Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω

[anwnimi]

Είμαι φίλη πλάι του. Πολύ.
Αφού έκανε πολλά στραπάτσα απανωτά στο μήνα που δεν είμαστε μαζί, πήρα πάλι το ρόλο του συμβουλάτορα, που τόσο καλά έχω μάθει για τους άλλους, και όχι για μένα.

Βέβαια, άκουσα και τη δικαιολογία: \"δεν είμαστε μαζί και αυτό μου στοίχισε κι αντιδρώ όπως αντιδρώ\". Μα του λέω \"αυτά τα έκανες και πιο πριν...\"

Παιδιά σήμερα έκανα μια συνειδητοποίηση: ότι δεν αντέχω να τον βλέπω χωρίς να τον βοηθώ, τον νοιάζομαι υπερβολικά, τον αγαπώ, αλλά όχι ερωτικά.

Και λέω ότι ισχύουν δύο προϋποθέσεις για να είναι συνεχώς στο μυαλό μου:
1) να περνά δύσκολη φάση οπότε να νιώθω αγωνία και να θέλω τόσο πολύ να του σταθώ ή
2) να μου κλέισει την πόρτα κατάμουτρα κι εκεί αναβιώνει κάποιο ξεχασμένο ερωτικό(;) συναίσθημα μέχρι να μου δείξει ότι δεν ισχύει, χωρίς να τον διεκδικήσω, οπότε θα μου περάσει αμέσως:(

[anwnimi]

Originally posted by Arsi

Originally posted by anwnimi
Και μένα μου έλειψε η συμπαράστασή σας Αρσούλα μου. Τι γλυκός άνθρωπος που είσαι!:)

Σ΄ευχαριστώ πολύ ανώνυμη(αν και νιώθω λίγο άβολα....).
Έλειψε η πνοή σου,το αισιόδοξο αεράκι που εκπέμπεις ακόμα κι όταν λες δυσάρεστα,οι σκέψεις σου,το χιούμορ σου,τα ποιηματάκια σου!!!!!!!!

Ελπίζω να πάνε όλα καλά αύριο:)))

Μη νιώθεις άβολα Άρσι με τα καλά λόγια που σου λένε, μη νιώθεις πάντα ότι δεν ισχύουν, θα σε μαλώσω! (ομοιοπαθούσα:) )

Σ\'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! (όλα αυτά εγώ; μπράβο μου:):):) )

Αχχχχ, μακάρι για αύριο...

[Arsi]

Aνώνυμη αφού τον αγαπάς.Τόσα περάσατε μαζί.Φυσιολογικό το βρίσκω.
Ε και αυτός ο άνθρωπος θες δε θες είναι συνδεδεμένος και με το ερωτικό κομμάτι...
Δεν ξέρω αν είναι καλό για σένα να στέκεσαι τόσο δίπλα του σ΄αυτή τη φάση.Άραγε θα μπορέσεις κι εσύ κι αυτός να ξεκαθαρίσετε κάποια πράγματα για τη σχέση σας?Να πάρετε απόσταση για να δείτε πιο καθαρά ίσως????

[anwnimi]

Έτσι πως έιναι τα πράγματα έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν μπορώ να πάρω απόσταση όπως γινόταν αρχικά όταν χωρίσαμε και σκεφτόμουν πιο ήρεμα και καθαρά.

Αλλά δεν αντέχω και να τον απομακρύνω τελειως γιατι περνάει δύσκολες φάσης με τη δουλειά του - την έχασε από δικό του καθαρά φταίξιμο και επιπολαιότητα, και με την υγεία του που τελικά δεν είναι κάτι σοβαρό όπως νόμιζε. Και δεν έχει καλούς φίλους για στήριξη, κάτι που πάλι ο ίδιος ευθύνεται και που μέσα στη σχέση πόσες φορές του το επισήμαινα ότι θα του κάνει καλό. Η κοπέλα δηλαδή να θέλει το αγόρι της να τον φέρει σε επαφή αληθινή με φίλους και όχι να τον απομακρύνει όπως δυστυχώς συνηθίζεται...

