Προστασία εναντίον Αλήθειας, σημειώσατε 1

[boubourina]

Originally posted by πανος12345

με συγκινησες μουμπουρινα
και μπηκα σε αυτο το θεμα πιο πολυ για να υπερασπιστω ενα δικαιωμα ανεξαρτητο απο τις λεπτομερεις της αφηγησης ....
Το δικαιωμα ενος ανθρωπου , αν πρεπει να διαλεξει καταναγκη αναμεσα σε μια πονεμενη μανα και στην δικη της ψυχικη υγεια
να ακουσει πρωτα την φωνη της δικης της συνειδησης και οχι την δικη σου την δικη μου η της δολιας μανας που πιστευω και εγω την εχει ισως αναγκη...
Μονο εδω στεκομαι καθαρα απο πρακτικη σκοπια...
Για να φανω χρησιμη σεμια πονεμενη μανα , τη μανα μου ηοποιαδηποτε αλλη μανα , πρεπει να εχω την συναισθηματικη αυτονομια και τον αυτοελεγχο των δικων μου συναισθηματων για να επικοινωνησω μαζι της και να μπορω να τραβηξω τον πονο της για τον χαμο τοσων αγαπημενων προσωπων.
Αν ομως δεν ειμαι ετοιμη ψυχολογικα να το κανω , κανεις δεν μπορει να με κατηγορησει γιατι ακουλουθησα τον δρομο της φυγης και της μοναξιας μεχρι να ξαναβρω την δυναμη να βοηθησω τους αλλους που με εχουν αναγκη..
Γιατι ακριβως μπουμπουρινα υπαρχουν αυτα τα φορουμ υποστηριξης ..
Γιατι αθελα μας καθε φορα που δινουμε μια συμβουλη σε καποιν μιλαμε καταναγκη για τον εαυατο μας , χωρις να ειμαστε παντα ειδικοι να δουμε αν ο αλλος ειναι τοσο δυνατος οσο εμεις

Πανο, σκεφτομαι τον Νινικο μου και μου σηκωνεται το πετσι στην κυριολεξια, μην παθει τιποτα το παιδακι μου.
Απορω πως δεν της σαλεψε εκεινης της ερημης της μανας το μυαλο!!!
Δεν εκανε καλα να κρατησει την disolved μακρια απο το προβλημα επι τοσα χρονια, αλλα υποθετω οτι με το να σβησει την μνημη της disolved προσπαθουσε να σβησει την δικη της μνημη.
Αντε τωρα να της πεις οτι η μονακριβη της τρελαθηκε εξ\'αιτιας της!!
Αλλος ενας θρηνος, αλλη μια απωλεια!
Το θεμα με τους συγγενεις σε συμβουλιο ειναι αστοχο.
Εγω θα καλουσα ενα μονο προσωπο, να ειναι παρων, το πιο αγαπημενο και της μανας και της κορης, οχι για να λαβει μερος στην συζητηση, αλλα μονο και μονο για ασφαλεια γιατι ο θρηνος και η ταραχη θα ειναι πολυ μεγαλος και για τις δυο σας.

[πανος12345]

Originally posted by boubourina

Originally posted by πανος12345

με συγκινησες μουμπουρινα
και μπηκα σε αυτο το θεμα πιο πολυ για να υπερασπιστω ενα δικαιωμα ανεξαρτητο απο τις λεπτομερεις της αφηγησης ....
Το δικαιωμα ενος ανθρωπου , αν πρεπει να διαλεξει καταναγκη αναμεσα σε μια πονεμενη μανα και στην δικη της ψυχικη υγεια
να ακουσει πρωτα την φωνη της δικης της συνειδησης και οχι την δικη σου την δικη μου η της δολιας μανας που πιστευω και εγω την εχει ισως αναγκη...
Μονο εδω στεκομαι καθαρα απο πρακτικη σκοπια...
Για να φανω χρησιμη σεμια πονεμενη μανα , τη μανα μου ηοποιαδηποτε αλλη μανα , πρεπει να εχω την συναισθηματικη αυτονομια και τον αυτοελεγχο των δικων μου συναισθηματων για να επικοινωνησω μαζι της και να μπορω να τραβηξω τον πονο της για τον χαμο τοσων αγαπημενων προσωπων.
Αν ομως δεν ειμαι ετοιμη ψυχολογικα να το κανω , κανεις δεν μπορει να με κατηγορησει γιατι ακουλουθησα τον δρομο της φυγης και της μοναξιας μεχρι να ξαναβρω την δυναμη να βοηθησω τους αλλους που με εχουν αναγκη..
Γιατι ακριβως μπουμπουρινα υπαρχουν αυτα τα φορουμ υποστηριξης ..
Γιατι αθελα μας καθε φορα που δινουμε μια συμβουλη σε καποιν μιλαμε καταναγκη για τον εαυατο μας , χωρις να ειμαστε παντα ειδικοι να δουμε αν ο αλλος ειναι τοσο δυνατος οσο εμεις

Πανο, σκεφτομαι τον Νινικο μου και μου σηκωνεται το πετσι στην κυριολεξια, μην παθει τιποτα το παιδακι μου.
Απορω πως δεν της σαλεψε εκεινης της ερημης της μανας το μυαλο!!!
Δεν εκανε καλα να κρατησει την disolved μακρια απο το προβλημα επι τοσα χρονια, αλλα υποθετω οτι με το να σβησει την μνημη της disolved προσπαθουσε να σβησει την δικη της μνημη.
Αντε τωρα να της πεις οτι η μονακριβη της τρελαθηκε εξ\'αιτιας της!!
Αλλος ενας θρηνος, αλλη μια απωλεια!
Το θεμα με τους συγγενεις σε συμβουλιο ειναι αστοχο.
Εγω θα καλουσα ενα μονο προσωπο, να ειναι παρων, το πιο αγαπημενο και της μανας και της κορης, οχι για να λαβει μερος στην συζητηση, αλλα μονο και μονο για ασφαλεια γιατι ο θρηνος και η ταραχη θα ειναι πολυ μεγαλος και για τις δυο σας.

