Γωνιά των ποιητών

[salvador]

Μαραμπού, Ν. Καββαδίας
(Πυξ Λαξ ''Λένε για μένα'')

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!...Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
σέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

[salvador]

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, Κ.Π. Καβάφης

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

[HarleyQuinn]

πραγματικά μέσα από τη μικροαστική-προλεταριακή ζωή μας βγαλμένα τα αποσπάσματα από τις δύο αναρτήσεις σου ΧάρλειΚούιν(βοντκούλα), με γλώσσα αληθινή, της ζωής μας, εμάς των πληβείων. Αυτό που εκτιμώ πρώτα και πάνω από όλα

Χαίρομαι Salvador που πρόσθεσα στο νήμα σου κάτι που σου αρέσει. Να ξέρεις, διάβασα την 'ηπατίτιδα' και ήταν πολύ δυνατό! Γραφεις όμορφα!

[salvador]

Χαίρομαι Salvador που πρόσθεσα στο νήμα σου κάτι που σου αρέσει. Να ξέρεις, διάβασα την 'ηπατίτιδα' και ήταν πολύ δυνατό! Γραφεις όμορφα!

Ναι μου αρέσουν όσα βγάζουν αλήθεια, ότι είδους και ότι και αν αφορά αυτή, και καμμιά φορά μου αρέσει περισσότερο αν αυτή γίνεται και ωμή και προσβλητική στα ''ευγενή'' μάτια των απανταχού καθωσπρέπει. Αφού αν υπήρχε δυνατότητα θα σου έκανα αίτημα φιλίας εδώ

Βλέπεις ο μπιρμπιρίκος αγαπούσε τον κόσμο. Ακόμη και αν ο κόσμος αυτός τον πλήγωνε, τον πλήγωσε. Ήξερε, ήταν ένα τίποτα για αυτούς. Ετσι μικρός που ήταν, κακοφτιαγμένος, με αυτά τα στραβα πόδια και καμπουριαστός, σαν ξωτικό φαινόταν. ''Καταραμένος απ' τον Θεό'', έλεγαν μερικοί και χασκογελούσαν. Άλλοι τον ψευτολυπόντουσαν και του δίναν απ' το περίσσευμά τους. Πόσο χαζοί ήταν. Δεν ξέρανε. Δεν ηθελε να τον λυπούνται. Δεν τους καταλάβαινε αυτούς καθόλου...

Όπως και εκείνη η γυναίκα τότε ' σαν χθές το θυμάται αυτό, και ας πάνε τόσα χρόνια. Καλοφτιαγμένη, στο μεγάλο της τζιπ, με τα παιδιά της μέσα. Εκείνα είχαν μασκαρευτεί ' δύο ήταν, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Φαίνεται πως τα πήγαινε σε κάποιο πάρτυ, γενεθλίων ίσως, ποιος ξέρει. Είχε ανοίξει το τζάμι της λοιπόν μόλις αυτός πλησίασε με τα χαρτομάντιλα στα χέρια. Χειμώνας έξω, και έβρεχε ο Θεός. Δεν θα ξεχάσει ποτέ το βλέμμα της μόλις τον αντίκρισε άξαφνα κάτω από την κουκούλα που φορούσε για να προφυλαχτεί από τον καιρό. Γούρλωσε τα μάτια, στην αρχή φοβήθηκε. Ύστερα όμως, όταν κατάλαβε ότι και αυτός ήταν απλά ένα παιδί, τότε άνοιξε μουδιασμένη το τζάμι και του έδωσε ότι ψιλά κρατούσε στο πορτοφόλι της. Για μια στιγμή σαν να σάστισε και να βούρκωσε του είχε φανεί δίνοντάς του βιαστικά τα κέρματα. Έπειτα, με κοφτές, νευρικές κινήσεις, έπιασε το τιμόνι και ξεκίνησε γρήγορα για να μην αργήσει στο δρόμο της...

[HarleyQuinn]

Απλά μια υπέροχη σκηνή....

[salvador]

Απλά μια υπέροχη σκηνή....

Το ειχα ξεκινήσει σε καταθλιψη απο μια υποτροπή μου (της διαταραχης) παλιά και εμεινε και αυτο ανολοκλήρωτο

[salvador]

Χαίρομαι Salvador που πρόσθεσα στο νήμα σου κάτι που σου αρέσει. Να ξέρεις, διάβασα την 'ηπατίτιδα' και ήταν πολύ δυνατό! Γραφεις όμορφα!

