Είμαι σε αδιέξοδο

[monaxikos]

Γειά σας, φίλοι! Έχω να γράψω πάρα πολύ καιρό και είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι (ίσως και κανένας) από τους χρήστες με θυμούνται. Βασικά, το nickname μου περιγράφει το πώς νοιώθω, όχι το τί φαίνεται προς τα έξω! Φαίνομαι ένας ευχάριστος και κοινωνικός άνθρωπος, χαμογελαστός. Αυτούς να φοβάσαι...μπορεί να κρύβουν μεγάλη δυστυχία μέσα τους. Εδώ και χρόνια παλεύω μεταξύ της μοναξιάς και της κοινωνικότητας. Ομολογώ ότι έκανα εντυπωσιακά βήματα...κάνοντας πολλούς φίλους (ή \'φίλους\").

Ξέρω ότι κάθε είδους φιλία στηρίζεται σε μια συναλλαγή...όχι αναγκαστικά ηθικά επιλήψιμη. Ο ένας δίνει λεφτά και κερνάει, ο άλλος δίνει παρέα. Ο ένας ακούει, ο άλλος μιλάει. Ο ένας λέει αστεία και επιβεβαιώνεται, ο άλλος τα ακούει και περνάει καλά! Αλλιώς, δεν θα είχαμε ανάγκη για φίλους. Και δεν είναι αναγκαστικά μονόδρομη η συναλλαγή...συχνά αλλάζουν οι ρόλοι!

Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω μπλέξει σε συναλλαγή του τύπου: εγώ ακούω προβλήματα των άλλων και δίνω λύσεις και οι άλλοι μου τα λένε και περιμένουν ένα παρηγορηρικό λόγο, κάτι καλό και θετικό. Όπως και humour...περιμένουν πολύ την ατάκα μου, την \"έξυπνάδα\". Εγώ, καταλαβαίνετε, ότι αντλώ ικανοποίηση από την αποδοχή...πόσο μάλλον που ήμουν κάποτε πολύ μοναχικό παιδί! Το κακό είναι ότι αυτή η συναλλαγή συχνά με κουράζει...Νοιώθω και άβολα να λέω τα δικά μου προβλήματα...όταν το κάνω, βγαίνω από το στερεότυπό που έχω, υπ\' ευθύνη μου, σχηματίσει και δεν είμαι τόσο συμπαθής. Δε λέω, οι φίλοι μου πάλι μου φέρονται καλά και με ακούνε, αλλά τελικά δε μου προσφέρουν κάτι (όπως αυτοί νοιώθουν ότι τους προσφέρω εγώ). Δεν με ικανοποιεί καμία συμβουλή τους, κανένας καλός λόγος....Και με δυστυχεί που σιγα-σιγά καταλαβαίνω ότι είμαι στην πραγματικότητα μόνος. Κοντεύω τα 30 και βλέπω φίλους να κάνουν σχέσεις, να παντρεύονται και χαίρομαι για αυτούς, αλλά ξέρω ότι όλο και λιγότερο θα είμαστε μαζί. Αφήστε δεν είναι λίγες φορές που όταν κάποιος έγινε ευτυχισμένος...με έγραψε κιόλας. Δεν είναι προσωπικό...όλοι όταν κάνουν σχέση βάζουν λίγο πιο πίσω τους φίλους. Όμως, εγώ, όντας και μόνος σε επίπεδο ερωτικό...αρχίζω να νοιώθω τις επιπτώσεις.

Τελευταία, έχουν γίνει αλλαγές στη ζωή μου! Έχω αλλάξει πόλη, κάνω μια πολύ ικανοποιητική δουλειά και έχω πιο πολλή αυτοπεποίθηση. Όμως, είμαι μακρυά από παλιούς φίλους. Αντίθετα, έχω γεμίσει χρόνο με επιφανειακές σεξουαλικές εμπειρίες...που ξέρω ότι δεν με καλύπτουν. Δυσκολεύομαι να βρω έναν ερωτικό σύντροφο...μόνο το επιφανειακό σεξ βρίσκω και όχι συχνά όπως το θέλω. Δυστυχώς, είμαι ομοφυλόφιλος....και δεν είναι τόσο εύκολο να κάνω αυτό που θέλω με έναν άνθρωπο που θέλω (κατά βάση, σε εμάς, μετράνε πολύ επιφανειακά κριτήρια για σχέση)...αλλά προσπαθώ να πιαστώ από κάθε τί που ίσως να αξίζει. Έχω χρόνια να κάνω σχέση, έχω ξεχάσει πώς είναι...και τώρα, σε ξένη πόλη, χωρίς αυτούς τους φίλους (που και αυτοί λίγο-λίγο έφευγαν), νοιώθω μεγάλη ανάγκη για γνωριμίες...αλλά σαν να βλέπω ότι οι άλλοι δεν το έχουν ανάγκη. Στη δουλειά με συμπάθουν όλοι οι συνάδελφοι και έχουμε καλό κλίμα. Αν δεν είχα και αυτούς θα τα είχα παίξει!

Πώς γίνεται εγώ να νοιώθω να αλλάζω, να γίνομαι πιο δυνατός...και οι γύρω μου να με ρίχνουν...να με προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Λες και όλοι κολλάνε με όλους και εγώ είμαι ο μαλ@@ας της παρέας...ο ξενέρωτος ή κάτι άλλο. Το περίεργο είναι ότι στον κύκλο μου τον υπόλοιπο νοιώθω μια χαρά, με αντιμετωπίζουν με σεβασμό...ενώ μεταξύ ομοφυλοφίλων νοιώθω μειονεκτικά και δεν μπορώ να διεκδικήσω τίποτα. Ή πέφτω σε άτομα διαταραγμένα (που μου αρέσουν εμφανισιακά...) ή σε άτομα normal, αλλά που δεν με ελκύουν ερωτικά.

Δε σας ζητάω κάποια συμβουλή...απλά ένοιωθα ένα βάρος και ήθελα να το πω κάπου. Η δήθεν κολλητή μου είναι σε ταξίδι με τον γκόμενο και με έχει ξεχάσει εδώ και μέρες....και εγώ στο ιντερνετ...και στη μοναξιά μου...

[weird]

Originally posted by monaxikos
Γειά σας, φίλοι! Έχω να γράψω πάρα πολύ καιρό και είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι (ίσως και κανένας) από τους χρήστες με θυμούνται. Βασικά, το nickname μου περιγράφει το πώς νοιώθω, όχι το τί φαίνεται προς τα έξω!

Συχνά, το τι φαίνεται κανείς απέχει απο το τί νιώθει μέσα του.. δυστυχώς.

Φαίνομαι ένας ευχάριστος και κοινωνικός άνθρωπος, χαμογελαστός. Αυτούς να φοβάσαι...μπορεί να κρύβουν μεγάλη δυστυχία μέσα τους. Εδώ και χρόνια παλεύω μεταξύ της μοναξιάς και της κοινωνικότητας. Ομολογώ ότι έκανα εντυπωσιακά βήματα...κάνοντας πολλούς φίλους (ή \'φίλους\").

Ξέρω ότι κάθε είδους φιλία στηρίζεται σε μια συναλλαγή...όχι αναγκαστικά ηθικά επιλήψιμη. Ο ένας δίνει λεφτά και κερνάει, ο άλλος δίνει παρέα. Ο ένας ακούει, ο άλλος μιλάει. Ο ένας λέει αστεία και επιβεβαιώνεται, ο άλλος τα ακούει και περνάει καλά! Αλλιώς, δεν θα είχαμε ανάγκη για φίλους. Και δεν είναι αναγκαστικά μονόδρομη η συναλλαγή...συχνά αλλάζουν οι ρόλοι!

Αυτό είναι το ζητούμενο. Να εναλάσσονται οι ρόλοι. Για να καλύπτονται πληρέστερα και οι δύο πλευρές.

Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω μπλέξει σε συναλλαγή του τύπου: εγώ ακούω προβλήματα των άλλων και δίνω λύσεις και οι άλλοι μου τα λένε και περιμένουν ένα παρηγορηρικό λόγο, κάτι καλό και θετικό. Όπως και humour...περιμένουν πολύ την ατάκα μου, την \"έξυπνάδα\". Εγώ, καταλαβαίνετε, ότι αντλώ ικανοποίηση από την αποδοχή...πόσο μάλλον που ήμουν κάποτε πολύ μοναχικό παιδί! Το κακό είναι ότι αυτή η συναλλαγή συχνά με κουράζει...

Όταν νιώθεις οτι σπαταλάς περισσότερη ενέργεια απο όση αντέχεις? Προσωπικά αυτό μου έχει συμβεί πολλές φορές, οπότε μετά κλείνομαι στον εαυτό μου για να ανασυγκροτηθώ.


Νοιώθω και άβολα να λέω τα δικά μου προβλήματα...όταν το κάνω, βγαίνω από το στερεότυπό που έχω, υπ\' ευθύνη μου, σχηματίσει και δεν είμαι τόσο συμπαθής.
Δεν είσαι συμπαθής στους άλλους, ή εσύ δεν νιώθεις συμπαθής ή νιώθεις και κάπως αμήχανα/περίεργα εκτός στερεοτύπου?



Δε λέω, οι φίλοι μου πάλι μου φέρονται καλά και με ακούνε, αλλά τελικά δε μου προσφέρουν κάτι (όπως αυτοί νοιώθουν ότι τους προσφέρω εγώ). Δεν με ικανοποιεί καμία συμβουλή τους, κανένας καλός λόγος....Και με δυστυχεί που σιγα-σιγά καταλαβαίνω ότι είμαι στην πραγματικότητα μόνος.

Το έχω νιώσει και αυτό, δυστυχώς. Όταν οι άλλοι δεν μπορουν να σε ακούσουν με τον τρόπο που τους ακούς εσύ ή δεν μπορούν να σε καλύψουν το ίδιο με τις συμβουλές τους... και το συναίσθημα είναι μια αδιέξοδη μοναξιά, γιατί και πού ανοίγεσαι, δεν γεμίζεις, δεν βλέπεις το είδος εκείνο της βοήθειας/κατανόησηςπου θα είχες ανάγκη... έτσι το βιώνω εγώ τουλάχιστον.


