Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω

[Arsi]

Originally posted by anwnimi

Μου θύμισε εμένα πέρσι, που ενώ είχε δεχτεί να χωρίσουμε, από δική μου πρωτοβουλία βέβαια, δεν είπα τελικα το οριστικό τέλος. Φοβήθηκα, είχα καταβληθεί προηγουμένως από τρομερό άγχος, του είπα οτι σκέφτομαι να χωρίσουμε γι\'αυτό ακριβώς το λόγο, ότι η σχέση είναι που μου δημιουργεί όλα αυτά τα συμπτώματα, το σκέφτηκε, μου είπε εντάξει αν το θες, κι εγώ δεν το προχώρησα! Το άγχος που με είχε κυριεύσει με έκανε να αισθάνομαι πολύ χάλια.

Νιώθω όμως, ότι αν συνεχίσω να δίνω χρόνο, θα μου επιστρέψει το τεράστιο άγχος.
Βέβαια, κι αν χωρίσω, είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσω πάλι άγχος. Αλλά αυτό το έργο δεν το έχω δει. Έχω δει μόνο το παραπάνω.

Κ κάτι άλλο(εντός θέματος...χεχεχε)ανώνυμη μου.
Πέρυσι έφτασες κάπου,στο σημείο να πεις χωρίζουμε.Δεν περίμενες το επόμενο στάδιο...να προχωρήσεις το χωρισμό κ έδωσες 1 ακόμα ευκαιρία στη σχέση σας.
Μετά από ένα χρόνο καταλήγεις στο ίδιο σημείο.Μήπως τελικά θα πρέπει να δοκιμάσεις κ το επόμενο στάδιο?
Αφού ο δρόμος πάλι εκεί σε οδήγησε...

Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.Ή θα χωρίσετε ή θα προσπαθήσετε για τη σωτηρία της σχέσης σας η οποία είναι σε κρίσιμο σημείο εφόσον σκέφτεσαι έντονα τον χωρισμό.

Εσύ τι θες?Θες να το παλέψεις?ή να χωρίσετε?Πάντως έτσι όπως είναι δεν πάει...ή θα διορθωθεί(αν γίνεται κ αν θέλετε και οι 2)ή θα χωρίσετε.

Μέσα σου τι θες?


Εδώ που τα λέμε βέβαια όταν φύγει ο έρωτας δε γυρίζει με συνταγές ......
Άραγε νιώθεις τον έρωτα να έφυγε μακριά?
ή έχει το περιθώριο να γυρίσει πίσω?
Πως το νιώθεις βαθιά μέσα σου?

[weird]

Originally posted by anwnimi


Έχω περάσει αυτόν το καιρό από ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκαμπανεβάσματα. Από την πίστη ότι η σύγκρουση λύθηκε (οπότε γι\'αυτό σωστά κατάλαβες έτσι από εκείνο το μήνυμά μου) και τα συναισθήματα όπως ηρεμία, αυτοπεποίθηση, θάρρος μέχρι την αγωνία, έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, αμφιβολίας, έλλειψης διάθεσης για αλλαγές.

Πόσο εμπισ΄τοσύνη άραγε να έχω σε μένα αφού περνάω τέτοια πραγματικά κυκλοθυμικά σκαμπαναβέσματα; Που ειλικρινά τα θεωρώ πρωτόγνωρα για τον εαυτό μου...


Μήπως λοιπόν η επαφή με το συναίσθημα σε φέρνει αντιμέτωπη με την κυκλοθυμία σου? Μια κυκλοθυμία, που στο θέμα της σχέσης σου, βρίσκει την ιδανική διέξοδο, να εκφραστεί...

Είναι αλήθεια ότι η ψυχοθεραπεία σε φέρνει σε βαθιά επαφή με το συναίσθημα. Κι εγώ, σε όλη μου τη ζωή, προσπαθούσα να το αποφύγω, να δρω λογικά, άσχετα με το τι μπορεί να αισθάνομαι. Ήμουν το παιδί με σταθερότητα, αποφασιστικότητα, ωριμότητα (στα μάτια των άλλων), συνέπεια σε λέξεις και πράξεις, χωρίς συναισθηματικές εκκρήξεις.
Τώρα, που άφησα το συναίσθημα ελεύθερο, δεν μπορώ να το διαχειριστώ!

Μην σε ξενίζει αυτό καλή μου, τόσα χρόνια καταπιεσμένο, τώρα που βρήκε χώρο, τον θέλει όλο για τον εαυτό του, αφήνοντας στην άκρη τις λογικές σταθμίσεις.



Είμαι ασταθής, αναποφάσιστη, ανώριμη (και στα μάτια των άλλων τώρα όχι μόνο στα δικά μου), ασυνεπής σε λέξεις και πράξεις, με πάμπολλες συναισθηματικές εκκρήξεις και μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους.

Χμμμ.... σαν καθυστερημένη εφηβεία μου ακούγεται. Σαν κάτι που δεν βιώθηκε την ώρα που έπρεπε και βιώνεται τώρα στο πολύ πιο έντονο ίσως..

Είναι σαν να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου αλλά αυτό να γίνεται μέσα από έναν πολύ, χωρίς ισορροπία, δρόμο. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο, τι να πω. Μέχρι τώρα, σε κάποια θέματα, είδα ότι αξίζει. Σε άλλα όμως νιώθω εντελώς μετέωρη και αποδιοργανωμένη.

Αμφιβάλλω για αυτό το βούτηγμα στο συναίσθημα που με παρασέρνει γιατί σκέφτομαι ότι κάποια πρακτικά θέματα, όπως πχ να μείνω μόνη μακριά από συγγενείς στα φοιτητικά χρόνια (παρά τον φόβο μου, την προσκόλληση στους δικούς μου ως μοναχοπαίδι και τον πόλεμο των δικών μου), να συνεχίσω τις σπουδές παρά τους πανικούς, να πιάσω δουλειά πάρά την κοινωνική φοβία που με βασάνιζε και μάλιστα δουλειά που εκτίθεμαι κάθε μέρα σε πολλά ζευγάρια μάτια, όλα αυτά τα κατάφερα δρώντας αποκλειστικά με τη λογική. Αν τότε παρασυρομουν στο συναίσθημα τώρα δε θα τα ειχα καταφέρει αυτά.

Τότε, έκανες πρακτική δουλειά με τον εαυτό σου, αλλά όχι εσωτερική δουλειά. Χρησιμοποίησες το όπλο της λογικής και της έκθεσης.

Όμως, τώρα βλέπω ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, έχω καταφέρει άλλα πράγματα, εσωτερικά.

Τώρα κάνεις καθαρά εσωτερική δουλειά με τον εαυτό σου, αντιμετωπίζοντας το συναίσθημά σου, έχοντας αφήσει απ έξω την έκθεση και την λογική.

Βλέποντας όμως, ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, αδυνατώ να καταφέρω άλλα πράγματα, ιδιαιτέρως σημαντικά, είτε πρακτικά είτε εσωτερικά, φοβάμαι. Είναι σαν να έμαθα αυτό το διαφορετικό τρόπο σκέψης και να \"ξέμαθα\" τον παλιό. Σαν να έχασα την ισορροπία δηλαδή...


Το κάθε \"όπλο\" έχει να σου δώσει κάτι. Επομένως το να χρησιμοποιήσεις όλα τα όπλα μαζί, είναι αυτό που θα σου αποφέρει το μεγαλύτερο όφελος. Ωστόσο, καμιά φορά, το να περάσουμε απο το ένα στο άλλο άκρο, είναι η μόνη διέξοδος για την εύρεση της μέσης οδού ( του συνδυασμού). Ετσι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η απώλεια της ισορροπίας, ίσως και να είναι το προστάδιο για την εύρεση μιας νέας, πληρέστερης ισορροπίας. Εμπιστεύσου την διαδικασία, έχεις κάποιον δίπλα που σε προσέχει. Εμπιστεύσου εσένα και εκείνον και το μαζί.

