ΥΠΑΡΧΕΙ \"ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ\" ΔΙΑΖΥΓΙΟ;

[boubourina]

ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΕΤΑΙΡΟ SITE:

Δια+ζύγι=ο
13 Ιουνίου 2009, 10:26



Πληγωμένα παιδιά ή πληγωμένοι γονείς;

Ένας πόνος μοιρασμένος στα τρία.

Είναι καλύτερα ένα ευτυχισμένο διαζύγιο ή ένας δυστυχισμένος γάμος;



Αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό της αδελφής μου πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση. Να πει αντίο στον έγγαμο βίο!

«Καλύτερα ζωντοχήρα, μου πάει κιόλας», έλεγε σαν άλλη Ρένα Βλαχοπούλου στο μια «τρελή 40άρα», «παρά χήρα. Γιατί θα τον σκοτώσω αν συνεχίζουμε έτσι!»



Πάει καιρός που το πάθος είχε σβήσει για τους δυο τους. Ο έρωτας είχε γίνει μια μακρόσυρτη συνήθεια και τα παιδιά οι μοναδικοί συνδετικοί κρίκοι ανάμεσά τους.

Ο κύβος ερρίφθη! Δια- ζύ- γιο. με όσα συνεπάγεται αυτό.



Για παντρεμένο ζευγάρι αυτό είναι μια λύτρωση από την καθημερινότητα και τη δυστυχία, για το παιδί όμως;

Όταν στο «τραπέζι» πέφτει η λέξη χωρισμός θα πρέπει εμείς ως ενήλικες να πάρουμε το κόστος της απόφασής μας.

Μέσα στη δύνη ενός αποτυχημένου γάμου ο χωρισμός φαίνεται να είναι η μονή σανίδα σωτηρίας.

Αν όμως αναλογιστούμε τα ψυχικά τραύματα που θα επισύρει αυτός ο χωρισμός, τότε ίσως η απόφαση αυτή να μην είναι λύση αλλά καταδίκη της ίδιας μας της ζωής.



Αρχικά για την μητέρα. Θα αναλάβει την επιμέλεια των παιδιών, όπως γίνεται κατά κόρον. Θα πρέπει να «κουβαλήσει» μόνη της το οικογενειακό φορτίο.

Να σταθεί «μάνα» και «πατέρας» για τα παιδιά της.

Να φροντίζει να διατηρεί τις ισορροπίες.



Ο πατέρας είναι ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης. Σε μια στιγμή χάνει τη ζωή του.

Μένει μόνος, χωρίς την γυναίκα της ζωής του, η οποία αποδείχθηκε προσωρινή, χωρίς τα παιδιά του. Γίνεται σε μια στιγμή ο «πατέρας του Σαββατοκύριακου».



Είναι πλέον αναγκασμένος λόγω των περιστάσεων να βρίσκεται μακριά τους, σε ένα άλλο σπίτι, αφιλόξενο, ανακτώντας τις νεανικές συνήθειές του. Εργένης ξανά.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ένα ευτυχισμένος γάμος μπορεί να καταλήξει σε ένα άσχημο διαζύγιο. Τότε ο μπαμπάς μεταμορφώνεται σε έναν κακό άνθρωπο, πηγαίνει με τη μαμά στα δικαστήριο και μαλώνουν.

Κάπως έτσι απλοϊκά θα περιέγραφε ένα παιδάκι χωρισμένων γονιών την κατάσταση.



Γιατί τα παιδιά είναι εκείνα που βρίσκονται στη μέση. Αυτήκοοι μάρτυρες ενός ξεθυμασμένου έρωτα, αντικείμενα εκβιασμού από τους γονείς τους και από τις οικογενείας των δικών τους.

Βίαια αποκόπτονται από το ένα τους μισό και να μεγαλώνουν «ψυχικά ακρωτηριασμένα» από αγάπη και προστασία.



Τα παιδάκια των χωρισμένων γονιών πολλές φόρες γίνονται απαιτητικά μεγαλώνοντας.