το έσβησα για να μην τύχει και με ταυτοποιήσει κάποιος που μπορεί να με ξέρει, για κανέναν άλλο λόγο

[ioannis2]

όσο κι αν πλατύνει ο ορίζοντας τους
ακόμα κι αν οι σχέσεις των ανθρώπων αγγίξουν την τελειότητα
όσο κι αν οι χώροι κι οι τρόποι φτιάχτηκαν πια για να τους χωρέσουν,
κάποιων ανθρώπων η νόηση τους αποκρυσταλλώθηκε,
θέλουν μα δεν μπορούν να την προσαρμόσουν σ' αυτά τα ωραία,
διότι πριν τους δοθούν τα ωραία βρέθηκαν ριγμένοι στα σκουπίδια,
όσο μακριά τους κι αν ξέφυγαν, τους μόρφωσαν τη νόηση μ' ένα τρόπο παράξενο στις συναναστροφές που καλούνται,
φτιάχτηκαν για να παλεύουν μια ζωή να ανατρέψουν αυτό που άνθρωποι τους προικισαν απ τα μέρη που περάσαν,
όλα πια φιλτράρονται κατά τον ίδιο τρόπο,
κι η πάλη μέσα τους, μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων,
παλεύουν να προσαρμοστούν με τα ωραία που φτιάχτηκαν γύρω τους,
με απερίγραπτο κόπο, να αλλάξουν αυτό που γινε ένα με το είναι
για να μπορούν έστω λιγάκι να χαίρονται.

[salvador]

Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα, Νίκος Λυγερός

'...Ξέρετε, ζούμε σε κοινωνίες που ζουν μέσα στα όνειρά τους. Όταν η κοινωνία δεν το καταλαβαίνει, τους φτιάχνουν και μία Ονειρούπολη. Όταν η κοινωνία ζει μέσα στην Ονειρούπολη βρίσκει ότι η κοινωνία είναι σκληρή. Όταν η κοινωνία είναι σκληρή, γίνεται θέαμα. Όταν είναι θέαμα, γίνεται ψεύτικη. Όταν γίνεται ψεύτικη, γίνεται θέατρο. Άρα εγώ αποφάσισα να αρχίσω κατ' ευθείαν με την αλήθεια του θεάτρου, που ομολογεί σε όλους ότι είναι θέατρο. Δεν είμαστε στον χώρο του ονείρου, αλλά στον χώρο του οράματος. Στην ουσία, αν το σκεφτείτε καλά, όταν σας προτείνουν να ονειρεύεστε, στην πραγματικότητα σας προτείνουν να κοιμάστε. Γιατί μόνο όταν κοιμάστε ονειρεύεστε. Άρα θα ήταν καλό όταν σας πουλάν όνειρα, να μην ξεχνάτε ότι σας πουλάν ύπνο. Και όπως ξέρετε, η λέξη έξυπνος σημαίνει αυτόν που βγαίνει από τον ύπνο. Κατά συνέπεια είναι λίγο δύσκολο να ονειρευτεί''.

[nikos2]

Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα, Νίκος Λυγερός

'...Ξέρετε, ζούμε σε κοινωνίες που ζουν μέσα στα όνειρά τους. Όταν η κοινωνία δεν το καταλαβαίνει, τους φτιάχνουν και μία Ονειρούπολη. Όταν η κοινωνία ζει μέσα στην Ονειρούπολη βρίσκει ότι η κοινωνία είναι σκληρή. Όταν η κοινωνία είναι σκληρή, γίνεται θέαμα. Όταν είναι θέαμα, γίνεται ψεύτικη. Όταν γίνεται ψεύτικη, γίνεται θέατρο. Άρα εγώ αποφάσισα να αρχίσω κατ' ευθείαν με την αλήθεια του θεάτρου, που ομολογεί σε όλους ότι είναι θέατρο. Δεν είμαστε στον χώρο του ονείρου, αλλά στον χώρο του οράματος. Στην ουσία, αν το σκεφτείτε καλά, όταν σας προτείνουν να ονειρεύεστε, στην πραγματικότητα σας προτείνουν να κοιμάστε. Γιατί μόνο όταν κοιμάστε ονειρεύεστε. Άρα θα ήταν καλό όταν σας πουλάν όνειρα, να μην ξεχνάτε ότι σας πουλάν ύπνο. Και όπως ξέρετε, η λέξη έξυπνος σημαίνει αυτόν που βγαίνει από τον ύπνο. Κατά συνέπεια είναι λίγο δύσκολο να ονειρευτεί''.