μπουμπουρινα , το οικογενειακο συμβουλιο ειναι συνηθως μια μικρογραφια του κοινωνικου περιβαλλοντος σε περιπτωσεις που υπαρχουν οικογενειακα δραματα και εμμεσα στοχευει στο να ευασιθητοποιηθει ενας ευρητερος κυκλος ανθρωπων πιο πολυ για να βοηθησουν εθελοντικα...
θα σου δωσω ενα παραδειγμα
μια χηρα σημερα , ειχε υιοθετησει με τον αντρα της 2 παιδια εκ των οποιων το ενα φερνει την ταμπελα του σχιζοφρενη και ειναι ακομα μεχρι σημερα κοντα στην μητερα του , παρα του οτι εχει χεση με μια αλλη γυναικα με την ιδια παθηση...
η αδελφη του αρρωστου εκλεψε απο την γρια μανα της που πασχει απο Αλσχαιμερ 200.000 ευρω , βαζοντας την γρια να υπογραψει επιταγες !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ευτυχως για την οικογενεια υπηρχε η αδελφη του συζηγου της γιαγιας η οποια ειδοποιησε αμεσως την δικαιοσυνη και η γρια προστατευεται σημερα απο δικαστικο επιμελητη..
Σκεψου αδικια μπουμπουρινα
2 αδελφια , η κοπελα υγειεστατη και ο αδελφος της σχιζοφρενης
την ζημια την εκανε η υγειης κορη και η γιαγια κινδυνευε να μεινει εκτος του σπιτιου της με τον αρρωστο γυιο , αν δεν παρενεβαιναν οι συγγενεις να τους προστατεψουν....

[πανος12345]

πολλές φορές στην ζωή, απο μωρο και απο τρελο μαθαινεις την αληθεια...
μονο που ουτε το ενα ουτε το αλλο ειναι μονιμα χαρακτηριστικα ενος ανθρωπου....
Είναι δοκιμασίες που απαιτούν βοήθεια απο την κοινωνια και οχι με την στενή έννοια της οικογένειας για να βρεθούν όλοι ξανά στον δρόμο της ευτυχίας...

[DissolvedGirl]

Originally posted by Remedy
υποθετω οτι η μητερα σου χρειαζεται την στηριξη τους φοβουμενη τα αμειλικτα ερωτηματα σου...
κατανοητο, αλλα οπως λες κι εσυ, αυτο μοιαζει περισσοτερο με τοιχος συγγενων παρα με βοηθεια..

...αλλα αυτο το παρτυ, εμενα δε μ αρεσει....

Να σου πω, δεν την αδικώ αν επιφυλάσσεται μιας συζήτησης ένας προς έναν μαζί μου αυτή την στιγμή. Ίσως λόγω καταπίεσης τόσων χρονων, ίσως λόγω γονιδίων, ίσως απλά λόγω κατάστασης, υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μου που, διαφαίνοντoς σύγκρουσης, κάνει πολύ μαύρες σκέψεις, και ξεχειλίζει χολή και δηλητήριο. Μπορεί στο θέμα αυτό να έχω δείξει αυτοσυγκράτηση που πραγματικά κάνει εμενα την ίδια να απορώ μήπως έχω γίνει robot, αλλα η μητέρα μου γνωρίζει πως είναι εκεί, και είμαι σίγουρη, αν και μέχρι στιγμής δεν έχω εκφράσει ούτε το ελάχιστο του θυμου μου -μπορεί να έχω υψώσει τους τόνους, αλλα ήταν από αγανάκτηση και όχι από θυμο, και η μητέρα μου τουλάχιστον ξέρει τη διαφορα- πως φοβάται την πιθανότητα να αντιμετωπίσει ένα ξέσπασμα από αυτό μου το κομμάτι για ένα θέμα που της προκαλεί τόσο μα τόσο πόνο. Είναι και 60 χρονων γυναικα, δεν είναι στην πρώτη νιότη να πεις ότι ο οργανισμός της αντέχει τα πάντα.

Προσπαθώ να το δω όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορώ, και το θέμα μου με το party αυτό είναι πως πράγματι, μπορεί να έχουν καλεσθή τόσα άτομα για να της δώσουν τη δύναμη να με αντιμετωπίσει. Δικαίωμα της όμως να βεβαιωθεί πως είναι ασφαλής με τα δικά της κριτήρια και, αν και με κάνει να αισθάνομαι από άβολα μέχρι εκτος ελεγχου μερικές φορες, ειλικρινά δε με πειράζει τόσο πολύ το συμβούλιο όσο με διαολίζει πως συγκαλεσθηκε μια χρονική στιγμή στην οποια εγώ δεν είχα λέγειν. Υποθέτω πως η μητέρα θέλει να ξεκαθαρίσει την κατάσταση με το τελευταίο της παιδί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γιατί καταλαβαίνω πως, ακόμα και αν έχουμε παραδεχτεί και αποδεχτεί πως είμαστε παντελώς ασύμβατοι χαρακτήρες, δε γίνεται να μην την πονάει η απόσταση που έχουμε αυτή την στιγμή ανάμεσα μας. Το τελευταίο παιδί της όμως (που εντελώς από τύχη είμαι εγώ) έχει βάλει αυτή την απόσταση εκεί ΑΚΡΙΒΩΣ για να την προφυλάξει, και εκείνη και το ίδιο, ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί κατανοεί πως ο χρόνος που περνάει μπορεί να γεννάει περισσότερα ερωτήματα, αλλα ξεθυμαίνει και τα πρώτα, υπέρ-έντονα αισθήματα, και δίνει περισσότερη βάση στη λογική η οποια, αμείλικτη η όχι, είναι προτιμότερη μέθοδος αντιμετώπισης από τα συναισθήματα στο να λυθούν προβλήματα.

Originally posted by marina38
Συγκρατήθηκα και δεν είπα τίποτα στη μητέρα μου, απλά της είπα ότι ναι ίσως κάποια στιγμή θα με ενδιέφερε να ακούσω την ιστορία, έτσι από περιέργεια, όχι ότι κάνει καμιά διαφορά. Και ξέρεις τι? \'Οντως τώρα πια δεν κάνει καμιά διαφορά ούτε το \'έτσι\' ούτε το \'αλλιώς\'.

Αχ νά\'ξερες ποσες φορες το έχω σκεφτεί. Πιάνω τον εαυτό μου ώρες ώρες όταν είμαι κάπου μονη μου και έχει ησυχία, να αναρωτιέμαι \"τι άλλαξε τώρα στη ζωή μου, δεν έχω την ίδια μητέρα, δεν ήξερα πως είναι και εκείνη άνθρωπος και έχει δικαίωμα στο λάθος, πως λέω πως είμαι καλός άνθρωπος αν δεν μπορώ να συγχωρήσω την ίδια μου τη μητέρα\"... Και ξέρω πως θα τη συγχωρήσω κάποια στιγμή, και γνωρίζοντας όλη την αλήθεια της ιστορίας, ακόμα και αν την προκάλεσε εκείνη, μια φωνούλα μέσα μου με σπρώχνει να θέλω να τα ξαναβρούμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γιατί συνειδητοποιώ ΟΛΗ ΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ του \"έχουμε πλέον μονο η μια την άλλη\" και ακόμα περισσότερο από την πλευρά της.

