Αλλο ενα ποστ για την απομονωση.

[Arsi]

Originally posted by panikoula

Originally posted by Arsi
Κ γω στο χωριό μου είμαι από χθες,μια απ\'τα ίδια κανένα 20ήμερο....
Πήρα ένα βιβλίο μαζί μου,το λαπ τοπ 30 πακέτα τσιγάρα(είναι σε βουνό κ δεν έχει μαγαζιά) και ότι μου΄ρχεται θα κάνω μέσ\'τα λαγκάδια....ας χαλαρώσουμε λοιπόν όλοι μας!!!!!!!!
καλές διακοπές επί ευκαιρίας σε όλους παιδιά!

arsi πανε στα βουνα να μαζεψεις χοχκλιους(σαλιγκαρια) και κλεψε και απο κανενα μπαξε κανενα φρεσκο αγγουρακι.μιαμ μιαμ

χεχεχε για φαί πρώτη είμαι!!!!ε τι νόμιζες θα πήγαινα να ρεμβάζω στις βόλτες....παντού υπάρχει ένας καλός μεζές!

[Arsi]

Originally posted by ferro
καλες διακοπες keep και arsi!!!!
για μενα τελειωσαν οι διακοπες στο νησι,αλλα το καλο ειναι οτι μενω στην αθηνα κοντα στην παραλια και ετσι συνεχιζω τα μπανακια μου.;)

Σ΄ευχαριστώ ferro και συ καλά μπανάκια:)

[ferro]

thanks arsi μου:)

[gus1973]

Απομόνωση... μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου...

Χαρακτηριζόμουν ως \"απόμακρος\", \"κλειστός\", \"αντικοινωνικός¨...

Παλιότερα (έως πρόσφατα) δικαιολογούσα τη στάση μου λέγοντας στον εαυτό μου ότι \"επιλέγω τις παρέες μου\", \"συναναστρέφομαι μόνο με αυτούς από τους οποίους έχω να πάρω κάτι\".

Με τον καιρό (και τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας) άρχισα να προσδιορίζω καλύτερα τα αίτια της απομόνωσης μου. Διαπιστώνω ότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της συμπεριφοράς οφείλεται στην αδυναμία ανάπτυξης κοινωνικών δεξιοτήτων. Έχω δύο με τρεις φίλους με τους οποίους μπορώ να πω κάποια πράγματα. Από εκεί και πέρα... επιφανειακές γνωριμίες.

Δεν λύνομαι, δεν δίνω στον άλλο την άδεια να με πλησιάσει. Η προοπτική μιας νέας γνωριμίας με γεμίζει άγχος. Όχι τόσο για την πρώτη φορά που θα συναντηθούμε, αλλά κυρίως για την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλω για να συντηρήσω μια νέα γνωριμία.

Όντως υπάρχουν στιγμές που επιζητώ την απομόνωση. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να μείνω μόνος, να διαβάσω, να δω βλακείες στην τηλεόραση, να χαζέψω στο δίκτυο αλλά έχω την εντύπωση ότι το παρακάνω :)

[keep_walking]

Δεν λύνομαι, δεν δίνω στον άλλο την άδεια να με πλησιάσει. Η προοπτική μιας νέας γνωριμίας με γεμίζει άγχος. Όχι τόσο για την πρώτη φορά που θα συναντηθούμε, αλλά κυρίως για την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλω για να συντηρήσω μια νέα γνωριμία.

Που νομιζεις οφειλεται αυτο?Καπως ετσι και για μενα.

Να προσθεσω οτι αγχωνομαι γιατι θελω να δειξω το \"καλο\" εαυτο μου σε μια νεα γνωριμια.Γιατι?
Γιατι να με νοιαζει τοσο?
Ειναι σαν τη φωτογραφια...μερικοι δειχνουν τοσο αυθορμητοι οταν τους φωτογραφιζουν...αλλοι αισθανονται \"πιεση\".
Εχω μερικες απαντησεις αλλα θελω να ακουσω αλλες αποψεις.

[weird]

Originally posted by keep_walking

Δεν λύνομαι, δεν δίνω στον άλλο την άδεια να με πλησιάσει. Η προοπτική μιας νέας γνωριμίας με γεμίζει άγχος. Όχι τόσο για την πρώτη φορά που θα συναντηθούμε, αλλά κυρίως για την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλω για να συντηρήσω μια νέα γνωριμία.