Όσο για τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και οπτικής. Έχω περάσει απο αυτό το στάδιο. Νόμιζα οτι \" ο παλιός μου εαυτός\" θα χαθεί. Είδα, οτι απλά, εκείνη την δεδομένη περίοδο, κάποια κομμάτια μου είχαν, περισσότερο απο άλλα, ανάγκη να εκδηλωθούν. Τα παλιά κομμάτια, αναδύθηκαν κάποια στιγμή αργότερα ( δεν χάνονται έτσι απλά ), αλλά ενταγμένα στο νέο πια πλαίσιο κομματιών που υπήρχαν μέσα μου... Μια υπέροχη χρωματική πανδαισία του παλιού με το καινούργιο... όταν τα άκρα, πλησιάζουν το μέσο. Και το έδαφος που χτίζεται, είναι το πιο σταθερό και χειροπιαστό :)



Και όλα αυτά που γράφω έχουν αντίκτυπο φυσικά και στο θεμα της σχέσης...

Hρέμησε! Καταλαβαίνω την αγωνία και την δυσκολία, μα ποιός είπε οτι η ψυχοθεραπεία είναι εύκολη υπόθεση?
Εμπιστεύσου την.

[weird]

Originally posted by anwnimi


Weird μου το ρόλο του θύτη (όχι ότι δεν θα έπρεπε) αναλαμβάνω και γι\'αυτό νιώθω και τόσες ενοχές. Η αποσιώπηση όταν γίνεται από τη μεριά μου (που ωστόσο έχω κάνει πολλά βήματα σε αυτό το κομμάτι) είναι καθαρά αρνητικό μου κομμάτι. Τώρα, αν γίνεται και από την άλλη μεριά δεν το ξέρω.
Σε μια συζήτηση που ξεκίνησα πάλι σήμερα άκουσα πάλι το κορυφαίο \"απορώ πως σκέφτεσαι έτσι (για τυχόν συμβιβασμούς και από τις 2 μεριές) ενώ εμένα κάτι τέτοιο δε μου πέρασε από το μυαλό\". Και ανταπάντησα ότι είναι φυσικό να το σκεφτώ δεδομένων κάποιων συγκεκριμένων καταστάσεων αλλά και δεδομένου ότι δεν ασχολούμαι τόσο με την ανάλυση των προσωπικών των φίλων ή και αγνώστων (το\'χει δυστυχώς αυτό ο καλός μου-ως άμυνα) αλλά με την ανάλυση του δικού μου κόσμου και της δικής μου σχέσης.
Οπότε να\'μαι πάλι εγώ η \"κακιά\" ή η αλλοπρόσαλλη της υπόθεσης. Αν και ομολογώ ότι εντάξει αφού εκείνος δε νιώθει έτσι, δε σημαίνει ότι πρέπει κι εγώ να μην νιώθω έτσι.


Θα επισημάνω κάτι. Δεν ξέρω αν ο φίλος σου νιώθει έτσι ή αλλιώς. Έχω να παρατηρήσω όμως, οτι το να παραδεχτεί κάποιος στον εαυτό του μιαν αλήθεια, όπως το οτι κάθεται απο ανάγκη και συμβιβασμένα σε μια σχέση, δεν είναι απλό. Η εθελοτυφλία είναι κάτι συχνότερο.




Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό. Όλα στη βάση τους έχουν την έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, στα συναισθήματά μου. Που όμως, επειδή είναι αντικρουόμενα πολλές φορές, φυσικό είναι να μην τα εμπιστεύομαι.






\"πιστεύω αυτά που ακούω, αμφιβάλλοντας για την δική μου κρίση\", σε συνδυασμό με την έντονη κυκλοθυμία που περιγράφεις, φαντάζομαι οτι όλα αυτά σε καθιστούν επιρρεπή στην αμφιβολία.

Εχω περάσει κάτι ανάλογο. Το είχα ονομάσει \" η προσωπική μου κόλαση\" ...
Το να μην μπορώ να ξεκαθαρίσω τα πώς και τα γιατί της σχέσης μου, καθώς και το τι νιώθω, πολλές φορές με έφερε στα όρια κρίσης ( αντιμέτωπη με το εσωτερικό χαος των συναισθημάτων μου) Ξέρω πόσο δύσκολο είναι, αλλά πάντα υπάρχει φως στο τέλος, προς την όποια κατεύθυνση κι αν είναι αυτό ... το πιστεύω.




Συμφωνώ πάρα πολύ σε αυτά που λες.

Νομίζω πως παλιά δρούσα ως εξής.
Πέσε και κολύμπα, χωρίς ανάλυση, κόντρα στα συναισθήματά σου, αλλά με βάση λογικής. Κι ότι γίνει!
Τώρα δρω ως εξής: ανάλυση-ανάλυση-ανάλυση, κανάκεμα του εαυτού:) ανάλυση συναισθημάτων, σκέψεων, μέχρι η διάθεση για κολύμπι να έρθει μόνη της. Όμως, δεν έρχεται η διάθεση, κι όταν έρχεται, ε ας ανάλύσουμε λίγο ακόμα!



Μου θύμισες διάφορα παλιά στάδια της θεραπείας μου. Σαν θεραπευόμενη, είχα μεγάλη πίστη και αφοσίωση, ειδικά παλιά. Ρουφούσα την κάθε της λέξη, ήταν το στήριγμά μου και είχα ανάγκη να την τοποθετήσω σε θρόνο, να την εξιδανικεύσω - την θεραπεύτριά μου.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ακόμα και τότε, σε κάποια πράγματα, είχαμε τις διαφωνίες μας.
Η λέξη \"κανάκεμα\" μου το θύμισε.
Είχα ακόμα τους πανικούς, στον πρώτο με δεύτερο χρόνο. Και θυμάμαι οτι δεν μου άρεζε κάποιες φορές η αντιμετώπισή της. Πχ μου έλεγε, μην πιέζεσαι, μην βγαίνεις αν νιώθεις οτι δεν μπορείς. Μην πας σε εκείνο το νησί που είναι τόσο μακριά, πάνε σε ένα κοντίτερο.

Αντιδρούσα. Της έβαζα στοπ. \" δεν γίνεται να το κάνω αυτό. Αν το κάνω αυτό κάηκα. Θα πάω στο πιο μακρινό νησί και θα βγαίνω όλο και πιο συχνά\".
Εκείνη έπαιρνε ένα γλυκό τρυφερό ύφος και θεωρούσε οτι με πιέζω. Εγώ απλά της έδειξα οτι σε κάποια πράγματα, έπρεπε να ακολουθήσω την δική μου γραμμή. Αν δεν με πίεζα κιόλας κάποιες φορές, θα είχα μαλθακώσει, βουλιάξει!!

Αποδοχή αποδοχή, αλλά έχει και η αποδοχή τα όριά της. Αυτό πιστεύω.

Απο ένα σημείο κι έπειτα, η υπερβολική αποδοχή μετατρέπεται σε ευνουχισμό των δυνατοτήτων και της δυναμικής του εαυτού.
ΠΙστεύω πολύ σε αυτό το πράγμα που λέγεται \"υπέρβαση\"....






Αυτό το τελευταίο θα το δοκιμάσω. Αν και νομίζω ότι στην ουσία τόοοοσο καιρό που δεν είμαι καλά στη σχέση είναι σαν να το βιώνω. Αφού βγαίνω μόνη μου, έχω άλλα ενδιαφέροντα, περνάω πολύ χρόνο μόνη μου. Αυτό που λες δεν το βιώνω όμως σε όλους τους τομείς, όπως τον πιο καίριο, δηλαδη το να βρίσκω αποδοχή, ασφάλεια, υποστήριξη σε μένα και όχι στον άλλο.
Ελπίζω να οδηγήσει κάπου κι αυτό. Σ\'ευχαριστώ.