Είναι αυστηροί κριτές των γονιών τους και όσων αγαπούν.

Συγχωρούν όταν καταλάβουν τα λάθη των γονιών τους και η επίθεση σε αυτούς είναι η μονή τους άμυνα..



Μήπως τελικά δεν υπάρχει ευτυχισμένο διαζύγιο ούτε δυστυχισμένος γάμος, υπάρχουν μόνο αθώες ψυχές που πληγώνονται, δικάζουν και καταδικάζουν τους γονείς που δεν σταθήκαμε κοντά τους, δεν αντέξαμε.

«Γιατί μου χαλάς τον κόσμο μου;» έλεγε κλαίγοντας το μωρό της αδελφής μου.

Πώς μπορούσε να του πει ότι δεν αγαπούσε άλλο τον μπαμπά του και έπρεπε να τον αφήσει ελεύθερο πριν οι φωνές πνίξουν τα γέλια τους;

Μπορούμε να αντέξουμε το βάρος ενός διαζυγίου; Μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στα έντρομα μάτια των παιδιών μας που «χάνουν» τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους;



Το διαζύγιο δεν είναι «πόλεμος». Αυτό ας το καταλάβουν οι ενήλικες, οι γονείς. Γιατί σε κάθε πόλεμο υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Ας μην είναι τα θύματα τα ίδια μας τα παιδιά, αλλά το σπίτι στη Μύκονο ή το MLV jeep!

ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ.... ΥΠΑΡΧΕΙ \"ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ\" ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΕΝΑΝ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΓΑΜΟ;

[boubourina]

Originally posted by boubourina
Πληγωμένα παιδιά ή πληγωμένοι γονείς;

Ένας πόνος μοιρασμένος στα τρία.

Είναι καλύτερα ένα ευτυχισμένο διαζύγιο ή ένας δυστυχισμένος γάμος;

ΠΑΝΕ 6 ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΖΗΤΗΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ.
Συγκεκριμενα του ειπα οτι θα ηθελα να μενουμε χωρια απο εδω και εμπρος και να μεινουμε μονο ερωτικοι συντροφοι, δεδομενου οτι το παθος ακομα υπαρχει και απο τις δυο πλευρες και τον αγαπω ακομα και ξερω οτι με αγαπαει.
Ομως η καθημερινοτητα ειναι πλεον αφορητη!!!
Δεν θελω καμμια βοηθεια οικονομικη απο αυτον εφοσον δεχτει, ουτε διατροφες, ουτε περιορισμους και απογορευσεις για το ποτε θα βλεπει το παιδι.

Δεν το ειδε με θετικο ματι, αλλα καποιοι απο εσας εδω μεσα ξερουν οτι δεν τον \"βολευει\" κατι τετοιο γιατι ποιος θα αναλαμβανει τις ευθυνες που εκεινος αποποιειται, εαν δεν μενω μαζι του;
Για οσους δεν γνωριζουν την κατασταση ας ριξουν μια ματια στο θεμα: \"ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩ ΓΟΝΙΩΝ Νο 2\"

[krino]

Originally posted by boubourina

Δεν το ειδε με θετικο ματι,

αυτο ειναι ολο και ολο η εντυπωση που σου εμεινε???
πολυ λυπηρο σε πρωτη αναγνωση....
ευχομαι καλα κουραγια.

[boubourina]

Originally posted by krino

Originally posted by boubourina

Δεν το ειδε με θετικο ματι,

αυτο ειναι ολο και ολο η εντυπωση που σου εμεινε???
πολυ λυπηρο σε πρωτη αναγνωση....
ευχομαι καλα κουραγια.

Τι να πω και εγω ρε Κρινο. Το οτι σκεφτομαι το διαζυγιο το εχει παρει στα σοβαρα και δεν το θελει . Το οτι του προτεινα την λυση της εξ αποστασεως συμβιωσης μαλλον το ειδε σαν αστειο, ή ισως φοβαται για κερατο και δεν το εμπιστευεται σαν λυση. Ειλικρινα σου μιλαω δεν εχω καμμια διαθεση να κοιταξω αλλον ανδρα, αλλα ουτε και να συνεχισω ετσι μπορω.

