Hello- palindromisi

Κατ' αρχήν γεια σε όλους... και καλά μας κουράγια...
Διαβάζω από χτες διάφορα posts σε διάφορα threads αυτού του φόρουμ και όπως έχουν πει κι άλλοι που το ανακάλυψαν έχω νιώσει μεγάλη ανακούφιση που βρίσκω όμοιους μου...
Ο λόγος που ανέτρεξα εδώ είναι μια τεράστια παλινδρόμηση πού βιώνω τις τελευταίες ημέρες και μ έχει απογοητεύσει πολύ.
Η αφορμή της παλινδρόμησης είναι η γνωριμία μου μ ένα παιδί που βγήκαμε κάποια ραντεβού και όλα έδειξαν πως ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου ξεκινούσε κάτι με τις προϋποθέσεις να πάει καλά και όχι να ναυγίσει με καταστροφικό τρόπο όπως γινόταν ως τώρα. Παρ όλα αυτα μετά από λίγες μέρες άρχισε το άγχος και οι κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση, και πλέον μόνο και μόνο η σκέψη ότι ήδη βρίσκομαι ή θα βρεθώ σύντομα σε σχέση μ αυτό το άτομο με γεμίζει πανικό.
Η σχέση μου με τις κρίσεις πανικού ξεκίνησε πριν 4 χρόνια λόγω κάποιων δυσάρεστων γεγονότων που είχαν τύχει όλα μαζί (θάνατοι, ατυχήματα, χωρισμοί) και που ο εαυτός μου δεν μπόρεσε να επεξεργαστεί και ξέσπασε έτσι. Από τότε κάνω και ψυχανάλυση συστηματικά (1 φορά την εβδομάδα) και σαν διαδικασία μου έχει προσφέρει πολλά και μέχρι πρόσφατα νόμιζα πως ήμουν σε καλό δρόμο.
Μ αυτή τη παλινδρόμιση όμως έχω τώρα απογοητευτεί εντελώς. Ξυπνάω φρικαρισμένη μέσα στο άγχος, κάνω άσχιμες σκέψεις, πανικοβάλλομαι μόνη μου και θέλω απλά να τα παρατήσω όλα. Έχασα και την όρεξή μου για διακοπές και δεν θέλω να κάνω τίποτα. Προσπάθησα να δώσω μια ιδέα στο παιδί αυτό για το τι μου συμβαίνει ώστε να μη βρεθεί εξ' απροόπτου και έδειξε τεράστια κατανόηση και δε πτοήθηκε αλλά αυτό δεν με βοήθησε ιδιαίτερα να νιώσω καλύτερα. Το άγχος παραμένει μέσα μου και με κατατρώει.
Αυτά τα 4 χρόνια δεν έχω κάνει μια σχέση της προκοπής, έμπλεκα βέβαια και με λάθος άτομα αλλά ως ένα βαθμό πιστεύω πως το έκανα επίτηδες για να παίζω εκ του ασφαλούς. Και τωρα που βρήκα ένα άτομο της προκοπής το μόνο που θέλω είναι να το διώξω από κοντά μου για να ησυχάσω. Κι ύστερα νευριάζω και λέω ότι ο κωλοπανικός πάλι νίκησε και θα χάσω ωραίες στιγμές από τη ζωή μου για χάρη του και τσαντίζομαι και θέλω να το παλέψω αλλά σύντομα έρχεται η στιγμή που νιώθω τόσο χάλια που δεν ξέρω για πόσο θ αντέξω και η λύση του να του πω να κόψουμε φαντάζει ένας ευκολοπρόσιτος παράδεισος. Τα χω χαμένα

Καλως ηρθες λοιπον!
Κανεις 4 χρονια ψυχαναληση λες…σε βοηθαει??
4 χρονια μετα και εξακολουθεις σε δυσκολες καταστασεις να αντιμετωπιζεις κρισεις πανικου?
Εχεις διαταραχη πανικου με αγοραφοβια-καταθλιψη κλπ η αντιμετωπιζεις μονο κρισεις πανικου?
Οσο για τον φιλο σου μην στεναχωριεσαι που δεν σε καταλαβαινει
Δεν εχει βρεθει στη θεση σου οποτε είναι απολυτα λογικο να μην σε καταλαβαινει
Το θεμα για εμενα είναι να μην με παρεξηγει!

Καλώς σας βρήκα Melene...
Μ\' έχει βοηθήσει η ψυχανάλυση αρκετά, έχω περάσει μεγάλες περιόδους που είμαι καλά αλλά αυτό οφείλεται εν μέρη στο ότι τείνω να αποφεύγω καταστάσεις που με αγχώνουνε όπως πχ σχέσεις. Τώρα που δοκίμασα να μπω σε μια τέτοια κατάσταση χειροτέρεψα απότομα.
Σκέτη διαταραχή πανικού έχω. Ο \"φίλος\" μου τα κατάλαβε αυτά που του είπα απλά εμένα δεν με βοήθησε αυτό και συνέχισα να νιώθω χάλια και να θέλω να το σταματήσω αυτό που πάει να γίνει. Ουφ. Έχει γίνει και το στομάχι μου κόμπος και δεν μπορώ να φάω και νιώθω ακόμα πιο χάλια.
Τους βαθύτερους λόγους για όλα αυτά τους έχουμε κάπως εντοπίσει με τον ψυχαναλυτή μου και τους δουλεύουμε και αυτό μου δίνει ελπίδα αλλά στη συγκεκριμένη φάση νιώθω πως θα στερήσω από τον εαυτό μου κάτι που δεν είμαι ακόμη έτοιμη να του δώσω και είναι κρίμα. Έχω ευχηθεί απίστευτες φορές αυτές τις μέρες να μπορούσα να το βιώσω όπως θα πρεπε αυτό που πάει να ξεκινήσει, δηλαδή με χαρά και όρεξη και ενθουσιασμό , όπως εκείνος, κι όμως γίνεται ακριβώς το αντίθετο. και νιώθω ότι του στερώ κι εκείνου κάτι ωραίο και νιώθω ακόμα πιο χάλια. αυτά

Αρχικα το θεμα δεν ειναι να αποφευγεις καταστασεις αλλα να τις αντιμετωπιζεις,μπορει να φας τα μουτρα σου καποιες φορες αλλα σιγουρα αυτο θα σε κανει πιο δυνατη!
και ποσο μαλλον μια σχεση...μου θυμησες μια γυναικα η οποια ειχε πει \"εχω εναν καημο,οτι δεν εχω παιδια,αν ομως ειχα θα ειχα πολυ περισσοτερους\"......
δεν παει ετσι δυστυχως με το να αποφευγεις καταστασεις τελικα ειναι σαν να αποφευγεις τη ζωη.

εγω τοτε ειχα χασει 5 κιλα μεσα σε 2 μερες λογο υπερεντασης και ανορεξιας(η καλη πλευρα των κρισεων κατ\'εμε)
γενικα προβληματα με το στομαχι σου δεν ειχες ποτε??

δεν στερεις τιποτα και σε κανεναν!!!
δεν χρωστας σε κανεναν....
σταματα να τα αναλυεις ολα,παρε βαθιες αναπνοες και οταν ειστε μαζι να προσπαθεις να διωχνεις οσο μπορεις τις σκεψεις σου.
νιωθεις ασχημα για εσενα αλλα παρατηρω οτι συναμα νιωθεις ασχημα και για αυτον....νομιζω δεν θα πρεπε....αυτος επιλεγει αυτη την κατασταση δεν του επιβαλλεις κατι δεν χρειαζεται να νιωθεις ενοχες για αυτην την κατασταση εχει να κανει και με τους δυο σας...για παραδειγμα αυτος τι κανεις για να νιωσεις εσυ καλυτερα?