Αλλα δεν είναι έτσι, γιατί όλη αυτή η ιστορία, με τον τρόπο που χειρίσθηκε, με έχει μετατρέψει σε έναν άνθρωπο που βάζει τις επιθυμίες των άλλων πάνω από τις δικες τους ανάγκες, αγνοεί τα θέλω τα δικά μου για να ικανοποιήσω τα θέλω των άλλων, αφού για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα είχα πεισθεί πως αυτό που αισθάνομαι εγώ δεν έχει σημασία. Και ένα σωρό πρακτικά πράγματα και καθημερινές αποφάσεις μετατρέπονται ξαφνικά σε ναρκοπέδια επιλογής μεταξύ του τι θέλω να κάνω εγώ και τι θεωρώ εγώ καλο για εμενα, και του τι θα ήθελε η μητέρα μου και μήπως επειδή έχει περάσει τόσα δεν θα έπρεπε να την στενοχωρήσω επιλέγοντας κάτι δυσάρεστο για εκείνη. Για παράδειγμα, από όταν πέρασα Πανεπιστήμιο έχω φύγει από το σπίτι και έχω μια σχετική οικονομική αυτονομία. Δεν είμαι ακόμα παντελώς ανεξάρτητη (ας πούμε, μπορεί να αγόρασα μονη μου ένα αυτοκινητάκι της συμφοράς, αλλα την ασφάλεια τη πληρώνει εκείνη) αλλα δεν ζω και απομυζώντας απόλυτα το οικογενειακό εισόδημα. Και ακόμα και αν ξέρω πολύ καλά πως η κατάσταση στο σπίτι δεν αντεχόταν, τώρα έχω τύψεις που επέλεξα να ζήσω μονη μου, ουσιαστικά αφαιρώντας και το τελευταίο τεκνο από το περιβάλλον της. Θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό και με δέχτηκαν σε ένα πολύ καλο κολλεγίο στην Αγγλία, αλλα πως να την αφήσω πίσω που τα Αγγλικά δεν είναι το forte της; Ένα σωρό επιλογές που αφορούν αποκλειστικά εμενα πλέον επηρεάζονται είτε από το πείσμα μου να κάνω ο,τι μου γουστάρει εφόσον τόσο καιρό ήμουν σε τέτοιο κλοιό, είτε από τη λύπη μου που μπορεί να στενοχωρήσω μια γυναικα που πέρασε τόσα πολλά... γαμώτο δηλαδή!

Originally posted by weirdΑυτό σου το κομμάτι λοιπόν, είναι εκείνο που δεν θέλει να το δει ως ευκαιρία αυτό αλλά θέλει να απέχει... Νομίζω οτι αυτό σου το κομμάτι έχει μέσα του το λιγότερο φόβο και την περισσότερη αποφασιστικότητα

Ξέρεις, νομίζω πως δεν αντιμετωπίζω πλέον το όλο θέμα ως μια κατάσταση, αλλα ως 2. Η πρώτη είναι περισσότερο της μητέρας μου, που έχασε 2 παιδιά και τον άνδρα της, και προσπάθησε με τον τρόπο της, λανθασμένο η όχι, να προφυλάξει εμενα από τον πόνο μιας τέτοιας αληθειας. Το αποδέχομαι από τη δικη της σκοπια, γιατί εγώ ήμουν πολύ μικρή για να νιώσω έστω και ένα κομμάτι του ποσο πρέπει να υπέφερε όταν πέθαναν τα αδέρφια μου, και όχι αρκετά μεγάλη για να συνειδητοποιήσω το βάθος της απόγνωσης και εγκατάλειψης που πρέπει να ένιωσε όταν έχασε και τον πατέρα μου. Σπαράζει η καρδια μου να ξέρω πως η δικη μου μάνα υπέφερε τόσο πολύ και υπέμενε τόσες κακουχίες στη ζωή της, και κλαίω ακόμα και που το γράφω. Και αυτό μου το κομμάτι θέλει να συμμετάσχει και να γλυτώσει αυτή τη γυναικα από τις τύψεις και τη θλίψη της.

Αλλα την ίδια στιγμή, θυμάμαι το δεύτερο κομμάτι της εξίσωσης, κατά το οποιο μια μάνα, τυφλωμένη από τον πόνο της ζωής της, επέλεξε να κρατήσει το παιδί της στο σκοτάδι από το να του πει την αλήθεια, και όντας τόσο πελαγωμένη από το γεγονός πως το παιδί της καταλάβαινε και ρωτούσε, κατέφυγε στη φρικιαστική λύση του να το στείλει σε όσο περισσοτερους γιατρούς μπορούσε ώστε να του δείξει πως το μυαλό του είναι άρρωστο και γεννάει παραισθήσεις, μέχρι να το πείσει πως το ίδιο είναι τρελό προκειμενου να αποφύγει την παραδοχή της αληθειας η να κερδίσει χρόνο. Με γεμίζει αγανάκτηση και θυμο και μονο που το γράφω, ποσο μάλλον που ξέρω πως είμαι εγώ. Και αυτό το κομμάτι θέλει να απέχει. Για πάντα.

Originally posted by weirdΠαρατηρώ οτι κάθε σου κομμάτι, ακολουθείται κι απο μια εικασία για το πώς θα το ερμηνεύσουν. Σαν να υπάρχει έντονος ακόμα μέσα σου ο φόβος του να μην σε χαρακτηρίσουν αδύναμη, ανίκανη ή πειραγμένη.

Έτσι έχω συνηθίσει weird. Έτσι έμαθα να κάνω από όταν ήμουν μικρή, να σκέφτομαι συνεχεια αν το να αποκαλύψω κάποια πράγματα, αν πράξω όπως μου βγαίνει, θα μου κάνει καλο η θα ξεκινήσει καινούριο τρενάκι καβγάδων και απόγνωσης. Γιατί εδώ μιλάμε για ανθρώπους οι οποιοι διαμόρφωσαν την ψυχολογία μου ως ένα βαθμό, ως μια ηλικία, και θέλοντας και μη, τους παρέδωσα δύναμη να παίρνουν αποφάσεις για εμενα. Και τώρα που την παίρνω πίσω, δεν είμαι σίγουρη ούτε πως να τη διαχειριστώ, ούτε ότι μπορώ. Έχω πιστη μονο στο ότι κάποτε στο παρελθόν, ο εαυτός μου ήξερε ενδόμυχα να διακρίνει την αλήθεια, και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια από την ελπίδα πως διατηρώ αυτή μου την ικανότητα για να ξαναχτίσω την εμπιστοσύνη που του στέρησα.

