Παράλογο άγχος

[kafres]

Προφανώς και δεν γίνεται να καλοσωρίσεις μια καταστροφική σκέψη ούτε να κάτσεις να σκεφτείς όλες αυτές τις τεχνικές εν ώρα πανικού..Απλά απ\'τη στιγμή που δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και αφού ξέρεις ότι δεν πρόκειται να τρελαθείς ή να πεθάνεις άσε τη σκέψη να υπάρχει..Αν σταματήσει να σε αγχώνει όσο παράλογη και να\'ναι κάποια στιγμή θα φύγει!Δεν λέω ότι πιάνει πάντα..αλλά κάποιες φορές λειτουργεί!Εγώ ας πουμε σήμερα έφαγα απίστευτο σκάλωμα για κανα 3ωρο με την αναπνοή μου!Δε μπορούσα να συγκεντρωθώ πουθενά αλλού απλά στην αίσθηση ότι μπαίνει αέρας-βγαίνει αέρας!Αφού πανικοβλήθηκα μετά είπα \'ε και?Ας δοκιμάσω να κάνω κάτι άλλο παρόλο που έχω και αυτό στο μυαλό μου\'Και τα κατάφερα..Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ξαναπάθω κάτι αντίστοιχο ή και το ίδιο!Απλά με αυτόν τον τρόπο ίσως το μυαλό κάποια στιγμή αφομειώσει αυτόν τον τρόπο σκέψης και το κάνει αυτόματα..Ίσως λέω!

[varkoudio]

Καλησπέρα παιδιά.
Συγγνώμη αλλά δεν έχω διαβάσει όλα όσα γράψατε..απλά θα ήθελα να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία και ελπίζω να είναι βοηθητική για κάποιους. Πέρασα και εγώ μία πολύ δύσκολη περίοδο, με πολύ άγχος, διάχυτο, χωρίς κανένα λόγο. Ή μάλλον για να είμαι πιο σαφής χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο. Νιώθω τυχερή γιατί σπουδάζω ψυχολογία και μέσα από τις σπουδές μου είχα ήδη το κίνητρο να ξεκινήσω προσωπική ψυχοθεραπεία, πριν περάσω αυτή τη δύσκολη περίοδο. Πάντα βέβαια σαν άνθρωπος ήμουν κάπως αγχωτική, αν μπορώ να το πώ έτσι. Πέρασα περίπου ένα 6μήνο πολύ δύσκολο, με άγχος κάθε στιγμή, ξεσπάσματα σε κλάμα, αυπνίες κτλ. Δεν πήρα φάρμακα, το σκέφτηκα, αλλά ευτυχώς είχα τη στήριξη τησ ψυχοθεραπέυτριάς μου (τηλεφωνικά, γιατί ήμουν στο εξωτερικό). Αυτό που ήθελα εγώ να μοιραστώ μαζί σας, είναι ότι συνήθωσ αυτό το άγχος έχει κάποια αιτία.... το άγχος, τουλάχιστον αυτό εγώ βίωσα, από κάπου προέρχεται, ή μάλλον είναι η αντίδραση σε κάτι που παέι να βγει και ποναέι. Δεν είναι κάτι αφηρημένο, είναι συγκεκριμένα βιώματα και συναισθήματα που πραγματικά πονάνε... και όσο και να ακούγεται παράλογο εγώ βίωσα ότι το άγχος μου ήταν η υπεκφυγή μου σε αυτό που έβγαινε. Υπήρξε μία στιγμή πάρα πολύ έντονη που ένιωσα ότι εγώ η ίδια το δημιουργώ για να αποφύγω το πραγματικό μου πρόβλημα. \"αποφευτικότητα\" είναι ουσιαστικά, το οποίο εμένα προσωπικά με χαρακτήριζε αρκετά. Μέσα από την προσωπική μου θεραπεία, έμαθα να μην φοβάμαι.. να μην πανιοβάλλομαι και να αφήνομαι σε αυτό για να έρθει η επίγνωση και η επαφή με το πραγματικό μου συναίσθημα... δεν είναι εύκολο, και πάντα όταν πιέζομαι επιστρέφω στο δικό μου προσωρινό τρόπο να αντιμετωπίζω αυτό που με πονάει, στο άγχος. Απλά τώρα το αναγνωρίζω πιο εύκολα και δεν με πανικοβάλλει.
Από προσωπική εμπειρία, πιστεύω ότι η ψυχοθεραπεία (με έναν σωστό και έμπειρο ψυχοθεραπευτή), είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανα στο εαυτό μου..
Δεν είμαι κατά τησ χρήσησ φαρμάκων, αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν αρκούν. Απλά κουκουλώνεισ το πρόβλημα. Θεωρώ ότι τα φάρμακα είναι απαρίατητα μόνο όταν υπάρχειι οργανικό υπόβαθρο για μία διαταραχή, και όχι στην περίπτωση που ένασ άνθρωπος εμφανίζει ένα σύμπτωμα (όπως άγχος) ως τρόπο αντιμετώπισης επώδυνων συναισθημάτων και καταστάσεων.
Ελπίζω ο καθένασ να βρίσκει το τρόπο του να έρθει σε επαφή με την ύπαρξή του.

[Sofia]

varkoudio σου εύχομαι ακριβως το ίδιο. καλώς ήρθες