Εχθες μου ειπε οτι ειδε ασχημο ονειρο σχετικα με εμενα και ξυπνησε και δεν ημουν διπλα του!! εμ βεβαια αφου στις 5:00 το πρωι καπνιζα στην κουζινα!!!

Με ξερω αρκετα καλα ωστε να γνωριζω πως αν συνεχισω μαζι του θα τον \"ξεπερασω\" ενω ειμαστε παντρεμενοι και θα ξυπνησω ενα πρωι και το ονομα του δεν θα μου λεει πια τιποτα. Τακης; ποιος Τακης;

[Θεοφανία]

Μπι...και μένα με προβληματίζει η αντίδραση του...έχω δυο τινά: ή δεν το πιστεύει με τίποτα πως μπορεί να φύγεις, (καθώς έχεις επενδύσει πολλά σε αυτό το γάμο), ή τελικά ο άνθρωπος είναι παντελώς στον κόσμο του και τον ενδιαφέρει μόνο το βόλεμα....

[boubourina]

Originally posted by Θεοφανία
Μπι...και μένα με προβληματίζει η αντίδραση του...έχω δυο τινά: ή δεν το πιστεύει με τίποτα πως μπορεί να φύγεις, (καθώς έχεις επενδύσει πολλά σε αυτό το γάμο), ή τελικά ο άνθρωπος είναι παντελώς στον κόσμο του και τον ενδιαφέρει μόνο το βόλεμα....

Παιδια δεν ξερω τι σας πω.
Παντως κουραστηκα.
Καιρος να σκεφτω και εμενα.
Μια γνωστη μου χωρισε πριν 10 χρονια. Με τον πρωην σχεσεις κολλητων. Το κοριτσκι τους (τοτε 4 και σημερα 14) δεν ενιωσε ποτε τι πρεπει να μοιραζεται αναμεσα στον μπαμπα και τη μαμα. Ακομα και σημερα γενεθλια, γιορτες, Χρισουγεννα κανουν ολοι μαζι με νυν και πρωην.
Θα μου πεις ειναι 1 στο εκατομυριο μια τετοια περιπτωση.
Εαν ηξερα οτι θα ειχαμε μια καλη σχεση για το παιδι θα την ειχα παρει ηδη την αποφαση.

[Θεοφανία]

Το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Είσαι ευτυχισμένη εσύ μέσα σε αυτή την οικογένεια; Ο άντρας σου είναι πραγματικά ερωτευμένος μαζί σου ή βολεύεται γιατί έχει βρει μια δυναμική γυναίκα που ασχολείται ακόμη και με τα παιδιά του;
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το τι επικρατεί στη ζωή σου και η άποψη μου είναι πως δίνεις πολλά και παίρνεις λίγα. Είσαι πολύ δυναμική γυναίκα και έχεις επιβιώσει από πιο δύσκολες καταστάσεις.
Βάλτον με τις αποφάσεις σου σε δίλημμα: ή θα αλλάξει την κατάση ΑΥΤΟΣ ή θα την κάνεις και ας τα βγάλει πέρα μόνος του....

[Sofia]

μπουμπου:),

πιστεύω πώς μια μακροχρονια σχέση εχει να προσφέρει στον άνθρωπο, δλδ ανεξάρτητα απο το αποτελεσμα μπορει να μάθει πολλα κ για τον εαυτο του κ για τον άλλο.

Θυμαμαι απο ολα τα μνμ να υπάρχει ενας θυμος κ ενα παραπονο για οσα κανεις, μα δεν εχουν ανταποκριση απο τον αντρα σου κ τα παιδια του. Αυτα ομως κατα ποσο τα επικοινωνησες με τον αντρα σου? Ποσο ειλικρινης ησουν μαζι του? Τί ειδους διαλογο εχεις διεκδικησει? Κ για να το πάω κ πιο παλια: πάνω σε ποια δεδομενα οδηγηθηκες στον γάμο?