Που νομιζεις οφειλεται αυτο?Καπως ετσι και για μενα.

Να προσθεσω οτι αγχωνομαι γιατι θελω να δειξω το \"καλο\" εαυτο μου σε μια νεα γνωριμια.Γιατι?
Γιατι να με νοιαζει τοσο?
Ειναι σαν τη φωτογραφια...μερικοι δειχνουν τοσο αυθορμητοι οταν τους φωτογραφιζουν...αλλοι αισθανονται \"πιεση\".
Εχω μερικες απαντησεις αλλα θελω να ακουσω αλλες αποψεις.

Kηπ,

καμιά φορά, πίσω απο την μοναχικότητα, κρύβεται όχι μια ελεύθερη επιλογή αλλά ο φόβος.

Ο φόβος του να πλησιάσεις κάποιον άλλο και να χτίσεις μια σχέση μαζί του.

Τα λόγια αυτά, δεν λύνομαι, δεν αφήνομαι, φοβάμαι τον άλλο, έχουν και μένα να μου πουν και να μου θυμίσουν πολλά, παλιότερα θέματα που είχα με τον ευατό μου.

Ετσι κι εγώ, προτιμούσα το \"μόνη μου\" αλλά βαθιά μέσα μου ένιωθα, οτι υπάρχει κι ένας φόβος σε όλο αυτό ( έχω συχνά ανάγκη για μοναχικότητα σαν χαρακτήρας αλλά κάποτε, γινόταν καταναγκαστικό).

Αγχωνόμουν να δείξω το λαμπερό μου πρόσωπο, τα προσόντα μου, την εξυπνάδα μου κτλ.

Επίπονο έργο.
Να πρέπει στον κάθε άλλο, να αποδεικνύω ανά πάσα ώρα και στιγμή οτι αξίζω.

Φυσικά υπο το πρίσμα αυτό, όταν είχα έστω και κατ ελάχιστον τις μαύρες μου, κλεινόμουν σε μένα, δεν ήθελα να με δουν έτσι οι άλλοι.

Φωτογραφία.

Αλλος την βλέπει σαν ένα μάτι κατασκόπου όπου πρέπει να στηθεί και να βγάλει το καλύτερο χαμόγελό του κι άλλος, σαν έναν τρόπο να αποθανατίσει τη στιγμή του, που τόσο φυσικά κι αβίαστα βγάζει στον φακό.

Εξαρτάται απο το πώς έχει μάθει κανείς να \"βλέπει\" και να αξιολογεί τα πράγματα, τις σχέσεις, την φωτοφραγία, τον άλλο.

Απο πού πήγαζε η αίσθησή μου οτι οι άλλοι θα με κρίνουν?
Οτι πρέπει να αποδείξω?

Ερωτήματα που πρέπει κανείς, αν του λένε κάτι, να κάτσει να τα απαντήσει προσωπικά,
ώστε ίσως μετά να αναθεωρήσει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα.

[mariap]

Nα πω και εγω την γνωμη μου ?

Εγω θελω να ειμαι αρεστη και αποδεκτη απο τους αλλους, και φοβαμαι την απορριψη ... και για αυτο δειχνω ενα αλλο προσωπο, πιο αποδεκτο για να τους προσελκυσω καλυτερα...

Και οταν νοιωσω οτι με απορριπτουν πεφτω παρα πολυ ,γιατι νοιωθω οτι εδωσα ολο μου τον εαυτο σε αυτη τη σχεση.

Αλλα αυτο που εχω μαθει πλεον ειναι να ειμαστε ο εαυτος μας, με τα καλα και τα αρνητικα μας, και με πολυ συγκεκριμενους φιλους που μας αποδεχονται για αυτο που ειμαστε.

[keep_walking]

Εγω νομιζω οτι δεν εχω αρκετη αυτοπεποιθηση και κυριως αυτοεκτιμηση ωστε να αισθανθω μια πληροτητα και να μη με απασχολει η \"εικονα\" του εαυτου μου.\"Αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση\" ειναι λιγο αλληλενδετα αυτα τα δυο.
Απλοϊκη απαντηση,η ουσια ειναι γιατι συμβαινει αυτο?Γιατι?
Αφου εχω διαγραψει μια πορεια για την οποια ειμαι περηφανος,εχω τις δαφνες μου και προσπαθω να μη μενω στασιμος.
Σε γενικες γραμμες τα καταφερνω καλυτερα απο το μεσο ορο...αλλα εμενα δεν μου αρκει,δεν ειμαι αρκετα καλος για μενα ισως? Ειπαμε αυτοεκτιμηση αλλα πως θα την κερδισω αυτην? Τα επιτευγματα βοηθανε προσωρινα και δεν λυνουν το προβλημα.
Εχω μηπως μεγαλη ιδεα για τον εαυτο μου χωρις να το ξερω (ειρωνικο καπως),και τον τιμωρω γιατι δεν μπορει να πιασει τα \"απιαστα\"?