Το να βρίσκεις ασφάλεια, αποδοχή και υποστήριξη σε σένα, είναι κάτι που, κατά την προσωπική μου άποψη, μαθαίνεται όχι εκ του ασφαλούς, δηλ με τα μπρατσάκια, αλλά αφού πέσεις στα βαθιά.
Γιατί, ποιός μπορεί να επιπλεύσει μόνος του, όσο φορά ακόμα σωσίβιο( = έστω τυπική σχέση με τον άλλο) ?
Ακόμα κι αν το παλεύει, δεν το μπορεί.

[weird]

Originally posted by Arsi

Σε μένα συνέβαινε θα μπορούσα να πω το αντίθετο.Δλδ δρούσα πιο πολύ συναισθηματικά.Αφηνόμουνα στα πάθη μου,στα συναισθήματά μου(άσχετο που δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους,να τα παρατηρήσω δλδ),έδειχνα έντονα την εικόνα της ευάλωτης,ήμουν πολύ ευάλωτη,ασταθής,follow your heart....,ανέλυα λογικά να βρω την ισορροπία αλλά όλες μου οι κινήσεις ήταν εμπλουτισμένες με συναίσθημα,με κάτι πρωτόγονο που έβγαινε από μέσα μου.Ένα χάος συναισθημάτων που το ακολουθούσα,ρίσκαρα...μέχρι που αυτό το ίδιο χάος με έριξε στο βυθό.....
Το επόμενο στάδιο,της ψυχοθεραπείας ήρθε να με κάνει να αμφισβητήσω όσα ήξερα για μένα.Ποια είμαι?Νόμιζα πως ήμουν έτσι ΄ατίθαση΄ κ δε θα τιθασευόμουν ποτέ.Τότε αμφισβήτησα όλον αυτόν τον κόσμο των συναισθημάτων κ άρχισα να δρω λογικά.Ξαφνικά είδα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου,την ΄αναίσθητη΄,την σκληρή,τη λογική.Οι άνθρωποι γύρω μου μπερδεύτηκαν με τα 2 μου πρόσωπα.Που ήταν άραγε αυτή η πλευρά μου?Πως ειναι δυνατόν?
Εμένα απ\'τη μια μου άρεσε γιατί πλέον δεν ήμουν τόσο ευάλωτη,απ\'την άλλη μου έλειπε όλη αυτή η ορμή,το απρόοπτο κ το γέμισμα που έιωθα ακολουθώντας κ ζώντας με το συναισθημα στην καλή του πλευρά.

Κάτι ήταν κενό.Δεν είχε συμπληρωθεί.Κ πιστεύω πως ήταν η ισορροπία.Ναι μεν ανακάλυψα κ μια νέα πλευρά μου που δεν την διανοούμουν αλλά κάπως έπρεπε να συνυπάρξει με την παλιά κ όχι φύγε εσύ,έλα εσύ....

Ακόμα δεν έχω συμβιβάσει τις 2 μου πλευρές.Ίσως ποτέ να μη συγχώρεσα τη συναισθηματική μου πλευρά γιατί τη θεωρώ υπεύθυνη για ότι πέρασα.Νιώθω έντονα(όπως έγραψα κ κάτι ανάλογο στις σκέψεις) την ανάγκη συμφιλίωσης αυτών των 2.
Κ κατάλαβα πως χρειάζεται συνδυασμός-συνεργασία των 2.

Πρώτα η ανακάλυψη των κομματιών κ μετά τα κομμάτια να γίνουν όλο,ενιαίο,εγώ.

Βγήκα λίγο εκτός θέματος ανώνυμη....
Πάντως όσον αφορά το θέμα σου θα ξαναπω πως θέλει το χρόνο του.

Εκτός κ αν έχει γύρει το θέμα στο χωρισμό κ χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις πιο πολύ τη λογική σου πλευρά παραμερίζοντας τα συναισθήματα αποχωρισμού κ φόβου αλλαγής.....

«Ένα χάος συναισθημάτων που το ακολουθούσα, ρίσκαρα… μέχρι που το ίδιο το χάος αυτό, με έριξε στον βυθό.

Τότε αμφισβήτησα όλον αυτό τον κόσμο κι άρχισα να δρω λογικά.

Από την μία μου άρεσε να νέα μου πλευρά, από την άλλη, μου έλειπε η παλιά.

ΚΑΤΙ ΗΤΑΝ ΚΕΝΟ. ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΕΙ.

Η συνύπαρξη των κομματιών, η ισορροπία.

Νιώθω έντονα την ανάγκη να γίνω ένα ενιαίο, όλο, εγώ.»

Arsi μου, πρέπει να σου πω ότι πιστεύω πως είναι καλό να ολοκληρώσεις την θεραπεία σου. Συγνώμη αν γίνομαι πιεστική. Μα βλέπω από τα γραφόμενά σου, πως κάτι, έμεινε στη μέση.
Από την άλλη, ίσως νιώθεις έτοιμη να συνεχίσεις μόνη σου τον δρόμο, εσύ ξέρεις καλύτερα…

Μου φαίνονται πολύ γνώριμα τα όσα γράφεις και καταλαβαίνω πολύ καλά την φύση του εσωτερικού διχασμού, γιατί είναι κάτι με το οποίο κι εγώ, έχω βρεθεί αντιμέτωπη.

Τέλος, η φράση που θεωρώ κλειδί.

\"Ίσως να μην συγχώρεσα την συναισθηματική μου πλευρά που την θεωρώ υπεύθυνη για ότι πέρασα\"

όταν ξεκαθαρίσεις έναν έναν τους παράγοντες που σε οδήγησαν στον προσωπικό σου βυθό, θα αποσύρεις όλο το βάρος απο το συναίσθημα.

Μετά τη συγχώρεση, έρχεται η εμπιστοσύνη.
Μετά την εμπιστοσύνη, η τόλμη.
Μετά την τόλμη η εξωτερικευση.

Στο εύχομαι, ολόψυχα, να εμπιστευτείς πάλι, εκείνο το παλιό σου, τόσο γλυκά αθώο κομμάτι.

Το κομμάτι εκείνο, που κι εγώ, σαν κι εσένα, το εξόρισα απο την χώρα μου, γιατί το θεώρησα επικίνδυνο για την επιβίωσή μου....

Στο εύχομαι κοπέλα μου καλή.

[Arsi]

Originally posted by weird

Arsi μου, πρέπει να σου πω ότι πιστεύω πως είναι καλό να ολοκληρώσεις την θεραπεία σου. Συγνώμη αν γίνομαι πιεστική. Μα βλέπω από τα γραφόμενά σου, πως κάτι, έμεινε στη μέση.
Από την άλλη, ίσως νιώθεις έτοιμη να συνεχίσεις μόνη σου τον δρόμο, εσύ ξέρεις καλύτερα…



όταν ξεκαθαρίσεις έναν έναν τους παράγοντες που σε οδήγησαν στον προσωπικό σου βυθό, θα αποσύρεις όλο το βάρος απο το συναίσθημα.

Έχεις δίκιο weird,κ εγώ βλέπω τη ΄μισή΄ διαδικασία και δε θέλω να συνεχίσω μόνη.Δε μπορώ.Χρειάζομαι βοήθεια.Ο νους μου είναι σχεδόν συνέχεια εκεί.Μπορώ να σου πω απ\'τους πιο σημαντικούς στόχους μου.Καλά κάνεις κ μου το λες,με σπρώχνεις να φροντίσω ακόμα πιο εντατικά.

