Γωνιά των ποιητών

[george1520]

Αργοπεθαίνει...
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δε διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δε μιλεί σε όποιον δε γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει...
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο "ι"
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων
που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει...
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δε διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του
τουλάχιστον μιά φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει...
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δε διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δε βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει...
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει...
όποιος εγκαταλείπει μιά ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δε ρωτά για πράγματα που δε γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μιά προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιάς λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda

[WildHoney]

Είναι αγαπημένη η ποίηση του Νερούδα George, καλή επιλογή!

[george1520]

«Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.»

Να μάθεις να φεύγεις – Μενέλαος Λουντέμης

[Remedy]

πολυ αληθινο και πολυ συγχρονο, παρα τους αιωνες του μακαριτη...

[user]

Κλίμα της απουσίας , Οδυσσέας Ελύτης

Ι

Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε

Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι

Δέθηκα σ’ έναν κόμπο λύπης.

ΙΙ

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Με το δέντρο της αμίλητο
Προς τη θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Με την όψη της ακίνητη
Προς τη θάλασσα
Βραδιάζοντας
Δίχως έρωτα
Με το στόμα της ανένδοτο
Προς τη θάλασσα

Κι εγώ – μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.

ΙΙΙ

Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή των ανέμων του
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε
Να μη φεύγει

Όλα τα μέτωπα γυμνά

Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.

[george1520]

Κι αν γύριζε ο χρόνος πίσω στην αρχή
όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα
το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή
τα ίδια θα κάναμε, ασ’ τα και γάμησέ τα.
.
.
Τίτος Πατρίκιος

[salvador]

Κάποιος έτρεχε στο πλήθος,
κάποιος άλλος όχι εγώ.
Εγώ τάιζα τους λύκους
και κοιμόμουν στο βουνό.

Κάποιος μου 'κλεψε τα χρόνια
και μου πήρε τη ψυχή.
Εγώ άκουγα τ' αηδόνια,
κι έπινα γλυκό κρασί.

Κάποιος ζούσε τη ζωή μου,
μεσ' το σπίτι μου είχε μπει.
Τον κοιτούσα απ 'το φεγγίτη,
που 'στρωνε να κοιμηθεί.

Κάποιος έκλαιγε με τύψεις,
για όσα πρόδωσα εγώ.
Για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει,
για όλα αυτά που δε θα δω.

Κάποιος φεύγει μ 'ένα πλοίο,
κάποιος που δεν είμαι 'γω.
Στη προβλήτα μες το κρύο,
λυπημένα τον κοιτώ.

Κάποιος έκλαιγε με τύψεις,
για όσα πρόδωσα εγώ.
Για όλα αυτά που ‘χα αγαπήσει,
για όλα αυτά που δε θα δω.

Ροδοστόγλου Παντελής (Διάφανα Κρίνα)
https://www.youtube.com/watch?v=bscqmBgiYjU

[salvador]

Η σατραπεία
Τί συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται·
5
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τί φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
10
και πηαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
15
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης,
20
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τί ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

[salvador]

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, Κ.Π. Καβάφης

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, την παραμονή της μεγάλης επίθεσης του Οκταβιανού, ξαφνικά τη νύχτα ακούστηκαν ήχοι μελωδικών οργάνων και μεγάλη φασαρία από κόσμο που χόρευε με βακχικούς αλαλαγμούς. Ήταν σα να κινούνταν ένας θορυβώδης θίασος προς την έξοδο της πόλης και ο θόρυβος σταμάτησε μόλις πέρασε τις πύλες, γεγονός που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στους κατοίκους που θεώρησαν ότι ήταν ένα σημάδι ότι ο προστάτης θεός του Αντώνιου, ο Διόνυσος, τον εγκατέλειπε.

Το «Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον» του Κωνσταντίνου Καβάφη, αναφέρεται στη μεγάλη αξία που έχει η διατήρηση της αξιοπρέπειας μπροστά στην απώλεια. Ο Καβάφης παρουσιάζει τον Αντώνιο τη στιγμή που ακούει τον αόρατο θίασο να απομακρύνεται από την πόλη και συνειδητοποιεί ότι ο προστάτης θεός του τον εγκαταλείπει. Η κρίσιμη εκείνη στιγμή που ο Αντώνιος αντιλαμβάνεται ότι η ήττα του είναι δεδομένη και ότι όλα όσα απέκτησε στη ζωή του και όλα όσα σχεδίαζε για το μέλλον του, φτάνουν στο τέλος τους, έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Αντώνιος θα πρέπει να σεβαστεί τον εαυτό του και να μη φανεί λιπόψυχος. Αν ο Αντώνιος αρχίσει να παρακαλάει για τη ζωή του και αρχίσει να κλαίει, όπως θα έκανε ένας δειλός άνθρωπος, αυτό θα σήμαινε ότι πέρα από τις κτήσεις του και τα αξιώματά του, θα έχανε και κάτι πολύ πιο σημαντικό, θα έχανε την αξιοπρέπειά του.
(αντιγραφή από το διαδίκτυο)

[george1520]

