Αδιεξοδο

[Christina5]

Καλησπέρα, πολύ καιρό τώρα αναρωτιέμαι και προσπαθώ να ακούσω την καρδιά μ και τη λογική μ να δω τι ακριβώς θέλει. Έχει τρία χρόνια μπήκα σε μια σχέση με έναν που πραγματικά έκανε τα πάντα να με διεκδικήσει. Μετά από καιρό ενθουσιαστηκα και έκανα σχέση μαζί του.γρήγορα αισθάνθηκα οικεία μαζί του και γελούσαμε,κάναμε ταξίδια και είμασταν ένα και ζευγάρι περνούσαμε ωραία. Αγαπηθήκαμε. Και αρκετά αγνά μπορω να πω γιατί τον γνώριζα χρόνια από κοινή παρέα, υπήρχε μια εκτίμηση από παλιά.Το πρόβλημα όμως είναι πως κάθε φορά που ήμουν μαζί του ή τον σκεφτόμουν με έπιανε ένας κόμπος στο θώρακα,σαν ένα άγχος. Είχα μια μόνιμη έγνοια σε κάτι απροσδιόριστο. Πέρασα ώρες σκέψης και κατέληξα στο ότι ίσως φταίει ότι είμαι σε μια σχέση συμβιβασμού όμως τον ΑΓΑΠΑΩ παρά πολύ. Τα ζύγισα τα έβαλα κάτω λεω τον αγαπάω θα μείνω μαζί του. Ανά διαστήματα με έπιανε πολύ συχνά αυτό το κούμπωμα στο λαιμό και κρατούσε μέρες. Με έπιασαν ανησυχίες,άγχη. Επιβάρυνα τον εαυτό μ σε αρκετές φάσεις. Σήμερα είμαστε τρία χρόνια μαζί, το λέω ειλικρινά ότι αγαπιόμαστε παρά πολύ,με στήριζει στα πάντα,μ δείχνει τόσο την αγάπη τπυ με πράξεις,με βοηθάει αλλά πιστεύω ότι δεν με καταλαβαίνει σε ουσιώδη πράγματα,δεν έχουμε καλή επικοινωνία και δεν μ βγαίνει ο πιο όμορφος μ εαυτός. Έχω πολλά νεύρα συχνά, δεν νιώθω απόλυτη ευτυχία, νιώθω συχνά επιρρεπής στον πεσιμισμό, ενώ δεν ήμουν έτσι στο παρελθόν. Νιώθω ότι δεν θέλω να κάνω σεξ, μ λείπει ο ενθουσιασμός, νιώθω ότι κάνουμε σεξ από αγάπη αλλά δεν αισθάνομαι ερωτευμένη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω θέσει στο τραπέζι τον χωρισμό , το δοκιμάσαμε σε μια φάση αλλά το παιδί με κυνήγησε πάλι με τόσο όμορφες πράξεις και με λουλούδια κτλπ και αναθεώρησα. Γύρισα και λέω ρε αγαπιόμαστε και εγω τον αγαπώ. Αλλά νιώθω ότι πλέον είμαστε σαν φίλοι ή αδέρφια ή δεν ξέρω και εγω. Δεν αισθάνομαι θαυμασμό ούτε πάθος και ενθουσιασμό. Απλά μια τρυφερή αγάπη προς εκείνον.

[Sonia]

Άποψή μου είναι ότι στοργή και προδέρμ και αγάπη μπορεί να βρεις και να πάρεις και από την ξαδέρφη σου την Τασία και από τον μπαρμπα Γιώργο τον γείτονα και από τον παπά της ενορίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι σου κάνουν για σχέση. Άλλο το να κολακευτείς από το ενδιαφέρον κάποιου άγνωστου ή κάποιου που ξέρεις ελάχιστα και που δεν σου έχει κάνει κλικ, αλλά δεν γνωρίζεστε ιδιαίτερα, οπότε εκεί που δεν τον ξέρεις να δώσεις μία ευκαιρία να γνωριστείτε καλύτερα κι άλλο κάποιος που είστε χρόνια στην ίδια παρέα και βλέπεις ότι δεν υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον από μεριάς σου. Και στις δύο περιπτώσεις αν αυτό είναι μονόπλευρο, το εξηγείς, το κόβεις όσο πιο ευγενικά γίνεται, τρώει ο άλλος τη χυλόπιτά του και τη χωνεύει και πάμε παρακάτω. Σχέση δεν κάνεις από ψυχικό ή μπας και... αν δεν σου βγαίνει εξαρχής.