[weird]

Originally posted by keep_walking
Εγω νομιζω οτι δεν εχω αρκετη αυτοπεποιθηση και κυριως αυτοεκτιμηση ωστε να αισθανθω μια πληροτητα και να μη με απασχολει η \"εικονα\" του εαυτου μου.\"Αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση\" ειναι λιγο αλληλενδετα αυτα τα δυο.
Απλοϊκη απαντηση,η ουσια ειναι γιατι συμβαινει αυτο?Γιατι?
Αφου εχω διαγραψει μια πορεια για την οποια ειμαι περηφανος,εχω τις δαφνες μου και προσπαθω να μη μενω στασιμος.
Σε γενικες γραμμες τα καταφερνω καλυτερα απο το μεσο ορο...αλλα εμενα δεν μου αρκει,δεν ειμαι αρκετα καλος για μενα ισως? Ειπαμε αυτοεκτιμηση αλλα πως θα την κερδισω αυτην? Τα επιτευγματα βοηθανε προσωρινα και δεν λυνουν το προβλημα.
Εχω μηπως μεγαλη ιδεα για τον εαυτο μου χωρις να το ξερω (ειρωνικο καπως),και τον τιμωρω γιατι δεν μπορει να πιασει τα \"απιαστα\"?

Mπορεί όπως λες, να πρόκειται για μια τάση σου να θέτεις πολύ ψηλά τον πήχη, να μην ικανοποιήσαι με τίποτα, διατηρώντας μέσα σου μια αίσθηση ότι εσύ ειδικά θα πρέπει να είσαι τέλειος.

Από την άλλη,ενώ με την λογική σου βλέπεις, ότι δεν είναι λίγα αυτά που έχεις καταφέρει, κάποιο συναισθηματικό σου κομμάτι μέσα σου, νιώθει ανήμπορο αν τα όσα έχεις καταφέρει δεν περάσουν πρώτα από την αναγνώριση και την επιδοκιμασία του άλλου.

Μιας μορφής εξάρτηση δηλαδή.
Εξαρτώνται, η αυτοεκίμηση και η αυτοπεποίθησή μου, από το βλέμμα του άλλου.
Αλλά και απο διάφορα επιτεύγματα που πρέπει διαρκώς να κατακτώ για να μην \"πέφτω\".
Σου λέει κάτι αυτό?

[keep_walking]

Μου λεει οτι εχω επιτευγματα γιατι ειμαι αυτος ακριβως που ειμαι και δεν θα σταματησω να κατακτω πραγματα.
Αλλα δεν μπορω να βρω την ισορροπια και την ηρεμια με τον εαυτο μου.Δεν μπορω...πολυς κοσμος ειναι ετσι ισως δεν ξερω,καποιοι εχουν καταφερει απιθανα πραγματα τι ειναι αυτο που τους ωθει,ποια κινητηριος δυναμη?
Η δικια μου κινητηρια δυναμη νομιζω οτι ειναι ολη χτισμενη σε λαθος βαση?
Ή μπορει και να γινομαι υπερβολικος,ειναι απιστευτο ποσο ελλειπεις ειναι οι γνωσεις για τον εαυτο μας και για το πως σκεφτονται οι αλλοι.

[weird]

Το πώς σκέφτονται οι άλλοι, έχει τη σημασία που του δίνουμε.
Και σίγουρα, θα υπάρχει πάντα ένας συντελεστής μη προβλεψιμότητας στην συμπεριφορά τους.
Μα όσο πιο πολύ γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο, τόσο λιγότερο μας αιφνιδιάζουν κάποια πράγματα.

Οσο για την βάση, εσύ ξέρεις καλύτερα.
Αλλά προσωπικά, προτιμώ μια βάση ευέλικτη απο μια βάση άκαμπτη.

