Προστασία εναντίον Αλήθειας, σημειώσατε 1

[anwnimi]

DissolvedGirl
ότι και να γράψω για τα συναισθήματα που ένιωσα διαβάζοντας τα συγκλονιστικά γεγονότα που βίωσες μου φαίνεται πολύ φτωχό...

Αυτό που θέλω να σου πω μήπως και μπορέσει έστω και λίγο να σε βοηθήσει είναι ότι χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος των γεγονότων. Ήταν όχι μόνο σοκαριστικά αυτά που βίωσες αλλά και ο τρόπος που τα ανακάλυψες αργότερα.
Μα γιατί όμως μαστιγώνεσαι; Ένα σου κομμάτι σου λέει \"σιγά υπερβάλλεις, δεν αξίζει να το κάνεις και τόσο μεγάλο θέμα\". Είναι το κομμάτι που έχει \"ενσωματώσει\" τον τρόπο συμπεριφοράς των άλλων απέναντί σου, το βλέπεις αυτό; Όσο κι αν έχεις θυμώσει με αυτό, το αναπαράγεις. Και σε προστατεύεις με αυτό τον τρόπο, από το να βιώσεις πολύ πιο δυσάρεστα συναισθήματα. Με το χρόνο καλή μου, πιστεύω ότι συνειδητοποιώντας ακριβώς το μέγεθος των καταστάσεων, δε θα χρειάζεσαι ούτε αυτή την προστασία ούτε το αυτομαστίγωμα. Χρειάζεσαι χρόνο και το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Ποιος άνθρωπος δε θα χρειαζόταν στη θέση σου;
Θαυμάζω τη δύναμή σου.
Επίσης θαυμάζω την ωριμότητά σου, που παρόλο που έχεις αδικηθεί, μπορείς να νιώσεις τους τη μαμά σου και τους υπόλοιπους συγγενείς, τα κίνητρά τους, τις αδυναμίες τους. Χρειάζεται τεράστια δύναμη και αγάπη αυτό.

Αλλά καλή μου, για να τους συγχωρέσεις, πρέπει πρώτα να διεκδικήσεις τη συγχώρεση. Πρέπει να διεκδικήσεις να δουν κι εκείνοι τη θέση σου, να μη γίνει αυτό μονόπλευρα από εσένα. Αλλιώς, ενέχει ο κίνδυνος να συγχωρέσεις τους άλλους, αλλά όχι τον εαυτό σου.

Νιώθω αποστροφή με εκείνους τους ειδικούς της ψυχής που αντί να είναι λειτουργοί γίνονται επαγγελματίες και έχουν στα χέρια τους κάτι τόσο πολύτιμο και εύθραστο όπως η ανθρώπινη ψυχή.
Όμως, ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι. Έχε το αυτό στο νου σου.
Αν χρειαστείς συνοδοιπόρο, σε αυτή την δύσκολη διαδικασία, εμπιστεύσου το ένστικτό σου, και όχι πια τιτλους και δημοτικότητα. Από τον τρόπο που σε διαβάζω, μου αποπνέεις την αίσθηση ότι έχεις πολύ δυνατό ένστικτο και ότι το ένστικτό σου θα σε οδηγήσει σωστά, όπως άλλωστε έκανε μέχρι τώρα.

Καλή δύναμη...

[natassak]

Έχουν ειπωθεί τόσα για ότι σου συνέβη που αγγίζουν τον καθένα από μας και μας συγκλονίζουν. Πραγματικά δε θα θελα (άλλο) να μείνω σε αυτά. Νιώθω επιτακτική την ανάγκη να σου πω ότι το τώρα και το μέλλον σου έχουν την αξία και τη δύναμη να τα διεκδικήσεις όπως πια σου αξίζουν. Ναι, πρέπει να διανύσεις τη ζωή σου ξανά, από τα τέσσερά σου μέχρι σήμερα, πρέπει βήμα- βήμα να ξαναβιώσεις, να θυμηθείς, να πενθήσεις, να ανασυνταχθείς, να αισθανθείς το κοριτσάκι, την κοπέλα, την έφηβη μέσα σου αργά και με πολύ αγάπη. Έχει δυσκολίες αυτός ο δρόμος, είναι δύσβατος και δεν πρέπει να ναι μοναχικός. Ένας άνθρωπος έχει ανάγκη τους άλλους ανθρώπους να του προσφέρουν το χέρι, την αγκαλιά για να κουρνιάζει, να αναπολεί όσο χρειάζεται, ,να μοιράζεται, να τον ακούνε, να σιωπούν, αλλά πάντα να είναι εκεί, ακόμα και αν αυτό δε θα μπορείς να το αντέξεις. Στο μυαλό σου έχει σκιαγραφηθεί ότι σου έχουν πάρει περισσότερα από όσα σου έχουν δώσει και αυτό δεν είναι εύκολο να το αντέξεις, κυρίως όταν θα βρεις έναν άνθρωπο που σταθερά και ακλόνητα θα διατίθεται για σένα! Χρειάζεσαι έναν άνθρωπο που γνωρίζει πραγματικά και όχι εμπορικά την ψυχή, που ο ίδιος θα έχει διανύσει αυτό το δρόμο πριν από σένα για να μπορεί να είναι εκεί μαζί σου όχι σαν «γιατρός», αλλά σαν συνοδοιπόρος στο ταξίδι της ζωής σου!
Οι άνθρωποι γύρω σου προτιμούσαν τη «μοναξιά» γιατί δεν άντεχαν την παρουσία και την απουσία. Εσύ μην ακολουθήσεις αυτό το μονοπάτι γιατί θα οδηγηθείς να τους αντιγράψεις στην τακτική! Σε διαβάζω και νιώθω όλο αυτό το συνοθύλευμα μέσα σου να γίνεται κυκλώνας. Είναι αβάσταχτο αυτό. Μοιράσου με ανθρώπους που θα εξασφαλίσεις, με τις σωστές επιλογές σου, ότι μπορούν να είναι κοντά σου σταθερά και ανεπηρέαστα με εστίαση μόνο σε σένα και τον εσωτερικό σου κόσμο που θέλει φροντίδα και περίσσεια αγάπης. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά που έχεις περάσει με τους ειδικούς είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας αλλά δεν πρέπει να είναι η αφορμή να στερήσεις από τον εαυτό σου αυτό που χρειάζεται περισσότερο για να αποκτήσεις όχι μόνο τη ζωή που προσπέρασες, χωρίς να το γνωρίζεις, αλλά περισσότερο για να διαμορφώσεις σιγά σιγά τη ζωή που αξίζει να ζήσεις από εδώ και πέρα!