Κοντεύω τα 30 και βλέπω φίλους να κάνουν σχέσεις, να παντρεύονται και χαίρομαι για αυτούς, αλλά ξέρω ότι όλο και λιγότερο θα είμαστε μαζί. Αφήστε δεν είναι λίγες φορές που όταν κάποιος έγινε ευτυχισμένος...με έγραψε κιόλας. Δεν είναι προσωπικό...όλοι όταν κάνουν σχέση βάζουν λίγο πιο πίσω τους φίλους. Όμως, εγώ, όντας και μόνος σε επίπεδο ερωτικό...αρχίζω να νοιώθω τις επιπτώσεις.

Υπήρξαν πολλοί αυτοί που με ξέχασαν, όταν έκαναν μια σχέση. Αν είχα κι εγώ σχέση, ίσως δεν θα ένιωθα το ίδιο βαριά την συμπεριφόρά τους, χωρίς όμως και πάλι να τους δικαιολογώ.

Τελευταία, έχουν γίνει αλλαγές στη ζωή μου! Έχω αλλάξει πόλη, κάνω μια πολύ ικανοποιητική δουλειά και έχω πιο πολλή αυτοπεποίθηση. Όμως, είμαι μακρυά από παλιούς φίλους. Αντίθετα, έχω γεμίσει χρόνο με επιφανειακές σεξουαλικές εμπειρίες...που ξέρω ότι δεν με καλύπτουν. Δυσκολεύομαι να βρω έναν ερωτικό σύντροφο...μόνο το επιφανειακό σεξ βρίσκω και όχι συχνά όπως το θέλω. Δυστυχώς, είμαι ομοφυλόφιλος....και δεν είναι τόσο εύκολο να κάνω αυτό που θέλω με έναν άνθρωπο που θέλω (κατά βάση, σε εμάς, μετράνε πολύ επιφανειακά κριτήρια για σχέση)...

Για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό? Δεν θα κατέτασσα τους ανθρώπους σε επιφανειακούς και μη, ανάλογα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους...



αλλά προσπαθώ να πιαστώ από κάθε τί που ίσως να αξίζει. Έχω χρόνια να κάνω σχέση, έχω ξεχάσει πώς είναι...και τώρα, σε ξένη πόλη, χωρίς αυτούς τους φίλους (που και αυτοί λίγο-λίγο έφευγαν), νοιώθω μεγάλη ανάγκη για γνωριμίες...αλλά σαν να βλέπω ότι οι άλλοι δεν το έχουν ανάγκη.

Σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι που ζητούν το ίδιο πράγμα με εσένα. Βέβαια σε μια επαρχία οι επιλογές είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένες...


Στη δουλειά με συμπάθουν όλοι οι συνάδελφοι και έχουμε καλό κλίμα. Αν δεν είχα και αυτούς θα τα είχα παίξει!

Πώς γίνεται εγώ να νοιώθω να αλλάζω, να γίνομαι πιο δυνατός...και οι γύρω μου να με ρίχνουν...να με προσγειώνουν στην πραγματικότητα.

Καμιά φορά, το πώς σε αξιολογεί το εκάστοτε περιβάλλον δεν είναι και δεν πρέπει να είναι δείκτης της αξίας σου.


Λες και όλοι κολλάνε με όλους και εγώ είμαι ο μαλ@@ας της παρέας...ο ξενέρωτος ή κάτι άλλο. Το περίεργο είναι ότι στον κύκλο μου τον υπόλοιπο νοιώθω μια χαρά, με αντιμετωπίζουν με σεβασμό...ενώ μεταξύ ομοφυλοφίλων νοιώθω μειονεκτικά και δεν μπορώ να διεκδικήσω τίποτα. Ή πέφτω σε άτομα διαταραγμένα (που μου αρέσουν εμφανισιακά...) ή σε άτομα normal, αλλά που δεν με ελκύουν ερωτικά.

Αυτό δεν το κατάλαβα, θα μπορούσες να γίνεις πιο συγκεκριμένος? Κατά τα άλλα, το αίσθημα μειονεξίας που νιώθεις απέναντι τους, έχεις βρει απο πού πηγάζει? Μήπως δεν έχεις αποδεχθεί πλήρως την ιδιαιτερότητά σου αυτή?

Δε σας ζητάω κάποια συμβουλή...απλά ένοιωθα ένα βάρος και ήθελα να το πω κάπου. Η δήθεν κολλητή μου είναι σε ταξίδι με τον γκόμενο και με έχει ξεχάσει εδώ και μέρες....και εγώ στο ιντερνετ...και στη μοναξιά μου...

Δεν είσαι μόνος :)
Τα λόγια σου είχαν πολλά να μου πουν.
Σίγουρα, θέλεις χρόνο να προσαρμοστείς, κι όλα θα πάνε προς το καλύτερο.
Οσο για την ουσιαστικότητα των επαφών και των φιλίων, αλλά και της δυνατότητας για αληθινή επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, είναι ένα ευρύτερο θέμα της εποχής μας αυτό...

[monaxikos]

Originally posted by weird

Originally posted by monaxikos
Γειά σας, φίλοι! Έχω να γράψω πάρα πολύ καιρό και είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι (ίσως και κανένας) από τους χρήστες με θυμούνται. Βασικά, το nickname μου περιγράφει το πώς νοιώθω, όχι το τί φαίνεται προς τα έξω!

Συχνά, το τι φαίνεται κανείς απέχει απο το τί νιώθει μέσα του.. δυστυχώς.

Φαίνομαι ένας ευχάριστος και κοινωνικός άνθρωπος, χαμογελαστός. Αυτούς να φοβάσαι...μπορεί να κρύβουν μεγάλη δυστυχία μέσα τους. Εδώ και χρόνια παλεύω μεταξύ της μοναξιάς και της κοινωνικότητας. Ομολογώ ότι έκανα εντυπωσιακά βήματα...κάνοντας πολλούς φίλους (ή \'φίλους\").

Ξέρω ότι κάθε είδους φιλία στηρίζεται σε μια συναλλαγή...όχι αναγκαστικά ηθικά επιλήψιμη. Ο ένας δίνει λεφτά και κερνάει, ο άλλος δίνει παρέα. Ο ένας ακούει, ο άλλος μιλάει. Ο ένας λέει αστεία και επιβεβαιώνεται, ο άλλος τα ακούει και περνάει καλά! Αλλιώς, δεν θα είχαμε ανάγκη για φίλους. Και δεν είναι αναγκαστικά μονόδρομη η συναλλαγή...συχνά αλλάζουν οι ρόλοι!

Αυτό είναι το ζητούμενο. Να εναλάσσονται οι ρόλοι. Για να καλύπτονται πληρέστερα και οι δύο πλευρές.

Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω μπλέξει σε συναλλαγή του τύπου: εγώ ακούω προβλήματα των άλλων και δίνω λύσεις και οι άλλοι μου τα λένε και περιμένουν ένα παρηγορηρικό λόγο, κάτι καλό και θετικό. Όπως και humour...περιμένουν πολύ την ατάκα μου, την \"έξυπνάδα\". Εγώ, καταλαβαίνετε, ότι αντλώ ικανοποίηση από την αποδοχή...πόσο μάλλον που ήμουν κάποτε πολύ μοναχικό παιδί! Το κακό είναι ότι αυτή η συναλλαγή συχνά με κουράζει...

Όταν νιώθεις οτι σπαταλάς περισσότερη ενέργεια απο όση αντέχεις? Προσωπικά αυτό μου έχει συμβεί πολλές φορές, οπότε μετά κλείνομαι στον εαυτό μου για να ανασυγκροτηθώ.


Νοιώθω και άβολα να λέω τα δικά μου προβλήματα...όταν το κάνω, βγαίνω από το στερεότυπό που έχω, υπ\' ευθύνη μου, σχηματίσει και δεν είμαι τόσο συμπαθής.
Δεν είσαι συμπαθής στους άλλους, ή εσύ δεν νιώθεις συμπαθής ή νιώθεις και κάπως αμήχανα/περίεργα εκτός στερεοτύπου?



Δε λέω, οι φίλοι μου πάλι μου φέρονται καλά και με ακούνε, αλλά τελικά δε μου προσφέρουν κάτι (όπως αυτοί νοιώθουν ότι τους προσφέρω εγώ). Δεν με ικανοποιεί καμία συμβουλή τους, κανένας καλός λόγος....Και με δυστυχεί που σιγα-σιγά καταλαβαίνω ότι είμαι στην πραγματικότητα μόνος.

Το έχω νιώσει και αυτό, δυστυχώς. Όταν οι άλλοι δεν μπορουν να σε ακούσουν με τον τρόπο που τους ακούς εσύ ή δεν μπορούν να σε καλύψουν το ίδιο με τις συμβουλές τους... και το συναίσθημα είναι μια αδιέξοδη μοναξιά, γιατί και πού ανοίγεσαι, δεν γεμίζεις, δεν βλέπεις το είδος εκείνο της βοήθειας/κατανόησηςπου θα είχες ανάγκη... έτσι το βιώνω εγώ τουλάχιστον.


Κοντεύω τα 30 και βλέπω φίλους να κάνουν σχέσεις, να παντρεύονται και χαίρομαι για αυτούς, αλλά ξέρω ότι όλο και λιγότερο θα είμαστε μαζί. Αφήστε δεν είναι λίγες φορές που όταν κάποιος έγινε ευτυχισμένος...με έγραψε κιόλας. Δεν είναι προσωπικό...όλοι όταν κάνουν σχέση βάζουν λίγο πιο πίσω τους φίλους. Όμως, εγώ, όντας και μόνος σε επίπεδο ερωτικό...αρχίζω να νοιώθω τις επιπτώσεις.

Υπήρξαν πολλοί αυτοί που με ξέχασαν, όταν έκαναν μια σχέση. Αν είχα κι εγώ σχέση, ίσως δεν θα ένιωθα το ίδιο βαριά την συμπεριφόρά τους, χωρίς όμως και πάλι να τους δικαιολογώ.

