Γωνιά των ποιητών - Page 3
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 3 of 5 FirstFirst 12345 LastLast
Results 31 to 45 of 75
  1. #31
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    Quote Originally Posted by HarleyQuinn View Post
    {Φταίνε τα τσιγάρα που ξεχνιόμαστε,
    Φταίει και που ξεχάσαμε να πάρουμε τσιγάρα...}
    ένα από τα άγρια 19 μου, σε προσπάθεια να βγω από την πολυτοξικομανία μου, και που έπρεπε να υποκρινόμουν στην κοινωνία ότι είμαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ήμουν: ένας εξοργισμένος νέος, με μια αμημένη παιδική ηλικία που με οδήγησε σε μια επαναστατική/αρρωστημένη εφηβεία, γεμάτη ναρκωτικά, ύπνο στα πάρκα, παραβατική συμπεριφορά. Οπότε στην προσπάθεια αυτή επανένταξης στην κοινωνία και για να βγω από αυτό το αδιέξοδο των ναρκωτικών, προσποιόμουν ότι όλοι αυτοί οι λόγοι -που ξεκινούσαν από παιδί και- που με οδήγησαν σε αυτή την κατάληξη δεν υπήρχαν και παρίστανα το ''φυσιολογικό'', μετανιωμένο και παραστρατημένο καλό παιδί που επιτέλους συνετίστηκε. Που ακολούθησε έπειτα μια πολύχρονη μοναχική ενηλικίωση αφού όλοι οι αγαπημένοι μου φίλοι είχαν καταντήσει είτε φυλακόβια φαντάσματα, είτε σκελετωμένα ζόμπι με έιτζ, είτε ανάμνηση κάτω απο μαρμαρόπλακες.

    Ο κύριος Χ σηκώθηκε, έπλυνε το πρόσωπό του, φόρεσε την μάσκα του και έφυγε για την δουλειά.
    Στο ανσανσέρ, κατεβαίνοντας, συνάντησε τον γείτονα και του χαμογέλασε, ψεύτικα, με προσποιητή ευγένεια.
    Είχε παίξει τον πρώτο ρόλο ' συνέχισε λοιπόν για την δουλειά του...
    Έτσι ειναι, ηθοποιοί οι άνθρωποι, όλοι.
    Κάθε πρωί φοράμε την μάσκα και ανάλογα συμπεριφερόμαστε.
    Προσποιούμαστε, παίζουμε θέατρο, κάνουμε υπομονή ' θα βγει και αυτή η μέρα.
    Το βράδυ, πριν κοιμηθείς, σκέφτεσαι τι χειροκροτήματα πήρες, τι αποδοκιμασίες, και τα κρατάς υπόψιν σου.
    Την επόμενη μέρα, θυμήσου, πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο.
    Για να αγαπήσει το κοινό περισσότερο τον ηθοποιό.
    Το αυριανό χειροκρότημα πρέπει να είναι πιο δυνατό, πιο ηχηρό, πιο ζεστό.
    Η αυριανή παράσταση πρέπει να έχει καλύτερο φινάλε...
    Last edited by salvador; 17-05-2023 at 02:55.

  2. #32
    Senior Member
    Join Date
    May 2023
    Posts
    119
    Πρώτη φορά βλέπω τόσο χλωμό πρόσωπο.
    Λες να φταίει ο αστιγματισμός μου ή ότι το θάψαν ζωντανό?


    Αυτό που θα΄ρθει
    με τη σκόνη των χρόνων
    θα'ναι αυτό που χάσαμε,
    θα στρωθεί στις λείες
    επιφάνειες
    για να σκεπάσει την ντροπή των σημείων εκκίνησης

    Έβαλα τη σκληρότητα σαν ρούχο για να ζεστάνω το παγωμένο μου κορμί
    ΜΑ ΚΡΎΩΝΑ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ

    ( από έναν φίλο αυτόχειρα, πολύ ρομαντικός, πολύ αθώος, πολύ απροσάρμοστος,πολύ πληγωμένος, πολύ πολύ πολύ για αυτόν το κόσμο....)

  3. #33
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    Quote Originally Posted by Ανεμονη View Post
    Πρώτη φορά βλέπω τόσο χλωμό πρόσωπο.
    Λες να φταίει ο αστιγματισμός μου ή ότι το θάψαν ζωντανό?