τι μαλ@κιες ειναι αυτες

[salvador]

τι μαλ@κιες ειναι αυτες

Αγαπητέ φίλε, χαρακτηρίζεις μεν, δεν τεκμηριώνεις δε! Γιατί, νίκο; Ατεκμηρίωτη μομφή είναι γκαριτό γαϊδάρου, δεν στο μάθανε στο δημοτικό;

[salvador]

όσο κι αν πλατύνει ο ορίζοντας τους
ακόμα κι αν οι σχέσεις των ανθρώπων αγγίξουν την τελειότητα
όσο κι αν οι χώροι κι οι τρόποι φτιάχτηκαν πια για να τους χωρέσουν,
κάποιων ανθρώπων η νόηση τους αποκρυσταλλώθηκε,
θέλουν μα δεν μπορούν να την προσαρμόσουν σ' αυτά τα ωραία,
διότι πριν τους δοθούν τα ωραία βρέθηκαν ριγμένοι στα σκουπίδια,
όσο μακριά τους κι αν ξέφυγαν, τους μόρφωσαν τη νόηση μ' ένα τρόπο παράξενο στις συναναστροφές που καλούνται,
φτιάχτηκαν για να παλεύουν μια ζωή να ανατρέψουν αυτό που άνθρωποι τους προικισαν απ τα μέρη που περάσαν,
όλα πια φιλτράρονται κατά τον ίδιο τρόπο,
κι η πάλη μέσα τους, μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων,
παλεύουν να προσαρμοστούν με τα ωραία που φτιάχτηκαν γύρω τους,
με απερίγραπτο κόπο, να αλλάξουν αυτό που γινε ένα με το είναι
για να μπορούν έστω λιγάκι να χαίρονται.

είμαστε αυτό που βιώσαμε ή είμαστε αυτό που επιλέξαμε να είμαστε -όπως έγραφε ο Καρλ Γιουνγκ- τελικά;
όπως και να έχει εγώ ''Δεν θέλω να γλυτώσω από τα όμορφα'' (Μ. Μυτακίδης και Γιολάντα Τσιαμπόκαλου)
Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν
κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέματα,
μακάρι πάντα να μου τάζουν

[HarleyQuinn]