[DissolvedGirl]

Εξελίξεις...

Έχω την εντύπωση πως θα συγκαλεσθει οικογενειακό συμβούλιο σύντομα, μάλλον αυτό το σαββατοκύριακο. Ήδη 2 ζευγάρια θείων μου που μένουν στην επαρχεία έχουν καταφθάσει στην Αθηνα, και αύριο γυρίζει και η μητέρα μου από τις διακοπές της με τη πρόφαση πως \"χρειάζεται κάποια έγγραφα από το σπίτι\", λες και εγώ δεν μπορώ να τα βρω και να της τα στείλω με το ταχυδρομείο. Φέρνει πίσω μαζί της εντελώς συμπτωματικά και τη θεία της, την αδερφή της γιαγιάς μου, που ουκ ολίγες φορες έχω δηλώσει δημοσίως πως είναι ο πιο καλόκαρδος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτε στη ζωή μου (η οποια εγκαταστάθηκε και μαζί μας για να βοηθήσει τη μητέρα μου τον πρώτο χρόνο αφού έχασε τον πατέρα μου).

Και πάνω που είχα ηρεμήσει με την κατάσταση, περισσότερο επειδή έκανα συνειδητή προσπάθεια να πάψω να ασχολούμαι και να αφήσω λίγο χρόνο να περάσει ώστε να αναμασήσω με την ησυχία μου όσα έχουν ειπωθεί, και να επεξεργαστώ την κατάσταση υποσυνείδητα ώστε να την αποδεχτώ πριν την επαναφέρω στις καθημερινές μου σκέψεις! Τώρα, τι κάνουμε; Τους φαντάζομαι ήδη όλους μαζεμένους στο σαλόνι, ο κάθε ένας με το ζευγάρι του και η μητέρα μου διπλα στη θεία μου, και εγώ στη γωνιακή πολυθρόνα μονη μου. Μπορώ κάλλιστα να μην τους τιμήσω με την παρουσία μου, μήπως όμως κάνω περισσότερο κακό παρα καλο έτσι; Δεν αισθάνομαι ακόμα άνετα να συζητήσω κάτι τέτοιο ούτε με τον εαυτό μου η τη μητέρα μου μονη της, νιώθω πάλι πως πιέζομαι να συμμορφωθώ σε καταστάσεις που βολεύουν τη σκοπια κάποιου αλλου και όχι τη δικη μου.

Και για άλλη μια φορα, ένα σωρό επιλογές ανοίγονται μπροστά μου, και δεν ξέρω ποια πλευρά του εαυτού μου να ακολουθήσω. Γιατί ένα κομμάτι μου θέλει να παρευρεθεί στη συνάντηση, σούπερ προετοιμασμένη (να καταγράψω τα σημεία που θέλω να επισημάνω και να τα απομνημονεύσω κιόλας), να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να ξεσπάσει, να εκφραστεί όπως θέλει, να δείξει ο,τι συναίσθημα νιώθει, αλλα φοβάμαι πως, στη κατάσταση που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, είτε ο θυμος μου θα εκτροχιαστεί και θα ενισχύσει την πεποίθηση πως σωστά μου έκρυψαν την αλήθεια τόσα χρονια γιατί προφανώς δεν έχω την πνευματική δύναμη να ανταπεξέλθω, είτε η απογοήτευση μου θα ξεχυθεί και θα κλάψω, και δε θέλω να δώσω σε κανέναν το δικαίωμα ούτε καν να υποθέσει πως δείχνω το παραμικρό δείγμα αδυναμίας.

