Οι δικές μας σκέψεις

[Nefeli-]

σκέφτομαι και γράφω!

[Nefeli-]

όσοι έμαθαν να ψιθυρίζουν στις σιωπές
όσοι έμαθαν να κλαίνε στις γιορτές
όσοι έμαθαν να γελούν με τον θάνατο
έγιναν εραστές της ζωής.

όσοι άφησαν τα αισθήματα τους να πετάξουν
όσοι έδωσαν στην σκέψη τους φωνή
όσοι στις αγάπες τραγούδησαν
κι όσοι στον έρωτα δημιούργησαν
έγιναν εραστές της ζωής.

όσων οι μέρες κύλησαν και τους βρήκαν μικρούς
όσων οι χοροί προχώρησαν και τους βρήκαν γυμνούς
όσων οι φωνές δυνάμωσαν και τους βρήκαν βουβούς
έγιναν εραστές της ζωής.

[Nefeli-]

ένα άσπρο βραχιόλι περασμένο στο χέρι μου
κάθε κόμπος του ξέρει την ευχή στο στέρι μου.
ένα κόκκινο φως που παλεύει στα βράδια μου
μια γροθιά δυνατή μες τα μάτια μου.
βλέπω δυο εαυτούς να χορεύουνε
δυο διαβάτες που δεν ξέρουν κι αυτοί που πηγαίνουνε.
περπατώ και τα χνάρια μου δεν τα βρίσκει κανείς
λέω να φύγω
μα μου φωνάζω πως είναι νωρίς.
μείνε λίγο ακόμα... θα σου βάλω κρασί
να μεθύσεις τα όνειρα... ν'αποκτήσεις ζωή.

[Nefeli-]

στ'αλήθεια πόσα χέρια δεν λαχτάρησαν να μουντζουρώσουν τους λευκούς τοίχους...
χιλιομιλιμένα λόγια με στόμφο αυταρχικό.
ένα μηχάνημα μετράει την ιδιοσυγκρασία σου κι ένα πακέτο τα λεπτά που σου απέμειναν
πνιγεις μες τις άπειρες γεύσεις την πιο πικρή σου αλήθεια κι ακόμα παλεύεις για ένα κομμάτι ψωμί.
κι ο Μπρεχτ, το φάντασμα τούτης της νύχτας, σου φωνάζει " θα'ταν υποχρέωσή σου...''

[dexa]

Νεφελι μηπως να το εψαχνες λιγο....???
Γιατι μανα μου χωρις αμφιβολια ενα ταλεντο μεγαλο το κουβαλας ....
Γνωμη μου να βρεις καπου να το παρκαρεις ....
Κυνηγα το....
Τρια μπραβο για την Νεφελι!!!

ΦΙΛΙΑ!!!

[Nefeli-]

οι πέντε νότες των ειδήσεων ακούγονται δυνατά απ'το μικρό τρανσισοράκι που αναπαύεται στο τραπέζι δίπλα απ΄τις ελιές το τυρί και μια μισοφαγωμένη ντομάτα.
5 4 3 2 1 αγαπητοί ακροατές καλησπέρα σας ακούτε τις ειδήσεις των επτά...
νέοι βομβαρδισμοί στον Λίβανο με θύματα παιδιά...
ο Λιβανος καίγεται!!! ο ποταμός του σκύλου είναι μόνο αξιοθέατο δεν κρύβει μέσα του θυμό να πνίξει όσους τον προσβάλλουν...
η Βηρυτός φλαίγεται! το παζάρι ερήμωσε... οι μάρκες μοιράζουν χαιρετίσματα στην ΝΙΚΕ της αμερικής στην Cavalli της Ιταλίας στην Louis Vouiton της Γαλλίας κοκ.
σαν τώρα θυμάμαι τον ανεμιστήρα να τρελλαίνεται... ν'αγκομαχεί να δροσίσει το μέτωπό μου...
φωτιά την μυρίζομαι... ίδιος ιδρώτας με τον δικό σας ίδιος φόβος με τον δικό μου...
οι σταχτες και τ'αποκαίδια έιναι τώρα μέσα στις φωτογραφίες μου.... μαύρισαν το δέρμα και τα φωτεινά μας χαμόγελα...
ο Λίβανος καίγεται! η Βηρυτός...
τι θα πω στον Χαλίλ ; πως να δικιολογήσω τις όμορφες θύμισες... λυπάμαι...
ο Λίβανος καίγεται! η Βηρυτός...
σας ευχαριστούμε που ήσασταν μαζί μας ανανεώνουμε το ραντεβού μας στις 9 με εφ'ολης της ύλης θέματα...
οι πέντε νότες κλείνουν το δελτίο... αλλά εγώ το μόνο που ακούω...
ο Λίβανος καίγεται...!!! η Βηρυτος... ο λίβανος η βηρυτός... ο λίβανος η βηρυτός...

