Όλα είναι στο μυαλό μας....

[Relia2]

Καλησπέρα σε όλους!
Διαπίστωσα (με κάποια χαρά ομολογουμένως) ότι είχα πάνω από 1,5 χρόνο να μπω στο forum.... Αυτό που μπήκα να κάνω απόψε είναι να κλείσω έναν κύκλο που εύχομαι και ελπίζω να έχει τελειώσει οριστικά. Το πρόβλημά μου το έχω αναλύσει εκτενώς σε προηγούμενα topics (για όποιον έχει όρεξη για διάβασμα http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2094 και http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2098 για όποιον δεν έχει όρεξη απλά αναφέρω ότι υπέφερα κι εγώ από το πράμα αυτό που λέγεται άγχος και σε ένα βαθμό υποφέρω ακόμη, μην τρελαθούμε κιόλας σε βαθμό να έχω σταματήσει πάσης φύσεως δραστηριότητες επειδή ζαλιζόμουν μονίμως).
Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι το πρόβλημα που τότε θεωρούσα ανεπίλυτο, σήμερα το έχω ξεπεράσει (κατά 97% τουλάχιστον).
Πώς; Δύο πράγματα: 1. Επισκεύθηκα έναν απίστευτο άνθρωπο-ψυχίατρο που μου ανέτρεψε πολλά τα οποία θεωρούσα αυτονόητα έως τότε στη ζωή μου. Χαπακώθηκα, ναι για ένα χρόνο (Seropram) διότι αλλιώς δε μπορούσα να καταπολεμήσω τα συμπτώματα. Προς Θεού, δεν ωθώ κανέναν να πάρει αυτά ή άλλα χάπια, ΓΙΑ ΜΕΝΑ κρίθηκαν αναγκαία και ΕΜΕΝΑ με βοήθησαν.
2. Μετά από την τρίτη (επί συνόλου 5 ίσως συναντήσεων) κατάλαβα ένα πράγμα.... Οκ, δεν είμαι ψυχάκιας, δεν θα πεθάνω στα καλά του καθουμένου, ΑΛΛΑ είναι προφανές ότι κάτι μου πάει στραβά στη ζωή μου και πρέπει να το βρω και μετά να το λύσω. Δεν είναι δυνατό να αφήσω τον εαυτό μου να λιώνει έτσι και τη ζωή μου να χάνεται, χωρίς, έστω να προσπαθήσω... Συμπέρανα τα εξής: Ότι έχοντας μία σούπερ αυταρχική, υπερπροστατευτική, απίστευτα ιδιότροπη και μη επικοινωνιακή μητέρα, είχα καταλήξει να κάνω πράγματα που δεν ήθελα και να μην κάνω πράγματα που θέλω από... τύψεις και ενοχές προς εκείνη όλη μου τη ζωή. Είναι λογικό ότι τέτοια \"καταπίεση\" για 33 χρόνια κάπου θα ξεσπάσει. ΕΠΕΛΕΓΑ ωστόσο επί της ουσίας να λειτουργώ έτσι, έχοντας βάλει στο μυαλό μου βαθιά τη νοοτροπία αυτή με αποτέλεσμα να τη θεωρώ φυσιολογική.
Αναρωτήθηκα: Γιατί τώρα και όχι πριον τόσο καιρό.... Συμπέρασμα β\': Διατηρούσα 7 σχεδόν χρόνια μια με απλά λόγια αδιέξοδη σχέση με έναν άντρα, από τον οποίο επί 4 τουλάχιστον χρόνια δεν \"εισέπραττα\" αυτό που θα ήθελα (δε μιλάω φυσικά για υλικά αγαθά) και ΕΠΕΛΕΓΑ να το παραβλέπω. Συνήθεια; Φόβος μοναξιάς; Δεν ξέρω ακόμη.
