Η θεούσα της διπλανής πόρτας

[tommorello]

Η Μαφία δεν φοβάται τον διάβολο. Τον χρησιμοποιεί.

[tommorello]

Μανιφέστο κατά του Ράσου – Η ώρα του τέλους
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι πια θεσμός θρησκευτικός. Είναι καρτέλ. Εξουσία με ράσα. Ένας αναχρονιστικός μηχανισμός που σιχαίνεται την αλήθεια, τη σκέψη, το ελεύθερο πνεύμα. Δεν σώζει ψυχές — στραγγαλίζει συνειδήσεις.
Πίσω από το υποκριτικό προσωπείο του “αγίου θεσμού” κρύβεται ένα δίκτυο συμφερόντων που παριστάνει τον θεματοφύλακα της ηθικής, ενώ ζει από τον ιδρώτα ενός κοσμικού κράτους που το ταΐζει με το ζόρι. Ράσα που πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, καμπάνες που βαράνε χωρίς άδεια, περιουσία που δεν φορολογείται — όλα στο όνομα ενός θεού που κανείς δεν έχει δει, αλλά όλοι υποχρεούνται να σέβονται.
Αυτοί που μιλάνε για «αιώνιες αξίες», είναι οι ίδιοι που πολέμησαν κάθε κοινωνική πρόοδο: την ελευθερία της σκέψης, τα δικαιώματα των γυναικών, την αποδοχή των ΛΟΑΤΚΙ, την επιστήμη, την παιδεία. Ακόμα κι όταν βιάζονται παιδιά από κληρικούς, το μόνο που τους απασχολεί είναι η "εικόνα της Εκκλησίας" — όχι οι ζωές που καταστρέφονται.
Ο θεός τους είναι μικρός. Εκδικητικός, νευρωτικός, ανασφαλής. Θέλει να τον δοξάζουν διαρκώς, να τον φοβούνται, να μη ρωτά κανείς τίποτα. Αν υπήρχε πράγματι τέτοιος θεός, δεν θα άξιζε καν να τον σεβόμαστε — πόσο μάλλον να τον προσκυνούμε.
Οι παπάδες στην Ελλάδα δεν είναι οδηγοί πνευματικοί. Είναι λειτουργοί του κατεστημένου. Φυλάσσουν την κοινωνική τάξη υπέρ της υποταγής. Και κάθε φορά που ο λαός σηκώνει κεφάλι, τον καλούν να «κάνει προσευχή», να «ταπεινωθεί», να «υπομείνει». Δεν θέλουν επαναστάτες — θέλουν πιστούς δούλους.
Αρκετά.
Δεν χρειάζεται να «σεβόμαστε» κάτι απλώς και μόνο επειδή υπάρχει επί αιώνες. Η Εκκλησία επιβίωσε χάρη σε φόβο, εκβιασμό και κρατική υποστήριξη. Όχι χάρη στην αγάπη. Όχι χάρη στη λογική. Όχι χάρη στον «Χριστό». Και σίγουρα όχι χάρη στην αλήθεια.
Η Ελλάδα του αύριο δεν μπορεί να έχει δεσμώτες του χθες. Δεν μπορεί να έχει θρησκευτικά στα σχολεία, παπάδες στα νοσοκομεία, εικόνες στα δικαστήρια, και ιερείς στα δημόσια ταμεία. Το ράσο πρέπει να επιστρέψει εκεί απ’ όπου ήρθε: στα σκοτάδια του Μεσαίωνα.
Δεν χρειάζεται να κάψουμε εκκλησίες. Αρκεί να τους κόψουμε τη σύνταξη.
Δεν χρειάζεται να πολεμήσουμε τον θεό. Αρκεί να αγνοήσουμε τους μεσάζοντές του.
Δεν χρειάζεται να βγάλουμε τα ράσα. Αρκεί να τα κάνουμε αόρατα.
Κι όταν έρθει η ώρα, δεν θα τους διώξουμε. Θα τους αφήσουμε να μιλήσουν — και η σιωπή της κοινωνίας θα είναι πιο εκκωφαντική απ’ όλες τις καμπάνες τους μαζί.
FB



https://www.protothema.gr/greece/art...um-stin-kupro/

Δοξα σοι ο θεος εχουμε λεφτα

[tommorello]

https://www.news.gr/ellada/koinonia/...kai-poyla.html

[tommorello]

Θεία Χορηγία Α.Ε. Όταν η πίστη συναντά το μάρκετινγκ.

[tommorello]

Η Εκκλησία δεν φοβάται τον διάβολο. Τον χρησιμοποιεί.
Αυτό που φοβάται στα αλήθεια είναι ο άνθρωπος που διαβάζει. Που αμφισβητεί. Που σκέφτεται. Που ξυπνά.
Η γνώση δεν είναι απλώς επικίνδυνη για τη θρησκευτική εξουσία.. είναι ολόκληρη η καταστροφή της. Γιατί όπου υπάρχει ελευθερία σκέψης, δεν υπάρχει ανάγκη για διαμεσολαβητές, παπάδες και εκπροσώπους του Θεού. Η Εκκλησία φοβάται την παιδεία περισσότερο απο τον διάβολο.

[HarleyQuinn]

Καλώς τον μας! 'Γεια χαρά Τομ με τα ωραία σου!

[tommorello]

Η αγάπη του θεού λεει.. Πφφφφφφφφφφφφ κολοκύθια με ρίγανη.
Προτιμώ την αληθινή ανθρώπινη επαφή.
Τον έρωτα.
Να στάζει. Να έχει βάρος. Θερμοκρασία. Οσμή. Να ιδρώνει και να φλέγεται. Να τον μυρίζω στον λαιμό, να τον βρίσκω τσαλακωμένο στα σεντόνια.
Να τρέμει στα χέρια μου. Να μου διαλύει τον ύπνο. Τι έχω πάθει ΓΤΧΜ;

[tommorello]

Καλώς τον μας! 'Γεια χαρά Τομ με τα ωραία σου!

Γεια σου κ σένα καυλιάρα μου, τι λεει ολα good;

[HarleyQuinn]

Γεια σου κ σένα καυλιάρα μου, τι λεει ολα good;

Όλα γκουντ! Ελπίζω και για' σενα το ίδιο! <3

[tommorello]

Καντο εικόνα:
Νέα Υόρκη, νύχτα. Στο βάθος ενός στενού που μυρίζει παλιό νερό καμένο λάδι και ζεστή άσφαλτο, μια ξεθωριασμένη μεταλλική πινακίδα τρεμοπαίζει πάνω από κάτι σκαλοπάτια. Γράμματα σβησμένα κάπως λοξά. Την κοζάρω, δεν βγάζω άκρη. Ωστόσο μου κινεί την περιέργεια και κατεβαίνω. Τα σκαλοπάτια στενά νωπά από υγρασία.
Η πόρτα τρίζει. Δεν με κοιτάει κανείς.
Μπουκάρω.
Ένα όχι και τόσο μεγάλο υπόγειο. Τέσσερις νοματαίοι καθισμένοι χαλαρουίτα, καθένας στον κόσμο του. Κανείς δεν μιλάει. Οι ανεμιστήρες γυρνάνε νωχελικά. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική και παχύρρευστη.
Το πρώτο που σε χτυπάει είναι το ντουμάνι, βαρύς γλυκός καπνός από μπάφο μπλεγμένος με τσιγάρο, υγρασία και κάτι δυνατό, σαν μπέρμπον.
Δεν βλέπω καθαρά αλλά στα @@ μου, ούτε που νοιάζομαι. Τα μάτια μισάνοιχτα όχι από βάρος.. από αδιαφορία. Έτσι κι αλλιώς είμαι κόκαλο. Τόσο που σχεδόν δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα εδώ.
Κοιτώ το ταβάνι με απάθεια. Φώτα χαμηλά, ξεπλυμένα. Ο τοίχος ξεφτισμένος με τη μπογιά να κρέμεται, καρέκλες μαζεμένες πρόχειρα στην άκρη, ένα ρολόι στον τοίχο να δείχνει σχεδόν δέκα παρά τέταρτο, και ένα ξεκάρφωτο ποδήλατο από το πουθενά.

Δίπλα μια μπάντα. Και τότε σκάνε οι πρώτες νότες.

Για σένα, ξέρεις εσύ!

[tommorello]

Όλα γκουντ! Ελπίζω και για' σενα το ίδιο! <3

Όλα κάλα Harley, φιλιά.

[tommorello]

Καλοκαίρι με γεύση στάχτη

Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά

[tommorello]

Η επιστήμη μίλησε! Ο άγιος ήταν ούφο.