    Αυτό που θα΄ρθει
    με τη σκόνη των χρόνων
    θα'ναι αυτό που χάσαμε,
    θα στρωθεί στις λείες
    επιφάνειες
    για να σκεπάσει την ντροπή των σημείων εκκίνησης

    Έβαλα τη σκληρότητα σαν ρούχο για να ζεστάνω το παγωμένο μου κορμί
    ΜΑ ΚΡΎΩΝΑ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ

    ( από έναν φίλο αυτόχειρα, πολύ ρομαντικός, πολύ αθώος, πολύ απροσάρμοστος,πολύ πληγωμένος, πολύ πολύ πολύ για αυτόν το κόσμο....)
    ένα από αυτά τα ποιήματα (που έπειτα έγινε και τραγούδι από τα Διάφανα Κρίνα με τραγουδιστή τους τον Θάνο Ανεστόπουλο όπου ήδη τότε και αυτός, βίωνε τον καρκίνο και γνώριζε το προδιαγεγραμμένο, ότι σε λίγο θα έφευγε πρόωρα, όπως και ο καταθλιπτικός ποιητής που έγραψε τους στίχους αυτού του ποιήματος, ο Κώστας Ουράνης), για εμάς που η ζωή στάθηκε γενναία απέναντί μας για να μας δείξει, με θράσσος περίσσιο, την κακή της όψη



    Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
    μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος·
    στη στερνήν αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
    και τούς γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

    Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
    μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
    θα με βρούν στο κρεβάτι μου, θε νά ρθει ο αστυνόμος,
    θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

    Απ’ τους φίλους πού παίζαμε πότε πότε, χαρτιά,
    θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
    μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
    θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μα αυτός έχει πεθάνει!»

    Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
    θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι
    θε να πουν: «Τ’ είναι ο άνθρωπος! Χτες ακόμα εζούσε...»
    — και, βουβοί, στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

    Κάποιος θά ’ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
    πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
    νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
    μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

    Κι αυτή θά ’ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
    Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
    και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
    όπου θά ’ναι όλοι οι φίλοι μου — κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

    Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
    σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·
    και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
    θα μου γράψει ένα γράμμα — και νεκρό θα με βρίσει...

  4. #34
    Senior Member
    Join Date
    May 2023
    Posts
    119
    Πολύ όμορφο, το άκουγα κάποτε μέρα νύχτα συνέχεια ( δε το συνιστώ για συνεχόμενη ακρόαση)

  5. #35
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    Quote Originally Posted by Ανεμονη View Post
    Πολύ όμορφο, το άκουγα κάποτε μέρα νύχτα συνέχεια ( δε το συνιστώ για συνεχόμενη ακρόαση)
    τότε ίσως επιτρέψεις να ακούσουμε απόψε -έστω ως μικρό διάλλειμμα/κοπάνα από την ζωή αυτή που ΠΡΕΠΕΙ να προσαρμοζόμαστε και να λέμε στο κάτω κάτω και ''ευχαριστώ''- το παρακάτω, απο το ίδιο (καταθλιπτικο) συγκρότημα και με στιχουργό τώρα τον, λατρεμένο για εμένα, Νίκο Καββαδία


    - Γράμμα ενός αρρώστου -

    Φίλε μου Αλέξη, το `λαβα το γράμμα σου
    και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω
    Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
    ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω

    Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας
    όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία
    κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
    που να μου φέρει λίγη ποικιλία

    Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
    σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε
    και τ’ άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε
    κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε

    Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου
    Λυπήθικα. Για σκέψου, τόσο νέος
    μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
    πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος

    Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
    κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
    και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
    κι όλο η μητέρα, μου `λεγε: Το Μάρτη...

    Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
    κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
    «Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!»
    κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει

    Να πεις σ’ όλους τους φίλους χαιρετίσματα
    κι αν τύχει ν’ απαντήσεις την Ελένη
    πως μ’ ένα φορτηγό πες της μπαρκάρισα
    και τώρα πια να μη με περιμένει

    Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να `ρχότανε
    σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
    χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
    κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει

    Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα
    μπορεί κιόλας να σ’ έκαμα να κλάψεις
    δε θα `βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση
    μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις

  6. #36
    Senior Member
    Join Date
    May 2023
    Posts
    119
    Τόσα χρόνια να 'μαι εδώ
    να κοιτάζω την δύση.
    Και τι γλύκα που 'χει η σιωπή.
    Ποιος τολμά να μιλήσει;
    Το λυκόφως μονάχα μπορεί
    να ματώνει την πόλη.
    Δεν αλλάζουν εδώ οι καιροί,
    εδώ μόνο νυχτώνει...

    Άγγιξέ με και μην απορείς
    που έχω αιμάτινο βλέμμα.
    Μα δεν είδα ποτέ την αυγή'
    θα είναι η πρώτη με εσένα...
    Ίσως να σαι και συ μια μικρή
    τρυφερή αυταπάτη,
    μα στο χάος που είναι η ζωή
    το μικρό είναι κάτι...

    Κι όμως δες:
    ένας ήλιος χωρά στην καρδιά του χειμώνα!
    Βλέπεις κάποιον για πρώτη φορά
    και νομίζεις τον ήξερες χρόνια!
    Κι αν η λύπη ραγίζει βουνά,
    σαν παιδί η γαλήνη
    τι αέρινα ρούχα φορά!
    τι ανέμελα ίχνη αφήνει!


  7. #37
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    Quote Originally Posted by Ανεμονη View Post
    Τόσα χρόνια να 'μαι εδώ
    να κοιτάζω την δύση.
    Και τι γλύκα που 'χει η σιωπή.
    Ποιος τολμά να μιλήσει;
    Το λυκόφως μονάχα μπορεί
    να ματώνει την πόλη.
    Δεν αλλάζουν εδώ οι καιροί,
    εδώ μόνο νυχτώνει...

    Άγγιξέ με και μην απορείς
    που έχω αιμάτινο βλέμμα.
    Μα δεν είδα ποτέ την αυγή'
    θα είναι η πρώτη με εσένα...
    Ίσως να σαι και συ μια μικρή
    τρυφερή αυταπάτη,
    μα στο χάος που είναι η ζωή
    το μικρό είναι κάτι...

    Κι όμως δες:
    ένας ήλιος χωρά στην καρδιά του χειμώνα!
    Βλέπεις κάποιον για πρώτη φορά
    και νομίζεις τον ήξερες χρόνια!
    Κι αν η λύπη ραγίζει βουνά,
    σαν παιδί η γαλήνη
    τι αέρινα ρούχα φορά!
    τι ανέμελα ίχνη αφήνει!

    ευχαριστώ Ανεμόνη που παρέθεσες αυτό το όμορφο τραγούδι, πρώτη φορά το άκουσα

  8. #38
    Senior Member
    Join Date
    May 2023
    Posts
    119
    Γειά σου θλίψη
    Καλημέρα θλίψη
    έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
    κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι…

    Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει·
    κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού –
    άξαφνα πατείς και μπαίνεις
    στη συνείδηση.

    Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
    ν’ αποσπάσεις κάτι απ’ την ελάχιστη χαρά
    του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
    φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
    προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
    είσαι τέρας
    μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
    και συντηρείται με το ελάχιστο…

    Τρως τρως Μινώταυρε·
    είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας
    έτσι που πας δε θ’ απομείνει τίποτε.

    Γεια σου θλίψη
    Καλημέρα θλίψη
    έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
    είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
    οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
    έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία
    Οδυσσέας Ελύτης

  9. #39
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2013
    Location
    Αθήνα
    Posts
    1,403
    Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
    παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει
    μέσα στην αδράνεια τρομάζει
    ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
    κόβει το κορμί του και το θάβει
    σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

    Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες
    κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει
    σ’ άνυδρους ανέραστους αντάρτες
    στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει
    βρίσκει την αχτίδα π’ απομένει
    και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

    Οι ψυχές και οι αγάπες
    σιαμαίες αυταπάτες
    όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
    σαν φωτάκια μες τη νύκτα
    βρίσκουν σώματα παρθένα
    στη συνήθεια πουλημένα
    με φιλιά τα εξαγνίζουν
    τους χαρίζονται

    Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
    κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει
    ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
    σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει
    κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
    κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ’ ένα φιλί

    Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν
    μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη
    κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
    κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγνώμη

    είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
    κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

    Αχ μωράκι σαστισμένο
    μέσα στο μυαλό σου ξένο
    τι να πρωτοτραγουδήσεις
    και ποια πόρτα να κτυπήσεις
    να σου πω για να σε πείσουν
    στα μετάξια να σε ντύσουν
    να φανούν λευκά δοντάκια
    μες το γέλιο σου

    Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
    αλυσοδεμένος πολικός αστέρας
    άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
    και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας

    τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω
    φτάνει που και που να λες ακόμα σ’ αγαπώ

    Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π’ απομένουν
    κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου
    πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα “φεύγουν”
    πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου
    βιντεοταινίες η ζωή που είδα
    του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

    Αχ αγάπη μου αγάπη
    διαμαντάκι μες στη στάχτη
    και νησάκι που ‘χει φάρο
    ένα μεθυσμένο γλάρο
    γύρω σου που φτερουγίζει
    τ’ όνομά σου συλλαβίζει
    σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

  10. #40
    Harley... Αυτο μου φαίνεται το έχει πει ο Παπακωνσταντινου... Κάνω λάθος?
    Χειμαρρος το ποίημα πάντως...

    Γράφω κι εγώ πού και πού κάτι σαν ποιήματα... Για να εκτονωθώ πιο πολύ..
    Όπως αυτό :

    Κάνουμε σχέσεις, μετράμε υποσχέσεις, περνάμε το δρόμο με κόκκινο..
    Κοπανάμε σε τοίχους, λυσσομαναμε με στίχους,
    περνάμε τα λόγια από κόσκινο..
    Περπατάμε σε ράγες, μας λένε και κάργιες που δεν έχουμε χρώματα ουράνια..
    Και το μελάνι δε φτάνει, στου γιατρού το ντιβάνι, να γεμίσει κουβάδες παράνοια..
    Στους δρόμους που φεύγουν, σε στιγμές που μας μενουν, σε μια ήσυχη θλίψη ορκίζομαι..
    Την άκρη να βρω, σαν θα βγω από' δω, να δω πώς αλλιώς να ορίζομαι..
    Φεύγουμε πρόωρα, κραυγές δίχως όρια ψιθυριζουν πως λάθος τραβήξαμε..
    Το φως λίγο στάζει, σκοτάδι που τάζει κι η ματιά μας σπίθα δε βγάζει..

    Και ο Ανεστοπουλος μου άρεσε πολύ...
    Κρίμα που έφυγε νωρίς κι αυτός...

  11. #41
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2013
    Location
    Αθήνα
    Posts
    1,403
    Ναι pause όντως το έχει τραγουδήσει ο Παπακωνσταντίνου και ο συνθέτης είναι ο Απόστολος Μπουλασίκης!

    Pause γράφεις υπέροχα ρε συ, είσαι μια αληθινή ποιήτρια! Μπράβο! Μου επιτρέπεις να αποθηκεύσω το ποίημα σου :Ρ

  12. #42
    Χαχαα ποιήτρια!!! Βαρύς ο τίτλος..
    Χαίρομαι που σ αρεσε...
    Αποθηκευσε το, άλλαξε το, βελτίωσε το δεν ξέρω ό,τι θες...
    Βαλ του και καρδούλες για να αλαφρυνει το κλίμα του...
    Χαχαα
    Σ ευχαριστώ όπως και να χει, να σαι καλά

  13. #43
    Member
    Join Date
    Mar 2023
    Location
    Λόφος με τα Φοινικόδεντρα
    Posts
    98
    Quote Originally Posted by pause View Post
    Harley... Αυτο μου φαίνεται το έχει πει ο Παπακωνσταντινου... Κάνω λάθος?
    Χειμαρρος το ποίημα πάντως...

    Γράφω κι εγώ πού και πού κάτι σαν ποιήματα... Για να εκτονωθώ πιο πολύ..
    Όπως αυτό :

    Κάνουμε σχέσεις, μετράμε υποσχέσεις, περνάμε το δρόμο με κόκκινο..
    Κοπανάμε σε τοίχους, λυσσομαναμε με στίχους,
    περνάμε τα λόγια από κόσκινο..
    Περπατάμε σε ράγες, μας λένε και κάργιες που δεν έχουμε χρώματα ουράνια..
    Και το μελάνι δε φτάνει, στου γιατρού το ντιβάνι, να γεμίσει κουβάδες παράνοια..
    Στους δρόμους που φεύγουν, σε στιγμές που μας μενουν, σε μια ήσυχη θλίψη ορκίζομαι..
    Την άκρη να βρω, σαν θα βγω από' δω, να δω πώς αλλιώς να ορίζομαι..
    Φεύγουμε πρόωρα, κραυγές δίχως όρια ψιθυριζουν πως λάθος τραβήξαμε..
    Το φως λίγο στάζει, σκοτάδι που τάζει κι η ματιά μας σπίθα δε βγάζει..