Καλή εξέλιξη στις αναζητήσεις σου :)

[keep_walking]

Το πώς σκέφτονται οι άλλοι, έχει τη σημασία που του δίνουμε.
Και σίγουρα, θα υπάρχει πάντα ένας συντελεστής μη προβλεψιμότητας στην συμπεριφορά τους

Οχι weird τωρα δεν εννοω τι σκεφτονται οι αλλοι για μενα...αλλα πως σκεφτονται,την σοφια τους μπορεις να πεις,τα κινητρα τους,την φιλοσοφια που εχουν.

[weird]

Originally posted by keep_walking

Το πώς σκέφτονται οι άλλοι, έχει τη σημασία που του δίνουμε.
Και σίγουρα, θα υπάρχει πάντα ένας συντελεστής μη προβλεψιμότητας στην συμπεριφορά τους

Οχι weird τωρα δεν εννοω τι σκεφτονται οι αλλοι για μενα...αλλα πως σκεφτονται,την σοφια τους μπορεις να πεις,τα κινητρα τους,την φιλοσοφια που εχουν.

Ανοίγοντας όμως διαύλους επικοινωνίας με τους άλλους, μέσα απο τις σχέσεις σου, αντλείς πράγματα απο τον ψυχισμό, την σοφία και την φιλοσοφία τους...

Πλουτίζεις ακόμα περισσότερο και δίνεις με τη σειρά σου μια ματιά στον άλλο του δικού σου κόσμου.

Γιατί η ταυτότητά μας είμαστε εμείς, στο πλαίσιο του περιβάλλοντος και των σχέσεών μας.

Οπότε, καταρρίπτωντας την αίσθηση της παντοδυναμίας και το ψευδαισθητικό όραμα της αυτάρκειας, ερχόμενοι κοντά με τους άλλους, έχουμε πιστεύω να μάθουμε πολλά.

Το μοίρασμα, είναι τροφή.

[keep_walking]

Αυτο προσπαθω για αυτο καταθετω αποψεις.

Το μοίρασμα, είναι τροφή.

Ολα τα κανουμε για τον εαυτο μας εντελει,ακομα και οταν βοηθαμε τους αλλους, με μια λεξη με μια προταση ειναι για να καλυψουμε τις αναγκες του εαυτου μας.Γιατι νοιωθουμε αραγε την αναγκη να προσφερουμε?
Παντοδυναμια οχι αλλα εμεις ειμαστε ο κοσμος κατα καποιο τροπο,αυτο που αντιλαμβανομαστε με τις αισθησεις μας και το μυαλο μας σαν κοσμο.
Αυταρκεια ειναι το νιρβαννα ισως που θελουμε να φτασουμε αλλα ειναι απιαστο?Δεν νομιζω να ειναι ψευδαισθηση.

Α καλα οσο παει και γινεται πιο μπερδεμενη η κατασταση,το καψα:p
Κατσε να πιω καμμια μπυρα να ευθυγραμμιστω:)

[keep_walking]

Nα ενα τραγουδι που μου ηρθε στο μυαλο:

I\'m sitting here in the boring room
It\'s just another rainy Sunday afternoon
I\'m wasting my time
I got nothing to do
I\'m hanging around
I\'m waiting for you
But nothing ever happens and I wonder

I\'m driving around in my car
I\'m driving too fast
I\'m driving too far
I\'d like to change my point of view
I feel so lonely
I\'m waiting for you
But nothing ever happens and I wonder

I wonder how
I wonder why
Yesterday you told me \'bout the blue blue sky
And all that I can see is just a yellow lemon-tree
I\'m turning my head up and down
I\'m turning turning turning turning turning around
And all that I can see is just another lemon-tree

I\'m sitting here
I miss the power
I\'d like to go out taking a shower
But there\'s a heavy cloud inside my head
I feel so tired
Put myself into bed
Well, nothing ever happens and I wonder

Isolation is not good for me
Isolation I don\'t want to sit on the lemon-tree

I\'m steppin\' around in the desert of joy
Baby anyhow I\'ll get another toy
And everything will happen and you wonder

I wonder how
I wonder why
Yesterday you told me \'bout the blue blue sky
And all that I can see is just another lemon-tree
I\'m turning my head up and down
I\'m turning turning turning turning turning around
And all that I can see is just a yellow lemon-tree
And I wonder, wonder

I wonder how
I wonder why
Yesterday you told me \'bout the blue blue sky
And all that I can see, and all that I can see, and all that I can see
Is just a yellow lemon-tree