Προστασία εναντίον Αλήθειας, σημειώσατε 1

[DissolvedGirl]

Γράφω αυτό το θέμα εδώ γιατί δεν ξέρω που αλλου θα μπορούσα να το ξεκινήσω. Σκέφτηκα την κατηγορια φοβίες, αλλα είναι φόβος για τη δικη μου αντίδραση περισσότερο, σκέφτηκα την κακοποίηση, αλλα με τρομάζει ο ορος. Ζητω συγγνώμη αν θα κολλούσε κάπου αλλου αλλα έχω ξεκινήσει να το γράφω τόσες φορες πια που ακόμα και το τελειομανές κομμάτι του εαυτού μου σταμάτησε να ενδιαφέρεται.

Από που να ξεκινήσω, ιδέα δεν έχω. Ας πάω από κάτι γενικό.
Σιχαίνομαι τους γιατρούς. Όλους τους γιατρούς, και ακόμα περισσότερο τους ψυχολόγο/ψυχιάτρους, γιατί από αυτούς έχω δοκιμάσει την αφρόκρεμα. Και δεν τους σιχαίνομαι, αυτό είναι λάθος ορος. Τους μισώ. Από τον πρώτο μου ψυχολόγο στα 12 μέχρι τον τελευταίο μου ψυχίατρο το Μάη, κανένας δεν αξίζει ούτε την καλημέρα μου. Όσοι δε μου είπανε ψέματα προσπάθησαν να με απομακρύνουν από την αλήθεια ή να αλλάξουν το θέμα ή να με κάνουν να συζητήσω για καταστάσεις που δεν ήταν της προτεραιότητας μου.

(Ok γνωρίζω ότι μόλις έγραψα μια απίστευτα σκληρή και άτοπη γενικολογία αλλα πραγματικά, αφιλτράριστα, αυτά είναι τα λόγια μου. Και παρόλο που η μισή νιώθω έτοιμη να εκραγώ, δε μπορώ να μη μείνω έκθαμβη από το πως ένα άλλο κομμάτι μου δεν ενδιαφέρεται καν, σαν τίποτα από όλα αυτά να μη συνέβη σε εμενα)

Πρόσφατα ανακάλυψα ότι όλοι μου οι γιατροί, με προτροπή της μητέρας μου, είχαν στην κατοχή τους γνώσεις για εμενα που εγώ αγνοούσα, και είχαν οδηγίες από τη μητέρα μου, σε περίπτωση που ένα συγκεκριμένο θέμα ανερχόταν στη συζήτηση, να με κάνουν να πιστέψω ότι όλα ήταν της φαντασίας μου ή όνειρα, και όχι αναμνήσεις. Ήξερα έτσι και αλλιώς ότι τουλάχιστον οι μισοί από τους γιατρούς που με έχουν στείλει κατά καιρούς, είχαν συνομιλίες με τη μητέρα μου σχεδόν μετά από κάθε μας συνάντηση, κατά τις οποιες της έλεγαν τα πάντα με το νί και με το σίγμα, αλλα πραγματικά δε με ενδιέφερε και πολύ, γιατί όσο περισσοτερους άλλαζα, δεν πίστευα ότι κάποιος από αυτούς είχε έστω και την παραμικρή δυνατότητα να με βοηθήσει. Για αυτό και συνέχιζα αυτό το θέατρο του παραλογου, αλλα τέτοιο βαθμό συγκάλυψης και μυστικών συνεννοήσεων ούτε σε Μασονία δε περίμενα. Και ο λόγος για τον οποιο άλλαζα ψυχολόγο/ψυχιάτρους κάθε λίγο καιρό είναι ότι, όσους δεν σούταρα εγώ γιατί τους έβρισκα μη πρακτικούς, τους άλλαζε η μητέρα μου γιατί διαφωνούσαν με τη τακτική της.

Και θέλω να ξεσπάσω, θέλω να βγω στο δρόμο και να ουρλιάξω για τις ατέλειωτες ώρες κλάματος που έχω περάσει για αυτό το θέμα, αλλα πριν το κάνω, πρέπει να ρωτήσω.
Ένα ψέμμα που έχει σκοπό να προφυλάξει κάποιον από μια επίπονη αλήθεια που πρακτικά δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι, είναι πράγματι μεμπτό; ‘Η η αλήθεια πρέπει να λέγεται ανεξαρτήτως ηλικίας και αντιδράσεων, ακόμα και αν, ψυχολογικά και πνευματικά , αλλάζει τα πάντα με τον πιο πρωτοφανή τρόπο;

[Ολα_ειναι_δανεικα]

Εξαρταται απο το ποσο δυνατος ειναι καποιος ωστε να αντεξει μια σκληρη αληθεια.

[DissolvedGirl]

Ας υποθέσουμε ότι έχεις τη δυνατότητα να αποκαλύψεις την αλήθεια σε ένα παιδάκι 4 χρονων, και κατέχεις αυτή τη δυνατότητα μέχρι να γίνει ενήλικας στην ηλικία των 19. Ας υποθέσουμε επίσης ότι σε αυτά τα 15 χρονια, το εν λόγω άτομο έχει φτάσει τόσο κοντά στην αλήθεια που το μονο που λείπει είναι να ρωτήσει ευθέως. Και ας υποθέσουμε τέλος πως επιλεγεις να αποκρύψεις την αλήθεια... μέχρι ποσο μακρυά θα φτάσεις για να μην αποκαλύψεις το ψέμμα σου; Ποσα ακόμα ψέμματα θα πεις, πόσους ακόμα θα μπλέξεις, σε τι extreme μέσα θα καταλήξεις για να κοιμίσεις το ένστικτο του αλλου που τον κάνει να θυμάται και να ρωτάει ξανά και ξανά, ώστε να μην ανακαλύψει την αλήθεια που εσύ επέλεξες ότι είναι πολύ επίπονη;

[Empneustns]

τι θα κανες αν ησουν εσυ μητερα και ειχες ενα παιδι σαν και σενα;

[Remedy]

κατ αρχας, μην αγχωνεσαι για την τοποθετηση του θεματος.
αν εχεις κανει καποιο λαθος, οταν βαλει ηλεκτρικη η σιλια θα στο συμμαζεψει...

κατα δευτερον οσα μας λες ειναι πολυ σημαντικα για την ζωη σου και την πορεια σου κι ακομα πιο σημαντικο το οτι εχεις την διαθεση να τα μοιραστεις.

αν συνεβαινε αυτο που μας περιγραφεις με την μαμα σου και τους ψυχολογους, το βρισκω τραγικο, αθλιο...αν εισαι σιγουρη οτι συνεβαινε ετσι. με τον τροπο που το καταλαβες και το περιγραφεις.
γιατι αλλο να καθοδηγειται ο ψυχολογοςαπο τη μανα σου και να παιρνει αναφορα χαρτι και καλαμαρι και μαλιστα οδηγιες γιααπαντησεις που θα σου δινει κι αλλο να εχει επικοινωνια με τον ψυχ και να της λεει αυτος οτι νομιζει οτι χρειαζεται για να την βοηθησει στην σχεση σας.
απ οτι καταλαβα γινοταν το πρωτο, κι αν ηταν ετσι ειναι καταπτυστο γεγονος και διπλη προδοσια στο προσωπο σου...ειναι δικαιολογημενη η αγανακτηση σου και φανταζομαι οτι εχεις πει τις σκεψεις σου αυτες και στην μητερα σου.

