EΠΙΓΝΩΣΗ

[ioudinthi]

Ναι είχα. Πολύ μεγάλο. Τώρα είμαι 20+ χρόνια καθαρός. Τα πρώτα 15 δεν το ακουμπούσα καν· κατόπιν εντελώς κοινωνικός πότης. Μόνο σε εξόδους ή τραπέζια και το πολύ 1-2 ποτηράκια και τέρμα. Δεν ξανακύλησα. Έβαλα πάντως ένα σύστημα (που προσωπικά δούλεψε), το οποίο μέ βοήθησε πάρα πολύ. Δεν απευθύνθηκα ποτέ σε ειδικό, μόνος μου ενημερώθηκα και το δούλεψα. Αφού βέβαια διατρανώθηκε μέσα μου η θέληση να πώ τέρμα.

Kάτσε τώρα γιατί έχει ζουμί η υπόθεση. Ήσουν αλκοολικός και τώρα είσαι καθαρός σερι 20 χρόνια; ;Έκοψες τη μπέκρα με την μια για 15 χρόνια και τώρα πίνεις ένα δύο ποτά σε τραπέζια; Αυτό μου λες; Το κατάλαβα σωστά; Θέλω να ακούσω το σύστημα σου που έβαλες σε εφαρμογή όπως και το μέγεθος του προβλήματος σου για να το συγκρίνω με το δικό μου. Αν είχες μεγαλύτερο θέμα από το δικό μου, έχω ελπίδες. Μεγάλο πρόβλημα εγώ προσωπικά θεωρώ το να χάνεις την δουλειά σου από το ποτό. Έχω χάσει 2 μέχρι τώρα. Το 19 δούλευα σε ένα διεπιστημονικό κέντρο και με απέλυσαν επειδή βρωμούσα ουίσκι. Έπινα 2 ποτηράκια το πρωί πριν πάω για δουλειά. Μια άλλη δουλειά την έχασα το 20 που δεν ξύπνησα να πάω εξαιτίας βαριάς οινοποσίας. Αναγκαστικά, αργότερα έκανα δουλειές που επιτρεπόταν το ποτό. Μπορείς να καταλάβεις τι σκατοδουλειές ήταν αυτές.

[ozric82]

Kάτσε τώρα γιατί έχει ζουμί η υπόθεση. Ήσουν αλκοολικός και τώρα είσαι καθαρός σερι 20 χρόνια; ;Έκοψες τη μπέκρα με την μια για 15 χρόνια και τώρα πίνεις ένα δύο ποτά σε τραπέζια; Αυτό μου λες; Το κατάλαβα σωστά; Θέλω να ακούσω το σύστημα σου που έβαλες σε εφαρμογή όπως και το μέγεθος του προβλήματος σου για να το συγκρίνω με το δικό μου.

Καλά κατάλαβες. Ευχαρίστως να το συζητήσω μαζί σου, ιδιωτικώς θα προτιμούσα. Μπορείς να μου στείλεις pm ρωτώντας με ό,τι συγκεκριμένο θέλεις. Ένα σου λέω, αντιλαμβάνομαι πλήρως και απολύτως -ως καλλιτεχνική φύση και εγώ- το ζόρι που περνάς. Και ναι, το να χάσεις τη δουλειά ή τα περιουσιακά σου στοιχεία από αυτό το χτικιό είναι το αμέσως προηγούμενο στάδιο από τον πάτο. Ο πάτος για μένα είναι, το να διαλύσεις την υγεία σου και να συνεχίζεις. Αυτό!

[ioudinthi]

