Τι σκεφτεστε (μερος τριτο)

[ioannis2]

<<The phrase "η πιο σκοτεινή ώρα είναι λίγο πριν ξημερώσει" is often attributed to English writer and clergyman Thomas Fuller, who originally said, "The darkest hour is just before the dawn." This aphorism suggests that even in the most challenging or difficult times, hope and relief are often just around the corner.>>

Πολύ αισιόδοξο αυτο αλλα αν κρίνω απο το πιο κατω παράδειγμα με τους Παλαιστίνιους ειναι για να δημιουργεί αισιοδοξία κι ελπίδα, χωρίς κανενα αντικρισμα.

Κυριολεκτικά, πριν ξημερώσει δεν υπάρχει το πιο βαθύ σκοτάδι, αλλά δειλα δειλα ο ήλιος, καθώς η γη κινειται γυρω από τον νοητό αξονα της, κανει την εμφάνιση του καταλύοντας σιγά σιγά το σκοτάδι, το οποίο σιγά σιγά αποβάλλει το μαυρο του χρωμα. Το δε σταθερό καθ όλη τη νυχτα σκοτάδι που υπήρχε πριν, απλά ήταν η φυσική συνέπεια της απουσίας ήλιου σε ακτίνα φωτός που δειλα δειλά καταλύει το σκοτάδι απο το περι ου μερος.

Μεταφορικά, εκει που υπάρχει μαυρο της ζωης σκοτάδι, θα πρέπει πριν να χουν γινει κάποιες προσπάθειες καλές που μπορουν να αποδώσουν αποτέλεσμα, όπως η πορεία του ηλιου προς το περί ου μερος που θα φερει την αυγή, για αλλαγη, αλλιως το σκοταδι μενει για παντα.

[user]

οι ισπανοί το λένε madrugada..

[Thessalonian]

Ο Ακροκόρινθος μετατρέπεται σε κινηματογραφικό σκηνικό, καθώς τα γυρίσματα της πολυαναμενόμενης ταινίας «Οδύσσεια» του Κρίστοφερ Νόλαν ξεκινούν σύντομα στην ιστορική περιοχή.

[Rainbow86]

Έχετε νιώσει ποτέ ότι ζείτε ανάμεσα σε δύο κόσμους; Από τη μία, η επιθυμία για μοναδικότητα, η ανάγκη να ξεχωρίζετε, να φωτίζετε τον χώρο όπου μπαίνετε σαν κάποιος που ξέρει ποιος είναι. Από την άλλη, μια αόρατη αγωνία που ψιθυρίζει ότι καμία λάμψη δεν έχει αξία αν δεν υπάρχει κάποιος δίπλα να τη δει, να τη νιώσει. Κι έτσι, ισορροπούμε κάπου στη μέση: μεταξύ της ελευθερίας και της συντροφικότητας, της ανάγκης να βαδίζουμε μπροστά με αυτοπεποίθηση και της σιωπηλής ανησυχίας πως, αν κοιτάξουμε δίπλα μας, ίσως βρούμε το κενό.
Και τότε αναρωτιέμαι… μήπως τελικά δεν είναι το να βρούμε κάποιον που θα μας δει το πιο δύσκολο; Μήπως είναι το να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τον αφήσει να μείνει;

[user]

Έχετε νιώσει ποτέ ότι ζείτε ανάμεσα σε δύο κόσμους; Από τη μία, η επιθυμία για μοναδικότητα, η ανάγκη να ξεχωρίζετε, να φωτίζετε τον χώρο όπου μπαίνετε σαν κάποιος που ξέρει ποιος είναι. Από την άλλη, μια αόρατη αγωνία που ψιθυρίζει ότι καμία λάμψη δεν έχει αξία αν δεν υπάρχει κάποιος δίπλα να τη δει, να τη νιώσει. Κι έτσι, ισορροπούμε κάπου στη μέση: μεταξύ της ελευθερίας και της συντροφικότητας, της ανάγκης να βαδίζουμε μπροστά με αυτοπεποίθηση και της σιωπηλής ανησυχίας πως, αν κοιτάξουμε δίπλα μας, ίσως βρούμε το κενό.
Και τότε αναρωτιέμαι… μήπως τελικά δεν είναι το να βρούμε κάποιον που θα μας δει το πιο δύσκολο; Μήπως είναι το να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τον αφήσει να μείνει;

