Απόψεις σε σχέση με χρόνιο άγχος, ΙΔΨ, Κρίσεις πανικού

[zouzounitsaaa]

Καλησπέρα σας,
γράφω μετά από χρόνια παρόλο που παρακολουθώ συνέχεια το forum.
Πάσχω από τα 15 από κρίσεις πανικού, γενικευμένο άγχος και ΙΔΨ.
Όλα αυτά τα χρόνια, είμαι 35, έχω κάνει πολλές αγωγές με αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικα, β αναστολείς για τις ταχυκαρδίες, γενικά πολλά φάρμακα.
Αυτό που με έπιασε ήταν το αναφρανιλ όπου για 6 περίπου χρόνια ήμουν σαν να μην είχα τίποτα.
Μετά ξανακυλισα, άλλαξα γιατρούς, το αναφρανιλ παραμένει σταθερό ως και τώρα και αλλάζουμε αγχολυτικα ή προσθέτουμε κάποιο αντιψυχωσικο τύπου abilify σε πολύ μικρή ποσότητα για τα κολλήματα που παθαίνω με ψυχαναγκασμούς.
Από το 12 μέχρι σήμερα είμαι σε μια μεσαία κατάσταση όπου κάνω κάποια πράγματα, π.χ
δουλεύω, παντρεύτηκα, κάνω ταξίδια με το αμάξι αλλά έχω φτιάξει ένα περιβάλλον που κινούμαι μέσα σε αυτό, περιβάλλον ασφαλείας, που ζω μέσα σε αυτό με μικρές παρεκκλίσεις.
Δεν χαίρομαι καθόλου με αυτό, κάθε μέρα πάω στη δουλειά με το ζόρι, φοβάμαι να βάψω τα μαλλιά μου μη πάθω αλλεργικό σοκ, φοβάμαι να μπω σε πλοίο, σε αεροπλάνο, και δεν ξέρω κι εγώ πόσα ακόμη απλά φυσιολογικά πράγματα.
Όλα γυρνάνε γύρω από την υγεία μου, όλο κάτι έχω, και φοβάμαι νομίζω άπειρα πράγματα.
Πήρα την απόφαση γιατί βλέπω ότι δεν είναι καλά τα πράγματα και δεν με ευχαριστεί τίποτα να πάω στον παλιό ψυχίατρο που μου πρωτοεδωσε το αναφρανιλ. Ψυχοθεραπεία δεν κάνει. Είναι των φαρμάκων.
Δεν ξέρω τι θα κάνω και τι θα του πρωτοπω στο ραντεβού. Να μου κάνει μια νέα αγωγή να πατήσω στα πόδια μου ή ψυχοθεραπεία με όποιον μου προτείνει;
Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς άγχος. Τόσο πολύ έχει γίνει ένα με εμένα. Δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να προσπαθώ άλλο για τόσο απλά πράγματα της καθημερινότητας που για άλλους είναι αυτονόητα, εγώ καταβάλλω προσπάθεια.
Είμαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να ξυπνάω με άγχος και να μου χαλάει τη διάθεση για όλα.
Είναι πολλά τα χρόνια, νομίζω έχω εξαντλήσει την υπομονή μου και θα πάθω σίγουρα πλέον κάτι από το άγχος μου.

[Panos_mch]