Το επιχείρησα χτες να τον απομακρύνω γιατί μια πράξη του είχε άμεσο, ισχυρό και άσχημο αντίκτυπο σε΄μένα, μια πολύ καλή μου φίλη και στις διακοπές μου εν τέλει. Και μου λέει \"εντάξει, αλλά το είχα ανάγκη να σε δω\" και μετά βρίσκω ένα τριαντάφυλλο στην πόρτα μου! Ο τέλειος παραλογισμός και το τέλειο σχέδιο ενοχής που είμαι και πολύ επιρρεπής ως άνθρωπος γενικά σε αυτό έτσι κι αλλιώς!:(((((

[Arsi]

Καταλαβαίνω πως είναι να βλέπεις να περνάει δύσκολα ο άνθρωπος που τόσα περάσατε μαζί...αλλά,υπάρχει και ένα αλλά....
όσο θα είσαι δίπλα του συμπαραστάτης και η κατάσταση δε θα ξεκαθαρίζεται και ίσως δεν τον βοηθάς τελικά να δει τον εαυτό του και τη ζωή του,όσο σκληρή κι αν είναι η πραγματικότητα..και να πάρει αποφάσεις ουσιαστικές αυτοβελτίωσης γι\'αυτόν και τις σχέσεις του.Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να είσαι δίπλα του,συνοδοιπόρος αλλά έτσι ίσως μπερδεύεται χειρότερα το πράγμα γιατί υπάρχει μπέρδεμα και με την ερωτική σχέση.Είστε φίλοι?σύντροφοι?τίποτα απ\'τα δυο απλά 2 άνθρωποι που χρειάζεται να ξεκαθαρίσουν τι είδους σχέση θέλουν να έχουν μεταξύ τους.....Δλδ ένα επιπλέον άλυτο πρόβλημα.

Μπορείς πάλι να είσαι δίπλα του αλλά με μια απόσταση και σταθερή συμπεριφορά που θα οριοθετήσεις ώστε να μην ενισχύει το μπέρδεμα..δεν ξέρω...έξω απ\'το χορό είμαι...εσύ ξέρεις καλύτερα.....

[anwnimi]

Originally posted by Arsi
Καταλαβαίνω πως είναι να βλέπεις να περνάει δύσκολα ο άνθρωπος που τόσα περάσατε μαζί...αλλά,υπάρχει και ένα αλλά....
όσο θα είσαι δίπλα του συμπαραστάτης και η κατάσταση δε θα ξεκαθαρίζεται και ίσως δεν τον βοηθάς τελικά να δει τον εαυτό του και τη ζωή του,όσο σκληρή κι αν είναι η πραγματικότητα..και να πάρει αποφάσεις ουσιαστικές αυτοβελτίωσης γι\'αυτόν και τις σχέσεις του.


A ρε Άρσι, αυτό ακριβώς μου είπε και μια φίλη μου!
Το θέμα είναι ότι του κάνω ίσως κακό με το να τον βοηθάω αλλά νιώθω απίστευτη αγωνία για το πως είναι και ενοχές αν σταματήσω να το κάνω. Δηλαδή είναι και δικό μου το πρόβλημα:(
Λέω πάλι καλά που χωρίσαμε γιατί αν αυτά γινόντουσαν πιο πριν, δε θα μπορούσα με τίποτα να σηκωθω΄και να φύγω! Και θα καθόμουν πάλι να πνίγομαι και να μην λέω τίποτα, και μάλιστα να παριστάνω και την ήρεμη για να νιώθει καλά.
Τώρα τουλάχιστον αν και έχουμε συχνή επικοινωνία, δεν είμαστε ζευγάρι κι έχω το ελεύθερο να εκφράζομαι ανετότερα και να κάνω ότι θέλω, να πάω όπου θέλω αφού είμαι ελεύθερη. Αλλά κι αυτό πραγματικός χωρισμός δεν είναι:(



Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να είσαι δίπλα του,συνοδοιπόρος αλλά έτσι ίσως μπερδεύεται χειρότερα το πράγμα γιατί υπάρχει μπέρδεμα και με την ερωτική σχέση.Είστε φίλοι?σύντροφοι?τίποτα απ\'τα δυο απλά 2 άνθρωποι που χρειάζεται να ξεκαθαρίσουν τι είδους σχέση θέλουν να έχουν μεταξύ τους.....Δλδ ένα επιπλέον άλυτο πρόβλημα.



Ένα επιπλέον άλυτο πρόβλημα, καλά το είπες. Θα περιμένω λίγο ακόμη για να ορθοποδήσει και θα απομακρυνθώ περισσότερο μάλλον.


Μπορείς πάλι να είσαι δίπλα του αλλά με μια απόσταση και σταθερή συμπεριφορά που θα οριοθετήσεις ώστε να μην ενισχύει το μπέρδεμα..δεν ξέρω...έξω απ\'το χορό είμαι...εσύ ξέρεις καλύτερα.....