ομως
μεγαλωνοντας, κι αν θεωρεις ακομα οτι μπορει να χρειαζεσαι βοηθεια ενος ψυχ, εχεις πλεον την ευχερεια να τον επιλεξεις εσυ , να πας μονη και να μην ξερει καν το περιβαλλον σου ποιος ειναι αυτος.
το ξερεις οτι υπαρχουν και αριστοι επιστημονες, δεν ειναι ολοι αχρηστοι.

θελεις να πεις τον αρχικο λογο που σε οδηγησε να ζητησεις βοηθεια?

το ερωτημα σου ειναι λιγο γενικο. θελεις να γινεις πιο συγκεκριμενη?η εστω να δωσεις ενα παραδειγμα ασχετο με σενα αλλα αντιστοιχης βαρυτητας?
γενικα ομως μιλωντας,οχι...δεν πρεπει να λεγετι η αληθεια σε οποιαδηποτε ηλικια με οποιοδηποτε κοστος.υπαρχουν τροποι και ηλικιες συγκεκριμενες που μπορουν η δεν μπορουν να ειπωθουν μερικες αληθειες....βεβαια,ασχετως αποτελεσματος, νομιζω οτι πρεπει καποιος να συνυπολογιζει και τις καλες προθεσεις....ετσι...για να μην ειμαστε αδικοι με τους αλλους.μονο που ως γνωστον, ο δρομος για την κολαση ειναι στρωμενος με καλες προθεσεις.....

[Remedy]

Originally posted by DissolvedGirl
Ας υποθέσουμε ότι έχεις τη δυνατότητα να αποκαλύψεις την αλήθεια σε ένα παιδάκι 4 χρονων, και κατέχεις αυτή τη δυνατότητα μέχρι να γίνει ενήλικας στην ηλικία των 19. Ας υποθέσουμε επίσης ότι σε αυτά τα 15 χρονια, το εν λόγω άτομο έχει φτάσει τόσο κοντά στην αλήθεια που το μονο που λείπει είναι να ρωτήσει ευθέως. Και ας υποθέσουμε τέλος πως επιλεγεις να αποκρύψεις την αλήθεια... μέχρι ποσο μακρυά θα φτάσεις για να μην αποκαλύψεις το ψέμμα σου; Ποσα ακόμα ψέμματα θα πεις, πόσους ακόμα θα μπλέξεις, σε τι extreme μέσα θα καταλήξεις για να κοιμίσεις το ένστικτο του αλλου που τον κάνει να θυμάται και να ρωτάει ξανά και ξανά, ώστε να μην ανακαλύψει την αλήθεια που εσύ επέλεξες ότι είναι πολύ επίπονη;

εδω ισως υπαρχει κατι αλλο.....
ισως η αποκαλυψη της αληθειας ηταν πιο επιπονη για την μητερα απο οσο ηταν η ιδια η αληθεια για το παιδι....

[DissolvedGirl]

Originally posted by Empneustns
τι θα κανες αν ησουν εσυ μητερα και ειχες ενα παιδι σαν και σενα;

Εγώ δε θα μπορούσα ποτε να φτάσω σε τόσο τρελα επίπεδα για να μην παραδεχτώ ότι είπα ψέμματα κάποτε και για να μη φανώ ψεύτρα, συνέχισα το ίδιο παραμύθι όσο μεγάλωνε το παιδί μου και με ρωτούσε για την αλήθεια εντελώς τυχαία, από πράγματα και περιστάσεις που το ίδιο παρατήρησε... και σίγουρα είναι καλύτερο να παραδέχεσαι το ψέμμα σου από το να στο ξεσκεπάζουν άλλοι.

Originally posted by Remedyαν συνεβαινε αυτο που μας περιγραφεις με την μαμα σου και τους ψυχολογους, το βρισκω τραγικο, αθλιο...αν εισαι σιγουρη οτι συνεβαινε ετσι.

W είμαι σίγουρη ότι συνέβαινε έτσι. Δεν γίνεται, σε 7 χρονια ψυχανάλυσης, όταν γυρνούσα από τη συνάντηση να με ρωτούσε η μάνα μου για τι πράγματα μίλησα, να προσθέτει \"μα καλά, δεν ανέφερες αυτό η εκείνο\" και εντελώς συμπτωματικά, την επομενη εβδομάδα, ο ίδιος ο ψυχοτετοιος να άρχισε συζήτηση για αυτό και εκείνο. Ούτε να συζητάω για ένα θέμα και ο γιατρός να με ρωτάει \"είσαι σίγουρη ότι έγινε έτσι; μήπως έγινε αλλιώς;\" και να μου παραθέτει την οπτική της μητέρας μου μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Πιστεύω στη θεα Τύχη αλλα όχι και έτσι.

Originally posted by Remedy
εδω ισως υπαρχει κατι αλλο.....
ισως η αποκαλυψη της αληθειας ηταν πιο επιπονη για την μητερα απο οσο ηταν η ιδια η αληθεια για το παιδι....

Αυτό σίγουρα, δεν το συζητάω. Τώρα που ξέρω ακριβώς τι συνέβη, καταλαβαίνω ότι το όλο θέμα ήταν τραγικό για εκείνη και ίσως εμενα να μη με επηρέαζε τόσο, όσο ας πούμε το γεγονός ότι έγινε τερατώδης προσπάθεια συγκάλυψης. Αυτό με καίει, το ποσο πολύ προσπάθησε όλος μου ο περίγυρος (τον οποιο δεν κατηγορώ, ήταν οικογενειακό θέμα και έκαναν ότι τους ζήτησαν οι γονείς μου) αλλα ακόμα περισσότερο οι υποτιθέμενοι \"επαγγελματίες\" που έβαζαν ως πρώτη αξια της συνεργασίας μας την εμπιστοσύνη.

Originally posted by Remedyβεβαια,ασχετως αποτελεσματος, νομιζω οτι πρεπει καποιος να συνυπολογιζει και τις καλες προθεσεις....ετσι...για να μην ειμαστε αδικοι με τους αλλους.μονο που ως γνωστον, ο δρομος για την κολαση ειναι στρωμενος με καλες προθεσεις.....

