lypamai pou yparxw

[aretiva]

Phoenix δεν θέλεις να μας πεις τι σκέφτεσαι? Αν πήγες σε κάποιον ειδικό? Πως το αντιμετωπίζεις? Είμαστε όλοι εδω για να σε ακούσουμε.

[phoenix_phoenix]

Σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου Αρετινα..... ακόμη είμαι εδώ που ήμουνα και πριν... παλεύω με το εαυτό μου... δυστυχώς η ευτυχώς μόνη μου... ακόμη δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να πάω σε ειδικό, οπότε έβαλα μπρος να ψάξω να βρω και να διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ για αυτά που μου συμβαίνουν... να καταλάβω για ποιο λόγο αισθάνομαι έτσι... έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου και προσπαθώ να μιλήσω με τον εαυτό μου.... ήρεμα να τα δω τα πράγματα... για το πως ήταν και πως είναι τώρα... προσπαθώ να βρω τους λόγους που με έκαναν να είμαι έτσι όπως είμαι και εδώ που είμαι, ξεκινώντας από την οικογένειά μου.... κάτι που δεν έκανα ποτέ πριν...... με λίγες λέξεις, σκέφτομαι ένα σορό πράγματα..... ελπίζω να βγει καλό αυτό που κάνω...

[phoenix_phoenix]

μερικές φορές έχω την ανάγκη να μιλήσω για αυτά που σκέφτομαι και να ακούσω διαφορετικές γνώμες, αλλά αμέσως μου έρχεται η σκέψη ότι θα είναι καλλίτερα αν τα κρατήσω για τον εαυτό μου..... μάλλον δεν είμαι ακόμη έτοιμη να ανοίξω την ψυχή μου.... ακόμη και με αυτών των τρόπο...

[Sofia]

phoenix_phoenix καταλαβαινω πολυ καλα αυτο που λες κ αυτο που φοβασαι. Ειναι για πολλους απο μας δυσκολο να μιλησουμε για ενα προσωπικο μας προβλημα ή ακομα κ μια σκεψη. Ισως γιατι κανοντας το εισπρατουμε περισσοτερο κριτικη, παρά οτιδηποτε άλλο.

Ελπιζω να μπορεσεις να ανοιχτεις κατω απο τις συνθηκες που κρινεις εσυ κατάλληλες τη δεδομενη στιγμη κ να δωσεις στον εαυτο σου την ευκαιρια να εκφραστει κ να δεις πώς ειναι να σε ακουνε κ να μιλανε σε σενα για σενα

Καλη δύναμη ευχομαι

[giota]

Να προσπαθήσεις να ανοίξεις την ψυχή σου γιατί μαζευεται μεγάλη ενέργεια και έτσι γίνεται ο σεισμός.Εγώ τα κρατούσα όλα όσα με πλήγωναν μέσα μου με αποτέλεσμα να αρρωστήσω.Ζήτησα βοήθεια γιατί δεν γινόταν αλλιώς.Νομίζεις πως δεν μπορείς πήγαινε σε έναν ειδικό να αδειάσει η ψυχή σου να σε βοηθήσει με τον τρόπο του. Εμένα όχι δεν με ωθούσαν στο να πάω κάπου να μιλήσω αλλά με απέτρεπαν.Οταν άρχισα πριν 23 χρόνια να προσπαθώ να βρώ μια λύση έστω να μιλήσω το θεωρούσαν ντροπή οι δικοί μου.Το έχω πεί και θα το ξαναπώ όταν πήγα στο κέντρο ψυχικής υγείας της περιοχής μου πριν 23 χρόνια γιατί εκτός των άλλων αντιμετώπιζα και οικονομικά προβλήματα το ανέφερα στην μάνα μου και αντί να μου πεί καλά έκανες παιδί μου,μου έδωσε ένα φάσκελο μήπως και μάθει ο κόσμος κάτι πολύ σοβαρό για τους γονείς μου κάτι που ήταν η ντροπή και το μεγάλο μυστικό ξέρεις τι; ένα δερματικό πρόβλημα.Με έκαναν να νιώθω ενοχές τύψεις έκλαιγα όλη μέρα αλλά τι θα πεί ο κόσμος;Πρώτον αυτά που συζητάς είναι απόρρητα και δεύτερον τις αρρώστειες δεν της αγοράζεις.Τώρα είναι καλύτερα που πίνω τα αντικαταθλιπτικά σαν καραμέλες;Εφτασα να τιμωρώ τον εαυτό μου να αισθάνομαι ότι δεν έχω δικαίωμα να αγοράσω κάτι για μένα να μην ζητάω τίποτε αν και μου άρεσαν και το ωραίο ρούχο και να μακιγιάρομαι και γενικά να προσέχω την εμφάνισή μου.Πήγαινε κορίτσι μου να μιλήσεις κάπου είσαι έτοιμη και θα το καταλάβεις όταν αρχίσεις να μιλάς.

