κατι να τραβηξει την προσοχη αλλα δεν ξερω τι!

[melene]

Originally posted by Illusions

Originally posted by melene

απλα δεν αντεχω αλλο αυτο το βαρος στο στηθος μου.
τι μπορω να κανω για να το απαλυνω?

πόσο σε καταλαβαίνω να \'ξερες.... τουλάχιστον όταν κάνουν καιρό να εμφανιστούνε οι ρημάδες μπορούμε να αναπνεύσουμε λίγο πιο ελεύθερα.......όχι ότι ξεχνάμε ποτέ πως είναι αλλά λέμε τώρα...

ξερεις τι?πολλες φορες εχω πιασει τον εαυτο μου να λεει
there\'s no way back. δεν ξερω γιατι στα αγγλικα αλλα αυτη την φραση λεω συνεχεια....
μιας και το παθα δεν μπορω να επιστρεψω ποτε στο οπως ημουν πριν..
οπως και να χει μαλλον θα πρεπει να μαθουμε να απολαμβανουμε ετσι και που ξερεις ισως μια μερα πουμε οτι αξιζε....ποτε δεν ξερεις...

[antara]

ααα! μελενε , σε λενε, εισαι σιγουρα 20 χρονων; θα συμφωνησω με τη σοφια οτι εχεις ενα πολυ ωριμο τροπο σκεψης και αυτο θα σε βοηθησει πιστευω να κατανοησεις γρηγοροτερα τι ακριβως σου συμβαινει..

αυτο το να ξαναγινω οπως \"πριν\" ξερεις το εχω δει πολυ εδω μεσα. τι σημαινει αραγε αυτο το ΠΡΙΝ. οτι πριν τις κρισεις πανικου και αυτο το γενικευμενο αγχος που περιγραφεις χωρις αιτια, ειμασταν ποτε εντελως αναισθητοι, τρεις λαλουν και δυο χορευουν; καποτε το πιστευα..οτι δηλαδη ημουν τελεια και προεκυψαν οι κρισεις πανικου απο το πουθενα να μου χαλασουν τη ζωη.

δεν το πιστευω τωρα. οχι τουλαχιστον για μενα. μπορει η διαταραχη πανικου να μου εμφανιστηκε στα 19 μου, και μπορει να ειχα μια πολυ τρελη εφηβεια, χωρις το συνεχη φοβο και την ανασφαλεια <\'ποτε θα ξαναπαθω; >\" αλλα δε νομιζω οτι υπηρξα ποτε μου απολυτα χαλαρη και απελευθερωμενη, ώστε ο πανικος να ειναι τοσο ξενος με μενα..μπηκε καπως με εναν τροπο και αυτος στην \"εξελικτικη\" μου διαδικασια..και ναι, δε νομιζω να γινω \"οπως πριν\" οχι επειδη θα με καταδιώκει για παντα το αγχος , αλλα γιατι προστέθηκαν μεσα μου τοσες εμπειριες -θετικες και αρνητικες- εξελιχθηκα κι εγω μαζι τους, μεγαλωσα ετσι που θα μοιαζει πια σαν βαζεις μια 30αρα αντι να περπαταει στα αγαπημενα της ψηλοτακουνα, να μπουσουλαει με πανες.

δεν ειναι το ζητουμενο να <\'γινουμε οπως πριν<\' ..μια κουβεντα που ξεστομιζουμε και ευχομαστε πολλες φορες πανω στον ψυχικη κουραση που μας προκαλει το αγχος , αλλα να μετεξελιξουμε τον πανικο, να τον παρουμε και να τον αναλυσουμε , να τον ερμηνευσουμε να τον μπολιασουμε , να βρουμε το ρολο που παιζει στη ζωη μας...και γιατί τελικα εχει γινει -αθελα μας-τοσο απαραιτητος.