Σήμερα έκλαψα. Ουσιαστικά. Ειλικρινά. Σχόλασα το βράδυ και βγήκα να περπατήσω όπως κάθε και κάθε νύχτα. Τρία τετράγωνα νοτιοανατολικά τυλίχτηκαν στα πόδια μου ξαφνικά κάτι μικρούλικα. Ήταν ξυλιασμένα στο κρύο και έκλαιγαν. Έσκυψα κι έπιασα τα χεράκια τους. Τα έτριψα ανάμεσα στα δικά μου για να τα ζεστάνω. Γουργούριζε η κοιλία τους. Την άκουγα μέσα από τα κλάματα. Προσπάθησα να τα παρασύρω ως το σπίτι μου. Ήταν ανένδοτα. Δεν έφευγαν από το χαμόσπιτο τους. Τους ζήτησα με γλυκιά φωνή να παραμείνουν στο ίδιο σημείο και πως σύντομα θα τους έφερνα γλυκά. Το ένα με χαίδεψε στα μαλλιά και με αγκάλιασε. Κάτι μου έλεγε σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Έφυγα βιαστικά κοιτώντας τα κάθε τρεις και λίγο, γυρνώντας πίσω το κεφάλι μου. Ανέβηκα τις σκάλες της πολυκατοικίας μου τρέχοντας. Από την ταραχή το κλειδί γλιστρούσε γύρω από την εσοχή της κλειδαριάς κάνοντας ακανόνιστα ζιγκ ζαγκ. Το πορτοφόλι βρισκόταν πάνω στο τραπέζι γιατί , ξέρετε, είναι επικίνδυνο σε αυτή τη περιοχή να κυκλοφορώ με πορτοφόλι και κινητό στα χέρια μου.. Το άνοιξα. Είχα μόνο 10 ευρώ. 10 ευρώ μέχρι την Πέμπτη που θα πληρωνόμουν. Άνοιξα τον πρώτο τόμο από τους Άθλιους του Ουγκώ όπου κρύβω μερικά χαρτονομίσματα. Τον ταρακούνησα. Ήταν κι αυτός άδειος. Είχα όμως φαγητά στο σπίτι. Μου είχε ψωνίσει ο Σωτήρης. Πήρα μια βαλίτσα από το πατάρι. Άδειασα σχεδόν όλα τα ντουλάπια. Άφησα μόνο τις μπανάνες, τα αυγά κι ένα σακουλάκι ρύζι. Κατέβηκα με άγχος και βάλθηκα να περιδιαβαίνω τους δρόμους αλαφιασμένη σέρνοντας πίσω την βαλίτσα. Έφτασα στην Ελλήσποντου. Τα μικρά ήταν άφαντα. Έκανα το κύκλο του τετραγώνου. Κοίταξα το σπίτι τους. Ερμητικά κλειστό. Ντρεπόμουν να χτυπήσω. Ένιωσα χάλια. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμισα για λίγο πως θέλει να ξεπηδήσει από το στόμα μου. Παράτησα απογοητευμένη την βαλίτσα στο πεζοδρόμιο κι έκατσα πάνω της. Έσκυψα το πρόσωπο μου τυλίγοντας το μέσα στις παλάμες των χεριών μου και ξέσπασα σε ένα φοβερό κλάμα. Καθ’ όσο έκλαιγα με λυγμούς , αντιλαμβανόμουν τα βήματα των περαστικών. Όσο με πλησίαζαν, τόσο πιο γοργά γινόσαντο. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και άκουσα πίσω μου την φωνούλα του ενός να με αποκαλεί «Κυρία». Έτρεξε κοντά μου. Σηκώθηκα κι άνοιξα την βαλίτσα. Έβγαλα ένα πακέτο μπισκότα. Το άνοιξε κι έβαλε ένα στο στόμα. Χαμογελούσε. Έκρυψε το κουτί κάτω από την μπλούζα του, όταν διαπίστωσε πως το αδέλφι του έτρεχε κατά μέρος μας. Πριν προλάβω να τα σταματήσω, αρπάχτηκαν με μιας. Άρχισαν να χτυπιούνται για το κουτί με τα μπισκότα. Ακαριαία εκείνο ξέφυγε από τα χεράκια του κι έπεσε στην άσφαλτο. Τα μπισκότα σκορπίστηκαν κι ανακατεύτηκαν μέσα στα ξερά, κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων, που απλώνονταν κατά μήκος όλης της ασφάλτου. Άρχισαν μετά μανίας να τα καταβροχθίζουν από κάτω. Έπιασα το πιο μεγάλο και προσπάθησα με απλά ελληνικά να του πω να πάει την βαλίτσα μέσα στο σπίτι. Έδειχνε να μην καταλαβαίνει. Νομίζω ήταν Ρουμάνοι. Τα άφησα να κάθονται οκλαδόν στο δρόμο και να τρώνε τα μπισκότα. Άνοιξα πολύ αργά την καγκελόπορτα της αυλής τους κι άφησα σχεδόν ανεπαίσθητα την βαλίτσα έξω από την πόρτα του σπιτιού. Φεύγοντας, το μικρό έτρεξε και με άρπαξε απ΄το πόδι. «Κυρία» φώναξε με χαμόγελο. Το κοίταξα. Το πρόσωπο του φωτίζονταν από τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια των γύρω σπιτιών. Η ανάσα του στόματος του άχνιζε. Υπολείμματα από τα μασημένα μπισκότα ξεχείλιζαν από τις σχισμές των χειλιών του. Το ξεκόλλησα ψυχρά από το πόδι μου και χάθηκα στην στροφή. Καθώς περπατούσα, παρατηρούσα την σκιά μου να με ακολουθεί. Τα χέρια ζωσμένα στις τσέπες και το κεφάλι σκυφτό. Αυτή ήταν η φιγούρα μου. Αισθανόμουν απερίγραπτο βάρος στην καρδιά. Ακούμπησα την πλάτη μου στο τοίχο ενός σπιτιού κι έπιασα την καρδιά μου. Βαρούσα χαρμάνα νικοτίνης και ακεταλδεύδης. Αυτή ήταν πραγματική χαρμάνα. Τα πόδια μου λύγιζαν. Αυτό πρέπει να ήταν ένα άλλο στάδιο πάλης. Δεν το έχω ξανά νιώσει. Ψαχούλεψα την τσέπη του παλτό κι έβγαλα την ηλεκτρονική μαλακία να ατμίσω. Πόσο μου έλειπε ένα τσιγάρο. Ένα κανονικό τσιγάρο, χωρίς περιστροφές.

