Νιωθω αποσυναγωγος

[Skiouros8]

Ναι, πολλα θέματα εσωτερικης ανασκόπησης το τελευταίο διάστημα.
Ολη μου τη ζωή ενιωθα και νιώθω εκτός του κοινωνικού συνόλου. Είμαι έντονος επικριτης του τροπου ζωής των περισσότερων ανθρωπων. Οι κοινωνικές συμβάσεις με αηδιαζουν και συχνά η κοινωνική μου περιφρονηση μπορει να εκλειφθει ως ντροπαλοσυνη ή κοινωνική αδεξιοτητα.
Είμαι δοτικος σε όσους ανθρωπους επιλεγω αλλά ίσως έτσι καταληγω τόσο έντονος , και με θετικά και με αρνητικά συναισθήματα, που τους διωχνω μακριά.
Μικρότερος ειχα ορισμένους στόχους που πραγματοποιησα. Σκέφτομαι δηλαδή πως ένας νεότερος εαυτός μου θα ήταν ικανοποιημενος. Ωστόσο αν τα εξετασω όλα προσεκτικοτερα βλεπω πως δεν γίνεται να είμαι ικανοποιημενος.

Βλεπω άλλους ανθρωπους να επαιρονται για υποτιθεμενα κατορθώματα που δείχνουν απλως τη διάθεσή τους να προβληθουν, χωρίς να υπαρχει καμία ουσια.

Ετοιμαζομαι να εκδοσω νέο βιβλίο και δεν είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Νιώθω ότι δεν με ικανοποιει το μετριοπαθες, θα ήθελα τα βιβλία μου να κάνουν μεγάλο παταγο αλλά δεν έχω, μαλλον, τις κοινωνικές δεξιότητες και την θρασυτητα για αυτό -την θρασυτητα να προβαλω τον εαυτό μου σαν κάτι το εξαιρετικό, οπως κανουν όλοι οι πανομοιοτυποι μεταξύ τους ανθρωποι- ή αν τα έχω, αν τα εφαρμοσω ολα αυτα σαν ηθοποιος , μετά αηδιαζω με τον εαυτό μου. Δεν θέλω να προσποιηθω τον επιτυχημενο, θέλω να αποδομησω την έννοια της επιτυχιας, τα σαθρα επιτευγματα των άλλων, τον ναρκισσισμο τους. Πιστευω οτι το επιπεδο είναι χαμηλό σε όλους τους τομείς, οτι δεν ταιριαζω, οτι δεν μπορω να ταιριαξω , ότι αν ταιριαζα δεν θα ήμουν εγώ.

Επιπλεον ,δεν πιστευω πια στα λεγόμενα των γύρω μου. Πιστευω ότι κάθε κοινωνική πραξη εμπεριεχει εναν βαθμο υποκρισιας. Μου ειναι συνεπως πολυ δύσκολο να δεχτω τον επαινο ή την απροσκοπτη φιλία.
Πιστευω οτι μελλοντικα θα καταληξω σαν κάτι γέρους συγγραφείς που δεν τους δινει κανείς σημασία, γραφικός αλλά ορθολογιστης , ο μόνος διορατικός σε μια κοινωνία διοπτροφορων ανδρεικελων.

Ξαναδιαβαζοντας όσα έγραψα παραπανω παρατηρω ότι δίνω μια πολυ μονοχνωτη εικόνα του εαυτου μου: μπορω να γίνω η ψυχή της παρεας, αλλά πλεον, στην προχωρημενη μου νεότητα, δεν βρίσκω πια αφορμές να το κάνω.

[kopela93]