Από την άλλη, ένα μέρος του εαυτού μου θεωρεί την όλη συγκέντρωση παραλογη, σαν να με στήνουν ξανά στον τοίχο και να προσπαθούν να με πείσουν είτε να τους κατανοήσω είτε να δεχτώ τα πράγματα από τη δικη τους σκοπια, και δε θέλει να δώσει καν το παρόν. Αρνείται να συμμετάσχει σε ένα οργανωμένο θέατρο (γιατί κάτι μέσα μου μου λέει πως θα ακούσω και τη φράση του εκατομμυρίου \"μα εμείς, τυχαία βρεθήκαμε ταυτόχρονα όλοι στην Αθηνα\") και να υποβάλει τον εαυτό μου στη διαδικασία να ακούσει απόψεις και οπτικές σε έναν τόπο, μια χρονική στιγμή και με έναν τρόπο που δεν επέλεξα και δε θέλω, μονο και μονο επειδή άλλοι αποφάσισαν (ή, για να είμαι ακριβής, μάλλον η μητέρα μου τους \"αποφάσισε\") πως το θέλουν εκείνοι.

Τέλος, ένα τελευταίο κομμάτι μου (μα τι στο καλο, πίτσα είμαι με τόσα κομμάτια) θέλει να παρευρεθεί, να ακούσει όσα έχουν να μου πουν, αλλα να μην πει τίποτα, καθόλη τη διάρκεια του meeting να μη βγάλω αχνα, αν μπορώ να αποφύγω και τις χαιρετούρες, ακόμα καλύτερα. Έτσι θα λάβω περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος (και θα πείσω τον εαυτό μου πως στην προκειμενη \"η γνώση είναι δύναμη\" και όχι πως \"η αγνοια είναι μακαριότητα\") και θα μου δώσω και τον χρόνο που νιώθω πως χρειάζομαι, καθώς και τη δυνατότητα να αποφασίσω εγώ το ποτε θα ανακτήσω την επικοινωνία με την οικογένεια, και με όσους επιλέξω εγώ. Έχω όμως την εντύπωση πως θα το ερμηνεύσουν ως \"παιδικό πείσμα\" και θα μου φέρονται ξανά σαν το αφελές 12χρόνο που δεν ξέρει τον πραγματικό κόσμο και μπορούν να το κοροϊδέψουν ξανά.

Έχουν σφίξει και οι ζεστες, τη βλέπω τη νευρική κατάρρευση να έρχεται με βήμα ταχύ...

[arktos]

έχεις το δικαίωμα να ξεσπάσεις όπως θέλεις.δεν φτας εσύ κάπου.μην αγχώνεσαι λοιπόν.να αφήσεις τον ευατό σου ελεύθερο να βγάλει ότι είναι να βγάλει.να μη σε νοιάζει η γνώμη τους.

[giota]

Η γνώμη μου είναι ότι δικαιούσαι ορισμένες απαντήσεις.Ισως μαζέψεις τις απορίες σου οπότε ρωτάς και αυτοί απαντούν.

[Remedy]

εγω παλι δεν καταλαβαινω τον λογο που πρεπει να συγκλιθει οικογενειακο συμβουλιο....
ας δουμε ενα θετικο:
εχεις κοντινους συγγενεις που ενδιαφερονται κι ανησυχουν για σας και προσπαθουν να βοηθησουν. προφανως σε αγαπουν :) ...οκ , ενα το κρατουμενο...
το εχεις υποψη κι οποιου την βοηθεια η τη γνωμη χρειαστεις, μπορεις να την ζητησεις...

υποθετω οτι η μητερα σου χρειαζεται την στηριξη τους φοβουμενη τα αμειλικτα ερωτηματα σου...
κατανοητο, αλλα οπως λες κι εσυ, αυτο μοιαζει περισσοτερο με τοιχος συγγενων παρα με βοηθεια..
ας παρει λοιπον οτι βοηθεια και οτι συμβουλες θελει, ας προετοιμασει οποιον και οπως θελει, ας κανει οτι συνεννοησεις θελει, αλλα γνωμη μου ειναι την συζητηση να την κανετε μονες σας, ωστε να επιμεινεις σε οτι και οσο θελεις χωρις στεγανα και δευτερες σκεψεις μηπως εκθετεις ατομα και καταστασεις και να αντιδρας οπως θελεις..

αν νοιωθεις τοσο κοντινη σου και την καλοψυχη θεια κι αν μενει μαζι σας αντε και η καλοψυχη, αν και γνωμη μου θα ηταν, εντελως μονες σας...
απο κει και περα, αν εχεις ερωτησεις και για αλλους η θελεις τη γνωμη η την στηριξη τους , να την ζητησεις,,αλλα αυτο το παρτυ, εμενα δε μ αρεσει....