Κατανοώ ότι, όταν ήμουν σε μικρή ηλικία, οι επιλογές του να μου πει την αλήθεια η όχι ήταν μάλλον ισοδύναμες, και επέλεξε την οδό που ήταν πιο δύσκολη για την ίδια, να προφυλάξει δηλαδή το τεκνο της από ένα δυσάρεστο γεγονός που κατά πασα πιθανότητα θα άλλαζε τη παιδική μου ηλικία για πάντα.
Το πρόβλημα όμως έγκειται στο ότι εγώ πάντα ήξερα. Η μάλλον όχι ήξερα, πάντα διαισθανόμουν, ακόμα και θυμόμουν κομμάτια της αληθειας. Ρωτούσα, αφελώς όταν ήμουν μικρή, πιο συνειδητοποιημένα όσο μεγάλωνα, αν και όχι εντελώς σίγουρη για το τι ακριβώς συνέβαινε. Και από το σημείο όπου ήταν φανερό ότι δεν ήμουν όσο αγνοούσα όσο θα χρειαζόταν για να συνεχίσουν να μου κρύβουν την αλήθεια (για την ακρίβεια, υπέφερα από αυτό), δεν έγειρε πια η πλάστιγγα στο να μου αποκαλύψουν τι στο καλο συνέβη από το να προσπαθούν να με πείσουν ότι είμαι τρελή και έχω παραισθήσεις;

Όσο για ένα παράδειγμα σχετικής βαρύτητας, το μονο που μπορώ να σκεφτώ είναι να σου πει η μητέρα σου ότι ο μπαμπάς δεν είναι πια μαζί μας σε αυτόν τον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα έχουν χωρίσει και δε θέλει ο ίδιος να έχει καμια επαφή μαζί σου. Ίσως η δικη μου περίπτωση να είναι κάπως πιο ελαφριά, αλλα έτσι όπως τη βιώνω αυτή τη στιγμή, και με όλα τα παρελκόμενα, δεν είμαι σίγουρη.

[Remedy]

αν το παραδειγμα σου ειναι κοντα στην πραγματικοτητα, το θεμα θελει σκεψη...
για ενα μικρο παιδακι ειναι πολυ βαρυ πραγμα η απορριψη, δεν μπορεις να του πεις \"ο μπαμπας αδιαφορει για σενα.\" πρεπει να του πεις κατι αλλο....αυτο που δεν ξερω ειναι αν το κατι αλλο ειναι οτι πεθανε βεβαια.....ισως να πρεπει να βρεις σοβαρες τεχνικες δυσκολιες του πατερα για την συναντηση αυτη που να μην ειναι στο χερι του να ξεπερασει οπως πχ, \"ο μπαμπας επρεπε να δουλεψει στην αυστραλια και δεν μπορει να ερθει\"δεν ξερω τι...
αυτα βεβαια ισχυουν μεχρι καποια ηλικια, οχι μεχρι τα 19...νομιζω οτι μετα τα 9-10 και ειδικοτερα αν το παιδι ρωταει και θυμαται, η αληθεια πρεπει να αποκαλυφθει με καποιον τροπο....
αυτο που με τπτ δεν μπορεις να κανεις ειναι να κανεις το παιδι να αμφιβαλει για την λογικη του...αυτο το βρισκω τραγικο...αν θυμαται, πρεπει να το αντιμετωπισεις, να του αποκαλυψεις την αληθεια η μερος της αληθειας..

[DissolvedGirl]

Καλά ας μην το ταλαιπωρώ άλλο και μπερδευτούμε περισσότερο, ιδού η ιστορία.

Πραγματικά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, φοβόμουν τους κεραυνούς όταν είμαι σε κλειστό χώρο. Αν είμαι έξω, χαίρομαι να πλατσουρίζω στη βροχή, αν είμαι μέσα, τρέμω σαν το ψάρι, κρύβομαι κάτω από τα σκεπάσματα και βάζω τα κλάματα.
Επίσης από πολύ μικρή αναρωτιόμουν πάντα γιατί όλοι στην οικογένεια μου ανήκουν σε οικογένειες με 2 η 3 η και παραπάνω παιδιά, και εγώ βγήκα μοναχοπαίδι. Μάταια παρακαλούσα τους γονείς μου να μου κάνουν ένα αδελφάκι, έφτασα μέχρι να λέω στο σχολειο μου ότι η μαμά μου περιμένει παιδί (και όταν το αντιλήφθηκαν οι δικοί μου, μου άλλαξαν σχολειο) και πάντα έκλαιγαν και μου έλεγαν ότι εγώ κάνω για 10, οποτε και εγώ σταματούσα και χαιρόμουν. Όσο μεγάλωνα βεβαια καταλάβαινα πως αυτά τα πράγματα είναι τυχαία και σταμάτησα να ρωτάω, αλλα μου είχε εντυπωθεί διά πάντως ότι θα έπρεπε και η δικη μου οικογένεια να είναι πολυμελής, και όχι λειψή όπως κατέληξε.
Και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου όμως, νιώθω εντελώς μονη μου, χαμένη, εγκαταλελειμμένη, παρα την αμείωτη φροντίδα των γονιών μου και ιδιαιτερα του πατέρα μου. Θυμάμαι να είμαι 4 η 5 χρονων, στο νηπιαγωγείο πάντως, και να κλαίω πίσω από τη πόρτα μου με το πρόσωπο στον τοίχο γιατί... δεν ξέρω γιατί, αλλα θυμάμαι πως ένιωθα ότι μου είχαν πάρει η είχα χάσει κάτι μεγάλο, κάτι πολύ σημαντικό, και το ήθελα πίσω.

Στα 12 μου έχασα τον πατέρα μου από δυστύχημα, και μεγάλωσα με τη μαμά μου, με την οποια μέχρι τότε δεν είχαμε και πολύ στενή επαφή. Γενικά είναι σκληρός άνθρωπος (το οποιο ανακάλυψα πρόσφατα ότι δεν ήταν μονο λόγω χαρακτήρα αλλα και συγκυριών) και είναι πολύ δυναμική και πρακτική, επιμονη και πεισματάρα, που την κάνει και πολύ αποτελεσματική και σταθερή στις απόψεις της. Μπορεί να σκοτωνόμαστε συχνά, αλλα δούλεψε παλικαρίσια και η οικογένεια μας δεν υστέρησε σε τίποτα, και για αυτό της βγάζω το καπέλο.