έχω νιώσει ναι.
αναφορικά με τα άλλα όχι, πρέπει να λάμπεις αν έχεις φως, όσο φως αναλογεί στον καθένα. οι σχέσεις οι ενήλικες -όχι οι άνθρωποι- βασίζονται σε ανθρώπους αυτόφωτους και συμπαγείς, ας πούμε. ολοκληρωμένους. οι υπόλοιποι μια ζωή θα κυνηγάμε την ουρά μας.
και ναι, το να συντηρήσεις μια σχέση είναι πολύ δύσκολο. να είσαι ευάλωτος και να δεχτεις την ευαλωτότητα του άλλου.

[ioannis2]

Αν είμαι τυχοδιώκτης σημαίνει δεν ταπεινοφρονώ. Κατεβάζω τον πύχη του τυχοδιωκτισμού μου χαμηλότερα όποτε διαπιστώσω ότι τα ανώτερα που ήθελα δεν είναι επιτεύξιμα. Έτσι, αρχίζω να αναλώνομαι σε νέα πράγματα που θεωρώ πιο εφικτά αλλά και πάλι με σκοπό την ανάδειξη. Άμα ο τυχοδιωκτισμός συνενώθηκε με τη διεκδικητικότητα την οποία με τον καιρό, σαν αυτοβελτίωση, φύτεψα μέσα μου, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι συγκρούσεις με άτομα που αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια μου ή να κάνω πράγματα που με αφήνουν εκτεθειμένο. Αυτό τον τυχοδιωκτισμό δεν τον εξωτερικεύω άμεσα ώστε εντοπίζοντας τα όρια μου από τη στάση των άλλων να σταματήσω. Αυτοί έχοντας μια άλλη εικόνα για το άτομο μου συνάμα δε αν είναι και θιγόμενοι θα με βλέπουν πλέον αρνητικά. Ίσως το άτομο θα πρέπει να τολμά, να δοκιμάζει, με κάποια λογικά βήματα τις δυνάμεις του, ώστε να ξέρει μέχρι που φτάνουν τα όρια του κι έτσι να ταπεινοφρονεί. Το να δοκίμασε και απέτυχε αλλά να επιμένει είναι έλλειψη αυτογνωσίας, το άτομο χάνει και τα λίγα που είχε, σίγουρα δεν είναι σοφός, ίσως είναι κι ο αδύναμος της υπόθεσης.

[Rainbow86]

Σκέφτομαι ότι έχω ακόμα 6 ώρες δουλειά δυστυχώς… δώστε μου κουράγιο και δύναμη.

[Thessalonian]

Σκέφτομαι ότι έχω ακόμα 6 ώρες δουλειά δυστυχώς… δώστε μου κουράγιο και δύναμη.

Θα τα καταφέρεις! Ισως να χρειαζεσαι και εξτρα βιταμίνες, μαγνησιο, σιδηρο κτλ. Αυτα μονο οι εξετάσεις αιματος μπορουν να τα υποδείξουν.

[Rainbow86]

Θα τα καταφέρεις! Ισως να χρειαζεσαι και εξτρα βιταμίνες, μαγνησιο, σιδηρο κτλ. Αυτα μονο οι εξετάσεις αιματος μπορουν να τα υποδείξουν.

Σε ευχαριστώ για την συμπαράσταση.

[ioannis2]

Σκέφτομαι ότι έχω ακόμα 6 ώρες δουλειά δυστυχώς… δώστε μου κουράγιο και δύναμη.

Τι σε κάνει να νιώθεις τόσο άσχημα με τη δουλειά σου?

[Κύκνος]

Σκέφτομαι ότι έχω ακόμα 6 ώρες δουλειά δυστυχώς… δώστε μου κουράγιο και δύναμη.

Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει αλλά σε καταλαβαίνω γιατί το έχω περάσει να βγάζω με μεγάλη δυσκολία το οχτάωρο... Κουράγιο...

[φοβισμενη!!!!]

Κάνε κάτι που χρειάζεται κάποια ώρα μπας κ σου φανεί πιο γρήγορο! Υπάρχει αυτή η δυνατότητα;

[ioannis2]

Έχετε νιώσει ποτέ ότι ζείτε ανάμεσα σε δύο κόσμους; Από τη μία, η επιθυμία για μοναδικότητα, η ανάγκη να ξεχωρίζετε, να φωτίζετε τον χώρο όπου μπαίνετε σαν κάποιος που ξέρει ποιος είναι. Από την άλλη, μια αόρατη αγωνία που ψιθυρίζει ότι καμία λάμψη δεν έχει αξία αν δεν υπάρχει κάποιος δίπλα να τη δει, να τη νιώσει. Κι έτσι, ισορροπούμε κάπου στη μέση: μεταξύ της ελευθερίας και της συντροφικότητας, της ανάγκης να βαδίζουμε μπροστά με αυτοπεποίθηση και της σιωπηλής ανησυχίας πως, αν κοιτάξουμε δίπλα μας, ίσως βρούμε το κενό.
Και τότε αναρωτιέμαι… μήπως τελικά δεν είναι το να βρούμε κάποιον που θα μας δει το πιο δύσκολο; Μήπως είναι το να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τον αφήσει να μείνει;

Αν το θέμα σου δεν αφορά σχέση (πιάνομαι από τη λέξη συντροφικότητα), τότε, στη σήμερον εποχή που ζούμε, ακόμα και φάρος να είσαι που να λάμπει, κανείς δεν πρόκειται να δει το φως σου. Όλοι έχουν γίνει ατομικιστές, συμφεροντολόγοι, επιφανειακοί, άχαροι. Θα σε αντικρίσουν επιφανειακά άμα τους ζητήσει στήριξη, κανείς δηλαδή δεν θα σε νιώσει, κανείς δεν θα σε βοηθήσει. Κι αν τους ξανοιχθείς θα σε κοροιδεύουν και θα χουν να λένε πίσω απ την πλάτη σου. Εύχομαι να βρεις μέσα σου τις δυνάμεις. Εύχομαι να βρεις τη βοήθεια που έχεις ανάγκη. Μην απελπίζεσαι, αλλά να ελπίζεις. Κάνε τουλάχιστον, πράγματα που σε γεμίζουν και περιέστερφε τη σκεψη σου σ αυτά.

[Rainbow86]

Τι σε κάνει να νιώθεις τόσο άσχημα με τη δουλειά σου?

Μου αρέσει η δουλειά μου, το πρόβλημα τον τελευταίο καιρό είναι τα ψυχολογικά μου (κρίσεις πανικού, πονοκέφαλος κτλ) που με αποτρέπουν στο να λειτουργήσω φυσιολογικά. Ωστόσο σήμερα ευτυχώς είμαι καλά.

[Rainbow86]

Αν το θέμα σου δεν αφορά σχέση (πιάνομαι από τη λέξη συντροφικότητα), τότε, στη σήμερον εποχή που ζούμε, ακόμα και φάρος να είσαι που να λάμπει, κανείς δεν πρόκειται να δει το φως σου. Όλοι έχουν γίνει ατομικιστές, συμφεροντολόγοι, επιφανειακοί, άχαροι. Θα σε αντικρίσουν επιφανειακά άμα τους ζητήσει στήριξη, κανείς δηλαδή δεν θα σε νιώσει, κανείς δεν θα σε βοηθήσει. Κι αν τους ξανοιχθείς θα σε κοροιδεύουν και θα χουν να λένε πίσω απ την πλάτη σου. Εύχομαι να βρεις μέσα σου τις δυνάμεις. Εύχομαι να βρεις τη βοήθεια που έχεις ανάγκη. Μην απελπίζεσαι, αλλά να ελπίζεις. Κάνε τουλάχιστον, πράγματα που σε γεμίζουν και περιέστερφε τη σκεψη σου σ αυτά.

Άστο αυτό είναι μεγάλη κουβέντα.. και έχεις απόλυτο δίκιο. Οι άνθρωποι στην σημερον ημέρα ψάχνουν μόνο επιβεβαίωση και όταν την λάβουν εξαφανίζονται. Άνθρωποι με συναισθήματα/πάθος/έντονα συναισθήματα είναι είδος προς εξαφάνιση. Επικρατεί ανασφάλεια, εγωισμός, ναρκισσισμός κτλ.. αν ψάχνεις κάτι σοβαρό/σταθερό στις μέρες μας έχεις αποτύχει εξ ολοκλήρου.