Μοναξιά...

[Niels]

Έχεις απόλυτο δίκιο αλλά τα σοσιαλ πλέον είναι αναγκαίο κακό. Το να μη συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους είναι πολύ δύσκολο για μένα. Και πριν το ατύχημα το έκανα. Για να φανταστείς σε πόσο μεγάλο βαθμό το κάνω, πέρασα στο πανεπιστήμιο επειδή σύγκρινα τον εαυτό μου με τους άλλους. Πάντα είχα τη νοοτροπία ότι αφού μπορεί αυτός, μπορώ κι εγώ και θα το κάνω καλύτερα. Και πάντα ήμουν καλός στα μαθήματα, στις παρέες, στις κοπέλες κλπ αλλά από το ατύχημα και μετά όλα αντιστράφηκαν. Πλέον νιώθω ότι όλα τα κάνω λάθος και ότι ποτέ δε θα βρω τη θέση μου σε αυτό τον κόσμο. Περνάνε πολλές αρνητικές σκέψεις από το κεφάλι μου κάθε μέρα. Φταίει βέβαια και το ότι είμαι κλεισμένος στο σπίτι όλη μέρα. Δε βοηθάει και η περιοχή που μένω. Μένω σε χωριό και άμα βγω θα συναντήσω μόνο γνωστούς που ούτε γεια δε λέμε πλέον και αυτό θα μου χαλάσει τη μέρα. Θα σκέφτομαι πιο έντονα το ότι γιατί να μην είμαι στη θέση τους. Εδώ οι περισσότεροι είναι κομπλεξικοι χωριάτες και όσοι είναι νορμάλ έχουν φύγει. Άλλωστε κι εγώ όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων ήμουν μέσα στην τρελή χαρά που θα φύγω, αλλά...

Το πρόβλημα με τα σοσιαλ, τις συγκρίσεις με άλλους κλπ είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε. Εννοώ ότι ενώ κατά τα φαινόμενα πολλοί άνθρωποι φαίνονται ευχαριστημένοι στη ζωή τους, να μην τους λείπει τίποτα που λέμε, εάν είχες τη δυνατότητα να κοιτάξεις από πιο κοντά τις ζωές τους, να ακούσεις τις σκέψεις τους, θα διαπιστωνες ότι όλοι οι άνθρωποι άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο είναι ανασφαλείς, φοβούνται για ένα σωρό πράγματα, κάνουν αρνητικές σκέψεις. Οπότε πρέπει να πάρεις απόφαση να μην πιστεύεις αυτό που βλέπεις αλλά αυτό που λέει η λογική. Φτιάξε ένα πλάνο με τις δικές σου επιθυμίες, όχι των άλλων, που θα ικανοποιούν τις δικές σου ανάγκες. Χρειάζεται να βγεις περισσότερο ώστε να συνηθίσεις τον κόσμο, εξοικείωση δηλαδή με αυτό που μας φοβίζει. Κάνε όση άσκηση σου επιτρέπει η υγεία σου, πρόσεχε τη διατροφή σου γιατί μπορεί να είσαι νέος αλλά πολλές φορές η κακή ψυχολογία οφείλεται και σε ελλείψεις βιταμινών όπως η d. Αφού ήσουν τόσο καιρό μέσα στο σπίτι λογικά θα έχεις τουλάχιστον ανεπάρκεια, μια εξέταση αίματος θα το δείξει. Για καλή ψυχολογία χρειάζεται και καλά επίπεδα b12, φυλλικού οξέος, σιδήρου, προβιοτικα, να τρως σαρδέλες για ω3. Μπορεί να σου ακούγονται κάπως αυτά αλλά ισχύουν. Όταν βρεις δουλειά ή κάνεις κάνα μεταπτυχιακό ή κάποιο χόμπι θα βρεθείς πάλι με κόσμο, θα έχεις τις ευκαιρίες σου.

[Vaggg]

Μην ανησυχείς, πέρασαν τα ζόρια, θα ξεκινήσεις και πάλι με νέα πνοή, θα βρεις αυτό που θες στην ζωή σου μήν φοβάσαι, θα ξανά ανοίξεις φτερά.

[JohnyK33]

Η μοναξιά με συνοδεύει από τα χρόνια που είχα τελειώσει το λύκειο,σχεδόν 15 χρόνια συνεχής μοναξιάς,δεν το επέλεξα,προέκυψε,δεν έχω παρέες η φίλους για τίποτε,γι'αυτό και δεν πηγαίνω πότε καλοκαιρινές διακοπές η ταξίδια,συντροφικότητα επίσης μηδέν.

Δυστυχώς είναι πολύ στενάχωρο να είσαι μόνος χωρίς να το έχεις επιλέξει.

[tsitsos]

Η μοναξιά με συνοδεύει από τα χρόνια που είχα τελειώσει το λύκειο,σχεδόν 15 χρόνια συνεχής μοναξιάς,δεν το επέλεξα,προέκυψε,δεν έχω παρέες η φίλους για τίποτε,γι'αυτό και δεν πηγαίνω πότε καλοκαιρινές διακοπές η ταξίδια,συντροφικότητα επίσης μηδέν.

Δυστυχώς είναι πολύ στενάχωρο να είσαι μόνος χωρίς να το έχεις επιλέξει.