Αυτό είναι το καλύτερο Άρσι μου αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω! Πως να το αρχίσω και πως να το συνεχίσω. Χε, μάλλον έχω καιρό να κάνω συνεδρία - λείπει 3 βδομάδες σε διακοπές - και πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, περιμένοντας τη φωτισή της, χωρίς να βάλω το μυαλουδάκι μου να δουλέψει, όχι πως θα μου πει βέβαια και τι να κάνω.

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος τόσο επηρεάσιμος από την ανάγκη του άλλου όσο εγώ.

[weird]

Θα συμφωνήσω με την Αρσι,
καμιά φορά, η αληθινή αγάπη δεν έρχεται μέσα απο την συμπόνια και τον οίκτο για τον άλλο, αλλά απο το να κρατήσει κανείς απόσταση.
Να του δώσει τον χώρο, τον χρόνο και την ευκαιρία να αντιμετωπίσει χωρίς δεκανίκι - αυτό που είχε τόσα χρόνια μάθει- μια δυσκολία και να σταθεί στα πόδια του.

Θα σου μιλήσω σκληρά ανώνυμη, γιατί πιστεύω στην σκληρότητα της ειλικρίνειας, που βέβαια έχει τρόπο να λέγεται.

Τα χειρότερα εγκλήματα κατά των παιδιών τους, οι γονείς τα διαπράττουν με την αυτή λογική.
Οτι τα πονάνε, οτι δεν αντέχουν να τα βλέπουν αβοήθητα, οτι θέλουν να τα βοηθήσουν.
Κι απο το να βοηθήσουν, καταλήγουν να τα ευνουχίσουν.

Μιλάς για τον φίλο σου, σαν να μην μπορεί να επιβιώσει χωρίς εσένα, κι αναρωτιέμαι, είναι όντως αλήθεια?
Η πρόκειται για την συνέχεια ενος παιχνιδιού ρόλων και μετά τον χωρισμό?
Και τελικά αν ο χωρισμός δεν εμπεριέχει την απόσταση, τότε τί είναι αυτό που τον κάνει ουσιαστικό και όχι τυπικό?

Θα σου έλεγα, δώσε του την ευκαιρία να επιβιώσει χωρίς εσένα, και πιστεύω οτι αυτό θα είναι κάτι που θα έχει να ωφελήσει και τους δυο σας.

Σκληρό αλλά, ενίοτε η αλήθεια και η αγάπη, κρύβουν σκληρότητα.

Οσο για το ήθελα να σε δω που σου είπε, το θεωρώ απαράδεκτο.
Προσωπικά μια τέτοια συμπεριφορά μάλλον θα με απωθούσε, παρά θα με συγκινούσε ή θα με βύθιζε σε ενοχές.

Ευχομαι να πάνε όλα καλά για σένα.

[weird]

Originally posted by anwnimi
τόν και τις σχέσεις του.


A ρε Άρσι, αυτό ακριβώς μου είπε και μια φίλη μου!
Το θέμα είναι ότι του κάνω ίσως κακό με το να τον βοηθάω αλλά νιώθω απίστευτη αγωνία για το πως είναι και ενοχές αν σταματήσω να το κάνω. Δηλαδή είναι και δικό μου το πρόβλημα:(


......
Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος τόσο επηρεάσιμος από την ανάγκη του άλλου όσο εγώ.

[/quote]

Σαφώς και είναι και δικό σου το θέμα, κάτι παίρνεις με τον να μην μπορείς να τον φανταστείς αυτεξούσιο.
Κάτι παίρνουν πάντα και οι δύο.

Οσο για το τελευταίο που γράφεις, θα σου έλεγα να το κοιτάξεις βαθύτερα.
Μήπως, υπο το πρόσχημα της φροντίδας και της ικανοποίησης αναγκών του άλλου, καλύπτεις και ανάγκες δικές σου τελικά?

[anwnimi]

Weird μου,
θυμάσαι που σου είπα προχτές ότι αν ήμουν γονιός θα κατέστρεφα το παιδί μου με αυτή μου την τάση αγωνίας και στήριξης; Ακριβώς αυτό, έχεις δίκιο:(

Γιατί πέφτω σε τέτοιες παγίδες ενοχών;

Ενοχές, ενοχές, ενοχές.
Δεν μπορώ να τις αποτινάξω:(
Θα προσπαθήσω, θα αγωνιστώ. Εκεί που νομίζω ότι κάνω ένα βήμα μπροστά στην ανεξαρτησία μου, κάνω 10 πίσω.