[ioudinthi]

Καλά κατάλαβες. Ευχαρίστως να το συζητήσω μαζί σου, ιδιωτικώς θα προτιμούσα. Μπορείς να μου στείλεις pm ρωτώντας με ό,τι συγκεκριμένο θέλεις. Ένα σου λέω, αντιλαμβάνομαι πλήρως και απολύτως -ως καλλιτεχνική φύση και εγώ- το ζόρι που περνάς. Και ναι, το να χάσεις τη δουλειά ή τα περιουσιακά σου στοιχεία από αυτό το χτικιό είναι το αμέσως προηγούμενο στάδιο από τον πάτο. Ο πάτος για μένα είναι, το να διαλύσεις την υγεία σου και να συνεχίζεις. Αυτό!

Στείλε μου π.μ για κάποιον λόγο δεν αποστέλλεται το δικό μου.

[homebod]

Στείλε μου π.μ για κάποιον λόγο δεν αποστέλλεται το δικό μου.

Ιουδίνθη πρέπει και οι δύο να έχετε τουλάχιστον 50 μηνύματα για πμ

[ThelwNaEimaiKala]

Σήμερα έκλαψα. Ουσιαστικά. Ειλικρινά. Σχόλασα το βράδυ και βγήκα να περπατήσω όπως κάθε και κάθε νύχτα. Τρία τετράγωνα νοτιοανατολικά τυλίχτηκαν στα πόδια μου ξαφνικά κάτι μικρούλικα. Ήταν ξυλιασμένα στο κρύο και έκλαιγαν. Έσκυψα κι έπιασα τα χεράκια τους. Τα έτριψα ανάμεσα στα δικά μου για να τα ζεστάνω. Γουργούριζε η κοιλία τους. Την άκουγα μέσα από τα κλάματα. Προσπάθησα να τα παρασύρω ως το σπίτι μου. Ήταν ανένδοτα. Δεν έφευγαν από το χαμόσπιτο τους. Τους ζήτησα με γλυκιά φωνή να παραμείνουν στο ίδιο σημείο και πως σύντομα θα τους έφερνα γλυκά. Το ένα με χαίδεψε στα μαλλιά και με αγκάλιασε. Κάτι μου έλεγε σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Έφυγα βιαστικά κοιτώντας τα κάθε τρεις και λίγο, γυρνώντας πίσω το κεφάλι μου. Ανέβηκα τις σκάλες της πολυκατοικίας μου τρέχοντας. Από την ταραχή το κλειδί γλιστρούσε γύρω από την εσοχή της κλειδαριάς κάνοντας ακανόνιστα ζιγκ ζαγκ. Το πορτοφόλι βρισκόταν πάνω στο τραπέζι γιατί , ξέρετε, είναι επικίνδυνο σε αυτή τη περιοχή να κυκλοφορώ με πορτοφόλι και κινητό στα χέρια μου.. Το άνοιξα. Είχα μόνο 10 ευρώ. 10 ευρώ μέχρι την Πέμπτη που θα πληρωνόμουν. Άνοιξα τον πρώτο τόμο από τους Άθλιους του Ουγκώ όπου κρύβω μερικά χαρτονομίσματα. Τον ταρακούνησα. Ήταν κι αυτός άδειος. Είχα όμως φαγητά στο σπίτι. Μου είχε ψωνίσει ο Σωτήρης. Πήρα μια βαλίτσα από το πατάρι. Άδειασα σχεδόν όλα τα ντουλάπια. Άφησα μόνο τις μπανάνες, τα αυγά κι ένα σακουλάκι ρύζι. Κατέβηκα με άγχος και βάλθηκα να περιδιαβαίνω τους δρόμους αλαφιασμένη σέρνοντας πίσω την βαλίτσα. Έφτασα στην Ελλήσποντου. Τα μικρά ήταν άφαντα. Έκανα το κύκλο του τετραγώνου. Κοίταξα το σπίτι τους. Ερμητικά κλειστό. Ντρεπόμουν να χτυπήσω. Ένιωσα χάλια. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμισα για λίγο πως θέλει να ξεπηδήσει από το στόμα μου. Παράτησα απογοητευμένη την βαλίτσα στο πεζοδρόμιο κι έκατσα πάνω της. Έσκυψα το πρόσωπο μου τυλίγοντας το μέσα στις παλάμες των χεριών μου και ξέσπασα σε ένα φοβερό κλάμα. Καθ’ όσο έκλαιγα με λυγμούς , αντιλαμβανόμουν τα βήματα των περαστικών. Όσο με πλησίαζαν, τόσο πιο γοργά γινόσαντο. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και άκουσα πίσω μου την φωνούλα του ενός να με αποκαλεί «Κυρία». Έτρεξε κοντά μου. Σηκώθηκα κι άνοιξα την βαλίτσα. Έβγαλα ένα πακέτο μπισκότα. Το άνοιξε κι έβαλε ένα στο στόμα. Χαμογελούσε. Έκρυψε το κουτί κάτω από την μπλούζα του, όταν διαπίστωσε πως το αδέλφι του έτρεχε κατά μέρος μας. Πριν προλάβω να τα σταματήσω, αρπάχτηκαν με μιας. Άρχισαν να χτυπιούνται για το κουτί με τα μπισκότα. Ακαριαία εκείνο ξέφυγε από τα χεράκια του κι έπεσε στην άσφαλτο. Τα μπισκότα σκορπίστηκαν κι ανακατεύτηκαν μέσα στα ξερά, κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων, που απλώνονταν κατά μήκος όλης της ασφάλτου. Άρχισαν μετά μανίας να τα καταβροχθίζουν από κάτω. Έπιασα το πιο μεγάλο και προσπάθησα με απλά ελληνικά να του πω να πάει την βαλίτσα μέσα στο σπίτι. Έδειχνε να μην καταλαβαίνει. Νομίζω ήταν Ρουμάνοι. Τα άφησα να κάθονται οκλαδόν στο δρόμο και να τρώνε τα μπισκότα. Άνοιξα πολύ αργά την καγκελόπορτα της αυλής τους κι άφησα σχεδόν ανεπαίσθητα την βαλίτσα έξω από την πόρτα του σπιτιού. Φεύγοντας, το μικρό έτρεξε και με άρπαξε απ΄το πόδι. «Κυρία» φώναξε με χαμόγελο. Το κοίταξα. Το πρόσωπο του φωτίζονταν από τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια των γύρω σπιτιών. Η ανάσα του στόματος του άχνιζε. Υπολείμματα από τα μασημένα μπισκότα ξεχείλιζαν από τις σχισμές των χειλιών του. Το ξεκόλλησα ψυχρά από το πόδι μου και χάθηκα στην στροφή. Καθώς περπατούσα, παρατηρούσα την σκιά μου να με ακολουθεί. Τα χέρια ζωσμένα στις τσέπες και το κεφάλι σκυφτό. Αυτή ήταν η φιγούρα μου. Αισθανόμουν απερίγραπτο βάρος στην καρδιά. Ακούμπησα την πλάτη μου στο τοίχο ενός σπιτιού κι έπιασα την καρδιά μου. Βαρούσα χαρμάνα νικοτίνης και ακεταλδεύδης. Αυτή ήταν πραγματική χαρμάνα. Τα πόδια μου λύγιζαν. Αυτό πρέπει να ήταν ένα άλλο στάδιο πάλης. Δεν το έχω ξανά νιώσει. Ψαχούλεψα την τσέπη του παλτό κι έβγαλα την ηλεκτρονική μαλακία να ατμίσω. Πόσο μου έλειπε ένα τσιγάρο. Ένα κανονικό τσιγάρο, χωρίς περιστροφές.

