ΓΑΔ και σερτραλίνη (ξανά)

[Evans]

Καλημέρα σε όλους

Σας παρακολουθώ τους τελευταίους μήνες και αποφάσισα να γράψω και την δική μου ιστορία, γιατί πραγμάτικά νοιώθω πως μόνο εδώ μπορούν ίσως κάποιοι να καταλάβουν τι περνάω και θα εκτιμούσα τις γνώμες σας και τις εμπειρίες σας.

Είμαι 49 ετών και μέχρι πριν 2 χρόνια, ζούσα μια εντελώς φυσιολογική ζωή. Εντάξει, άγχος για την καθημερινότητα είχα, αλλά τίποτε εξαιρετικό που να με αποτρέπει από το να έχω μια ευτυχισμένη οικογένεια, μια δουλειά που αγαπούσα και μια καθημερινότητα που με ικανοποιούσε απόλυτα.

Με τον covid κλειστήκαμε μέσα βέβαια..και εκεί πέρασα μήνες εργαζόμενος από το σπίτι ώρες..το καλοκαίρι ήταν αυτό που ήταν για όλους..αλλά με την επιστροφή από τις "διακοπές" άρχισα να έχω κάποιους πόνους στη μέση και πολύ γρήγορα ανέπτυξα έντονο άγχος για την υγεία μου, με αποτέλεσμα να αρχίσω να τρέχω σε γιατρούς επί μήνες. Το αποτέλεσμα ήταν να έχω ένα λιποθυμικό επεισόδιο που με έστειλε στο νοσοκομείο για μια εβδομάδα.

Για να μην το τραβήξω πολύ, η διάγνωση ήταν ΓΑΔ και μπήκα σε θεραπεία με σερτραλίνη για ένα χρόνο και βενζοδιαζεπίνες για διάστημα 2 μηνών. Η αντίδρασή μου για τους 3 πρώτους μήνες ήταν τραγική, με συμπτώματα έντονου άγχους, πανικού και όλα τα ψυχοσωματικά συμπτώματα που μπορεί να έχει άνθρωπος. Μετά το τρίμηνο ένοιωθα πολύ καλά και τελικά στους 15 μήνες,αρχίσαμε την σταδιακή μείωση της αγωγής. Δεν είχα κανένα πρόβλημα στην μείωση και για περίπου 5 μήνες μετά την διακοπή. Όλα υπό την παρακολούθηση ψυχιάτρου.

Αρχές Ιανουαρίου, από το πουθενά, άρχισα να έχω έντονο άγχος, ζαλάδες, και γενικά ότι είχα νοιώσει με την έναρξη της θεραπείας. Όταν άρχισαν και οι αυπνίες, αποφασίσαμε με τον ψυχίατρο, επανέναρξη της αγωγής με σερτραλίνη. Απλά αυτή τη φορά η όποια βελτίωση μου φαίνεται τραγικά αργή.

Ο γιατρός μου αποκαλεί τις δυο αυτές περιπτώσεις επειδόδια..αλλά τα επεισόδια έχουν αρχή και τέλος...υποτίθεται πως στην παρούσα φάση θα είμαι σε αγωγή για τουλάχιστον 2 χρόνια...

Στο πρώτο επεισόδιο το είχα πιστέψει..και θεώρησα πως όλα είχαν τελειώσει..βλέποντας όμως τι συμβαίνει τώρα..δεν μπορώ να καταλάβω απολύτως τίποτα. Καθημερινός φόβος για το μέλλον της οικογένειας..για μια ζωή δίχως αξιοπρέπεια..απελπισία.

Δεν έχω άλλο τρόπο από το να ακολουθώ την προτεινόμενη αγωγή...αλλά μετά τι?

Έχετε σχετικές εμπειρίες? Τα γιατί τώρα, σε μια ήρεμη και καλή φάση της ζωής μου είναι που με βασανίζει..

Ευχαριστώ!

[worryfree]

Γενικα η ΓΑΔ ειναι χρονια διαταραχή, σε μερικους εχει εξάρσεις και υφεσεις και σε αλλους συνεχόμενα. Αυτο που μπορεις να κανεις για να βελτιωσεις την ποιότητα ζωης σου ειναι η φαρμακευτική αγωγη και η ψυχοθεραπεία. Ερευνες εχουν δειξει οτι μετα απο 12 χρονια απο την εναρξη της ΓΑΔ μονο το 60% εχει πληρης υφεση των συμπτωμάτων ενω μετα απο 22 χρονια το ποσοστό ειναι 80%. Οποτε υπομονή και επιμονή.