[deleted-member141015]

Ποτέ δεν χώνεψα τα \'οικογενειακά μυστικά\', ούτε τη φράση \'για το καλό σου\' ή γιατί \'δεν θα καταλάβαινες\'. Ξέρεις, τις τελευταίες μέρες έμαθα κι εγώ κάτι που με σόκαρε. Κάτι που για χρόνια πίστευα ότι \'έτσι είναι\', διαπίστωσα από μία τυχαία κουβέντα της μητέρας μου ότι τελικά είναι αλλιώς. Και ξέρεις τι μου είπε η μητέρα μου? \'Δεν με ρώτησες ποτέ\'!!! Τελικά, δεν έμαθα ακόμα το πώς ακριβώς είναι, αλλά με συγκλόνισε η διαπίστωση ότι όλοι οι συγγενείς συμετείχαν στη συγκάλυψη αυτού του \'οικογενειακού μυστικού\'. Στενοχωρήθηκα γιατί διαπίστωσα ότι ακόμα και κάποιο άτομο που υπεραγαπούσα και πίστευα ότι ποτέ δεν μου είχε πει ψέμματα ή δεν είχε κρύψει κάτι, γνώριζε αλλά δεν μίλησε.

Συγκρατήθηκα και δεν είπα τίποτα στη μητέρα μου, απλά της είπα ότι ναι ίσως κάποια στιγμή θα με ενδιέφερε να ακούσω την ιστορία, έτσι από περιέργεια, όχι ότι κάνει καμιά διαφορά. Και ξέρεις τι? \'Οντως τώρα πια δεν κάνει καμιά διαφορά ούτε το \'έτσι\' ούτε το \'αλλιώς\'.

Θα συμφωνήσω πάντως με τη Remedy, κι εμένα δεν μου αρέσει η ιδέα αυτού του \'οικογενειακού συμβουλίου\'. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ προτιμότερο να μιλήσετε οι δυο σας. Μάθε όσα νομίζεις ότι θα σε βοηθήσουν να κατανοήσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να επιλέξεις έναν πιο λειτουργικό δρόμο από αυτόν που επέλεξαν οι συγγενείς σου.

[weird]

Originally posted by DissolvedGirl
Εξελίξεις...

Έχω την εντύπωση πως θα συγκαλεσθει οικογενειακό συμβούλιο σύντομα, μάλλον αυτό το σαββατοκύριακο. Ήδη 2 ζευγάρια θείων μου που μένουν στην επαρχεία έχουν καταφθάσει στην Αθηνα, και αύριο γυρίζει και η μητέρα μου από τις διακοπές της με τη πρόφαση πως \"χρειάζεται κάποια έγγραφα από το σπίτι\", λες και εγώ δεν μπορώ να τα βρω και να της τα στείλω με το ταχυδρομείο. Φέρνει πίσω μαζί της εντελώς συμπτωματικά και τη θεία της, την αδερφή της γιαγιάς μου, που ουκ ολίγες φορες έχω δηλώσει δημοσίως πως είναι ο πιο καλόκαρδος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτε στη ζωή μου (η οποια εγκαταστάθηκε και μαζί μας για να βοηθήσει τη μητέρα μου τον πρώτο χρόνο αφού έχασε τον πατέρα μου).

Απο το ύφος σου διακρίνω ίχνη δυσαρέσκειας για τις κινήσεις της μητέρας σου που δεν είναι \"διαφανεις\".

Και πάνω που είχα ηρεμήσει με την κατάσταση, περισσότερο επειδή έκανα συνειδητή προσπάθεια να πάψω να ασχολούμαι και να αφήσω λίγο χρόνο να περάσει ώστε να αναμασήσω με την ησυχία μου όσα έχουν ειπωθεί, και να επεξεργαστώ την κατάσταση υποσυνείδητα ώστε να την αποδεχτώ πριν την επαναφέρω στις καθημερινές μου σκέψεις! Τώρα, τι κάνουμε;

Μοιάζει σαν να σε διέκοψαν. Σαν να σου στερείται αυτή η ανάπαυλα, ο χώρος και ο χρόνος που ήθελες με τον εαυτό σου για να χωνέψεις την κατάσταση. Σαν να διακόπηκε μια διεργασία.


Τους φαντάζομαι ήδη όλους μαζεμένους στο σαλόνι, ο κάθε ένας με το ζευγάρι του και η μητέρα μου διπλα στη θεία μου, και εγώ στη γωνιακή πολυθρόνα μονη μου. Μπορώ κάλλιστα να μην τους τιμήσω με την παρουσία μου, μήπως όμως κάνω περισσότερο κακό παρα καλο έτσι; Δεν αισθάνομαι ακόμα άνετα να συζητήσω κάτι τέτοιο ούτε με τον εαυτό μου η τη μητέρα μου μονη της, νιώθω πάλι πως πιέζομαι να συμμορφωθώ σε καταστάσεις που βολεύουν τη σκοπια κάποιου αλλου και όχι τη δικη μου.

Τα τελευταία σου λόγια αυτά είναι πολύ κρίσιμα. Αν δεν αισθάνεσαι άνετα να το δείς στο πλήρες του μέγεθος και να το συζητήσεις ούτε με τον εαυτό σου, τότε, αναπόφευκτα θα πιεστείς, ερχόμενη αντιμέτωπη με μια συγκέντρωση, η οποία, ίσως βολεύει άλλους αλλά όχι εσένα.