Νομίζω ότι αυτή η τάση να θέλεις να εξετάζεις τις ζωές των άλλων τον τρόπο που ζουν , δε σε βοηθάει και πάρα πολύ γιατί συγκρίνεσαι και ναι μεν σίγουρα βρίσκεις κάποια αρνητικά τα κράζεις και δεν τα θέλεις για σένα αλλά δεν είναι και το καλύτερο χόμπι που μπορείς να έχεις από την άποψη ότι ο καθένας μία ζωή θα κάνει το μακρύ του και το κοντό του εσύ θα εκνευρίζεσαι και ποιο το αποτέλεσμα στο τέλος;
Για το βιβλίο που λες ότι δεν είσαι ικανοποιημένος προφανώς αυτό μπορεί να είναι τελειομανία αλλά από την άλλη φαίνεται ότι έχεις κάποια δείγματα χαμηλής αυτοεκτίμησης Γιατί δεν είσαι ικανοποιημένος με αυτό που φτιάχνεις και παράλληλα τονίζεις το πόσο κακό είναι να έχει ο άλλος μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του εσύ το κατακρίνεις αυτό δεν θέλεις να είσαι έτσι το θεωρείς κακή ποιότητα ανθρώπου ο άλλος να είναι θρασύς και κοινωνικά ευέλικτος υποστηρίζεις ότι εσύ θέλεις να είσαι πιο αληθινός και πιο ντόμπρος στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά κατακρίνεις και την κοινωνία η οποία είναι πιο ψεύτικη στις μέρες μας. Εγώ το βλέπω αυτό ότι ισχύει με την υποκρισία στην κοινωνία και πολύς κόσμος φυσικά το βλέπει παρόλα αυτά όμως πιστεύω ότι δεν έχει νόημα να το κάνεις όλο αυτό το κράξιμο είτε για την κοινωνία είτε για τους ανθρώπους ατομικά γιατί είναι αυτό που είναι και πρέπει να το αποδεχτείς και απλά να κοιτάς το δικό σου μικρόκοσμό γιατί δεν έχεις έλεγχο πάνω στις καταστάσεις των άλλων εκτός και αν το βιβλίο σου επηρεάζει τόσο κόσμο που θα το διαβάσουν και θα πάρουν κάτι από αυτό και τέτοια πράγματα.
απλά εμένα μου δίνεις την εντύπωση ότι επειδή δεν δέχεσαι κάποια στοιχεία των άλλων σημαίνει ότι μάλλον τα καταπιέζεις εσύ ο ίδιος μέσα σου δεν τα άφησες ποτέ να βγούνε και για αυτό το λόγο τα κράζεις. Φυσικά και δεν σε κατακρίνω καλά κάνεις και κράζεις όπως νιώθεις βασικά κανένα συναίσθημα δεν είναι λάθος. Αυτά

[Skiouros8]

Νομίζω ότι αυτή η τάση να θέλεις να εξετάζεις τις ζωές των άλλων τον τρόπο που ζουν , δε σε βοηθάει και πάρα πολύ γιατί συγκρίνεσαι και ναι μεν σίγουρα βρίσκεις κάποια αρνητικά τα κράζεις και δεν τα θέλεις για σένα αλλά δεν είναι και το καλύτερο χόμπι που μπορείς να έχεις από την άποψη ότι ο καθένας μία ζωή θα κάνει το μακρύ του και το κοντό του εσύ θα εκνευρίζεσαι και ποιο το αποτέλεσμα στο τέλος;
Για το βιβλίο που λες ότι δεν είσαι ικανοποιημένος προφανώς αυτό μπορεί να είναι τελειομανία αλλά από την άλλη φαίνεται ότι έχεις κάποια δείγματα χαμηλής αυτοεκτίμησης Γιατί δεν είσαι ικανοποιημένος με αυτό που φτιάχνεις και παράλληλα τονίζεις το πόσο κακό είναι να έχει ο άλλος μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του εσύ το κατακρίνεις αυτό δεν θέλεις να είσαι έτσι το θεωρείς κακή ποιότητα ανθρώπου ο άλλος να είναι θρασύς και κοινωνικά ευέλικτος υποστηρίζεις ότι εσύ θέλεις να είσαι πιο αληθινός και πιο ντόμπρος στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά κατακρίνεις και την κοινωνία η οποία είναι πιο ψεύτικη στις μέρες μας. Εγώ το βλέπω αυτό ότι ισχύει με την υποκρισία στην κοινωνία και πολύς κόσμος φυσικά το βλέπει παρόλα αυτά όμως πιστεύω ότι δεν έχει νόημα να το κάνεις όλο αυτό το κράξιμο είτε για την κοινωνία είτε για τους ανθρώπους ατομικά γιατί είναι αυτό που είναι και πρέπει να το αποδεχτείς και απλά να κοιτάς το δικό σου μικρόκοσμό γιατί δεν έχεις έλεγχο πάνω στις καταστάσεις των άλλων εκτός και αν το βιβλίο σου επηρεάζει τόσο κόσμο που θα το διαβάσουν και θα πάρουν κάτι από αυτό και τέτοια πράγματα.
απλά εμένα μου δίνεις την εντύπωση ότι επειδή δεν δέχεσαι κάποια στοιχεία των άλλων σημαίνει ότι μάλλον τα καταπιέζεις εσύ ο ίδιος μέσα σου δεν τα άφησες ποτέ να βγούνε και για αυτό το λόγο τα κράζεις. Φυσικά και δεν σε κατακρίνω καλά κάνεις και κράζεις όπως νιώθεις βασικά κανένα συναίσθημα δεν είναι λάθος. Αυτά