΄Μισή δουλειά΄=>΄μισή ζωή΄ αφού κάπου μπλοκάρομαι κ δεν την απολαμβάνω όσο νιώθω ότι μπορώ.Θα το κάνω.
Απέτυχα στην τελευταία μου προσπάθεια αλλά θα το ξανακάνω.
Σε ευχαριστώ για την παρότρυνση.


Αυτό με το ξεκαθάρισμα....το έχω σκεφτεί από δω,το σκεφτεί από κει...αλλά το βάρος δε μπορώ να το πάρω αφού ούτος ή άλλος το βάρος το παίρνει αυτό το ΄follow your heart΄, το λάθος ήταν πως έπεφτα στη φωτιά χωρίς να με νιάζει.Πάντα την έβγαζα καθαρή ...μέχρι που κάηκα.....
Το ένστικτο,η εσωτερική φωνή(όσο διαφορετική κ αν ήταν),το πάθος....η θεοποίηση της εσωτερικής φλόγας που λάτρευα να βγάζω έξω,το τώρα-χωρίς αύριο,ο δρόμος της καρδιάς με τον παραγκωνισμό της λογικής.
Όχι λογική κ συναίσθημα πρέπει να είναι φίλοι ισότιμοι.
Να υπάρχει ισορροπία κ συνύπαρξη....μα εγώ καταβάθος ακόμα συνεχίζω να φοβάμαι το συναίσθημα,να το κατηγορώ...αλλά αν δεν ζήσω ΄μονιασμένη΄ μ\'αυτό ζωή δεν υπάρχει....

Ούτος ή άλλος θέλοντας ή μη το έχω μέσα μου.Αυτή είμαι.Με πλούσιο το συναίσθημα.Είτε το παλέψω να μείνει στην άκρη,είτε το αγνοήσω,είτε θυμώσω μαζί του αυτό είναι εκεί.

Λογική και συναίσθημα μαζί.
Ούτε το ένα,ούτε το άλλο μόνο του.Χέρι χέρι κ αγαπημένοι.

[anwnimi]

Originally posted by Arsi
Ανώνυμη με προβλημάτισε αρκετά το μήνυμα σου.Κ δεν με προβλημάτισαν τα σκαμπανεβάσματα σου γιατί τα θεωρώ απότέλεσμα της σύγκρουσης που θέλει το χρόνο της μέχρι να δεις τι πραγματικά θέλεις.
Με προβλημάτισαν όσα αναφέρεις για την ψυχοθεραπεία κ για τον παλιό κ καινούριο τρόπο σκέψης κ αυτό γιατί το σύνδεσα με μένα.
Σε μένα συνέβαινε θα μπορούσα να πω το αντίθετο.Δλδ δρούσα πιο πολύ συναισθηματικά.Αφηνόμουνα στα πάθη μου,στα συναισθήματά μου(άσχετο που δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους,να τα παρατηρήσω δλδ),έδειχνα έντονα την εικόνα της ευάλωτης,ήμουν πολύ ευάλωτη,ασταθής,follow your heart....,ανέλυα λογικά να βρω την ισορροπία αλλά όλες μου οι κινήσεις ήταν εμπλουτισμένες με συναίσθημα,με κάτι πρωτόγονο που έβγαινε από μέσα μου.Ένα χάος συναισθημάτων που το ακολουθούσα,ρίσκαρα...μέχρι που αυτό το ίδιο χάος με έριξε στο βυθό.....
Το επόμενο στάδιο,της ψυχοθεραπείας ήρθε να με κάνει να αμφισβητήσω όσα ήξερα για μένα.Ποια είμαι?Νόμιζα πως ήμουν έτσι ΄ατίθαση΄ κ δε θα τιθασευόμουν ποτέ.Τότε αμφισβήτησα όλον αυτόν τον κόσμο των συναισθημάτων κ άρχισα να δρω λογικά.Ξαφνικά είδα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου,την ΄αναίσθητη΄,την σκληρή,τη λογική.Οι άνθρωποι γύρω μου μπερδεύτηκαν με τα 2 μου πρόσωπα.Που ήταν άραγε αυτή η πλευρά μου?Πως ειναι δυνατόν?
Εμένα απ\'τη μια μου άρεσε γιατί πλέον δεν ήμουν τόσο ευάλωτη,απ\'την άλλη μου έλειπε όλη αυτή η ορμή,το απρόοπτο κ το γέμισμα που έιωθα ακολουθώντας κ ζώντας με το συναισθημα στην καλή του πλευρά.

Κάτι ήταν κενό.Δεν είχε συμπληρωθεί.Κ πιστεύω πως ήταν η ισορροπία.Ναι μεν ανακάλυψα κ μια νέα πλευρά μου που δεν την διανοούμουν αλλά κάπως έπρεπε να συνυπάρξει με την παλιά κ όχι φύγε εσύ,έλα εσύ....

Ακόμα δεν έχω συμβιβάσει τις 2 μου πλευρές.Ίσως ποτέ να μη συγχώρεσα τη συναισθηματική μου πλευρά γιατί τη θεωρώ υπεύθυνη για ότι πέρασα.Νιώθω έντονα(όπως έγραψα κ κάτι ανάλογο στις σκέψεις) την ανάγκη συμφιλίωσης αυτών των 2.
Κ κατάλαβα πως χρειάζεται συνδυασμός-συνεργασία των 2.

Πρώτα η ανακάλυψη των κομματιών κ μετά τα κομμάτια να γίνουν όλο,ενιαίο,εγώ.

Βγήκα λίγο εκτός θέματος ανώνυμη....
Πάντως όσον αφορά το θέμα σου θα ξαναπω πως θέλει το χρόνο του.

Εκτός κ αν έχει γύρει το θέμα στο χωρισμό κ χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις πιο πολύ τη λογική σου πλευρά παραμερίζοντας τα συναισθήματα αποχωρισμού κ φόβου αλλαγής.....

Όχι Άρσι μου δε βγήκες καθόλου εκτός θέματος. Άλλωστε εγώ ήμουν που έβαλα και τη σύγκρουση λογικής-συναισθήματος μέσα.
Πολύ ενδιαφέροντα τα βρίσκω όσα έγραψες, πραγματικά. Και σκέφτηκα κάτι. Ίσως, ο κάθε άνθρωπος, στην ψυχοθεραπεία έρχεται αντιμετώπος με το κομμάτι που σκόπιμα έχει \"θάψει\". Για παράδειγμα, εσύ με τη λογική, εγώ με το συναίσθημα. Εγώ δεν είχα μάθει να λειτουργώ ενστικτωδώς ή συναισθηματικά οπότε τώρα που το τολμάω νιώθω μετέωρη. Εσύ, που δεν είχες μάθει να λειτουργείς βάσει λογικής, νιώθεις ότι χάνεις το παλιό κομμάτι.Και οι δύο νιώθουμε ότι χάνουμε τα παλιά μας κομμάτια, όπως το λέει η weird. Πραγματικά κοιτάω πίσω, κι όσο κι αν χαίρομαι για πολλά κομμάτια του εαυτού μου που άφησα πίσω (ή έστω αν δεν τα έχω αφήσει πίσω δεν τα κουβαλώ στον ίδιο βαθμό) από την άλλη τρομάζω, γιατί και το κομμάτι της λογικής το θέλω πολλές φορές να το ξαναβρώ και νιώθω ότι ίσως το έχασα!
Κι εγώ θα συμφωνήσω καλή μου ότι όταν ένας άνθρωπος αμφιταλαντεύεται αρκετά ως προς κάτι συγκρουσιακό που βιώνει μέσα του, όπως πχ ο πόλεμος λογικής-συναι΄σθήματος καλή μας ώρα, θα βρει συνοδοιπόρο αν ακολουθήσει θεραπεία. Γιατί, αυτός ο πόλεμος είναι πολύ εύκολο να οδηγήσει σε μεγάλες διαστρεβλώσεις, είτε στο ένα άκρο, της λογικής, είτε στο άλλο άκρο, του συναισθήματος.