Και για άλλη μια φορα, ένα σωρό επιλογές ανοίγονται μπροστά μου, και δεν ξέρω ποια πλευρά του εαυτού μου να ακολουθήσω. Γιατί ένα κομμάτι μου θέλει να παρευρεθεί στη συνάντηση, σούπερ προετοιμασμένη (να καταγράψω τα σημεία που θέλω να επισημάνω και να τα απομνημονεύσω κιόλας), να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να ξεσπάσει, να εκφραστεί όπως θέλει, να δείξει ο,τι συναίσθημα νιώθει,

Είναι τόσο λογική αυτή σου η ανάγκη! Μα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να λειτουργείς βεβιασμένα πιστεύω. Πάρε ΟΛΟ το χρόνο που χρειάζεται, ώστε αυτή η ετοιμασία και η ελευθερία που επιζητάς όταν θα τους μιλήσεις, να έχουν βρει στέρεο έδαφος μέσα σου. Φαντάζομαι μπορεί να γίνει και στο μέλλον μια παρόμοια συνάντηση, αυτή τη φορά, με δική σου πρωτοβουλία, και να καλέσεις αυτούς με τους οποίους θα ήθελες να μοιραστείς το φως της αλήθειας και της δικής σου αλήθειας των συναισθημάτων σου.




αλλα φοβάμαι πως, στη κατάσταση που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή,
Σαν δηλ αυτή η στιγμή να είναι ξεκάθαρα το λάθος timing..


είτε ο θυμος μου θα εκτροχιαστεί και θα ενισχύσει την πεποίθηση πως σωστά μου έκρυψαν την αλήθεια τόσα χρονια γιατί προφανώς δεν έχω την πνευματική δύναμη να ανταπεξέλθω,

Δεν το κατάλαβα αυτό. Στη θέση που σε έφεραν, είναι αναμενόμενο να ξεχειλίζεις απο θυμό, ακόμα και ανεξέλεγκτο. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για την στάση τους, ούτε αυτή που επικαλείσαι. Η πνευματική δύναμη κάποιου, κατά τη γνώμη μου, δεν μετριέται τόσο με τον θυμό που αφήνει καταπιεστικά ελεγχόμενο μέσα του, ούτε με την δυσκολία που καταφέρνει να μην δείχνει και εκφράζει. Το αντίθετο, μετριέται το ψυχικό σθένος, με το πόσο εκφράζει κανείς και τον θυμό, και την αδυναμία του ακόμα και την έκρηξή του. Συνεπώς πιστεύω οτι μάλλον η μητέρα σου δεν είχε την πνευματική δύναμη να εκφραστεί αληθινά, χρησιμοποιώντας έτσι τον μανδύα του ψέματος. Πρόσεχε να μην ξεχνάς αυτή την αλήθεια και να μην αντιστρέφεις τους ρόλους σας.




είτε η απογοήτευση μου θα ξεχυθεί και θα κλάψω, και δε θέλω να δώσω σε κανέναν το δικαίωμα ούτε καν να υποθέσει πως δείχνω το παραμικρό δείγμα αδυναμίας.

Είσαι άνθρωπος και έχεις αδυναμίες. Αλλά καταλαβαίνω, οτι ειδικά σε αυτούς τους ανθρώπους που τόσο καιρό σου απέκρυβαν με το πρόσχημα μιας επίπλαστης αδυναμίας σου, δεν θέλεις να δώσεις την τιμή, να δουν και τις πιο ευάλωτες κι αλήθινές πλευρές σου... είναι λογικό καλή μου κοπέλα. Ο χρόνος θα δείξει, ίσως κάποτε τίποτα να μην μπορεί να σε κάνει να νιώθεις αδύναμη μπροστά τους, ούτε τα δάκρυα και το σπάσιμό σου.

Από την άλλη, ένα μέρος του εαυτού μου θεωρεί την όλη συγκέντρωση παραλογη, σαν να με στήνουν ξανά στον τοίχο και να προσπαθούν να με πείσουν είτε να τους κατανοήσω είτε να δεχτώ τα πράγματα από τη δικη τους σκοπια, και δε θέλει να δώσει καν το παρόν. Αρνείται να συμμετάσχει σε ένα οργανωμένο θέατρο (γιατί κάτι μέσα μου μου λέει πως θα ακούσω και τη φράση του εκατομμυρίου \"μα εμείς, τυχαία βρεθήκαμε ταυτόχρονα όλοι στην Αθηνα\") και να υποβάλει τον εαυτό μου στη διαδικασία να ακούσει απόψεις και οπτικές σε έναν τόπο, μια χρονική στιγμή και με έναν τρόπο που δεν επέλεξα και δε θέλω, μονο και μονο επειδή άλλοι αποφάσισαν (ή, για να είμαι ακριβής, μάλλον η μητέρα μου τους \"αποφάσισε\") πως το θέλουν εκείνοι.

Αυτό σου το κομμάτι λοιπόν, είναι εκείνο που δεν θέλει να το δει ως ευκαιρία αυτό αλλά θέλει να απέχει... Νομίζω οτι αυτό σου το κομμάτι έχει μέσα του το λιγότερο φόβο και την περισσότερη αποφασιστικότητα.