Καλησπέρα σας,
γράφω μετά από χρόνια παρόλο που παρακολουθώ συνέχεια το forum.
Πάσχω από τα 15 από κρίσεις πανικού, γενικευμένο άγχος και ΙΔΨ.
Όλα αυτά τα χρόνια, είμαι 35, έχω κάνει πολλές αγωγές με αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικα, β αναστολείς για τις ταχυκαρδίες, γενικά πολλά φάρμακα.
Αυτό που με έπιασε ήταν το αναφρανιλ όπου για 6 περίπου χρόνια ήμουν σαν να μην είχα τίποτα.
Μετά ξανακυλισα, άλλαξα γιατρούς, το αναφρανιλ παραμένει σταθερό ως και τώρα και αλλάζουμε αγχολυτικα ή προσθέτουμε κάποιο αντιψυχωσικο τύπου abilify σε πολύ μικρή ποσότητα για τα κολλήματα που παθαίνω με ψυχαναγκασμούς.
Από το 12 μέχρι σήμερα είμαι σε μια μεσαία κατάσταση όπου κάνω κάποια πράγματα, π.χ
δουλεύω, παντρεύτηκα, κάνω ταξίδια με το αμάξι αλλά έχω φτιάξει ένα περιβάλλον που κινούμαι μέσα σε αυτό, περιβάλλον ασφαλείας, που ζω μέσα σε αυτό με μικρές παρεκκλίσεις.
Δεν χαίρομαι καθόλου με αυτό, κάθε μέρα πάω στη δουλειά με το ζόρι, φοβάμαι να βάψω τα μαλλιά μου μη πάθω αλλεργικό σοκ, φοβάμαι να μπω σε πλοίο, σε αεροπλάνο, και δεν ξέρω κι εγώ πόσα ακόμη απλά φυσιολογικά πράγματα.
Όλα γυρνάνε γύρω από την υγεία μου, όλο κάτι έχω, και φοβάμαι νομίζω άπειρα πράγματα.
Πήρα την απόφαση γιατί βλέπω ότι δεν είναι καλά τα πράγματα και δεν με ευχαριστεί τίποτα να πάω στον παλιό ψυχίατρο που μου πρωτοεδωσε το αναφρανιλ. Ψυχοθεραπεία δεν κάνει. Είναι των φαρμάκων.
Δεν ξέρω τι θα κάνω και τι θα του πρωτοπω στο ραντεβού. Να μου κάνει μια νέα αγωγή να πατήσω στα πόδια μου ή ψυχοθεραπεία με όποιον μου προτείνει;
Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς άγχος. Τόσο πολύ έχει γίνει ένα με εμένα. Δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να προσπαθώ άλλο για τόσο απλά πράγματα της καθημερινότητας που για άλλους είναι αυτονόητα, εγώ καταβάλλω προσπάθεια.
Είμαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να ξυπνάω με άγχος και να μου χαλάει τη διάθεση για όλα.
Είναι πολλά τα χρόνια, νομίζω έχω εξαντλήσει την υπομονή μου και θα πάθω σίγουρα πλέον κάτι από το άγχος μου.

Καλησπερα,γραφω και εγω πρωτη φορα παρ’ολο που παρακολουθω εδω και καποιο καιρο το φορουμ.Μια σχεδον ιδια κατασταση περναω και εγω εδω και ενα χρονο περιπου με ατελειωτες κρισεις πανικου και μεγαλο φοβο για θεματα υγειας το οποιο μαλλον δημιουργηθηκε μετα απο πολλα χρονια συνεχομενου αγχους για ολα τα θεματα που με περιτριγυριζαν..Εγω θα σου προτεινα να δεις εναν ψυχολογο και να μπεις στη ψυχοθεραπεια και σε συνεργασια με καποιον ψυχιατρο να δεις και αγωγη,τουλαχιστον αυτο κανω εγω και εχω δει καποια βελτιωση παρ’οτι ειναι σε εξαρση το φαινομενο τις τελευταιες μερες.

[Elenas]

Καλησπέρα σας,
γράφω μετά από χρόνια παρόλο που παρακολουθώ συνέχεια το forum.
Πάσχω από τα 15 από κρίσεις πανικού, γενικευμένο άγχος και ΙΔΨ.
Όλα αυτά τα χρόνια, είμαι 35, έχω κάνει πολλές αγωγές με αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικα, β αναστολείς για τις ταχυκαρδίες, γενικά πολλά φάρμακα.
Αυτό που με έπιασε ήταν το αναφρανιλ όπου για 6 περίπου χρόνια ήμουν σαν να μην είχα τίποτα.
Μετά ξανακυλισα, άλλαξα γιατρούς, το αναφρανιλ παραμένει σταθερό ως και τώρα και αλλάζουμε αγχολυτικα ή προσθέτουμε κάποιο αντιψυχωσικο τύπου abilify σε πολύ μικρή ποσότητα για τα κολλήματα που παθαίνω με ψυχαναγκασμούς.
Από το 12 μέχρι σήμερα είμαι σε μια μεσαία κατάσταση όπου κάνω κάποια πράγματα, π.χ
δουλεύω, παντρεύτηκα, κάνω ταξίδια με το αμάξι αλλά έχω φτιάξει ένα περιβάλλον που κινούμαι μέσα σε αυτό, περιβάλλον ασφαλείας, που ζω μέσα σε αυτό με μικρές παρεκκλίσεις.
Δεν χαίρομαι καθόλου με αυτό, κάθε μέρα πάω στη δουλειά με το ζόρι, φοβάμαι να βάψω τα μαλλιά μου μη πάθω αλλεργικό σοκ, φοβάμαι να μπω σε πλοίο, σε αεροπλάνο, και δεν ξέρω κι εγώ πόσα ακόμη απλά φυσιολογικά πράγματα.
Όλα γυρνάνε γύρω από την υγεία μου, όλο κάτι έχω, και φοβάμαι νομίζω άπειρα πράγματα.
Πήρα την απόφαση γιατί βλέπω ότι δεν είναι καλά τα πράγματα και δεν με ευχαριστεί τίποτα να πάω στον παλιό ψυχίατρο που μου πρωτοεδωσε το αναφρανιλ. Ψυχοθεραπεία δεν κάνει. Είναι των φαρμάκων.
Δεν ξέρω τι θα κάνω και τι θα του πρωτοπω στο ραντεβού. Να μου κάνει μια νέα αγωγή να πατήσω στα πόδια μου ή ψυχοθεραπεία με όποιον μου προτείνει;
Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς άγχος. Τόσο πολύ έχει γίνει ένα με εμένα. Δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να προσπαθώ άλλο για τόσο απλά πράγματα της καθημερινότητας που για άλλους είναι αυτονόητα, εγώ καταβάλλω προσπάθεια.
Είμαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να ξυπνάω με άγχος και να μου χαλάει τη διάθεση για όλα.
Είναι πολλά τα χρόνια, νομίζω έχω εξαντλήσει την υπομονή μου και θα πάθω σίγουρα πλέον κάτι από το άγχος μου.

