Φλυαρία και παραμιλητό

[VelvetUnderground]

\'Ανοιξα ένα θέμα για την κατάθλιψη μου. Επισκέπτομαι γιατρό όπως έγραψα σε αυτό το θέμα της κατάθλιψης, εδώ θέλω να περνάω στο εξής γιατί εκτός από όλα τα άλλα νοιώθω το εξής παράδοξο φαινόμενο όταν είμαι με την γιατρό μου. Νοιώθω ένα απίστευτο άγχος ότι έχω πολύ λίγο χρόνο και πρέπει να της πω όσο μπορώ πιο γρήγορα πάρα πολλά πράγματα μέσα σε μία ώρα. Νοιώθω όταν φεύγω από εκεί προσωρινά καλύτερα, αλλά πάντα την ανάγκη να μιλάω πάρα πολύ. Μιλάω ακατάσχετα και δεν μπορώ να σταματήσω εύκολα. Σταματάω όταν με διακόψουν, δεν είμαι στον κόσμο μου, αλλά νοιώθω ενόχληση, θέλω να μιλάω πάρα πολύ. \'Οταν είμαι μόνος μου μιλάω πάρα πολύ λες και είναι κάποιος άλλος στο χώρο. Ξέρω ότι δεν είναι κανένας, αλλά δεν μπορώ να το συγκρατήσω, παραμιλάω διαρκώς όταν έχω πολύ στρες αλλά και όταν είμαι σε σχετική ηρεμία μιλώ πολύ. Παράδειγμα λέω \"μα στο είπα, αυτή δεν είναι εντάξει, από την πρώτη μέρα την κατάλαβα\", και απαντώ μόνος μου \"κι εγώ πιστεύω δεν είναι εντάξει\". Αυτό όμως όλο γίνεται έχοντας επίγνωση ότι κανένας δεν υπάρχει στο χώρο, ούτε ακούω φωνές ούτε έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου φωνές. \'Ομως μια ακατανίκτη δύναμη να μιλάω πολύ και μόνος μου είναι σαν συνήθεια που δεν καταλαβαίνω πως την απέκτησα. \'Οταν έχω σοβαρή κρίση στρες ή θυμού, τότε μιλάω πιο πολύ και είναι σαν να γίνονται ολόκληροι διάλογοι. Ποτέ δημόσια, ποτέ σε λεοφωρείο, σε ταξί ή σε μια αίθουσα με άλλους. Πάντα μόνος μου. Σε παρέα με άλλους πχ σε ένα εστιατόριο ή σε μια καφετέρια, είμαι πολύ συγκρατημένος στον λόγο και μετρημένος. Μιλάω αλλά όχι ακατάσχετα.

[weird]

Originally posted by VelvetUnderground
\'Ανοιξα ένα θέμα για την κατάθλιψη μου. Επισκέπτομαι γιατρό όπως έγραψα σε αυτό το θέμα της κατάθλιψης, εδώ θέλω να περνάω στο εξής γιατί εκτός από όλα τα άλλα νοιώθω το εξής παράδοξο φαινόμενο όταν είμαι με την γιατρό μου. Νοιώθω ένα απίστευτο άγχος ότι έχω πολύ λίγο χρόνο και πρέπει να της πω όσο μπορώ πιο γρήγορα πάρα πολλά πράγματα μέσα σε μία ώρα. Νοιώθω όταν φεύγω από εκεί προσωρινά καλύτερα, αλλά πάντα την ανάγκη να μιλάω πάρα πολύ. Μιλάω ακατάσχετα και δεν μπορώ να σταματήσω εύκολα. Σταματάω όταν με διακόψουν, δεν είμαι στον κόσμο μου, αλλά νοιώθω ενόχληση, θέλω να μιλάω πάρα πολύ. \'Οταν είμαι μόνος μου μιλάω πάρα πολύ λες και είναι κάποιος άλλος στο χώρο. Ξέρω ότι δεν είναι κανένας, αλλά δεν μπορώ να το συγκρατήσω, παραμιλάω διαρκώς όταν έχω πολύ στρες αλλά και όταν είμαι σε σχετική ηρεμία μιλώ πολύ. Παράδειγμα λέω \"μα στο είπα, αυτή δεν είναι εντάξει, από την πρώτη μέρα την κατάλαβα\", και απαντώ μόνος μου \"κι εγώ πιστεύω δεν είναι εντάξει\". Αυτό όμως όλο γίνεται έχοντας επίγνωση ότι κανένας δεν υπάρχει στο χώρο, ούτε ακούω φωνές ούτε έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου φωνές. \'Ομως μια ακατανίκτη δύναμη να μιλάω πολύ και μόνος μου είναι σαν συνήθεια που δεν καταλαβαίνω πως την απέκτησα. \'Οταν έχω σοβαρή κρίση στρες ή θυμού, τότε μιλάω πιο πολύ και είναι σαν να γίνονται ολόκληροι διάλογοι. Ποτέ δημόσια, ποτέ σε λεοφωρείο, σε ταξί ή σε μια αίθουσα με άλλους. Πάντα μόνος μου. Σε παρέα με άλλους πχ σε ένα εστιατόριο ή σε μια καφετέρια, είμαι πολύ συγκρατημένος στον λόγο και μετρημένος. Μιλάω αλλά όχι ακατάσχετα.

