Καλημέρα! Παραθέτω ένα γρήγορο ιστορικό.με έπιασαν κρίσεις πανικού στα 21, δυστυχώς δεν πήρα τότε φαρμακευτική αγωγή με αποτέλεσμα να περάσω περιόδους με ψυχοσωματικά και αϋπνίες με μεγάλες περιόδους να είμαι καλα. Έπαθα ένα καταθλιπτικό επεισόδιο το 2016 με ψυχοσωματικά κ θέματα στον ύπνο που ξεπέρασα με ladose κ δουλεια. Από τότε πέρασαν 5 τέλεια χρονια εκτός από μια περίοδο 2 βδομάδων που πάλι παρουσιάστηκε θέμα με τον ύπνο κ αμέσως αγχωθηκα,σκέφτηκα ότι εγώ φταίω αν δώσω σημασία με επακόλουθο να δώσω σημασία και να προκαλέσω αϋπνία.μου Χε γίνει εμμονή εκείνο τον καιρό αλλά γενικά με το που άρχισα να κοιμάμαι ,το ξεχναγα.παντως γενικά είχα ένα φόβο με την αϋπνία όταν με έπιανε ( σπάνια τα τελευταία χρόνια) αλλά πάντα με το που κοιμόμουν ηρεμουσα.κι έρχομαι στο σήμερα...έχω γεννήσει εδώ και δύο μήνες και ξαφνικά την τρίτη βδομάδα μετά από μια μέρα με κακή ψυχολογία με έπιασε το βράδυ αϋπνία και ξεκίνησε πάλι το εγώ φταίω κι αν πάθω τώρα αϋπνίες με μωρό πως θα την παλέψω αφού το μωρό ξυπνάει συνέχεια κλπ. Από τότε λοιπόν μου έγινε εμμονη.το σκέφτομαι συνέχεια. Ενώ κοιμάμαι τα βράδια ,όλη μέρα σκέφτομαι αυτό κ γενικά έχω τρομερό άγχος κ κακή ψυχολογία. Πλέον λοιπόν δεν βρίσκω λογική. Όλο αυτό υπάρχει περίπτωση να είναι ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή;δεν αντέχω άλλο να μην μπορώ να ηρεμήσω λεπτό .προσπαθώ όλη μέρα να το εκλογικευσω με συνέπεια να το σκέφτομαι συνέχεια και να τα βάζω με τον εαυτό μου που έχει δώσει τόση σημασία κ που δεν το ξεπερνάει ενώ κοιμάμαι. Εννοείται ότι προστίθεται ενοχές για το ρόλο της μητρότητας.