Κατανοώ πως πλέον δεν μπορούν να μου κάνουν τίποτα, αλλα δεν είμαι ακόμα πεπεισμένη υποσυνείδητα. Θέλω πολύ χρόνο για να ξεκινήσω να ζω επιτέλους χωρίς να διπλοτσεκαρω αν οι σκέψεις και οι πράξεις μου αντανακλούν την τρελα που νόμιζα ότι είχα, ακόμα και αν ξέρω πλέον πως δεν υπήρξα ποτε ούτε σχιζοφρενής ούτε διχασμένη προσωπικότητα.

Originally posted by anwnimi
Όχι, δεν είσαι πια το 10χρονο κοριτσάκι για να το βάλουν στη μέση ενός συμβουλίου για το οποίο δε ζητήθηκε καν η γνώμη σου.
Κι έχεις κάθε δικαίωμα να θυμώσεις. Τι σημαίνει για σένα θυμός αλήθεια; Έλλειψη αυτοσυγκράτησης; Ή έκφραση αληθινότητας και διεκδίκησης του δίκιου σου;

Για εμενα, θυμος είναι μια διαδικασία αποφόρτισης, ένα συναίσθημα κατά το οποιο καταναλώνεις την υπερβάλλουσα ενέργεια σου, χωρίς όμως να παράγεις κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα. Με κάθε ξέσπασμα θυμου μου, ουσιαστικά καίω όλα τα παραπανίσια συναισθήματα που δεν μπορώ πλέον να συγκρατήσω μέσα μου, με έναν \"ενεργητικό\" τρόπο, αφού εξαπολύω την ενέργεια αυτή προς τα έξω. Είναι δηλαδή μια εξώθερμη αντίδραση, ενώ για παράδειγμα το κλάμα για εμενα είναι παθητικός τρόπος, ενδόθερμη αντίδραση.

Και ναι μεν έχω το δικαίωμα -η μάλλον, την υποχρέωση στον εαυτό μου- να ξεσπάσω και να βγάλω από πάνω μου όλα αυτά τα συναισθήματα που κουβαλάω τόσα χρονια καπάκι με όση αγανάκτηση μου δημιουργήθηκε από την αποκάλυψη, αλλα δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να υψώνει το δάχτυλο και να παίζει \"ποιος φταίει για το πρόβλημα\" σε σοβαρές καταστάσεις. Αυτό που θέλω είναι να το λύσω, όχι να το επιρρίψω σε κάποιον και ξέρω πως, όπως αισθάνομαι τώρα, το καζάνι μέσα μου ακόμα βράζει και κάθε απόπειρα επίλυσης θα πάει χαμένη αν δεν κάνω ένα διάλειμμα, είτε μικρό ώστε να αφήσω όλον τον ατμό να ξεφύγει με τη μια, είτε μεγάλο αφήνοντας συννεφάκια ατμού σιγά σιγά. Δεν μπορώ όμως να το βιάσω αυτό το χρονικό διάστημα, νομίζω πως πρέπει να έρθει από μονο του.

Originally posted by keep_walking
Ωρα να παρεις μια νικη...κατα καποιο τροπο,μην τους αφησεις να σε επηρεασουν αρνητικα και εσυ να εισαι σωστη σε ολα σου.

...και ποιο είναι τελικά το σωστό;
Για εμενα, σωστή ως προς το κοινωνικό γίγνεσθαι θα είμαι αν απαντήσω στην πρόσκληση της μητέρας μου την Κυριακή, παρευρεθώ, το παίξω έκπληκτη για το ποσα άτομα είναι μαζεμένα (γιατί δεν ξέρω υποτίθεται για τους άλλους, μονο για τη θεία της), είμαι κοινωνικότατη και ευγενικοτάτη με όλους ανεξάρτητα αν θέλω είτε να τους αγνοήσω επιδεικτικά είτε να χαράξω \"προδοσία\" στην πλάτη τους με ένα σκουριασμένο πιρούνι, και σε περίπτωση που αναφερθεί το γεγονός, στην αρχή να τους κόψω τον αέρα όχι προσβλητικά αλλα πολύ αποφασιστικά, και αν συνεχίσουν να επιμένουν, να τους πω ότι χάρηκα που τους είδα αλλα αποχωρώ από τη συνάντηση.
Σωστή ως προς τη μητέρα μου θα είμαι αν παρευρεθώ στην συνάντηση, την αγκαλιάσω με το που θα μπω μέσα ώστε να αιστανθεί λίγο πιο άνετα όταν θα έρθει η ώρα της συζήτησης, να κατανοήσω τόσο την ανάγκη της να μου μιλήσει τώρα όσο και όσα θα μου πει, να δεχτώ τις δικαιολογίες που θα μου προβάλει για τις πράξεις τις καθώς και την υποστήριξη που θα της δώσουν οι συγγενείς, και στο τέλος της βραδυάς να καθίσουμε αγκαλιά στην κούνια και να λέμε ιστορίες από όταν ήμουν μικρή.
Σωστή τέλος ως προς τον εαυτό μου θα είμαι αν δεν παρευρεθώ καθόλου, και όταν μου τηλεφωνήσει η μητέρα μου για να μάθει γιατί δεν θα πάω, να της τα πω όλα με την βάρβαρη ειλικρίνεια που με διακρίνει, πως ξέρω ότι έχει μαζευτεί όλη η ομήγυρης εκεί, πως δεν έχω καμια διάθεση προς το παρόν να συναντήσω κανέναν από τα άτομα που συμμετείχαν στη συνομωσία, ποσο μάλλον να τα συγχωρήσω, και πως δεν είμαι έτοιμη να το συζητήσω ούτε και μαζί της ακόμα, οποτε καλο θα ήταν να πάψει τα τηλεφωνήματα μέχρις ότου επικοινωνήσω εγώ με δικη μου πρωτοβουλία.
Ποιο σωστό είναι το πιο σωστό;

Originally posted by Nat
Κατ\' εμέ, το πιο βαρύ απ\' όλα στη σχέση σου με τη μητέρα σου είναι το ότι σε κατηγόρησε για το θάνατο του πατέρα σου. Αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο, αυτό θα ήθελα να ξεδιαλύνω πρώτα μαζί της. Όποτε θα ένιωθα έτοιμη, φυσικά.

