Σα να Κυνηγώ Σκιές, 30 Χρόνια

[Spi01]

Καλησπέρα,
Μόλις έκανα εγγραφή και σκέφτηκα να συστηθώ.
Τη γνώρισα μόλις τέλειωσα το σχολείο. Βράδυ στο πατρικό. Σα να έσβηνα. Βγήκα πανικόβλητος στο πίσω μπαλκόνι, έτρεχα να ξεφύγω από το θανατικό. Ήρθε ο παθολόγος της γειτονιάς. Ένεση. Τίποτα το σπουδαίο, είπε, χαλάρωσε. Δεν χαλάρωσα. Πήρα τον πατέρα την επόμενη μέρα και πήγαμε σε καρδιολόγο, στην πρωτεύουσα…
Κάπως έτσι μου συστήθηκε. Ωστόσο το όνομά της το έμαθα χρόνια αργότερα. Καθώς και κάποιων από τους στενούς της φίλους. Ακόμα τρέχω να ξεφύγω από το θανατικό όταν με πλησιάζει, λες και υπάρχει περίπτωση να τρέξεις και να μη σε πιάσει όταν έρθει η ώρα. Στο ενδιάμεσο μεσολάβησαν τρελά σκηνικά: να κοιμάμαι στο αμάξι δίπλα σε κλινική για να αισθάνομαι ασφαλής, να διασχίζω την Αθήνα με τη μηχανή σίφουνας για να προλάβω στο νοσοκομείο το επερχόμενο εγκεφαλικό, να είμαι στη δουλειά με άλλους 800 στην κυριολεξία και να μου παίρνει το σφυγμό ο γιατρός στα ιδιαίτερα, να με παραλαμβάνουν στα επείγοντα με 23 πίεση, να φτάνω μέχρι τιλτ τεστ, να χαλάω διακοπές γιατί πέθαινα, να βάζω την καλή μου να τρέχει με 1000 στη Μεσογείων γιατί έσβηνα να…να…να… Δεν τελειώνουν.
30 Χρόνια Δίπλα μου. Με αρκετά κενά και Διακοπές Διαρκείας όλο αυτό το διάστημα κι ακόμα περισσότερες εξάρσεις σε ιδιαίτερα στρεσογόνους περιόδους -λόγω δουλειάς και άλλων παραγόντων. Δεν πήγα σε ειδικό, δεν πήρα χάπι. Ποτέ. Ίσως γιατί είχα την τύχη στις περισσότερες περιόδους που οι κρίσεις είχαν κατακλυσμιαίες εμφανίσεις στη ζωή μου να έχω 1 συμπάσχουσα κολλητή που ήταν δίπλα μου. Στις υπόλοιπες έπιανα θέση στους καρδιολόγους. Τα τελευταία 6-7 χρόνια ήμουν εντελώς καθαρός από κρίσεις, σα να με είχαν ξεχάσει –αν και ουδέποτε πίστεψα πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο- παρά το γεγονός πως συνέβησαν διάφορα σημαντικά γεγονότα. Εδώ και 1 χρόνο περίπου είναι ξανά μαζί μου, σε μια ιδιαίτερα μοναχική περίοδο της ζωής μου. Έχει επιστρέψει με νέα, πρωτόγνωρα εκθαμβωτική φορεσιά, τρόμαξα να την γνωρίσω μετά από τόσο καιρό. Πλέον το νέο μου κόλλημα μου είναι να παίρνω κάθε τρεις και λίγο το σφυγμό μου και να διαπιστώνω παύσεις-αρρυθμίες στο χτυποκάρδι μου.
Εκτός απροόπτου θα συνεχίσω να κάνω ό,τι έκανα, αλλά δίχως τους φίλτατους καρδιολόγους. Θα την παλέψω στο σπίτι μόνος ή κάνοντας βόλτες ή τρέχοντας να ξεφύγω. Εκτός κι αν μου τη φυλάνε και αυτή τη φορά τους χρειαστώ στα αλήθεια καθώς έχω να κάνω χρόνια καρδιογράφημα:)
Χαίρομαι που είμαι εδώ, Καλώς σας βρήκα!

[Yoco Choco]

Είναι πάντα από πάνω μου...Σαν βαρύ νέφος ή φτερό δυσοίωνου πουλιού που έλεγε και ο Καρυωτάκης...Και εγω ταλαιπωρούμαι απο μικρό παιδί με αυτην την απειλή.
Τα χρόνια που ήσουν καλά και δεν σε επισκέπτονταν τι έκανες?...Ισως εκεί βρισκεται το μυστικό...Εγώ μόνο μια περίοδο 2 μηνών απαλλάχτηκα από αυτήν, όπου είχα πέσει σε υπομανιακό.