Απο μια πρώτη ανάγνωση του μηνύματός σου, αποκομίζω την αίσθηση, οτι χρειάζεσαι να ακούς την φωνή σου, για να ακούς την σκέψη σου....

Σου προτείνω να μιλήσεις στην γιατρό σου για το άγχος σου και για το πόσο νιώθεις να μην προλαβαίνεις όσα θα ήθελες να πεις, μέσα στην ώρα.
Δες τι θα σου πει πάνω σε αυτό :)
Πάντως, μου είναι ένα γνώριμο άγχος.

[VelvetUnderground]

Originally posted by weird

Originally posted by VelvetUnderground
\'Ανοιξα ένα θέμα για την κατάθλιψη μου. Επισκέπτομαι γιατρό όπως έγραψα σε αυτό το θέμα της κατάθλιψης, εδώ θέλω να περνάω στο εξής γιατί εκτός από όλα τα άλλα νοιώθω το εξής παράδοξο φαινόμενο όταν είμαι με την γιατρό μου. Νοιώθω ένα απίστευτο άγχος ότι έχω πολύ λίγο χρόνο και πρέπει να της πω όσο μπορώ πιο γρήγορα πάρα πολλά πράγματα μέσα σε μία ώρα. Νοιώθω όταν φεύγω από εκεί προσωρινά καλύτερα, αλλά πάντα την ανάγκη να μιλάω πάρα πολύ. Μιλάω ακατάσχετα και δεν μπορώ να σταματήσω εύκολα. Σταματάω όταν με διακόψουν, δεν είμαι στον κόσμο μου, αλλά νοιώθω ενόχληση, θέλω να μιλάω πάρα πολύ. \'Οταν είμαι μόνος μου μιλάω πάρα πολύ λες και είναι κάποιος άλλος στο χώρο. Ξέρω ότι δεν είναι κανένας, αλλά δεν μπορώ να το συγκρατήσω, παραμιλάω διαρκώς όταν έχω πολύ στρες αλλά και όταν είμαι σε σχετική ηρεμία μιλώ πολύ. Παράδειγμα λέω \"μα στο είπα, αυτή δεν είναι εντάξει, από την πρώτη μέρα την κατάλαβα\", και απαντώ μόνος μου \"κι εγώ πιστεύω δεν είναι εντάξει\". Αυτό όμως όλο γίνεται έχοντας επίγνωση ότι κανένας δεν υπάρχει στο χώρο, ούτε ακούω φωνές ούτε έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου φωνές. \'Ομως μια ακατανίκτη δύναμη να μιλάω πολύ και μόνος μου είναι σαν συνήθεια που δεν καταλαβαίνω πως την απέκτησα. \'Οταν έχω σοβαρή κρίση στρες ή θυμού, τότε μιλάω πιο πολύ και είναι σαν να γίνονται ολόκληροι διάλογοι. Ποτέ δημόσια, ποτέ σε λεοφωρείο, σε ταξί ή σε μια αίθουσα με άλλους. Πάντα μόνος μου. Σε παρέα με άλλους πχ σε ένα εστιατόριο ή σε μια καφετέρια, είμαι πολύ συγκρατημένος στον λόγο και μετρημένος. Μιλάω αλλά όχι ακατάσχετα.

Απο μια πρώτη ανάγνωση του μηνύματός σου, αποκομίζω την αίσθηση, οτι χρειάζεσαι να ακούς την φωνή σου, για να ακούς την σκέψη σου....

Σου προτείνω να μιλήσεις στην γιατρό σου για το άγχος σου και για το πόσο νιώθεις να μην προλαβαίνεις όσα θα ήθελες να πεις, μέσα στην ώρα.
Δες τι θα σου πει πάνω σε αυτό :)
Πάντως, μου είναι ένα γνώριμο άγχος.