[dexa]

ΜΕΓΑΛΟ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟΟΟ!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!

[Nefeli-]

Στο Βιετνάμ το κίτρινο είναι το αγαπημένο χρώμα των κατοίκων, με όλες του τις αποχρώσεις.
Το κίτρινο ποτάμι κυλάει ήρεμα δίπλα από τα πλημμυρισμένα χωράφια που βγάζουν το μπεζ ακατέργαστο ρύζι.
τα κίτρινα χρυσάνθεμα και τα λιοτρόπια στέκουν στα ορθογώνια παρτέρια και κοιτάνε τον ήλιο.
τα λευκά μαντήλια κιτρινίζουν καθώς ρουφάνε τον μόχθο των ανθρώπων που δουλεύουν στην ντάλα του καλοκαιριού.
παντού βλέπεις τα ψάθινα καπέλα να τρέχουν βιαστικά να διευθετίσουν εκκρεμότητες ή δουλειές τις οποίες τάχθηκαν να υπηρετούν.
κιτρινισμένες σελίδες μιας μακραίωνης ιστορίας γεμάτης αγώνα και όνειρα.
κι αυτοί οι ρόζοι στα κιτρινισμένα από την εργασία δάκτυλα θα θυμίζουν πάντα την προσπάθεια.
στην μέση του πράσινου λιβαδιού με αρώματα από λεμόνι γιασεμί και τσάι κάθεται ο χρυσος Βούδας και χαμογελά σκορπώντας κίτρινες αντάυγειες στον αέρα... όλα θα είναι όμορφα... για πάντα...

[Nefeli-]

σ'ευχαριστώ! γράψτε κι εσείς !!!

[smith]

Το καλύτερο!!

[smile002]

