Γωνιά των ποιητών

[salvador]

Για όσους αλλάξαν τόπο αλλά η ζωή παρέμεινε η ίδια (σε μια ταινία και σε μια αποστροφή του πρωταγωνιστή είχε ειπωθεί: Μπορείς να αλλάξεις τόπο αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις ουρανό...)

Η πόλις, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

[[email protected]]

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ [01.04.1902 – 29.04.1930]


Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα*,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
– μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά* μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μού εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη*.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες*,
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

Μ. Πολυδούρη, Άπαντα, Αστέρι

[manner]

Θα ξεχάσεις
Κι εγώ δεν θα το θυμάμαι
Όταν το μόνο που έκανα ήταν κύκλοι
Θα ξεχάσεις
Μια ανάμνηση που φθίνει
Σα να ξύπνησες μόλις από όνειρο

[Behappy]

Poema a los Amigos

No puedo darte soluciones para todos los problemas de la vida,
Ni tengo respuestas para tus dudas o temores
Pero puedo escucharte y compartirlo contigo
No puedo cambiar tu pasado ni tu futuro.
Pero cuando me necesites estaré junto a ti.
No puedo evitar que tropieces.
Solamente puedo ofrecerte mi mano para que te sujetes y no caigas.
Tus alegrías, tus triunfos y tus éxitos no son míos.
Pero disfruto sinceramente cuando te veo feliz.
No juzgo las decisiones que tomas en la vida.
Me limito a apoyarte, a estimularte y a ayudarte si me lo pides.
No puedo trazarte límites dentro de los cuales debes actuar,
Pero sí te ofrezco el espacio necesario para crecer.
No puedo evitar tus sufrimientos cuando alguna pena te parta el corazón.
Pero puedo llorar contigo y recoger los pedazos para armarlo de nuevo.
No puedo decirte quien eres ni quien deberías ser.
Solamente puedo amarte como eres y ser tu amigo.
En estos días pensé en mis amigos y amigas, entre ellos, apareciste tu.
No estabas arriba, ni abajo ni en medio.
No encabezabas ni concluías la lista.
No eras el número uno ni el número final.
Y tampoco tengo la pretensión de ser el primero, el segundo o el tercero de tu lista.
Basta que me quieras como amigo.
Gracias por serlo.

- Jorge Louis Borges

[Ποίημα στους φίλους - Χόρχε Λουίς Μπόρχες]

[Κύκνος]

Πολύ ωραίο ποίημα Behappy! ♥

[ioannis2]

κάποια ποιήματα καταξιωμένων ποιητών γράφτηκαν βαθιά μέσα μου
από την πρώτη τους ανάγνωση
λες και ταυτίστηκαν με αυτό που μου ταζε η μοίρα
κι έτσι χρόνια μετά με συγκλονίζουν, άμα ξανάναψουν στη σκέψη μου
για να μου ναι απόδειξη ότι η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη
όσους δρόμους κι αν πήρα ή άλλαξα από τότε που τα πρωτάκουσα
τελικά κατάληξα στη δική τους κατάληξη
κι ήταν όντως γραμμένα και για μένα
(η πόλις, Καβάφη, το περιγιάλι, Σεφέρης)

[HarleyQuinn]

Μια Ιστορία με Θύτες και Θύματα

Ένα βράδυ του χειμώνα,
το θύμα υπερηφανεύτηκε πως είχε μυαλό.
Μετά του χαμογέλασε γλυκά.
Ο θύτης αγκάλιασε το θύμα και σκέφτηκε,
γλυκό μου θύμα,
ζεις από έρωτα
και προδίδεις την φύση των όπλων σου.

Ύστερα κοιμήθηκαν στο ίδιο κρεβάτι,
ο ένας πλάι στον άλλον.
Στον ύπνο του το θύμα είδε
ατελείωτες χωματερές με ηλιοτρόπια
και δώδεκα Βαν Γκογκ
να κόβουν τα αυτιά τους συγχρόνως.
Ο θύτης δεν ονειρευόταν.
Όταν ξημέρωσε
ο ήλιος μπήκε στο δωμάτιο ενοχλημένος.
Ήταν βέβαιο πως κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ.