Τελευταία, έχουν γίνει αλλαγές στη ζωή μου! Έχω αλλάξει πόλη, κάνω μια πολύ ικανοποιητική δουλειά και έχω πιο πολλή αυτοπεποίθηση. Όμως, είμαι μακρυά από παλιούς φίλους. Αντίθετα, έχω γεμίσει χρόνο με επιφανειακές σεξουαλικές εμπειρίες...που ξέρω ότι δεν με καλύπτουν. Δυσκολεύομαι να βρω έναν ερωτικό σύντροφο...μόνο το επιφανειακό σεξ βρίσκω και όχι συχνά όπως το θέλω. Δυστυχώς, είμαι ομοφυλόφιλος....και δεν είναι τόσο εύκολο να κάνω αυτό που θέλω με έναν άνθρωπο που θέλω (κατά βάση, σε εμάς, μετράνε πολύ επιφανειακά κριτήρια για σχέση)...

Για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό? Δεν θα κατέτασσα τους ανθρώπους σε επιφανειακούς και μη, ανάλογα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους...


αλλά προσπαθώ να πιαστώ από κάθε τί που ίσως να αξίζει. Έχω χρόνια να κάνω σχέση, έχω ξεχάσει πώς είναι...και τώρα, σε ξένη πόλη, χωρίς αυτούς τους φίλους (που και αυτοί λίγο-λίγο έφευγαν), νοιώθω μεγάλη ανάγκη για γνωριμίες...αλλά σαν να βλέπω ότι οι άλλοι δεν το έχουν ανάγκη.

Σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι που ζητούν το ίδιο πράγμα με εσένα. Βέβαια σε μια επαρχία οι επιλογές είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένες...


Στη δουλειά με συμπάθουν όλοι οι συνάδελφοι και έχουμε καλό κλίμα. Αν δεν είχα και αυτούς θα τα είχα παίξει!

Πώς γίνεται εγώ να νοιώθω να αλλάζω, να γίνομαι πιο δυνατός...και οι γύρω μου να με ρίχνουν...να με προσγειώνουν στην πραγματικότητα.

Καμιά φορά, το πώς σε αξιολογεί το εκάστοτε περιβάλλον δεν είναι και δεν πρέπει να είναι δείκτης της αξίας σου.


Λες και όλοι κολλάνε με όλους και εγώ είμαι ο μαλ@@ας της παρέας...ο ξενέρωτος ή κάτι άλλο. Το περίεργο είναι ότι στον κύκλο μου τον υπόλοιπο νοιώθω μια χαρά, με αντιμετωπίζουν με σεβασμό...ενώ μεταξύ ομοφυλοφίλων νοιώθω μειονεκτικά και δεν μπορώ να διεκδικήσω τίποτα. Ή πέφτω σε άτομα διαταραγμένα (που μου αρέσουν εμφανισιακά...) ή σε άτομα normal, αλλά που δεν με ελκύουν ερωτικά.

Αυτό δεν το κατάλαβα, θα μπορούσες να γίνεις πιο συγκεκριμένος? Κατά τα άλλα, το αίσθημα μειονεξίας που νιώθεις απέναντι τους, έχεις βρει απο πού πηγάζει? Μήπως δεν έχεις αποδεχθεί πλήρως την ιδιαιτερότητά σου αυτή?

Δε σας ζητάω κάποια συμβουλή...απλά ένοιωθα ένα βάρος και ήθελα να το πω κάπου. Η δήθεν κολλητή μου είναι σε ταξίδι με τον γκόμενο και με έχει ξεχάσει εδώ και μέρες....και εγώ στο ιντερνετ...και στη μοναξιά μου...

Δεν είσαι μόνος :)
Τα λόγια σου είχαν πολλά να μου πουν.
Σίγουρα, θέλεις χρόνο να προσαρμοστείς, κι όλα θα πάνε προς το καλύτερο.
Οσο για την ουσιαστικότητα των επαφών και των φιλίων, αλλά και της δυνατότητας για αληθινή επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, είναι ένα ευρύτερο θέμα της εποχής μας αυτό...

Καταρχάς, σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Και μόνο για τον χρόνο που αφιέρωσες...Να είσαι καλά! Αναφορικά με αυτά που με ρωτάς, θα ήθελα να σου πω τα εξής: Όταν φέρεσαι με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που έχεις συνηθίσει τους άλλους, συχνά τους απογοητεύεις. Είμαι σε φάση που δε με νοιάζει και πολύ αν απογοητεύσω κάποιους που με απογοητεύουν και αυτοί. Γίνομαι λιγότερο συμπαθής...αλλά δεν είναι και κακό...είναι αδιανόητο να σε συμπαθούν όλοι και συνέχεια, να κάνεις συνέχεια χάρες! Εν τέλει...είναι βαρετό!:)

Δεν ξέρω αν έχεις σχέση με ομοφυλοφιλους, αλλά μεγάλο ποσοστό έχει αναπτύξει περίεργες συμπεριφορές και πολλοί θα έχριζαν ψυχιατρικής υποστήριξης! Δεν το λέω υποτιμητικά. Άλλωστε απευθύνομαι σε ένα forum όπου ένα ποσοστό των μελών και αναγνωστών αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Και εγώ δεν είμαι από έξω. Όμως, όλα αυτά χτυπάνε και στις ανθρώπινες σχέσεις. Π.χ. είμαι συμμαζεμένο παιδί...και πολλοί ομοφυλόφιλοι είναι σαν να βγήκαν από το κλουβί με τις τρελές και έχουν μια μόνιμη σεξουαλική υπερδιέγερση, που μεταφράζεται σε πολλαπλές και ασταθείς σεξουαλικές εμπειρίες. Άλλοι πάλι είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους και ντρέπονται και τη σκιά τους...και νομίζουν ότι είναι ετεροφυλόφιλοι και ότι σε 5 χρόνια θα έχουν γυναίκα και παιδιά, γιατί \"έτσι πρέπει\". Επίσης, έχω γνωρίσει αρκετά άτομα με κατάθλιψη, ιδεοληψίες ή σχιζοφρένεια. Δεν το λέω σαν κάτι κακό. Απλά, δε βοηθά σε μια ισορροπημένη σχέση και δεν είσαι σίγουρος με τί έχεις να κάνεις, τη μία είναι έτσι και την άλλη αλλιώς. Οι λόγοι που οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζουν αυξημένα προβλήματα ψυχολογικού ή ψυχιατρικού ενδιαφέροντος ποικίλλουν: 1) Αδυναμία πραγματικής κοινωνικοποίησης, καθότι προτιμούν το γκέτο με τους ομοειδείς τους, παρά το άνοιγμα στην κοινωνία, η οποία ενδεχομένως τους έχει καταπιέσει (θρησκοληψίες, κατακραυγή, αντιδράσεις από τους γονείς). 2) Έλλειψη κοινωνικού ελέγχου στις σχέσεις τους. Λειτουργούν κατά βάση με τη λογική ότι η ζωή τους είναι μέχρι τα 30, άντε τα 40..πρέπει να περνάνε καλά (όπως όλοι οι νέοι...) και μετά...τί; Δεν έχει οικογένεια, δεν έχει παιδιά...τους περιμένει, ίσως, μια μοναχική ζωή. Και ξορκίζουν το κακό με το να κάνουν ακόμη και στα 40 ή 50 σαν 20χρονα...Και να μη δέχονται την ωρίμασή του.

Τα δικά μου θεματάκια έχουν σχέση με το γεγονός ότι δε λειτουργώ με κριτήρια καθαρά ομοφυλοφιλικά, αλλά και δε συμβιβάζομαι με αρρωστημένες καταστάσεις. Θέλω ανθρώπους αρμονικούς στο μυαλό, ήρεμους και όμορφους στην ψυχή. Και όλο αυτό πρέπει να υπάρξει σε κάποιον που θα σε ελκύει και ερωτικά - εμφανισιακά. Αυτό μου είναι ακατόρθωτο να το βρω, χωρίς να έχω πολύ υψηλα standards....αλλά και χωρίς να είμαι και εγώ (εμφανισιακά) κάτι ιδιαίτερο, απλά συμπαθητικός σε παρουσιαστικό. Ξέρω, ξέρω...αυτά τα προβλήματα τα έχει όλος ο κόσμος, όχι μόνο οι ομοφυλόφιλοι...αλλά σε εμάς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό η λαγνεία για το τέλειο και η σθνειδητοποίηση της προσωρινότητας (σπάνια μια σχέση κρατάει πολλά πολλά χρόνια, πάνω από 5-6). Και συνχά, μια μακροχρόνια σχέση είναι και ελέυθερη...καταλήγει απλή φιλία. Ίσως είναι πιο ρεαλιστικό και λιγότερο μικροαστικό..δεν ξέρω. Αλλά εδώ δεν έχω κάνει καν κάποια σχέση μεγάλη...Πάντως, οι πιο πολλοί είναι σε τέτοια πρότυπα.Έχω αποδεχθεί από την παιδική μου ηλικία το τί είμαι...το πρόβλημά μου είναι με τους ομοίους μου, και όχι με τους ετεροφυλόφιλους, από τους οποίους έχω πολύ καλή αποδοχη στο θέμα αυτό. Αυτά για την ώρα!

[Θεοφανία]

Φίλε μου καταρχήν συγχαρητήρια, έχεις πολύ καλή σκέψη, ορθή και φαίνεσαι να έχεις ψάξει πολύ μέσα σου.
Αυτό που με προβληματίζει είναι το εξής: το πρόβλημα σου είναι ότι δεν μπορείς να βρεις σύντροφο; Επειδή έχω φίλους γκει, έχω δει πολύ καλές σχέσεις με ανθρώπους που αγαπιούνται και στηρίζονται πολύ μεταξύ τους. Δεν θεωρώ πως είναι εντελώς αδύνατο να σου τύχει και σένα κάτι τέτοιο.
Άλλωστε μη ξεχνάς πως σαν και σένα υπάρχουν και άλλα άτομα που ψάχνουν το ίδιο. Μήπως θα έπρεπε να διευρύνεις περισσότερο τον κύκο σου?

