Τι σκεφτεστε (μερος τριτο)

[ioannis2]

Πέταξα κάποια βιβλία για εξοικονόμηση χώρου. Διάλεξα όσα θεωρούσα αχρείαστα. Ανάμεσα σ' αυτα κι ένα της αδερφής μου βοήθημα για τις πανελλαδικές. Κι αν της το λεγα είμαι βεβαιος πως δεν θα την ενοχλούσε καθόλου.
Όμως λυπήθηκα. Λυπήθηκα διότι ήρθε στη μνήμη μου η προσπάθεια της. Μιας αδύνατης μαθήτριας που πάλεψε την σχεδόν υστάτη αλλά δεν τα κατάφερε να περάσει και τελικά δεν σπόυδασε, αν και τα τελευταία δυο χρόνια του λυκείου το πάλευε. Και λέω δεν θα με πείραζε αν πέταγα δικά μου αντί για κείνο το βοήθημα.

[_Vassilis]

Πέταξα κάποια βιβλία για εξοικονόμηση χώρου. Διάλεξα όσα θεωρούσα αχρείαστα. Ανάμεσα σ' αυτα κι ένα της αδερφής μου βοήθημα για τις πανελλαδικές. Κι αν της το λεγα είμαι βεβαιος πως δεν θα την ενοχλούσε καθόλου.
Όμως λυπήθηκα. Λυπήθηκα διότι ήρθε στη μνήμη μου η προσπάθεια της. Μιας αδύνατης μαθήτριας που πάλεψε την σχεδόν υστάτη αλλά δεν τα κατάφερε να περάσει και τελικά δεν σπόυδασε, αν και τα τελευταία δυο χρόνια του λυκείου το πάλευε. Και λέω δεν θα με πείραζε αν πέταγα δικά μου αντί για κείνο το βοήθημα.

Αφού λες δε θα πείραζε ούτε την ίδια, τότε να μην πειράζει ούτε εσένα. Δε χρειάζεσαι ένα παλιό σχολικό βοήθημα για να δεθείς με την πολυαγαπημένη σου αδερφή. Εκεί είναι η ίδια, ολοζώντανη, όταν ξαναειδωθείτε κάνε την μια μεγάααλη αγκαλιά. Καλά έκανες και ελευθέρωσες το χώρο σου αφού υπήρχε ανάγκη, τώρα θα μπορείς να βάλεις νέα βιβλία εκεί, ή οτιδήποτε άλλο, ή και τίποτα ακόμα. Και καλά έκανες και που το έγραψες εδώ για να φύγει από πάνω σου αυτό το αίσθημα που ένιωσες και να απελευθερωθείς. Είναι απόλυτα λογικό που ένιωσες έτσι όμως, το καταλαβαίνω, κι εγώ έτσι είμαι και γι αυτό πάσχω από άνεση χώρου. Δε βγαίνει όμως άκρη έτσι. Ταυτίζομαι με τα Hobbit του J.R.R.Tolkien που όπως γραφει στο βιβλίο είχαν ένα δωμάτιο στο χομπιτόσπιτο ειδικά για τα “mathoms” , για αντικείμενα δηλαδή που παρότι δεν τα χρειάζονταν πλέον, δεν ήθελαν όμως και να τα αποχωριστούν, συνήθως λόγω συναισθηματικής αξίας. Λοιπόν Γιάννη, αγαπητέ «συνάδελφε», δεν ξέρω το ύψος σου, αλλά από ότι μπορώ να διακρίνω έχεις κάτι λίγο από Hobbit σε χαρακτήρα σίγουρα, (τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι..)

[Player]

δεν ξέρω τι φαρμακευτική αγωγή λαμβάνεις, όμως δεν χρειάζεται να τελειώσεις μια θεραπεία για να ξεκινήσεις να κάνεις πράγματα. Μπορείς να τα κάνεις όλα μαζί. Όσο για τα κιλά που γράφεις σε άλλο thread μην απογοητεύεσαι, κιλά είναι, με προσπάθεια θα τα χάσεις, απλά προσπάθησε να τρως σπίτι έτσι ώστε οταν βγαίνεις να μην τρως σουβλάκια κτλ

Δεν με βοηθάει καμία θεραπεία δυστυχώς όσο θα ήθελα.
Δυστυχώς με τα κιλά παλεύω τα τελευταία 4-5 χρόνια και δεν γίνεται τίποτα, προσπαθώ προσπαθώ χάνω λίγα και ξανά απ' την αρχή.
Έχω καταλάβει οπότε είμαι ντάουν τρώω τζανκ φουντ.
Δεν τρώω μόνο όταν βγαίνω, αλλά κυρίως όταν δεν βγαίνω έξω το ρίχνω σε πιτογυυρα κ.λ.π.