Η μητέρα λοιπόν αποφάσισε να υπάρχει κάποιος ψυχολόγος στη ζωή μου για να με βοηθήσει να διατηρήσω την ψυχολογική μου ισορροπία. Από την πρώτη ταξη του γυμνασίου και μια φορα κάθε εβδομάδα περνούσα μιάμιση ώρα με κάποιον ψυχό-κάτι μιλώντας περί ανεμων και υδάτων, αλλα περισσότερο για τις απόψεις μου περί θανάτου και αν ο χαμός του πατέρα μου με έκανε να θέλω να απομονωθώ, μου έφερνε στο νου άλλες, τραγικές σκέψεις κτλ. Και σε κάθε έναν από αυτούς, εν μέσω συζητήσεων, ανέφερα το πως αισθανόμουν όταν ήμουν μικρή, ότι από τη μια μέρα που αισθανόμουν ότι είχα κάποιον μεγαλύτερο να με προσέχει, την άλλη ένιωθα πιο μονη μου από ποτε, καθώς και κάποια “όνειρα” που είχα ότι ήμουν εγκλωβισμένη κάπου και πάνω μου υπήρχε κόκκινο, και έξω υπήρχε κόκκινο και γκρι και πολυς θόρυβος, και εγώ δεν μπορούσα να αποφασίσω αν έπρεπε να βγω από εκεί που ήμουν η να μείνω μέσα. Με καμια απολύτως εξαίρεση, με την αναφορά αυτού του γεγονότος, όλοι οι γιατροί άλλαζαν τελείως συμπεριφορά απέναντι μου, ενδιαφέρονταν πιο πολύ και γενικά με κάναν να αισθάνομαι σαν να ήμουν πολύ ειδική περίπτωση, το οποιο με έκανε να νιώθω εντελώς άβολα.

Σε κάποια στιγμή στη πρώτη λυκείου, είχαμε μια εργασία στα αγγλικά να γράψουμε μια μικρή ιστορία για ένα από τα μυστήρια της ζωής, της επιλογής μας. Όντας ένα μικρό gothάκι, και με το μόνιμο παράπονο που δεν είχα αδερφάκι να μοιραστούμε το βάρος, έγραψα μια ιστορία για έναν υποτιθέμενο μεγαλύτερο αδερφό ο οποιος όμως τελικά πέθανε (ξέρω, από όλα τα θέματα της ζωής εγώ διάλεξα το θάνατο, είπαμε ήμουν λίγο πειραγμένη), και έκανα το λάθος να το αναφέρω και στον ψυχίατρο που έβλεπα εκείνον τον καιρό, ο οποιος να σημειώσω εδώ θεωρείται TOP στη περιφέρεια Αττικής. Για να τελειώνει αυτή η διήγηση, σε 2 εβδομάδες άρχισα θεραπεία με χαπάκια γιατί \"προφανώς έχω εμμονη με το θάνατο και τα όνειρα μου έχουν επηρεάσει το υποσυνείδητο μου, που πιστεύει πως πραγματικά είχα κάποτε αδέρφια\".

Το ποσο υπέφερα εκείνη τη περίοδο, δε μπορώ να το βάλω σε λέξεις. Από τη μια είχα τον εαυτό μου να ωρύεται και να με πιέζει με ο,τι μέσα είχε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν κολλάει στην όλη υπόθεση... και από την άλλη είχα έναν στόλο από άτομα που, θεωρητικά τουλάχιστον, είχαν μονο στόχο την ψυχολογική μου υγεία και ισορροπία. Το μυαλό μου ήταν σε αδιέξοδο, δεν ήξερα ποιον να πιστέψω, πέρασα το μισό καλοκαίρι του 2006 με μια πρώτης τάξεως κατάθλιψη, έβγαινα από το δωμάτιο μου μονο για να πάω στην τουαλέτα, πατζούρια κλειστά, το ίδιο CD να παίζει ξανά και ξανά, καθόλου φαγητό, ελάχιστο νερό, και εγώ κλεισμένη μέσα σε 4 τοίχους να κλαίω νυχθημερόν και να προσπαθώ να καταλάβω γιατί, ενώ όλοι γύρω μου φαίνεται να θέλουν το καλο μου, ο εαυτός μου αντιδράει τόσο βίαια, το μυαλό μου δε με αφήνει να επαναπαυθώ καθόλου... και τελικά έκανα το λάθος και εμπιστευτηκα τη πλειοψηφία, και πείσθηκα ότι ήμουν τρελή, ότι έπασχα από φαντασιώσεις, και ότι καλο θα ήταν να ξεκινήσω την αγωγή. Σταμάτησα να μιλάω για αυτές μου τις σκέψεις, και επικεντρώθηκα σε θέματα όπως \"η μητέρα μου διαβάζει το ημερολόγιο μου και με θεωρεί τσουλί\" και τα λοιπά.

Και φτάνουμε στο Μάιο του 2009, όπου οι αποκαλύψεις άρχισαν να πέφτουν σαν μπουνιές σε τελικό πυγμαχίας. Σε ένα δείπνο που έκανε η μαμά μου στο σπίτι της και πήγα να τη βοηθήσω (δε μένουμε μαζί από τότε που πέρασα πανεπιστήμιο), και εκεί που συζητούσαν κάτι φίλες της για την κόρη μιας άλλης που είχε γεννήσει δίδυμα, γυρνάει η κολλητή της μαμάς μου και με ρωτάει στο άσχετο \"εσύ τον θυμάσαι καθόλου τον αδερφό σου\"; Εγώ έμεινα λίγο μαλάκας, η μαμά μου τη φώναξε να βοηθήσει και πληροφοριακά, είχα φάει τέτοια πλύση εγκεφαλου και είχα πιέσει τον εαυτό μου τόσο πολύ να μην ξανακάνει τέτοιες σκέψεις, που ξέχασα το σχόλιο μέχρι το τέλος της βραδιας. Λίγες μέρες αργότερα συζητούσα με τη μαμά μου που θέλει να κάνει μια εγχείριση αλλα φοβάται γιατί έχει αλλεργία στη νάρκωση, και σαν κεραυνός εν αιθρια, μου λέει \"...και έχω κάνει 3 καισαρικές εγώ, δε φοβάμαι το νυστέρι...\" Και η πλακα είναι ότι και πάλι το αφησα να περάσει... για 3 δευτερόλεπτα, όσο χρειάστηκε το μυαλό μου να μαζέψει ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ από τότε που ήμουν 12 μέχρι τώρα στα 19, και να τη ρωτήσω \"Καλά, αν εγώ βγήκα στη 1, ποιος βγήκε στις άλλες 2;\"

Δεν περίμενα να μου απαντήσει. Της έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα κατευθείαν τηλέφωνο τη γιαγιά μου. Περιττό να σας πω ότι μου έκανε τον κινέζο στην αρχή \"έλα τώρα, δε νομίζεις ότι αν είχες και αλλα αδερφάκια θα το ήξερα\" και όταν της είπα ότι κάτι μου πέταξε η μαμά, το γύρισε σε \"α τότε δεν ξέρω, ρωτα τη μητέρα σου\". Κλείνω και τη γιαγιά, παίρνω την αδερφή της μαμάς μου, πρέπει να προσπάθησα να καλέσω το νούμερο και 10 φορες, ούτε τα δάχτυλα μου μπορούσα να ελέγξω, ούτε την αναπνοή μου να ρυθμίσω, πλήρης κατάρρευση. Στην αρχή και η θεία μου είπε \"δεν καταλαβαίνω γιατί ρωτάς κάτι τέτοιο τώρα\" και αφού της ούρλιαξα ότι θα σπάσω στο ξύλο το επόμενο άτομο που θα μου πει ψέμματα, μου ξεφούρνισε την αλήθεια...