30/08/07
Ειναι βραδυ.Η μαλλον ξημερωμα.Το στυλο ξενο στα χερια μου.Δεν μπορω να κοιμηθω.Ετσι, σηκωθηκα, σκαλισα ενα ντουλαπι ωσπου βρηκα μερικες ασπρες σελιδες να γραψω.Δεν ξερω τι να γραψω αυτην τη φορα.Απλα θελω να κοιμηθω.Και για να κοιμηθω, πρεπει να παψω να σκεφτομαι,ν' ανησυχω.Για να παψω να σκεφτομαι, πρεπει να μοιραστω τις σκεψεις μου.Εστω με μια κενη σελιδα. Κανει πολλη ζεστη, αλλα δεν εχει σημιασια.Σημασια εχει η στιγμη αυτη, ουτε καν η μερα.Γιατι δε θελω να τη θυμαμαι.Ξεκινησε κ τελειωσε ασχημα. Λες να ειχαν δικιο οσοι ελεγαν "η καλη μερα απ το πρωι φαινεται"; Ίσως.Φοβαμαι.Φοβαμαι πολλα πραγματα.Ισως απο αυτο να βγαινουν αρνητικες σκεψεις.Κι απο αυτες αρνητικες πραξεις.Τα επιπολαια λογια.Αυτα που ξεστομιζεις ολο θυμο και πικρα να σε κατατρωει, ισα για να ανακουφιστεις, να νομισεις οτι δικαιωθηκες.Και αφου γινει αυτο να σκεφτεις ξανα, να μετανιωσεις.Και παλι εχουν δικιο οσοι λενε "στερνη μου γνωση..." ή οσοι λενε "ανθρωποι ειμαστε, λαθη κανουμε".Φαυλος κυκλος!Τα λαθη οδηγουν σε αντιδρασεις, δηλαδη σε αλλα λαθη.Φτηνη δικαιολογια να επικαλουμαστε την ανθρωπινη φυση για τα λαθη μας!Δε θα πρεπει να το θεωρουμε δεδομενο,γιατι απλα ετσι δε θα αλλαξει ποτε,θα γινει γεγονος.Και παλι δικαιωνονται οσοι λενε "ολα ειναι μια ιδεα". Παρηγορη σκεψη!Γιατι αν θες, δινεις υποσταση στην ιδεα ή απλως την αφηνεις.Την οριζεις δηλαδη.Ή μηπως οχι;Γιατι η ιδεα μπορει να εχει τη δυναμη να σου ροκανιζει το μυαλο,θυμιζοντας σου την παρουσια της!Ο,τι δε βλεπουμε (δυστυχως), δε σημαινει οτι δεν υπαρχει.Δε θελω να δω την πεινα,τον πολεμο,τη ζηλεια,την κακια,το ΦΟΒΟ,την ψυχροτητα...Με λιγα λογια, θελω να ζω σε ψευδαισθησεις.Να βλεπω την ειρηνη,την αγαπη,την ομονοια,τα χρωματα,τη σιγουρια.Ομως,οταν αυτα δεν υπαρχουν,αναπτυσσουμε αμυνες.Η δικια μου ειναι ο (αυτο)σαρκασμος και η ειρωνεια.Πολυ καλα οπλα!Σου προσδιδουν μια επιφαση ανεμελιας,ασοβαροτητας σχεδον.Κρυβουν τα συναισθηματα προσελκυοντας ταυτοχρονα τους γυρω,οι οποιοι γελουν.Ξαπλωμενη εδω,μονη μου, στο χωρω που θεωρω δωματιο μου εδω κ καμποσα χρονια.Με το χαμηλο ωστοσο αρκετο φωτισμο του παταριου,τους φορτωμενους με αφισες κ μαριονετες τοιχους,το πιανο,την ξυλινη σκεπη.Σαν κουκλοσπιτο...Ο κοσμος μου.Ο..."αλλος" κοσμος, ο "απ' εξω",διακρινεται μοναχα απο εναν τοιχο με αφησες συγχρονων διασημων της τεχνης.Συχνα απ αυτους τους διαττοντες αστερες,που χθες ηταν κοινοι θνητοι,σημερα θεοι στα ματια του πληθους,αυριο ξεχασμενοι στους παλιους δισκους και τις σκονισμενες ταινιοθηκες.Κι ομως ετσι ειναι ο κυκλος.Σαν τη ζωη.Ζητω να ειμαι αυτη που ειμαι και αυτος ο γνωμονας οσων κανω.Γιατι μονο τοτε κ μονο ετσι θα μπορω να τα αποκαλεσω δικα μου,απο μενα.Οι στιχοι ενος τραγουδιου στριφογυριζουν στο μυαλο μου.Η φωνη της τραγουδιστριας απαλη,μελωδικη,παρασυρει.Ζ� �υμε οσο μας θυμουνται.Δε θα ξεχασω οσους ανθρωπους αγαπησα.Κι αντιστοιχα θα προσπαθησω να ξεχασω τους αλλους,να μην υπαρχουν.Οχι απο κακια,απο αναγκη.Αναγκη για ομορφα συναισθηματα κ οχι πικρα,πνιγηρα,κρυα στην ψυχη.

