, φόβο, αγωνία, χαρά, ελπίδα. Και πόνο. Πόνο που προχωράω. Μόνη. Χωρίς εκείνον. Που ήταν πάντα εκεί να με στηρίξει όταν του το ζητούσα. Που έκοβα μόνη μου τα φτερά μου. Που όμως απλόχερα με βοηθούσε.
Δακρύζω που το σκέφτομαι, μια γλυκόπικρη μελαγχολία με πλημμυρίζει για αυτή μου τη θεληση για προχωρημα.

Αχ πόσο θέλω να προχωρήσει κι εκείνος. Σε όλα εκείνα που εκείνος έκοβε μόνος του τα φτερά του κι εγώ απλόχερα τον στήριζα.

Και ποιος ξέρει; Ίσως, αν προχωρήσουμε ο καθένας το μονοπάτι που καλείται, ίσως... Ίσως και όχι:(

Μακάρι να πάνε όλα καλά. Να επιβληθώ στους πανικούς μου. Θα δείξει...

Αγωνία...:)

[Arsi]

Καλό ταξίδι ανώνυμη:)
Χαίρομαι που το πρώτο απ\'τα συναισθήματα που περιγράφεις είναι η αισιοδοξία.
Έχεις κάνει τόσα εσωτερικά ταξίδια μόνη(τα οποία είναι και τα πιο επώδυνα και δύσκολα μερικές φορές) που ένα ταξιδάκι θα δεις ότι τίποτα δεν είναι....
Περιμένω εντυπώσεις!

Μπράβο για τη θέληση σου για ουσιαστικό προχώρημα.
Και πάλι καλό ταξιδάκι:))

[Remedy]

καλο ταξιδι ανωνυμη..
σου ευχομαι οι αποφασεις σου να ειναι οι σωστες, να προχωρησεις, να ξαναβρεις την χαρα καποτε στο καινουριο σου ταξιδι..

[anwnimi]

Σας ευχαριστώ, με συγκινείτε με τα λόγια σας.

Το ταξίδι πήγε καλά, αν και οι διακοπές πήγαν περίπατο για άλλους λόγους. Άλλο φοβόμουν ότι με απειλεί και άλλα τελικά προέξυψαν.

Το καλό από αυτή την ιστορία είναι τουλάχιστον ότι εκτέθηκα στο φόβο. Από εκεί και πέρα, πέρα από τους πανικούς, μάλλον είμαι ακόμα στην αρχή του \"ταξιδιού\", αλλά κάτι είναι και αυτό.

Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου και πάλι.

[keep_walking]

Καλως ηρθες πισω ανωνυμη.
Να σε πληροφορησω τα δικα μας μιας και εγω δεν με βλεπω να πηγαινω διακοπες αυτο το καλοκαιρι.Το φορουμ εχει περασει απο σαραντα κυματα το τελευταιο διαστημα.Τεσπα που να διαβαζεις και τι να σου λεω.
Εσυ θελεις να γινεις πιο αναλυτικη σχετικα με το ταξιδι?

[anwnimi]

Καλώς σας βρήκα keep:)

Μάλλον κατάλαβα για ποια σαράντα κύματα μιλάς και λυπάμαι πραγματικα :( Ελπίζω όλα να πάνε κατ\'ευχήν...

Χμ...αναλυτική με το ταξίδι.
Σ\'ευχαριστώ που ρωτάς αλλά προς το παρόν μου είναι δύσκολο. Μάλλον θέλω χρόνο να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα που έγιναν γιατί έγιναν αρκετά και ξαφνικά. Η χαρά μου γι\'αυτό δυστυχώς έσβησε από κάτι αναπάντεχα γεγονότα που αφορούσαν άμεσα και την πρώην σχέση μου που για μία ακόμη φορά αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων και έπρεπε να γυρίσω κακήν κακώς.
Ωστόσο θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω την επιτυχία μου.

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Ωστόσο θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω την επιτυχία μου.

Η επιτυχία δεν ξεχνιέται ανώνυμη μου,ακόμα κι όταν το νομίζουμε.Υπάρχει πλέον,είναι βίωμα σου.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά με τις ξαφνικές καταστάσεις που σου προέκυψαν.φιλιά:)

[πανος12345]

Originally posted by anwnimi
Νιώθω χάλια.
Απαίσια.
Πάνω από όλα με τον ίδιο τον εαυτό μου.
Δεν τον βρίσκω. Ή μάλλον φοβάμαι να τον βρω.
Θέλω να μείνω μόνη μου.
Και στην ουσία μόνη μου είμαι. Τόσο καιρό πια...
Αλλά δεν είμαι. Έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου. Δίπλα μου; Μάλλον όχι και τόσο δίπλα μου. Μάλλον είναι δίπλα μου για να νιώθω λιγότερο μόνη αφού επέλεξα να μην είμαι δίπλα σε μένα.