[Niels]

Αυτό το από πουθενά που εμφανίστηκαν πάλι τα συμπτώματα και το ότι δεν μπορείς να εντοπίσεις τις αιτίες γενικότερα του προβλήματος είναι το πιο σημαντικό. Αυτό απ'τη δική μου εμπειρία μόνο με ψυχοθεραπεία αντιμετωπίζεται. Γιατί αν δεν ξέρεις τη ρίζα του προβλήματος τι να αντιμετωπίσεις; Θα στηριζεσαι αποκλειστικά στην αγωγή και λογικά θα αισθάνεσαι ανασφάλεια. Υπάρχει και το γενικότερο ζήτημα ότι πολλοί που παίρνουμε αντικαταθλιπτικά όταν τα σταματάμε μετά από λίγο καιρό έχουμε πάλι σχεδόν τα ίδια προβλήματα και ξαναρχίζουμε την αγωγή. Οπότε μην απογοητευεσαι, είναι κάτι συνηθισμένο, τώρα το που οφείλεται είναι μεγάλη συζήτηση. Ίσως ανεχόμαστε περισσότερα από όσα πραγματικά αντέχουμε, λέω εγώ, δηλαδή παραβλέπουμε τις πραγματικές μας ανάγκες για διαφορετικούς λόγους ίσως ο καθένας μας.

[Evans]

Καλημέρα και ευχαριστώ.

Το από το πουθενά, πάει στο ότι δεν είχα καμία αλλαγή στη ζωή μου..απλά είχα σταματήσει την αγωγή πριν μήνες και ένοιωθα εντελώς φυσιολογικά. Από αυτό, μέσα σε μια νύχτα να επιστρέψουν οι ζαλάδες και ο φόβος, οι αυπνίες κλπ κλπ είναι κάτι που με προβλημάτισε.

Ο Ψυχίατρος μετά από ένα διάστημα παρακολούθησης μου είπε πως δεν μπορούμε να μιλάμε για σύνδρομο "στέρησης" από το φάρμακο και συνέστησε την επανέναρξη της αγωγής. Εδώ και τρεις ημέρες ανέβηκα στα 75mg με ταυτόχρονη χρήση βενζοδιαζεπίνης (για την οποία δεν ανησυχεί, αλλά να μου πεις αυτός την παίρνει?)

...και έτσι μπάινουμε στην 9η εβδομάδα και προκοπή δεν βλέπω (εγώ, ο γιατρός βλέπει)

Προφανώς ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πως δεν θα ξαναδουλέψει το φάρμακο..και θα έχω εθιστεί στις βενζοδιαζεπίνες..και μετά τι?

[Riaki]

Είμαι σχεδόν στην ίδια ακριβώς φάση!!!!!!
Επαιρνα ζολοφτ για 3 χρόνια και ήμουν παρα μα παρα πολύ καλά σε τέλειο βαθμο θα έλεγα. και αφου όλα ηταν καλά αποφάσισα να μείνω έγκυος και διακοπτουμε την αγωγή, 10 μήνες μετά ήρθαν πισω όλα, ξεκινα. ξανά εδώ και 5 μήνες αρχικά ενιωσα ελαφρως καλύτερα. Αλλά τώρα χαλια χαλια τεν μπορω να σου το περιγραψω!!! Σαν να μην δουλεύει το φάρμακο πλέον πάνω μου!!! Υπάρχει αυτη η περίπτωση; ο Γιατρός τι σου είπε ; ότι απλά θέλει τον χρόνο του να δουλέψει;;;

Καλημέρα και ευχαριστώ.

Το από το πουθενά, πάει στο ότι δεν είχα καμία αλλαγή στη ζωή μου..απλά είχα σταματήσει την αγωγή πριν μήνες και ένοιωθα εντελώς φυσιολογικά. Από αυτό, μέσα σε μια νύχτα να επιστρέψουν οι ζαλάδες και ο φόβος, οι αυπνίες κλπ κλπ είναι κάτι που με προβλημάτισε.

Ο Ψυχίατρος μετά από ένα διάστημα παρακολούθησης μου είπε πως δεν μπορούμε να μιλάμε για σύνδρομο "στέρησης" από το φάρμακο και συνέστησε την επανέναρξη της αγωγής. Εδώ και τρεις ημέρες ανέβηκα στα 75mg με ταυτόχρονη χρήση βενζοδιαζεπίνης (για την οποία δεν ανησυχεί, αλλά να μου πεις αυτός την παίρνει?)

...και έτσι μπάινουμε στην 9η εβδομάδα και προκοπή δεν βλέπω (εγώ, ο γιατρός βλέπει)

Προφανώς ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πως δεν θα ξαναδουλέψει το φάρμακο..και θα έχω εθιστεί στις βενζοδιαζεπίνες..και μετά τι?