[Nefeli-]

στο απέναντι μπαλκόνι ένας οικοδόμος σε τακτά χρονικά διαστήματα τραγουδά ένα ρεφραίν από μητροπάνο...' τον αύγουστο που μου χρωστάς τον ξέχασες σ'απόσταση ανάπνοης και μ'έχασες... ' παρατηρώ έντονα τα χαρακτηριστικά του.. πυκνό μαύρο μαλλί πυκνά μαύρα φρύδια πυκνό μαύρο μουστάκι κι ένα παιδικό χαμόγελο... μετρίου αναστήματος αδύνατος, ήρωας βγαλμένος από παλιές ταινίες κωμικός... μπορώ να τον φανταστώ καβάλα στο ποδήλατο με τον Βέγγο ή χέρι χέρι στην διαδήλωση με τον Τσάπλιν... μπορώ ακόμα να τον φανταστώ γαμπρό για την Βασιλειάδου ή να τρώει καρπαζιά από τον Αυλωνίτη... γελάω κι εκείνος τώρα πια σφυρίζει το σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία... διάλειμμα... βγάζει από την μικρή κόκκινη τσάντα το σάντουιτς του τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο και μία κοκα κόλα. τρώει γρήγορα γρήγορα πίνει επίσης γρήγορα... και βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα... κτυπάει μια.. και ανάβει. 'τον αύγουστο που μου χρωστάς τον ξέχασες, σ'απόσταση ανάπνοης και μ'έχασες..." ο μεγαλοεργολάβος έχει παρκάρει στην pilotis και τώρα ανεβαίνει βιαστικά την αυτοσχέδια σανιδένια σκάλα... "δεν είστε για τίποτα... αλήτες χαραμοφάηδες, γαμ* την κοινωνία μου... κι εσύ ρε ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ τι τραγουδάς;" στ'αλήθεια... ήταν ο καραγκιόζης αυτός ο τόσο αγαπημένος ήρωας της παιδικής μου ηλικίας... μου είναι τώρα ακόμη πιο συμπαθής... ΘΑ ΦΑΜΕ ΘΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΗΣΤΙΚΟΙ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ... όταν έφυγε ο εργολάβος... ίσιωσε το καπελάκι πήρε το μυστρί και... 'τον αύγουστο που μου χρωστάς τον ξέχασες... σ'απόσταση ανάπνοης και μ'έχασες...'

[Nefeli-]