[weird]

Originally posted by monaxikos

Καταρχάς, σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Και μόνο για τον χρόνο που αφιέρωσες...Να είσαι καλά! Αναφορικά με αυτά που με ρωτάς, θα ήθελα να σου πω τα εξής: Όταν φέρεσαι με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που έχεις συνηθίσει τους άλλους, συχνά τους απογοητεύεις. Είμαι σε φάση που δε με νοιάζει και πολύ αν απογοητεύσω κάποιους που με απογοητεύουν και αυτοί. Γίνομαι λιγότερο συμπαθής...αλλά δεν είναι και κακό...είναι αδιανόητο να σε συμπαθούν όλοι και συνέχεια, να κάνεις συνέχεια χάρες! Εν τέλει...είναι βαρετό!:)

Δεν ξέρω αν έχεις σχέση με ομοφυλοφιλους, αλλά μεγάλο ποσοστό έχει αναπτύξει περίεργες συμπεριφορές και πολλοί θα έχριζαν ψυχιατρικής υποστήριξης!
Γνωρίζω ομοφυλόφιλους που ανήκουν σε αυτό το ποσοστό που αναφέρεις. Κυρίως νεαρότερα σε ηλικία, κακομαθημένα παιδάκια που έχουν ταυτίσει το τρέντι με την ζωή τους κι έχουν ένταχθεί σε μια μικροκοινωνία που τροφοδοτείται απο το ίδιο της το αίμα... Θάψιμο, σχολιασμοί, επιφανειακότητα, περιθωριοποίηση και μυθοποιηση προτύπων συμπεριφοράς, είδικά του τύπου Μπέβερλι Χιλς. Γνωρίζω όμως και άλλους, που΄εχουν καταφέρει να διατηρούν μια μακροχρόνια σχέση αγάπης και να ζουν αρμονικά, αποδεχόμενοι πλήρως το ποιοί είναι και όντας καλά. Δεν είναι όλοι ένα πράγμα.

Δεν το λέω υποτιμητικά. Άλλωστε απευθύνομαι σε ένα forum όπου ένα ποσοστό των μελών και αναγνωστών αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Και εγώ δεν είμαι από έξω. Όμως, όλα αυτά χτυπάνε και στις ανθρώπινες σχέσεις. Π.χ. είμαι συμμαζεμένο παιδί...και πολλοί ομοφυλόφιλοι είναι σαν να βγήκαν από το κλουβί με τις τρελές και έχουν μια μόνιμη σεξουαλική υπερδιέγερση, που μεταφράζεται σε πολλαπλές και ασταθείς σεξουαλικές εμπειρίες. Άλλοι πάλι είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους και ντρέπονται και τη σκιά τους...και νομίζουν ότι είναι ετεροφυλόφιλοι και ότι σε 5 χρόνια θα έχουν γυναίκα και παιδιά, γιατί \"έτσι πρέπει\". Επίσης, έχω γνωρίσει αρκετά άτομα με κατάθλιψη, ιδεοληψίες ή σχιζοφρένεια. Δεν το λέω σαν κάτι κακό. Απλά, δε βοηθά σε μια ισορροπημένη σχέση και δεν είσαι σίγουρος με τί έχεις να κάνεις, τη μία είναι έτσι και την άλλη αλλιώς. Οι λόγοι που οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζουν αυξημένα προβλήματα ψυχολογικού ή ψυχιατρικού ενδιαφέροντος ποικίλλουν: 1) Αδυναμία πραγματικής κοινωνικοποίησης, καθότι προτιμούν το γκέτο με τους ομοειδείς τους, παρά το άνοιγμα στην κοινωνία, η οποία ενδεχομένως τους έχει καταπιέσει (θρησκοληψίες, κατακραυγή, αντιδράσεις από τους γονείς). 2) Έλλειψη κοινωνικού ελέγχου στις σχέσεις τους. Λειτουργούν κατά βάση με τη λογική ότι η ζωή τους είναι μέχρι τα 30, άντε τα 40..πρέπει να περνάνε καλά (όπως όλοι οι νέοι...) και μετά...τί; Δεν έχει οικογένεια, δεν έχει παιδιά...τους περιμένει, ίσως, μια μοναχική ζωή. Και ξορκίζουν το κακό με το να κάνουν ακόμη και στα 40 ή 50 σαν 20χρονα...Και να μη δέχονται την ωρίμασή του.

Για τη σύνδεση ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και την ευπάθεια σε ψυχολογικές νόσους δεν ξέρω, δεν το έχω ψάξει να σου πω αν και δεν βρίσκω άστοχα τα όσα λες. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που είναι ισορροπημένοι, εννοώ υγιείς, όπως εσύ έτσι και άλλοι, ας μην ταυτίζουμε το ποσοστό με το σύνολο.

Τα δικά μου θεματάκια έχουν σχέση με το γεγονός ότι δε λειτουργώ με κριτήρια καθαρά ομοφυλοφιλικά, αλλά και δε συμβιβάζομαι με αρρωστημένες καταστάσεις. Θέλω ανθρώπους αρμονικούς στο μυαλό, ήρεμους και όμορφους στην ψυχή. Και όλο αυτό πρέπει να υπάρξει σε κάποιον που θα σε ελκύει και ερωτικά - εμφανισιακά.

Σαν να μην αφήνεις να σε προσδιορίζει η ταμπέλα της σεξουαλικότητάς σου ως άνθρωπο, σωστά? Και θέλεις και ο άλλος, να λειτουργεί ελευθερα απο αυτήν την ταμπέλα.



Αυτό μου είναι ακατόρθωτο να το βρω, χωρίς να έχω πολύ υψηλα standards....αλλά και χωρίς να είμαι και εγώ (εμφανισιακά) κάτι ιδιαίτερο, απλά συμπαθητικός σε παρουσιαστικό. Ξέρω, ξέρω...αυτά τα προβλήματα τα έχει όλος ο κόσμος, όχι μόνο οι ομοφυλόφιλοι...αλλά σε εμάς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό η λαγνεία για το τέλειο και η σθνειδητοποίηση της προσωρινότητας (σπάνια μια σχέση κρατάει πολλά πολλά χρόνια, πάνω από 5-6). Και συνχά, μια μακροχρόνια σχέση είναι και ελέυθερη...καταλήγει απλή φιλία. Ίσως είναι πιο ρεαλιστικό και λιγότερο μικροαστικό..δεν ξέρω. Αλλά εδώ δεν έχω κάνει καν κάποια σχέση μεγάλη...Πάντως, οι πιο πολλοί είναι σε τέτοια πρότυπα.Έχω αποδεχθεί από την παιδική μου ηλικία το τί είμαι...το πρόβλημά μου είναι με τους ομοίους μου, και όχι με τους ετεροφυλόφιλους, από τους οποίους έχω πολύ καλή αποδοχη στο θέμα αυτό. Αυτά για την ώρα!

Λαγνεία για το τέλειο, της εικόνας φαντάζομαι... και συναίσθηση βαθύτερη του υπαρξιακού άγχους, λόγω του οτι το πακέτο γάμος οικογενεια παιδιά μοιάζει δυσπρόσιτο. Οπότε, νεότητα και πάλι νεότητα! Μου θύμισες τον Ντόριαν Γκρέη ;)

Σίγουρα, για κάποιους θα είναι έτσι. Οχι για όλους όμως...

Θα συμφωνήσω οτι χρειάζεσαι διαύλους γνωριμίας με άλλα άτομα, πλην του τωρινού κύκλου των συναναστροφών σου.

[monaxikos]

Originally posted by Θεοφανία
Φίλε μου καταρχήν συγχαρητήρια, έχεις πολύ καλή σκέψη, ορθή και φαίνεσαι να έχεις ψάξει πολύ μέσα σου.
Αυτό που με προβληματίζει είναι το εξής: το πρόβλημα σου είναι ότι δεν μπορείς να βρεις σύντροφο; Επειδή έχω φίλους γκει, έχω δει πολύ καλές σχέσεις με ανθρώπους που αγαπιούνται και στηρίζονται πολύ μεταξύ τους. Δεν θεωρώ πως είναι εντελώς αδύνατο να σου τύχει και σένα κάτι τέτοιο.
Άλλωστε μη ξεχνάς πως σαν και σένα υπάρχουν και άλλα άτομα που ψάχνουν το ίδιο. Μήπως θα έπρεπε να διευρύνεις περισσότερο τον κύκο σου?

Σε ευχαριστώ, Θεοφανία! Δεν μου έχει συμβεί να αγαπήσω και να αγαπηθώ αμοιβαία! Δεν έχω υπερβολικές απαιτήσεις, αλλά δεν αφήνομαι και στην εμπειρία χωρίς να νοιώθω κάτι. Έτυχε να κανω στο παρελθόν σχέσεις με άτομα για τα οποία, πέρα από εκτίμηση για αυτό που ήταν, δεν μου έβγαζαν κάτι όμορφο, έναν έρωτα, κάτι να νοιώσω και να το χαρώ....Η σχέση μαζί τους ήταν κάτι τυπικό...και χάλασε εύκολα...σε 5-6 μήνες. Μάλιστα, συνηθίζω να χτίζω σε μια σχέση, να βρω δίαυλο επικοινωνίας, όχι να ψάχνω τα αρνητικά...Αλλά, αν δεν υπάρχει κάτι ωραίο από την αρχη και αν δεν είναι αμοιβαίο...πώς να προχωρήσεις; Σε αυτό έχω καταλήξει...δεν μπορώ χοντρούς συμβιβασμούς από την αρχή (εννοείται, είμαι διαλλακτικός σε καθημερινούς, μικρούς συμβιβασμούς...δεν ψάχνω έναν ιδεατό άνθρωπο).

Δεν πιστεύω ότι είμαι μοναδικός! Θα ήταν εξαιρετικά υπερφύαλο! Και είναι τυχεροί οι φίλοι σου που περιγράφεις! Έχω γνωρίσει πολύ λίγους τέτοιους...αλλά είναι σε ζευγάρι συνήθως. Καπαρομένοι!:) Πιθανόν να είναι και αρκετά όμορφοι (διότι, είναι πιο εύκολο για αυτούς να κάνουν σχέση, αν και μια σχέση δεν είναι προνόμιο μόνο των ωραίων, ακόμη σε σε εμάς). Εδώ που είμαι έκανα μια αξιόλογη γνωριμία...που δεν μπορώ να την προχωρήσω ερωτικά, δε μου βγαίνει. Ξέρω, είναι δύσκολο, θέλει ψάξιμο! Αλλά έχω κάνει αρκετό. Και τα gay μαγαζιά ή το ίντερνετ δεν με έχουν βοηθήσει όπως περίμενα πιο μικρός. Μερικοί είναι τυχεροί και στον επαγγελματικό ή φιλικό τους κύκλο έχουν κόσμο σχετικό να γνωρίσουν. Αλλά σκέφτομαι και το άλλο...τα άτομα που μου λες, μπορεί να είναι καλα μεταξύ τους. Δεν ξέρεις όμως, αν αυτό το ωραίο που βγάζουν μεταξύ τους, θα το έβγαζαν, φιλικά έστω, με μένα. Θέλω να πω...τους βλέπεις να είναι οκ άτομα...επειδή αγαπιούνται. Μπορεί σε μένα ή σε έναν άλλο να φερθούν διαφορετικά, να βγάλουν το κωλόπαιδο. Οι ερωτευμένοι φαίνονται πολύ καλοί, δίνουν μια όμορφη εικόνα...δε σημαίνει ότι είναι και με όλον τον κόσμο! Και μιλάω με βάση εμπειρία μου... Πάντως, δεν έχω τρόπο να διευρύνω τον κύκλο μου, πέρα από το ιντερνετ και κάποια μαγαζιά...αλλά μέχρι τώρα δεν έχουν αποδώσει ποιοτικά!