Εχεις βρει τρόπο να ξεχνιέσαι, έστω και προσωπινά?
ξερείς, είναι πιο δύσκολο να χωρέσεις την ευτυχία...και κυρίως όταν έχεις βιώσει το βόλεμα της αποτυχίας- οπότε και νιώθεις ασφάλεια εκεί.

xaxaxa melene έχεις δίκιο έτσι σκέφτομαι σαν αυτή τη γυναίκα :P... και το ξέρω ότι έτσι αποφεύγω τη ζωή
όχι γενικώς προβλήματα με το στομάχι δεν έχω, όταν με πιάνει το άγχος και ο πανικός μόνο που δεν μπορώ να φάω τπτ και σφίγγεται και άστα να πάνε.
Αυτός μέχρι στιγμής το χει χειριστεί πολύ καλά κι ας είναι τόσο νωρίς, προσπαθεί να με χαλαρώσει και με ρωτάει τι θέλω να κάνει για να με βοηθήσει και τέτοια....ε και του λέω αυτό που πιστεύω, ότι μόνο εγώ μπορώ να με βοηθήσω...κι έχω τσαντιστεί που τώρα που ήρθε η ώρα να δοκιμαστώ αποδεικνύομαι τόσο αδύναμη.

varkoudio όταν αγχώνομαι έτσι δυστυχώς δεν πιάνει τίποτα.....μόνο όταν βραδιάζει ηρεμώ...για να ξυπνίσω πάλι φρικαρισμένη το άλλο πρωί....
πόλύ σωστό αυτό που λες για το βόλεμα και την ασφάλεια, συμφωνώ..... το θέμα είναι ότι πολλοί λίγοι το καταλαβαίνουν αυτό και μέσα σ όλα έχω και τους φίλους μου που ναι μεν μοθ στέκονται αλλά θεωρούν ότι θα πρεπε να πετάω από τη χαρά μου και όχι να είμαι έτσι

Originally posted by Illusions
τώρα που ήρθε η ώρα να δοκιμαστώ αποδεικνύομαι τόσο αδύναμη.

-Δοκιμασια? Σε τι αναφερεσαι? στην σχεση που δεν εχεις ξεκινησει καν και προλλαβες και να αποτυχεις?!


..για να ξυπνίσω πάλι φρικαρισμένη το άλλο πρωί....

-Ειναι απολυτα φυσιολογικο!τον πρωτο καιρο δυστυχως ετσι θα ναι,αλλα θα περασει και ακομα και αν οχι θα το συνηθησεις,δεν μπορει!εμενα παντως μου εφυγε,νιωθω απλα μια μικρη ενοχλησουλα καμια σχεση ομως οπως παλια!


έχω και τους φίλους μου που ναι μεν μοθ στέκονται αλλά θεωρούν ότι θα πρεπε να πετάω από τη χαρά μου και όχι να είμαι έτσι

--θεωρουν οτι θα πρεπε να πετας απο τη χαρα σου γιατι δεν μπορουν καταλαβουν πως νιωθεις,λογικο δεν ειναι?
αυτο ομως εχω την αισθηση οτι σε αγχωνει ακομη περισσοτερο γιατι μπαινεις στο τρυπακι του τι μου συμβαινει και γιατι δεν χαιρομαι....ειναι μια φαση μην ξεχνας!μπορει να μην χαιρεσαι σημερα αλλα δεν μπορεις να καταδικαζεις και το αυριο....

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ! ILLUSIONS ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ! ΟΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΑΡΚΕΤΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ, ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ. ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΕΣ ΟΤΙ ΗΡΕΜΕΙΣ ΜΟΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΕΓΩ.
ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΤΙ; ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΝΙΩΣΕΙ ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ. Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. ΗΜΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΤΗ ΝΙΩΣΩ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ. ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΧ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΒΓΑΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΑ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ..
ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΦΙΛΟ ΣΟΥ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ. Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ, ΑΛΛΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΡΙΣΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Originally posted by stress

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΤΙ; ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΝΙΩΣΕΙ ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ. Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. ΗΜΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΤΗ ΝΙΩΣΩ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ. ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΧ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΒΓΑΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΑ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ..

τι λες?μα τι λες????
2μηνες πριν παθω κρ.πανικου επαθε ο κολλητος μου και ξερεις πως αντεδρασα??
ασε τα παιδιαρισματα του ελεγα και κανεις σαν κοριτσακι κλπ κλπ και μετα.....μια τεραστια συγγνωμη!!!
ηταν το ατομο που με στηριξε, ο μονος που ηθελα να βλεπω.
ειναι γεγονος πως οση κατανοηση και να εχεις και οση ευαισθησια για τα περι ψυχολογιας αν δεν το περασεις δεν μπορεις να καταλαβεις..δυστυχως........

ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ...ΚΙ ΕΜΕΝΑ Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑ ΜΕ ΣΤΗΡΙΞΕ ΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΑΘΜΟ

varkoudio όταν αγχώνομαι έτσι δυστυχώς δεν πιάνει τίποτα.....μόνο όταν βραδιάζει ηρεμώ...για να ξυπνίσω πάλι φρικαρισμένη το άλλο πρωί....
πόλύ σωστό αυτό που λες για το βόλεμα και την ασφάλεια, συμφωνώ..... το θέμα είναι ότι πολλοί λίγοι το καταλαβαίνουν αυτό και μέσα σ όλα έχω και τους φίλους μου που ναι μεν μοθ στέκονται αλλά θεωρούν ότι θα πρεπε να πετάω από τη χαρά μου και όχι να είμαι έτσι [/quote]




Αυτό με το βόλεμα είναι πολύ βαθύ, και θα σου έλεγα να το συζητήσεις με τον ψυχαναλυτή σου. Επειδή τα έχω περάσει, έφτασα σε κάποια στιγμή να δω κατάματα ότι εγώ η ίδια το προκαλώ, γιατί κακά τα ψέματα έχεισ κάποια δευτερογενή οφέλη όταν νιώθεις θύμα και λυπάσαι τον εαυτό σου.

Όσο για τρόπους για να ξεχαστείς, και εγώ επίσης πίστευα ότι δε με πιάνουν, και όντως δε με έπιαναν για καιρό. Μου έλεγε η ψυχοθεραπεύτρια μου \"Κάντο στα ψέματα....\" και ότι το μοναδικό που μου \"χρέωνε\" είναι ότι δε το προσπαθούσα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και όχι αυτό που έκανα και καλά εγώ πίστευα ότι το παλεύω και ένιωθα ένοχες γιατί δεν μπορώ να βγω από αυτή τη κατάσταση .κτλ......είναι ακριβώς το ίδιο...και πάλι αυτο-οικτρισμός.
Το θέμα είναι να δεισ πραγματικά σε τι σε ωφελεί όλο αυτό , με τη βοήθεια του θεραπευτή σου. Ακόμα και να θυμώσεισ με το εαυτό σου καλύτερο είναι από το να τον λυπάσαι.... (στο λέω με συμπάθεια).

Θυμάμαι ένιωθα σαν να είμαι έτοιμη να διασχίσω ένα δρόμο όπου περνούν πολλά αυτοκίνητα, αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση. ήταν σαν να κουνιόταν το σώμα μου μπρος- πίσω, να περάσω ή όχι?? Αλλά έμενα εκεί. Εκέι είναι όμως πιο επικίνδυνο να σε χτυπήσει αυτοκίνητο.

Η ζωή είναι εκεί έξω και δυστυχώς ή ευτυχώς εμείς ζούμε σε αυτή....Πάρτο απόφαση και βγες δυνατή για να την απολαύσεις με όλες τις συγκινήσεις της, με τα ευχάρστα και με τα δυσάρεστα!

Αγαπητή illusions κι εγω καθε φορα -στα 10 χρονια του θεματος μου-που γνώριζα κάποιον και μονο με την προοπτικη της σχεσης , παθαινα \"υποτροπη\". καταλαβαινω απολυτα αυτο που λες οτι δεν εισαι μαζι του σε ολον αυτον τον ενθουσιασμο που κρυβει μια σχεση στο ξεκινημα της , ποσω μαλλον οταν αυτη η σχεση φαινεται ελπιδοφόρα..

ωστοσο, θυμαμαι οτι παρα το γεγονος οτι ειχα διαταραχη πανικου, οταν γνωρισα τον ....(που μετα απο πολλους χωρισμους ειμαστε ακομη μαζι) ήμουν 20 χρονων και τον ερωτευτηκα κεραυνοβολα. περιπου 1 χρονο ειχα ξεχασει σχεδον τους πανικους!

στις περιοδους των χωρισμων , ειχα γνωρισει 2-3 ανθρωπους που με ενεπνεαν πολυ για να ξεκινησω μια σχεση , σοβαρη και οχι ξεπετα.
δυστυχως τα κυματα πανικου με επνιξαν και δε με αφησαν να γευτω αυτη τη χαρα.

βλεποντας πισω ομως συνειδητοποιω οτι αυτους τους ανθρωπους δεν τους ειχα ερωτευτει. με ειχαν γοητευσει μεν, ειχα ερωτικη επιθυμια αλλα δεν ημουν ερωτευμενη , αν και \"αντικειμενικα\" οσο μπορει να ειναι αυτο αντικειμενικο , ήταν πολυ \"καλοί γαμπροί\" (μεταφορικα το λεω -καμια σχεση να θελω να παντρευτω)

με τον ενα ειδικα , εμεινα 6-7 μηνες, τα συμτωματα αγχους και πανικου καποτε υποχωρησαν , εμεινα εντελως ηρεμη σε μια εντελως ουδετερη σχεση μαζι του. Δεν ξερω αν δεν τον ερωτευτηκα απο τον πανικο που ειχε εγκατασταθει απο τις πρωτες μερες τις γνωριμιας μας, μολυνοντας καθε υπονοια ενθουσιασμου ή αν επειδη δεν μπορουσα να τον ερωτευτω , παθαινα πανικο για να φυγω.

αυτα τα λεω μηπως με βοηθησεις κι εσυ με τη δικησ ου εμπειρια να βγαλω ενα συμπερασμα: εσυ με αυτον τον ανθρωπο νιωθεις ερωτευμενη ή πανικοβλημενη;

πω πω, είχα γράψει ένα σωρό και έσβησαν κατά λάθος και τώρα πάλι απ την αρχήηηηηηη

παιδιά σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις, να \'στε καλά

varkoudio με αντιπροσωπεύει και εμένα πολύ αυτό που λες και για το βόλεμα και για τη θυματοποίηση με τα ωφέλη της και πολυ καλή η παρομοίωσή σου με τα αυτοκίνητα....

stress είμαστε παιδιά της νύχτας εμείς τι να κάνουμε χεχεχεχ

όσο για τους φίλους έχετε δίκιο, αμα δε το χεις περάσει δε καταλαβαίνεις δυστυχώς (ή ευτυχώς) όσο καλή διάθεση κι αν έχεις για να κατανοήσεις...

antara πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η προοπτική που προτείνεις και αυτό το ερώτημα με προβληματίζει κι εμένα κάθε φορά:

\"Δεν ξερω αν δεν τον ερωτευτηκα απο τον πανικο που ειχε εγκατασταθει απο τις πρωτες μερες τις γνωριμιας μας, μολυνοντας καθε υπονοια ενθουσιασμου ή αν επειδη δεν μπορουσα να τον ερωτευτω , παθαινα πανικο για να φυγω.\"

αλλά σκέφτομαι πως δεν είναι τυχαίο ότι ο πανικός με πιάνει μόνο στις περιπτώσεις που φένονται ελπιδοφόρες και όχι σε καταστάσεις χαμένες απο χέρι που δεν υπάρχει η προοπτική-απειλή της δέσμευσης κι έτσι μπορώ να παίζω εκ του ασφαλούς, παραμένοντας όμως σε αρρωστημένες και μάταιες καστάσεις που φέρνουν άλλους πόνους αλλά όχι πανικό. Έτσι καταλήγω στο ότι αυτά τα διλήμματα είναι παιχνίδια του πανικού και αυτά. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις και σε κάποιες ίσως ο πανικός είναι όντως σωστό καμπανάκι κινδύνου. Με το συγκεκριμένο άνθρωπο όταν καταφέρνω να ηρεμίσω περνάω κάποιες υπέροχες στιγμές και νιώθω και ερωτευμένη, αυτο όμως το συναίσθημα κρατάει δευτερόλεπτα αφού άμα το πολυσκεφτώ πάλι πανικοβάλλομαι ή λέω πως είναι πολύ καλο για να είναι αληθινό και άλλα τέτοια χαριτωμένα....

ουφφφφ σήμερα ξύπνησα καλύτερα από τις προηγούμενες ημέρες ελπίζω να συνεχίσω έτσιιιιιι

μπα, τζιφος, τα ίδια χάλια κ σήμερα