το χωριό μου
μέρος Α'
το χωριό μου είναι ορεινό. βρίσκεται στο ύψωμα ενός μικρού λόφου ενώ γύρω γύρω το αγκαλιάζουν αμπέλια. ποικιλίες σταφυλιών αρχαίες! μεθυστικές γεμάτες αρώματα και χυμούς ευεργετικούς. αν και κρασοχώρι άνθρωπο αλκοολικό δεν είχαμε ποτέ, χωριανό, μήτε κοντοχωριανό, μήτε ξενοχωρίτη σόγαμπρο. οι άνθρωποι στο χωριό μου είναι χαμογελαστοί και ροδοκόκκινοι. οι γυναίκες με τα όμορφα κλαδωτά και πιμπιλωτά φορέματα τους, με στήθια μεγάλα που ανάγιωσαν και μέστωσαν παιδιά πολλά, νοικοκυρές και προκομμένες. με το τσεμπέρι δεμένο μ'ένα διακριτικό φιογκάκι στο πλάι. όλα εδώ είναι παστρικά. κήποι παρτέρια φράχτες αυλές μποστάνια και περβόλια. οι άντρες μερακλήδες καβαληκεύουν τα τραχτέρ σύγχρονα άλογα σύγχρονοι πρίγκηπες! η γιαγιά ακόμα μου λέει ιστορίες για τον Θειό μου και τον Παππού λεβεντόπαιδα... ο πρώτος εργένης όμορφος... καβαλάρης σ'ένα άσπρο άλογο μοίραζε χαμόγελα στις συγχωριανές ο δεύτερος... πιο άγριος, δυνατός ζωσμένος την μάχαιρα... ο Μήτσος ο Χασάπης , κρεοπώλης στο επάγγελμα που σε μέρες άσκημες δεν άφησε συγχωριανό να πεινάσει. να΄σαι καλά παππού, γεμίζουν τα στήθια μου περηφάνια και ευγνωμοσύνη τέτοια παρακαταθήκη που μας άφησες. άνθρωπος με νεύρο βέβαια ιδιόρυθμος που φημιζόταν για την τρέλλα και τον αυθορμιτισμό του για εκείνη την τόλμη και γενναιότητα. αναπαύσου εν ειρήνη...
στους στενούς δρόμους του χωριού πίσω από τις ξερολιθιές σου έρχονται από το πρωί αρώματα από φρεσκοψημένο καφέ και φουρνιστά προσμπούκια. μαρμελάδες και φρούτα...
λίγο πιό μπροστά ακόμη πιο έντονα μπορείς να μυρίσεις τους βασιλικούς τους δυόσμους και τα γιασεμιά τους κατιφέδες και τα κρινάκια... τα κόκκινα άγρια εκατοντάφυλλα που τρέχαμε να μαζέψουμε παραμονή του επιταφίου από τις αυλές, προσφορές αγάπης στο θείο σώμα.
καθώς βολτάρω συναντώ το μικρό μαγαζάκι του κύριου Μηνά εκεί έτρεχα κρατώντας ένα κέρμα σφιχτά στην μικρή μου παλάμη με γόνατα γεμάτα γδαρσιματιές και αχτένιστα μαλλιά για να αγοράσω αφρόζα! μου άρεσε η αφρόζα! έβαζα λίγο νερό και πλημμύριζε άφριζε...και βούταγα μέσα στο ποτήρι να προλάβω πρίν χυθεί όλη... ο κύριος Μηνάς ήταν πολύ αγαπητός.
παρακάτω βλέπω την εκκλησιά μικρή παλιά αλλά καλοστεκάμενη... με την μικρή πλατεία γύρω γύρω εκείνη την μικρή πλατεία την τόσο μεγάλη. το σημείο συνάντησης των εφήβων τα έναστρα καλοκαιρινά βράδια... απο εκεί ξεκινούσε ο μεγάλος περίπατος... σαν ειρηνική διαδήλωση μάζευε κόσμο από παντού... μπροστάρηδες οι έφηβοι και πίσω χωριανοί ... βαδίζαμε ξεκούραστα γεμάτοι ενέργεια και πάθος στην οδό του έρωτα που πέρναγε από τον δρόμο με τα κυπαρίσσια και φανέρωνε την μαγεία του έναστρου ουρανού... έχουμε να λέμε από εκείνο το καλοκαίρι που κάποιοι γάλλοι μελετητές ήρθαν να καταγράψουν το φαινόμενο του ουρανού μας... περπατούσαμε τα βράδια μέχρι ένα κοντινό χωριό περίπου 10χλμ και πίσω. συνήθεια που κρατήσαμε μέχρι και τις μέρες μας.

[Nefeli-]

στο χωριό όταν λέμε πρωινό ξύπνημα εννοούμε κοντά στις 4-5 το ξημέρωμα. ναι τότε θυμάμαι να γίνονται όλα τα καλούδια ... το ζύμωμα, ο τραχανάς, ο σουτζούκος, οι φλαούνες, οι κρεατόπιτες, τα κουλουράκια και τόσα άλλα. ο κόκορας με το κόκκινο λυρί ήταν ο "καλός" μας. αυτός έδινε το σύνθημα, το εγερτήριο για ξεκινήσουν οι δουλειές, η ζωή... η πρωινή δροσιά καθόταν μέσα στην ψυχή σου, ερχόταν να την δροσίσει ,να την ηρεμίσει.. να ρίξει τις εντάσεις.
και το νερό...το δροσερό και καθαρό νερό, αυτό μαρτυρεί όλα όσα μπορείς να μοιραστείς εδώ με τους χωριανούς και τα δέντρα.. τα ζώα και τα λουλούδια όλοι κουβαλάνε την ίδια "τρέλα" αφού ξεδιψάνε με το ίδιο νερό. ο ήλιος φωτίζει τα σπαρμένα χωράφια, τα σταχιασμένα και τους αμελώνες... πράσινες κίτρινες και βαθυκόκκινες αντάυγειες στον αέρα... από εκεί που απλώνει το βλέμμα και πίσω από το βουνό συνεχίζει ετούτο το στενό χωμάτινο δρομάκι. μοιάζει με ποτάμι που κουβαλά ιστορίες χρόνων και τις αφήνει να χυθούν στις λαόνες , στον κάμπο. στον ανάντι ετούτου του μικρού ποταμού άγρια λουλούδια , κάπαρη, χρισταγκάθια και μικρές κτυπημένες πέτρες. υπάρχει μαγεία! η μουσική απ'τους αυλούς και τα σουραύλια ακόμη αντηχεί. το κουδούνισμα απ'τα κοπάδια μοιράζει ξέχωρες νότες σε τούτο τον σκοπό. πάντα ο ίδιος σκοπός, κτυπά ανάμεσα στα βουνά, πετάγεται στ'αμπέλια κι από εκεί πέρνει φόρα κι ανεβαίνει στις χαρουπιές κι έπειτα στα αυτιά μας... τέτοιο παιχνίδι όμορφο είναι αυτό της ηχούς.ονομασίες περίεργες έδωσαν σε τούτους τους τόπους οι χωριανοί πλασμένες μέσα από την καθημερινότητα. τα Τοιχάρκα είναι μια τοποθεσία όπου μπορείς να βρεις διάσπαρτες συκιές με πράσινα κ μαβιά σύκα ... μελωμένα έχω αρπάξει 3-4 συγχωρέστε με κι όποιος διαμαρτύρεται ας έρθει να τον πλερώσω με βανίλιες που έχω στην αυλή. τέτοια δώρα ανταλάσουν στο χωριό γεμάτα υγεία γλύκα και ανθρωπιά.

[Nefeli-]

τα μεσημέρια στο χωριό είναι τα πιο φουριόζικα. τρεχάματα να φτιαχτεί το τραπέζι καθ'ότι τρώνε οι άνρωποι όλοι μαζί. πάνω στο καθαρό τραπεζομάντηλο κρασί αλάτι πιπέρι λάδι και ελιές είναι τα πρώτα που τοποθετούνται στην μέση του τραπεζιού. έπειτα όταν τα καπάκια από τις κατσαρόλες ανοίξουν μετά την ευχή και την πρόσκληση ο άρτος μοιράζεται και το φαγητό σερβίρεται. εκείνη την ώρα δεν ακούγονται φωνές και φασαρίες... είναι μια ώρα βλογημένη , επιβράβευση του καθημερινού μόχθου που με σέβος και περίσσα ευγνωμοσύνη κάθε μπουκιά θεωρείται ιερή. το κρασί πάντα με μέτρο κάνει τα μάγουλα ροδαλά και τα χαμόγελα γλυκά ... ετοιμάζει το σώμα για τον μεσημεριάτικο ύπνο. τα καλοκαίρια συνήθως έξω στις αυλές κάτω από τις καρυδιές. τις αγαπάμε τις καρυδιές στο χωριό. εκτός από τον δυνατό ίσκιο έχουνε να διαγωνίζονται οι νοικοκυρές για το ποιά θα φτιάξει το πιο τραγανό και ζουμερό γλυκό καρυδάκι. όταν ο καιρός είναι άσχημος και το κρύο δεν αφήνει να ανασάνεις... στα δωμάτια μας περιμένουν τα μάλλινα σεντόνια και οι κουβέρτες οι πλεχτές πατανίδες ή τα κιλίμια. κι είναι βαρύς ο ύπνος και ξέγνοιαστος... και τα ονείρατα έρχονται να ζωντανέψουν και οι φιγούρες των παραμυθιών που λένε οι γιαγιάδες στήνουν το δικό τους γλέντι.