[monaxikos]

Originally posted by weird

Originally posted by monaxikos

Καταρχάς, σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Και μόνο για τον χρόνο που αφιέρωσες...Να είσαι καλά! Αναφορικά με αυτά που με ρωτάς, θα ήθελα να σου πω τα εξής: Όταν φέρεσαι με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που έχεις συνηθίσει τους άλλους, συχνά τους απογοητεύεις. Είμαι σε φάση που δε με νοιάζει και πολύ αν απογοητεύσω κάποιους που με απογοητεύουν και αυτοί. Γίνομαι λιγότερο συμπαθής...αλλά δεν είναι και κακό...είναι αδιανόητο να σε συμπαθούν όλοι και συνέχεια, να κάνεις συνέχεια χάρες! Εν τέλει...είναι βαρετό!:)

Δεν ξέρω αν έχεις σχέση με ομοφυλοφιλους, αλλά μεγάλο ποσοστό έχει αναπτύξει περίεργες συμπεριφορές και πολλοί θα έχριζαν ψυχιατρικής υποστήριξης!
Γνωρίζω ομοφυλόφιλους που ανήκουν σε αυτό το ποσοστό που αναφέρεις. Κυρίως νεαρότερα σε ηλικία, κακομαθημένα παιδάκια που έχουν ταυτίσει το τρέντι με την ζωή τους κι έχουν ένταχθεί σε μια μικροκοινωνία που τροφοδοτείται απο το ίδιο της το αίμα... Θάψιμο, σχολιασμοί, επιφανειακότητα, περιθωριοποίηση και μυθοποιηση προτύπων συμπεριφοράς, είδικά του τύπου Μπέβερλι Χιλς. Γνωρίζω όμως και άλλους, που΄εχουν καταφέρει να διατηρούν μια μακροχρόνια σχέση αγάπης και να ζουν αρμονικά, αποδεχόμενοι πλήρως το ποιοί είναι και όντας καλά. Δεν είναι όλοι ένα πράγμα.

Δεν το λέω υποτιμητικά. Άλλωστε απευθύνομαι σε ένα forum όπου ένα ποσοστό των μελών και αναγνωστών αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Και εγώ δεν είμαι από έξω. Όμως, όλα αυτά χτυπάνε και στις ανθρώπινες σχέσεις. Π.χ. είμαι συμμαζεμένο παιδί...και πολλοί ομοφυλόφιλοι είναι σαν να βγήκαν από το κλουβί με τις τρελές και έχουν μια μόνιμη σεξουαλική υπερδιέγερση, που μεταφράζεται σε πολλαπλές και ασταθείς σεξουαλικές εμπειρίες. Άλλοι πάλι είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους και ντρέπονται και τη σκιά τους...και νομίζουν ότι είναι ετεροφυλόφιλοι και ότι σε 5 χρόνια θα έχουν γυναίκα και παιδιά, γιατί \"έτσι πρέπει\". Επίσης, έχω γνωρίσει αρκετά άτομα με κατάθλιψη, ιδεοληψίες ή σχιζοφρένεια. Δεν το λέω σαν κάτι κακό. Απλά, δε βοηθά σε μια ισορροπημένη σχέση και δεν είσαι σίγουρος με τί έχεις να κάνεις, τη μία είναι έτσι και την άλλη αλλιώς. Οι λόγοι που οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζουν αυξημένα προβλήματα ψυχολογικού ή ψυχιατρικού ενδιαφέροντος ποικίλλουν: 1) Αδυναμία πραγματικής κοινωνικοποίησης, καθότι προτιμούν το γκέτο με τους ομοειδείς τους, παρά το άνοιγμα στην κοινωνία, η οποία ενδεχομένως τους έχει καταπιέσει (θρησκοληψίες, κατακραυγή, αντιδράσεις από τους γονείς). 2) Έλλειψη κοινωνικού ελέγχου στις σχέσεις τους. Λειτουργούν κατά βάση με τη λογική ότι η ζωή τους είναι μέχρι τα 30, άντε τα 40..πρέπει να περνάνε καλά (όπως όλοι οι νέοι...) και μετά...τί; Δεν έχει οικογένεια, δεν έχει παιδιά...τους περιμένει, ίσως, μια μοναχική ζωή. Και ξορκίζουν το κακό με το να κάνουν ακόμη και στα 40 ή 50 σαν 20χρονα...Και να μη δέχονται την ωρίμασή του.

Για τη σύνδεση ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και την ευπάθεια σε ψυχολογικές νόσους δεν ξέρω, δεν το έχω ψάξει να σου πω αν και δεν βρίσκω άστοχα τα όσα λες. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που είναι ισορροπημένοι, εννοώ υγιείς, όπως εσύ έτσι και άλλοι, ας μην ταυτίζουμε το ποσοστό με το σύνολο.

Τα δικά μου θεματάκια έχουν σχέση με το γεγονός ότι δε λειτουργώ με κριτήρια καθαρά ομοφυλοφιλικά, αλλά και δε συμβιβάζομαι με αρρωστημένες καταστάσεις. Θέλω ανθρώπους αρμονικούς στο μυαλό, ήρεμους και όμορφους στην ψυχή. Και όλο αυτό πρέπει να υπάρξει σε κάποιον που θα σε ελκύει και ερωτικά - εμφανισιακά.

Σαν να μην αφήνεις να σε προσδιορίζει η ταμπέλα της σεξουαλικότητάς σου ως άνθρωπο, σωστά? Και θέλεις και ο άλλος, να λειτουργεί ελευθερα απο αυτήν την ταμπέλα.



Αυτό μου είναι ακατόρθωτο να το βρω, χωρίς να έχω πολύ υψηλα standards....αλλά και χωρίς να είμαι και εγώ (εμφανισιακά) κάτι ιδιαίτερο, απλά συμπαθητικός σε παρουσιαστικό. Ξέρω, ξέρω...αυτά τα προβλήματα τα έχει όλος ο κόσμος, όχι μόνο οι ομοφυλόφιλοι...αλλά σε εμάς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό η λαγνεία για το τέλειο και η σθνειδητοποίηση της προσωρινότητας (σπάνια μια σχέση κρατάει πολλά πολλά χρόνια, πάνω από 5-6). Και συνχά, μια μακροχρόνια σχέση είναι και ελέυθερη...καταλήγει απλή φιλία. Ίσως είναι πιο ρεαλιστικό και λιγότερο μικροαστικό..δεν ξέρω. Αλλά εδώ δεν έχω κάνει καν κάποια σχέση μεγάλη...Πάντως, οι πιο πολλοί είναι σε τέτοια πρότυπα.Έχω αποδεχθεί από την παιδική μου ηλικία το τί είμαι...το πρόβλημά μου είναι με τους ομοίους μου, και όχι με τους ετεροφυλόφιλους, από τους οποίους έχω πολύ καλή αποδοχη στο θέμα αυτό. Αυτά για την ώρα!

Λαγνεία για το τέλειο, της εικόνας φαντάζομαι... και συναίσθηση βαθύτερη του υπαρξιακού άγχους, λόγω του οτι το πακέτο γάμος οικογενεια παιδιά μοιάζει δυσπρόσιτο. Οπότε, νεότητα και πάλι νεότητα! Μου θύμισες τον Ντόριαν Γκρέη ;)

Σίγουρα, για κάποιους θα είναι έτσι. Οχι για όλους όμως...

Θα συμφωνήσω οτι χρειάζεσαι διαύλους γνωριμίας με άλλα άτομα, πλην του τωρινού κύκλου των συναναστροφών σου.

Το βιβλίο που λες με έχει αγγίξει πολύ...καθαρά λόγω της εύστοχης περιγραφής της ομοφυλοφιλικής ψυχοσύνθεσης...Και, ναι, δε μπορώ να προσδιορίζομαι ΜΟΝΟ από τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Σχεδόν όλοι όσοι ξέρω δεν είναι σαν εμένα. Ευτυχώς υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις (1-2 το πολύ θα έλεγα, για να είμαι συγκρατημένος) με τα οποία συνεννοούμαι στο θέμα αυτό και ανήκουν στο χώρο μου. Μακάρι να μας έβγαινε και κάτι πιο όμορφο...αλλά δεν είναι εφικτό για μένα, τουλάχιστον!

[weird]

Monaxike μου, να σε ρωτήσω κάτι και αν θέλεις μου απαντάς.
Καταρχήν θέλω να σου πω, οτι μου αρέσουν πολύ τα όσα εκφέρεις. Είναι τόσο ώριμα, συνειδητοποιημένα, κατασταλλαγμένα...
Έχεις πολλά να προσφέρεις και μπορώ να φανταστώ, πόσο δύσκολο είναι να μην βρίκσεις τον κατάλληλο υποδοχέα.
Κάποιον άνθρωπο που να σε εμπνεει-στα διάφορα επίπεδα- και να σε γεμίζει, κατανοώντας σε.
Πέρα απο αυτά, η αίσθηση που αποκομίζω, είναι οτι συνήθως σε ελκύει η εμφάνιση ανθρώπων που δεν έχουν το εσωτερικό βάθος, ενώ άλλοι που το έχουν δεν σε εμπνέουν εμφανισιακά.
Είναι έτσι?
Και τέλος, εσύ ο ίδιος που αποδίδεις το οτι δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα κάποια μακροχρόνια σχέση, όσον αφορά λόγους που ανάγονται στο δικό σου προφίλ?