Ότι ναι, είχα έναν αδερφό. Και μια μικρότερη αδερφή. Και ο αδερφός μου ήταν 10 και η αδερφούλα μου ήταν 2 όταν εγώ ήμουν 4, όταν σκοτώθηκαν και οι 2 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Και δε χρειάστηκε να μου πει τίποτα άλλο, γιατί ξαφνικά θυμήθηκα τα πάντα, όλες τις σκέψεις που προσπαθούσα να αγνοήσω τόσα χρονια (δεν το πιστεύω ότι κλαίω πάλι σαν σκατοπαιδο γαμώτο γαμώτο γαμώτο). Ξέρω τι έγινε, ξέρω που έγινε, ξέρω τι φορούσα. Ξέρω ότι κάποιος είχε γενέθλια και ο μπαμπάς μου σταμάτησε απέναντι από ένα ζαχαροπλαστείο στη πλατεία Φιλαδέλφειας, και πήγε με τον αδερφό μου από το χέρι και την αδερφή μου αγκαλιά να πάρουνε μια τούρτα. Ξέρω ότι εγώ έμεινα μέσα στο αυτοκίνητο γιατί δεν ήθελα να βραχώ. Θυμάμαι να ακούω έναν κεραυνό, και να τον μπερδεύω με ηχους από αυτοκίνητα που χτυπάνε το ένα στο άλλο. Θυμάμαι να βλέπω τόσο κόκκινο πάνω στο γκρι της ασφάλτου, και να θέλω τόσο πολύ να βγω και να τρέξω αλλα να θυμάμαι τον baba μου να μου λέει να μη βγω από το αυτοκίνητο για κανέναν λόγο. Θυμάμαι να μετράω κεραυνούς μέχρι να έρθει ένας γιατρός να με πάρει. Τα ΘΥΜΑΜΑΙ όλα αυτά, σαν να έγιναν εχθές.
Και τώρα που έβγαλα το φρένο που μου είχαν επιβάλει, το μυαλό μου δεν σταμάτησε εκεί. Την αδερφή μου δεν τη θυμάμαι τόσο καλά, τον αδερφό μου όμως... τον θυμάμαι. Τον θυμάμαι να με πηγαίνει σε μια στάση για να πάρουμε ένα κίτρινο λεωφορείο, και να μου δίνει ένα νεκρό πουλάκι που βρήκε στο δρόμο. Τον θυμάμαι να κάθεται διπλα μου όταν έσπασα το πόδι μου στο νηπιαγωγείο, και να με παίρνει αγκαλιά και να με κουβαλάει στο σπίτι για να αποδείξει στους γονείς μου ότι είναι δυνατός και μπορεί να με σηκώσει. Τον θυμάμαι να είναι άρρωστος στο κρεβάτι και να του λέει ο γιατρός να σηκώσει τη μπλούζα του για να τον εξετάσει, και εγώ από διπλα να τον μιμούμαι για να με εξετάσει και εμενα. Θυμάμαι τόσες λεπτομεριες ξαφνικά, και ένα σωρό αλλα μικρά πραγματάκια που τώρα μονο έχουν νόημα. Τώρα θύμαμα ότι είχα παρα πολλά lego για κορίτσι. Τώρα καταλαβαίνω γιατί το δωμάτιο μου ήταν βαμμένο μισό μπλε, μισό ροζ. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο μπαμπάς μου με φώναζε με ανδρικό υποκοριστικό. Τώρα θυμάμαι ότι το κρεβάτι μου είχε και άλλο κρεβάτι που ξεδιπλωνόταν από κάτω. Τώρα καταλαβαίνω γιατί πάντα έπαιρνα 3 δώρα τα Χριστούγεννα και γιατί οι γονείς μου μου άλλαξαν σχολειό όταν είπα σε μια δασκάλα μου στη 2α δημοτικού ότι έχω και έναν αδερφό που ζει αλλου. Τώρα θυμάμαι ότι βρήκα μια φωτογραφία του, μια μονο, και η μαμά μου μου είπε ότι είναι ένας μακρινός μου ξάδερφος από τον Καναδά. Τώρα καταλαβαίνω γιατί βρήκα τη φωτογραφία στο κομοδίνο της.

Και αυτό που με σκοτώνει, αυτό που δεν μπορώ να κατανοήσω, να δεχτώ, ούτε καν να συλλάβω, είναι ότι μου λένε ότι ήταν για το καλο μου... πως στο καλο είναι θετικό να πείθεις κάποιον ότι του έχει σαλέψει Γιατί με άφησαν να υποφέρω τόσο πολύ, γιατί με πήγαν σε τόσους γιατρούς, σε τόσους ψυχολόγους, γιατί με έπεισαν ότι το μυαλό μου είναι άρρωστο, παθογόνο, γεμάτο με ιδέες και σκέψεις που δεν είναι πραγματικότητα, γιατί με έπεισαν ότι είμαι τρελή... είναι τρομερό συναίσθημα να πεισθείς ότι είσαι τρελός, δεν υπάρχει ντροπή μεγαλύτερη από αυτή. Και όμως το κατάπια, θεώρησα ότι δε γίνεται όλοι γύρω μου να μου λένε κάτι για το κακό μου, και αγνόησα το δικό μου ένστικτο, το φίμωσα, το έθαψα... Και τώρα που πείσθηκα, τώρα που αποδέχτηκα ότι πράγματι πάσχω και χρήζω βοηθειας, μου λένε ότι δε χρειάζεται, είναι σαν να γυρνάνε και να με κοροϊδεύουνε \"πλακα σου κάναμε, δεν είσαι τρελή\"... τώρα αρχίζω να το χάνω πραγματικά. ΤΩΡΑ αρχίζω να τρελαίνομαι.

Κουράστηκα πραγματικά. Κουράστηκα. Κου.Pa.Στη.Κα.

[Remedy]

συνταρακτικα ολα αυτα που σου εχουν συμβει.
και γω δεν μπορω να καταλαβω το λογο που επελεξαν αυτον τον τροπο.
μπορω να κανω καποιες υποθεσεις ομως.
μιααπο αυτες ειναι οτι μετα απο ενα τετοιαςαπιστευτηςδυστυχια ς περιστατικο, οι δικοι σου τα ειχαν χαμενα.ισως καποιους τους συμβουλεψε να κρατησουν μια τετοια σταση, δεν μπορω να ξερω....
αυτο που σκεφτομαι ομως ειναι, οτι τωρα που τα εμαθες ολα αυτα, μπορεις να κανεις μια μεγαλη συζητηση με την μητερα σου, σε ηρεμια ομως γιατι κι αυτη εχει περασει πολλα, εκανε λαθη, αποκλειεται να μη σε λατρευει ομως, και να ρωτησεις εκει ΟΣΟ αναλυτικα εχεις αναγκη , ναζητησεις να σου λυσει ολες σου τις αποριες και να της πεις και ολα τα παραπονα σου, οπως τα βιωσες μικροτερη κι οπως τα σκεφτεσαι και τωρα...
αν μαλιστα σκεφτεσαι ακομα το θεμα της ψυχ υποστηριξης, θα μπορουσατε να πατε και μαζι σε καποιον για μια τετοια συζητηση,....