Η ζωή μου μετά την πρωτη καραντίνα. Εργάζομαι κτλ αλλά από εκεί και πέρα από ένα τέρμα δραστηρριο άτομο που ταξίδευε παντού και ήθελε να δοκιμάζει τα πάντα πλέον έχω καταντήσει ένα άτομο φουλ στις φοβίες. Φοβία να φάω, να πιω να μπω σε πλοίο αεροπλάνο λεοφωρειο. Να πάω σε απομονωμένα μέρη να να να και η λίστα είναι μακρά. Η αγωγή με κρατα σε μια σταθερα αλλά μεχρι εκεί. Θα ήθελα να γίνω όπως παλια να βρω παλι τον εαυτό μου αλλα πλέον μου φαίνεται αδυνατον

[Panos_mch]

Η ζωή μου μετά την πρωτη καραντίνα. Εργάζομαι κτλ αλλά από εκεί και πέρα από ένα τέρμα δραστηρριο άτομο που ταξίδευε παντού και ήθελε να δοκιμάζει τα πάντα πλέον έχω καταντήσει ένα άτομο φουλ στις φοβίες. Φοβία να φάω, να πιω να μπω σε πλοίο αεροπλάνο λεοφωρειο. Να πάω σε απομονωμένα μέρη να να να και η λίστα είναι μακρά. Η αγωγή με κρατα σε μια σταθερα αλλά μεχρι εκεί. Θα ήθελα να γίνω όπως παλια να βρω παλι τον εαυτό μου αλλα πλέον μου φαίνεται αδυνατον

Σαν να βλεπω και εγω καρμπον τον εαυτο μου,αυτο που με απασχολει ομως ειναι αν θα καταφερουμε τελικα να ξεφυγουμε απο ολο αυτο και να επιστρεψουμε στη κανονικη μας ζωη οπως ηταν πριν..

[Elenas]

ο πεσιμισμος εχει ποτισει τα κυτταρα μου πλεον οποτε οχι δεν πιστευω οτι θα ξεφυγουμε ποτε απο αυτο. Θα πρεπει να συμβιβαστουμε με την νεα πραγματικοτητα οσο ανιαρη και αν ειναι

[kriti28]

το αποδέχεσαι ,βρίσκεις μια μέση λύση και προχωράς , εγώ πορεύομαι με remeron Και xanax (που και που)...τι να κάνουμε όλος ο κόσμος δεν την παλεύει κι έχουν τα προβληματά του.
Εγώ προσπαθώ να δίνω έμφαση στα μικρά καθημερινά απλά όμορφα πράγματα , ένα ωραίο φαγητό , μια καλή ταινία-σειρά ,ένα καφέ με φίλο , ποιοτικός χρόνος-παιχνίδι με τα παιδία μου κτλ.