Όχι, το πρόβλημα δεν είναι το να έχει κάποιος μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Το πρόβλημα είναι να έχει αναιτιολόγητα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Κομπάζοντας δηλαδή για το τίποτα. Η κοινωνία μας, ειδικά μετά την έκρηξη των σόσιαλ μίντια, είναι η κοινωνία του τίποτα.
Δεν πιστεύω ότι το βιβλίο μου είναι κακό. Το πρώτο ήταν πολύ δύσκολο ακόμα και για καθηγητές πανεπιστημίου. Πιστεύω ότι θα εκτιμηθεί αρκετά χρόνια αργότερα, είναι πρωτοποριακό για τα ελληνικα δεδομένα (φυσικά μπορώ να εντοπίσω ψεγάδια, αλλά ως γενικό σύνολο πέτυχα αυτό που ήθελα). Πήρα μερικές καλες κριτικές αλλά δεν είχε την προβολη που θα ηθελα. Αυτο που έγραψα τώρα είναι επίσης καλό. Αλλά πάλι δεν θα έχει την προβολη που θέλω γιατί φοβάμαι να εκθέσω τον εαυτό μου. Φοβάμαι να αποζητήσω την συμπάθεια των άλλων.
Βλεπω οτι κάνουν επιτυχία ατάλαντοι ή μέτριοι συγγραφείς. Τα δικά μου στάνταρ είναι πολύ υψηλά. Τώρα ακούγομαι κι εγώ ναρκισσιστής, αλλά η διαφορά είναι ότι έχω αυτογνωσία, ότι αυτά που λέω ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και μπορώ να τα στηρίξω με επιχείρηματα. Έχω τη νηφαλιότητα να διακρίνω τα θετικά και τα αρνητικά χαρακτηριστικά μου σαν να με έκρινε κάποιος άλλος και όχι εγώ τον εαυτό μου. Αυτό μου το έχουν επισημάνει από μικρή ηλικία ένα σωρό διαφορετικοί άνθρωποι και το είχε παρατηρήσει και η ψυχολόγος μου.
Εκτός βέβαια αν εγώ είμαι αυτός που έχω το ναρκισσιστικό σύνδρομο και αυτό που με ενοχλεί είναι που η μεγαλομανία των άλλων διαταράσει την δική μου επιθυμία μονοκρατορίας.

Άλλωστε δεν ξέρω αν αποζητώ το κάτι παραπάνω τελικά. Μου φαίνεται ξένο προς τον εαυτό μου. Ότι θα με καθιστούσε αλλοτριωμένο, ότι κάτι θα έκλεβε από την αυθεντικότητά μου. Με λίγα λόγια, δεν είμαι σίγουρος, πια, τι ακριβώς θέλω. Σε όλους τους τομείς. Μου αρέσει η συντροφικότητα αλλά κατά βάθος την φοβάμαι. Είμαι έτοιμος να αφοσιωθώ στον έρωτα, αλλά κατά βάθος θέλω να αντλήσω κάτι από κάθε κατάσταση. Νιώθω συνέχεια αντιφάσεις.

Από την άλλη, σκέφτομαι κάποιες φορές μήπως όλα αυτά είναι ένα αυτοσαμποτάζ λόγω παιδικού τραύματος. Ότι υποσυνείδητα ίσως νιώθω πως δεν αξίζω την επιτυχία ή τον έρωτα. Πως τα επιτεύγματά και τα συναισθήματά μου δεν είναι τόσο "αληθινά" όσο αυτα που οι άλλοι παρουσιάζουν και λένε πως είναι.

Δεν κράζω, κατακρίνω. Δεν μιλώ ποτέ βασισμένος μονάχα στα συναισθήματά μου. Επιχειρηματολογώ. Και αυτό πολλές φορές ενοχλεί. Κανείς δεν θέλει να του επισημαίνουν την κενότητά του.
Δεν θέλω να κοιτάω τον μικρόκοσμο μου. Θέλω να αλλάζω τα πράγματα γύρω μου. Σε κάποια πράγματα το έχω καταφέρει. Έχω αλλάξει μια κοινωνική κατάσταση στον τόπο μου που δεν μου άρεσε. Πάλεψα πολλά χρόνια αλλά το έκανα. Το να κάνω τα στραβά μάτια στην υποκρισία και τον αναιτιολογητο κομπασμό των άλλων, μου φαινεται εξίσου υποκριτικό. Αλλά ναι, και η αντίθετη κατάσταση με κατατρώει.