[Player]

Player χάπια και υπομονή ..... Φάσεις είναι θα περάσουν.... Και εγώ όταν είχα ρωτήσει γιατρό μου πόσο καιρό θα παίρνω τα χάπια μου είπε αρκετό....... Μετά από καιρό κατάλαβα ότι μάλλον θα τα παίρνω για όλη μου τη ζωή μου... Δεν τον ξανα ρώτησα... Σε μένα δεν έχει νόημα κιόλας . Από τη στιγμη που δεν μπορώ να επανέλθω στην προηγούμενη κατάσταση συμβιβάστηκα και συνεχίζω με αυτά.Μία ιδέα είναι ολα.....

Πάντα μπορείς να επανέλθεις στο αρχικό επίπεδο, η μάλλον έτσι νομίζω; Ίσως ζω με αυταπάτες ότι κάποτε θα είμαι όπως παλιά.
Εύχομαι υπομονή φιλε και μακάρι να τα κόψεις τα χάπια κάποια στιγμή όντας υγιείς ψυχικά.
Όπως και σε εμένα και σε όλους εδώ μέσα που περνάνε το ίδιο λούκι το εύχομαι.

[ioannis2]

Άλλο αλλαγή παραστάσεων κι άλλο φυγή.
Ηρεμία είναι το να διευθετήσεις το πρόβλημα κι όχι το να βρεθείς κάπου που προσφέρεται ηρεμία κι έπειτα να επιστρέψεις στα ίδια.
Μια καλή κατάσταση εκεί απ όπου θες να φύγεις είναι παγίδα για να χάσεις την ευκαιρία είτε να φύγεις είτε να ανακινήσεις το ζήτημα φυγής.
Μια φυγή δεν είναι πάντα αποφυγή, μπορεί να ναι και λύση.
Όσο καθυστεράμε μια φυγή, η παρουσία μας σε νέα μέρη φαντάζει χώρος όπου απαιτεί άθλους που δεν θα τους βγάλουμε πέρα.
Ο βαθιά ριζωμένος φόβος είναι αιτία της στασιμότητας.

[ioannis2]

Αφού λες δε θα πείραζε ούτε την ίδια, τότε να μην πειράζει ούτε εσένα. Δε χρειάζεσαι ένα παλιό σχολικό βοήθημα για να δεθείς με την πολυαγαπημένη σου αδερφή. Εκεί είναι η ίδια, ολοζώντανη, όταν ξαναειδωθείτε κάνε την μια μεγάααλη αγκαλιά. Καλά έκανες και ελευθέρωσες το χώρο σου αφού υπήρχε ανάγκη, τώρα θα μπορείς να βάλεις νέα βιβλία εκεί, ή οτιδήποτε άλλο, ή και τίποτα ακόμα. Και καλά έκανες και που το έγραψες εδώ για να φύγει από πάνω σου αυτό το αίσθημα που ένιωσες και να απελευθερωθείς. Είναι απόλυτα λογικό που ένιωσες έτσι όμως, το καταλαβαίνω, κι εγώ έτσι είμαι και γι αυτό πάσχω από άνεση χώρου. Δε βγαίνει όμως άκρη έτσι. Ταυτίζομαι με τα Hobbit του J.R.R.Tolkien που όπως γραφει στο βιβλίο είχαν ένα δωμάτιο στο χομπιτόσπιτο ειδικά για τα “mathoms” , για αντικείμενα δηλαδή που παρότι δεν τα χρειάζονταν πλέον, δεν ήθελαν όμως και να τα αποχωριστούν, συνήθως λόγω συναισθηματικής αξίας. Λοιπόν Γιάννη, αγαπητέ «συνάδελφε», δεν ξέρω το ύψος σου, αλλά από ότι μπορώ να διακρίνω έχεις κάτι λίγο από Hobbit σε χαρακτήρα σίγουρα, (τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι..)

Όπως ο Hobbit, πρόσεξα πως στη ζωή μου χρειάζεται πάντα κάποιος για να με βγάλει από το χώρο ασφάλειας και να με μεταφέρει κάπου αλλού που χει περιπέτεια, που χει κάτι που τελικά θα μου ταιριάξει ή κάτι που θα πετύχω με δική μου προσπάθεια που θα ναι καταφανώς καλύτερο απ αυτό που αφήνω. Θυμάμαι που πέθανε οι γιαγιά, τόσο απλά σαν μια αλλαγή, οι συγγενείς που μέναν κοντά στο σπί της της λένε ε ότι έχει εδώ θα πεταχτεί. Αν ήμουν εγώ ο κοντα τα πράγματα θα ήταν ακόμα εκεί. Είναι ο φόβος της αλλαγής κι η συναισθηματικότητα φίλε που δεν αφήνουν να κάνουμε άμεσα και χωρίς σκέψη άλματα. Θυμάμαι άλλο φίλο που λίγο μετά που πέθανε ο βιβλιόφιλος μπαμπάς του πήρε όλα τα βιβλία του μπαμπά σε χωματερή. Εκείνο που μου θύμησε με το βιβλίο της αδερφής μου ήταν μάλλον η προσπάθεια της για τις πανελλαδικες που απέτυχε. Αυτή ήταν η συναισθηματική σύνδεση κι όχι το βιβλίο σαν βιβλίο.