[Thessalonian]

Καλησπέρα,
Μόλις έκανα εγγραφή και σκέφτηκα να συστηθώ.
Τη γνώρισα μόλις τέλειωσα το σχολείο. Βράδυ στο πατρικό. Σα να έσβηνα. Βγήκα πανικόβλητος στο πίσω μπαλκόνι, έτρεχα να ξεφύγω από το θανατικό. Ήρθε ο παθολόγος της γειτονιάς. Ένεση. Τίποτα το σπουδαίο, είπε, χαλάρωσε. Δεν χαλάρωσα. Πήρα τον πατέρα την επόμενη μέρα και πήγαμε σε καρδιολόγο, στην πρωτεύουσα…
Κάπως έτσι μου συστήθηκε. Ωστόσο το όνομά της το έμαθα χρόνια αργότερα. Καθώς και κάποιων από τους στενούς της φίλους. Ακόμα τρέχω να ξεφύγω από το θανατικό όταν με πλησιάζει, λες και υπάρχει περίπτωση να τρέξεις και να μη σε πιάσει όταν έρθει η ώρα. Στο ενδιάμεσο μεσολάβησαν τρελά σκηνικά: να κοιμάμαι στο αμάξι δίπλα σε κλινική για να αισθάνομαι ασφαλής, να διασχίζω την Αθήνα με τη μηχανή σίφουνας για να προλάβω στο νοσοκομείο το επερχόμενο εγκεφαλικό, να είμαι στη δουλειά με άλλους 800 στην κυριολεξία και να μου παίρνει το σφυγμό ο γιατρός στα ιδιαίτερα, να με παραλαμβάνουν στα επείγοντα με 23 πίεση, να φτάνω μέχρι τιλτ τεστ, να χαλάω διακοπές γιατί πέθαινα, να βάζω την καλή μου να τρέχει με 1000 στη Μεσογείων γιατί έσβηνα να…να…να… Δεν τελειώνουν.
30 Χρόνια Δίπλα μου. Με αρκετά κενά και Διακοπές Διαρκείας όλο αυτό το διάστημα κι ακόμα περισσότερες εξάρσεις σε ιδιαίτερα στρεσογόνους περιόδους -λόγω δουλειάς και άλλων παραγόντων. Δεν πήγα σε ειδικό, δεν πήρα χάπι. Ποτέ. Ίσως γιατί είχα την τύχη στις περισσότερες περιόδους που οι κρίσεις είχαν κατακλυσμιαίες εμφανίσεις στη ζωή μου να έχω 1 συμπάσχουσα κολλητή που ήταν δίπλα μου. Στις υπόλοιπες έπιανα θέση στους καρδιολόγους. Τα τελευταία 6-7 χρόνια ήμουν εντελώς καθαρός από κρίσεις, σα να με είχαν ξεχάσει –αν και ουδέποτε πίστεψα πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο- παρά το γεγονός πως συνέβησαν διάφορα σημαντικά γεγονότα. Εδώ και 1 χρόνο περίπου είναι ξανά μαζί μου, σε μια ιδιαίτερα μοναχική περίοδο της ζωής μου. Έχει επιστρέψει με νέα, πρωτόγνωρα εκθαμβωτική φορεσιά, τρόμαξα να την γνωρίσω μετά από τόσο καιρό. Πλέον το νέο μου κόλλημα μου είναι να παίρνω κάθε τρεις και λίγο το σφυγμό μου και να διαπιστώνω παύσεις-αρρυθμίες στο χτυποκάρδι μου.
Εκτός απροόπτου θα συνεχίσω να κάνω ό,τι έκανα, αλλά δίχως τους φίλτατους καρδιολόγους. Θα την παλέψω στο σπίτι μόνος ή κάνοντας βόλτες ή τρέχοντας να ξεφύγω. Εκτός κι αν μου τη φυλάνε και αυτή τη φορά τους χρειαστώ στα αλήθεια καθώς έχω να κάνω χρόνια καρδιογράφημα:)
Χαίρομαι που είμαι εδώ, Καλώς σας βρήκα!

Κανουμε τις επιλογες μας και αναλογως τις λουζομαστε κιολας. Εγω με την πρωτη κριση πανικου, αποφασισα οτι αυτο δεν λεγεται ποιοτητα ζωης και πηγα σε ειδικο. Το θεμα ειναι οτι με ενα σμπάρο, δυο τρυγώνια χτυπησα... Και το στρες, και την δυσθυμια-ελαφρια καταθλιψη νικησα, με ενα μονο χάπι.