Αν ριχναν ένα καράβι
μέσα στο μυαλό μου,
θα ναυαγούσε.
.
.
Τάσος Λειβαδίτης

[george1520]

Όταν φτάσεις κάποτε ν’ ανακαλύψεις
πόσες ακόμα αυταπάτες συντηρούσες
όταν αναγκαστείς ν’ αναγνωρίσεις
κι εκείνα που δεν ήθελες να παραδεχτείς
όταν πέσει και το τελευταίο είδωλο
που πάνω του στήριζες την πίστη σου
τότε μπορεί ν’ αρχίσεις να μαθαίνεις
πόσο βαθιά πηγαίνουν, πόσο είναι σκοτεινές
οι ρίζες της καθεμιάς σου πράξης.
.
.
Τίτος Πατρίκιου

[george1520]

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι απ’ έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
— ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα ‘ρθει η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της

.
.
Τάσος Λειβαδίτης

[salvador]

«Κατάλαβες ότι εννοούσα όσα ειπώθηκαν από κοντά; Σωστά κατάλαβες. Όλα τα πίστευα.

Όμως ένιωσες όταν ήσουν στο σπίτι μου και σου απαντούσα, κατά τα άλλα, συγκαταβατικά και προσπαθώντας να σου ξεδιαλύνω τις "καχυποψίες", κάτι απόμακρο, κάτι αποστασιοποιημένο στην αύρα μου; Κοιτάζοντας το πρόσωπό μου, τα μάτια μου, ξεχείλιζε λαχτάρα να συμφιλιωθούμε;

Πέρα από το καλοκάγαθο χαμόγελό μου, στο όλο ύφος δεν διέκρινες να λείπει η μεγάλη επιθυμία που δήλωνα ότι έχω; Σου έλεγα πως για να μην σε απωλέσω από την ζωή μου είμαι πρόθυμος να εγκαταλείψω την απόφαση να επιστρέψω στην αγαπημένη μου πόλη. Το εννοούσα.

Το παρατεταμένο καθισιό μου στην καρέκλα ακόμη κι όταν είχες σηκωθεί και "απένειμες ποινή", το ότι δεν σε άγγιξα καμιά στιγμή στη συνάντησή μας, η φράση μου η τελευταία όταν μου είχες πει «δεν θα είμαι εγώ αυτή η γυναίκα στην ζωή σου» και βγαίνοντας μου είπες «γειαα» και σου απάντησα χαλαρά «δεν το εννοείς...», μήπως δεν άρμοζε ως έκφραση ερωτευμένου ανθρώπου που βλέπει το αντικείμενο του έρωτα του να τον αποχαιρετά; Ένας ερωτευμένος που είχε σφάλλει και το παραδεχόταν, μήπως θα έκανε έστω μια κίνηση, θα έλεγε κάτι ακόμη, κάτι;
Έχεις ακούσει πως το μεγαλύτερο κίνητρο που μπορείς να δώσεις σε κάποιον για να πραγματοποιήσει όσα λέει είναι να του πεις "δεν θα το καταφέρεις, δεν πιστεύω ότι μπορείς, δεν το εννοείς αυτό";

Γιατί επιχείρησα να σου φορτώσω ενοχές όταν σου έλεγα (και αλήθεια ήταν) πως έχω γνωρίσει αρκετές γυναίκες αυτό το καλοκαίρι αλλά όλες ήθελαν τηλέφωνο-σπίτι-κρεβάτι και ότι εγώ θέλω να νιώθω κάποια οικειότητα. Γιατί παρομοίασα το σεξ εκτός «οικειότητας» με επίσκεψη στα μπορντέλα, εννοώντας και την γυναίκα που το κάνει *******; Και μετά από λίγο οδηγήθηκες να μου πεις «δεν με ξέρεις», «βιάστηκες να βγάλεις συμπεράσματα», «είσαι πολύ καλός και σου αξίζει μια καλή γυναίκα» (πιστεύοντας το ή όχι δεν έχει σημασία).

Γιατί, λοιπόν, αυτή η αντίφαση;
Δηλαδή να νιώθω ότι σε θέλω, ότι σε χρειάζομαι στην άδεια ζωή μου και να στο λέω κι όμως, την ίδια στιγμή, να σε διώχνω με τον τρόπο μου, να σε ''καθοδηγώ'' να φύγεις (όπως και την κοπέλα εκείνη που σου έλεγα παλαιότερα ότι είχα ερωτευτεί, όπως και όλες);»

Η εξομολόγηση ενός οριακού.

[george1520]

Στην έρημο

Είδα ένα πλάσμα γυμνό,τερατώδες,
Που, σκυφτό κατάχαμα,
Κρατούσε στα χέρια την καρδιά του,
Και την έτρωγε.
Ρώτησα: «Είναι νόστιμη, φίλε;»
«Είναι πικρή · πικρή» αποκρίθηκε·
«Αλλά μ’αρέσει
Επειδή είναι πικρή,
Κι επειδή είναι η καρδιά μου.”

Stephen Crane

[george1520]

Αν για να σ' αντιμετωπίσω πρέπει
ν' απαρνηθώ τ'ανθρώπινά μου,
τότε σου την προσφέρω άκοπη τη νίκη.

Τίτος Πατρίκιος