Αυτό το έχουμε συζητήσει ήδη, όχι πάντα ήρεμα ομολογώ -ένας Θεός ξέρει πόσες φορες το έχω χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα σε καβγάδες- και όσες φορες δεν το αρνείται παντελώς, το ξεπερνά λέγοντας ότι το είπε πάνω στην απελπισία της. Και την πιστεύω ότι δεν το εννοούσε, γιατί έχει σκιστεί τόσα χρονια για εμενα, και το έχω ξαναπεί, όσο και αν δεν ταιριάζουμε, όσο και αν αυτή τη στιγμή δεν αντέχω την παρουσία της, γνωρίζοντας πλέον την αλήθεια της ζωής της, δούλεψε και πέτυχε περισσότερα από πολλές πλήρης οικογένειες, και στάθηκε στα πόδια της μονη της παλικαρίσια, και μου παρείχε όσες πρακτικές βάσεις θα μπορούσα να χρειαστώ ως άνθρωπος.
Δεν το κάνει λιγότερο επίπονο όμως, αλλα αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, η ίδια έχει ζητήσει συγγνώμη για αυτό αρκετά.

Originally posted by Ανθρωπάκος
Κράτα το όσο πιο απλό μπορείς. Ακόμα κ αν δεν βρίσκεις λύση στα προβλήματα , βρες άλλα προβλήματα να ασχοληθείς , πιο γλυκά. Όταν κατάφερες να περάσεις όλα αυτά στην ζωή σου και έμεινες αυτή που είσαι μην φοβάσαι… Έχεις θετικότητα κ όλη την ζωή μπροστά σου. ;)

Προβληματοθεραπεία δηλαδή :) Σε ευχαριστώ Ανθρωπάκο, μακάρι να έχω θετικότητα όπως λες και όλη αυτή η μαυρίλα μέσα μου να είναι η σκιά από ένα περαστικό συννεφάκι στον κατά τα αλλα καταγάλανο ουρανό της ψυχής μου (τι είπα τώρα :P)

Originally posted by Arsi
disolvedgirl και μένα γνώμη μου είναι να μην πάρεις μέρος σ΄αυτό το οικογενειακό συμβούλιο.Να βγει τι?Να ξεσπάσεις?Μα αν το ακροατήριο είναι μη δεκτικό στο ξέσπασμα σου,μόνο ξέσπασμα δε θα είναι θα φορτωθείς κι άλλο....
Να μάθεις πληροφορίες?μα γιατί χρειάζονται τόσα άτομα?υποστήριξη στη μητέρα σου ή συγκάλυψη?
Βουβές και γριφώδεις πληροφορίες(αν δεν βγάλεις άχνα όπως λες)?

Το ότι θα ξεσπάσω κάποια στιγμή το ξέρω, είναι αναπόφευκτο. Είμαι άτομο που λειτουργεί καλύτερα όταν αφήνει τα συναισθήματα του να εκραγούν πρώτα ώστε να συγκεντρωθεί μετά, παρα όταν προσπαθεί να τα τιθασεύσει από την αρχή.
Αφού όμως ξέρω πως θα γίνει το κακό, δεν είναι κρίμα να υπομείνει την έκρηξη οποιος κακότυχος βρεθεί διπλα μου τη δεδομένη στιγμή, η ακόμα χειρότερα, να φάω εγώ όλο το μπαρούτι στη μάπα, από το να υποστούν οι άμεσα και έμμεσα ενδιαφερόμενοι τις συναισθηματικές συνέπειες που, στο κάτω κάτω της γραφής, εκείνοι μου προκάλεσαν;
Όσο για το να μάθω πληροφορίες, δεν είμαι σίγουρη αν θέλω ούτε καν αυτό τώρα. Ήμουν μια χαρούλα πριν σκάσει η πρόσκληση σε πάρτυ, μπορεί να μην είχα και τα πιο φανερά αποτελέσματα αντιμετώπισης του προβλήματος για κάποιον που δε βρίσκεται στο υποσυνείδητο μου, αλλα τουλάχιστον δε βρισκόμουν σε κατάσταση πανικού όπως είμαι τώρα, να φυσώ και να ξεφυσώ σαν τον μεγάλο κακό λύκο.

Originally posted by boubourina
Εν συνεχεια ενος ατυχηματος, ερχονται δεκαδες δικαστηρια!!!
Αποκλειεται να μην εγινε δικαστηριο για τον χαμο των αδελφων σου, ειτε απο ασφαλιστικες ειτε απο τον υπαιτιο.
Αυτη η διαδικασια με απλους υπολογισμους μεχρι και το εφετειο συνηθως διαρκει πανω απο 7-8 χρονια.
Και απο τα 4 εφτασες στα 12. Και ο μπαμπας σου πεθανε!Και η μαμα σου σκληρυνε!

...Σεναριο επιστημονικης φαντασιας; Ισως...

Καθόλου σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ισα ισα που όλα τα σημάδια δείχνουν ότι έγιναν πολλά παραπάνω. Η αδερφή της μητέρας μου, 2 γειτόνισσες μας και ο πατέρας της παιδικής μου φίλης είναι δικαστές όλοι, σε διαφορες βαθμίδες, εφετείο, κακουργοδικείο, Άρειο Πάγο, τα πάντα. Η κολλητή της στην Αθηνα, μια γειτόνισσα μας και η μητέρα της παιδικής μου φίλης είναι δικηγόροι, και η τελευταία μάλιστα είναι αυτό που λέμε \"μεγαλοκαρχαρίας των δικαστηρίων\". Μπορεί ο πατέρας μου που συμμετείχε και στο δυστύχημα να μην είχε την ψυχική δύναμη να το κυνηγήσει με την ίδια ένταση, είμαι όμως παραπάνω από σίγουρη πως η μητέρα μου δεν υπάρχει περίπτωση να μην εξαπέλυσε λυσσαλέα όλον αυτό τον στόλο από νομικούς. Δεν νομίζω καν να πήρε 8 χρονια η υπόθεση, γιατί το καλοκαίρι του 1999 η του 2000 πήγαμε διακοπές στο εξωτερικό \"γιατί ο μπαμπάς πήρε προαγωγή\" αλλα παραδόξως το γραφείο του, όσες φορες το επισκέφθηκα από τότε, παρέμεινε το ίδιο. Και κατά πασα πιθανότητα πράγματι συμφώνησαν να μου το πουν όταν θα τελειώσω το δημοτικό, μονο που τον Αύγουστο ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή, και η μητέρα μου αποφάσισε να το καθυστερήσει και άλλο.