[weird]

Nαι γλυκιά μου,
θα το κατέστρεφες.

Γιατί όταν στήνεις ένα κουκούλι
γύρω απο τον άλλο
του στερείς την ευκαιρία
να στήσει το δικό του
να το σπάσει μετά
καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια
για να ελευθερωθεί
αντριωμένος
δυνατός.

Αντί λοιπόν να στρέφεις τόσο πολύ την προσοχή σου
στο να στήνεις ξένα κουκούλια,
ταυτιζόμενη με μια πανάρχαια ενοχή,
στερώντας δυνατότητες απο άλλους
με το να σε αντιμετωπίζεις ως
δεκανίκι τους,
εστιάσου σε σένα
και το δικό σου το κουκούλι.

Κι όσο σκληρό κι αν ακούγεται
απομακρύνσου.

Γιατί όπως είπε κι ο Νίτσε,
\"ελευθερία είναι η απόσταση που μας χωρίζει απο τους άλλους\".

Το να κάθεσαι και να καταφάσκεις την κατάσταση χωρίς να δρας,
μέχρι ενός βαθμού, είναι απραίτητο,
μα, ανάλογα και με τις δυνατότητες του καθενός και τη θέλησή του φυσικά, απο ένα σημείο κι έπειτα,
σε κάνει υπεύθυνο της μοιρας σου.

[anwnimi]

Αυτό που λες το έχω σκεφτεί. Ότι καλύπτω και δικές μου ανάγκες με το να δίνω και να μην αφήνω τον άλλον ουσιαστικά να γίνει αυτόνομος έτσι. Σίγουρα και αυτό πρέπει να το δουλέψω.

Όμως, θέλω να δουλέψω και το άλλο κομμάτι. Όταν επιλέγω να μη δώσω, για να κάνω καλό και σε μένα και εν τέλει και στον άλλο, μου δημιουργείται απίστευτη αγωνία για εκείνον και ενοχή για μένα, του αν πάθει κάτι άσχημο \"εξαιτίας μου\".

Δήλαδή η τωρινή αγωνία μου δημιουργείται όχι από το αν ο άλλος τελικά μια μέρα δε θα με χρειάζεται (όχι πως αυτό δεν υπάρχει, υπάρχει και θέλω να το δουλέψω) αλλά στο αν του προκαλέσω κακό και από τη στιγμή που μου στάθηκε κι εκείνος όταν τον είχα πάρα πολλή ανάγκη.

[weird]

\"αν του προκαλέσω κακό απο τη στιγμή που μου στάθηκε όταν το είχα ανάγκη\".

Πρώτα απο όλα, όταν σου μιλώ για τον ευνουχισμό του άλλου, που πράττεις, όταν είσαι, τόσο ευεπηρέστη απο τις ανάγκες του, όπως το θέτεις, δεν εννοώ οτι δεν θέλεις να τον δεις αυτόνομο.

Το πιστεύω πως θέλεις να τον δεις αυτόνομο, μα στα αλήθεια, μήπως δυσπιστείς τραγικά πολύ στο οτι μπορεί και να τα καταφέρει χωρίς εσένα?

ανησυχείς έντονα μήπως του προκαλέσεις κακό, σαν να είσαι εσύ μια δύναμη παντοδύναμη πάνω του που μπορεί να επηρεάζει όλη τη ζωή του.

Κι αν, στην εντελώς απίθανη περίπτωση, σου δίνει εκείνος την εξουσία να είσαι γι αυτόν κάτι τέτοιο, αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την ευθύνη που εχει ο ίδιος απέναντι στον εαυτό του.
Οπότε, το όποιο κακό του, σ εκείνον και την επιλογή του θα ωφείλεται πρωτίστως.

Τώρα αν στο τέλος τέλος, εξακολουθείς να αγωνιάς για το να μην πάθει κακό το \"παιδί\", τότε αφιέρωσε κι εσύ τον εαυτό και την ψυχή και τις ανάγκες σου στην φροντίδα του, αναλαμβάνοντας όμως πλήρως την ευθύνη αυτής της επιλογής σου.

Ο καθένας ορίζει μόνος τα της πορείας και της ευτυχίας του.

Οσο για το οτι σου στάθηκε, θα μπορούσες κι εσυ να του σταθείς, μένοντας μακριά του, ίσως περισσότερο απο ότι αν έμενες κοντά του.
Απο απόσταση και με σταθερότητα, όπως είπε η Αρσι.

Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να σε κακολογήσει μέσα του, οτι αυτός δηλ σου στάθηκε περισσότερο, αλλά προσωπικά κάτι τέτοιο δεν θα με απασχολούσε, αν έίχα επιλέξει την στάση μου ως πιο βοηθητικη για κείνον και για μένα.

[anwnimi]

\"Τώρα αν στο τέλος τέλος, εξακολουθείς να αγωνιάς για το να μην πάθει κακό το \"παιδί\", τότε αφιέρωσε κι εσύ τον εαυτό και την ψυχή και τις ανάγκες σου στην φροντίδα του, αναλαμβάνοντας όμως πλήρως την ευθύνη αυτής της επιλογής σου.\"

Δε σου κρύβω ότι γέλασα με αυτό!:)
Γελάω για το κωμικοτραγικό του πράγματος:):(

\"Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να σε κακολογήσει μέσα του, οτι αυτός δηλ σου στάθηκε περισσότερο, αλλά προσωπικά κάτι τέτοιο δεν θα με απασχολούσε, αν έίχα επιλέξει την στάση μου ως πιο βοηθητικη για κείνον και για μένα. \"

Το είπε κιόλας, με μαλακό τρόπο βέβαια, αλλά μου το είπε \"Εγώ σε στήριξα\".
Με επηρεάσε όμως weird μου και το γιατί είναι ότι δεν έχω συνειδητοποιήσει βαθια μέσα μου ότι αφού τελικά θέλω τόσο μα τόσο πολύ να τον βοηθήσω, ο τρόπος είναι αυτός που περιγράφετε.

[weird]

Είδες λοιπόν που σε επηρέασε?

Αν όμως, θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις κάποιον, αυτό που έχω διαπιστώσει απο την μέχρι τώρα ζωή μου, είναι οτι το αν ο άλλος θα το αναγνωρίσει ή θα μου δώσει και δάφνες, θα πρέπει να μου είναι αδιάφορο..

Κοινώς, να μην με νοιάζει το πόση απο αυτή την βοήθεια που του προσφέρω, θα μπορέσει να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει ή θα απαξιώσει.

Γιατί αν τελικά εξαρτάμαι έτσι απο την κρίση και την επιδοκιμασία του, μάλλον βοηθώ εμένα να του γίνομαι αρεστή και να καλύπτω έτσι ανάγκες μου πιότερο, παρά ουσιαστικά εκείνον.


Και ναι γλύκα μου, θα σε βοηθούσε πιστεύω να καθήσεις να συνειδητοποιήσεις βαθύτερα κάποια πράγματα.

[weird]

Και για να το πάμε και βαθύτερα, αυτό το σε στήριξα, εσύ με στήριξες? Μπάζει απο παντού.

Διότι,
το να σε στηρίξει ήταν επιλογή του και προφανώς κι εκείνος κάτι έπαιρνε με το να σε στηρίζει.

Το να σε στηρίζει δεν ήταν στα αλήθεια επιλογή του, αν δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς,δηλ αν έμενε εξαρτητικά μέσα στη σχέση.

Το να σε στηρίξει ήταν εντέλει ωφελιμιστικό, αν το έκανε για να σου το πετάει τώρα, προκαλώντας τα ενοχικά σου σύνδρομα και προσπαθώντας να χειριστεί την κατάσταση.

Και τελικά, κάτι που καλό θα ήταν να αναρωτηθείς η ίδια, είναι αν σε στήριξε ουσιαστικά και όπως θα το είχες ανάγκη απο τον άνθρωπό σου με τον οποίο επικοινωνείτε, ή αν σε στήριξε το τυπικά, με το να έχεις μια παρουσία δίπλα σου.

Στο λέω αυτό, διότι, κάποιος μπορεί να δώσει την ουσιαστική, πόσο μάλλον την τυπική του στήριξη σε άλλον, απο απόσταση και εκτός σχέσης.

Για να μην πω οτι ενίοτε, και ανάλογα με τις συνθήκες, μπορεί έτσι να δώσει μια στήριξη πολύ πιο ουσιαστική.

Δηλ σου λέω οτι το πλαίσιο της σχέσης και της απόστασής σας ανάμεσά σας, δεν καθορίζει και το είδος της στήριξης.