[Remedy]

Ναι, πολλα θέματα εσωτερικης ανασκόπησης το τελευταίο διάστημα.
Ολη μου τη ζωή ενιωθα και νιώθω εκτός του κοινωνικού συνόλου.

δεν ειναι απαραιτητα κακο. οι αριστοι και οι τελευταιοι, ξεχωριζουν. οι μετριοι δεν ξεχωριζουν. απ οσα γραφεις και παρακατω, δεν νομιζω να ησουν ευχριστημενος αν ησουν στους μετριους. οποτε ισως βαυκαλιζεσαι η και οντως εισαι στους αριστους;;;; κανεις δεν αρεσει σε ολους, ο ΘΕΟΣ ο ιδιος να ειναι.


Είμαι έντονος επικριτης του τροπου ζωής των περισσότερων ανθρωπων. Οι κοινωνικές συμβάσεις με αηδιαζουν και συχνά η κοινωνική μου περιφρονηση μπορει να εκλειφθει ως ντροπαλοσυνη ή κοινωνική αδεξιοτητα.

δικαιωμα σου, αλλα να θεωρεις λογικο και αναμενομενο την απομονωση που μπορει να προκυπτει απο αυτο.
αν αποφασισεις οτι θα επιτρεψεις στον εαυτο σου να ειναι απολυτος, αναγκαστικα επιτρεπεις και σε οσους διαφωνουν με την απολυτη σταση σου, να σε περιθωριοποιουν (πραγμα οχι απαραιτητα κακο, αν δεν σε ενδιαφερει η παρεα τους).



Είμαι δοτικος σε όσους ανθρωπους επιλεγω αλλά ίσως έτσι καταληγω τόσο έντονος , και με θετικά και με αρνητικά συναισθήματα, που τους διωχνω μακριά.

οκ, τωρα καταληγουμε καπου. εαν καποιοι απο αυτους που επιλεγεις σε επιλεγουν κιολας, μπορεις να φιαξεις τον μικροκοσμο σου με ταιριαστα σε εσενα ατομα και να αδιαφορεις για τους υπολοιπους.
τα αρνητικα που αναφερεις που στην ουσια ειναι μια ενταση η και επιμονη (ισως στην συμπεριφορα σου, ειναι κατι που δουλευεται. μπορεις να το δουλεψεις και να μαθεις να το ελεγχεις για να μην απομακρυνεις οσους σε ενδιαφερουν.



Μικρότερος ειχα ορισμένους στόχους που πραγματοποιησα. Σκέφτομαι δηλαδή πως ένας νεότερος εαυτός μου θα ήταν ικανοποιημενος. Ωστόσο αν τα εξετασω όλα προσεκτικοτερα βλεπω πως δεν γίνεται να είμαι ικανοποιημενος.

μονο θετικο μπορει να ειναι το οτι εχεις φτασει τους στοχους σου. αν δεν εισαι ικανοποιημενος, δεν εισαι για αλλους λογους. ισως θεωρεις οτι δεν ειχες αρκετους στοχους; οτι δεν εβαλες τους επομενους;


Βλεπω άλλους ανθρωπους να επαιρονται για υποτιθεμενα κατορθώματα που δείχνουν απλως τη διάθεσή τους να προβληθουν, χωρίς να υπαρχει καμία ουσια.

προφανως και ισχυει...


Ετοιμαζομαι να εκδοσω νέο βιβλίο και δεν είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Νιώθω ότι δεν με ικανοποιει το μετριοπαθες, θα ήθελα τα βιβλία μου να κάνουν μεγάλο παταγο αλλά δεν έχω, μαλλον, τις κοινωνικές δεξιότητες και την θρασυτητα για αυτό -την θρασυτητα να προβαλω τον εαυτό μου σαν κάτι το εξαιρετικό, οπως κανουν όλοι οι πανομοιοτυποι μεταξύ τους ανθρωποι- ή αν τα έχω, αν τα εφαρμοσω ολα αυτα σαν ηθοποιος , μετά αηδιαζω με τον εαυτό μου.