Εγώ, το να πάω στο άλλο άκρο, του συναισθήματος, δεν το ξεκίνησα με τη θεραπεία, αλλά πιο πριν...
Αν και νομίζω πάντα ήμουν εξαιρετικά συναισθηματική και εξαιρετικά ευαίσθητη. Απλά προσπαθουσα για να το νικήσω, να το κρύψω. Αυτό νόμιζα πως ήταν και η λύση!
Ήμουν αναποφάσιστη και πριν, αλλά προτιμούσα με το να μου επιβάλλομαι, με την αυτοκυριαρχία, να το νικήσω. Κι έτσι θεωρώ ότι ξεκίνησαν οι πανικοί. Με την ανάγκη μου να μου επιβάλλω να νιώθω όπως νόμιζα ότι \"έπρεπε\".

Ναι Άρσι μου, το θέμα γέρνει προς το χωρισμό. Αυτό που μένει είναι να μην \"κανακεύω\" άλλο τον εαυτό μου γιατί αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο:(

[anwnimi]

Originally posted by Arsi
Κ κάτι άλλο(εντός θέματος...χεχεχε)ανώνυμη μου.
Πέρυσι έφτασες κάπου,στο σημείο να πεις χωρίζουμε.Δεν περίμενες το επόμενο στάδιο...να προχωρήσεις το χωρισμό κ έδωσες 1 ακόμα ευκαιρία στη σχέση σας.
Μετά από ένα χρόνο καταλήγεις στο ίδιο σημείο.Μήπως τελικά θα πρέπει να δοκιμάσεις κ το επόμενο στάδιο?
Αφού ο δρόμος πάλι εκεί σε οδήγησε...

Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.Ή θα χωρίσετε ή θα προσπαθήσετε για τη σωτηρία της σχέσης σας η οποία είναι σε κρίσιμο σημείο εφόσον σκέφτεσαι έντονα τον χωρισμό.

Εσύ τι θες?Θες να το παλέψεις?ή να χωρίσετε?Πάντως έτσι όπως είναι δεν πάει...ή θα διορθωθεί(αν γίνεται κ αν θέλετε και οι 2)ή θα χωρίσετε.

Μέσα σου τι θες?


Εδώ που τα λέμε βέβαια όταν φύγει ο έρωτας δε γυρίζει με συνταγές ......
Άραγε νιώθεις τον έρωτα να έφυγε μακριά?
ή έχει το περιθώριο να γυρίσει πίσω?
Πως το νιώθεις βαθιά μέσα σου?

Ωραίες ερωτήσεις Άρσι μου. Με βοηθά πολύ να τις απαντώ.
Ναι, νιώθω τον έρωτα να έφυγε μακριά. Από την άλλη ξέρω, όπως κάθε λογικός άνθρωπος (να σου πάλι η λογική, χιχι άραγε δεν την ξέχασα; :) ) ότι εντάξει είναι αδύνατον να εισαι ερωτευμένος για πάντα. Βέβαια πολλές περιπτώσεις ανθρώπων παλεύουν εξαιρετικά για αυτό και αν υπάρχει και δυνατή χημεία το καταφέρνουν αρκετά καλά...
Παίρνω όμως το μέσο. Και λέω πάει αυτό μας τελείωσε. Ο ερωτας δηλαδή. Τα άλλα με καλύπτουν; Αν με κάλυπταν δε θα αμφιταλαντευόμουν τόσο πολύ. Από την άλλη αν δε με κάλυπταν καθόλου πάλι δε θα αμφιταλαντευόμουν τόσο πολύ. Άρα ποια η απάντηση; Με καλύπτουν αλλά σε μικρό βαθμό.
Κι όταν βλέπω, ότι ενώ τολμάω να ανοίγω δύσκολα θέματα της σχέσης αλλά η άλλη πλευρά δεν τα διαννοείται κάν τότε πως να φαντάζομαι ότι υπάρχει μέλλον; Είναι σαν να είμαι σε σχέση αλλά χωριστά. Σαν να επικοινωνώ μόνη μου, ή ο καθένας μόνος του:( Κι όταν νιώθω ότι μένοντας, μένω πίσω, δεν προχωράω (δε μιλάω μόνο στο θέμα δέσμευσης που έτσι κι αλλιώς το αποκλείω γενικά για το άμεσο μέλλον αλλά σε ένα υπαρξιακό επίπεδο, σαν άνθρωπος δηλαδή) αυτό με πνίγει. Νομίζω, ότι σε μια σχέση νιώθεις ευτυχισμένος όταν παίρνεις και όταν δίνεις, αλλά κι όταν νιώθεις ότι πλάι στον άλλο γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, εξελίσσεσαι και μόνος σου και πλάι του, τον διεκδικείς, σε διεκδικεί.

Δεν ξέρω, από την άλλη μπαίνει μέσα μου και το μικρόβιο της σκέψης \"αυτό που τελικά έχουμε δεν το εκτιμάμε\" και \"θέλουμε αυτό που δεν έχουμε μέχρι να χάσουμε αυτό που έχουμε\". Ναι παιζει αυτό σε μένα, ότι αν δε νιώθω τον άλλο δεδομένο εκεί είναι που \"ξυπνάω\". Νομίζω όμως ότι σε όλους τους ανθρώπους παίζει αυτό, λίγο ή πολύ.
Από την άλλη, όταν προσπαθείς να ξυπνήσεις και τον εαυτό σου και τον άλλο και βλέπεις ότι ο άλλος αντί να ξυπνήσει σε θεωρεί και \"παράξενη\" και εξακολουθεί να επαναπαύεται, ε εκεί το πράγμα δυσκολεύει...:(

[anwnimi]

Originally posted by weird

Originally posted by anwnimi


Έχω περάσει αυτόν το καιρό από ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκαμπανεβάσματα. Από την πίστη ότι η σύγκρουση λύθηκε (οπότε γι\'αυτό σωστά κατάλαβες έτσι από εκείνο το μήνυμά μου) και τα συναισθήματα όπως ηρεμία, αυτοπεποίθηση, θάρρος μέχρι την αγωνία, έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, αμφιβολίας, έλλειψης διάθεσης για αλλαγές.

Πόσο εμπισ΄τοσύνη άραγε να έχω σε μένα αφού περνάω τέτοια πραγματικά κυκλοθυμικά σκαμπαναβέσματα; Που ειλικρινά τα θεωρώ πρωτόγνωρα για τον εαυτό μου...


Μήπως λοιπόν η επαφή με το συναίσθημα σε φέρνει αντιμέτωπη με την κυκλοθυμία σου? Μια κυκλοθυμία, που στο θέμα της σχέσης σου, βρίσκει την ιδανική διέξοδο, να εκφραστεί...


Ακριβώς weird μου. Νομίζω, ότι στις υπόλοιπες σχέσεις της ζωής μου (οικογενειακές, φιλικές), δε με προβληματίζει τόσο αυτή η σύγκρουση. Ή έκεί δε με αγγίζει τόσο.



Είναι αλήθεια ότι η ψυχοθεραπεία σε φέρνει σε βαθιά επαφή με το συναίσθημα. Κι εγώ, σε όλη μου τη ζωή, προσπαθούσα να το αποφύγω, να δρω λογικά, άσχετα με το τι μπορεί να αισθάνομαι. Ήμουν το παιδί με σταθερότητα, αποφασιστικότητα, ωριμότητα (στα μάτια των άλλων), συνέπεια σε λέξεις και πράξεις, χωρίς συναισθηματικές εκκρήξεις.
Τώρα, που άφησα το συναίσθημα ελεύθερο, δεν μπορώ να το διαχειριστώ!