[aretiva]

Είναι απόλυτα λογικό που δεν μπορείς να μιλήσεις. Γιατί δεν το έχεις κάνει ποτέ μέχρι τώρα. Και εγώ όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στον ψυχολόγο δεν μπορούσα να μιλήσω. Ένοιωθα ότι είχα πάρα πολλά πράγματα να πω αλλά δεν μου έβγαιναν. Ακόμα και τώρα έχω μια μικρή δυσκολία. Περίπου 8 μήνες μετά από την πρώτη μου επίσκεψη.
Αλλά όσο τα κρατάς μέσα σου είναι σαν ένα καζάνι που βράζει και κάποια στιγμή θα εκραγεί. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μην εκραγεί.
Πάρε το χρόνο σου και ανοίξου όποτε εσύ το θες. Είναι κάτι που θα σου έρθει όταν θα νοιώσεις έτοιμη. Δεν είναι ανάγκη να πιεστείς και εκεί. Ξεκίνα να παίρνεις το χρόνο που εσύ θες. Για κάτι που εσύ θες...

[TC]

Originally posted by Θεοφανία
Αυτά ας πούμε σου φαίνονται καθημερινότητα πολλών γυναικών στη γενιά μας?

Ω ναι...
δυστυχώς...
επειδή είναι λίγο παραδίπλα, επειδή είναι μέσα από την κλειστή πόρτα του σπιτιού και δεν το βλέπουμε, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει...
η εικόνα που δείχνουν τα ζευγάρια στο διπλανό τραπέζι της ταβέρνας, δεν είναι σίγουρο ότι είναι η πραγματική...


και υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες όπως η νέα φίλη μας εδώ που κρατιούνται από το πουθενά...
που ψάχνουν να σκαλώσουν κάπου για να φύγουν από την απογοητευτική και δυστυχή οικία των γονέων και που τελικά πέφτουν σε άσχημες καταστάσεις, αλλά κρατιούνται με νύχια και με δόντια γιατί η εναλλακτική είναι εξίσου δυστυχής...
και κάνουν ό,τι μπορούν και ό,τι δεν μπορούν...

έχω γνωρίσει κοπέλλα που ήταν ευχαριστημένη που την έδερνε ο άντρας της γιατί θεωρούσε (είχε πεισει τον εαυτό της ενδεχομένως) ότι το έκανε γιατί την αγαπούσε ...
κι αυτή η κοπέλλα δεν είχε τίποτα άλλο, πουθενά αλλού να στραφεί...
και έμενε στην ψευδή αυτή \"σιγουριά\" που της προσέφερε ένας άντρας σε ένα σπίτι... το σπίτι της... το πιο κοντινό πράγμα που μπορούσε να θεωρήσει δικό της...

ναι, εν έτει 2000κάτι...




phoenix, αναρωτήθηκες μήπως αυτές οι στιγμές που αισθάνεσαι έτσι χαρούμενη είναι πραγματική χαρά γιατί δεν είσαι πια μαζί του και δεν ζεις αυτήν την απαράδεκτη και απαίσια ζωή? Γιατί είσαι με εσένα πάλι?

[Sofia]

Originally posted by TC
και υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες όπως η νέα φίλη μας εδώ που κρατιούνται από το πουθενά...
που ψάχνουν να σκαλώσουν κάπου για να φύγουν από την απογοητευτική και δυστυχή οικία των γονέων και που τελικά πέφτουν σε άσχημες καταστάσεις, αλλά κρατιούνται με νύχια και με δόντια γιατί η εναλλακτική είναι εξίσου δυστυχής...

η εναλλακτικη που βλεπουν, οχι οι εναλλακτικες που υπάρχουν. αυτο που βλεπουν ειναι οτι καπου ανηκουν ή πρεπει να ανηκουν.

[TC]

ναι, αυτό εννοούσα...
σωστή η διευκρίνιση