[ioannis2]

.....Από το 12 μέχρι σήμερα είμαι σε μια μεσαία κατάσταση όπου κάνω κάποια πράγματα, π.χ
δουλεύω, παντρεύτηκα, κάνω ταξίδια με το αμάξι αλλά έχω φτιάξει ένα περιβάλλον που κινούμαι μέσα σε αυτό, περιβάλλον ασφαλείας, που ζω μέσα σε αυτό με μικρές παρεκκλίσεις.
Δεν χαίρομαι καθόλου με αυτό, κάθε μέρα πάω στη δουλειά με το ζόρι, φοβάμαι να βάψω τα μαλλιά μου μη πάθω αλλεργικό σοκ, φοβάμαι να μπω σε πλοίο, σε αεροπλάνο, και δεν ξέρω κι εγώ πόσα ακόμη απλά φυσιολογικά πράγματα.
Ψυχοθεραπεία δεν κάνει. Είναι των φαρμάκων.
Δεν ξέρω τι θα κάνω και τι θα του πρωτοπω στο ραντεβού. Να μου κάνει μια νέα αγωγή να πατήσω στα πόδια μου ή ψυχοθεραπεία με όποιον μου προτείνει;
Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς άγχος. Τόσο πολύ έχει γίνει ένα με εμένα. Δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να προσπαθώ άλλο για τόσο απλά πράγματα της καθημερινότητας που για άλλους είναι αυτονόητα, εγώ καταβάλλω προσπάθεια.
.

Να κάνεις ψυχοθεραπεία σε κάποιον ψυχολόγο της γνωστικής συμπεριφορικής μεθόδου. Θα σου μάθει τη μέθοδο της εσωτερικής παρατήρησης και της διάκρισης της διαστρεβλωμένης σκέψης. Ένα άτομο με ΙΨΔ μια χαρά μπορεί να φτιάξει τη ζωή του, όμως η ΙΨΔ έίναι ως κάτι που συνυπάρχει, που συνοδεύει εντός μας με κάθε τι δημιουργικό που κάνουμε. Συνήθως δεν έρχεται από το πουθενά αλλά είναι αποτέλεσμα τραυματικών εμπειριών.

[zouzounitsaaa]

Ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε τις εμπειρίες και τις απόψεις σας. Αυτό που μου πρόσθεσε στην αγωγή είναι και ένα δεύτερο αντικαταθλιπτικό εκτός του αναφρανιλ, λέγεται faverin , δεν ξέρω αν θα το πάρω πραγματικά. Και από κει και πέρα πρότεινε ψυχοθεραπεία για τα προβλήματα της καθημερινότητας μια φορά την εβδομάδα σίγουρα για να δω αποτέλεσμα. Σκέφτομαι πολύ και το οικονομικό. Τι θα κάνατε στη θέση μου; Ένα ακόμη αντικαταθλιπτικό ή να προσπαθήσω λίγο μόνο με ψυχοθεραπεία και την ήδη υπάρχουσα αγωγή;

[Velcoro]

Δοκιμασε ψυχοθεραπεια και για την εμπειρια και προχωρα με αντικαταθληπτικα μονο αν απογοητευτεις.

[Panos_mch]

Ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε τις εμπειρίες και τις απόψεις σας. Αυτό που μου πρόσθεσε στην αγωγή είναι και ένα δεύτερο αντικαταθλιπτικό εκτός του αναφρανιλ, λέγεται faverin , δεν ξέρω αν θα το πάρω πραγματικά. Και από κει και πέρα πρότεινε ψυχοθεραπεία για τα προβλήματα της καθημερινότητας μια φορά την εβδομάδα σίγουρα για να δω αποτέλεσμα. Σκέφτομαι πολύ και το οικονομικό. Τι θα κάνατε στη θέση μου; Ένα ακόμη αντικαταθλιπτικό ή να προσπαθήσω λίγο μόνο με ψυχοθεραπεία και την ήδη υπάρχουσα αγωγή;

Για το δευτερο αντικαταθλιπτικο δεν μπορω να σε προτρεψω να το παρεις η μη,συζητησε το με το ψυχιατρο σου.Οσο για τη ψυχοθεραπεια εγω θα σου προτεινα εννοειται και να ξεκινησεις καθως ο συνδυασμος αγωγης και ψυχοθεραπειας θα σε βοηθησει παρα πολυ.

[andreas_psychology2]

Εγώ πηγαίνω σε έναν ψυχίατρο που μου δίνει φαρμακευτική αγωγή (effexor, zyprexa και depakine chrono) και σήμερα έκανα για πρώτη φορά ψυχοθεραπεία... σίγουρα το οικονομικό είναι ένα θέμα αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε για να ξεφύγουμε από αυτήν την μίζερη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει!