Τι σκεφτεστε (μερος τριτο)

[Remedy]

Εϊμαι σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Πίνω πολύ λιγότερο ενώ δεν έπρεπε να πίνω καθόλου. Και εκεί είναι η κοροϊδία. Βέβαια, όλα τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους.

λυπαμαι γι αυτο, αλλα μην τα παρατησεις.
ισως με την βοηθεια των ψυχοθεραπευτων να νοιωσεις πιο δυνατη και να κοψεις εντελως..
προτεινω να βρεις την δυναμη να το παραδεχτεις τουλαχιστον σε καποιον απο αυτους και να το συζητατε μαζι. τα ασχημα μυστικα χειροτερευουν το προβλημα...

[ioannis2]

κανείς δεν είναι πλήρως υγιής στον νου, μην σου πω πως το να εκδηλώνεις κατάθλιψη είναι σημάδι οτι ο εγκέφαλός σου λειτουργεί καλά -αμυντικά δηλαδή απέναντι στον κίνδυνο, είναι ολόκληρη ανάλυση-
το μεντιτέισον είναι ένας τρόπς διαχείρησης του στρες που χρειαζόμαστε όλοι στην σύγχρονη εποχή. κρίνω.

Καλά,και το άγχος υποτίθεται ότι είναι αμυντικός μηχανισμός που σε προειδοποιεί για επικείμενο κίνδυνο...Στην πραγματικότητα είναι 100% διαταραχή γιατί προφανως και δεν υπάρχει κίνδυνος και γιγαντώνεται και σε πνίγει.
Ο διαλογισμός είναι πολύ αφηρημένη έννοια γαι μένα χωρίς εγγυημένα αποτελέσματα...Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να απασχολούμε τον εαυτό μας με δραστηριότητες που να έχουν νόημα και να είναι ευεργετικές για να μην έχουμε χώρο για την αρρώστια του νου να αναπτυχθεί.
Εσύ έχεις κάποια διαταραχή?...Παίρνεις αγωγή?

Το άγχος και η κατάθλιψη είναι διαταραχές. Είμαι όμως αμφότερα απόδειξη αυτογνωσίας, σαν μια αυτοματοποιημένη αντίδραση αυτής της αυτογνωσίας. Η άμυνα για την οποία μιλάτε είναι ένα στάδιο πριν. Όταν συμβαίνουν στο άτομο βιωματα που αναμενόμενο επακόλουθο τους είναι καταστάσεις άγχους ή κατάθλιψης αλλά το άτομο τις διαχειρίζεται μέσα του τις καταστάσεις αυτές με έναν τρόπο ο οποίος ήδη είναι μορφωμένος μέσα του ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τις δυο αυτές καταστάσεις σε σημείο που να μην είναι καν αποφυγή τους.

Ο διαλογισμός, στην ευρύτερη έννοια του οποίου περιλαμβάνω τη ψυχοθεραπεία, ως μεθοδολογία είναι 100% επιτυχημένη. Το μη εγγυημένα αποτελέσματα έγκειται στο άτομο, στις εσωτερικές αντιστάσεις αποτέλεσμα της επισώρευσης αρνητικών βιωμάτων και συναισθημάτων που δεν επιτρέπουν στο άτομο να εγκολπωθεί τις μεθοδολογίες αυτές ή του επιτρέπουν κατι τέτοιο σε μέτριο ή μικρό βαθμό, κι άρα όσο πιο σοβαρό είναι το εσωτερικό πρόβλημα τόσο πιο δύσκολα λειτουργεί και η μέθοδος και τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια ως άθλο θα πρέπει να καταβάλει το άτομο.

[user]

άλλο ψυχοθεραπεία, άλλο διαλογισμός.
η άμυνα δεν είναι το πρώτο στάδιο, είναι άμυνα.
βεβαίως και είναι διαταραχές, ασθένειες και προβλήματα, μικρό ή μεγάλο ανάλογα τον άνθρωπο.


εγώ τουλάχιστον όταν μιλάω για άμυνα μιλάω για το αμυντικό σύστημα του εγκεφάλου με τα τέσσερα F. υπάρχει μια μεγάλη έρευνα που απέδειξε ότι η κατάθλιψη, στον σύγχρονο άνθρωπο, έχει τις ρίζες του στον αρχαίο -γουατέβερ- ανθρωπινο νου, κάπως προστατευτικός προς τον άνθρωπο μηχανισμός, τέλος πάντων.

όντως όπως και στα προβλήματα σωματικής υγείας, έτσι και με τη ψυχική, ανάλογα το τραύμα και ο χρόνος επούλωσής του.

[Yoco Choco]

Τα λόγια και οι σκέψεις σπάνια μας αγγίζουν και σπάνια αλλάζουν κάτι ουσιαστικά μέσα μας...Οι πράξεις και οι συνήθειες μας αλλάζουν.
Εστω ότι φοβάμαι να μπω στα μέσα μαζικής μεταφοράς επειδή παθαίνω κρίσεις πανικού...Οσο διαλογισμό και να κάνω,ότι και να συζητήσω στην ψυχοθεραπεία,αμα δεν κάνω πράξη το να μπαίνω συνέχεια στα μέσα μέχρι να συνηθίσω και να ξεπεράσω τον φόβο μου,δεν θα αλλάξει κάτι.
Η ψυχοθεραπεία προυποθέτει ότι είσαι διατεθειμένος να βγεις απο το κόμφορτ ζόουν και να προχωρήσεις σε πράξεις,διαφορετικά η προφορική συζήτηση και κατανόηση δεν θα σε βοηθήσει ουσιαστικά.

[user]

αν φοβάσαι να μπεις στα μμμ και ο ψυχοθεραπευτής σου σε αποτρέπει να μπεις σε μμμ, πρέπει να αλλάξεις ψυχοθεραπευτή. νομίζω υπάρχει η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία που έχει τέτοια προσέγγιση, ψάξε το αν θες. εγώ δηλαδή αυτή θα προτιμήσω, αν βρω τον κατάλληλο γιατρό για τις ανάγκες μου.

[HarleyQuinn]

λυπαμαι γι αυτο, αλλα μην τα παρατησεις.
ισως με την βοηθεια των ψυχοθεραπευτων να νοιωσεις πιο δυνατη και να κοψεις εντελως..
προτεινω να βρεις την δυναμη να το παραδεχτεις τουλαχιστον σε καποιον απο αυτους και να το συζητατε μαζι. τα ασχημα μυστικα χειροτερευουν το προβλημα...

Eυχαριστώ Remedy μου! Δεν τα παρατάω. Δική μου επιλογή ήταν έτσι κι αλλιώς να μπω στο πρόγραμμα, δεν με πήρε κανείς από τα μαλλιά!

[ioannis2]

Παθαίνω μίνι από πλευράς εξωτερίκευσης κρίσεις πανικού. Έντονες σκέψεις καθόλου άσχετες με θέματα της καθημερινότητας που με απασχολούν, κατευθύνουν εκνευρισμό προς άτομα και απομονώνουν περιστατικά τα οποία κατά κανόνα έχουν αίτιο αυτά τα άτομα τα οποία περιστατικά και άτομα θεωρώ λογικά ή κάπως αυθαίρετα, σχετιζόμενα με τα θέματα που κατατρύχουν τη σκέψη μου. Ξεσπώ με έστω ασήμαντα ξεσπάσματα πχ με τηλεφωνήματα με ένταση προς τέτοια άτομα ή με τόνο φωνής προς άτομα που θεωρώ πως η συμπεριφορά τους είναι ενοχλητική. Έπειτα, κάτι σχετικά καθυσυχαστικό συμβαίνει, ηρεμώ κάπως, αλλά σιγά σιγα αφού τα θέματα είναι σε εκκρεμότητα οι μίνι κρίσεις επανέρχονται. Το Σαββατο ένιωθα υπεέρνταση λόγω τέτοιου πανικού σε τέτοιο βαθμό που έκανα τροχάδι για απόσταση μετά από χρόνια που χε να κάνω κάτι τέτοιο, και πάλι το θέμα δεν είχε φύγει.

Ο πανικός έχει την πηγή του σε ιδεοψυχαναγκασμούς, δηλαδή αποτυχίες, λάθη, άσχημες συμπεριφορές άλλων, τα οποία έχουν φωλιάσει μάλλον φυσιολογικά ως πληγές κι απωθημένα, η δε σκέψη δεν κατορθώνει να τα διώξει, μάλλον η ικανότητα για να τα διώξει είναι αδύναμη. Η πηγή του πόνου, του πανικού, δεν είναι δηλαδή εξωπραγματική. Σε μένα με στερεί από του να κατευθύνω τη σκέψη μου και κατ επέκταση τη ζωή μου σε άλες οψεις της ζωής δημιουργικές.

Δεν εμπιστεύομαι πλέον σχεδόν κανέναν. Επιζητώ ακόμα και στους πολύ δίπλα μου αποδείξεις για να μου δημιουργήσουν αίσθημα κυρίως όχι εμπιστοσύνης αλλά ότι δεν μου λένε ψέμα.

Βλεπω πως με τον καιρό οδηγούμε σε αδιέξοδο, σε τελετεσμένη ζωή, κι απλά κάνω πράγματα που δίνουν νόημα τα οποία βρίσκονται στο χώρο της ψευδαίσθησης. Κια είναι αυτά που μου δίνουν ένα ωραίο νόημα ή μια χαρά στο άσχημο που νιώθω.

Δεν εχω όρεξη για νέους στόχους, για νέα ξεκινήματα, κι ίσως αυτό οφείλεται στο οτι νιώθω, κι όχι παράλογα πως ήηδ κουβαλώ αρκετή κούραση, δεν έχω δυνάμεις για καινούργιες υποχρεώσεις και μόχθους.

[HarleyQuinn]

[/U], κι όχι παράλογα πως ήηδ κουβαλώ αρκετή κούραση, δεν έχω δυνάμεις για καινούργιες υποχρεώσεις και μόχθους.

Κι όμως έχεις αρκετή δύναμη! Μην τα παρατας !

[HarleyQuinn]

Παθαίνω μίνι από πλευράς εξωτερίκευσης κρίσεις πανικού. Έντονες σκέψεις καθόλου άσχετες με θέματα της καθημερινότητας που με απασχολούν, κατευθύνουν εκνευρισμό προς άτομα και απομονώνουν περιστατικά τα οποία κατά κανόνα έχουν αίτιο αυτά τα άτομα τα οποία περιστατικά και άτομα θεωρώ λογικά ή κάπως αυθαίρετα, σχετιζόμενα με τα θέματα που κατατρύχουν τη σκέψη μου. Ξεσπώ με έστω ασήμαντα ξεσπάσματα πχ με τηλεφωνήματα με ένταση προς τέτοια άτομα ή με τόνο φωνής προς άτομα που θεωρώ πως η συμπεριφορά τους είναι ενοχλητική. Έπειτα, κάτι σχετικά καθυσυχαστικό συμβαίνει, ηρεμώ κάπως, αλλά σιγά σιγα αφού τα θέματα είναι σε εκκρεμότητα οι μίνι κρίσεις επανέρχονται. Το Σαββατο ένιωθα υπεέρνταση λόγω τέτοιου πανικού σε τέτοιο βαθμό που έκανα τροχάδι για απόσταση μετά από χρόνια που χε να κάνω κάτι τέτοιο, και πάλι το θέμα δεν είχε φύγει.

Ο πανικός έχει την πηγή του σε ιδεοψυχαναγκασμούς, δηλαδή αποτυχίες, λάθη, άσχημες συμπεριφορές άλλων, τα οποία έχουν φωλιάσει μάλλον φυσιολογικά ως πληγές κι απωθημένα, η δε σκέψη δεν κατορθώνει να τα διώξει, μάλλον η ικανότητα για να τα διώξει είναι αδύναμη. Η πηγή του πόνου, του πανικού, δεν είναι δηλαδή εξωπραγματική. Σε μένα με στερεί από του να κατευθύνω τη σκέψη μου και κατ επέκταση τη ζωή μου σε άλες οψεις της ζωής δημιουργικές.

Δεν εμπιστεύομαι πλέον σχεδόν κανέναν. Επιζητώ ακόμα και στους πολύ δίπλα μου αποδείξεις για να μου δημιουργήσουν αίσθημα κυρίως όχι εμπιστοσύνης αλλά ότι δεν μου λένε ψέμα.

Βλεπω πως με τον καιρό οδηγούμε σε αδιέξοδο, σε τελετεσμένη ζωή, κι απλά κάνω πράγματα που δίνουν νόημα τα οποία βρίσκονται στο χώρο της ψευδαίσθησης. Κια είναι αυτά που μου δίνουν ένα ωραίο νόημα ή μια χαρά στο άσχημο που νιώθω.

Δεν εχω όρεξη για νέους στόχους, για νέα ξεκινήματα, κι ίσως αυτό οφείλεται στο οτι νιώθω, κι όχι παράλογα πως ήηδ κουβαλώ αρκετή κούραση, δεν έχω δυνάμεις για καινούργιες υποχρεώσεις και μόχθους.

Γιατί ασχολεισαι τόσο πολύ με τους άλλους?.....δεν έχοθν καμία επιρροή στη ζωή σου αν δεν το θες αλλά εσύ τους κάνεις να έχουν.... Πέτα τους!

[ioannis2]

Κι όμως έχεις αρκετή δύναμη! Μην τα παρατας !

Γιατί ασχολεισαι τόσο πολύ με τους άλλους?.....δεν έχοθν καμία επιρροή στη ζωή σου αν δεν το θες αλλά εσύ τους κάνεις να έχουν.... Πέτα τους!

Πόσες φορές να συμφωνήσω είτε με εσάς είτε με άλλους, είτε εδώ είτε αλλού, είτε τώρα είτα από χρόνια.

Τους τελευταίους μήνες έχει οξυνθεί η ψυχική αυτή κατάσταση μου σε βαθμό που να νιώθω ψυχική κατάπτωση την οποία προσπαθώ να μην βγάζω προς τα έξω. Υπάρχουν και κάποιες υποχρεώσεις τις οποίες με φόρτωσαν εντός των επόμενων ενός δυο μηνών οι οποίες δεν μου είναι βέβαιες αν θα τις αποκτήσω, θέλουν κόπο και είναι ψυχοφθόρο μόνο και μόνο το να εμπλακεί κανείς σ αυτές, δεν ξέρω καν αν τις θέλω και γι αυτές που θέλω είναι αβέβαιο αν θα τις αποκτήσω, αυτές που ναι κάπως πιο εύκολες είναι απλά εγκλωβισμός και κατά βάθος δεν τις θέλω. Αυτές οι υποχρεώσεις στις οποίες έχω μπλέξει είναι η βασική αιτία για την κατάπτωση για την οποία μιλώ ασχέτως αν ενός βαθμού κατάπτωση από ανέκαθεν υπάρχει.

Σ αυτό προστίθεται το ότι έχω βιώσει διπλωματία ξεγελάσματος παριστάνοντας πως δεν καταλαβαίνω τίποτα, δέχομαι έμμεσες αξιολογήσεις που ναι υποτίμηση, παριστάνω τον άψογο ενώ αυτά που κάνω είναι σχεδόν με το ζόρι και σχεδόν χωρίς να με γεμίζουν, κάνω παρέα με άτομα που θέλουν καβάντζα χωρίς να τους λέω όχι.

Θέλω να πάω ένα ταξίδι κοντινό, πάλι με άγνωστους όπως πιο παλιά, κι ούτε γι αυτό είμαι σίγουρος.

Ξαναζωνατεύουν ιδίως σε τέτοιες φάσεις άσχημα βιώματα του παρελθόντος κι όταν λέω βιώματα εννοώ χρόνιες καταστάσεις που υπέστηκα όπως ένα σχολείο κολαστήριο, ένα πανεπιστήμιο βουνό, ένα στρατιωτικό όπου παρακαλούσα να με κάνουν φίλο, δουλειά όπου να αναγνωρίζω ότι μου λείπει πρακτική ευστροφία. Όλα αυτά μαζί, και βλαστημώ τις ρίζες που πάνε στην ανατροφή και σ όλα αυτά από τα οποία πέρασα.

Δεν θέλω να ξεκινήσω ξανά εκείνο το λίγο κάπνισμα που έκανα έως πριν κάποια χρόνια, ούτε να γίνω πότης, αν αι αυτα ηρεμάνε. Όμως η ζωή αποκρυσταλλώνεται, ότι ήταν να γίνεις έγινες κι απλά επιζητείς να πετύχεις κάτι τις για να πεις στο τέλος πως απλά υπήρξες κάτι.

Αδιέξοδο και εγκλωβισμός.

[salvador]

Πόσες φορές να συμφωνήσω είτε με εσάς είτε με άλλους, είτε εδώ είτε αλλού, είτε τώρα είτα από χρόνια.

Τους τελευταίους μήνες έχει οξυνθεί η ψυχική αυτή κατάσταση μου σε βαθμό που να νιώθω ψυχική κατάπτωση την οποία προσπαθώ να μην βγάζω προς τα έξω. Υπάρχουν και κάποιες υποχρεώσεις τις οποίες με φόρτωσαν εντός των επόμενων ενός δυο μηνών οι οποίες δεν μου είναι βέβαιες αν θα τις αποκτήσω, θέλουν κόπο και είναι ψυχοφθόρο μόνο και μόνο το να εμπλακεί κανείς σ αυτές, δεν ξέρω καν αν τις θέλω και γι αυτές που θέλω είναι αβέβαιο αν θα τις αποκτήσω, αυτές που ναι κάπως πιο εύκολες είναι απλά εγκλωβισμός και κατά βάθος δεν τις θέλω. Αυτές οι υποχρεώσεις στις οποίες έχω μπλέξει είναι η βασική αιτία για την κατάπτωση για την οποία μιλώ ασχέτως αν ενός βαθμού κατάπτωση από ανέκαθεν υπάρχει.

Σ αυτό προστίθεται το ότι έχω βιώσει διπλωματία ξεγελάσματος παριστάνοντας πως δεν καταλαβαίνω τίποτα, δέχομαι έμμεσες αξιολογήσεις που ναι υποτίμηση, παριστάνω τον άψογο ενώ αυτά που κάνω είναι σχεδόν με το ζόρι και σχεδόν χωρίς να με γεμίζουν, κάνω παρέα με άτομα που θέλουν καβάντζα χωρίς να τους λέω όχι.

Θέλω να πάω ένα ταξίδι κοντινό, πάλι με άγνωστους όπως πιο παλιά, κι ούτε γι αυτό είμαι σίγουρος.

Ξαναζωνατεύουν ιδίως σε τέτοιες φάσεις άσχημα βιώματα του παρελθόντος κι όταν λέω βιώματα εννοώ χρόνιες καταστάσεις που υπέστηκα όπως ένα σχολείο κολαστήριο, ένα πανεπιστήμιο βουνό, ένα στρατιωτικό όπου παρακαλούσα να με κάνουν φίλο, δουλειά όπου να αναγνωρίζω ότι μου λείπει πρακτική ευστροφία. Όλα αυτά μαζί, και βλαστημώ τις ρίζες που πάνε στην ανατροφή και σ όλα αυτά από τα οποία πέρασα.

Δεν θέλω να ξεκινήσω ξανά εκείνο το λίγο κάπνισμα που έκανα έως πριν κάποια χρόνια, ούτε να γίνω πότης, αν αι αυτα ηρεμάνε. Όμως η ζωή αποκρυσταλλώνεται, ότι ήταν να γίνεις έγινες κι απλά επιζητείς να πετύχεις κάτι τις για να πεις στο τέλος πως απλά υπήρξες κάτι.

Αδιέξοδο και εγκλωβισμός.

μοιάζει περισσότερο να είναι υπαρξιακό το θέμα και όχι ψυχιατρικό. Δηλαδή από αυτά που απασχολούν -λίγο ή πολύ- όλους μας ανα καιρούς. Διέξοδο σε εμένα δίνουν (εκτός από τα χόμπυ μου που βοηθούν στην καθημερινότητα) οι νέοι στόχοι κάθε φορά. Μια αλλαγή δουλειάς, πόλης, ένα πτυχίο ή η μάθηση μιας ξένης γλώσσας, ένας τελοσπάντων στόχος που θα δώσει αξία στην ζωή.

[ioannis2]

Διέξοδο σε εμένα δίνουν (εκτός από τα χόμπυ μου που βοηθούν στην καθημερινότητα) οι νέοι στόχοι κάθε φορά. Μια αλλαγή δουλειάς, πόλης, ένα πτυχίο ή η μάθηση μιας ξένης γλώσσας, ένας τελοσπάντων στόχος που θα δώσει αξία στην ζωή.

Συμφωνώ ότι τέτοιοι στόχοι δίνουν νόημα στη ζωή μαζί με κάθε επιτυχία που πιθανό ν ατους συνοδεύει, ανεβάζουν την ψυχολογία, ασχέτως που κατατάσσεται το θέμα, υπαρξιακό ή ψυχιατρικο.

[Κύκνος]

Θέλω να ρωτήσω κάτι και νομίζω ότι αυτό είναι το κατάλληλο θέμα... Είμαι πολύ αγχωμένη και στεναχωρημένη εδώ και κάποιες ώρες και νιώθω πόνο στην πλευρά της καρδιάς, είναι φυσιολογικό αυτό; Είναι ψυχοσωματικό σύμπτωμα; Δεν φοβάμαι ότι θα πάθω έμφραγμα ή κάτι τέτοιο αλλά με ενοχλεί πολύ αυτός ο πόνος... Ξέρει κανείς να μου πει ή να πάρω το γιατρό; Δεν έχω πολλή όρεξη να μιλήσω γι' αυτό ρωτάω εδώ πρώτα...

[ioannis2]

Δεν υπάρχει ένα άτομο, ΕΝΑ, να μου μιλήσει με ειλικρίνεια, να μου πει έκανα λάθος που σου μίλησα έτσι, δεν το εννοούσα, σε βεβαιώνω ότι δεν τρέχει τίποτα άσχημο μεταξύ μας, θέλω να αποκασταθούν οι σχέσεις μας αν έχουν τρωθεί, φίλε δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας. Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να παρει τη ψυχή μου, που λέει και το απόφθεγμα. Τόσο χάλια βιώνω. Δεν με σέβονται. Δεν μπορώ άλλο να κρύβομαι από μένα.

Ζούμε σε μια σκατοκοινωνία όπου πρέπει να προσαρμόσεις τη σκέψη και τη συμπεριφορά σου να ναι συνέχεια σε ετοιμότητα να δεχτείς επίθεση (έστω λεκτική) και να την ανταποδώσεις, και μην μου πείτε για εκδικήσεις και συναφή, απλά μια πράξη για να μην μείνει απωθημένο, και δεύτερον ο άλλος άμα είναι να σε πειράξει θα το κάνει με τρόπο ώστε να βρεθείς προ τετελεσμένου κι αν αντιδράσεις θα πιαστεί από την αντίδραση σου και θα σε εκθέσει ότι είσαι ο κακός.

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι που συχνάζεται εδώ μέσα υφίστασται τέτοια.

[ioannis2]

Θέλω να ρωτήσω κάτι και νομίζω ότι αυτό είναι το κατάλληλο θέμα... Είμαι πολύ αγχωμένη και στεναχωρημένη εδώ και κάποιες ώρες και νιώθω πόνο στην πλευρά της καρδιάς, είναι φυσιολογικό αυτό; Είναι ψυχοσωματικό σύμπτωμα; Δεν φοβάμαι ότι θα πάθω έμφραγμα ή κάτι τέτοιο αλλά με ενοχλεί πολύ αυτός ο πόνος... Ξέρει κανείς να μου πει ή να πάρω το γιατρό; Δεν έχω πολλή όρεξη να μιλήσω γι' αυτό ρωτάω εδώ πρώτα...

Ο γιατρός είναι ο μόνος που θα σου πει υπεύθυνα. Με αυτά που περιγράφεις ο πόνος είναι αποτέλεσμα του έντονου συναισθήματος και το σημείο που τον νιώθεις είναι από τα φυσιολογικά σημεία που εμφανίζεται τλετοιος πόνος άμα έχεις τέτοια συναισθήματα. Εγώ άμα έχω τέτοια συναισθήματα μπορεί να χω ταχυπαλμία ή να νιώθω κρύο ή εφίδρωση στα χέρια, αδυναμία, πόνο στο μέρος του στομαχιού, κόπωση, πονοκέφαλο ή συνδυασμό κάποιοων π αυτά. Κάνε αυτο που ξέρεις πως άμα το κάνεις νιώθεις καλύτερα.