Το θύμα δεν ήθελε να πλυθεί.
Έκανε ησυχία
Έκλαψε βιαστικά
και ήπιε καφέ με γάλα ολόφρεσκο, φιδίσιο.
Μόνο τέτοιο βρήκε στο ψυγείο
Φεύγοντας κοντοστάθηκε στην πόρτα
και έστειλε ένα φιλί στον σκύλο με μισό χέρι
παιδικό.
Η πόρτα άνοιξε ουρλιάζοντας.
Τα σώματα που έλιωναν στη σκάλα
άνοιξαν τα μάτια τους και άπλωσαν τα χέρια.
Το θύμα ήξερε
πως πάντα ήξερε

Όταν έκλεισε η πόρτα
ο θύτης μελαγχόλησε ελαφρώς
και δάκρυσαν οι παλάμες του.
Μάτια δεν είχε
Προχώρησε προσπερνώντας τα ερείπια.
Ρούφηξε όση ζωή είχε απομείνει στο δωμάτιο
και ξεκίνησε τον φόνο

Τόνια Κοσμαδάκη

[diogenis]

Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει με, ό, τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα
Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ' άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα
Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ' τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι
Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα 'κανε μία απ' τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες
Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα 'κανε μία απ' τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες
Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα 'κανε μία απ' τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Ιωάννου Οδυσσέας

[diogenis]

κάποια ποιήματα καταξιωμένων ποιητών γράφτηκαν βαθιά μέσα μου
από την πρώτη τους ανάγνωση
λες και ταυτίστηκαν με αυτό που μου ταζε η μοίρα
κι έτσι χρόνια μετά με συγκλονίζουν, άμα ξανάναψουν στη σκέψη μου
για να μου ναι απόδειξη ότι η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη
όσους δρόμους κι αν πήρα ή άλλαξα από τότε που τα πρωτάκουσα
τελικά κατάληξα στη δική τους κατάληξη
κι ήταν όντως γραμμένα και για μένα
(η πόλις, Καβάφη, το περιγιάλι, Σεφέρης)

γεια σου ρε ιωάννη να είσαι πάντα καλά
πολύ ωραίο κείμενο
ειδικά η πόλις του καβάφη τα σπάει
https://www.youtube.com/watch?v=cxIbqyXD9u0

[diogenis]

Το χλωμό το προσωπάκι σου
στις φωτογραφίες μας κοιτώ,
πόσο κουράστηκες, να φύγεις βιάστηκες.

Τα θλιμμένα τα ματάκια σου
σαν δυο σύννεφα στον ουρανό,
πού να πηγαίνουνε, πού ταξιδεύουνε;

Ελένη, εκεί που πας κοίτα να είσαι ευτυχισμένη,
σ’ αυτή τη γη η μοίρα σου ήταν γραμμένη
σ’ άσπρο χαρτί με ένα κίτρινο στυλό
σα δάκρυ από λεμόνι.

Θυμάμαι πόσα απογεύματα
καθόσουνα δίχως να βγάλεις τσιμουδιά,
μόνο με κοίταζες και χαμογέλαγες.

Σου στέλνω αυτό το τραγουδάκι μου
για να σου κρατάει συντροφιά
και να μην ξεχνάς να μου χαμογελάς.

Νίκος Καρβέλας

[diogenis]

Now you all know the bards and their songs
When hours have gone by, I'll close my eyes
In a world far away we may meet again
But now hear my song about the dawn of the night
Let's sing the bard's song
Tomorrow will take us away far from home
No one will ever know our names
But the bards' songs will remain
Tomorrow will take it away the fear of today
It will be gone due to our magic songs
There's only one song left in my mind
Tales of a brave man who lived far from here
Now the bard songs are over and it's time to leave
No one should ask you for the name of the one
Who tells the story
Tomorrow will take us away far from home
No one will ever know our names
But the bards' songs will remain
Tomorrow all will be known and you're not alone
So don't be afraid in the dark and cold
'Cause the bards' songs will remain they all will remain
In my thoughts and in my dreams
They're always in my mind
These songs of hobbit, dwarves and men and elves
Come close your eyes you can see them too

Blind Guardian

[WildHoney]

Το χλωμό το προσωπάκι σου
στις φωτογραφίες μας κοιτώ,
πόσο κουράστηκες, να φύγεις βιάστηκες.

Τα θλιμμένα τα ματάκια σου
σαν δυο σύννεφα στον ουρανό,
πού να πηγαίνουνε, πού ταξιδεύουνε;

Ελένη, εκεί που πας κοίτα να είσαι ευτυχισμένη,
σ’ αυτή τη γη η μοίρα σου ήταν γραμμένη
σ’ άσπρο χαρτί με ένα κίτρινο στυλό
σα δάκρυ από λεμόνι.

Θυμάμαι πόσα απογεύματα
καθόσουνα δίχως να βγάλεις τσιμουδιά,
μόνο με κοίταζες και χαμογέλαγες.

Σου στέλνω αυτό το τραγουδάκι μου
για να σου κρατάει συντροφιά
και να μην ξεχνάς να μου χαμογελάς.

Νίκος Καρβέλας

Πάντα μ' άρεσε αυτό εδώ, ειδικά το δάκρυ από λεμόνι. Ευαίσθητο ποίημα για άλλο ένα παιδί που πήρε ο καρκίνος.