Κάποιες φορές καταφέρνω να παγώσω την ανησυχία μου για τη ζωή μου, για τις επιλογές μου, να μην τη νιώθω.
Κι εκεί νιώθω ότι όλα είναι μάλλον καλά, προς το παρόν. Έλα μωρέ μου λέω, υπερβάλλεις. Έλα, ακόμα δεν είναι ώρα για μεγάλες αποφάσεις. Είσαι αδύναμη (εσύ που δείχνεις η τουλάχιστον όλοι έτσι λένε, τόσο κουλ, τόσο δυνατή).


Με μισώ που κάνω στους άλλους αυτό που δε θα ήθελα να μου κάνουν. Με μισώ που κάνω στον εαυτο μου αυτό που κάνω.

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένω, η ανησυχία αυτή φουντώνει. Έρχεται να μου θυμίσει την αποξένωση από τον εαυτό μου.

Όπως απόψε...
Και να\'σου τα τσιγάρα το ένα πίσω από το άλλο, εγώ που δεν κάπνιζα.

Κι αυτό που τρέμω είναι αν αυτή η ανησυχία, που προσπαθώ να την καταπνίξω, με οδηγήσει ξανά στην κορύφωση του πανικού, ή ακόμα και στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, στην κόλαση δηλαδή.

Ειναι σαν να βλέπω την άβυσσο στην οποία πλησιάζω για ακόμα μία φορά και εγώ να πηγαίνω ήρεμα, σταθερά, παγωμένα, ατάραχα ολοένα προς αυτή...

Γιατί αυτή την ξέρω...πλέον καλά. Όσο κόλαση κι αν είναι, την έχω μάθει. Είναι γνώριμη. Ο τέλειος μαζοχισμός.

Έχω μάθει στα αλήθεια να αγαπώ;

Μερικές φορές θέλω να μη μ\'αγαπάει κανείς. Για να μπορώ να φεύγω. Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Είναι πιο εύκολο έτσι. Ας αγαπώ εγώ. Θα το αντέξω. Θα πληγωθώ, αλλά θα το αντέξω. Άλλωστε το έχω αντέξει στο παρελθόν. Φτάνει να μη με αγαπούν!

Μου μόιάζει σαν να αντέχω να πληγωθώ, αλλά να μην αντέχω να πληγώνω!

Καλοκαίρι, διακοπές, μπλε, θάλασσα. Πάντα ήταν το καλύτερό μου. Και από πέρσυ έχει γίνει ο εφιάλτης μου. Σαν να έρχομαι αντιμέτωπη με την αποξένωση από τον εαυτό μου κάθε καλοκαίρι. Ίσως γιατί τότε δεν εχω τις υποχρεώσεις που έχω το χειμώνα, ίσως γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πάω διακοπές και να ειμαι η τέλεια σύντροφος.

Ο πανικός ήρθε σαν δώρο για να μου χτυπήσει το καμπανάκι, να μου ανοίγει τα μάτια, να μου πει ΔΕΣ! Μιας κι εγώ προτιμώ να τα κλείνω.
Κι όταν επιτέλους κατάλαβα που τα κλείνω, ξανακαλώ τον πανικό να έρθει, με μαθηματική ακρίβεια! Αφού εξακολουθώ να κλείνω τα μάτια μου. Για να νιώσω αυτή την ψεύτικη αταραξία μου! Κι εγώ τι κάνω; Τίποτα!

Και τώρα τι κάνω; Γράφω εδώ, να με διαβάσετε. Ψάχνω τη λύση, όπως πάντα, έξω από μένα. Μιας και νιώθω, για ακόμα μία φορά, εγκλωβισμένη, ανήμπορη.
Τι ψέματα που μου λέω...Κι όμως έτσι νιώθω.

Εκεί έξω, σχεδόν κανείς δε μπορεί να με καταλάβει, όταν εξηγώ. Ενώ εγώ όλους τους καταλαβάινω. Τους νιώθω τόσο πολύ, αυτό μου λένε. Και είναι αλήθεια. Νιώθω τόσο τον άλλο, που πολλές φορες παύω να νιώθω εμένα.
Αυτό είναι το παράπονό μου. Μάλλον εγώ φταίω. Δεν μπορώ ίσως να το ΄δώσω στον άλλο να με καταλάβει. Παγώνω, χάνω τις λέξεις, το νόημα. Αμφιβάλλω κι εγώ η ίδια γι\'αυτά που εκστομίζω, και μιλάω γενικά, αφηρημένα.