Στα ρωτάω αυτά, γιατί πέρα απο όσα μπορείς να αποδώσεις, και ορθώς, σε περιβαλλοντικές συνθήκες, υπάρχει πάντοτε κάποιο ατομικό κομματάκι ευθύνης για την όποια κατάστασή μας και καλό είναι, πιστεύω, να το εντοπίζει κανείς.

[monaxikos]

Originally posted by weird
Monaxike μου, να σε ρωτήσω κάτι και αν θέλεις μου απαντάς.
Καταρχήν θέλω να σου πω, οτι μου αρέσουν πολύ τα όσα εκφέρεις. Είναι τόσο ώριμα, συνειδητοποιημένα, κατασταλλαγμένα...
Έχεις πολλά να προσφέρεις και μπορώ να φανταστώ, πόσο δύσκολο είναι να μην βρίκσεις τον κατάλληλο υποδοχέα.
Κάποιον άνθρωπο που να σε εμπνεει-στα διάφορα επίπεδα- και να σε γεμίζει, κατανοώντας σε.
Πέρα απο αυτά, η αίσθηση που αποκομίζω, είναι οτι συνήθως σε ελκύει η εμφάνιση ανθρώπων που δεν έχουν το εσωτερικό βάθος, ενώ άλλοι που το έχουν δεν σε εμπνέουν εμφανισιακά.
Είναι έτσι?
Και τέλος, εσύ ο ίδιος που αποδίδεις το οτι δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα κάποια μακροχρόνια σχέση, όσον αφορά λόγους που ανάγονται στο δικό σου προφίλ?

Στα ρωτάω αυτά, γιατί πέρα απο όσα μπορείς να αποδώσεις, και ορθώς, σε περιβαλλοντικές συνθήκες, υπάρχει πάντοτε κάποιο ατομικό κομματάκι ευθύνης για την όποια κατάστασή μας και καλό είναι, πιστεύω, να το εντοπίζει κανείς.

Συμφωνώ απόλυτα με τις εύστοχες παρατηρήσεις σου! Ναι, υπάρχει σχεδόν πάντα αυτή η αντίθεση....μεταξύ αυτού που θέλω και αυτού που μπορώ να έχω. Δεν ισχυρίζομαι ότι θέλω κάτι υπερβολικό, κάτι έξω από τα μέτρα μου...αλλά θέλω κάτι που να με ενθουσιάσει, και εφόσον δεν το έχω βρει πνευματικά, μπορώ να το δω πιο έντονα σε σαρκικό επίπεδο! Δεν αποκλείω να γνωρίσω έναν άνθρωπο που να μου κερδίσει το μυαλό....αλλά η σάρκα, με μια καλή δόση Ντόριαν Γρκεϋ στο όλο σκηνικό, αποτελεί σημαντικό παράγοντα. Εξάλλου, είμαι 28. Δεν μπορώ να απιτήσω από τον εαυτό μου να πάψω να επιθυμώ αυτό που μου αρέσει και να κοιτάξω απλά πως να βολευτώ με κάτι που δε θέλω, για να μην είμαι μόνος...το θεωρώ μίζερο...σε κάθε ηλικία...πόσο μάλλον στα 28.

Είμαι , συνήθως, ο πιο σκληρός επικριτής του εαυτού μου! Μιλάς σωστά...δε μπορεί να ωταίνε όλοι οι άλλοι!!! Το ότι δεν έχω σχέση είναι καθαρά δικό μου θέμα! Το ότι δεν μπορώ να βρω κάτι να με γεμίσει έχει σχέση με τον πως προσδιορίζομαι σε σ΄χεση με την υπόλοιπη κοινότητα. Αν βρίσκω ανθρώπους να με καταλαβαίνουν...Αλλά, μήπως δεν είναι δικό μου το πρόβλημα; Ας φρόντιζα να είμαι όπως οι άλλοι...Και δεν μιλάω επιφανειακά, εμφανισιακά...εκεί κάνω αρκετά και μπορώ να κάνω περισσότερα. Ας φρόντιζα να σκέφτομαι όπως οι άλλοι...αυτό εννοώ...Η ευθύνη όλη δικιά μου...;)

[weird]

Originally posted by monaxikos

Συμφωνώ απόλυτα με τις εύστοχες παρατηρήσεις σου! Ναι, υπάρχει σχεδόν πάντα αυτή η αντίθεση....μεταξύ αυτού που θέλω και αυτού που μπορώ να έχω. Δεν ισχυρίζομαι ότι θέλω κάτι υπερβολικό, κάτι έξω από τα μέτρα μου...αλλά θέλω κάτι που να με ενθουσιάσει, και εφόσον δεν το έχω βρει πνευματικά, μπορώ να το δω πιο έντονα σε σαρκικό επίπεδο! Δεν αποκλείω να γνωρίσω έναν άνθρωπο που να μου κερδίσει το μυαλό....αλλά η σάρκα, με μια καλή δόση Ντόριαν Γρκεϋ στο όλο σκηνικό, αποτελεί σημαντικό παράγοντα. Εξάλλου, είμαι 28. Δεν μπορώ να απιτήσω από τον εαυτό μου να πάψω να επιθυμώ αυτό που μου αρέσει και να κοιτάξω απλά πως να βολευτώ με κάτι που δε θέλω, για να μην είμαι μόνος...το θεωρώ μίζερο...σε κάθε ηλικία...πόσο μάλλον στα 28.

Είμαι , συνήθως, ο πιο σκληρός επικριτής του εαυτού μου! Μιλάς σωστά...δε μπορεί να ωταίνε όλοι οι άλλοι!!! Το ότι δεν έχω σχέση είναι καθαρά δικό μου θέμα! Το ότι δεν μπορώ να βρω κάτι να με γεμίσει έχει σχέση με τον πως προσδιορίζομαι σε σ΄χεση με την υπόλοιπη κοινότητα. Αν βρίσκω ανθρώπους να με καταλαβαίνουν...Αλλά, μήπως δεν είναι δικό μου το πρόβλημα; Ας φρόντιζα να είμαι όπως οι άλλοι...Και δεν μιλάω επιφανειακά, εμφανισιακά...εκεί κάνω αρκετά και μπορώ να κάνω περισσότερα. Ας φρόντιζα να σκέφτομαι όπως οι άλλοι...αυτό εννοώ...Η ευθύνη όλη δικιά μου...;)

Αγαπητέ φίλε, μου βάζεις δύσκολα και η ώρα είναι αργά βραδυνή, που σημαίνει, οτι θα πρέπει να συνεχίσω το μεταμεσοχύντιο διάβασμά μου...
Ωστόσο θα σταθώ σε κάποια ζητήματα που αναφύονται απο την απάντησή σου.

Η διάσταση μεταξύ αυτού που θέλεις και αυτού που μπορείς να έχεις, μου φέρνει στα χείλη την εξής ερώτηση.
Πόσο καλά έχεις ζήσει αυτό που δεν μπορείς να έχεις?
Εννοώ, είχες μια ευρεία γκάμα αποτυχημένων εμπειριών
ή κινήθηκες σε μια ευρεία γκάμα απογοητέυσεων που δεν ακολουθήθηκαν απο εμπειρίες, επειδή λειτουργούσαν αποθαρρυντικά?

\"Η σάρκα αποτελεί σημαντικό παράγοντα\" \" Είμαι μόνο 28, δεν μπορώ να πάψω να επιθυμώ αυτό που μου αρέσει\"
Καταλαβαίνω οτι λόγω του νεαρού της ηλικίας σου και των ορμών που αυτό συνεπάγεται, η ψαλίδα των συμβιβασμών που θέλεις να κάνεις ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα κάποιου υποψήφιου, είναι μικρού μεγέθους.
Ομως, για να πούμε την ακριβή , και καθόλου μεμπτή, αλήθεια, μέχρι τώρα η ζυγαριά βαίνει υπέρ του Ντόριαν και όχι το αντίστροφο, σωστά? ;)

\"Αν φρόντιζα να είμαι όπως οι άλλοι\"
Αλήθεια, είναι ακραίο αυτό, το ξέρεις και κάτι έχει να πει για την σχέση προδιορισμού σου βάσει και της κοινότητας όπου εντάσσεσαι.

Θα σου θέσω το εξής ερώτημα.
Πόσο εύκολα διακριτός είναι ο τρόπος σκέψης σου, όχι εδώ σε εμάς, που σε έχουμε κιόλας θαυμάσει ( χωρίς ιχνος ειρωνίας!) αλλά στον περίγυρό σου.
Και αντίστροφα, με ποιά κριτήρια γνωρίζεις και σε πόσο βάθος τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σου, ώστε να προσδιορίσεις σε γενικές γραμμές, τον τρόπο σκέψης τους?

[monaxikos]

Originally posted by weird

Originally posted by monaxikos

Συμφωνώ απόλυτα με τις εύστοχες παρατηρήσεις σου! Ναι, υπάρχει σχεδόν πάντα αυτή η αντίθεση....μεταξύ αυτού που θέλω και αυτού που μπορώ να έχω. Δεν ισχυρίζομαι ότι θέλω κάτι υπερβολικό, κάτι έξω από τα μέτρα μου...αλλά θέλω κάτι που να με ενθουσιάσει, και εφόσον δεν το έχω βρει πνευματικά, μπορώ να το δω πιο έντονα σε σαρκικό επίπεδο! Δεν αποκλείω να γνωρίσω έναν άνθρωπο που να μου κερδίσει το μυαλό....αλλά η σάρκα, με μια καλή δόση Ντόριαν Γρκεϋ στο όλο σκηνικό, αποτελεί σημαντικό παράγοντα. Εξάλλου, είμαι 28. Δεν μπορώ να απιτήσω από τον εαυτό μου να πάψω να επιθυμώ αυτό που μου αρέσει και να κοιτάξω απλά πως να βολευτώ με κάτι που δε θέλω, για να μην είμαι μόνος...το θεωρώ μίζερο...σε κάθε ηλικία...πόσο μάλλον στα 28.