[ioannis2]

Πανικός

ένα ερέθισμα ξαφνικό
ζωντάνεψε το παρελθόν
άνδρωσε απωθημένα και νευρικό
σβήστηκαν λογική κι ειρμός
θολώθηκε μεμιάς το μυαλό
χωρίς να τ' αντιληφθώ θα παρεκτραπώ

αδύνατος πια ν' αντισταθώ
πόσα θα πράξω σ' ένα λεπτό
κι ούτε θα μπορώ να τα διηγηθώ
σαν συνειδητοποιήσω θα ντραπώ
μα δεν θα μπορώ να ανατρέψω το κακό
μέχρι τον επόμενο πανικό

στο μεταξύ εύχομαι να γινω δυνατός
συνείδηση σ' εγρήγορση και λογικό
με καθαρή σκέψη κι αντικειμενικός
αχ ο πόθος να γίνει πραγματικός
να πάψω να χάνομαι σαν με πιάνει πανικός!


γιάννης

[salvador]

(ας μου συγχωρεθεί μια εξαίρεση, ένα απόσπασμα από τον επιτάφιο του Περικλή)

Ζοῦμε δὲ σὰν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, καὶ σὰν πολίτες στὸν δημόσιο βίο καὶ σὰν ἄτομα στὸν ἰδιωτικό, στὶς ἐπιδιώξεις μας τῆς καθημερινῆς ζωῆς, κατὰ τὶς ὁποῖες δὲν κοιτᾶμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον μὲ καχυποψία, δὲν θυμώνουμε μὲ τὸν γείτονά μας, ὅταν κάνει ὅ,τι τοῦ ἀρέσει, οὔτε παίρνουμε μία φυσιογνωμία σκυθρωπή, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μὴν βλάπτει τὸν ἄλλο, πάντως ὅμως εἶναι δυσάρεστη.

Εδώ εξηγεί ο Περικλής (το 430πχ και στον χρυσό αιώνα της Αθήνας) ότι αν δεν ενέκριναν το πως ζούσε ο συμπολίτης τους στον ιδιωτικό του βίο (και όχι φυσικά ως πολίτης, με τις υποχρεώσεις που αυτό φέρει, μέσα στην πόλη και όπου σε αυτό σίγουρα διαρκώς εξεταζόταν από όλους), τότε θα φρόντιζαν αν τον αντίκριζαν, να μην καταλάβει καν αυτή την δυσαρέσκεια τους στο πρόσωπό τους. Ο ορισμός της διακριτικότητας απέναντι στην ζωή του άλλου και του σεβασμού στις επιλογές του και στο πρόσωπο του.
Κάτι που στην σημερινή κοινωνία έχει αντιστραφεί και δεχόμαστε (συχνά θαυμάζοντας κιόλας) τον μεγαλοκλέφτη -προσοχή όχι τον μικροκλέφτη, τον φοροφυγά, τον καταφερτζή/απατεώνα που αναρριχήθηκε οικονομικά βλάπτοντας την πόλη (και κατά συνέπεια εμάς). Ενώ ψάχνουμε/εξετάζουμε και κατακρίνουμε το τι θα κάνει ο συνάνθρωπος στον ιδιωτικό του βίο.
Ίσως για αυτό και η πολιτεία μας να είναι αυτή που είναι: μια διεφθαρμένη πολιτεία. Από την ανοχή μας. Γιατί αυτό, συνολικά, είναι και η κοινωνία μας: μια κοινωνία του gossip, του τι έκανε ο ένας και η άλλη, μια κοινωνία της κλειδαρότρυπας (λες και σε αυτήν την κλειδαρότρυπα, σαν ποντικοί, αναζητάμε να βρούμε την διέξοδο μας).

[salvador]

Διαφορά ηλικίας

- Οπότε, την γουστάρεις;
- Ναι, κάνω κάτι κακό;
- Τι περιμένεις από αυτήν;
- Τίποτα (δεν υπάρχει υστεροβουλία για αυτό και είναι απόλυτα πραγματικό). Μου αρέσει. Αυτή.
- Δεν μπορείτε να κυκλοφορήσετε στην πόλη, κι αν εσύ δεν το υπολογίζεις, αυτή θα το υπολογίσει. Θα το υπολογίσει η πόλη.
- Δεν θέλω ''να κυκλοφορήσω μαζί της'', δεν με ενδιαφέρει αυτό. Και να πάει στο διάολο η πόλη, και δεν εννοώ την πόλη αλλά την κοινωνία που εξουσιάζει την πόλη. Εγώ να ζήσω μαζί της θέλω, όσο θέλει κι αυτή, όσο επιθυμήσουμε και οι δύο.
- Θα σας καταδικάσουν, αφού το ξέρεις, αν σας δουν.
- Η κοινωνία αυτό ξέρει να κάνει καλά, να καταδικάζει. Έτσι νιώθει πως εξιλεώνεται από τις ενοχές της. Οπότε αυτό και θα κάνει. Εμείς δεν θα βλάψουμε κανέναν.