[σέϊτα]

οντως συνταρακτικα ολα αυτα, ομως φαινεται κατι τωρα στο βαθος του τουνελ.
σαν να ηρθε η στιγμη της λυτρωσης για σενα.
ολα ξεσκεπαστηκαν πια ολα αποκαλυφθηκαν και αυτο θα πρεπει να σε ελευθερωνει.

οσο γισ την μαμα σου, ετσι καταλαβε ο,τι εκανε το σωστο, ετσι και εκανε. αστο αυτο δεν θα βγαλεις ακρη.
κοιτα τον δικο σου συναισθηματικο κοσμο να \" συμμαζεψεις\" τωρα που πια τα ξερεις ΟΛΑ.

[Θεοφανία]

Συγκλονίστηκα πραγματικά απ\' την ιστορία σου φίλη Ντι. Αλήθεια είναι πάρα πολύ θλιβερό και το δυστύχημα αλλά και η μετέπειτα εξέλιξη του που το έκανε ακόμη χειρότερο.
Δεν σου έδωσαν την ευκαιρία να πενθήσεις, να πονέσεις για πραγματικά γεγονότα και να το διαπραγματευτείς μόνη με τον εαυτό σου.
Πιστεύω πως σε ψυχολόγο παύλα ψυχίατρο έπρεπε να πάει η μητέρα σου, η οποία μες στην φρίκη και τον πόνο της έπαθε εμμονή με την προσπάθεια της να σε προφυλάξει από τον πόνο, να προστατέψει το μοναδικό παιδί που της έμεινε και να μη το καταδικάσει σε μια ζωή θλίψης και ατελείωτων γιατί.
Η πρόθεση της παραμένει αγνή και πηγάζει απ την αγάπη της, ελπίζω να το βλέπεις και να το νιώθεις αυτό. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος και μεγάλη η απόσταση που πρέπει να διανύσεις για να βρεις τη γαλήνη, αλλά είσαι νέα και απ\' όσο σε έχω διαβάσει έχεις πολύ συγκροτημένη σκέψη και φαίνεσαι ψαγμένος άνθρωπος.
Στηρίξου στα΄πόδια σου, θρήνησε για τ αδέλφια σου, αλλά μην αφήνεις αυτή η τραγική απώλεια να καταστρέψει όλη σου τη ζωή. Όσα \"γιατί\" και να πεις, οι απαντήσεις δεν θα έρθουν ποτέ, είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση και δυστυχώς όσο χρόνο και να σου πάρει, κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να το συνηδειτοποιήσεις...

[weird]

Originally posted by DissolvedGirl
Γράφω αυτό το θέμα εδώ γιατί δεν ξέρω που αλλου θα μπορούσα να το ξεκινήσω. Σκέφτηκα την κατηγορια φοβίες, αλλα είναι φόβος για τη δικη μου αντίδραση περισσότερο, σκέφτηκα την κακοποίηση, αλλα με τρομάζει ο ορος. Ζητω συγγνώμη αν θα κολλούσε κάπου αλλου αλλα έχω ξεκινήσει να το γράφω τόσες φορες πια που ακόμα και το τελειομανές κομμάτι του εαυτού μου σταμάτησε να ενδιαφέρεται.

Από που να ξεκινήσω, ιδέα δεν έχω. Ας πάω από κάτι γενικό.
Σιχαίνομαι τους γιατρούς. Όλους τους γιατρούς, και ακόμα περισσότερο τους ψυχολόγο/ψυχιάτρους, γιατί από αυτούς έχω δοκιμάσει την αφρόκρεμα. Και δεν τους σιχαίνομαι, αυτό είναι λάθος ορος. Τους μισώ. Από τον πρώτο μου ψυχολόγο στα 12 μέχρι τον τελευταίο μου ψυχίατρο το Μάη, κανένας δεν αξίζει ούτε την καλημέρα μου. Όσοι δε μου είπανε ψέματα προσπάθησαν να με απομακρύνουν από την αλήθεια ή να αλλάξουν το θέμα ή να με κάνουν να συζητήσω για καταστάσεις που δεν ήταν της προτεραιότητας μου.

(Ok γνωρίζω ότι μόλις έγραψα μια απίστευτα σκληρή και άτοπη γενικολογία αλλα πραγματικά, αφιλτράριστα, αυτά είναι τα λόγια μου. Και παρόλο που η μισή νιώθω έτοιμη να εκραγώ, δε μπορώ να μη μείνω έκθαμβη από το πως ένα άλλο κομμάτι μου δεν ενδιαφέρεται καν, σαν τίποτα από όλα αυτά να μη συνέβη σε εμενα)

Πρόσφατα ανακάλυψα ότι όλοι μου οι γιατροί, με προτροπή της μητέρας μου, είχαν στην κατοχή τους γνώσεις για εμενα που εγώ αγνοούσα, και είχαν οδηγίες από τη μητέρα μου, σε περίπτωση που ένα συγκεκριμένο θέμα ανερχόταν στη συζήτηση, να με κάνουν να πιστέψω ότι όλα ήταν της φαντασίας μου ή όνειρα, και όχι αναμνήσεις. Ήξερα έτσι και αλλιώς ότι τουλάχιστον οι μισοί από τους γιατρούς που με έχουν στείλει κατά καιρούς, είχαν συνομιλίες με τη μητέρα μου σχεδόν μετά από κάθε μας συνάντηση, κατά τις οποιες της έλεγαν τα πάντα με το νί και με το σίγμα, αλλα πραγματικά δε με ενδιέφερε και πολύ, γιατί όσο περισσοτερους άλλαζα, δεν πίστευα ότι κάποιος από αυτούς είχε έστω και την παραμικρή δυνατότητα να με βοηθήσει. Για αυτό και συνέχιζα αυτό το θέατρο του παραλογου, αλλα τέτοιο βαθμό συγκάλυψης και μυστικών συνεννοήσεων ούτε σε Μασονία δε περίμενα. Και ο λόγος για τον οποιο άλλαζα ψυχολόγο/ψυχιάτρους κάθε λίγο καιρό είναι ότι, όσους δεν σούταρα εγώ γιατί τους έβρισκα μη πρακτικούς, τους άλλαζε η μητέρα μου γιατί διαφωνούσαν με τη τακτική της.