Έτσι πιστεύω και εγώ πως έγινε, αλλα το πρόβλημα μου -επειδή κάπου έχει χαθεί μέσα στις απαντήσεις- δεν ήταν ότι μου απέκρυψε την αλήθεια μέχρι τα 19, θα το κατανοούσα κάτι τέτοιο... αλλα το ότι η δικη της η δειλία και σκληρότητα με έστειλε εμενα σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους, να καταλήξω να χαρακώνομαι γιατί είμαι τρελή και έχω δημιουργήσει μια παράλληλη πραγματικότητα στο μυαλό μου όπου συμβαίνουν πράγματα όπως το ότι είχα αδερφό, να περνάω ώρες ατέλειωτες κλαίγοντας χωρίς να ξέρω το γιατί, να φοβάμαι, να τρέμω στην ιδέα της εγκατάλειψης ακόμα και από άτομα που δεν ήθελα στο περιβάλλον μου, και γενικά μου σακάτεψε την ψυχολογία. Για αυτό και το θέμα μου, καθώς και η ερώτηση που έκανα στο πρώτο μου post, ήταν μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος ώστε να αποκρύψει την αλήθεια, προστατεύοντας κατά τη γνώμη του κάποιον άλλο. Γιατί εμενα, αυτή η αντιμετώπιση μπορεί να με προστάτευσε από μια μεγάλη λύπη, αλλα την ίδια στιγμή, με εξέθεσε σε πληγές και αποφάσεις που κανεις δε θα έπρεπε να πάρει, ποσο μάλλον ένα μικρό παιδί. Και σιχαίνομαι να αναφέρομαι στον εαυτό μου ως παιδί, ως μικρό, ως οτιδήποτε που δεν έχει την ωριμότητα η τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις για τον εαυτό του μονο του. Αλλα ρε πούστη μου, είμαι 19 χρονων, και τρέχω στους ψυχοτέτοιους από τα 12 χωρίς καν να έχω πρόβλημα, μονο και μονο επειδή κάποιος πήρε μια απόφαση για εμενα... και μου διέλυσε τη ζωή :(

[keep_walking]

Χωρις φυσικα να σε ξερω και χωρις να ξερω τον αντιλογο...εχεις απολυτο δικιο.
Το να σε αντιμετωπιζουν σαν προβληματικο,με την εννοια της υπερπροστασιας ή οποιουδηποτε αλλου τροπου και κυριως να θελουν να σε χειραγωγησουν...οχι εσυ κινεις τα νηματα της ζωης σου και μην τους αφησεις.Εισαι πολυ μικρη ακομα φανταζομαι οτι σπουδαζεις κλπ.Αυτο δεν σου δινει πολλα περιθωρια ανεξαρτησιας,αλλα προσπαθησε να γινεις οικονομικα ανεξαρτητη οσο μπορεις.
Τωρα κανεις δεν ειναι στο μυαλο του αλλου,ισως ολο αυτο το σοου με τους ψυχολογους να μη το χρειαζοσουν γιατι εσυ ξερεις καλυτερα,αλλα να ξερεις αυτο που δειχνουμε προς τα εξω ειναι αυτο που βλεπουν οι αλλοι.
Με λιγα λογια αν η συμπεριφορα σου ηταν αλλοπροσαλλη ,κανεις δεν μπορει να διαβασει το μυαλο σου,κατι που το αναφερω γιατι μου εχει τυχει και εμενα.Δεν μπορουν οι αλλοι να μαντεψουν τις αναγκες σου.
Να ξερεις οτι ολοι λιγο-πολυ ειμαστε τσαντισμενοι με τους γονεις μας για τον α ή β λογο,γιατι αγνοησαν αυτο και εκεινο που τους λεγαμε και καναν αυτο που νομιζαν αυτοι σωστο...κανονας αυτος.
Αλλα πραγματι η δικη σου ιστορια ειναι ακραια και δεν μου αρεσει που εμαθες πραγματα τυχαια,ουτε μου αρεσει ολο αυτο το οικογενειακο συμβουλιο,γιατι ειτε ειπωθουν αληθειες ειτε ψεμματα για σενα ποτε δεν θα ειναι αληθεια και παντα θα αμφιβαλλεις.
Τουλαχιστον αν θες να μαθεις τα καθεκαστα της δικης και του γεγονοτος μπορεις να διαβασεις τη δικογραφια,πρεπει να υπαρχει αρχειο σε αυτα στο δικαστηριο ή κανω λαθος?Δεν ξερω.

[researcher]

αχ dissolve

ποσο δικιο αισθανομαι οτι εχεις!

ποσο ποσο ποσο πολυ δικιο!


να αισθανεσαι ολα αυτα που αισθανεσαι!

ολα αυτα!


τοσα πολλα!

τοσο αντιφατικα!

να μην μπορεις να ορθοποδησεις συναισθηματικα

να σε τραβανε πισω τοσες πικρες τοσες εικονες

τοσα πραγματα

τοσες ταλαιπωριες

τοσα γιατι

να θες να αγκαλιασεις τη μαμα σου και ταυτοχρονα να μπορεσεις να εκφρασεις ολο αυτο το θυμο που εχεις μεσα σου

και μετα να ειστε , να μπορεστε να ειστε μαζι

οπως τοσο πολυ και οι δυο θελετε

ομως τοσο πολυ και οι δυο το τρεμετε αυτο το αληθινο μαζι!


ποσα πραγματα! ποσοι ανθρωποι!ποσα συναισθηματα!

ποσα κλαματα!ποσα γιατι!

πως τα αντεχει αραγε ο οργανισμος σου?

και να ντρεπεσαι απο πανω τοσο πολυ για κεινο το κομματι σου που εχει καταρευσει απο το βαρος!


τι να πω!

τι να προτοπω!

εισαι μια πιτσα! μια πιτσα πεντανοστιμη που το καθε κομματτι της εχει να πει τη δικη του ιστορια!


και θα την πει

και τη λεει

ειναι τοσο δυσκολο

τοσο δυσκολο

και κυριως οταν ερχεται η ωρα της αληθειας

ποσο δυσκολο!

δυσκολο για κεινη δυσκολο για σενα!

και ακομη δυσκολοτερο για ολους που ο καθενας για χαρη του αλλου και του εαυτου του πολλαπλασιαζει τη δυσκολια με ενα σωρο συναισθηματικα κομπιασματα κολληματα ενοχες και γιατι.

και δεν ξερω
δεν ξερω κιολας αν θα μπορουσαν ολα να ειχαν γινει απο την αρχη τοσο αλιως

απλα πεθαναν

απλα τωρα εχουμε εμας

απλα κλαιμε

απλα τωρα ειμαστε μαζι και προχωραμε

περασαμε τοσα αλλωστε!

δεν ξερω....