Άραγε εδώ γίνομαι κατανοητή; Αν κρίνω και από το ότι δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω, το πιο πιθανό είναι να μη γίνομαι.
Δεν ξέρω πραγματικά τι θέλω να ακούσω. Το σίγουρο είναι ότι, γράφοντάς τα, νιώθω κάπως καλύτερα...

μεσα σε μια αναμφιβολα ποιητικη ισως διαθεση την οποια πιθανοτατα σου καλλιέργησε η αναγκη για επικοινωνια , δεν βλεπω κατι το παθολογικο που θα επρεπε να σε κανει να ανησυχεις ιδιαιτερα...
Από το αίτιο μεχρι το αποτέλεσμα , έχεις βρει τον τρόπο να διοχετεύεις το άγχος σου , μετατρέποντας το σε λογοτέχνημα όπως εδώ, σε συμπαράσταση που σε κάνει να νοιωθεις χρήσιμη, σε αυτοέλεγχο , που σε κάνει να είσαι κοντά στον εαυτό σου και χρήσιμη στις ανάγκες των άλλων , ακόμα και όταν όλα αυτά, σου προκαλούν ανία και ίσως απογοήτευση για θα μπορούσαν σίγουρα όλα να ειναι καλύτερα...
Το πρόβλημα θα υπήρχε μόνο αν μια μέρα ξυπνούσες το πρωί και έλεγες στον εαυτό σου , ξέρω τι ακριβώς θέλω να κάνω ,
αλλά για να το κάνω πρέπει να αλλάξω χαρακτηρα....
Γιατί κάποιες φορές , φιλοσοφούμε για να φιλοσοφούμε ,
γιατί αυτο μας κάνει ασυνείδητα να διαπιστώνουμε ότι με όσα συμβαίνουν γύρω μας , τελικά είμαστε πολύ καλύτερα απο ότι νομίζαμε πριν σηκώσουμε το κεφάλι και βγούμε για μια στιγμή απο τον εαυτό μας , να δούμε τον κόσμο όπως ειναι στην πραγματικότητα και οχι μόνο στο έξοχο , επιτήδειο και παραγωγικό μας μυαλό...
Κάπως έτσι αισθανόμουν και γω, μεχρι που μια μέρα, βρέθηκα μπροστα σε ένα ξυπόλητο , άπλυτο, φοβισμένο απο τα χτυπήματα του Μαραμπού [του αφέντη του] ορφανό αγοράκι
που με χαμόγελο ευτυχίας, κρατούσε ένα κλαδί απο δέντρο που στην άκρη του ειχε βάλει μια μικρή σαρδέλα και την έψηνε σε ένα σωρό απο σκουπίδια...
Ακόμα το εχω μετανοιώσει που δεν σταμάτησα το τζιπ να το πάρω μαζί μου , για να του δώσω μια ευκαιρία να με βγάζει απο
τα δικά μου προβλήματα , όταν ακομα δεν μπορω να εξηγησω το φυσικο ,βαθυ και αυθορμητο χαμογελο του για μια βρωμικη απο τις λασπες σαρδελα που μολις ειχε καταφερει να αρπαξει απο το αυτοκινητο του ερυθρου σταυρου που εκανε διανομη βοηθειας απο Χωρες οπως οι δικες μας ....

[anwnimi]

Originally posted by Arsi

Originally posted by anwnimi
Ωστόσο θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω την επιτυχία μου.

Η επιτυχία δεν ξεχνιέται ανώνυμη μου,ακόμα κι όταν το νομίζουμε.Υπάρχει πλέον,είναι βίωμα σου.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά με τις ξαφνικές καταστάσεις που σου προέκυψαν.φιλιά:)

Σε ευχαριστώ γλυκιά μου.
Ναι, έτσι είναι. Απλά όσον αφορά τους πανικούς πρέπει να ξαναρχίσω την συνεχή \"εξάσκηση\" και όχι όποτε να\'ναι, στη χάση και στην βρέξη δηλαδή όπως μέχρι τώρα.

Για τις δύσκολες καταστάσεις θα ξέρω αύριο το απόγευμα μάλλον.

[Arsi]

Χαίρομαι που σε πετυχαίνω on line ανώνυμη!μου έλειψες......

ΑΧΧΧ αυτή η εξάσκηση,την παρόμοια κουβέντα στο θέμα της researcher είχαμε......

[anwnimi]

Πάνο,
δεν ξέρω αν διάβασες όλο το θέμα μου ή μόνο το πρώτο ποστ που ομολογώ πως ήταν αρκετά αόριστο όπως και τα συναισθήματα και σκέψεις μου γύρω από το θέμα αυτής της σχέσης που είχα.
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.