Είμαι , συνήθως, ο πιο σκληρός επικριτής του εαυτού μου! Μιλάς σωστά...δε μπορεί να ωταίνε όλοι οι άλλοι!!! Το ότι δεν έχω σχέση είναι καθαρά δικό μου θέμα! Το ότι δεν μπορώ να βρω κάτι να με γεμίσει έχει σχέση με τον πως προσδιορίζομαι σε σ΄χεση με την υπόλοιπη κοινότητα. Αν βρίσκω ανθρώπους να με καταλαβαίνουν...Αλλά, μήπως δεν είναι δικό μου το πρόβλημα; Ας φρόντιζα να είμαι όπως οι άλλοι...Και δεν μιλάω επιφανειακά, εμφανισιακά...εκεί κάνω αρκετά και μπορώ να κάνω περισσότερα. Ας φρόντιζα να σκέφτομαι όπως οι άλλοι...αυτό εννοώ...Η ευθύνη όλη δικιά μου...;)

Αγαπητέ φίλε, μου βάζεις δύσκολα και η ώρα είναι αργά βραδυνή, που σημαίνει, οτι θα πρέπει να συνεχίσω το μεταμεσοχύντιο διάβασμά μου...
Ωστόσο θα σταθώ σε κάποια ζητήματα που αναφύονται απο την απάντησή σου.

Η διάσταση μεταξύ αυτού που θέλεις και αυτού που μπορείς να έχεις, μου φέρνει στα χείλη την εξής ερώτηση.
Πόσο καλά έχεις ζήσει αυτό που δεν μπορείς να έχεις?
Εννοώ, είχες μια ευρεία γκάμα αποτυχημένων εμπειριών
ή κινήθηκες σε μια ευρεία γκάμα απογοητέυσεων που δεν ακολουθήθηκαν απο εμπειρίες, επειδή λειτουργούσαν αποθαρρυντικά?

\"Η σάρκα αποτελεί σημαντικό παράγοντα\" \" Είμαι μόνο 28, δεν μπορώ να πάψω να επιθυμώ αυτό που μου αρέσει\"
Καταλαβαίνω οτι λόγω του νεαρού της ηλικίας σου και των ορμών που αυτό συνεπάγεται, η ψαλίδα των συμβιβασμών που θέλεις να κάνεις ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα κάποιου υποψήφιου, είναι μικρού μεγέθους.
Ομως, για να πούμε την ακριβή , και καθόλου μεμπτή, αλήθεια, μέχρι τώρα η ζυγαριά βαίνει υπέρ του Ντόριαν και όχι το αντίστροφο, σωστά? ;)

\"Αν φρόντιζα να είμαι όπως οι άλλοι\"
Αλήθεια, είναι ακραίο αυτό, το ξέρεις και κάτι έχει να πει για την σχέση προδιορισμού σου βάσει και της κοινότητας όπου εντάσσεσαι.

Θα σου θέσω το εξής ερώτημα.
Πόσο εύκολα διακριτός είναι ο τρόπος σκέψης σου, όχι εδώ σε εμάς, που σε έχουμε κιόλας θαυμάσει ( χωρίς ιχνος ειρωνίας!) αλλά στον περίγυρό σου.
Και αντίστροφα, με ποιά κριτήρια γνωρίζεις και σε πόσο βάθος τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σου, ώστε να προσδιορίσεις σε γενικές γραμμές, τον τρόπο σκέψης τους?

Καλημέρα και συγγνώμη που δεν σου απάντησα χθές, αλλά έπρεπε να φύγω άμεσα. Ναι, η ψαλίδα κλίνει υπερ του Ντόριαν Γκρέϋ καί όχι υπερ του ζωγράφου (έχεις διαβάσει, προφανώς, το βιβλίο). Δε θα έλεγα, όμως, ότι έχω γνωρίσει και κάποιον που να με πείσει ότι υπάρχει και κάτι καλό εναλλακτικό. Έχω πλήθος αποτυχημένων εμπειριών και απογοητεύσεων, χωρίς εμπειρία.

Ο τρόπος σκέψης μου σε ένα βαθμό είναι διακριτός....Δεν μπορώ να κάνω αναλύσεις επί αναλύσεων στον καθένα που γνωρίζω, είτε στη δουλειά, είτε σε φιλικό ή ερωτικό επίπεδο. Αλλά, μέσω humour (που εδώ δεν το έδειξα) ή μέσω μιας καλής συζήτησης, δείχνω τί είμαι και πώς σκέφτομαι. Πάντως, δίνω ευκαιρίες στον άλλο να μου δείξει πώς σκέφτεται, να με πείσει ότι αξίζει να είμαι μαζί του, ότι θα αφορά ο ένας τον άλλο και θα έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Αλλά, συνήθως απέχουμε πολύ σε όλα τα παραπάνω. Γι\' αυτό και σου είπα ότι δίνω έμφαση και στη σάρκα. Δεν μπορώ να μην έχω τίποτα να θαυμάσω στον άλλο...Πρέπει κάτι να με ελκύει. Δεν το παίζω διανοούμενος, ούτε φτιάχνω ένα λόγο για να δικαιολογήσω το ότι η ζυγαριά κλίνει προς το όμορφο σε σώμα και όχι σε ψυχή...Το ξαναλέω, ας ήμουν πιο \"εύκολος\" άνθρωπος, πιο κοντά στο style ζωής των άλλων...

[weird]

Originally posted by monaxikos


Καλημέρα και συγγνώμη που δεν σου απάντησα χθές, αλλά έπρεπε να φύγω άμεσα. Ναι, η ψαλίδα κλίνει υπερ του Ντόριαν Γκρέϋ καί όχι υπερ του ζωγράφου (έχεις διαβάσει, προφανώς, το βιβλίο). Δε θα έλεγα, όμως, ότι έχω γνωρίσει και κάποιον που να με πείσει ότι υπάρχει και κάτι καλό εναλλακτικό. Έχω πλήθος αποτυχημένων εμπειριών και απογοητεύσεων, χωρίς εμπειρία.

Ο τρόπος σκέψης μου σε ένα βαθμό είναι διακριτός....Δεν μπορώ να κάνω αναλύσεις επί αναλύσεων στον καθένα που γνωρίζω, είτε στη δουλειά, είτε σε φιλικό ή ερωτικό επίπεδο. Αλλά, μέσω humour (που εδώ δεν το έδειξα) ή μέσω μιας καλής συζήτησης, δείχνω τί είμαι και πώς σκέφτομαι. Πάντως, δίνω ευκαιρίες στον άλλο να μου δείξει πώς σκέφτεται, να με πείσει ότι αξίζει να είμαι μαζί του, ότι θα αφορά ο ένας τον άλλο και θα έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Αλλά, συνήθως απέχουμε πολύ σε όλα τα παραπάνω. Γι\' αυτό και σου είπα ότι δίνω έμφαση και στη σάρκα. Δεν μπορώ να μην έχω τίποτα να θαυμάσω στον άλλο...Πρέπει κάτι να με ελκύει. Δεν το παίζω διανοούμενος, ούτε φτιάχνω ένα λόγο για να δικαιολογήσω το ότι η ζυγαριά κλίνει προς το όμορφο σε σώμα και όχι σε ψυχή...Το ξαναλέω, ας ήμουν πιο \"εύκολος\" άνθρωπος, πιο κοντά στο style ζωής των άλλων...

Καλησπέρα φίλε μου!
ΠΛήθος αποτυχημένων εμπειριών και απογοητεύσεων... χμμμ κάτι πήγαινε στραβά δηλ ε??
Και φαντάζομαι με το χωρίς εμπειρία, εννοείς, οτι το πράγμα δεν προχώρησε σε κάτι άλλο..

Ποιό πιστεύεις οτι είναι αυτό που δεν ταιρίάζει με τον γενικότερο τρόπο ζωής και ύπαρξης των γύρω σου?Του κύκλου σου?
Εχεις κατανοήσει σε τί συνίσταται η διαφορετικότητά σου?

Νομίζω πώς αυτό που λες, είναι οτι, ζητάς σε εμφάνιση, αυτά που δεν μπορείς να έχεις σε πνεύμα/ουσία/μυαλό/βάθος ανθρώπου?
Σαν δηλ τα παραπάνω στοιχεία όταν δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχει μια πολύ καλή εμφάνιση, να σου αρκεί αυτό... Ετσι το καταλαβαίνω...


υγ. Ο ζωγράφος ο Μπαζίλ, ναι.
Κοίτα, η ομορφιά, για μένα, είναι σαγηνευτική....

Αλλά τίποτα δεν μπορεί να με σαγηνεύσει περισσότερο απο ένα λαμπερό μυαλό/πνεύμα...
χωρίς φυσικά να εννοώ με αυτό οτι είμαι υπεράνω εμφάνισης. :)
Μα διαφορετικά λειτουργούν οι άντρες και αλλιώτικα οι γυναίκες στο θέμα αυτό.

[monaxikos]

Originally posted by weird

Originally posted by monaxikos


Καλημέρα και συγγνώμη που δεν σου απάντησα χθές, αλλά έπρεπε να φύγω άμεσα. Ναι, η ψαλίδα κλίνει υπερ του Ντόριαν Γκρέϋ καί όχι υπερ του ζωγράφου (έχεις διαβάσει, προφανώς, το βιβλίο). Δε θα έλεγα, όμως, ότι έχω γνωρίσει και κάποιον που να με πείσει ότι υπάρχει και κάτι καλό εναλλακτικό. Έχω πλήθος αποτυχημένων εμπειριών και απογοητεύσεων, χωρίς εμπειρία.

Ο τρόπος σκέψης μου σε ένα βαθμό είναι διακριτός....Δεν μπορώ να κάνω αναλύσεις επί αναλύσεων στον καθένα που γνωρίζω, είτε στη δουλειά, είτε σε φιλικό ή ερωτικό επίπεδο. Αλλά, μέσω humour (που εδώ δεν το έδειξα) ή μέσω μιας καλής συζήτησης, δείχνω τί είμαι και πώς σκέφτομαι. Πάντως, δίνω ευκαιρίες στον άλλο να μου δείξει πώς σκέφτεται, να με πείσει ότι αξίζει να είμαι μαζί του, ότι θα αφορά ο ένας τον άλλο και θα έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Αλλά, συνήθως απέχουμε πολύ σε όλα τα παραπάνω. Γι\' αυτό και σου είπα ότι δίνω έμφαση και στη σάρκα. Δεν μπορώ να μην έχω τίποτα να θαυμάσω στον άλλο...Πρέπει κάτι να με ελκύει. Δεν το παίζω διανοούμενος, ούτε φτιάχνω ένα λόγο για να δικαιολογήσω το ότι η ζυγαριά κλίνει προς το όμορφο σε σώμα και όχι σε ψυχή...Το ξαναλέω, ας ήμουν πιο \"εύκολος\" άνθρωπος, πιο κοντά στο style ζωής των άλλων...