Τι έκανα μόλις συνειδητοποίησα όλα τα παραπάνω; (που φυσικά τα ήξερα, όχι όμως από την οπτική αυτή). Αφενός μεν, χώρισα. Και μάλιστα μέσα σε λίγες ώρες, από όταν κατάλαβα τι ακριβώς δε με ικανοποιεί στη σχέση αυτή.
Αμέσως μετά, γνώρισα κάποιον (θεία δίκη-δικαίωση; Δεν ξέρω. Σε μεγάλο βαθμό ναι, αλλά ΟΧΙ μόνο, ΑΝΟΙΞΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ και ευχαριστώ το Θεό γι αυτό σε κάθε περίπτωση). Ερωτεύτηκα και όλα μου φάνηκαν.... εύκολα. Μετά από λίγους μήνες στη νέα σχέση και νιώθοντας ότι η κατάσταση-πώς να το πω- ρέει από μόνη της, αποφάσισα (αποφασίσαμε) να μείνουμε μαζί. Με άλλα λόγια, έφυγα από το σπίτι που ζούσα με τη μητέρα μου. (θεία δίκη-δικαίωση-ΟΧΙ, απλά ΕΠΙΛΟΓΗ. ΕΠΕΛΕΞΑ να φεσωθώ με χρέη, καθότι το να ανοίξεις νέο σπίτι μόνος, χωρίς καμία βοήθεια, αν δεν έχεις συγκάτοικο τον \"Mr. Φραγκάτο\", ε, είναι ένα θέμα). Λίγες μέρες μετά από την μεγάλη απόφαση, μου ανακοινώθηκε ότι πήρα τη θέση που \"κυνηγούσα\" για χρόνια στο αντικείμενό μου (θεία δίκη-δικαίωση; ΟΧΙ, απλά ΠΙΣΤΗ στον εαυτό μου).
Τώρα αισθάνομαι καλά. Είμαι 7 μήνες \"καθαρή\" (χωρίς χάπια) και πέρα από κάποιες περιστασιακές ζαλάδες που δε με πανικοβάλουν διότι μεταξύ άλλων έχω υιοθετήσει και τη νοοτροπία, \"αν είναι να σωριαστώ, θα σωριαστώ όσο και να προσπαθώ να το καταπολεμήσω, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία θα είμαι και στην τελική, κάποιος θα με μαζέψει, θα με πάει νοσοκομείο και αυτό είναι όλο, ούτε θα ψοφήσω, ούτε θα με βιάσουν, ούτε τίποτα\".
Πού θέλω να καταλήξω; Ψάξε/ψάξτε να βρεις τι σου πάει στραβά στη ζωή σου. Δες τον εαυτό σου και την καθημερινότητά σου, όπως ένας τρίτος άνθρωπος. Σου αρέσει; Αν ναι, ξαναψάξε. Αν όχι, βρες τι φταίει. Ξεκίνα από προσωπικές σχέσεις, οικογένεια, δουλειά. Δεν μπορεί, θα το βρεις. Άκου τον εαυτό σου. Αν αισθάνεσαι ότι κάτι είναι λάθος, μην το δικαιολογείς και μην το διαιωνίζεις. Άλλαξέ το λοιπόν, χρησιμοποιώντας το δύσκολο δρόμο (μαχαίρι δηλαδή). Αν είναι επαγγελματικό το θέμα, σιγουρέψου ότι δεν είναι απλά μία δικαιολογία, και ότι είναι η πραγματική αιτία άγχους σου και ξεκίνα να ψάχνεις άλλη δουλειά. Δεν είναι απλό, όσο δεν ήταν απλό για μένα να αφήσω 7 χρόνια σχέση και ένα σπίτι που μου παρείχε από οικονομικής απόψεως τουλάχιστον τα πάντα.
Αυτά....
Συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου κι ελπίζω να μην σας κούρασα....
PS: Το βιβλίο \"Σκέφτομαι άρα αισθάνομαι\" είναι εξαιρετικό. Δεν το διάβασα όλο (ακόμη), αλλά μου άνοιξε το μυαλό.

[melene]

ποσο μα ποσο πιο αισοδοξο θα μπορουσε να ειναι αυτο σου το μηνυμα?
και οσο για αυτες τις συμβουλες...τοσο πολυτιμες...
επιστρεφεις λοιπον μετα απο τοσο καιρο για να μοιραστεις μαζι μας την ευτυχια σου και να σου πω την αληθεια την αφουγραζομαι γιατι λεω αφου εσυ τα καταφερες.....ε ετσι και εγω!
ευχαριστω...

[Relia2]

Κοριτσακι (ελπίζω να μη σε πειράζει να σε λέω έτσι έφαγα πολλά σκατά και για πολύ καιρό και αντί να πληρώσουν όσοι μου τα προκάλεσαν, τα πλήρωσα εγώ. Τουλάχιστον \"ξεχρέωσα\". Δεν ξέρω λεπτομέρειες για τη δική σου περίπτωση, αλλά θα ήθελα να μου πεις. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι έμπαινα τότε σαν μανιακή στο forum περιμένοντας ένα σημάδι, κάτι.... Έψαχνα σαν τρελή στο Internet για να βρω κάτι (απροσδιόριστο πάλι). Δε με έβλαψε, διότι έμαθα πράγματα και κατάλαβα τι έχω, αλλά δε με βοήθησε κιόλας.
Δεν ξέρω αν παίρνεις χάπια. Αν ναι και βλέπεις ότι δε βοηθούν, πες το στο γιατρό σου να τα αλλάξει, αν όχι, πρέπει να βρεις μία μέθοδο να σου απαλύνει τα συμπτώματα (πολλοί πάνε γυμναστήριο π.χ. και χτυπιούνται). Ξεκίνα όμως να καταλάβεις, ότι πρόκειται για τα ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ, όχι για την ΑΙΤΙΑ. Βασικός διαχωρισμός. Αν δεν ησυχάσεις λίγο από αυτά, δε μπορείς να σκεφτείς καθαρά για να βρεις τι σου φταίει.
Μια χαζή προτροπή-υπόδειξη: Βγες να σε δει ο ήλιος (είναι αποδεδειγμένο ότι η -νορμάλ φυσικά- έκθεση στον ήλιο ανεβάζει τα επίπεδα σεροτονίνης στον εγκέφαλο και κατά συνέπεια την ψυχική διάθεση.... δες π.χ. πόσο μουντρούχοι είναι οι βόρειοι λαοί και σε τι ποσοστά καταλήγουν να φουντάρουν και θα αισθανθείς ευλογημένη που ζεις Ελλάδα....). Και όσο και να φοβάσαι να πας μια απλή βόλτα (αν συμβαίνει αυτό), καταπολέμησέ το. Απλά σκέψου-κάνε σενάρια για- το τι πρόκειται να συμβεί. Αντικειμενικά όμως. Τι χειρότερο να πάθεις; Να λιποθυμήσεις; Δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά και να συμβεί υποθετικά, σκέψου: Και έγκυος να ήσουν ή να είχες τρελή υπόταση μπορεί και να το πάθαινες. Άρα; Go on!
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το δεύτερο βήμα (το πρώτο είναι να καταλάβεις, να νιώσεις αυτό που είπα πριν, το διαχωρισμό ανάμεσα στο \"σύμπτωμα\" και στην \"αιτία\". Πρέπει, λοιπόν, να βρεις έναν τρόπο (όποιον σου κάνει) να ηρεμήσουν (όχι να εξαφανιστούν) έστω και λίγο τα συμπτώματα. Και μην κάνεις τεστ του τύπου, οκ, πήγα γυμναστήριο και ξέδωσα, για να δω θα με πιάσει; Διότι, ναι, θα σε πιάσει, εφόσον είσαι στην αναμονή για να σου έρθει....! Και όσο μπορείς, απέφυγε τους συνειρμούς (\"αυτόματες σκέψεις\" τις ονομάζει το βιβλίο που ανέφερα πιο πάνω). Ένα χαζό παράδειγμα, για να σου εξηγήσω τι εννοώ, όπως το κατάλαβα εγώ. \"Πήρα τη φίλη μου τηλέφωνο 3 φορές και δεν το σήκωσε. Τσαντίζομαι ή στενοχωριέμαι διότι συμπέρανα ότι με γράφει ή ότι κάτι έχει μαζί μου. Η φίλη μου εντωμεταξύ μπορεί απλά να μην το άκουσε ή να το άκουσε να χτυπάει και επειδή βαριόταν δεν μπήκε καν στον κόπο να δει ποιος είναι. Ωστόσο εγώ χαλάστηκα επειδή είμαι βλαμμένο και έβγαλα πόρισμα στα καπάκια και ενδεχομένως χωρίς καν να το συνειδητοποιώ. Χαζό παράδειγμα μεν, αλλά όχι και επιστημονική φαντασία. Η πλακα (αν και εκ του αποτελέσματος μόνο πλάκα δεν είχε) είναι ότι μου συνέβη τέτοιο περιστατικό. Έπαιρνα μία καλή φίλη τηλέφωνο για μήνες και δεν το σήκωνε και θεώρησα ότι κάτι έχει μαζί μου, στενοχωρήθηκα και σκεφτόμουν η θεά και τρόπους για να \"σώσω\" τη φιλία από την άγνωστη απειλή. Ε, μετά από καιρό που την πέτυχα τυχαία, μου είπε εν ολίγοις ότι πέρα από το γεγονός ότι έχασε τη μητέρα της εκείνη την περίοδο, αντιμετώπισε ενα σοβαρότατο (το γνωστό και μη εξαιρετέο) πρόβλημα υγείας εκείνη την περίοδο και το αντιμετώπισε (χημειοθεραπεία) και ούτε με τηλέφωνα ασχολιόταν ούτε με τίποτα.
Τι θέλω να πω; Έχουμε μάθει να μην αναλύουμε πράγματα που θεωρούμε αυτονόητα (όπως το να παίρνεις κάποιον τηλέφωνο επί μήνες και να μην απαντάει). Έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι \"εμείς φταίμε\" αν κάποιος έχει νεύρα ή μας μιλήσει άσχημα. Έχουμε μάθει να αυτοενοχοποιούμαστε, αντί να ξαναεπεξεργαζόμαστε τα δεδομένα. (Προσωπικά ένιωθα ένοχη επειδή π.χ. η μάνα μου είχε- έλεγε- χάσει όλες της τις φίλες, μόνο και μόνο επειδή δεν ... τη συνόδευα ΕΓΩ στον καφέ μαζί τους κι έτσι δεν πήγαινε ούτε αυτή.
Επίσης, δεν έλεγα να ξεκουμπιστώ από το \"πατρικό\" μου επειδή είχα ενσωματώσει στον οργανισμό μου την πεποίθηση ότι ΔΕΝ μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου, ούτε οικονομικά, ούτε καν στα στοιχειώδη του σπιτιού π.χ. μαγείρεμα με το οποίο δεν είχα ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΦΗ. ΒΛΑΚΕΙΕΣ. Προχθές μαγείρεψα κοτόπουλο με πορτοκάλι και μέλι (!!) και μου βγήκε και τζιτζί! Λεφτά δε μου μένουν, αλλά εφόσον δεν πολυχρωστάω σε κάρτες όλα ΟΚ... έχει ο Θεός....
Τι άλλο; Α! Θεωρούσα ότι επειδή ο πρώην μου δεν θέλει, ή δεν αισθανόμουν να θέλει να \"προχωρήσουμε\" σε γάμους κ.λπ. σημαίνει ότι είμαι ανεπαρκής εγώ. Υποσυνείδητα το πίστευα και ενσυνείδητα παράλληλα. Δεν με απασχολούσε αν ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
Αυτά είναι βιώματα που προκαλούν δεδομένες πεποιθήσεις και απόψεις για τη ζωή σου/μας. Ο ψυχιατρούλης με αφύπνισε. Με ρωτούσε (νόμιζα) κουλαμάρες, του τύπου: \"Έχεις φίλους;\" \"Ναι\", έλεγα, \"πάααααρα πολλούς!\". \"Σε καλύπτουν;\" με ρωτούσε; \"Προφανώς\", έλεγα και πίστευα. \"Γιατί;\" με ρωτούσε..... Ε, για πολλούς, δεν είχα απάντηση. ΕΙΧΑ ΜΑΘΕΙ να συνυπάρχω μαζί τους. Μου πέταγε \"γιατί\" και \"πώς\" για πράγματα που δεν είχα ασχοληθεί ούτε η ίδια να απαντήσω, απλά επειδή \"έτσι είναι\".
Πωπω έκθεση έγραψα...σκάω......γιατί είμαι ικανή να γράφω για ώρες....SORRYYYYYYYYY!!!