Και πριν αρχίσουν κάποιοι να λένε ότι κι ο έρωτας μπορεί να φύγει μελλοντικά έτσι κι αλλιώς και κράτα το καλό παιδί κι όλα αυτά τα κουλά, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό να έχεις μία υγιή σχέση, να είστε φουλ ερωτευμένοι, πλήρεις εμπειριών και συναισθημάτων και σε μεγαλύτερη ηλικία να δεις ότι σας έρχεται και σας φεύγει κι όταν είσαι χορτάτη και ίσως με άλλες προτεραιότητες στη ζωή σου να το βλέπεις αλλιώς. Άσε που υπάρχουν ερωτευμένα ζευγάρια που χαίρεσαι να τα βλέπεις ακόμα και μετά από δεκαετίες μαζί.

[Art_Phil]

Έχεις αναφέρει πολλές φορές στο κείμενό ότι "αγαπιόμαστε" αλλά όπως βλέπεις μάλλον αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Το να είστε μαζί φαίνεται κάπως σαν να μην είναι ακριβώς μια συνειδητή δική σου απόφαση και αυτό σε ταλαιπωρεί.
Πίσω από έναν συμβιβασμό συνήθως κρύβεται και ένας μεγάλος φόβος. Για να καταλάβεις καλύτερα τον εαυτό σου και νααποφασίζεις συνειδητά χρειάζεται να δεις τι πραγματικά φοβάσαι. Δεν είναι τυχαίο που είσαι με έναν άνθρωπο, ο οποίος απόσο καταλαβαίνω δεν σε έχει κάνει ούτε μία στιγμή να νιώθεις ανασφάλεια. Από την άλλη πλευρά, οι αλήθειες σου μιλάνε στο σώμα σου (κόμπος στο θώρακα, στηθάγχη). Όταν δεν αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, αυτά κάποιες φορές σωματοποιούνται.

[Aeriko93]

Φίλη μου έχω περάσει κάτι παρόμοιο σε προηγούμενη σχέση.. Όσο και να σ' αγαπάει και να τον αγαπάς όπως περιγράφεις δυστυχώς δεν αρκεί. Δεν είναι ο τύπος σου να στο πω πιο απλά γι αυτό και δεν νιώθεις ερωτευμένη. Ίσως να μην ταιριάζετε και σε πολλά άλλα πράγματα θα το διαπιστώσεις και μόνη σου. Όταν ήμουν σε αυτή τη σχέση 3 χρόνια και εγώ πίστευα ότι είναι ο ένας και μοναδικός μέσα μου όμως κάτι με έτρωγε το σώμα μου το έβγαζε (ψυχοσωματικά). Με τα πολλά χωρίσαμε και λίγους μήνες μετά κατάλαβα πως είχα χάσει τα χρόνια μου γιατί η ζωή είναι μικρή και άμα δεν περνάς καλά δεν λέει.. Μετα κατάλαβα πως το σεξουαλικό κιόλας πρέπει να ξέρει να στο ξυπνάει και ένας άντρας και φυσικά να σε κάνει να νιώθεις σέξυ! Επίσης από ψυχολογικης απόψεως επειδή είχα μιλήσει και με ψυχολόγο ψαξτο λίγο μήπως τελικά αντί για το ρόλο της γυναίκας ερωμένης έχεις αναλάβει ρόλο μητέρας ; Μπορεί να οφείλεται σε κάποιο τραύμα όπως είχα και εγώ για αυτό και δεν λειτουργησε!

[kerasi]

Aυτο το πάθος που λείπει υπήρχε στην αρχή πιστεύεις και βαθμιαία έφυγε ή δεν υπήρχε?