Γαμημένοι έρωτες που έρχονται πάντα στη λάθος στροφή, αναθεματισμένα σκιάχτρα τις νύχτες όπου οι κατσαρίδες σουλατσάρουν στ' άπλυτα σεντόνια, διαλυμένες καρδιές, δρόμοι γιομάτοι σκόνη, αντίο, εκατό χτυπήματα, εκατό ίδιες φορές, επί πέντε όλα αυτά και γράφτα σε χιλιόμετρα στο δρόμο που οδηγάει το δρόμο. Μυαλά που δεν φεύγουν από σκοτάδια, λουόμενα <<γεια>>, νερά παντού, στα μάτια, στο κορμί, στη ψυχή, στ' αρχίδια, στα τύμπανα της νύχτας και στο πιάνο που ανοίγει σαν μικρό τσίγκινο κουτί και σου σφάζει τα δάχτυλα. Το ξημέρωμα όταν το σκουπιδιάρικο φωτίζει αλκοολικούς, τα πάντα που ξαπλώνουν και σέρνονται ακόμα πιο χαμηλά, η αποξένωση, το ναυάγιο, τα ποιήματα και ο ψίθυρος γυναίκας καβλωμένης στο ακουστικό από την άλλη πλευρά του κόσμου. Τηλέφωνα που δε χτυπάνε, η μπίλια στο μαύρο, το χαρτί στο μπαστούνι, το σφάξιμο στο ποδάρι, η μπουρδελιάρα σκιά που κοροϊδεύει το κορμί και η ******* που γίνεσαι όταν η θλίψη χασκογελάει μαζί σου. Οι αϋπνίες και το ξύδι, η Μαρία η και χαριτωμένη, το τρέμουλο στο χέρι μεσημέρι που θες να ξεράσεις την ανθρωπότητα σε λεωφορείο με πεθαμένες ψυχές. Οι φωτογραφίες του αλαφιασμού, οι πνεύμονες που βήχουν αγάπη, το ποτέ, η έννοια του ποτέ, η ελπίδα στα μάτια ενός αδέσποτου κωλόσκυλου στο δρόμο, η βροχή στην αυλή και η βροχή στα κουρέλια. Το χαμόγελο όταν όλα πάνε κατά διαόλου, η τελευταία κτηνωδία, η πόλη τον χειμώνα και τα μάτια τα κατάμαυρα όταν η ρόδα σφυράει θάνατο. Τα καμένα δάχτυλα, ο πόνος που προκαλεί ο πόνος σου, η ψόφια παρακμή διαφημιζόμενη και το εμπόριο της. Οι κυνηγοί του βραδιού, οι τρελοί της νύχτας, οι καλύτεροι τρελοί της μέρας, οι ********ι άντρες που το πάνε μέχρι τέλους, το ρήμα <<ξαφρίζω>>, τα χαμένα σαββατοκύριακα, οι θάλασσες που δεν σου λένε τίποτα, η φύση που χορταριάζει το μυαλό και ξεγελάει το σώμα, τα ηλίθια αστεία, τα παπούτσια που σε κρατάνε άλλο ένα χιλιόμετρο, η βότκα, το κρασί, το ουίσκι, οι μπύρες, οι αναστεναγμοί, τα σβησμένα φώτα, τα ψέματα και τα καινούρια που θα καούν και θα γίνουν παλιά. Οι μπελάδες, τα σκισίματα των χαρτιών, ο ήχος αυτών, τα συρτάρια γεμάτα αηδίες ερωτικές, η πίσσα στο πάτωμα, το σπέρμα στο πάτωμα, ο εραστής στη στέγη και η ερωμένη για ύπνο. Τα υπόλοιπα που δεν θα 'ρθουν, η άλλη μια μέρα, ο άλλος επόμενος χρόνος, το βαθύ φιλί και ο φόβος κάτω απ' τα σκεπάσματα μέχρι να διαλυθεί η κουβέρτα απ' τα κατουρημένα πόδια. Παρέλαση ερωτευμένων, κιθάρες στους δρόμους, βυζιά ιδρωμένα, ευγενικοί άγγελοι στα τρένα, περίμενε και στάσου, καπνισμένες αηδίες που βγάζουν παλτό, τρίβουν τις λάμπες, προσκαλούν κομμάτια και βλέπουν σε βίντεο πεθαμένα πράγματα μιας ζωής που δεν υπήρξε ποτέ. Τίποτα δεν μένει, τίποτα δεν ακολουθεί, ο κόσμος δεν έβλεπε ποτέ, ο κόσμος δεν θα δει και τώρα, ένα τραπεζομάχαιρο θα σκάσει στη σκιά και οι πάντες θα βγουν στους δρόμους.

Δεύτερη έκδοση ποιητικής συλλογής "Ο Διάβολος πάνω σε Στρατσόχαρτο" εκδόσεις Straw Dogs

[salvador]

Δεύτερη έκδοση ποιητικής συλλογής "Ο Διάβολος πάνω σε Στρατσόχαρτο" εκδόσεις Straw Dogs

τουλάχιστον πρωτότυπη η ΧάρλειΚουιν. ομολογώ πως πρώτη φορά γνωρίζω τέτοιου είδους σπαράγματα (και αυτό, όσο και το προηγούμενο) όπου, αν και δεν έχουμε ποτέ συλλάβει αυτές τις σκέψεις - τουλάχιστον εγώ, σίγουρα αντικατοπτρίζουν και αναδύουν αποσπάσματα ζωής που σίγουρα κάποιοι από εμάς ζήσαμε (ιδιαίτερα οι άνθρωποι με ψυχικά νοσήματα και περισσότερο εμείς - εγώ σίγουρα, οι επιρρεπείς σε εθισμούς). Θα σημειώσω για ανάγνωση την συλλογή καθ ολοκληρία (όταν τελειώσω με όσα εκκρεμούν φυσικά, έχουμε και ένα ψυχαναγκασμό να υπηρετήσουμε). Θα ήθελα επίσης αν έχεις ποτέ γράψει κάτι ή σου έρθει να γράψεις κάτι, να μου το παραθέσεις εδώ

[HarleyQuinn]

{Φταίνε τα τσιγάρα που ξεχνιόμαστε,
Φταίει και που ξεχάσαμε να πάρουμε τσιγάρα...}