Ευχαριστώ. Αυτό φοβόμουν ότι ήταν μια προδιάθεση σχιζοφρένειας. Το πρόβλημα με τους γιατρούς είναι τα χρήματα και ο χρόνος που είναι πάντα λιγοστός για μερικά άτομα σαν και μένα. \'Εχω ακούσει και διαβάσει ότι θα μου ταίριαζε περισσσότερο η ψυχανάλυση που ο πελάτης μιλάει μόνος του στο περιβόητο ψυχαναλυτικό ντιβάνι με ελεύθερους συνειρμούς και ο γιατρός κυρίως ακούει, αλλά δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ αυτό, μου φαίνεται υπερβολικό κι αυτό και απ\'ότι θυμάμαι πρέπει να\'ναι πιο συχνά τα ραντεβού.

[weird]

Originally posted by VelvetUnderground


Ευχαριστώ. Αυτό φοβόμουν ότι ήταν μια προδιάθεση σχιζοφρένειας. Το πρόβλημα με τους γιατρούς είναι τα χρήματα και ο χρόνος που είναι πάντα λιγοστός για μερικά άτομα σαν και μένα. \'Εχω ακούσει και διαβάσει ότι θα μου ταίριαζε περισσσότερο η ψυχανάλυση που ο πελάτης μιλάει μόνος του στο περιβόητο ψυχαναλυτικό ντιβάνι με ελεύθερους συνειρμούς και ο γιατρός κυρίως ακούει, αλλά δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ αυτό, μου φαίνεται υπερβολικό κι αυτό και απ\'ότι θυμάμαι πρέπει να\'ναι πιο συχνά τα ραντεβού.

Άλλο σκέφτομαι φωναχτά, κι άλλο φαντάζομαι έναν ομιλητή απέναντί μου που δεν υπάρχει. Μην τα μπερδεύεις :)
Χωρίς να είμαι ειδικός βέβαια, ούτε η αλλαγή φωνών που κάνεις μου ακούγεται μυστήρια. Προδίδεις μια θεατρικότητα στον μονόλογό σου, αποδίδοντας ίσως έτσι διάφορες εσωτερικές πλευρές σου και τις αναμεταξύ τους συγκρούσεις.
Καταρχήν μίλησε άμεσα για όλους αυτούς τους προβληματισμούς σου με τον γιατρό σου.
Δεύτερον, δεν θα μπορούσα να πω με σιγουριά οτι η ιδιαιτερότητά σου αυτή κάνει για σένα την ψυχανάλυση καταλληλότερη απο άλλες θεραπείες.
Ισα ίσα, μπορεί μια διαλογικού τύπου θεραπεία, να σε βοηθούσε περισσότερο.
Τέλος, γνωρίζω ψυχαναλύτρια η οποία δέχεται δυο φορές το μήνα συνήθως τον ασθενή της.
Στην ψυχανάλυση, απο όσο ξέρω, οι συνεδρίες δεν είναι πιο συχνές αλλά η διάρκεια της ανάλυσης κρατάει αρκετά χρόνια, ανάλογα με την περίπτωση φυσικά.

Σου εύχομαι όλα να πάνε καλά :)

[VelvetUnderground]

Originally posted by weirdΆλλο σκέφτομαι φωναχτά, κι άλλο φαντάζομαι έναν ομιλητή απέναντί μου που δεν υπάρχει. Μην τα μπερδεύεις :)
Χωρίς να είμαι ειδικός βέβαια, ούτε η αλλαγή φωνών που κάνεις μου ακούγεται μυστήρια. Προδίδεις μια θεατρικότητα στον μονόλογό σου, αποδίδοντας ίσως έτσι διάφορες εσωτερικές πλευρές σου και τις αναμεταξύ τους συγκρούσεις.
Καταρχήν μίλησε άμεσα για όλους αυτούς τους προβληματισμούς σου με τον γιατρό σου.
Δεύτερον, δεν θα μπορούσα να πω με σιγουριά οτι η ιδιαιτερότητά σου αυτή κάνει για σένα την ψυχανάλυση καταλληλότερη απο άλλες θεραπείες.
Ισα ίσα, μπορεί μια διαλογικού τύπου θεραπεία, να σε βοηθούσε περισσότερο.
Τέλος, γνωρίζω ψυχαναλύτρια η οποία δέχεται δυο φορές το μήνα συνήθως τον ασθενή της.
Στην ψυχανάλυση, απο όσο ξέρω, οι συνεδρίες δεν είναι πιο συχνές αλλά η διάρκεια της ανάλυσης κρατάει αρκετά χρόνια, ανάλογα με την περίπτωση φυσικά.

Σου εύχομαι όλα να πάνε καλά :)

ευχαριστώ. Αλλαγή προσώπου (β\' ενικού εννοώ) όχι φωνής, ευτυχώς δεν έχω τέτοια προβλήματα.