Και θέλω να ξεσπάσω, θέλω να βγω στο δρόμο και να ουρλιάξω για τις ατέλειωτες ώρες κλάματος που έχω περάσει για αυτό το θέμα, αλλα πριν το κάνω, πρέπει να ρωτήσω.
Ένα ψέμμα που έχει σκοπό να προφυλάξει κάποιον από μια επίπονη αλήθεια που πρακτικά δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι, είναι πράγματι μεμπτό; ‘Η η αλήθεια πρέπει να λέγεται ανεξαρτήτως ηλικίας και αντιδράσεων, ακόμα και αν, ψυχολογικά και πνευματικά , αλλάζει τα πάντα με τον πιο πρωτοφανή τρόπο;

Στην πρώτη συνεδρία με την θεραπεύτρια΄μου της έλεγα διαρκώς ένα πράγμα.
Θέλω την αλήθεια.
Μόνο αυτό.
Θέλω να μου λες την αλήθεια.

Πρόσφατα, της τόνισα οτι
θα ήθελα απο αυτήν να αντέχει περισσότεη αλήθεια.
Μου είπε οτι δεν το καταφέρνει πάντα,
αλλά προσπαθεί.

Οι ψυχολόγοι είναι άνθρωποι.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν κάνει την βαθιά δουλειά που απαιτέιται με τον ευατό τους, ώστε να μπορούν να λειτουργούν επαγγελματικά, με την ουσιαστική έννοια του όρου και με κίνητρα αληθούς προσφοράς, στις θεραπευτικές τους σχέσεις.
Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια που αφορά ένα μεγάλο μέρος αυτών.

Συνήθως μπορούν να σου δώσουν, μέχρι ενός σημείου.
Πρέπει κανείς να έχει την δύναμη να διακρίνει, ποιό είναι το σημείο αυτό.

Ειδικότερα, στο θέμα σου.
Φαντάζομαι οτι η μητέρα σου είχε οικονομικη συμμετοχή στην θεραπεία σου.
Σε καμία περίπτωση αυτό δεν δικαιολογεί την διαπλοκή των γιατρών σου μαζί της.
Αν δοκιμάσεις να επιλέξεις εσύ κάποιον και εκείνη να μην γνωρίζει, θα γλυτώσεις απο ένα ανάλογο ολίσθημα.

Ο μεγαλύτερος θυμός είναι πιστεύω για την μητέρα σου.

Σιχαίνομαι όλους εκείνους που έκαναν κάτι, παρά τη θέλησή μου, ή έν αγνοία μου ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ.
ακόμα και η ψυχολόγος μου το έκανε και πάλεψα πραγματικά να εξαλείψω αυτήν την ανισότιμη αντιμετώπισή μου, και μέχρι ενός σημείου, τα κατάφερα.

Δεν πιστεύω στις δικαιολογίες που μέσα τους έχουν αυτήν την αιτιολογία.
Ηταν για το καλό σου.

Είχαν χρέος να αναπτύξουν μαι σχέση προσωπική μαζί σου, κρατώντας μακριά απο εσάς την παρεμβατικότητα της μητέρας σου.

Εξάλλου, με το να παραποιούν την αλήθεια, περισσότερο σε έβλαπταν παρά σε ωφελούσαν.

Γιατί ξέρεις κάτι?
Η αλήθεια πάντα βρίσκει τον τρόπο της να λάμψει στο τέλος.
Και είτε καλή έιτε επώδυνη, εμείς θα κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε.


Προσωπικά την θεραπεία την αντιλαμβάνομαι έτσι κυρίως.
Σαν μια βαθιά ανασκαφή της αλήθειας.

[weird]

Originally posted by Θεοφανία
Συγκλονίστηκα πραγματικά απ\' την ιστορία σου φίλη Ντι. Αλήθεια είναι πάρα πολύ θλιβερό και το δυστύχημα αλλά και η μετέπειτα εξέλιξη του που το έκανε ακόμη χειρότερο.
Δεν σου έδωσαν την ευκαιρία να πενθήσεις, να πονέσεις για πραγματικά γεγονότα και να το διαπραγματευτείς μόνη με τον εαυτό σου.
Πιστεύω πως σε ψυχολόγο παύλα ψυχίατρο έπρεπε να πάει η μητέρα σου, η οποία μες στην φρίκη και τον πόνο της έπαθε εμμονή με την προσπάθεια της να σε προφυλάξει από τον πόνο, να προστατέψει το μοναδικό παιδί που της έμεινε και να μη το καταδικάσει σε μια ζωή θλίψης και ατελείωτων γιατί.
Η πρόθεση της παραμένει αγνή και πηγάζει απ την αγάπη της, ελπίζω να το βλέπεις και να το νιώθεις αυτό. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος και μεγάλη η απόσταση που πρέπει να διανύσεις για να βρεις τη γαλήνη, αλλά είσαι νέα και απ\' όσο σε έχω διαβάσει έχεις πολύ συγκροτημένη σκέψη και φαίνεσαι ψαγμένος άνθρωπος.
Στηρίξου στα΄πόδια σου, θρήνησε για τ αδέλφια σου, αλλά μην αφήνεις αυτή η τραγική απώλεια να καταστρέψει όλη σου τη ζωή. Όσα \"γιατί\" και να πεις, οι απαντήσεις δεν θα έρθουν ποτέ, είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση και δυστυχώς όσο χρόνο και να σου πάρει, κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να το συνηδειτοποιήσεις...

Συγκλονίστηκα κι εγώ τώρα που τα διάβασα.
Απίστευτο.
Σου στέρησαν ένα κομμάτι του ίδιου σου του εαυτού, τις αναμνήσεις σου, δεν έδωσαν χώρο σε αυτό μέσα σου να υπάρξει.

Υποθέτω, οτι ήταν πολύ επώδυνο για την μητέρα σου να το περάσει. Και ίσως, δεν ήθελε να το περάσει με κανέναν τρόπο.
Υποκατέστησε την πένθιμη αγωνία της, με την αγωνία του να κρατήσει το συμβάν μακριά σου, σαν επτασφράγιστο μυστικό.
Όλα αυτά είναι υποθέσεις.
Σίγουρα υπήρχαν καλές προθέσεις.
Δυστυχώς, πίσω και απο το μεγαλύτερο ατόπημα, συνήθως υπάρχουν αυτές οι καλές προθέσεις.

Απορρώ πραγματικά με τους ειδικούς του χώρου που σε ανέλαβαν και έδρασαν σαν πειθήνια όργανα, με έλλειψη του αισθήματος προσωπικής ευθύνης.

Είναι τραγικό να θέλουν να σε πείσουν,οτι κάτι δεν πάει καλά με εσένα.
Να πάρεις μέχρι και χάπια γι αυτό!
Επειδή έκανες το λάθος να αναφέρεις λίγη αλήθεια.

Άλλος χρειαζόταν ειδικό και άλλος πήγε σε ειδικό τελικά.

Ντι, πρέπει να βρείς χώρο να ζήσεις τα χαμένα σου συναισθήματα.
Να συνειδητοποιήσεις καθαρά τι έχει γίνει.
ΝΑ ξεράσεις απο μέσα σου όλο τον θυμό που νιώθεις.