Μου φαίνεται κι εγώ έτσι θα καταλήξω. Βασικά το ξέρω ακριβώς το συναίσθημα που νιώθεις, το ζω εδώ και χρόνια. Με ενοχλούσε και παλιά αλλά παλιά ονειρευόμουν να βγω από το νοσοκομείο και ονειρευόμουν πως όλα θα αλλάξουν, αυτή η προσδοκία με βοηθούσε να μη μιζεριαζω και να μη πέφτω ψυχολογικά. Τώρα που βγήκα όμως, πάλι τα ίδια ζω. Υπάρχουν μέρες που το παλεύω, όμως τις περισσότερες μέρες κάνω αρνητικές σκέψεις. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να είσαι μόνος. Όσο κι αν θέλω να το δω θετικά το πράγμα, καταβαθος ξέρω ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμα διότι δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να φύγω από το χωριό. Ότι χειρότερο να ζεις σε χωριό. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία βέβαια, αλλά όταν ξέρεις ότι αυτή η κατάσταση δε θα αλλάξει, τουλάχιστον όχι σύντομα, τι μπορείς να ελπίζεις; Ώρες ώρες νιώθω ότι δε ζω και ότι απλά περιμένω να έρθει η ώρα μου να πεθάνω. Έχω σκεφτεί και κάποιες φορές γιατί να μην πέθαινα στο τροχαίο να μη τα ζήσω όλα αυτά. Το ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο το πιστεύω, και αυτό είναι το μόνο που με κρατάει κάπως ενεργό στο να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, τα ελάχιστα δηλαδή που μου επιτρέπει η υγεία μου να κάνω. Τέλος πάντων, πάλι καλά που είναι και το φόρουμ και τα βγάζω από μέσα μου.

[tsitsos]

Καταρχάς πιστεύω ότι σίγουρα θα υπάρχουν ψυχολόγοι που θα μπορούν να σε βοηθήσουν. Ανέφερες για χωριό. Αν μένεις επαρχία ίσως να μην έχει πολλούς όμως.
Γενικά στα 18 οι περισσότεροι χάνονται από τους παλιούς τους φίλους και παρέες. Κι εμένα ο τότε κολλητός μου με είχε εγκαταλείψει εν μια νυκτί χωρίς λόγο. Το ότι απομακρύνθηκαν από σένα θα συνέβαινε ακόμα και αν δεν είχες το ατύχημα. Είσαι μικρός ακόμα, σε ηλικίες που υπάρχουν δυνατότητες για γνωριμίες. Γράψου σε κανένα μεταπτυχιακό ή βρες καμιά δουλειά και θα έχεις τις ευκαιρίες σου. Σίγουρα θα έχασες κάποια κοινωνικοποίηση αφού ήσουν κλινήρης αλλά θα μπορέσεις να αναπληρώσεις. Πρέπει όμως να έχεις μάθει κάποια θεωρητικά περί επικοινωνίας καθώς και να έχεις κι εσύ ο ίδιος διάθεση να γνωρίσεις τους άλλους και να τους προσφέρεις. Θέλει υπομονή γιατί πολύς κόσμος πια δε μπορεί να επικοινωνήσει καθόλου.
Όσο για αυτό που συγκρίνεις στο καθετί τον εαυτό σου με τους άλλους κι αυτό είναι ανεξάρτητο από το ατύχημα. Τουλάχιστον το έχεις συνειδητοποιήσει κι αυτό είναι ένα καλό βήμα γιατί πρόκειται για άσχημο χούι που πρέπει να ξεπεράσεις.

Σε ευχαριστώ για την απάντηση. Τα έχω σκεφτεί αυτά που λες αλλά δυστυχώς λόγω υγείας δε μπορώ να δουλέψω ως σερβιτόρος κλπ, μιας και μόνο τέτοιες δουλειές έχει στο χωριό μου και τα διπλανά χωριά. Όσο για το μεταπτυχιακό, θα ήταν η ιδανική λύση πιστεύω, όμως οι γονείς μου δε μπορούν σε καμία περίπτωση να μου πληρώνουν τα έξοδα. Ο παππούς μου που ήταν διατεθειμένος να πληρώσει τις σπουδές μου όταν πέρασα πανεπιστήμιο, δυστυχώς πέθανε ένα χρόνο μετά το τροχαίο μου, οπότε σε όλα ήμουν τελείως άτυχος. Μακάρι να υπήρχε κάτι θετικό στη ζωή μου για να πιαστώ από κάπου, αλλά μου ήρθαν όλα ανάποδα. Ψυχολόγο δε ξαναπάω γιατί μου έλεγε όλο τα ίδια και τα ίδια, επίσης, δεν έχω και πολλούς να διαλέξω εδώ, αυτή που πήγαινα έχει και μια άλλη που είναι 40χλμ μακριά, οπότε οικονομικά αλλά και πρακτικά απέκλεισα την ψυχολόγο. Καλά όσο για τους φίλους τους παιδικούς, εννοείται ότι χάνεσαι αλλά όσοι ζουν σε χωριά ξέρουν ότι είτε θα κάνεις παρέα με συγκεκριμένα άτομα είτε θα είσαι μόνος σου. Δεν υπάρχει δυνατότητα να γνωρίσεις νέο κόσμο, εδώ και οι λίγοι κάτοικοι που είμαστε, οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα, όπως εγώ.