    Και ο Ανεστοπουλος μου άρεσε πολύ...
    Κρίμα που έφυγε νωρίς κι αυτός...
    καλησπέρα pause, συγχαρητήρια, φαίνεσαι πένα με ταλέντο. Προσωπικά, έτσι όπως ρέουν οι λέξεις σου μπρος μου, μου δημιουργείται η αίσθηση πως θα είχε πολύ ενδιαφέρον η μελοποίησή τους

  14. #44
    Καλησπέρα Spi, είμαι πολύ χαρούμενη που σας άρεσε παιδιά.... Γράφω πού και πού αλλά είναι και θέμα τύχης να βγει κάτι με ειρμό κάποιες φορές....
    Αυτό φαίνεται μου πέτυχε γι αυτό σας άρεσε...
    Οσο για τη μελοποίηση... Χμμμμ... Ενδιαφέρουσα άποψη.... Αλλά είναι λίγο απαισιόδοξο το ποίημα.... Μακάρι να έγραφα πιο αισιόδοξα ποιήματα.... Τότε ίσως είχε νόημα η μελοποίηση... Ώστε να μένει κι αυτός που το ακούει με μια ευχάριστη αίσθηση...

    Πάντως το θέμα για μένα δεν είναι να αισθάνομαι σαν φυλακισμενη και να προσπαθώ να ξεφύγω με την ποίηση...
    Η ποίηση δεν είναι αυτοσκοπός...
    Πιο πολύ είναι μια έκφραση των συναισθημάτων μας σε μια δεδομένη στιγμή...
    Που μας δίνει προς στιγμήν την ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας...
    Γιατί όταν εκφράζουμε κάτι και το αναγνωρίζουμε, αυτό αυτομάτως μας ανακουφίζει λιγο... Γιατί είναι σαν να ρίχνουμε λίγο φως σε μια σκοτεινη περιοχή του εαυτού μας όπως είναι τα συναισθήματά μας...

    Θέλω να πω στόχος μας πρέπει να είναι να ζούμε ελεύθεροι όσο γίνεται...

    Θα προτιμούσα να μην είχα αναγκη να γράφω ποιήματα και να ήμουν ελεύθερη και ευτυχισμένη...

    Αλλά μπορεί κι αυτό πάλι η ευτυχία και η ελευθερία να είναι μια ουτοπία που έχει κατασκευάσει το μυαλό μας...

    Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε!!

  15. #45
    Member
    Join Date
    Mar 2023
    Location
    Λόφος με τα Φοινικόδεντρα
    Posts
    98
    Γυρνάω ξανά, τα στεγανά του χρόνου σπάω
    σε μια στιγμή που απέτυχα,
    όπως θες να σ’ αγαπάω, γυρνάω ξανά.

    Λυπάμαι αλλά τον τρόπο μου ρυθμίζουν,
    οι συνήθειες, που απ’ τον καιρό
    κοντεύουνε να γίνουνε αλήθειες, λυπάμαι αλλά.

    Λόγια πολλά τα είπα κι έχουν μείνει
    μαζεμένα σ’ ένα σωρό αζήτητα, φτηνά
    και ξεχασμένα, λόγια πολλά.

    Ψιλή βροχή τη νύχτα όλη χτύπαγε στο τζάμι
    τη ζήλεψα που πάει να ενωθεί
    μ’ ένα ποτάμι, ψιλή βροχή.

    Στίχοι Κατερίνα Πετράκου, από το άλμπουμ του Νίκου Γράψα "Μικροί έρωτες στη λυπημένη πόλη (1997).


Page 3 of 5 FirstFirst 12345 LastLast

Similar Threads

  1. το πενθος μεσα απο μια αλλη <<οπτικη >> γωνια
    By orestiss in forum Απώλεια, Πένθος
    Replies: 0
    Last Post: 11-11-2015, 16:55
  2. η γωνιά μου
    By 40sekrisi in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 30
    Last Post: 14-09-2012, 12:14
  3. ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ-ΑΛΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
    By Nantina in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 1
    Last Post: 05-11-2011, 15:24
  4. Replies: 1
    Last Post: 21-01-2008, 16:19

Tags for this Thread

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •