Προστασία εναντίον Αλήθειας, σημειώσατε 1

[Helena]

σορρυ μπερδευτηκα μου φαινεται.. πρωτα πεθαναν τα αδελφακια σου οταν ησουν 4 και κατοπιν ο πατερας σου στα 12?

[DissolvedGirl]

E; Τα αδέρφια μου πέθαναν όταν εγώ ήμουν 4, αυτά ήταν 10 και 2 και ο πατέρας μου, που επέζησε εκείνου του δυστυχήματος, πέθανε όταν εγώ ήμουν 12 και αυτός... 52 νομίζω. Η 50.

[researcher]

καλα απιστευτη ιστορια

τωρα τη διαβασα

πιστευω πως οι γονεις σου προτιμουσαν να θεωρεισαι τρελη

παρα να συζητησουν το θεμα

πιστευω πως τους πονουσε τοσο πολυ

οχι το αν θα σε πονεσουν

αλλα το να συζητιεται

προτιμησαν να το κρυψουν

για να μην πονεσουν

και το μυαλο τους κολημενο στον παλιο πονο

ουτε που καταλαβε οτι ησουν εκει και πονουσες ενδεχομενως


εσυ και μονο που γλιτωσες το θανατο

ηταν αρκετο

για να αγνοηθει ο δικος σου πονος

σε πηγαιναν στο γιατρο

στους γιατρους

για να αναλαβει καποιος τις δικες τους ευθυνες απεναντι σου

δεν αντεχαν εκεινοι να ασχοληθουν με τους ζωντανους

δεν ειχαν θρηνησει

δεν μπορουσαν δεν ηθελαν

πολυ σε αδικησαν

παρα πολυ

σε προτιμουσαν τρελη

παρα να δειτε ολοι μαζι πως θα το αντιμετωπισετε

εχω την εντυπωση πως δε σε εβλεπαν καν

[Θεοφανία]

Ντι....σου είπα κάτι στην αρχή...αυτός που έπρεπε να πάει στους γιατρούς ήταν η μαμά σου και όχι εσύ....Λυπάμαι πιο πολύ γι\' αυτό που είπες: πως άλλαξε εκ θεμελίων η ζωη σου...λυπάμαι ειλικρινά και σου εύχομαι καλή δύναμη...

[Remedy]

δεν ξερω πως θα σας φανει, αλλα εγω αν ειχα τετοιο θυμο μεσα μου απο μια τετοια ιστορια και ηθελα να κανω κατι με αυτον τον θυμο για να ισορροπησω, θα αρχιζα με τους \"επαγγελματιες\" και αναλογα με την αντιμετωπιση θα τους εσερνα απο τον συλλογο τους μεχρι τον ευαγγελατο...

οι γονεις εκαναν λαθος, ασυγχωρητο λαθος!
αλλα επασχαν.
ειμαι σιγουρη οτι επασχαν...
κριμα που δεν το ειδαν.κριμα που δεν πηραν οση βοηθεια χρειαζονταν αντι να τραβολογουν το παιδι.
αλλα ηταν αρρωστοι, ηταν πονεμενοι, αγαπουσαν, ηταν και ασχετοι....

ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ, ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΑΝ!!!!!!!!!!!!
εν ψυχρω, για λεφτα,να κανουν κατι τετοιο σε ενα παιδακι. να παιζουν με το μυαλο του...

θα απευθυνομουν πρωτα σε αυτον που εφτασε στο σημειο να με χαπακωσει. θα εκανα μια ηρεμη συζητηση μαζι του, κι αν οι απαντησεις δεν ηταν ικανοποιητικες αν δεν προεκυπτε καποια πληροφορια που αγνοουσα και που θα δικαιολογουσε την σταση του, θα το τραβουσα οσο αντεχα. απο καταγγελια στον συλλογο του μεχρι οτι ναναι...(σχεδον οτι ναναι)

[Sofia]

Originally posted by DissolvedGirl
Μετά όμως, όταν άρχισα πράγματι να ρωτάω, όταν είδε και η ίδια ότι θυμάμαι, και υποφέρω από την αμφιβολία, γιατί συνέχισε το ψέμμα;

Ο τρόπος γραφής σου ειναι πολύ δυνατος. Νιώθω οτι πάλλεται μαζι σου...Διαβάζοντας σε, καταλαβαινω τον θυμο, αγανακτηση, τον πονο...Κ νιωθω πολυ φτωχο οτι κ αν πω. Αλλα θέλω να σου πώ οτι σκεφτηκα..

Λυπάμαι για οσα ειδες, για ολο αυτο τον ατερμονο, κ τοσο κοπιαστικο κ ψυχοφθόρο αγωνα. Με στοχο το αυτονοητο ισως: την αληθεια. Ομως οπως δυστυχως βλεπεις, πολυ δυσκολα καποιοι στρεφουν τα ματια τους σ αυτην. Ακομα κ αν ειναι μπροστά τους. Η μαμα σου πιθανοτατα δεν μπορουσε να διαχειριστει την αληθεια. Κ ισως να φοβοταν πώς ΚΑΙ εσυ, εισαι το ιδιο αδυναμη μ αυτην. Για να ζησεις με μια τετοια αληθεια. Ομως το βίωμα υπάρχει.

Κάθε απώλεια για να γινει αποδεκτη - οσο γινεται- νομιζω πώς βοηθάει να την αφήσεις να πάρει τον χωρο που έχει. Να δεις τον χωρο που καταλαμβανει στη ζωη σου. Τότε ισως να μπορεσεις να την αφησεις κ πιο εύκολα πισω σου.
Αφου θρηνησεις γι αυτην, κ πονεσεις γι αυτην χωρις ενοχες....

Ειλικρινα σου εύχομαι ΚΑΘΕ δυναμη που θα χρειαστεις στο υπολοιπο της εξερεύνησης του εαυτου κ της αληθειας.

[researcher]

παντως εχεις πολυ σαφη και ενδιαφερουσα περιγραφη των σκεψεων σου dissolvegirl!

[researcher]

ειναι συγκλονιστικα αυτα που βιωσες

και πως μια μια ανδυθηκαν οι θυμησες απο τον αδελφο σου

απο την υπαρξη των αλλων που εσυ αγνοουσες μεχρι τοτε!και ποσο δυσκολο αυτο σε σχεση με τη μητερα σου!

ποσο αντιφατικα συναισθηματα μπορει να βιωνει κανεις!

απο τη μια σηκωσε τοσες απωλειες!

απο την αλλη επαιξε ενα παιχνιδι που παραλιγο να σε φερει σε απογνωση

να ζεις τοοοοοοοοοοσο καιρο με ενα ψεμμα που επιμονα αναδυοταν απο μεσα σου η αληθεια!

και στην εκθεση και στις σκεψεις σου και στα ονειρα!

[DissolvedGirl]

Originally posted by σέϊτα
σαν να ηρθε η στιγμη της λυτρωσης για σενα.
ολα ξεσκεπαστηκαν πια ολα αποκαλυφθηκαν και αυτο θα πρεπει να σε ελευθερωνει.

Και κάπου εδώ αρχίζει η paranoia, του τι άλλο θα βρω αν συνεχίσω να σκαλίζω. Ποιος ξέρει Εδώ έφαγα το χαστούκι αυτό χωρίς να ψάχνω πια, φαντάσου να αρχίσω να σκαλίζω όλα τα κακώς κείμενα της οικογενειας.
Πάντως ναι, με ελευθέρωσε να ξέρω την αλήθεια, με ελευθέρωσε να ξέρω πως η λογική μου δεν μου έπαιξε ποτε τέτοιο παιχνίδι και ότι μπορώ πλέον να παίρνω τον ολοδικό μου δρόμο με κάθε δικαίωμα και ευθύνη να έχει επίκεντρο εμενα, αλλα αυτά τα πράγματα δεν ανοιγοκλείνουν έτσι εύκολα. Για τόσα χρονια είχα τον διακόπτη που αποφάσιζε για εμενα σε off mode, με την πεποίθηση ότι δεν λειτουργώ καλά και καλο θα ήταν να ακούω τους άλλους που ξέρουν καλύτερα από εμενα... πως θα τον ξανανοίξω τώρα; Πως θα μάθω να με εμπιστεύομαι εξίσου η και περισσότερο από τους γύρω μου; Το καημένο μου το ένστικτο, ποσο το έχω βιάσει, τη διαίσθηση μου, σε τι κακοποίηση έχω υποβάλει τον εαυτό μου... και όλα αυτά άδικα.

Τώρα με έχει πιάσει το αντιδραστικό μου πάλι, όλη η καταπίεση των τελευταίων χρονων βγαίνει σαν χείμαρρος αυτοπεποίθησης και τσαμπουκά, ένα προσωπικό \"αποφασίσωμεν και διατάσσομεν\", έχω ένα πείσμα να αφήσω τον εαυτό μου να νιώσει Ο,ΤΙ θέλει και να αντιδράσει ΟΠΩΣ θέλει χωρίς να σκέφτομαι τι θα πει ο καθένας, να πω στα άτομα που με εκνευρίζουν πως αν δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε καλύτερα να το βουλώσουν, και στα άτομα που εκτιμώ ότι χαίρομαι πραγματικά που είναι στη ζωή μου, με έχει κυριεύσει μια διψα να κάνω πράγματα που πάντα ήθελα αλλα τα θεωρούσα \"τρελες\", γιατί έτσι όπως ανατράπηκαν οι ισορροπίες, μάλλον ήταν απόλυτα λογικά τελικά.

Originally posted by Θεοφανία
Ντι....σου είπα κάτι στην αρχή...αυτός που έπρεπε να πάει στους γιατρούς ήταν η μαμά σου και όχι εσύ....Λυπάμαι πιο πολύ γι\' αυτό που είπες: πως άλλαξε εκ θεμελίων η ζωη σου...λυπάμαι ειλικρινά και σου εύχομαι καλή δύναμη...

Σε ευχαριστώ πολύ Θεοφανία, εύχομαι το ίδιο και σε εσένα, και στον κάθε έναν από εμάς που βιώνει κάτι που τον στενοχωρεί.
Από ο,τι κατάλαβα από τα συμφραζόμενα της νονας μου, γιατί προς το παρόν δε μιλάω στην οικογένεια, η μητέρα μου πήγε σε ψυχολόγο όταν πέθανε ο πατέρας μου, όπως και οι 2 είχαν πάει σε κάποιον ειδικό όταν έχασαν τα αδέρφια μου. Αυτός ο ειδικός τους είπε ότι η ηλικία μου τότε ήταν αρκετά μικρή ώστε να μη θυμάμαι αλλα αρκετά μεγάλη ώστε να έχω μια κάποια αντίληψη. Τους συμβούλευσε πάντως να μη μου το πούνε καθόλου, και να δούνε ποια εξέλιξη θα έρθει, αν δεν το αναφέρω από μονη μου να μην μου το πούνε ποτε, αν δείχνω σημάδια ότι θυμάμαι, να μου το πούνε όταν μπω στην εφηβεία, κάτι που φαντάζει απολύτως αποδεκτό.
Τώρα, συνέπεσε η είσοδος αυτή με το θάνατο του πατέρα μου, οποτε υποθέτω πως το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η μητέρα μου ήταν να με επιβαρύνει με τη θύμηση και κάποιας άλλης απώλειας. Οποτε επέλεξε να περιμένει, το οποιο είναι επίσης αποδεκτό από τη δικη μου οπτική.
Από το απλά να αποκρύπτεις κάτι όμως στο να παλεύεις με νύχια και με δόντια, με δίκαιες και άδικες μεθόδους, να επιστρατεύεις έναν σωρό ανθρώπους να πούνε ψέμματα για να καλύψουν την αλήθεια... δεν ξέρω βρε παιδιά, είναι πολύ μεγάλο πλήγμα για εμενα, τόσος πόνος, ΤΟΣΟΣ ΠΟΝΟΣ του να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου στην αρχή ότι δεν είμαι τρελή, και στη συνεχεια ότι πρέπει να αποδεχτώ ότι είμαι... δεν ξέρω, σας παρακαλώ κάποια μαμά πείτε μου, πως το έκανε αυτό η δικη μου; Θέλω μια μητρική οπτική, ξέρω ότι θα με πονούσε αν μου αποκάλυπτε την αλήθεια, αλλα μήπως δε με πόνεσε με την πίεση που ασκούσε για να την συγκαλύψει;

Originally posted by Sofia
Κάθε απώλεια για να γινει αποδεκτη - οσο γινεται- νομιζω πώς βοηθάει να την αφήσεις να πάρει τον χωρο που έχει. Να δεις τον χωρο που καταλαμβανει στη ζωη σου. Τότε ισως να μπορεσεις να την αφησεις κ πιο εύκολα πισω σου.
Αφου θρηνησεις γι αυτην, κ πονεσεις γι αυτην χωρις ενοχες...

Σε ευχαριστώ Sofia, πραγματικά αποφάσισα ότι χρειάζομαι χρόνο για να ηρεμήσω. Όλα αυτά τα έμαθα σχεδόν σε περίοδο εξεταστικής, και είπα στον εαυτό μου ότι το συνειδητό μου κομμάτι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα φοιτητικά μου καθήκοντα με ένα τέτοιο βάρος από πάνω μου, οποτε δε θα το σκεφτώ καθόλου και θα το ρίξω στο διάβασμα, εργασιοθεραπεία με λίγα λόγια. Έκανα ενεργό αγώνα για να μην το σκέφτομαι μέχρι να τελειώσω με τα μαθήματα, ευχόμενη το υποσυνείδητο μου να δουλεύει έστω και εν αγνοια μου. Πολλά πράγματα άλλαξαν σε 2 μήνες, σαν να τα έβλεπα όλα πριν πίσω από ένα φυσητό τζαμι, τα πάντα τώρα μου φαντάζουν τόσο πολύ πιο έντονα, τόσο πιο... ζωντανά, σαν τα βιώνω πλέον με όλο μου το ψυχικό και συναισθηματικό ευρος (και περιττό να σας πω ότι από εκεί που ήμουν η βασίλισσα των πάγων, πλέον συγκινούμαι με τα απλούστερα των πραγμάτων και κλαίω σαν μωράκι).

Κατά τα αλλα όμως, θέλω πραγματικά να σταματήσω να βρίσκω συνεχεια εγώ δικαιολογίες για τους γύρω μου. Γιατί να προσπαθώ εγώ να βρω το λόγο που ο περίγυρος μου έκανε κάτι τέτοιο, και να μην προσπαθούν εκείνοι να κατανοήσουν αυτό που περνούσα εγώ τότε; Γιατί να βρίσκω ελαφρυντικά για την μητέρα μου andi να ξεσπάσω όπως ακριβώς αισθάνομαι και ας κάνει εκείνη την προσπάθεια να δει από τη δικη μου οπτική; Γιατί να πρέπει ΕΓΩ πάλι να βγάλω το φίδι από την τρυπά; Νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι, να σπάσω κάτι, να διώξω όλο αυτό το μισος και την οργή και την προδοσία από πάνω μου... αλλα εξακολουθώ και μένω αδρανής, σκέφτομαι πως και η μαμά μου υπέφερε όσο μάλλον και εγώ τώρα, ίσως και περισσότερο γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πόνο μεγαλύτερο από το να χάνεις τα παιδιά σου.
Και ντρέπομαι που θα το γράψω αυτό, αλλα το να γράφω είναι ο,τι πιο κοντυνο έχω σε ψυχανάλυση αυτή την στιγμή. Το τι λόγια έχουμε ανταλλάξει κατά καιρούς, σε τι αβυσσαλέα βάθη έχουμε ρίξει η μια την άλλη... ποσες φορες δε μου είχε πει ότι, αν είχα αδέρφια, θα με είχαν σκοτώσει τα ίδια για το πως της φερόμουν... ποσες φορες δεν της είχα πει ότι, αν είχε αλλα παιδιά, θα τα είχα πνίξει με τα ίδια μου τα χερια για να μην περάσουν και αυτά ο,τι περνούσα και εγώ... Και με τρώνε οι τύψεις που είπα κάτι τέτοιο, ακόμα και αν δεν ήξερα την αλήθεια... Και θυμάμαι μια μοναδική φορα όταν μόλις είχε πεθάνει ο πατέρας μου, που σιδέρωνε, και φορούσε μια μπλε νυχτικιά, και γύρισε και με κοίταξε και μου είπε \"Εσύ φταίς που πέθανε ο μπαμπάς, αν δεν ήσουν εσύ θα ήταν ακόμα εδώ\"... γιατί ο πατέρας μου πέθανε ερχόμενος να με επισκεφτεί στη γιαγιά μου όπου έκανα διακοπές.

Και εδώ είναι αυτό που με τρομάζει περισσότερο, ο λόγος που θα έβαζα αυτό το θέμα στις φοβίες... το νιώθω ότι δεν τελειωσε. Γελάω, απολαμβάνω τις στιγμές μου, τσαντίζομαι, λυπάμαι, ευγνωμονώ και αγαπάω όπως και πριν... αλλα το νιώθω μέσα μου ότι κάποιος μοχλός πέρα των δυνατοτήτων μου έχει τεθεί σε κίνηση, μια αλλαγή που μονο αισθάνομαι ότι έγινε αλλα δεν μπορώ να εντοπίσω, και τη στιγμή που το περιμένω λιγότερο, θα γίνει κάτι που δε θα μπορώ ούτε να ελέγξω, ούτε να κατανοήσω.

Originally posted by Remedy
ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ, ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΑΝ!!!!!!!!!!!!
θα απευθυνομουν πρωτα σε αυτον που εφτασε στο σημειο να με χαπακωσει

Remedy, δεν έχω άλλο τρόπο να το γράψω πιο ευγενικά, αυτός που μου έγραψε τα χαπάκια (θα βρω το κουτί να μου πείτε τι στο καλο είναι κιόλας) ήταν και είναι ένα όρθιο μπάζο. Θεωρείται αυτήν τη στιγμή ο καλύτερος στην Ελλάδα, χρεώνει τα μαλλιοκέφαλα του, τον έχω δει σε άπειρα panel και, αφού τον σουτάραμε και οι 2 (η μαμά μου γιατί δεν έβλεπε πρόοδο και εγώ γιατί πέρασε μια ολόκληρη συνεδρια -την οποια χρέωσε κανονικότατα- μιλώντας στον Ant1 για μια συνέντευξη) συνειδητοποιήσαμε ποσες μα ΠOΣES μαλακίες λέει. Σε κάποια στιγμή είχε γίνει τόσο μαϊντανός στην τηλεόραση που τον κράξανε και οι τηλεπαρουσιαστές (and I quote τον k. Βαρεμένο \"Καλά, είστε λίγο βλήμα\"!)

Όσο για το να το κυνηγήσω σε συλλόγους, δεν είμαι σε χρηματική θέση ώστε να το κάνω, και η μητέρα μου δε θα υποστήριζε ποτε κάτι τέτοιο. Υποτίθεται ότι έφυγα από το σπίτι για να έχω μια A οικονομική και ψυχολογική ανεξαρτησία, δε θα μπορούσα να πάω να της ζητήσω χρήματα για να κινηθώ νομικά. Και ξέρω ότι μερικοί από τους γιατρούς που με παρακολουθούσαν διέκοψαν μαζί μου ακριβώς επειδή η μητέρα μου προσπάθησε να τους πείσει να με καθοδηγήσουν... ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσω να μιλάω με κάποιον από αυτούς... αλλα προς το παρόν αισθάνομαι τόσο μισος για κάθε τι ιατρικό, ακόμα και το ΙΚΑ μου την σπάει τελευταία :)

Originally posted by researcher
παντως εχεις πολυ σαφη και ενδιαφερουσα περιγραφη των σκεψεων σου dissolvegirl!

Όχι να το παινευτώ, αλλα θα το παινευτώ ότι έγραψα 19.6 στην έκθεση των πανελλαδικών. Χα!

[Helena]

μανουλα δεν ειμαι αλλα φανταζομαι οτι το εκανε για να σε προστατεψει απο το να ανατραπουν οι ισορροπιες σου.φανταζομαι επισης οτι ηθελε και τον εαυτο της να προστατεψει σε δευτερο επιπεδο απο μια καινουργια αιτια αναταραχης στην οικογενεια

οσο για τους ειδικους επειδη γινεται θεμα κατα καιρους με παιδια στο φορουμ..οταν καποιος βγαινει στην τηλεοραση δεν σημαινει οτι ειναι και σωστος επαγγελματιας.για μενα μαλλον το αντιθετο δειχνει αυτο ..οτι βγαινει προς αγρα πελατων αφου δεν μπορει να σταθει με αλλο τροπο

λογικο να νιωθεις οργισμενη και να αντιδρας.απο τη μια η αληθεια που δεν ειπωθηκε απο την αλλη η απωλεια που δεν σε αφησαν να την βιωσεις..
τι να πω να εισαι δυνατη και θα βρουν το δρομο τους τα πραγματα

[weird]

«πως θα τον ξανανοίξω τώρα; Πως θα μάθω να με εμπιστεύομαι εξίσου η και περισσότερο από τους γύρω μου; Το καημένο μου το ένστικτο, ποσο το έχω βιάσει, τη διαίσθηση μου, σε τι κακοποίηση έχω υποβάλει τον εαυτό μου... και όλα αυτά άδικα.»

Μου ακούγεται σαν να «πενθείς» για τον χαμένο χρόνο. Για όλα όσα στερήθηκες από τον εαυτό σου. Για όλα εκείνα στα οποία σε υπέβαλες. Ζήσε αυτήν την απώλεια. Δώσε της όλο τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζεται για να την δεις στην διάσταση που παίρνει μέσα σου. Συνέχισε να φοράς το τωρινό σου βλέμμα στο παρελθόν σου…

«με έχει κυριεύσει μια διψα να κάνω πράγματα που πάντα ήθελα αλλα τα θεωρούσα \"τρελες\", γιατί έτσι όπως ανατράπηκαν οι ισορροπίες,»

Διψα, δίψα για ζωή και για ελευθερία λοιπόν! Νομίζω ότι αν ακούσεις και σεβαστείς την δίψα σου, θα τον βρεις τον δρόμο. Ακόμα κι αν θα πρέπει να φτάσεις στα άκρα, για να καταλήξεις στην δική σου μεσότητα και ισορροπία.

“Από το απλά να αποκρύπτεις κάτι όμως στο να παλεύεις με νύχια και με δόντια, με δίκαιες και άδικες μεθόδους, να επιστρατεύεις έναν σωρό ανθρώπους να πούνε ψέμματα για να καλύψουν την αλήθεια... δεν ξέρω βρε παιδιά, είναι πολύ μεγάλο πλήγμα για εμενα, τόσος πόνος,”

Είναι λογικό να μην μπορείς να ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΣ ότι το έκανε αυτό η μητέρα σου. Σαν κάτι μέσα σου να θέλει να της θυμώσει χωρίς κανένα φραγμό, αλλά και κάποιο άλλο κομμάτι σου, να θέλει κάπως να την καταλάβει, κάπως να την δικαιολογήσει… Αλλά και σαν να νιώθεις την ανάγκη να της το περάσεις. Να το πιάσει, να το καταλάβει, το τι σου έκανε. Το πού σε οδήγησε.

«τα πάντα τώρα μου φαντάζουν τόσο πολύ πιο έντονα, τόσο πιο... ζωντανά, σαν τα βιώνω πλέον με όλο μου το ψυχικό και συναισθηματικό ευρος»
Ανατριχιαστικές φράσεις. Επιτέλους, το μέσα σου ανασαίνει ελεύθερα και εκδηλώνεται. Όλα τα όμορφα και πλούσια συναισθήματά σου. Σαν να βρίσκεσαι σε λιγότερη άμυνα απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Σαν να… ξαναγεννήθηκες.

«Γιατί να βρίσκω ελαφρυντικά για την μητέρα μου andi να ξεσπάσω όπως ακριβώς αισθάνομαι και ας κάνει εκείνη την προσπάθεια να δει από τη δικη μου οπτική;»
Γλυκιά μου, το έχω κι εγώ αναρωτηθεί συχνά αυτό.
Τροχοπέδη στην αυθόρμητη έκφρασή μου, μπαίνει η ικανότητά μου να βλέπω των άλλων της οπτικές που συχνά είχα μεταφράσει και σαν ωριμότητα. Πόσο εμπόδιο μπορεί όμως να σταθεί μια ωριμότητα? Μπορεί, όταν είναι αφορμή να μην βγάλω από μέσα μου το φορτίο των συναισθημάτων μου ατόφιο, σκεφτόμενη τους άλλους. Μήπως έτσι, «κρύβομαι» κι εγώ τελικά?
Υπο αυτό το πρίσμα, η ανωριμότητα εφάπτεται με την άγρια ελευθερία.

«τη στιγμή που το περιμένω λιγότερο, θα γίνει κάτι που δε θα μπορώ ούτε να ελέγξω, ούτε να κατανοήσω.»
Μοιάζει να αναφέρεσαι σε κάποιο επικείμενο ξέσπασμα, σαν το φυσικό επακόλουθο της αδράνειάς σου σε κάποια ζητήματα. Σπάσε την αδράνεια, πρόλαβε το ξέσπασμα.

[DissolvedGirl]

Σας ευχαριστώ όλους για τη βοήθεια που μου προσφέρεται. Ξέρω πως για να λυθεί αυτή η παραλογη κατάσταση θα πάρει χρόνο, και ειλικρινά δεν είμαι διατεθειμένη ούτε να το τρέξω, ούτε όμως να το αφήσω να πλανάται στον αέρα επ\'αόριστον. Βλέποντας και κάνοντας.

Αλλα φοβάμαι. Φοβάμαι και απορώ με τον εαυτό μου. Πως γίνεται ένα μου κομμάτι να είναι έτοιμο να εκραγεί, να θέλει να προκαλέσει πόνο στα άτομα που μου προκάλεσαν πόνο, να θέλει να αποδείξει στους πάντες ότι πλέον είμαι η νέα, καινούρια, βελτιωμένη έκδοση της Ντι, και μπορώ να καταφέρω τα πάντα... και το άλλο μου μισό να μην αντιδρά, να σηκώνει τους ωμους σαν να μου λέει \"ε και, σιγά τι έπαθες\", να αγανακτεί όταν σκέφτομαι το πως να δράσω από εδώ και πέρα επειδή δε θεωρεί καν την κατάσταση αξια αντίδρασης;

Είναι τόσο κοπιαστικό όταν εναλλάσσονται αυτά τα κομμάτια, και τα δυο κονταροχτυπιούνται στο μυαλό μου με επιχειρήματα που φαντάζουν εξίσου λογικά, και με κουράζει και σωματικά, νιώθω το στήθος μου να σφίγγει, δε θέλω να πάθω κάτι επειδή επειδή δε μπορώ να αποφασίσω τι στάση να κρατήσω!

[Sofia]

Originally posted by DissolvedGirl
Αλλα φοβάμαι. Φοβάμαι και απορώ με τον εαυτό μου. Πως γίνεται ένα μου κομμάτι να είναι έτοιμο να εκραγεί, να θέλει να προκαλέσει πόνο στα άτομα που μου προκάλεσαν πόνο, να θέλει να αποδείξει στους πάντες ότι πλέον είμαι η νέα, καινούρια, βελτιωμένη έκδοση της Ντι, και μπορώ να καταφέρω τα πάντα... και το άλλο μου μισό να μην αντιδρά, να σηκώνει τους ωμους σαν να μου λέει \"ε και, σιγά τι έπαθες\", να αγανακτεί όταν σκέφτομαι το πως να δράσω από εδώ και πέρα επειδή δε θεωρεί καν την κατάσταση αξια αντίδρασης;

Είναι τόσο κοπιαστικό όταν εναλλάσσονται αυτά τα κομμάτια, και τα δυο κονταροχτυπιούνται στο μυαλό μου με επιχειρήματα που φαντάζουν εξίσου λογικά, και με κουράζει και σωματικά, νιώθω το στήθος μου να σφίγγει, δε θέλω να πάθω κάτι επειδή επειδή δε μπορώ να αποφασίσω τι στάση να κρατήσω!

Βλέποντας κ κάνοντας D. Σοφο αυτο. Βλέπεις κ δρας αναλογα. Πολλες φορες ενα πλάνο μπορει στην πορεια του χρονου να αποδειχτει εντελως αστοχο.

Τα κομματια σου, διαφορετικα κι αν ειναι συνθέτουν εσενα. Συνολικα. Σε άλλα σημεια θες να προχωρήσεις, κ μετα απο λιγο ισως να αντιστέκεσαι. Ο μισος σου εαυτος να συμβιβάζεται κ ο άλλος να του λέει \"μα τί κανεις\"?....Νομίζω ομως πώς σε κάθε μας αλλαγη ετσι ειναι. Θέλουμε να προχωρήσουμε, ομως φοβομαστε ταυτοχρονως. Θέλουμε να τρεξουμε με 1000 μα βάζουμε κ φρένο. Μάλλον χρειαζεσαι λιγο χρονο ώστε να βρεις τον δικο σου ρυθμο που θα σε βοηθήσει να λύσεις τα θεματα σου.

Αλλωστε κάτι τοσο νωπο οσο ειναι η συγκεκριμενη ανακαλυψη-αποκάλυψη θέλει το χρονο του ωστε να κατσει μέσα μας.

Θα θελα να σου πώ ποσο σημαντικο ειναι το τελευταιο που αναφέρεις. Για τις ενοχλησεις στο σωμα σου. Μου πήρε προσωπικα πολυ καιρο να \"διαβάσω\" τις ενοχλησεις στο δικο μου σωμα. Αυτη η \"αναγνωση\" μπορει να γινει ενας καλος οδηγος στην προσπαθεια αναγνωρισης του εαυτου μας.

[TC]

Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με τη Sofia.
Την υπογραφή μου την πιστεύω και την κάνω πράξη όσο μπορώ.

Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι μια ύπουλη παγίδα που μπορεί να κοστίσει ακριβά είναι οι ενοχές.
Προσπάθησε να μην πέσεις σε αυτήν.


Αν θες την άποψή μου, στα 14 - 15 θα έπρεπε να γίνουν οι αποκαλυπτικές συζητήσεις. Από εκεί και πέρα έγιναν τα ουσιαστικά λάθη.
Αλλά έγιναν. Και τώρα χρειάζεται να δούμε τι θα κάνουμε παρακάτω.


Καλή αρχή και καλό δρόμο! :)


Χαίρομαι που μιλάς!

[cherry]

Καλη μου D, οπως σου ξανα ειπα σοκαριστηκα οταν διαβασα την ιστορια σου..Το μονο που μου ερχεται στο μυαλο να σου πω ειναι οτι πλεον εμαθες την αληθεια εστω και με τον πλεον ανορθοδοξο τροπο και τωρα μπαινεις σε μια αλλη διαδικαδια..
Αυτη της συνειδητοποιησης..Κοιτα τον εαυτο σου και βγαλε τους αλλους απεξω...
Προσπαθησε να κανεις το μυαλο σου να φυγει αππο το γιατι δεν εμαθες την αληθεια νωριτερα και επικεντρωσου στο να την αντιμετωπισεις..Τουλαχιστο ν ξερεις πλεον οτι αυτα που θυμοσουν δεν ηταν της φαντασιας σου οσο και αν καποιοι προσπαθουσαν να σε πεισουν για το αντιθετο..
Χρειαζεσαι χρονο να πενθησεις για τ\' αδερφια σου, να βιωσεις την απωλεια εστω και τωρα, γιατι δεν ειχες την ευκαιρια να το κανεις στην ωρα του.
Μακαρι να μπορω να σε βοηθησω εστω και λιγο!!!