Τωρα μιλάς για ενα διαζύγιο που ομως απο οσο καταλαβαινω, το θελεις ωστε να παραιτηθεις απο ευθυνες που σε κουρασαν, αλλα που κ εσυ ανελαβες για τους δικους σου λογους αρχικα. Οδηγεισαι ομως σε ενα διαζύγιο, με μια σχεση που θα πισωγυρίσει? Θα υπάρχει μονο σεξ, παθος αλλα οχι υποχρεωσεις στην καθημερινοτητα...Ποσο εφικτο νομιζεις πώς ειναι αυτο κ τί μπορει να προσφέρει σε σενα κ στο παιδι σου?

Νομιζω πώς το διαζύγιο δεν ειναι καλη λυση, αλλα ειναι μια λυση οταν δεν υπάρχει η διαθεση αλλαγης ΚΑΙ απο τους δύο.

[Arsi]

boubourina δε μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να σ\'αγαπάει,να μη μπορεί χωρίς εσένα,να είσαι τόσο σημαντική γι\'αυτόν αλλά απ\'την άλλη να μην καταλαβαίνει καθόλου το αδιέξοδο που έφτασες παίρνοντας πάνω σου ευθύνες που δε σου αναλογούν!
Το να φτάσεις να του προτείνεις κάτι τέτοιο σημαίνει πως είσαι μπουχτισμένη!Δεν το καταλαβαίνει?Τι κάνει γι\'αυτό?

Πρέπει να το καταλάβει γιατί χειρότερη θα γίνεται η κατάσταση(πόσα βάρη να αντέξεις?)παρά καλύτερη αλλιώς όντος ίσως θα πρέπει να τον ΄χαιρετήσεις΄.....

Πες του στα ίσα ποιο είναι το πρόβλημα.Πως δεν αντέχεις άλλο να φροντίζεις για όλα και ότι οι ευθύνες θα πρέπει να μοιραστούν.Κ τι πραγματικά θες.Να αναλάβει κι αυτός ότι του αναλογεί!!!Γιατί νομίζω πως αυτό θες κ όχι να είστε μόνο ερωτικοί σύντροφοι.
....ή αλλάζει τρόπο συμπεριφοράς ή την κάνεις που είπε και η Θεοφανεία....

[krino]

Originally posted by Arsi

Πες του στα ίσα ποιο είναι το πρόβλημα.Πως δεν αντέχεις άλλο να φροντίζεις για όλα και ότι οι ευθύνες θα πρέπει να μοιραστούν.Κ τι πραγματικά θες.Να αναλάβει κι αυτός ότι του αναλογεί!!!

δεν νομιζω οτι υπαρχει να ειπωθει κατι παραπανω,
φανταζομαι οτι ολα εχουν ειπωθει, η συζητηση πλεον εχει να κανει με το τι σοι ποιότητας αυτια υπαρχουν.....

[Nora]

Originally posted by boubourina

Originally posted by Θεοφανία
Μπι...και μένα με προβληματίζει η αντίδραση του...έχω δυο τινά: ή δεν το πιστεύει με τίποτα πως μπορεί να φύγεις, (καθώς έχεις επενδύσει πολλά σε αυτό το γάμο), ή τελικά ο άνθρωπος είναι παντελώς στον κόσμο του και τον ενδιαφέρει μόνο το βόλεμα....

Παιδια δεν ξερω τι σας πω.
Παντως κουραστηκα.
Καιρος να σκεφτω και εμενα.
Μια γνωστη μου χωρισε πριν 10 χρονια. Με τον πρωην σχεσεις κολλητων. Το κοριτσκι τους (τοτε 4 και σημερα 14) δεν ενιωσε ποτε τι πρεπει να μοιραζεται αναμεσα στον μπαμπα και τη μαμα. Ακομα και σημερα γενεθλια, γιορτες, Χρισουγεννα κανουν ολοι μαζι με νυν και πρωην.
Θα μου πεις ειναι 1 στο εκατομυριο μια τετοια περιπτωση.
Εαν ηξερα οτι θα ειχαμε μια καλη σχεση για το παιδι θα την ειχα παρει ηδη την αποφαση.