Ολοι οι ειδικοί, δεν είναι το ίδιο.
Αλλά δεν ξέρω αν χρειάζεσαι κάποιον ειδικό ή απλά... χρόνο με τον εαυτό σου.

Αφού ξεκαθαρίσεις τα πράγματα μέσα σου,
τα συναισθήματά σου,
θα έχει έρθει ίσως η στιγμή,
να κάνεις μια συζήτηση,
όπου θα πρωτοστατεί η αλήθεια,
με την μητέρα σου και τα λοιπά μέλη της οικογένειας.
Και ίσως, ακούγοντας ( οταν θα νιώθεις οτι το αντέχεις)
και την δική τους πλευρά, να βρεθείς μπροστά σε νέες αποκαλύψεις.

Θα είναι ωφέλιμο πιστεύω να τους ανοιχτείς,
να τους πεις επι λέξει,
όλα αυτά που ένιωσες και νιώθεις με την στάση τους
με το ότι έκαναν εναντίον σου.

Καλή δύναμη εύχομαι.
ΠΟυ την έχεις.
Είναι εμφανές αυτό,
απο την πρώτη στιγμή της παρουσίας σου στο χώρο.
Φιλικά.

[DissolvedGirl]

Σας ευχαριστώ πολύ που με βοηθάτε σε αυτήν την περίεργη κατάσταση που βρίσκομαι.

Δεν αμφιβάλλω πως η μητέρα μου είχε πράγματι τις αγνότερες προθέσεις, στην αρχή τουλάχιστον, και μου απέκρυψε την αλήθεια για να μη με πληγώσει, και μάλλον της είμαι ευγνώμων για αυτό. Δε ξέρω πως θα ήταν η παιδική μου ηλικία αν ήξερα αυτά που ξέρω τώρα, δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα τα συλλάμβανε ένα παιδικό μυαλό.
Μετά όμως, όταν άρχισα πράγματι να ρωτάω, όταν είδε και η ίδια ότι θυμάμαι, και υποφέρω από την αμφιβολία, γιατί συνέχισε το ψέμμα; Ξέρω πως είναι περήφανος άνθρωπος, και ξέρω επίσης ότι, σε μια συμβίωση γονέως με έναν αντιδραστικό έφηβο, το χειρότερο όπλο που μπορείς να του δώσεις είναι μια δικη σου αδυναμία, αλλα αυτή η κατάσταση είναι υπεράνω καβγάδων για το τι ώρα θα γυρίσω σπίτι, είναι πέρα από τα όρια του γιατί έκανα κοπανα από το φροντιστήριο για να βγω για καφέ με τον τάδε.

Και θέλω να κάτσω να το συζητήσω μαζί της, αλλα την ίδια στιγμή δε θέλω. Όπως είπε και ο Καβάφης, ποιος ξέρει τι άλλο θα αποκαλύψει το φως. Ποσες από τις ιστορίες εγκυμοσύνης έγιναν κατά τη δικη μου κύηση; Ποσα από τα αστεία πράγματα που μου λένε ότι τα έκανα μικρή τα έκανα πράγματι εγώ; Ποσα από τα παιχνίδια μου αγοράστηκαν για εμενά; Ξέρω ότι είναι η paranoia τώρα που μιλάει αλλα ρε γαμώτο, ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ για να συγκαλυφθεί το γεγονός και να μη μάθω τίποτα, δεν το φαντάζομαι πια.
Και αυτό που με τρελαίνει, αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου, είναι ότι εντός των άλλων δικαιολογιών που άκουσα, ειπώθηκε και αυτό: \"Δε νομίζω να στο κρύβαμε συνειδητά, αν ρωτούσες συγκεκριμένα θα σου λέγαμε την αλήθεια\". Μα τι στο διάολο, ποσο ακόμα να ρωτήσω, ποσο ακόμα να ψάξω; Πόσους ανθρώπους ξέρουν και ξέρετε να ξυπνάνε ένα πρωί, και εκεί που πλένουν τα δόντια τους να σκέφτονται \"Ωχ αμάν, λες να είχα 2 αδερφάκια που πέθαναν σε δυστύχημα;\" Μου φέρονται ακόμα σαν να είμαι στο σκοτάδι, σαν να είμαι το 4χρόνο που δεν καταλαβαίνει η το σαλεμένο 15χρόνο που δεν έχει δικη του νόηση. Και δε μπορείτε να φανταστείτε ποσο με θυμώνει αυτό.

Νοιώθω τελείως σχισμένη στα 2. Η μιση είμαι ακόμα υπό την επήρεια των \"ψυχοτετοιων\", στωική, δεκτική, ανεκτική, να βάζω τους ανθρώπους που αγαπάω πάνω από τον εαυτό μου, να δέχομαι τις απόψεις των άλλων και να τις εμπιστεύομαι πιο πολύ από τις δικες μου, να αγνοώ η να υποχωρώ στις δύσκολες καταστάσεις, να μην αντιδράω παθιασμένα. Η άλλη μιση, το κομμάτι που έθαβα τόσο καιρό κάτω από τόνους αρνητικά σχόλια, είναι πλέον ελεύθερο, γεμάτο ενέργεια και αυτοπεποίθηση, αλλα και θυμο, γεμάτο πάθος για μια ζωή που ανοίγεται μπροστά μου αλλα και πάθος για εκδίκηση, έτοιμο να διαλύσει οποιον προκαλέσει πόνο στα άτομα που αγαπάω αλλα και εγωιστικό ως τη τελευταία μου ανάσα. Και αυτά τα 2 κομμάτια συγκρούονται με τόση mania που, δεν έχω άλλο τρόπο να το γράψω, πονάει η ψυχή μου.

Το ανεκτικό κομμάτι μου, μου λέει πως τίποτα δεν άλλαξε. Είμαι ακόμα φοιτήτρια στο οικονομικό, ζω ακόμα μονη μου με τη σχετική μου ανεξαρτησία, έχω τους ιδιους φίλους, έχω τον ίδιο άνθρωπο διπλα μου, και η ζωή μου πρακτικά δεν άλλαξε σε κάτι. Το διαδραστικό κομμάτι μου πάλι, μου δείχνει το πως η ίδια η ιστορία της ζωής μου έχει αλλάξει, πως πράγματα που όλοι τα θεωρούμε δεδομένα και τα επαναλαμβάνουμε από τότε που μπορούσαμε να μιλήσουμε σε κάθε νέο άνθρωπο που γνωρίζουμε, έχουν πλέον αλλάξει, τα θεμέλια της ζωής μου έχουν αλλάξει όψη. Μου δείχνει πως το ψέμμα της μαμάς μου μου προκάλεσε πόνο και πληγές που δεν ξεχνιούνται ούτε θεραπεύονται, και με έκανε και εμενα, άθελα μου, ψεύτρα στους δικούς μου ανθρώπους. Και δικαιολογημένα η όχι, έχω παθολογική σχέση με την αλήθεια, σιχαίνομαι τα ψέμματα όσο λίγα πράγματα στον κόσμο.