Εσύ και μερικοί άλλοι εδώ μέσα πρέπει να είστε κρυφοί συγγραφείς που μπαίνουν σε διάφορα σάιτ για να πάρουν ιδέες. Τι ψυχοφθορό επάγγελμα κι αυτό, να κυνηγάς ιδέες. Σαν να αναμειγνύεις την πραγματικότητα με την φαντασία. Κουράζομαι και μόνο το σκέφτομαι.

[ThelwNaEimaiKala]

Ρωτάω εγώ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ;

[JimNirou]

Ρωτάω εγώ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ;

Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Είναι επινόηση τηων θρησκειών.
Αυτο μέχρι κάποιος να με βγάλει ψεύτη.

[ozric82]

Στείλε μου π.μ για κάποιον λόγο δεν αποστέλλεται το δικό μου.

Κάτσε να συμπληρώσω τη 50άρα και θα σου στείλω εγώ.

Ελπίζω να κρατιέσαι στεγνή!

[ThelwNaEimaiKala]

Αγαπητέ JimNirou χωρίς ψυχή θα ήμασταν αχυράνθρωποι, ρομπότ.

[JimNirou]

Αγαπητέ JimNirou χωρίς ψυχή θα ήμασταν αχυράνθρωποι, ρομπότ.

Απέδειξε την υπαρξη της ψυχής. Με ποιο τροπο γνωρίζεις ότι είναι υπαρκτή?

Βαζω στοίχημα ότι θα δυσκολευτείς να το εξηγήσεις.

[ThelwNaEimaiKala]

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν βιώσει μεταφυσικές εμπειρίες.

[JimNirou]

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν βιώσει μεταφυσικές εμπειρίες.

Εγω ρώτησα εσενα κάτι πολύ συγκεκριμένο οχι τους "άλλους".

Αν δεν μπορείς να απαντήσεις πες δεν μπορώ, δεν είναι δα ντροπή.

[ThelwNaEimaiKala]

Απάντησα, αλλά εσύ ζητάς χειροπιαστές αποδείξεις. Το θέμα είναι ότι η ψυχή δεν είναι κάτι χειροπιαστό. Αλλά ακόμη κι αν σου έδινα μια απόδειξη όπως εσύ την θες πάλι θα αμφέβαλλες, γιατί ο νους έχει την τάση να αμφισβητεί και να περιπλέκει τα πράγματα. Έπειτα ακόμη κι αν σου έλεγα ότι εγώ είδα αυτό που λέγεται ψυχή θα μου έλεγες ότι εσύ δεν το έχεις δει οπότε πάλι θα αμφέβαλλες.

[Remedy]

Απάντησα, αλλά εσύ ζητάς χειροπιαστές αποδείξεις. Το θέμα είναι ότι η ψυχή δεν είναι κάτι χειροπιαστό. Αλλά ακόμη κι αν σου έδινα μια απόδειξη όπως εσύ την θες πάλι θα αμφέβαλλες, γιατί ο νους έχει την τάση να αμφισβητεί και να περιπλέκει τα πράγματα. Έπειτα ακόμη κι αν σου έλεγα ότι εγώ είδα αυτό που λέγεται ψυχή θα μου έλεγες ότι εσύ δεν το έχεις δει οπότε πάλι θα αμφέβαλλες.

εχεις δικιο σε αυτο που λες (για το οτι η αμφισβητηση θα συνεχιζοταν), αλλα ολα οσα λες δεν ειναι καμια ενδειξη ή αποδειξη οτι υπαρχει ψυχη που συνεχιζει να ζει μετα θανατον, παρα μονο οτι το πιστευεις.
ο καθενας μπορει να πιστευει ενα σωρο ανυποστατα πραγματα, ε και;