Από ότι διαφαίνεται, τελικά την απόφαση σου την πήρες όχι για να τον ταρακουνήσεις συθέμελα, αλλά γιατί όντως \"σου τελείωσε\".
Γιαυτό και κοιτάς μελλοντικά, για το τι μέλλει γενέσθαι για το παιδί σας.
Είναι όντως έτσι?

[weird]

Originally posted by boubourina


ΠΑΝΕ 6 ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΖΗΤΗΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ.
Συγκεκριμενα του ειπα οτι θα ηθελα να μενουμε χωρια απο εδω και εμπρος και να μεινουμε μονο ερωτικοι συντροφοι, δεδομενου οτι το παθος ακομα υπαρχει και απο τις δυο πλευρες και τον αγαπω ακομα και ξερω οτι με αγαπαει.
Ομως η καθημερινοτητα ειναι πλεον αφορητη!!!
Δεν θελω καμμια βοηθεια οικονομικη απο αυτον εφοσον δεχτει, ουτε διατροφες, ουτε περιορισμους και απογορευσεις για το ποτε θα βλεπει το παιδι.

Δεν το ειδε με θετικο ματι, αλλα καποιοι απο εσας εδω μεσα ξερουν οτι δεν τον \"βολευει\" κατι τετοιο γιατι ποιος θα αναλαμβανει τις ευθυνες που εκεινος αποποιειται, εαν δεν μενω μαζι του;
Για οσους δεν γνωριζουν την κατασταση ας ριξουν μια ματια στο θεμα: \"ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩ ΓΟΝΙΩΝ Νο 2\"

Καταρχήν, θέλω να σε ρωτήσω το εξής μπουμπού.
Του μίλησες άμεσα?
Του είπες όλα όσα μας έχεις γράψει?
Τα παράπονά σου?
Το έκανες ΑΜΕΣΑ και ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, εκφράζοντας τα συναισθήματά σου?
Αν ναι και δεν βρήκες ανταπόκριση τότε..

δεν θα συμφωνήσω με την λύση που επέλεξες, εφόσον ζητάς την γνώμη μου.

Είναι μια μη ρεαλιστική λύση που την θεωρώ πιότερο υπεκφυγή της κατάστασης παρά λύση.

Με αγαπά τον αγαπώ,
με ποθεί τον ποθώ,
αλλά η καθημερινότητά μας δεν αντέχεται.

Γι αυτό, αν και έχουμε κι ένα παιδί μαζί, ας μείνουμε ωστόσο χώρια, ας μείνουμε μόνο ερωτικοί σύντροφοι.


Συγνώμη, εσύ τώρα έτσι όπως το διαβάζεις, το θεωρείς ώριμο, λειτουργικό, εφικτό?

Αν όχι, τότε σκέψου καλύτερα.

Μήπως πας να διαμορφώσεις την κατάσταση εκεί που σε βολεύει?

Εννοώ οτι, όπως έχεις αφήσει να εννοηθεί, μάλλον ως εργένη τον αγάπησες και τον ερωτεύτηκες.
Το υπόλοιπο πακέτο σου έκατσε βαρύ, αναφέρομαι στην όλη καθημερινότητα της συμβίωσης με τον άντρα και τα παιδιά. Έφαγες τα μούτρα σου, αλλά δεν αποχωρείς κιόλας... ( υπο την απαραίτητη προυπόθεση φυσικά οτι εχεις εξαντλήσει ΟΛΑ τα άλλα μέσα και δεν βλέπεις φως)
Προσπαθείς τώρα, με τα λόγια σου αυτά, να ζήστε μια εργένικα ερωτική ζωή μαζί? Αρα να ζήσεις το αρχικό σενάριο που είχες στο μυαλό σου, όταν τον γνώρισες.... α είναι και το παιδί σου στη μέση, αλλά, εντάξει, εσείς θα λειτουργείτε ως εραστές...