Τέλος, ένα τελευταίο κομμάτι μου (μα τι στο καλο, πίτσα είμαι με τόσα κομμάτια) θέλει να παρευρεθεί, να ακούσει όσα έχουν να μου πουν, αλλα να μην πει τίποτα, καθόλη τη διάρκεια του meeting να μη βγάλω αχνα, αν μπορώ να αποφύγω και τις χαιρετούρες, ακόμα καλύτερα. Έτσι θα λάβω περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος (και θα πείσω τον εαυτό μου πως στην προκειμενη \"η γνώση είναι δύναμη\" και όχι πως \"η αγνοια είναι μακαριότητα\") και θα μου δώσω και τον χρόνο που νιώθω πως χρειάζομαι, καθώς και τη δυνατότητα να αποφασίσω εγώ το ποτε θα ανακτήσω την επικοινωνία με την οικογένεια, και με όσους επιλέξω εγώ.

ΠΛηροφορίες επι του θέματος, φαντάζομαι θα μπορέσεις να λάβεις όποτε το θελήσεις πλέον. Δεν μπορούν να κρύβονται άλλο. Νομίζω οτι το να παρευρεθείς αλλά να μην επικοινωνήσεις, σαν να ήσουν αόρατη, μοιάζει λίγο δύσκολο αν και όχι ανέφικτο. Στη θέση σου πάντως, θα προτιμούσα την απουσία απο μια ημιπαρουσία. Εγώ θα διάλεγα τον χρόνο και τα άτομα για να κάνω αισθητή την παρουσία μου και να διώξω μακριά την άγνοια, επικοινωνόντας.

Έχω όμως την εντύπωση πως θα το ερμηνεύσουν ως \"παιδικό πείσμα\" και θα μου φέρονται ξανά σαν το αφελές 12χρόνο που δεν ξέρει τον πραγματικό κόσμο και μπορούν να το κοροϊδέψουν ξανά.

Παρατηρώ οτι κάθε σου κομμάτι, ακολουθείται κι απο μια εικασία για το πώς θα το ερμηνεύσουν. Σαν να υπάρχει έντονος ακόμα μέσα σου ο φόβος του να μην σε χαρακτηρίσουν αδύναμη, ανίκανη ή πειραγμένη. Θα δεις οτι όταν θα τα έχεις βρει με σενα και θα ενώσεις τα κομμάτια σου, δεν θα σε απασχολούν πια οι πιθανές ερμηνείες και η γνώμη τους, θα είσαι ΣΙΓΟΥΡΗ για σενα, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να το αποδείξεις σε κανέναν.

Έχουν σφίξει και οι ζεστες, τη βλέπω τη νευρική κατάρρευση να έρχεται με βήμα ταχύ...

Ηρέμησε.
Βαθιά ανάσα.
Και άκου.
Ακου πίσω απο όλα αυτά τα κομμάτια σου, ποιά φωνή ακούγεται πιο δυνατή και σεβάσου την.

Ευχομαι ολόψυχα, να πάνε όλα καλά για σένα .:)

[anwnimi]

Dissolved
γιατί η μαμά σου έπρεπε να επιστρατεύσει όλο το σόι για να σου μιλήσει;
Αυτό αφορά εσένα κι εκείνη κυρίως.
Και πρωτα εσείς οι δύο πρέπει να μιλήσετε.
Όταν θα είστε και οι 2 έτοιμες.
Όχι όταν θα είναι έτοιμη μόνο εκείνη.
Δεν είσαι τώρα έτοιμη;
Πολύ καλά κάνεις.
Σεβασου τους ρυθμούς σου κορίτσι μου!

Αν κάποια στιγμή θέλεις να ακούσεις και την εκδοχή των υπολοίπων μπορείς να δώσεις την σύμφωνη γνώμη σου για ένα τέτοιο συμβούλιο και όχι να γίνει \"τυχαια\" χωρίς να ζητηθεί η γνώμη σου.
Θέσε τα όριά σου καλή μου.

Όχι, δεν είσαι πια το 10χρονο κοριτσάκι για να το βάλουν στη μέση ενός συμβουλίου για το οποίο δε ζητήθηκε καν η γνώμη σου.
Κι έχεις κάθε δικαίωμα να θυμώσεις. Τι σημαίνει για σένα θυμός αλήθεια; Έλλειψη αυτοσυγκράτησης; Ή έκφραση αληθινότητας και διεκδίκησης του δίκιου σου;

[keep_walking]

Ωρα να παρεις μια νικη...κατα καποιο τροπο,μην τους αφησεις να σε επηρεασουν αρνητικα και εσυ να εισαι σωστη σε ολα σου.

[Nat]

Συγκλονιστική η ιστορία σου, DissolvedGirl, και την αντιμετωπίζεις με πολλή δύναμη. Ναι, σεβάσου τους ρυθμούς σου, όπως σου λέει και η anwnimi πιο πάνω.
Πάντως, από αυτά που έγραψες, μου φάνηκε ότι η μητέρα σου όταν μεγάλωσες πια, θα ήταν διατεθειμένη να σου μιλήσει αλλά δεν ήξερε πώς. Αλλιώς δεν θα σου πέταγε την κουβέντα για τις τρεις καισαρικές. Κατ\' εμέ, το πιο βαρύ απ\' όλα στη σχέση σου με τη μητέρα σου είναι το ότι σε κατηγόρησε για το θάνατο του πατέρα σου. Αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο, αυτό θα ήθελα να ξεδιαλύνω πρώτα μαζί της. Όποτε θα ένιωθα έτοιμη, φυσικά.