Καλησπέρα φίλε μου!
ΠΛήθος αποτυχημένων εμπειριών και απογοητεύσεων... χμμμ κάτι πήγαινε στραβά δηλ ε??
Και φαντάζομαι με το χωρίς εμπειρία, εννοείς, οτι το πράγμα δεν προχώρησε σε κάτι άλλο..

Ποιό πιστεύεις οτι είναι αυτό που δεν ταιρίάζει με τον γενικότερο τρόπο ζωής και ύπαρξης των γύρω σου?Του κύκλου σου?
Εχεις κατανοήσει σε τί συνίσταται η διαφορετικότητά σου?

Νομίζω πώς αυτό που λες, είναι οτι, ζητάς σε εμφάνιση, αυτά που δεν μπορείς να έχεις σε πνεύμα/ουσία/μυαλό/βάθος ανθρώπου?
Σαν δηλ τα παραπάνω στοιχεία όταν δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχει μια πολύ καλή εμφάνιση, να σου αρκεί αυτό... Ετσι το καταλαβαίνω...


υγ. Ο ζωγράφος ο Μπαζίλ, ναι.
Κοίτα, η ομορφιά, για μένα, είναι σαγηνευτική....

Αλλά τίποτα δεν μπορεί να με σαγηνεύσει περισσότερο απο ένα λαμπερό μυαλό/πνεύμα...
χωρίς φυσικά να εννοώ με αυτό οτι είμαι υπεράνω εμφάνισης. :)
Μα διαφορετικά λειτουργούν οι άντρες και αλλιώτικα οι γυναίκες στο θέμα αυτό.

Νομίζω σε θέματα ερωτικής/σεξουαλικής φύσεως, άνδρες και γυναίκες διαφέρουν πολύ ως προς το τί μπορεί να τους συγκινήσει. Δυστυχώς, δε διαφέρω από τον μέσο άνδρα. Να διευκρινύσω ότι έχω αρκετές εμπειρίες, απλά το αποτέλεσμα κάποιων προσπαθειών για σχέση ήταν στο τέλος αρνητικό. έχωκάνει κάποιες μικρές σχέσεις, 6-7 μηνών...και μέχρι εκει. Το θέμα είναι ότι οι γυναίκες με συμπαθούν εύκολα. ειδικά στο χώρο εργασίας μου κατά καιρούς ακούω διάφορα κοπλιμέντα και, γενικά, υπάρχουν κάποιες γυναίκες που με προσεγγίζουν ερωτικά, αλλά τις αποκρούω διακριτικά-φιλικά. Αυτό για μένα σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνομαι στα gay πρότυπα. Είμαι αρρενωπός, με συμπαθητικό παρουσιαστικο και με καλή διάθεση, χαμογελαστός, με αρκετές ατάκες και απόπειρα humour που πιάνει. Θεωρώ ότι έχω κάποιες απόψεις για τη ζωή και δεν παρασύρομαι από τις εκάστοτε ανάγκες μου, για να τροποποιήσω κατά το δοκούν τις αρχές μου. Προφανώς, δεν είναι αρκετά αυτά...

[weird]

Originally posted by monaxikos

Νομίζω σε θέματα ερωτικής/σεξουαλικής φύσεως, άνδρες και γυναίκες διαφέρουν πολύ ως προς το τί μπορεί να τους συγκινήσει. Δυστυχώς, δε διαφέρω από τον μέσο άνδρα. Να διευκρινύσω ότι έχω αρκετές εμπειρίες, απλά το αποτέλεσμα κάποιων προσπαθειών για σχέση ήταν στο τέλος αρνητικό. έχωκάνει κάποιες μικρές σχέσεις, 6-7 μηνών...και μέχρι εκει. Το θέμα είναι ότι οι γυναίκες με συμπαθούν εύκολα. ειδικά στο χώρο εργασίας μου κατά καιρούς ακούω διάφορα κοπλιμέντα και, γενικά, υπάρχουν κάποιες γυναίκες που με προσεγγίζουν ερωτικά, αλλά τις αποκρούω διακριτικά-φιλικά. Αυτό για μένα σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνομαι στα gay πρότυπα.

Προφανώς είσαι ελκυστικός απο μεριάς εμφάνισης, γιατί κι ο ίδιος λες οτι τις περιπετειούλες δεν της στερήθηκες. Αρα αναφέρεσαι κυρίως στην \"γκει ιδιοσυγκρασία\".



Είμαι αρρενωπός, με συμπαθητικό παρουσιαστικο και με καλή διάθεση, χαμογελαστός, με αρκετές ατάκες και απόπειρα humour που πιάνει. Θεωρώ ότι έχω κάποιες απόψεις για τη ζωή και δεν παρασύρομαι από τις εκάστοτε ανάγκες μου, για να τροποποιήσω κατά το δοκούν τις αρχές μου. Προφανώς, δεν είναι αρκετά αυτά...

Δεν είναι αρκετά για να είσαι αγαπήσιμος/ ερωτεύσιμος/ενδιαφέρον για τον \"μέσο ομοφυλόφιλο\"?

Νομίζω οτι ως προσωπικότητα έχεις ενδιαφέροντα στοιχεία, εννοώ γοητευτικά, κι αυτό βαίνει πέρα του φύλου σου, γοπητεύεις ως μυαλό, ως άνθρωπος.
Απο εκεί και πέρα, μήπως αυτό που δεν είναι εν τέλει αρκετό, είναι το target group στο οποίο στοχεύεις για να λάβεις αυτά που ζητάς?

[monaxikos]

Originally posted by weird

Originally posted by monaxikos

Νομίζω σε θέματα ερωτικής/σεξουαλικής φύσεως, άνδρες και γυναίκες διαφέρουν πολύ ως προς το τί μπορεί να τους συγκινήσει. Δυστυχώς, δε διαφέρω από τον μέσο άνδρα. Να διευκρινύσω ότι έχω αρκετές εμπειρίες, απλά το αποτέλεσμα κάποιων προσπαθειών για σχέση ήταν στο τέλος αρνητικό. έχωκάνει κάποιες μικρές σχέσεις, 6-7 μηνών...και μέχρι εκει. Το θέμα είναι ότι οι γυναίκες με συμπαθούν εύκολα. ειδικά στο χώρο εργασίας μου κατά καιρούς ακούω διάφορα κοπλιμέντα και, γενικά, υπάρχουν κάποιες γυναίκες που με προσεγγίζουν ερωτικά, αλλά τις αποκρούω διακριτικά-φιλικά. Αυτό για μένα σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνομαι στα gay πρότυπα.

Προφανώς είσαι ελκυστικός απο μεριάς εμφάνισης, γιατί κι ο ίδιος λες οτι τις περιπετειούλες δεν της στερήθηκες. Αρα αναφέρεσαι κυρίως στην \"γκει ιδιοσυγκρασία\".



Είμαι αρρενωπός, με συμπαθητικό παρουσιαστικο και με καλή διάθεση, χαμογελαστός, με αρκετές ατάκες και απόπειρα humour που πιάνει. Θεωρώ ότι έχω κάποιες απόψεις για τη ζωή και δεν παρασύρομαι από τις εκάστοτε ανάγκες μου, για να τροποποιήσω κατά το δοκούν τις αρχές μου. Προφανώς, δεν είναι αρκετά αυτά...

Δεν είναι αρκετά για να είσαι αγαπήσιμος/ ερωτεύσιμος/ενδιαφέρον για τον \"μέσο ομοφυλόφιλο\"?

Νομίζω οτι ως προσωπικότητα έχεις ενδιαφέροντα στοιχεία, εννοώ γοητευτικά, κι αυτό βαίνει πέρα του φύλου σου, γοπητεύεις ως μυαλό, ως άνθρωπος.
Απο εκεί και πέρα, μήπως αυτό που δεν είναι εν τέλει αρκετό, είναι το target group στο οποίο στοχεύεις για να λάβεις αυτά που ζητάς?

Δεν έχω στερηθεί περιπετειούλες, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να έχω αυτό που θέλω. Και, θα έλεγα ότι οι περιπετειούλες είναι κυρίως με άτομα που δεν με ελκύουν πάρα, πολύ, πέραν εξαιρέσεων. Δεν ξέρω αν είναι λάθος το target group. Αντικειμενικά, δεν είμαι κανένας γκόμενος, απλά συμπαθητικός ως φυσιογνωμία, με κάποια ελαττώματα (σε εμφάνιση). Δεν είμαι γυμνασμένος, ούτε αψεγάδιαστος...Αυτό μετράει στους περισσότερους gay. Συνήθως, δε μέτραει σε άτομα που πραγματικά δε θα με τραβούσαν ερωτικά. Και δεν μπορώ να αλλάξω αύτο που με ελκύει, αυτό που με διεγείρει σεξουαλικά. Συνήθως, τα άτομα αυτά που θέλουν κάτι πιο ουσιαστικό από εμένα είναι πιο μεγάλα σε ηλικία, πιο γεμάτα (το λέω κομψά) και με χαρακτηριστικά που δεν με ελκύουν. Ξέρεις, καμιά φορά το πρόσωπο είναι και το πιο σημαντικό, αυτό που σε κάνει να θέλεις να φιλήσεις τον άλλο. Και δεν μπορώ να πω ότι έχω δει και κάποιον από αυτούς να με έχει συγκλονίσε ως προσωπικότητα για να κάνω τα στραβά μάτια. Αντίθετα, άτομα που είναι πιο κοντά σε αυτό που θέλω, συνήθως είναι ακόμη πιο επιφανειακά και διεκδικούν μια ζωή πιο ελέυθερη, μπορούν και έχουν διαφορετικούσ συντρόφους συχνά-πυκνά και, πιθανόνβ, θλελούν σχέση με κάποιον που θα τους συγκλονίσει, σαρκικά κατά βάση...και αυτός μάλλον δεν είμαι εγώ! :)