[giota]

DissolvedGirl πιστεύω και εγώ ότι αυτά που σου είπε η boubourina είναι σωστά.Η μητέρα σου έχει χάσει δυο παιδιά και τον πατέρα σου,ενω είχε άλλο ένα παιδί που έπρεπε να φανεί δυνατή.Προσπάθησε να σε προφυλάξει απο τόσο πόνο.Εκανε πέτρα την καρδιά της σίγουρα ζούσε για σένα και έτρεμε.Η ζωή δυστυχώς παίζει άσχημα παιχνίδια και μπορεί να κάνεις λάθος χειρισμούς.Ομως άλλο να το λέμε εμείς και άλλο να το ζεί η ίδια.Ισως πορούσε να χειριστεί όλο αυτό καλύτερα.Ισως τρέμει στην ιδέα ότι πρέπει να σου αποκαλύψει τόσα και να ξαναζήσει τόσο επώδυνες καταστάσεις,γι\'αυτό θέλει ανθρώπους γύρω της.Καλύτερα να προσπαθήσετε να μιλήσετε οι δυο σας να κλάψετε αγκαλιά να μην τρέμει στην ιδέα μήπως φύγεις.Η μητέρα σου θέλει να είσαι καλά.Γι\'αυτό πρέπει να κάνετε υπέρβαση και οι δυο σας να ανοιχτείτε και εσύ να συνεχίσεις τις σπουδές σου όπου θες.Οταν η μητέρα σου σιγουρευτεί ότι είσαι καλά ότι δεν υπάρχουν μυστικά πιστεύω ότι θα μαλακώσει η καρδιά της και θα χαίρετε να προοδεύεις.Πραγματικά πλησίασέ την και μιλήστε σαν ενήλικες είσαι πολύ δυνατό παιδί θα δείς πόσο θα ανακουφιστείς και εσύ.Θα λύσεις τις απορίες σου και η ίδια θα λυτρωθεί.Σου εύχομαι το καλύτερο

[DissolvedGirl]

Πάω... ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά, γιατί από το άγχος και τη στενοχώρια έχω βγάλει και αυτά τα μικρά σπυράκια που και δεν μπορείς να τα σπάσεις, και πονάνε μονο που τα ακουμπάς.

Είχα ένα όνειρο σήμερα, ότι όλοι ήταν μαζεμένοι σε μια παρέα όχι για να προφυλάξουν τη μητέρα μου η να συγκρατήσουν εμενα, αλλα για να μου ζητήσουν συγγνώμη και να μου προσφέρουν ένα σωρό δώρα... βρε λες?

Αχ ευσεβείς πόθοι...

[πανος12345]

Originally posted by DissolvedGirl
Πάω... ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά, γιατί από το άγχος και τη στενοχώρια έχω βγάλει και αυτά τα μικρά σπυράκια που και δεν μπορείς να τα σπάσεις, και πονάνε μονο που τα ακουμπάς.

Είχα ένα όνειρο σήμερα, ότι όλοι ήταν μαζεμένοι σε μια παρέα όχι για να προφυλάξουν τη μητέρα μου η να συγκρατήσουν εμενα, αλλα για να μου ζητήσουν συγγνώμη και να μου προσφέρουν ένα σωρό δώρα... βρε λες?

Αχ ευσεβείς πόθοι...

εχεις να δωσεις μια μαχη με το στενο σου περιβαλλον και ειμαι σιγουρος οτι θα την κερδισεις αν υπερασπιστεις το δικαιωμα σου να κανεις αυτο που σου λεει η συνειδηση σου και οχι αυτο που επιβαλουν οι αναγκες αλλων...
Κανε διαλογο μαζι τους και αφησε να φανει οτι εσυ εχεις τωρα αυτοελεγχο και μπορεις να παρεις σωστες αποφασεις για την συνεχεια της δικης σου ζωης

[DissolvedGirl]

Δεν γυρίζω εγώ πίσω στο τρελοκομείο της μάνας μου να με χειραγωγεί με τύψεις και να ορίζει τη ζωή μου με βάση τις δικες της προσδοκίες, που να σκάσει και αυτή και όλοι τους. Έφυγα, τέλος αυτό ήταν, τα μαζεύω και πάω Λονδίνο.
Ευχαριστώ για όλα παιδιά, να\'στε καλά.

[zinovia]

Τι συναιβη, πως σε αντιμετωπισαν?

[researcher]

Originally posted by DissolvedGirl
Δεν γυρίζω εγώ πίσω στο τρελοκομείο της μάνας μου να με χειραγωγεί με τύψεις και να ορίζει τη ζωή μου με βάση τις δικες της προσδοκίες, που να σκάσει και αυτή και όλοι τους. Έφυγα, τέλος αυτό ήταν, τα μαζεύω και πάω Λονδίνο.
Ευχαριστώ για όλα παιδιά, να\'στε καλά.

εγινε κατι?

εγιναν πολλα?

εγινε το συμβουλιο?



αντε πες καμια κουβεντααααααααα

[DissolvedGirl]

Τι να σας πω, κλάμα και οδυρμός, είμαι ακόμα πυρ και μανια με την όλη κατάσταση. Εν ολίγοις γιατί αυτή τη στιγμή προσπαθώ να αποφασίσω που θα φύγω διακοπές αυτή την εβδομάδα με κλειστά κινητά για να μη με βρίσκει κανεις...

Μαζευτήκαμε ομολογουμένως όλη η παρέα, ΟΛΗ όμως όχι μονο οι συγγενείς, ήταν και οι νονοί μου εκεί, και η φίλη της μητέρας μου που ανέφερε τον αδερφό μου στην αρχή... 11 άτομα συνολικά. Στην αρχή ήμασταν λίγο μαγκωμένοι αλλα κυλούσε η συζήτηση, μετά αφού φάγαμε ωραία και καλά περάσαμε στο σαλόνι, πρώτου πει κανεις οτιδήποτε, δήλωσα πολύ σταθερά και χωρίς πολλά πολλά πως επειδή ξέρω τι θα ειπωθεί, ξεκαθαρίζω τη θέση μου πως δεν εγκρίνω ούτε τον τόπο ούτε τον τρόπο και να μην περιμένουν ούτε συμμετοχη ούτε συγχώρεση, απλά το κάνω γιατί ελπίζω πως, αφού ξελαφρώσουν μερικές συνειδήσεις, και αφού λάβω και άλλες πληροφορίες, θα μπορέσω να ανταπεξέλθω εγώ στον δικό μου χρόνο. Τους πάγωσα λίγο να σας πω την αλήθεια, αλλα δε γινόταν αλλιώς, και τελικά η θεία μου έλαβε τον λόγο και είπε πως θέλουν να μου ζητήσουν συγγνώμη για όσο πόνο μου προκάλεσαν, πως και ο δικός τους πόνος ήταν ασήκωτος ιδιαιτερα όταν πέθανε ο πατέρας μου που ήταν σπανιος άνθρωπος, και πως όλοι ανεξαιρέτως στο δωμάτιο μπορούν να μου εγγυηθούν πως ο,τι έκανε η μητέρα μου το έκανε από αγάπη. Μου είπε η μητέρα μου ποσο υπέφερε βλέποντας με να υποφέρω από τις αμφιβολίες αλλα όπου ρωτούσε, όλοι της έλεγαν πως αφού έφτασα ως εδώ, καλύτερα να μου αποκαλύψει την αλήθεια αφού ενηλικιωθώ, πως κάθε βραδυ προσευχόταν για μια λύση, πως ήταν σε αδιέξοδο γιατί ήξερε πως αν μου έλεγε τι συνέβαινε μπορεί να την ξέκοβα από την ψυχή μου για πάντα, και την ίδια στιγμή η συγκάλυψη αυτή με απομάκρυνε όλο και περισσότερο από εκείνη... πολύ κλάμα, περισσότερο έκλαιγα γιατί έβλεπα τη μαμά μου να κλαίει παρα για αυτά που άκουγα.