[Ανθρωπάκος]

Συγκλονιστική πραγματικά η ιστορία σου. Ακόμα κ με τα τόσα που πέρασες έχει τον χαρακτήρα να βρεις τον εαυτό σου κ να νιώσεις ευτυχισμένοι . Κράτα το όσο πιο απλό μπορείς. Ακόμα κ αν δεν βρίσκεις λύση στα προβλήματα , βρες άλλα προβλήματα να ασχοληθείς , πιο γλυκά. Όταν κατάφερες να περάσεις όλα αυτά στην ζωή σου και έμεινες αυτή που είσαι μην φοβάσαι… Έχεις θετικότητα κ όλη την ζωή μπροστά σου. ;)

[Arsi]

disolvedgirl και μένα γνώμη μου είναι να μην πάρεις μέρος σ΄αυτό το οικογενειακό συμβούλιο.Να βγει τι?Να ξεσπάσεις?Μα αν το ακροατήριο είναι μη δεκτικό στο ξέσπασμα σου,μόνο ξέσπασμα δε θα είναι θα φορτωθείς κι άλλο....
Να μάθεις πληροφορίες?μα γιατί χρειάζονται τόσα άτομα?υποστήριξη στη μητέρα σου ή συγκάλυψη?
Βουβές και γριφώδεις πληροφορίες(αν δεν βγάλεις άχνα όπως λες)?
Για μένα το καλύτερο είναι αυτό που είπες αρχικά.Να συνεχίσεις την υποσυνειδητη(και όχι μόνο,όπως σου βγαίνει..)επεξεργασία,να κατασταλάξεις πράγματα μέσα σου και οοοοοταν είσαι έτοιμη να κάνεις μια ειλικρινή κουβέντα με τη μητέρα σου αρχικά τουλάχιστον(και με την προυπόθεση ότι κι αυτή είναι έτοιμη για όντος μια ανοιχτή κουβέντα).

Τώρα από κε και πέρα εσυ ξέρεις καλύτερα.Εύχομαι να γίνει το καλύτερο για σένα.

[boubourina]

ειναι μι συγκλονιστικη ιστορια ακομα και για ολους εμας που ειμαστε εξω απο το χορο, ποσο μαλλον για εσενα και την μαμα σου που την βιωνεται η καθε μια απο την πλευρα της.

Θελω να σου πω κατι που περασε απο το μυαλο μου, χωρις υποχρεωτικα να θεωρησεις οτι ισχυει.

Το ατυχημα ειναι φοβερο, με εμπλεκομενα δυο παιδια που σκοτωθηκαν.
Εν συνεχεια ενος ατυχηματος, ερχονται δεκαδες δικαστηρια!!!
Αποκλειεται να μην εγινε δικαστηριο για τον χαμο των αδελφων σου, ειτε απο ασφαλιστικες ειτε απο τον υπαιτιο.

Αυτη η διαδικασια με απλους υπολογισμους μεχρι και το εφετειο συνηθως διαρκει πανω απο 7-8 χρονια.
Και απο τα 4 εφτασες στα 12. Και ο μπαμπας σου πεθανε!
Και η μαμα σου σκληρυνε!

Και λεω.......... προσεξε σε παρακαλω ειναι μονο μια σκεψη μου.
Υπαρχει παντα το ενδεχομενο ο μπαμπας σου να πεθανε απο μαραζι. και η μαμα σου εχασε ακομα εναν αγαπημενο της. Και ηταν η ηλικια που θα μπορουσε να αρχισει να σου ξετυλιγει το μυστηριο.
Αλλα δειλιασε. Γιατι οτι της ειχε απομεινει απο μια οικογενεια 5 ατομων, ησουν μονο εσυ, και εσενα επρεπε να σε προσταυσει παση θυσια απο αυτο τον καημο. Γιατι αυτος ο καημος της ειχε ηδη παρει μακρια 3 αγαπημενους.

Σεναριο επιστημονικης φαντασιας; Ισως.....
Σιγα σιγα, πλησιασε την, ειναι και για αυτην μια πληγη που μαλλον δεν θα μπορει να αντιμετωπισει, μια εικονα που εγω που ειμαι απ\'εξω δεν μπορω να την αντεξω στο μυαλο μου......... τα παιδια μου αιμοφυρτα στην ασφαλτο.

Εσυ που εισαι πιο νεα, που σε λατρευει και κανει τα παντα για εσενα εκτος απο την αληθεια, εξεπληξε την!!!

Αγκαλιασε την και ζητα της να ξετυλιξει το νημα του μυστηριου για μια και μοναδικη φορα, και μετα υποσχεσου της οτι μαζι, αγκαλια θα παλεψετε την αναμνηση, χωρις να σβησετε τα προσωπα αυτα απο την ζωη σας.
Πες της οτι θελεις να τα θρηνησεις, και θελεις να τα θρηνησετε μαζι.... και μετα να τα κρατησετε στην καρδια σας για παντα, επουλωνοντας σιγα σιγα τις πληγες.