Μην σε ξενίζει αυτό καλή μου, τόσα χρόνια καταπιεσμένο, τώρα που βρήκε χώρο, τον θέλει όλο για τον εαυτό του, αφήνοντας στην άκρη τις λογικές σταθμίσεις.



Είμαι ασταθής, αναποφάσιστη, ανώριμη (και στα μάτια των άλλων τώρα όχι μόνο στα δικά μου), ασυνεπής σε λέξεις και πράξεις, με πάμπολλες συναισθηματικές εκκρήξεις και μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους.

Χμμμ.... σαν καθυστερημένη εφηβεία μου ακούγεται. Σαν κάτι που δεν βιώθηκε την ώρα που έπρεπε και βιώνεται τώρα στο πολύ πιο έντονο ίσως..


Καθυστερημένη εφηβεία...
Μμμμ, να το σκεφτώ. Πάντα έλεγα πως δεν ήμουν εύκολο παιδί στην εφηβεία αλλά ούτε και από τα ιδιαιτέρως δύσκολα. Δηλαδή και τους καυγάδες στο σπίτι τους έριχνα, και την αντίδραση στις απόψεις των γονιών, και είχα τη συνεχή ενασχόληση με φλερτ και φίλους, συνεχές έξω κτλ.
Αλλά νομίζω ότι αυτά έγιναν μόνο για να γίνουν. Ότι ούτε και τότε στην πραγματικότητα βιώθηκε η σύγκρουση που νιώθω τώρα, λογική-συναίσθημα.
Οπότε ναι, τώρα είναι κάτι σαν εφηβεία, από την άποψη ότι καλούμαι να ανακαλύψω τώρα το πως είμαι και το πως με εκφράζει πραγματικά να είμαι ως άνθρωπος.




Είναι σαν να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου αλλά αυτό να γίνεται μέσα από έναν πολύ, χωρίς ισορροπία, δρόμο. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο, τι να πω. Μέχρι τώρα, σε κάποια θέματα, είδα ότι αξίζει. Σε άλλα όμως νιώθω εντελώς μετέωρη και αποδιοργανωμένη.

Αμφιβάλλω για αυτό το βούτηγμα στο συναίσθημα που με παρασέρνει γιατί σκέφτομαι ότι κάποια πρακτικά θέματα, όπως πχ να μείνω μόνη μακριά από συγγενείς στα φοιτητικά χρόνια (παρά τον φόβο μου, την προσκόλληση στους δικούς μου ως μοναχοπαίδι και τον πόλεμο των δικών μου), να συνεχίσω τις σπουδές παρά τους πανικούς, να πιάσω δουλειά πάρά την κοινωνική φοβία που με βασάνιζε και μάλιστα δουλειά που εκτίθεμαι κάθε μέρα σε πολλά ζευγάρια μάτια, όλα αυτά τα κατάφερα δρώντας αποκλειστικά με τη λογική. Αν τότε παρασυρομουν στο συναίσθημα τώρα δε θα τα ειχα καταφέρει αυτά.

Τότε, έκανες πρακτική δουλειά με τον εαυτό σου, αλλά όχι εσωτερική δουλειά. Χρησιμοποίησες το όπλο της λογικής και της έκθεσης.


Ακριβώς καλή μου.



Όμως, τώρα βλέπω ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, έχω καταφέρει άλλα πράγματα, εσωτερικά.

Τώρα κάνεις καθαρά εσωτερική δουλειά με τον εαυτό σου, αντιμετωπίζοντας το συναίσθημά σου, έχοντας αφήσει απ έξω την έκθεση και την λογική.

Βλέποντας όμως, ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, αδυνατώ να καταφέρω άλλα πράγματα, ιδιαιτέρως σημαντικά, είτε πρακτικά είτε εσωτερικά, φοβάμαι. Είναι σαν να έμαθα αυτό το διαφορετικό τρόπο σκέψης και να \"ξέμαθα\" τον παλιό. Σαν να έχασα την ισορροπία δηλαδή...


Το κάθε \"όπλο\" έχει να σου δώσει κάτι. Επομένως το να χρησιμοποιήσεις όλα τα όπλα μαζί, είναι αυτό που θα σου αποφέρει το μεγαλύτερο όφελος. Ωστόσο, καμιά φορά, το να περάσουμε απο το ένα στο άλλο άκρο, είναι η μόνη διέξοδος για την εύρεση της μέσης οδού ( του συνδυασμού). Ετσι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η απώλεια της ισορροπίας, ίσως και να είναι το προστάδιο για την εύρεση μιας νέας, πληρέστερης ισορροπίας. Εμπιστεύσου την διαδικασία, έχεις κάποιον δίπλα που σε προσέχει. Εμπιστεύσου εσένα και εκείνον και το μαζί.

Όσο για τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και οπτικής. Έχω περάσει απο αυτό το στάδιο. Νόμιζα οτι \" ο παλιός μου εαυτός\" θα χαθεί. Είδα, οτι απλά, εκείνη την δεδομένη περίοδο, κάποια κομμάτια μου είχαν, περισσότερο απο άλλα, ανάγκη να εκδηλωθούν. Τα παλιά κομμάτια, αναδύθηκαν κάποια στιγμή αργότερα ( δεν χάνονται έτσι απλά ), αλλά ενταγμένα στο νέο πια πλαίσιο κομματιών που υπήρχαν μέσα μου... Μια υπέροχη χρωματική πανδαισία του παλιού με το καινούργιο... όταν τα άκρα, πλησιάζουν το μέσο. Και το έδαφος που χτίζεται, είναι το πιο σταθερό και χειροπιαστό :)



Το περιγράφεις τόσο όμορφα και πάλι:)
Μακάρι. Κι εγώ αυτό θέλω να πιστεύω. Ότι περνώντας, από το ένα άκρο στο άλλο, γευόμενη και τα δύο άκρα, δοκιμάζοντας, θα κατασταλλάξω επιτέλους στην πολυπόθητη ισορροπία.




Και όλα αυτά που γράφω έχουν αντίκτυπο φυσικά και στο θεμα της σχέσης...

Hρέμησε! Καταλαβαίνω την αγωνία και την δυσκολία, μα ποιός είπε οτι η ψυχοθεραπεία είναι εύκολη υπόθεση?
Εμπιστεύσου την.

Πραγματικά πολύ δύσκολη υπόθεση! Εμπιστεύομαι το εκεί,πραγματικά, αλλιώς θα το είχα βάλει στα ποδια όχι τώρα αλλά άλλες φορές που τα πράγματα είχαν πραγματικά σκουρύνει!
Τον εαυτό μου δεν μπορώ να εμπιστευτώ. Αυτό είναι το πρόβλημα. Χρειάζεται να με εμπιστευτώ περισσότερο...

[weird]

θα γίνει και αυτό...
Με τον καιρό....

H εμπιστοσύνη στον εαυτό είναι το μεγάλο εγχείρημα.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα πάνω στο τί σημαίνει εμπιστοσύνη.

Τελικά, κατέληξα σε μια απλή φράση.

\" θα τα καταφέρω, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο\"

Θα μπορούσα να συνοψίσω την εμπιστοσύνη σε αυτή την πίστη.

[anwnimi]

Originally posted by weird

Originally posted by anwnimi


Weird μου το ρόλο του θύτη (όχι ότι δεν θα έπρεπε) αναλαμβάνω και γι\'αυτό νιώθω και τόσες ενοχές. Η αποσιώπηση όταν γίνεται από τη μεριά μου (που ωστόσο έχω κάνει πολλά βήματα σε αυτό το κομμάτι) είναι καθαρά αρνητικό μου κομμάτι. Τώρα, αν γίνεται και από την άλλη μεριά δεν το ξέρω.
Σε μια συζήτηση που ξεκίνησα πάλι σήμερα άκουσα πάλι το κορυφαίο \"απορώ πως σκέφτεσαι έτσι (για τυχόν συμβιβασμούς και από τις 2 μεριές) ενώ εμένα κάτι τέτοιο δε μου πέρασε από το μυαλό\". Και ανταπάντησα ότι είναι φυσικό να το σκεφτώ δεδομένων κάποιων συγκεκριμένων καταστάσεων αλλά και δεδομένου ότι δεν ασχολούμαι τόσο με την ανάλυση των προσωπικών των φίλων ή και αγνώστων (το\'χει δυστυχώς αυτό ο καλός μου-ως άμυνα) αλλά με την ανάλυση του δικού μου κόσμου και της δικής μου σχέσης.
Οπότε να\'μαι πάλι εγώ η \"κακιά\" ή η αλλοπρόσαλλη της υπόθεσης. Αν και ομολογώ ότι εντάξει αφού εκείνος δε νιώθει έτσι, δε σημαίνει ότι πρέπει κι εγώ να μην νιώθω έτσι.


Θα επισημάνω κάτι. Δεν ξέρω αν ο φίλος σου νιώθει έτσι ή αλλιώς. Έχω να παρατηρήσω όμως, οτι το να παραδεχτεί κάποιος στον εαυτό του μιαν αλήθεια, όπως το οτι κάθεται απο ανάγκη και συμβιβασμένα σε μια σχέση, δεν είναι απλό. Η εθελοτυφλία είναι κάτι συχνότερο.


Ναι ακριβώς. Και μετά σκέφτομαι και κάτι άλλο. Κι εγώ εθελοτυφλούσα. ΄΄Οχι μόνο στο θέμα της συγκεκριμένης σχέσης αλλά και σε πολλές σχέσεις μου. Δεν είναι εύκολο πραγματικά να σπάσει κανείς την εθελοτυφλία. Η αφορμή για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική. Μπορεί να είναι ένα συνταρακτικό γεγονός, μια αφυπνιστική εμπειρία (που λεέι και ο Γιάλομ :) ), κάτι, για τον καθένα διαφορετικό, ξεχωριστό. Μπορεί κι εγώ να συνέχιζα να εθελοτυφλώ χωρίς να ξέρω τι μου φταίει στη ζωή μου, στη σχέση μου, να απορώ γιατί δεν είμαι ευτυχισμένη, να έκανα οικογένεια και παιδιά για να νιώσω ευτυχισμένη, και πάλι να μην το κατάφερνα γιατί θα επέλεγα να εθελοτυφλήσω...

Όταν ο άλλος όμως εθελοτυφλεί; Από τη μία τον δικαιολογώ γιατί κι εγώ έτσι΄δρούσα και ίσως δρω ακόμα... Από την άλλη, όπως έχω ξαναπεί, αυτο με κάνει να μένω πίσω...





Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό. Όλα στη βάση τους έχουν την έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, στα συναισθήματά μου. Που όμως, επειδή είναι αντικρουόμενα πολλές φορές, φυσικό είναι να μην τα εμπιστεύομαι.






\"πιστεύω αυτά που ακούω, αμφιβάλλοντας για την δική μου κρίση\", σε συνδυασμό με την έντονη κυκλοθυμία που περιγράφεις, φαντάζομαι οτι όλα αυτά σε καθιστούν επιρρεπή στην αμφιβολία.

Εχω περάσει κάτι ανάλογο. Το είχα ονομάσει \" η προσωπική μου κόλαση\" ...
Το να μην μπορώ να ξεκαθαρίσω τα πώς και τα γιατί της σχέσης μου, καθώς και το τι νιώθω, πολλές φορές με έφερε στα όρια κρίσης ( αντιμέτωπη με το εσωτερικό χαος των συναισθημάτων μου) Ξέρω πόσο δύσκολο είναι, αλλά πάντα υπάρχει φως στο τέλος, προς την όποια κατεύθυνση κι αν είναι αυτό ... το πιστεύω.




Συμφωνώ πάρα πολύ σε αυτά που λες.

Νομίζω πως παλιά δρούσα ως εξής.
Πέσε και κολύμπα, χωρίς ανάλυση, κόντρα στα συναισθήματά σου, αλλά με βάση λογικής. Κι ότι γίνει!
Τώρα δρω ως εξής: ανάλυση-ανάλυση-ανάλυση, κανάκεμα του εαυτού:) ανάλυση συναισθημάτων, σκέψεων, μέχρι η διάθεση για κολύμπι να έρθει μόνη της. Όμως, δεν έρχεται η διάθεση, κι όταν έρχεται, ε ας ανάλύσουμε λίγο ακόμα!



Μου θύμισες διάφορα παλιά στάδια της θεραπείας μου. Σαν θεραπευόμενη, είχα μεγάλη πίστη και αφοσίωση, ειδικά παλιά. Ρουφούσα την κάθε της λέξη, ήταν το στήριγμά μου και είχα ανάγκη να την τοποθετήσω σε θρόνο, να την εξιδανικεύσω - την θεραπεύτριά μου.


ΚΙ ΟΜΩΣ, ακόμα και τότε, σε κάποια πράγματα, είχαμε τις διαφωνίες μας.
Η λέξη \"κανάκεμα\" μου το θύμισε.
Είχα ακόμα τους πανικούς, στον πρώτο με δεύτερο χρόνο. Και θυμάμαι οτι δεν μου άρεζε κάποιες φορές η αντιμετώπισή της. Πχ μου έλεγε, μην πιέζεσαι, μην βγαίνεις αν νιώθεις οτι δεν μπορείς. Μην πας σε εκείνο το νησί που είναι τόσο μακριά, πάνε σε ένα κοντίτερο.

Αντιδρούσα. Της έβαζα στοπ. \" δεν γίνεται να το κάνω αυτό. Αν το κάνω αυτό κάηκα. Θα πάω στο πιο μακρινό νησί και θα βγαίνω όλο και πιο συχνά\".
Εκείνη έπαιρνε ένα γλυκό τρυφερό ύφος και θεωρούσε οτι με πιέζω. Εγώ απλά της έδειξα οτι σε κάποια πράγματα, έπρεπε να ακολουθήσω την δική μου γραμμή. Αν δεν με πίεζα κιόλας κάποιες φορές, θα είχα μαλθακώσει, βουλιάξει!!

Αποδοχή αποδοχή, αλλά έχει και η αποδοχή τα όριά της. Αυτό πιστεύω.

Απο ένα σημείο κι έπειτα, η υπερβολική αποδοχή μετατρέπεται σε ευνουχισμό των δυνατοτήτων και της δυναμικής του εαυτού.
ΠΙστεύω πολύ σε αυτό το πράγμα που λέγεται \"υπέρβαση\"....



weird μου αυτά τα λόγια σου σχετικά με την ψυχοθερπαεία με άγγιξαν πάρα πολύ. Κι εγώ έτσι σκέφτομαι. Και το κακό είναι ότι το κανάκεμα, το ΄ξεκίνησα πριν τη θερπαεία και μέσα στη θεραπέια, με τις ευλογίες της θεράπεύτριας που έχω κι εγώ ΄την τάση να εξιδανικεύω, το συνέχισα. Ως πότε; Δεν είναι το κανάκεμα, σε όλες τις περιπτώσεις, βοηθητικό...