α, εδω, αδικα βασανιζεσαι... δεν θελει ουτε θαρρος, ουτε θρασσος, ουτε καν ταλεντο. τις σωστες γνωριμιες χρειαζεται αγαπητε. το μεγαλυτερο σκουπιδι να γραψει καποιος, αν βρει τροπο να ριξει μια διαφημιση στην τηλεοραση, θα πουλησει "χιλιαδαι" αντιτυπα...
δεν ειμαστε στα 60 ς να πουλαει το αξιολογο. πουλαει ο,τι διαφημιζεται. τα μεγαλα νουμερα δεν τα κανουν οι μορφωμενοι και συνειδητοι αναγνωστες τα κανει το απαιδευτο κοινο που παει οπου του δειξουν.
επομενως, η βρες τις διαδικασιες, ψαχνοντας, με βοηθεια, η γραφε αυτα που θες κι ας πουλανε οσο μπορεσουν.
τι γραφεις αληθεια; λογοτεχνια η καποιο ειδικο αντικειμενο;


Δεν θέλω να προσποιηθω τον επιτυχημενο, θέλω να αποδομησω την έννοια της επιτυχιας, τα σαθρα επιτευγματα των άλλων, τον ναρκισσισμο τους. Πιστευω οτι το επιπεδο είναι χαμηλό σε όλους τους τομείς, οτι δεν ταιριαζω, οτι δεν μπορω να ταιριαξω , ότι αν ταιριαζα δεν θα ήμουν εγώ.

οκ, δικαιωμα σου. αλλα υπαρχει μια αντιφαση εδω που πρεπει να την αποφασισεις ΕΣΥ καποια στιγμη. αν θεωρεις σαθρη την προβολη του καθε "πουθενα", δεν μπορει να κοπτεσαι που δεν εισαι αναμεσα τους. αν εκανες παταγο οπως επιθυμεις, οπως καποιοι απο αυτους κανουν, πως θα ενοιωθες ικανοποιηση οταν τους θεωρεις του υπολοιπους παταγωδεις σαθρους;

Επιπλεον, δεν πιστευω πια στα λεγόμενα των γύρω μου. Πιστευω ότι κάθε κοινωνική πραξη εμπεριεχει εναν βαθμο υποκρισιας. Μου ειναι συνεπως πολυ δύσκολο να δεχτω τον επαινο ή την απροσκοπτη φιλία.

Ισχυει. κοινωνικες συμβασεις λεγονται και οπως μας εχεις πει τις σιχαινεσαι. δικαιωμα σου. πολλες φορες, παρα πολλες, φτανουν οχι μονο στην υποκρισια, αλλα και στην απατη κι ακομα παραπερα, αλλα η ελλειψη τους θα εκανε εναν κοσμο υπερβολικα σκληρο, χωρις ουσιαστικο οφελος.
για εμενα, το μετρο ειναι αυτο που χρειαζεται στις μεγαλες πλεον κοινωνιες με τις τοσες αντιθεσεις και διαφορες, για να συνεχισουν να υπαρχουν. αν φτασουμε στις απολυτες συμπεριφορες, θα προελθει αχρειαστη βια...


Πιστευω οτι μελλοντικα θα καταληξω σαν κάτι γέρους συγγραφείς που δεν τους δινει κανείς σημασία, γραφικός αλλά ορθολογιστης , ο μόνος διορατικός σε μια κοινωνία διοπτροφορων ανδρεικελων.

πιθανον. εχουν υπαρξει πολλοι τετοιοι και αξιολογοι. αλλα απο οσα περιγραφεις, δεν δειχνει να σε χαλαει κατι τετοιο. οποτε, και τι εγινε;;

Ξαναδιαβαζοντας όσα έγραψα παραπανω παρατηρω ότι δίνω μια πολυ μονοχνωτη εικόνα του εαυτου μου: μπορω να γίνω η ψυχή της παρεας, αλλά πλεον, στην προχωρημενη μου νεότητα, δεν βρίσκω πια αφορμές να το κάνω.
κι αυτο ειναι καλο η κακο και γιατι;

αυτα τα ολιγα.

[Skiouros8]

αυτα τα ολιγα.

Δεν είναι ότι έχω ξεμείνει από στόχους, είναι ότι θεωρώ πως παρόλο που πραγματοποίησα πολλά παιδικά μου όνειρα, αν κάτσω να το αναλύσω, στην τελική ναι μεν τα κατάφερα, αλλά ήταν παροδικές επιτυχίες, όχι με τον φαντασμαγορικό τρόπο που ονειρευόμουν μικρός.
Γράφω λογοτεχνία κατά βάση, αλλά σκοπεύω να γράψω και δοκιμιακού τύπου κείμενα.
Το ξέρω ότι η διαφήμιση είναι αυτή που παίζει το ρόλο και εγώ νιώθω μια απέχθεια στο να διαφημίζω τον εαυτό μου, αλλά ταυτόχρονα θέλω να φτάσουν τα γραπτά μου σε μεγαλύτερο κοινό. Τεσπά.