Μην τν τρομαζεις οτι θα χασει και εσενα.
Ειναι κριμα. Εχετε μονο η μια την αλλη.

[πανος12345]

Originally posted by boubourina
ειναι μι συγκλονιστικη ιστορια ακομα και για ολους εμας που ειμαστε εξω απο το χορο, ποσο μαλλον για εσενα και την μαμα σου που την βιωνεται η καθε μια απο την πλευρα της.

Θελω να σου πω κατι που περασε απο το μυαλο μου, χωρις υποχρεωτικα να θεωρησεις οτι ισχυει.

Το ατυχημα ειναι φοβερο, με εμπλεκομενα δυο παιδια που σκοτωθηκαν.
Εν συνεχεια ενος ατυχηματος, ερχονται δεκαδες δικαστηρια!!!
Αποκλειεται να μην εγινε δικαστηριο για τον χαμο των αδελφων σου, ειτε απο ασφαλιστικες ειτε απο τον υπαιτιο.

Αυτη η διαδικασια με απλους υπολογισμους μεχρι και το εφετειο συνηθως διαρκει πανω απο 7-8 χρονια.
Και απο τα 4 εφτασες στα 12. Και ο μπαμπας σου πεθανε!
Και η μαμα σου σκληρυνε!

Και λεω.......... προσεξε σε παρακαλω ειναι μονο μια σκεψη μου.
Υπαρχει παντα το ενδεχομενο ο μπαμπας σου να πεθανε απο μαραζι. και η μαμα σου εχασε ακομα εναν αγαπημενο της. Και ηταν η ηλικια που θα μπορουσε να αρχισει να σου ξετυλιγει το μυστηριο.
Αλλα δειλιασε. Γιατι οτι της ειχε απομεινει απο μια οικογενεια 5 ατομων, ησουν μονο εσυ, και εσενα επρεπε να σε προσταυσει παση θυσια απο αυτο τον καημο. Γιατι αυτος ο καημος της ειχε ηδη παρει μακρια 3 αγαπημενους.

Σεναριο επιστημονικης φαντασιας; Ισως.....
Σιγα σιγα, πλησιασε την, ειναι και για αυτην μια πληγη που μαλλον δεν θα μπορει να αντιμετωπισει, μια εικονα που εγω που ειμαι απ\'εξω δεν μπορω να την αντεξω στο μυαλο μου......... τα παιδια μου αιμοφυρτα στην ασφαλτο.

Εσυ που εισαι πιο νεα, που σε λατρευει και κανει τα παντα για εσενα εκτος απο την αληθεια, εξεπληξε την!!!

Αγκαλιασε την και ζητα της να ξετυλιξει το νημα του μυστηριου για μια και μοναδικη φορα, και μετα υποσχεσου της οτι μαζι, αγκαλια θα παλεψετε την αναμνηση, χωρις να σβησετε τα προσωπα αυτα απο την ζωη σας.
Πες της οτι θελεις να τα θρηνησεις, και θελεις να τα θρηνησετε μαζι.... και μετα να τα κρατησετε στην καρδια σας για παντα, επουλωνοντας σιγα σιγα τις πληγες.

Μην τν τρομαζεις οτι θα χασει και εσενα.
Ειναι κριμα. Εχετε μονο η μια την αλλη.

με συγκινησες μουμπουρινα
και μπηκα σε αυτο το θεμα πιο πολυ για να υπερασπιστω ενα δικαιωμα ανεξαρτητο απο τις λεπτομερεις της αφηγησης ....
Το δικαιωμα ενος ανθρωπου , αν πρεπει να διαλεξει καταναγκη αναμεσα σε μια πονεμενη μανα και στην δικη της ψυχικη υγεια
να ακουσει πρωτα την φωνη της δικης της συνειδησης και οχι την δικη σου την δικη μου η της δολιας μανας που πιστευω και εγω την εχει ισως αναγκη...
Μονο εδω στεκομαι καθαρα απο πρακτικη σκοπια...
Για να φανω χρησιμη σεμια πονεμενη μανα , τη μανα μου ηοποιαδηποτε αλλη μανα , πρεπει να εχω την συναισθηματικη αυτονομια και τον αυτοελεγχο των δικων μου συναισθηματων για να επικοινωνησω μαζι της και να μπορω να τραβηξω τον πονο της για τον χαμο τοσων αγαπημενων προσωπων.
Αν ομως δεν ειμαι ετοιμη ψυχολογικα να το κανω , κανεις δεν μπορει να με κατηγορησει γιατι ακουλουθησα τον δρομο της φυγης και της μοναξιας μεχρι να ξαναβρω την δυναμη να βοηθησω τους αλλους που με εχουν αναγκη..
Γιατι ακριβως μπουμπουρινα υπαρχουν αυτα τα φορουμ υποστηριξης ..
Γιατι αθελα μας καθε φορα που δινουμε μια συμβουλη σε καποιν μιλαμε καταναγκη για τον εαυατο μας , χωρις να ειμαστε παντα ειδικοι να δουμε αν ο αλλος ειναι τοσο δυνατος οσο εμεις