Εγώ δεν είπα και πολλά, απλά στην αρχή κάθε φορα που κάποιος υπερασπιζόταν με μάλλον υπερβάλλοντα ζήλο τη μητέρα μου, έλεγα μια από τις παρακάτω ατάκες \"...και ποιο κομμάτι του να με πείσετε πως δεν είμαι στα συγκαλά μου ήταν \"για το καλο μου\" ακριβώς;\" \"...και από ποιο σημείο και μετά η αδυναμία του να παραδεχτεί ένα ψέμμα πιστεύετε πως βγήκε εκτος ελεγχου, από όταν έπαθα κατάθλιψη η όταν άρχισα τα φάρμακα\" και αλλα τέτοια. Αφού ξεκαθάρισα με τη στάση μου πως δεν μασάω πια το παραμύθι \"ήταν για το καλο σου\" η μητέρα μου παραδέχτηκε επιτέλους πως έφτασε στα άκρα επειδή φοβόταν ότι θα τη μισήσω αν τα μάθαινα όλα στον εφηβεία γιατί ήμουν αντάρτισσα, και είχα και εγώ υποφέρει πολύ, και προσπαθούσε μονο να με κρατήσει διπλα της με οποιον τρόπο μπορούσε... αισθανθηκα άσχημα ακούγοντας τόσες μαρτυρίες για το ποσο πόνεσε η μητέρα μου τόσα χρονια, και ποσο τραγικό είναι τώρα που έχει μείνει μονη της. Κλάψαμε, φιληθήκαμε, ορκιστήκαμε πως θα προσπαθήσουμε να ξαναβρούμε την αγάπη που στερήθηκε η οικογένεια μας, πως μαζί είμαστε δυνατές σαν γροθιά και δεν μας νικάει κανεις, και καθίσαμε αγκαλιασμένες για κάμποση ώρα. Έφυγαν και μερικοί συγγενείς οποτε είχαμε περισσότερο χώρο για να μείνουμε οι 2 μας λίγο σε μια γωνίτσα, και ένιωσα σαν μικρούλι παιδάκι που με είχε στα χερια της η μαμά μου και με έσφιγγε... αχ ποσο δυνατά με έσφιγγε στην αγκαλιά της.

E και πάνω που νόμιζα πως τελειωσε η συζήτηση, ο,τι άλλο είναι να πούμε θα το συζητήσω μονη μου με τη μητέρα μου κάποια στιγμή, και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου να φύγω, με ρώτησε ο θείος μου αν έχω να μεταφέρω πολλά πράγματα γιατί θα είναι εδώ αυτή την εβδομάδα να βοηθήσει... ειλικρινά δεν θυμάμαι πως άρχισε ο καβγάς, είμαι ακόμα με τρέμουλο. Απλά σε λίγα λεπτά βρέθηκα να συζητάω να ξαναμετακομισω πίσω με την μητέρα μου για να μην είναι μονη της... να πάρω μεταγραφή στη Νομική γιατί εκεί έπρεπε να δηλώσω και μου πάει και εκείνη τελειωσε Νομική, και θα μπορεί να με βοηθήσει με τα μαθήματα, και έχουμε μιλήσει με κάποιον να μεσολαβήσει... να πουλήσω τη σακαράκα μου αφού μπορώ να χρησιμοποιώ το δικό της αμάξι και γιατί να πληρώνουμε 2 ασφάλειες... και μετά πάνω στον καβγά άκουσα και τα θεϊκά, πως εκείνη με μεγάλωσε στα μετάξια (είναι B.Π.) και εγώ προτιμάω τις παράγκες με όλους τους αλλοδαπούς από πείσμα... πως αρρώστησα επειδή μένω μονη μου και προφανώς δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου οποτε καλύτερα να γυρίσω πίσω...

Αστο δεν μπορώ καν να γράψω άλλο αυτή την στιγμή, μπορείτε να υποθέσετε το τι επακολούθησε.

[zinovia]

Να κανεις αυτο που επιθυμεις στη ζωη σου.Τοτε μονο θα εισαι ευτυχισμενη..Και οταν σε δει και η μητερα σου να στεκεσαι γερα στα ποδια σου, ευτυχισμενη στη ζωη που διαλεξες, τοτε θα ειναι και αυτη, ηρεμη και ευτυχισμενη...

[giota]

Καμμιά φορά άλλο θες να πείς και άλλο λες ή το παίρνει κάποιος στραβά.Η θέση της μητέρας σου ήταν δύσκολη είναι σίγουρο ότι σε λατρεύει λάθη έγιναν και αυτά δεν αλλάζουν.Το καλύτερο πια είναι να μιλάτε οι δυό σας χωρίς την μεσολάβηση τρίτων.Πιστεύω ότι η μητέρα σου ήταν τρομοκρατημένη γι\'αυτό και είχε τόσα άτομα κοντά της.Εχεις χίλια δίκια αλλά δεν έγιναν όλα με κακό σκοπό.Προσπαθείστε και οι δυο να ηρεμήσετε και σιγά σιγά να μιλήσετε για όλα.Πέρασε τέτοιο δράμα αυτή η γυναίκα που για να μεγαλώσει εσένα ίσως έγινε πέτρα η καρδιά της.Μέσα στον φόβο της μην σε χάσει μπορεί να ειπωθούν και λόγια που δεν θα έπρεπε.Κοίτα την ψυχική σου ηρεμία γιατί είσαι αξιόλογο παιδί και σίγουρα τρέμει για σένα