[coyotaki]

relia διαβασα το μηνυμα σου με μια μικρη δοση ζηλιας...και λες ζηλια γιατι μεχρι κ χθες βραδυ ημουν κ εγω αναμεσα στουσ τυχερουσ που μπορουσαν να πουν οτι εδω κ ενα χρονο ημουν ελευθερη κρισεων..εκτοσ απο καποια μικρα μουδιασματα που ειχα μαθει να κοντρολαρω ολα εβαιναν καλως...και αυτη η περιοδος χαριτος κρατησε μεχρι χθες βραδυ που ειχα μια κρισαρα πανικου που μου πηρε πανω απο ωρα να ξεπερασω...για μια ακομη φορα ενιωθα να μη μου φτανει ο αερας..πηρα τη σακουλιτσα μου παραμασχαλα κ αρχισα να ανασαινω μεσα της αλλα σαν να μην εφτανε αυτο αρχισε κ το τρεμουλο τυπου παρκινσον σε ολο το σωμα μου..σαν να με ειχαν βαλει στους μειον 100 αποτομα..και εκει καπου αρχισαν και οι ζαλαδες κ η ασταθεια...δεν μπορουσα να σταθω πουθενα..μια ωρα κοπανιομουνα με τη σακουλα κ κατι φυτικεσ σταγονεσ(ανθοιματα του μπαχ αν εχεισ ακουστα)αλλα προκοπη δεν εβλεπα...αν ειχα zanax θα επαιρνα αλλα τα ειχα πεταξει ολα κατω απο την πεποιθηση οτι ολα καλα πια κ δεν τα χρειαζομαι...τρομαξα..κι ακομη ειμαι τρομαγμενη...τορμαγμενη κ απογοητευμενη..φοβισμενη οτι ολα μου τα βηματα μπρος τωρα θα με ξαναπανε πισω..κ τωρα που γραφω παλι δεν με φτανει ο αερας...και ξερω τουσ λογους που μου ξανασυνεβη..ενας ασχημος καυγας και κατι συζητησεις για την υγεια σε συνδυασμο με μια εκπομπη που με ψυχοπλακωσε εγιναν ενα κοκτεηλ στο μυαλο μου που μολις επεσε για υπνο τα επεξεργαστηκε κ αρχισε ο πανικος..δεν θελω να ξανακυλησω...θελω να μαθω απο αυτο αλλα ετσι που δεν μπορω ν άνασανω ξεκιναιε ο φαυλος κυκλος που τον εμαθα καλα πια..βοηθεια ρε παιδια...

[Παστελι]

κουραγιο βρε.αφου ξερεις οτι δεν θα παθεις τπτ.αστον πανικου να σε πιανει.
πρεπει να τον αποδεκτουμε τι να κανουμε?

[Sofia]

relia χαιρομαι για τα νεα σου. κ χαιρομαι κ για εναν ακομα λογο: που επεστρεψες να μιλησεις για ολα τα ευχαριστα που πλεον ειναι γεγονος

ευχομαι να εισαι καλα κ να προχωρησεις κ σε οποιες αλλες αλλαγες θελησεις απο δω κ περα!

[ntini]

relia ειναι οτι πιο ομορφο και αμεσο εχω ακουσει εδω και πολυ καιρο...Μπραβο σου κοριτσι μου.....coyotaki πιστευω πως αν δεν το κανουμε κομματι μας...δλδ να αποδεχτουμε πως ετσι ειμαστε πως καμια φορα θα ζαλιζομαστε,καμια θα μουδιαζουμε κτλπ δεν προκειται να το ξεπερασουμε..Οσο περιεργο και αν σου φαινεται εγω πλεον το εχω κανει φιλο μου ολο αυτο...Ετσι ειμαι σκεφτηκα και δεν το πολυψαχνω.Η μονη διαφορα ιδιαιτερα μετα την ομοιοπαθητικη ειναι πως πλεον μιλαω...Οτι με ενοχλει το λεω και δεν το βαζω μεσα μου..Δεν νοιωθω υπευθυνη για οτι συμβαινει ποια και σκεφτομαι λιγο και τον εαυτο μου....

[Relia2]

Καλησπέρα και πάλι!!!
coyotaki μου, σε νιώθω ειλικρινά, όπως προφανώς και όλοι/ όλες εδώ. Καλό είναι να μην έχουμε αυταπάτες. Ανήκουμε σε μία κατηγορία ανθρώπων, υπερευαίσθητων μάλλον πράγμα που δε μπορεί να αλλάξει. Κρίσεις θα μας πιάνουν κατά καιρούς και φρίκες θα τρώμε συχνά-πυκνά. Δε σημαίνει αυτό κάτι. Έτσι είμαστε. Σε έπιασε μία φοβερή, καταλαβαίνω, κρίση και αμέσως σκέφτηκες \"πάει, πάλι από την αρχή, τόσος κόπος πήγε στράφι κ.λπ.\" Γιατί να το κάνεις αυτό στον ευατό σου; Ειδικά εφόσον ξέρεις και μόνη σου ότι υπήρχαν συγκεκριμένες αιτία/αιτίες; Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα. Κι εμένα κατά καιρούς με πιάνουν διάφορα. Φυσικά και φοβάμαι μην ξανακυλήσω, προσπαθώ να προσέχω όμως, να προφυλάσσω τον εαυτό μου από ότι με χαλάει, εξαρχής. Όταν δε μπορώ να το κάνω, ξέρω ότι μπόρα είναι, θα περάσει.... Keep going!
Sofia, έχω την αίσθηση ότι είσαι η κοπέλα που μιούσαμε τότε και αν ναι, είχες πει πολλά σοφά πράγματα και σ\' ευχαριστώ γι αυτο....
Ntinaki, είσαι σε πάρα πολύ καλό δρόμο.....έλεος πια, πρέπει να σκεφτούμε και κάποτε τους εαυτούς μας....!

[tatoo]

Καλησπέρα,

Χάρηκα πάρα πολύ Relia με το μήνυμά σου είναι τόσο ελπιδοφόρο....
Το πιστεύω ακράδαντα πως όλα είναι στο μυαλό, απλά μερικές φορές αισθανόμαστε τόσο μα τόσο αδύναμοι....

[anwnimi]

Relia,
Πολύ χαίρομαι κι εγώ για τα νέα σου! Έκανες τόσες αλλαγές στη ζωή σου, αλλαγές που ζητούσες και μπράβο σου!
Χαίρομαι επίσης και για το ότι μπήκες για να τα μοιραστείς και να δώσεις ελπίδα. Να\'σαι καλά και να έχεις πάντα τέτοια αγωνιστική και αισιόδοξη διάθεση!

[anwnimi]

Coyotaki
είπες κάτι σημαντικό: \"ξεκιναιε ο φαυλος κυκλος που τον εμαθα καλα πια..\"
Το είπες μόνη σου: τον έμαθα καλά πια. Μπορεί να επανήλθε για λίγο, αλλά τώρα τον ξέρεις τον πανικο πως λειτουργεί. Δεν είναι όπως πρώτα. Δεν μπορεί να σε τρομοκρατήσει τόσο οσο πρώτα. Όσο κι αν τον φοβάσαι, τον ξέρεις. Και μπορείς να διακρίνεις ποιες ήταν οι αιτιες που τον προκάλεσαν... Οπότε θα μάθεις να θωρακίζεις και να αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου. Γιατί αίτίες λίγο ή πολύ πάντα υπάρχουν. Εξαρτάται από εμάς πως τις διαχειριζομαστε.

Κουράγιο και θα ξανασηκωθείς.

[Relia2]

Μία τελαυταία, απίστευτα -θα έλεγα- αισιόδοξη επισήμανση είναι πως τα παιδιά με τα οποία μιλούσαμε παλιότερα (τα περισσότερα, αν όχι όλα) πλέον δεν τα βλέπω στο forum. Οι εξηγήσεις είναι δύο: ή 1. που βαρέθηκαν να γράφουν, πράγμα χλωμό (όλοι πια βαρέθηκαν;;;; ή 2. απλά προχώρησαν παρακάτω.... Θα ήθελα πολύ να μάθω νέα τους, αλλά καμιά φορά κάποιες επουλωμένες πληγές αν τις ξύνεις μπορεί και να ανοίξουν...

[Sofia]

Originally posted by Relia2

Sofia, έχω την αίσθηση ότι είσαι η κοπέλα που μιούσαμε τότε και αν ναι, είχες πει πολλά σοφά πράγματα και σ\' ευχαριστώ γι αυτο....

its me χαιρομαι Relia που εισαι καλα Ουτε που θυμαμαι τί λεγαμε, ομως θυμαμαι αχνα τις συνομιλιες μας...Ηταν μια ευχαριστη εκπληξη ολα αυτα που γραφεις.

Σε οτι αφορα για άλλους παλιους, εχοντας επαφη με 2 ατομα μπορω να ξερω πώς ειναι πολυ καλα. Αυτη ειναι η φωτεινη εκδοχη-εξηγηση μιας μη περαιτερω παρουσιας στο φορουμ. Κ ελπιζω να ειναι κ η επικρατεστερη. Ειμαι ομως της αποψης -τουλαχιστον ετσι νιωθω εγω- πώς ειναι ωραιο να βοηθας εστω κ ελαχιστα, ειδικα οταν κατι τετοια μονοπατια δεν ειναι αγνωστα...