Αυτό το τελευταίο θα το δοκιμάσω. Αν και νομίζω ότι στην ουσία τόοοοσο καιρό που δεν είμαι καλά στη σχέση είναι σαν να το βιώνω. Αφού βγαίνω μόνη μου, έχω άλλα ενδιαφέροντα, περνάω πολύ χρόνο μόνη μου. Αυτό που λες δεν το βιώνω όμως σε όλους τους τομείς, όπως τον πιο καίριο, δηλαδη το να βρίσκω αποδοχή, ασφάλεια, υποστήριξη σε μένα και όχι στον άλλο.
Ελπίζω να οδηγήσει κάπου κι αυτό. Σ\'ευχαριστώ.

Το να βρίσκεις ασφάλεια, αποδοχή και υποστήριξη σε σένα, είναι κάτι που, κατά την προσωπική μου άποψη, μαθαίνεται όχι εκ του ασφαλούς, δηλ με τα μπρατσάκια, αλλά αφού πέσεις στα βαθιά.
Γιατί, ποιός μπορεί να επιπλεύσει μόνος του, όσο φορά ακόμα σωσίβιο( = έστω τυπική σχέση με τον άλλο) ?
Ακόμα κι αν το παλεύει, δεν το μπορεί.

Ακριβώς. Εκεί προβληματιζόμαι και θλέω να \"ξαναθυμηθώ\" το ξεχασμένο μου κομμάτι για να το συνταιριάξω με το τωρινό...

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Από την άλλη ξέρω, όπως κάθε λογικός άνθρωπος (να σου πάλι η λογική, χιχι άραγε δεν την ξέχασα; :) ) ότι εντάξει είναι αδύνατον να εισαι ερωτευμένος για πάντα. Βέβαια πολλές περιπτώσεις ανθρώπων παλεύουν εξαιρετικά για αυτό και αν υπάρχει και δυνατή χημεία το καταφέρνουν αρκετά καλά...
Παίρνω όμως το μέσο. Και λέω πάει αυτό μας τελείωσε. Ο ερωτας δηλαδή. (

Δεν ξέρω ανώνυμη.... αλλά μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου από δω και στο εξής χωρίς έρωτα?
Τελειώνει ο έρωτας?μάλλον ναι.Δεν ξέρω με σιγουριά αλλά η αποδοχή της απουσίας απ\'τη ζωή μας ΑΝ έρθει πιστεύω ότι θα έρθει φυσικά,χωρίς ζόρι.Όταν οι προτεραιότητες και οι ανάγκες μας μεταβληθούν φυσικά κ όχι μέσα απ\'τη λογική επεξεργασία.
Επίσης νομίζω ότι όταν είμαστε καλά δίπλα σε έναν άνθρωπο δε χρειάζεται καθόλου σκέψη απλά είμαστε καλά.
Όταν αρχίζουν οι σκέψεις.....κάτι λείπει,κάτι δεν πάει καλά(πράγμα που ξέρεις βέβαια).

Η βασική ερώτηση επιμένει....:
Μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου από δω και στο εξής με έναν τελειωμένο έρωτα ακόμα κ αν λυθούν όλα τα υπόλοιπα?

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Δεν ξέρω, από την άλλη μπαίνει μέσα μου και το μικρόβιο της σκέψης \"αυτό που τελικά έχουμε δεν το εκτιμάμε\" και \"θέλουμε αυτό που δεν έχουμε μέχρι να χάσουμε αυτό που έχουμε\". Ναι παιζει αυτό σε μένα, ότι αν δε νιώθω τον άλλο δεδομένο εκεί είναι που \"ξυπνάω\". Νομίζω όμως ότι σε όλους τους ανθρώπους παίζει αυτό, λίγο ή πολύ.
Από την άλλη, όταν προσπαθείς να ξυπνήσεις και τον εαυτό σου και τον άλλο και βλέπεις ότι ο άλλος αντί να ξυπνήσει σε θεωρεί και \"παράξενη\" και εξακολουθεί να επαναπαύεται, ε εκεί το πράγμα δυσκολεύει...:(

Αυτό το έχω κι εγώ,και πολλοί πιστεύω.
Είναι ξύπνημα των θέλω όμως ή ξύπνημα του εγωισμού??
Κ πάλι νομίζω πως όταν βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος δε χρειάζεται να προσπαθήσουμε για να ξυπνήσουμε τον έρωτα,υπάρχει και μας περικλείει...
Είναι πολύ όμορφο να είμαστε αυτό που είμαστε χωρίς να κάνουμε τπτ απολύτως και να νιώθουμε τον έρωτα κ την επικοινωνία με τον σύντροφό μας.

Στην περίπτωσή σου από ότι κατάλαβα γνωριστήκατε σε μια περίοδο πριν αρχίσεις το ταξίδι της ανακάλυψης του εαυτού σου.Όταν άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άλλες πλευρές του είναι σου,κάπου άρχισαν να κοντραρίζονται με πλευρές του φίλου σου κ να μη μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά.Άλλαξες κ συνεχίζεις να αλλάζεις,αλλάζουν και οι ανάγκες σου,και το βλέμμα σου,και τα θέλω σου και προφανώς τα νέα σου θέλω δεν ικανοποιούνται.Ο θαυμασμός για το φίλο σου άρχισε να ατονεί,εσύ να διψάς,ο έρωτας να φεύγει....

Έτσι είναι,όταν ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας κάποιοι άνθρωποι από δίπλα μας φεύγουν...γιατί αλλάζουμε.....γινόμαστε πιο πλήρεις,πιο συγκεκριμένοι σ\'αυτούς που θέλουμε δίπλα μας.

Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι ανώνυμη.
Αλλά να σκέφτεσαι κάτι ένας επώδυνος αποχωρισμός θα φέρει έναν λυτρωτικό χαιρετισμό.Έναν άνθρωπο να σε γεμίζει πραγματικά.

Παρόλα αυτά επιμένω μην βιάζεσαι κ πιέζεσαι...θα έρθει φυσικά,θέλει το χρόνο του,να το δεις ξεκάθαρο μπροστά σου.Σκέψου,επεξεργάσου τα θετικά κ τα αρνητικά,με τι είσαι διατιθειμένη να ζήσεις,με τι όχι,παίρνα καλά,φρόντισε τον εαυτό σου κ όλα θα πάρουν το δρόμο τους....

[Sofia]

Originally posted by anwnimi
Νομίζω, ότι σε μια σχέση νιώθεις ευτυχισμένος όταν παίρνεις και όταν δίνεις, αλλά κι όταν νιώθεις ότι πλάι στον άλλο γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, εξελίσσεσαι και μόνος σου και πλάι του, τον διεκδικείς, σε διεκδικεί.

Κι εγω έτσι νομιζω...μ αρεσει αυτο που λες. Το ιδιο νιωθω κι εγω. Πιστεύω πολυ πώς αξιζει να προσπαθήσεις να εχεις μια τετοια σχεση, μια σχεση μεσα στην οποια να νιωθεις τουλάχιστον πώς αξιζει να προσπαθείς. Κ που κάποιες φορες τα πραγματα κυλάνε απο μονα τους...χωρις προσπάθεια παντα:)

[anwnimi]

Μούδιασμα...
Μια παράξενη γαλήνη και πόνος μαζί...

Κάποιες φορές το μαζί πονάει τόσο όσο και το χώρια.
Και σε μπερδεύει.
Ελπίζω μια μέρα να μη με μπερδεύει πια. Να μη με βασανίζει.
Ελπίζω να μην επαναλάβω στο μέλλον τα ίδια λάθη.

Τέλος.
Έπεσα ήδη και κολυμπάω. Μόνη...

Σας ευχαριστώ κορίτσια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.

[Arsi]

Εμείς σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες τους προβληματισμούς σου ανώνυμη.....
Μέσα απ\'την καρδιά μου καλό κολύμπι γλυκιά μου!
Πολλά φιλιά:)