[Remedy]

Καλησπέρα, πολύ καιρό τώρα αναρωτιέμαι και προσπαθώ να ακούσω την καρδιά μ και τη λογική μ να δω τι ακριβώς θέλει. Έχει τρία χρόνια μπήκα σε μια σχέση με έναν που πραγματικά έκανε τα πάντα να με διεκδικήσει. Μετά από καιρό ενθουσιαστηκα και έκανα σχέση μαζί του.γρήγορα αισθάνθηκα οικεία μαζί του και γελούσαμε,κάναμε ταξίδια και είμασταν ένα και ζευγάρι περνούσαμε ωραία. Αγαπηθήκαμε. Και αρκετά αγνά μπορω να πω γιατί τον γνώριζα χρόνια από κοινή παρέα, υπήρχε μια εκτίμηση από παλιά.Το πρόβλημα όμως είναι πως κάθε φορά που ήμουν μαζί του ή τον σκεφτόμουν με έπιανε ένας κόμπος στο θώρακα,σαν ένα άγχος. Είχα μια μόνιμη έγνοια σε κάτι απροσδιόριστο. Πέρασα ώρες σκέψης και κατέληξα στο ότι ίσως φταίει ότι είμαι σε μια σχέση συμβιβασμού όμως τον ΑΓΑΠΑΩ παρά πολύ. Τα ζύγισα τα έβαλα κάτω λεω τον αγαπάω θα μείνω μαζί του. Ανά διαστήματα με έπιανε πολύ συχνά αυτό το κούμπωμα στο λαιμό και κρατούσε μέρες. Με έπιασαν ανησυχίες,άγχη. Επιβάρυνα τον εαυτό μ σε αρκετές φάσεις. Σήμερα είμαστε τρία χρόνια μαζί, το λέω ειλικρινά ότι αγαπιόμαστε παρά πολύ,με στήριζει στα πάντα,μ δείχνει τόσο την αγάπη τπυ με πράξεις,με βοηθάει αλλά πιστεύω ότι δεν με καταλαβαίνει σε ουσιώδη πράγματα,δεν έχουμε καλή επικοινωνία και δεν μ βγαίνει ο πιο όμορφος μ εαυτός. Έχω πολλά νεύρα συχνά, δεν νιώθω απόλυτη ευτυχία, νιώθω συχνά επιρρεπής στον πεσιμισμό, ενώ δεν ήμουν έτσι στο παρελθόν. Νιώθω ότι δεν θέλω να κάνω σεξ, μ λείπει ο ενθουσιασμός, νιώθω ότι κάνουμε σεξ από αγάπη αλλά δεν αισθάνομαι ερωτευμένη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω θέσει στο τραπέζι τον χωρισμό , το δοκιμάσαμε σε μια φάση αλλά το παιδί με κυνήγησε πάλι με τόσο όμορφες πράξεις και με λουλούδια κτλπ και αναθεώρησα. Γύρισα και λέω ρε αγαπιόμαστε και εγω τον αγαπώ. Αλλά νιώθω ότι πλέον είμαστε σαν φίλοι ή αδέρφια ή δεν ξέρω και εγω. Δεν αισθάνομαι θαυμασμό ούτε πάθος και ενθουσιασμό. Απλά μια τρυφερή αγάπη προς εκείνον.

δεν ειναι οτι δεν νοιωθεις "απολυτη" ευτυχια, αλλα δεν νοιωθεις καμια ευτυχια... εκανες μια σχεση απο ανασφαλεια και επειδη κολακευτηκες απο το ενδιαφερον του.

το θεμα δεν ειναι οτι δεν νοιωθεις ΠΙΑ ερωτα, το θεμα ειναι οτι ποτε δεν ενοιωσες...
οι περιγραφες σου ειναι σαν να τα εφιαξες με εναν νοσοκομο/ θαυμαστη.
λες παντου, σε φροντιζε, σε διεκδικουσε σε γυρισε πισω με προσφορες κλπ...
για πατεριτσα τον ειχες τον ανθρωπο. περασαν τα χρονια και φυσικο ηταν να δεθειτε κι αυτο το δεσιμο, εσυ το λες "αγαπη" και μπορει και να ειναι αγαπη, οχι ερωτικη παντως... και με γυναικα και με φιλαρακι/ξαδερφακι να εκανες τοσες κοινες δραστηριοτητες επι τρια χρονια, θα τους αγαπουσες.

τι να σου πουμε;
αν εχει διαφορα μι σχεση οπου εισαι ερωτευμενος;;; δεν εχεις υπαρξει ερωτευμενη; αν δεν εχεις υπαρξει, ναι, δεν εχει καμια σχεση μια σχεση απο συμβιβασμο με την σχεση οπου εισαι ερωτευμενος.
το αδιεξοδο ομως, δεν καταλαβα καθολου που ειιναι.
ολα ειναι επιλογες.
αποφασισε για τις επιλογες σου και κανε τις.
δεν θα παρει κανενας αλλος αποφασεις για λογαριασμο σου..

υ.γ. τι ηλικιες εχετε;