Τι να σου πω δεν ξέρω.

Αφού αγαπιέστε, καθίστε συζητήστε και βρείτε μια ρεαλιστική λύση ώστε ο έρωτας και η αγάπη σας να χωράει και την καθημερινότητά σας.
Αν η λύση δεν μπορεί να βρεθεί μάλλον η αγάπη και η καλή θέληση δεν είναι αμοιβαία, γιατί πιστεύω οτι χωρίς αληθή επικοινωνία δεν μπορεί να γίνεται λόγος για αγάπη. Οπότε, ας πάρει ο καθείς τον δρόμο του.

Απο εκεί και πέρα, μεσοβέζικες λύσεις και κάπως ανεδαφικές, προσωπικά δεν θα τις επέλεγα.

[nature]

Bou, γενικά συμφωνώ και εγώ με τη weird.
Επειδή έχω αρκετά μεγάλη εμπειρία από χωρισμούς θα σου πω ότι έχω διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι με την πάροδο του χρόνου, δεν αλλάζουν. Ούτε καν στο όνομα της Χ αγάπης για τον σύντροφο. Αυτά που διαβάζουμε στα ρομάντζα ότι άλλαξε για να σώσει τη σχέση του, συγνώμη αλλά δεν τα έχω δει ΠΟΤΕ στην αληθινή ζωή. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ακόμα και αν το κάνουν παροδικά, επειδή χτύπησε κάποιος «συναγερμός», σύντομα επανέρχεται ο παλιός original εαυτός με τα κουσούρια που μας είχαν ενοχλήσει. Ασε που υπάρχει και μία άλλη πιο δυσάρεστη θεωρία. Τα ελαττώματα χειροτερεύουν με την πάροδο του χρόνου. Ο τσιγκούνης γίνεται πιο τσιγκούνης, ο μονόχνωτος πιο μονόχνωτος, ο ετερόφωτος πιο ετερόφωτος…
Πιστεύω ότι ο άντρας σου είναι μαμάκιας και θέλησε να αντικαταστήσει τη μητέρα του με τη γυναίκα του.
Αν θυμάμαι καλά είσαι γύρω στα 35. Είσαι νέα και αξίζεις μια δεύτερη ευκαιρία (άλλον άντρα εννοώ). Αν κοιτάξω γύρω μου (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) δεν έχω δει κανένα τέλειο γάμο. Πιστεύω πως πρέπει να ζυγίζουμε τα καλά και τα κακά και ανάλογα τι γέρνει πιο πολύ στη ζυγαριά.
Αυτό όμως είναι μία πολύ απαισιόδοξη, φοβική και ανασφαλής σκέψη για μία κοπέλα 35 χρονών.
Αντίθετα νομίζω ότι είναι σοφή σκέψη για μία γυναίκα 45 όπως εγώ, που έχει παντρευτεί 2 φορές και έχει παιδιά με 2 άντρες. Αν έκανα την σκέψη που αποκαλώ φοβική στα 30 μου και είχα συμβιβαστεί λέγοντας πως στη ζυγαριά ζυγίζουν ίσα τα καλά με τα κακά, αισθάνομαι ότι θα μου είχε μείνει το παράπονο και τα απωθημένα Τώρα νοιώθω πως προσπάθησα. Δεν φοβήθηκα. Εδωσα στον εαυτό μου άλλη μια ευκαιρία για μια πιο ισορροπημένη ζωή. Με τον 2ο άντρα μου ταιριάζουμε πιο πολύ σε θέματα βαθιά, κοσμοθεωρίας. Με τον 1ο ταίριαζα πιο πολύ σε θέματα πιο πεζά και επιφανειακά. Το θέμα είναι ότι προσπάθησα και δεν έχω ερωτηματικά και απωθημένα.

[Sofia]

Originally posted by nature
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Αν θελουν αλλαζουν ευτυχως.

[krino]

Originally posted by Sofia

Originally posted by nature
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Αν θελουν αλλαζουν ευτυχως.

για πιο λογο να το κανουν?