Καταλαβαίνω τις σκέψεις σου, είναι σκέψεις που κάνω πολύ συχνά, παλιότερα ακόμα πιο έντονα. Και πολλές φορές με βοήθησαν στο περελθόν αυτές οι σκέψεις, να μη βουλιάζω στην απογοήτευση, απόγνωση και απελπισία για κάτι αρκετά δυσάρεστο ή όχι και τόσο δυσάρεστο που μου συνέβαινε, σκεφτόμενη πως υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν περισσότερο από εμένα, άνθρωποι που δεν έλαβαν αυτά που έλαβα ή έχω εγώ.

Μερικές φορές όμως οι σκέψεις αυτές πιστεύω δε βοηθάνε αλλά αντίθετα, σου βάζουν δεσμά και ενοχές, όταν θέλεις να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη. Αλλιώς, ποτέ δε θα κάναμε αλλαγές, μέσα μας και έξω μας, σκεφτόμενοι αποκλειστικά τα παιδάκια του τρίτου κόσμου, χάνοντας το κέντρο του εαυτού μας:(

\"τελικά είμαστε πολύ καλύτερα απο ότι νομίζαμε πριν σηκώσουμε το κεφάλι και βγούμε για μια στιγμή απο τον εαυτό μας , να δούμε τον κόσμο όπως ειναι στην πραγματικότητα και οχι μόνο στο έξοχο , επιτήδειο και παραγωγικό μας μυαλό...\"
Ναι, δε λέω πόσες φορές ο άνθρωπος είναι αγνώμων με αυτά που ήδη έχει. Αλλά πάντα θέλει κι άλλα, κι άλλα.
Όμως, όταν αυτό το κι άλλα σε τρώει μέρα νύχτα, όταν έχει λογική βάση που σου συμβαίνει και δεν είναι απλώς πλεονεξία, τότε νομίζω πρέπει να κάνεις ένα βήμα για να δεις τελικά αν \"είμαστε πολύ καλύτερα όπως είμαστε ή όχι\". Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ διακόπτοντας τη σχέση μου. Να δω αν αυτό ευσταθεί.

Και για πρώτη φορά, είδα μάλλον ότι είμαι καλύτερα όπως είμαι, όχι όπως ήμουν. Τελικά μου άρεσε η ανεξαρτησία μου. Όχι πως την πέτυχα ακόμα πλήρως. Πόσο δρόμο έχω ακόμα, ουουου!!!
Αυτό δε σημαίνει ότι δε μου λείπει καθόλου, απεναντίας. Αλλά ακόμα κι αν ξαναγυρίσω, θα θέλω άλλα πλαίσια, κάτι που είναι δύσκολο όταν το θέλει μόνο ένα μέλος της σχέσης. \'Ισως εγώ να απαιτώ από τον άλλο να αλλάξει. Με ποιο δικαίωμα αν δεν το θέλει ο ίδιος για τον ευατό του κυρίως, και όχι για μένα;
Άρα, ας μείνουμε χώρια για να συνειδητοποιήσει ο καθένας τα δικαιώματα αλλά και τις υποχωρήσεις που είναι διατεθειμένος ή όχι να κάνει, αν υπάρξει τέτοια πιθανότητα επανασύνδεσης που τώρα δεν την βλέπω ούτε με κυάλια.

[anwnimi]

Originally posted by Arsi
Χαίρομαι που σε πετυχαίνω on line ανώνυμη!μου έλειψες......

ΑΧΧΧ αυτή η εξάσκηση,την παρόμοια κουβέντα στο θέμα της researcher είχαμε......

Και μένα μου έλειψε η συμπαράστασή σας Αρσούλα μου. Τι γλυκός άνθρωπος που είσαι!:)

[Arsi]

Originally posted by anwnimi

Originally posted by Arsi
Χαίρομαι που σε πετυχαίνω on line ανώνυμη!μου έλειψες......

ΑΧΧΧ αυτή η εξάσκηση,την παρόμοια κουβέντα στο θέμα της researcher είχαμε......

Και μένα μου έλειψε η συμπαράστασή σας Αρσούλα μου. Τι γλυκός άνθρωπος που είσαι!:)

Σ΄ευχαριστώ πολύ ανώνυμη(αν και νιώθω λίγο άβολα....).
Έλειψε η πνοή σου,το αισιόδοξο αεράκι που εκπέμπεις ακόμα κι όταν λες δυσάρεστα,οι σκέψεις σου,το χιούμορ σου,τα ποιηματάκια σου!!!!!!!!

Ελπίζω να πάνε όλα καλά αύριο:)))